Άχρηστες αλλά ενδιαφέρουσες πληροφορίες!

Απαγορευμένος καρπός

Ο χυμός του γκρέιπφρουτ δεν πρέπει να αναμειγνύεται με ορισμένα φάρμακα που χορηγούνται από το στόμα, αφού μπορεί ακόμα και να δεκαπλασιάσει τη δραστικότητα –αλλά και τις παρενέργειες– των φαρμάκων που μειώνουν τη χοληστερόλη, καθώς και άλλων. Το γκρέιπφρουτ περιέχει φουρανοκουμαρίνες, οι οποίες αναστέλλουν τη δράση ενός εντερικού ενζύμου που καταναλώνει μέρος του φαρμάκου πριν αυτό απορροφηθεί, με αποτέλεσμα να εισέρχεται στον οργανισμό περισσότερη δραστική ουσία.

 

Η Μακρύτερη Ουρά :-

Σε πολλά είδη ζώων, όπως, π.χ., στα φίδια, τα όρια ουράς και σώματος είναι δυσδιάκριτα και έτσι είναι δύσκολο να γίνει ακριβής μέτρηση του μήκους.

Πάντως, από τα σημερινά ζώα που έχουν σαφώς ευδιάκριτη ουρά, ο θαλάσσιος κροκόδειλος της Αυστραλίας διαθέτει τη μεγαλύτερη σε απόλυτους αριθμούς. Υπάρχουν δύο είδη κροκοδείλων στην Αυστραλία, ο Estuarine, ένας κροκόδειλος αλμυρού νερού και ο Johnsons, ένας κροκόδειλος φρέσκου νερού. Και οι δύο απαντώνται στο ζεστό, τροπικό βόρειο κομμάτι της ηπείρου.

Το μήκος του Johnsons στα ενήλικα ζώα φτάνει τα 3 μέτρα!!! Θεωρούνται επικύνδυνοι αν και δεν επιτίθενται σε ανθρώπους.

 

Μην τρέχεις... θα βραχείς!

Πώς θα χαρακτήριζες κάποιον που περπατάει ανέμελος στη βροχή; Μήπως είναι τρελλός; Μήπως τα έχει χάσει; Κι όμως ο αυτός ο τρελλός ξέρει τι κάνει. Απλά προσπαθεί να βραχεί όσο λιγότερο γίνεται. Παράξενο ε;

Τρέχοντας για να αποφύγουμε την βροχή τελικά γινόμαστε περισσότερο μούσκεμα. Αυτό συμβαίνει γιατί το σώμα μας, καθώς τρέχουμε, «σαρώνει» περισσότερες σταγόνες βροχής από το αν περπατούσαμε. Έτσι όσο πιο γρήγορα τρέχουμε στην βροχή τόσο περισσότερες σταγόνες μαζέυουμε, οι οποίες θα έπεφταν στο έδαφος αν περπατούσαμε.
Η μόνη περιοχή που δεν «ωφελεί» το περπάτημα στη βροχή είναι η πάνω επιφάνεια του κεφαλιού μας η οποία βρέχεται περισσότερο όταν περπατάμε παρά όταν τρέχουμε.

Γι’ αυτό την επόμενη φορά που θα σας βρει βροχή σε ακάλυπτους εξωτερικούς χώρους, μην τρέχετε να καλυφτείτε. Απλά συνεχίστε το περπάτημα σας!

 

Πώς να μη γεράσετε ποτέ :o

Από τις περισσότερο δραματικές λέξεις που έχει ο άνθρωπος στο λεξιλόγιό του είναι η ζωή και ο θάνατος. Γιατί ο Homo sapiens, ο άνθρωπος ο λογικός, είναι το μόνο είδος που συλλογάται, που σκέφτεται, που έχει αυτογνωσία. Cogito ergo sum: σκέφτομαι άρα υπάρχω, μια αυταπόδεικτη αλήθεια που δηλώνει την αναγνώριση της ύπαρξής μας, όπως υποστηρίζει ο Καρτέσιος.

Και είναι η αυτογνωσία του ανθρώπου που το φυλακίζει μέσα στην αγωνία του θανάτου, καθώς είναι το μόνο είδος που γνωρίζει ότι θα πεθάνει. Γι’ αυτό οι πρώτες αντιδράσεις του επικεντρώθηκαν από πολύ νωρίς στη φιλοσοφική και θρησκευτική αντιμετώπιση του αδιεξόδου. Γι’ αυτό και σήμερα, που η επιστημονική σκέψη και δυνατότητα έχουν προχωρήσει, σκύβει με ιδιαίτερο ενδιαφέρον πάνω στα τεκταινόμενα και ελπίζει ότι θα απαλυνθεί αυτή του η αγωνία. Γι’ αυτό έχει ιδιαίτερη σημασία να αναφερθούμε στις γνώσεις που σήμερα έχουν αποσταχθεί σχετικά με τη διαδικασία της γήρανσης και της καθυστέρησης του αναπόφευκτου θανάτου.

Γιατί, η γήρανση είναι μια αναπόδραστη βιολογική διαδικασία, που επηρεάζει όλους σχεδόν του ζωντανούς οργανισμούς. Ωστόσο, παρά το γεγονός ότι τα επακόλουθα της γήρανσης είναι τεράστια, δεν έχει αναπτυχθεί μεγάλη και συστηματική προσπάθεια επιστημονικής κατανόησης αυτής της σπουδαίας πορείας της ζωής. Μόνο τις τελευταίες δύο δεκαετίες η επιστημονική έρευνα προσανατολίστηκε στη βιολογική κατανόηση της γήρανσης και στους μοριακούς μηχανισμούς, που σχετίζονται με τα βιολογικά εκείνα φαινόμενα, τα οποία συμβάλλουν στη συσχετιζόμενη με την ηλικία επιδείνωση της κατάστασης του οργανισμού.
Αρθρογραφεί ο Καθηγητής Γενετικής του Πανεπιστημίου Πατρών Σταμάτης Αλαχιώτης.

 

Mυαλγία, ή αλλιώς το κοινό "πιάσιμο".

Ποιός δεν το 'χει ξαναπάθει; Μετά από το μάθημα γυμναστικής στο σχολείο, το ποδόσφαιρο με φίλους έξω ή το γύρο του πάρκου με το ποδήλατο εμφανίζεται ξαφνικά και από το πουθενά... Ένας πόνος παράξενος και ανεξήγητος (όπως νομίζουμε!), σε ένα ή πολλά σημεία του σώματος μας, που μας ενοχλεί όταν κάνουμε συγκεκριμένες κινήσεις.

Ο πόνος αυτός, που δεν είναι και σπάνιος, προκαλείται στους μυς και ονομάζεται μυαλγία, ή αλλιώς το κοινό "πιάσιμο".

Ποιός είναι ο υπεύθυνος;

Σκελετικούς μυς, δηλαδή τέτοιους που είναι υπεύθυνοι για τις κινήσεις που κάνουμε, έχουμε συνολικά περίπου 400 σε ολόκληρο το σώμα μας. Οι μυς αυτοί αντέχουν πολλά... αλλά όχι κι όλα!

Ο πόνος, ή αλλιώς το "πιάσιμο", εμφανίζεται συνήθως μετά από ασυνήθιστες για μας, παράξενες ή πολύ εντατικές σωματικές ασκήσεις. Μπορεί να εμφανιστεί αμέσως μετά ή και κατά τη διάρκεια της άσκησης αλλά και 2 μέρες μετά!

Πότε φεύγει; Αυτό διαφέρει ανάλογα με το πόσο έντονος είναι αλλά συνήθως δεν διαρκεί περισσότερο από λίγες μέρες.

Το γιατί εμφανίζεται ο πόνος αυτός μετά από τέτοια σωματική εξάσκηση δεν έχει εξηγηθεί όμως ακόμη εντελώς.

Μέχρι πρόσφατα οι επιστήμονες πίστευαν πως ο πόνος οφειλόταν στην υπερπαραγωγή και συσσώρευση γαλακτικού οξέος στους μυς μετά από εκτεταμένη γύμναση τους. Το γαλακτικό οξύ είναι ουσία που παράγεται κατά την διάρκεια γύμνασης στους μυς.

 

Δακτυλικά αποτυπώματα...

Συνταρακτικό έγκλημα -> Αστυνομία -> Πρωτοσέλιδο στις εφημερίδες -> Ύποπτοι υπό ανάκριση -> Δακτυλικά αποτυπώματα... Σε κάθε έργο με υπόθεση εγκλήματος η πορεία των πραγμάτων λίγο ή πολύ αυτή είναι και στην καθημερινή ζωή τα πράγματα δεν είναι και τόσο διαφορετικά.

Η ιστορία των δακτυλικών αποτυπωμάτων και της εξιχνίασης εγκλημάτων:

Μέχρι το 1850 περίπου υπήρχαν στην Αμερική ειδικοί αστυνομικοί, οι οποίοι είχαν εξαιρετική οπτική μνήμη (μπορούσαν δηλαδή να συγκρατήσουν σαν φωτογραφία στο μυαλό τους τα πρόσωπα πάρα πολλών ανθρώπων) και ήταν υπεύθυνοι για την αναγνώριση πρώην κατάδικων.

Λειτουργούσαν δηλαδή σαν είδος ζωντανού καταλόγου έτσι ώστε να αναγνωρίζουν με την περιγραφή που τους έδιναν οι μάρτυρες τον υπεύθυνο!

Αργότερα, με την εφεύρεση της φωτογραφίας η αναγνώριση των εγκληματιών έγινε κάπως πιο εύκολη αλλά ένα πρόβλημα που υπήρχε και πριν παρέμενε: Η εμφάνιση ενός ανθρώπου μπορεί να αλλάξει, όχι μόνο με τον χρόνο αλλά και με λίγη... ανθρώπινη βοήθεια π.χ. βάψιμο των μαλλιών.

Το 1870 ένας Γάλλος επιστήμονας έκανε την αρχή με το να δημιουργήσει ένα σύστημα μέτρησης διαφόρων μερών του σώματος, τα οποία κατά την ανάπτυξη ενός ατόμου και αύξηση της ηλικίας του δεν αλλάζουν. Η ιδέα ήταν η εξής: Σε κάθε κατάδικο θα γίνονταν οι ίδιες μετρήσεις των συγκεκριμένων μερών του σώματος, με αποτέλεσμα στο μέλλον να μπορεί να αναγνωριστεί ο κατάδικος αυτός βάση των μετρήσεων.

Έτυχε όμως κάτι που θα ανέτρεπε το σύστημα αυτό: Ένας κατάδικος με το όνομα Will West καταδικάστηκε για έγκλημα που δεν έκανε αυτός αλλά άλλος κατάδικος με το όνομα William West, επειδή οι μετρήσεις των 2 ήταν τόσο κοντινές ώστε να θεωρηθεί ο πρώτος ένοχος.

Διάφοροι επιστήμονες, κυρίως ανθρωπολόγοι και ιατροί άρχισαν σταδιακά να απασχολούνται με τα δακτυλικά αποτυπώματα σαν μέσο αναγνώρισης ατόμων, χωρίς όμως να σκεφτούν για αρκετό καιρό την χρήση που θα μπορούσε να έχει η μέθοδος αναγνώρισης αυτή για την εξιχνίαση εγκλημάτων!

Αρχικά διαπίστωσαν πως ο κάθε άνθρωπος αφήνει κάποιο αποτύπωμα όταν έρθουν τα δάκτυλα (και γενικά τα χέρια και τα πόδια) σε επαφή με οτιδήποτε. Ακολούθως διαπίστωσαν πως τα δακτυλικά αποτυπώματα δεν αλλάζουν καθόλου από την στιγμή της γέννησης μέχρι το θάνατο ενός ατόμου και πως τα αποτυπώματα του κάθε ατόμου είναι μοναδικά στον κόσμο.

Παράλληλα αναγνωρίστηκαν κάποια χαρακτηριστικά βάσει των οποίων μπορούσε να γίνεται η σύγκριση δύο αποτυπωμάτων για να διαπιστωθεί, εάν ήταν τα ίδια ή όχι.

Τα δακτυλικά αποτυπώματα άρχισαν τότε να χρησιμοποιούνται σε συμβόλαια, σαν είδος δεύτερης υπογραφής για να μην μπορούν να πλαστογραφηθούν!

Λίγο μετά ξεκίνησε και η χρησιμοποίηση τους για την αναγνώριση εγκληματιών από καταλόγους με αποτυπώματα που είχαν παρθεί από πρώην κατάδικους.

Σήμερα, οι αστυνομικές αρχές και οι μυστικές υπηρεσίες κάθε χώρας παίρνουν τα δακτυλικά αποτυπώματα όλων των υπόπτων και καταδίκων και τα μεταφέρουν σε ηλεκτρονική μορφή στους ηλεκτρονικούς υπολογιστές.

 

H χολέρα :o

H χολέρα είναι μια πάθηση που παίδεψε με επιδημίες την ανθρωπότητα για αρκετούς αιώνες. Στην ιστορία αναφέρθηκαν 3 μεγάλες πανδημίες χολέρας το 1823, το 1841 και το 1854, οι οποίες συνήθως εξαπλώνονταν από τις Ασιατικές προς τις Ευρωπαϊκές χώρες και από εκεί στην Αμερική!

Από τότε δεν ξανασημειώθηκαν τέτοιες μεγάλες επιδημίες χολέρας χάρη σε ένα γιατρό ο οποίος ανέτρεψε την θεωρία για την προέλευση της χολέρας με μια δική του... για την οποία αρχικά τον θεώρησαν τρελό!

Την νύχτα της 31ης Αυγούστου το 1854 αναφέρθηκαν 50 περιπτώσεις χολέρας στο Λονδίνο ενώ στις επόμενες 4 μέρες αναφέρθηκαν ακόμη 400! Ήταν φανερό πως ξέσπασε η τρίτη μεγάλη επιδημία χολέρας!

Το κράτος παρέλυσε πλήρως αφού τότε πίστευαν πως η χολέρα προερχόταν από τον αέρα και λίγο ή πολύ δεν ήξεραν τι να κάνουν.

Τότε είναι που αποφάσισε να κάνει την κίνηση του ο Άγγλος γιατρός John Snow, ο οποίος είχε επανειλημμένα παρουσιάσει σε συνέδρια την θεωρία του ότι η χολέρα προερχόταν από το νερό και όχι από τον αέρα, χωρίς όμως να καταφέρει να πείσει τους συνάδελφους επιστήμονες.

Το τι έκανε όταν είδε πως άρχισε να εξαπλώνεται η χολέρα στο Λονδίνο ήταν να αρχίσει έρευνες για το που ξεκίνησε η επιδημία. Σύντομα ανακάλυψε πως τα πρώτα θύματα κατάγονταν από την περιοχή γύρω από την οδό Broad, όπου υπήρχε μια αντλία νερού.

Εξέτασε το νερό της αντλίας χωρίς όμως να βρει αρκετά στοιχεία για μόλυνση του.

Αυτό που έκανε μετά ήταν να μελετήσει το αρχείο θανάτων όπου διαπίστωσε πως από τα 89 θύματα των πρώτων 2 ημερών της επιδημίας, οι 79 έπαιρναν νερό από την συγκεκριμένη αντλία.

Η πραγματικά μεγάλη ανακάλυψη που έκανε ο γιατρός ήταν ότι οι υπόλοιποι 10 που δεν ζούσαν κοντά στην περιοχή εκείνη, μετέφεραν τακτικά νερό από την αντλία εκείνη στο σπίτι τους.

Με αυτή την ανακάλυψη κατάφερε να πείσει τις αρχές για την θεωρία του και στις 8 Σεπτεμβρίου έκλεισαν επίσημα την αντλία που παρείχε το μολυσμένο νερό.

Αργότερα άρχισε στην Αγγλία μια εκστρατεία εκκαθάρισης των υπονόμων που μετέφεραν το νερό έτσι ώστε να αναβαθμιστεί η δημόσια υγεία... και όλα αυτά χάρη σ' ένα τρελογιατρό!

Η χολέρα είναι μια μόλυνση που προκαλείται από το δονάκιο της χολέρας, ένα μικρόβιο. Αυτό παράγει συνεχώς στο σώμα του αρρώστου μια ουσία η οποία προκαλεί συνεχή, πολλή υγρή διάρροια.

Μαζί και με εμετούς πολύ γρήγορα το σώμα αφυδατώνεται, χάνεται η ελαστικότητα του δέρματος, τα μάτια ξεπροβάλουν προς τα έξω και τελικά έρχεται ο θάνατος.

Σήμερα τα κρούσματα χολέρας είναι αρκετά σπάνια αλλά δυστυχώς στις χώρες του τρίτου κόσμου αποτελούν ακόμη μεγάλη απειλή για τους ανθρώπους. Κύρια αιτία γι' αυτό είναι η φτωχή υγιεινή και ποιότητα των φαγητών.

Σε χώρες με πρόσβαση σε εμβόλια μόνο 1 στους 100 αρρώστους με χολέρα πεθαίνει ενώ σε χώρες του τρίτου κόσμου ο αριθμός των θυμάτων είναι 1 στους 2!

 

Η γυναίκα πίσω από το χαμόγελο
http://[URL unfurl="true"]www.tech-culture.com/images/TechCulture/Document/287/Document_287_Card.jpg[/img[/URL]]
Το πορτραίτο της Mona Lisa del Gioconda, με το αινιγματικό χαμόγελο και την απαράμιλλη μίξη αθωότητας και προκλητικότητας, είναι ίσως το πιο αναγνωρίσιμο έργο τέχνης στον κόσμο. Εδώ και πολλά χρόνια πλήθος ερευνητών και ιστορικών έχουν αφιερώσει ατέλειωτες ώρες προσπαθώντας να προσδιορίσουν την ταυτότητα του μοντέλου.

Η επίσημη εκδοχή λέει ότι ο Francesco di Bartolommeo di Zanobi del Giocondo, ένας από τους πιο επιφανείς ευγενείς της Φλωρεντίας, ζήτησε από τον Da Vinci να κάνει ένα πορτραίτο της 3ης του γυναίκας, της Lisa di Antonio Maria di Noldo Gherardini. Ο Da Vinci ξεκίνησε το έργο το 1503 όταν η Lisa ήταν 24 ετών. Συνέχισε να δουλεύει το έργο του έως το 1507 οπότε και εγκατέλειψε την Φλωρεντία. Δεν το παρέδωσε στον πελάτη του, άλλοι υποστηρίζουν ότι απλά δεν το είχε τελειώσει, άλλοι ότι είχε συνδεθεί συναισθηματικά με τον πίνακα και δεν ήθελε να τον αποχωριστεί.

Όμως υπάρχουν και αρκετές άλλες εκδοχές για την ταυτότητα της γυναίκας που ενέπνευσε στο Da Vinci το αινιγματικό χαμόγελο. Η Γερμανίδα ερευνήτρια Magdalena Soest υποστηρίζει ότι επρόκειτο για την Δούκισσα του Forli. Στηρίζει τη θεωρία της στην εξέταση ενός άλλου πίνακα που παρουσιάζει μια γυναίκα με παρόμοια χαρακτηριστικά, και αινιγματικό χαμόγελο. Μια άλλη θεωρία συσχετίζει το όνομα gioconda με τη σημασία του στα Ιταλικά, δηλαδή μια γυναίκα χαρούμενη, και υποστηρίζει ότι στην πραγματικότητα το μοντέλο ήταν κάποια πόρνη την οποία πλήρωσε ο Da Vinci για να ποζάρει. Τέλος η πιο ακραία θεωρία της Lillian Schwartz, υποστηρίζει ότι πρόκειται στην πραγματικότητα για αυτοπροσωπογραφία του Da Vinci με τη μορφή γυναίκας.

Για την ιστορία η υπόλοιπη ζωή της Mona Lisa μέχρι σήμερα κύλησε ως εξής:

Όταν το 1516 ο Da Vinci βρέθηκε στη Γαλλία πούλησε τον πίνακα στο βασιλιά Francis I. Στα επόμενα χρόνια το έργο μεταφέρθηκε αρκετές φορές από παλάτι σε παλάτι, μέχρι που μεταφέρθηκε στο Λούβρο, μετά την πτώση του Ναπολέοντα.

Τον Αύγουστο του 1911 ο πίνακας εκλάπη από ένα ιταλό κλέφτη ο οποίος το μετέφερε στην Ιταλία. Το έργο εμφανίστηκε 2 χρόνια αργότερα στη Φλωρεντία και μετά από μια σειρά εκθέσεων επέστρεψε στο Λούβρο. Το 1956 υπέστη σοβαρές ζημιές στο κάτω μέρος μετά από μια επίθεση με οξύ. Σήμερα φυλάσσεται στο μουσείο του Λούβρου πίσω από αλεξίσφαιρο τζάμι, ενώ «της έχει απαγορευτεί» κάθε μετακίνηση.

Ο Da Vinci έβαλε μια μορφή στην ιστορία, όποιο και εάν ήταν το μοντέλο που ποζάρισε για το μεγάλο δημιουργό. Το συγκεκριμένο πορτραίτο αναδείχθηκε στο πιο γνωστό έργο τέχνης όλων των εποχών όχι τόσο εξαιτίας κάποιας μεγάλης καλλιτεχνικής αξίας. Κυρίως λόγω της ιδιοφυούς σύλληψης και αποτύπωσης μιας εκδοχής μειδιάματος που μπορεί να σημαίνει χιλιάδες πράγματα αλλά και τίποτα. Ίσως γι αυτό το λόγο ο 20ος αιώνας έχει εκμεταλλευτεί το έργο του Da Vinci ως εμπορικό σήμα για μια σειρά ετερόκλητων προϊόντων, από σοκολατάκια και ηδύποτα, μέχρι βιβλία μυστηρίου.

 

Εγχείρηση σε κρανίο 28 αιώνες πριν

Το εντυπωσιακό δεν είναι μόνο πως η 20χρονη ασθενής, που χτυπήθηκε από εχθρικό βλήμα, έζησε μετά την επέμβαση για τουλάχιστον δύο ακόμη δεκαετίες, αλλά και το ότι ο γιατρός ακολούθησε με απόλυτη επιτυχία την πρακτική, που περιέγραψε ο Ιπποκράτης στα συγγράμματά του δύο αιώνες αργότερα!

Αυτά αποκαλύπτει η έρευνα του καθηγητή Φυσικής Ανθρωπολογίας και Αρχαιολογικής Ανθρωπολογίας στο Πανεπιστήμιο Adlephi της Νέας Υόρκης Αναγνώστη Αγελαράκη.

Η υπόθεση τοποθετείται χρονικά στα τέλη του 7ου αιώνα π.Χ., στα Άβδηρα, όπου οι κάτοικοι των Κλαζομενών (μια από τις ελληνικές πόλεις της Ιωνικής Αμφικτυονίας) έχουν ιδρύσει αποικία. Ένα βλήμα που εκτοξεύεται από τη σφενδόνη ντόπιου Θράκα -οι γηγενείς Θράκες επεδίωκαν επί μακρόν την καταστροφή της αποικίας- χτυπά μια 20χρονη κοπέλα στο πίσω μέρος του κεφαλιού.

Το βλήμα βρίσκει σε ένα σημείο που ενώνονται τα κόκαλα και σφηνώνεται σε μια κρανιακή συρραφή, σε ένα από τα πιο αδύναμα σημεία του κρανίου. Το εντυπωσιακό είναι πως ο γιατρός δεν ακολούθησε την πεπατημένη οδό για την επέμβαση, την επέμβαση με περιστρεφόμενο κυλινδρικό πριονοειδές τρυπάνι, αλλά τη μέθοδο της απόξυσης (με ειδικό ξύστρο), την πλέον κατάλληλη δηλαδή για τη συγκεκριμένη περιοχή του κρανίου που επιτρέπει την απομάκρυνση των θραυσμάτων και εξαλείφει τα σχισμοειδή κατάγματα -σύμφωνα και με το κλασικό ιπποκράτειο ιατρικό σύγγραμμα «Περί των εν κεφαλή τρωμάτων», που γράφηκε σύμφωνα με την επικρατούσα εκδοχή δύο αιώνες αργότερα.

Η ασθενής πέθανε δύο δεκαετίες μετά την επιτυχημένη επέμβαση. Όπως δήλωσε ο κ. Αγελαράκης: «Δεν μπόρεσα να προσδιορίσω από τα οστά της. Ωστόσο, πέρα από ορισμένες οδοντικές παθολογίες και αρθρίτιδα της σπονδυλικής στήλης και των άκρων, ήταν σχετικά υγιής και σε αρκετά καλή φυσική κατάσταση»!

 

H ακριβότερη φωτογραφία του κόσμου
http://[URL unfurl="true"]www.tech-culture.com/images/TechCulture/Document/286/Document_286_Card.jpg[/img[/URL]]
H ακριβότερη μέχρι σήμερα, φωτογραφία του κόσμου είναι μια άποψη του Nαού του Ολυμπίου Διός της Aθήνας , τραβηγμένη το 1842 από τον ερασιτέχνη φωτογράφο και Γάλλο αριστοκράτη Zοζέφ Zιλμπέρ. Πουλήθηκε σε δημοπρασία του Οίκου Kρίστις στον Σεΐχη του Kατάρ, έναντι 789.000 ευρώ! Στην ίδια δημοπρασία πουλήθηκαν άλλες δώδεκα από τις παλαιότερες φωτογραφίες της Eλλάδας.

H μάλλον παλιότερη ελληνική φωτογραφία, τραβήχτηκε από τον Zοζέφ Zιλμπέρ Zιρό ντε Πρανί κατά τη διάρκεια ενός ταξιδιού του στην Aνατολή και αποτελεί την ακριβότερη δαγγεροτυπία .
Ο φωτογράφος έκανε ένα ταξίδι προς την Eλλάδα και την Aίγυπτο, που κράτησε λιγες εβδομάδες ,ξεκινώντας από τη Pώμη.

Στην Aθήνα φωτογράφισε πολλά κλασικά μνημεία, αλλά και την Kαπνικαρέα και άλλες εκκλησίες. Όπως γράφει ο ίδιος στην «Nτεζιρέ Pαούλ Pοσέτ»: «... Θα δείτε την εφαρμογή του χρήσιμου εργαλείου που εφευρέθηκε από τον Nταγκέρ· σε πολλές περιπτώσεις έλαβα, και μάλιστα με πλήρη επιτυχία, πολλά ανάγλυφα και αγάλματα της Aκρόπολης, πολλά θραύσματα και ολόκληρα μνημεία των Aθηνών και της Pώμης και η συλλογή μου, χωρίς να περιλαμβάνονται τα σχέδια, είναι ήδη αξιόλογη...».

Οι φωτογραφίες τού ελβετο-καναδικής καταγωγής Zιρό ντε Πρανί ήταν μέχρι πρότινος άγνωστες, κλεισμένες σε ένα πακέτο στο κελάρι του πύργου του, στη Γαλλία, που πουλήθηκε πρόσφατα.
Όταν ανακαλύφθηκαν, επήλθε μια συμφωνία με το γαλλικό κράτος, που άσκησε το δικαίωμα προτίμησης και απόκτησε έναν μεγάλο αριθμό φωτογραφιών , ενώ οι υπόλοιπες βγήκαν για πρώτη φορά στη διεθνή αγορά.

 

Αρχαιοι Αστροναύτες

Στη σημερινή, διαστημική εποχή, με τις εντυπωσιακές τεχνολογικές προόδους, γίνεται σιγά σιγά προφανές ότι τα "θαύματα" και άλλα, φαινομενικά υπερφυσικά, συμβάντα που καταγράφονται σε αρχαία κείμενα, οι μεγαλιθικές κατασκευές και οι αινιγματικές γραμμές που είναι χαραγμένες πάνω στη Γή, είναι αποτελέσματα και προϊόντα προηγμένης τεχνολογίας που ήταν ακατανόητη και δύσκολο να περιγραφεί από τους αρχαίους παρατηρητές.

Αυτές οι απόψεις υποστηρίζονται από την υπόθεση ότι δεν πρόκειται για αρχαίους μύθους, αλλά για ιστορικά και επιστημονικά κείμενα.

 

ΥΓΡΟ ΠΥΡ

Το υγρό πυρ επινοήθηκε ή τελειοποιήθηκε από τον Έλληνα αρχιτέκτονα Καλλίνικο (από την Ηλιούπολη της Συρίας) και η χρήση του αναφέρεται για πρώτη φορά τον 7ο μ.Χ. αιώνα εναντίον του Αραβικού στόλου που πολιορκούσε την Κωνσταντινούπολη. Υπήρξε ένα από τα φοβερότερα όπλα του μεσαίωνα και επανειλημμένα έσωσε το Βυζάντιο από εχθρικές επιθέσεις.

Γενικά

Η χρήση της φωτιάς για πολεμικούς σκοπούς είναι τόσο παλιά όσο και η πολεμική τέχνη. Ο Όμηρος αναφέρει ότι οι Τρώες κατέστρεφαν τα πλοία των Αχαιών με φωτιά «...και οι Τρώες ακούραστη φωτιά στο σπαθωτό καθίζουν σκαρφί και φλόγα απάνω ευθύς του χύθηκε ρημάχτρα...». Κατά την Βυζαντινή περίοδο εμπρηστικά μείγματα χρησιμοποιούντο ήδη από τους πρώτους αιώνες.

Η πρώτη καταγεγραμμένη αναφοράς χρήσης του υγρού πυρός (ή Ελληνικού πυρός) υπάρχει στον χρονογράφο Θεοφάνη και αναφέρεται στα χρόνια της βασιλείας του Αυτοκράτορα Κωνσταντίνου Δ' Πωγωνάτου (665~685 μ.Χ.) ο οποίος το χρησιμοποίησε με επιτυχία στην απόκρουση των Αράβων κατά την πρώτη απόπειρά τους να κατακτήσουν την Κωνσταντινούπολη (674~678 μ.Χ.).

Η επόμενη αναφορά στην χρησιμοποίηση του υγρού πυρός γίνεται πάλι από τον Θεοφάνη, ο οποίος λέει ότι κατά την δεύτερη πολιορκία της Κωνσταντινούπολης από τους Άραβες (717~718 μ.Χ.) ο Αυτοκράτορας Λέων ο Γ' κατόρθωσε σε δύο περιπτώσεις να κάψει με υγρό πυρ τον στόλο των εισβολέων και να ματαιώσει την απόπειρά τους να εισβάλουν στον ευρωπαϊκό χώρο καταλαμβάνοντας την Βασιλεύουσα.

 

Ψάχνοντας το Ροβινσώνα

Aν είχατε ξεμείνει σε ένα νησί του Ειρηνικού, πού θα χτίζατε την καλύβα σας; Αυτό το ερώτημα ταλάνιζε τον εξερευνητή Νταϊσούκε Τακαχάσι για πάνω από μια δεκαετία. Γνώριζε ότι ο πιο διάσημος επιζήσας της ιστορίας –ο Αλεξάντερ Σέλκερκ, ο Σκότος ναυτικός που κατά πάσα πιθανότητα αποτέλεσε την έμπνευση για το κλασικό έργο του Ντάνιελ Ντιφόου Ροβινσώνας Κρούσος– εγκαταλείφθηκε σε ένα νησί μακριά από τις ακτές της Χιλής το 1704. Ο Σέλκερκ πέρασε τέσσερα χρόνια και τέσσερις μήνες εκεί πριν τον περισυλλέξουν δύο αγγλικά πλοία που σταμάτησαν για ανεφοδιασμό.
Οι ιστορικοί γνώριζαν ότι το Νησί του Ροβινσώνα Κρούσου, όπως αποκαλείται σήμερα, ήταν το καταφύγιο του Σέλκερκ, όμως η ακριβής τοποθεσία του καταλύματός του παρέμενε μυστήριο. Τον Ιανουάριο ο Τακαχάσι και η ομάδα του ξεκίνησαν με χορηγία του Geographic ανασκαφές σ’ ένα εγκαταλειμμένο μονοπάτι που τους υπέδειξε ένας ντόπιος. Κάποια στιγμή, κι ενώ κοσκίνιζαν το χώμα, βρήκαν κάτι που έμοιαζε με μικρή γαλαζωπή πέτρα· αμέσως κατάλαβαν ότι επρόκειτο για τμήμα ενός μπρούτζινου ναυτικού κομπάσου – που αναμφίβολα ανήκε στον Σέλκερκ. «Είναι ένα πολύ γαλήνιο μέρος» λέει ο Τακαχάσι...

Πηγές Αναφοράς
nationalgeographic.gr

 

Φτερά, τόνερ και καλαμάρια

Το μελάνι δημιουργήθηκε πριν από περίπου 5.000 χρόνια και έκτοτε «συντηρεί» τη μνήμη της ανθρωπότητας. Στη μακραίωνη πορεία του, η συνταγή παρασκευής του άλλαξε θεαματικά. Έτσι από το αρχαίο φούμο φτάσαμε στα σημερινά συνθετικά μελάνια των εκτυπωτών.

Ποια είναι η διαφορά ανάμεσα σε ένα πάκο από άχρηστες λευκές κόλλες χαρτιού και μία δεσμίδα χαρτονομισμάτων των 500 ευρώ; Μα φυσικά, το μελάνι, αυτό το μαγικό υγρό που μπορεί να μετατρέψει ένα συνηθισμένο χαρτί σε χαρτονόμισμα, ερωτική επιστολή ή μυθιστόρημα. Το χρησιμοποιούμε για να υπογράφουμε, για να σφραγίζουμε, για να θυμόμαστε, για να χρωματίζουμε, για να τονίζουμε κάτι, ακόμη και για να ταυτοποιούμε τα δακτυλικά μας αποτυπώματα. Το μελάνι χρησιμοποιούν σήμερα περίπου πέντε δισεκατομμύρια άνθρωποι στον κόσμο και αποτελεί το πιο σπουδαίο εργαλείο για την πρόοδο και την εξέλιξη του πολιτισμού.

 

Αόρατο Μελάνι

Το αόρατο μελάνι είναι ένας βασισμένος στο νερό δείκτης οξέων και βάσεων (δείκτης pH) που αλλάζει όταν εκτεθεί στον αέρα, από χρωματισμένος σε άχρωμος. Οι πιό κοινοί δείκτες pH για το μελάνι είναι η θυμολοφθαλεΰνη (thymolphthalein) μπλε χρώματος και η φαινολοφθαλεΰνη (phenolphthalein) κόκκινου ή ρόδινου χρώματος.

Οι δείκτες αυτοί αναμιγνύονται σε ένα βασικό διάλυμμα (δηλαδή με pH πάνω από 6) που γίνεται πιό όξινο όταν εκτεθεί στον αέρα, προκαλώντας την αλλαγή χρώματος.

Σημειώστε ότι εκτός από το αόρατο μελάνι, θα μπορούσατε να χρησιμοποιήσετε τους διάφορους δείκτες για να κάνετε τα μελάνια να αλλάζουν χρώμα!

 

Πώς αλλάζουν χρώμα τα μπιμπελό και γίνονται "δείκτες καιρού"; :o

Η βροχή και η υγρασία συνδέονται στενά. Ο θερμός αέρας, με υψηλή σχετικά υγρασία, ευνοεί το σχηματισμό νεφών και τις βροχοπτώσεις. Αντίθετα, όσο πιο ψυχρός είναι ο αέρας και όσο πιο περιορισμένη είναι η υγρασία τόσο πιο δύσκολος γίνεται ο σχηματισμός νεφών.

Τα μπιμπελό που γίνονται "δείκτες καιρού" -δεν τα βρίσκουμε εύκολα στην Ελλάδα- δείχνουν το βαθμό υγρασίας στην ατμόσφαιρα χάρη στην ιδιότητα του χλωριούχου κοβαλτίου με το οποίο είναι επιχρισμένα˙ αυτό παίρνει κόκκινο χρώμα όταν επικρατεί στην ατμόσφαιρα έντονη υγρασία και γαλάζιο όταν είναι ξηρή.

Είναι σαφές ότι αυτά τα ιδιόμορφα υγροσκόπια δείχνουν, αν και όχι με ακριβή τρόπο, ένα πραγματικό δεδομένο. Πάντως δεν μπορούν να προβλέπουν τον καιρό.

 

Φοινικικό αλφάβητο· μια ιστορική απάτη?

Κατά τη Γλωσσολογία ως "αλβάβητο" ορίζεται το «σύνολο συμβόλων με ορισμένη σειρά και τάξη, που χρησιμεύουν για να αποδίδονται οι στοιχειώδεις φθόγγοι μιάς γλώσσας, με τον περιορισμό ο κάθε φθόγγος ν' αντιστοιχεί σ' ένα μόνο σύμβολο και αντίστροφα». Στην αλφαβητική γραφή επομένως (δηλαδή τη γραφή των λαών της Ευρώπης, της Αμερικής, της Αυστραλίας αλλά και άλλων περιοχών του πλανήτη) κάθε γράμμα αποδίδει ένα στοιχειώδη ήχο.

Τούτο δεν ισχύει στις ατελέστερες της αλφαβητικής συλλαβικές γραφές, στις οποίες κάθε σύμβολο αποδίδει μία συλλαβή (δύο ή και περισσότερους ήχους-φθόγγους), όπως π.χ. στις συλλαβικές ελληνικές γραφές Γραμμική Α και Β ένα σύμβολο αποδίδει τη συλλαβή κο (κ+ο), άλλο σύμβολο τη συλλαβή πο (π+ο) κ.ο.κ. Στη φοινικική γραφή (που διαθέτει μόνο σύμφωνα και κανένα φωνήεν), στα ελάχιστα διασωθέντα δείγματά της, η κατάσταση είναι ακόμα "χειρότερη", δεδομένου ότι κάθε σύμβολό της δεν αποδίδει ούτε κάν μία συγκεκριμένη συλλαβή, αλλά διαφορετικές, που το διάβασμά τους αφήνεται στην "έμπνευση" του αναγνώστη. Ετσι π.χ. ένα σύμφωνο μπορεί να διαβαστή ως μπα, μπου, μπε, μπι, μπο κ.ο.κ., ή κάποιο άλλο ως γκου, γκα, γκε, γκο κ.λπ. Επομένως, η φοινικική γραφή όχι μόνο δεν αποτελεί αλφάβητο, αλλά δεν είναι ούτε καν εξελιγμένη συλλαβική γραφή, του βαθμού τελειότητας των αντιστοίχων ελληνικών συλλαβαρίων.

Και είναι πράγματι καταπληκτικό το γεγονός, ότι έχει καθιερωθεί στην επιστήμη κατά τα τελευταία 150 χρόνια περίπου ο αντιφατικός όρος "φοινικικό αλφάβητο", για μία γραφή που δεν έχει καμμία σχέση με την αλφαβητική. Και είναι ακόμη πιο απίστευτη η επιβολή του επιστημονικού δόγματος, ότι το ελληνικό αλφάβητο προήλθε από το φοινικικό, το οποίο όχι μόνο δεν είναι αλφάβητο, αλλά είναι μία ατελέστερη γραφή από τις ελληνικές Γραμμικές Γραφές Α και Β. Για τους λόγους αυτούς κατά τον προσφάτως εκλιπόντα πρόεδρο της Εταιρείας Ελλήνων Φιλολόγων Παν. Γεωργούντζο ο χαρακτηρισμός που έδωσε ο καθηγητής Γ. Μπαμπινιώτης στη φοινικική γραφή "οιονεί συλλαβικό αλφάβητο" (;!) απορρίπτεται και πρέπει να αντικατασταθεί με το ορθό "καθαρώς συνεπτυγμένο συλλαβικό" σύστημα γραφής (βλέπε Παν. Γεωργούντζου, Το Αλφάβητον Εφεύρεσις Ελληνική: άρθρο του στο περιοδικό Δαυλός, τεύχος 142,Οκτώβριος 1993,σ 8242).

 

Ανθρωποφάγα

Δεν είναι μύθος: ακόμα μας ορέγονται οι κροκόδειλοι, οι τίγρεις, τα λιοντάρια, οι καρχαρίες και οι αρκούδες, τα πιο τρομακτικά ζώα της σύγχρονης ιστορίας. Aς μην ξεχνάμε βέβαια και το λύκο.

Τίγρεις, λιοντάρια, κροκόδειλοι: όταν τα βλέπουμε να μπήγουν τα δόντια ή τα νύχια τους στη σάρκα ενός θύματος δεν γίνεται να μην ανατριχιάσουμε, ακόμα κι αν καθόμαστε στον καναπέ μας μπροστά στην τηλεόραση. Κάτω από αυτά τα μυτερά δόντια θα μπορούσαμε να είμαστε εμείς. Φαντασία; Υπερβολή; Κάθε άλλο: πριν από 2,5 εκατομμύρια χρόνια, ένα πρωτόγονο είδος ύαινας κυνηγού και οι εξαφανισμένες πλέον τίγρεις μαχαιρόδοντες καταβρόχθιζαν τους ανθρωπίδες προγόνους μας. Αυτό ανακάλυψαν οι Τζούλια Λι-Θορπ και Νικολάς Βαν Ντερ Μέρβε, αρχαιολόγοι στο Πανεπιστήμιο του Κέιπ Τάουν στη Νότιο Αφρική, αναλύοντας ένα είδος άνθρακα που περιεχόταν στο οδοντικό σμάλτο των προϊστορικών σαρκοβόρων. Ο παλαιοντολόγος Τσαρλς Κίμπερλιν Μπράιν προσθέτει ότι ο dinofelis, πρόγονος του ιαγουάρου, επιτίθετο σε ανθρώπους και τους παρέσυρε στη φωλιά του.

Σύμφωνα με τους ειδικούς, ο φόβος μήπως μας φάνε τα άγρια θηρία απορρέει από το γεγονός ότι οι πρόγονοί μας ήταν εκτεθειμένοι στις επιθέσεις εκείνων των επικίνδυνων ζώων, ακριβώς όπως αποφεύγουμε το σκοτάδι γιατί έχουμε ζήσει στο σκότος των σπηλαίων. Σήμερα όμως είναι βάσιμες αυτές οι φοβίες;

 

Το μυστήριο της έκτης αίσθησης

Η διαίσθηση είναι μια πολύτιμη πυξίδα η οποία συνδυάζει κρυμμένες γνώσεις που δεν ξέρουμε ότι διαθέτουμε. Σήμερα οι επιστήμονες ανακάλυψαν τις εκπληκτικές της δυνάμεις αλλά και τους κινδύνους της.

Σήμερα η σοφία της καρδιάς διεκδικεί τη θέση της στην επικράτεια της λογικής. Το συνειδητό μας δέχεται σιωπηλές επιθέσεις από απρόσκλητες αλήθειες και εκτιμήσεις. Η διαίσθηση πηγάζει από το δεξιό τμήμα του εγκεφάλου, έδρα της δημιουργικότητας και των συναισθημάτων. Οι επιστήμονες ανακάλυψαν ότι η σκέψη μας δουλεύει σε δύο επίπεδα και απέδειξαν ότι η ανθρώπινη ευφυΐα κινείται πέρα από τη λογική και τις λέξεις. Ήρθε η ώρα να τετραγωνίσουμε τον κύκλο ή να στρογγυλέψουμε το τετράγωνο; Καλύτερα να γνωρίσουμε βαθύτερα τη διαίσθησή μας, εργαλείο που γνωρίζουμε ότι έχει και βιολογική βάση. Αυτό ενεργοποιείται όταν συναντάμε για πρώτη φορά ένα πρόσωπο κι αμέσως το συμπαθούμε ή το αντιπαθούμε. Πόσο μπορούμε να εμπιστευόμαστε τη διαίσθησή μας;

Γνωρίζουμε περισσότερα απ' όσα νομίζουμε. Ενστικτώδεις γνώσεις και πληροφορίες καθορίζουν τις περισσότερες ενέργειές μας. Ωστόσο αγνοούμε την ύπαρξή τους καθώς βρίσκονται αποθηκευμένες σε ανεξερεύνητες περιοχές του εγκεφάλου.

Πριν από κάθε αγώνα της Φόρμουλα 1 οι ομάδες προσομοιώνουν τη διαδρομή σε πανίσχυρους ηλεκτρονικούς υπολογιστές, προσδιορίζοντας το όριο ταχύτητας με το οποίο μπορεί να κινηθεί ο οδηγός στις στροφές. Αν το ξεπεράσει το αυτοκίνητο θα παρεκκλίνει της πορείας του. Παρ' όλα αυτά, κάποιες φορές ο παγκόσμιος πρωταθλητής Μίκαελ Σουμάχερ αδιαφόρησε για τις οδηγίες των τεχνικών. Σε ορισμένες περιπτώσεις οι υπολογιστές της ομάδας του, της Φεράρι, αποδείχθηκαν πολύ αργοί σε σχέση με τον ίδιο, αφού σε κάθε γύρο αυτός κατέρριπτε τα όρια που του υποδείκνυαν. Φυσικά το μονοθέσιο βρισκόταν πάντα εντός πίστας. Ο Γερμανός πιλότος δηλώνει ότι ανά πάσα στιγμή αντιλαμβάνεται πλήρως τα όρια του αυτοκινήτου του, χωρίς να γνωρίζει το πώς. Τι του συμβαίνει; Στις δύσκολες στιγμές αναδύεται από μέσα του κάποια μυστική γνώση που τον βοηθά να καταλάβει τι ακριβώς πρέπει να κάνει. Αυτή την ικανότητα διαθέτουν όλοι οι άνθρωποι σε διαφορετικούς τομείς. Δεν είναι άλλο από εκείνο που γενικά και αόριστα ονομάζουμε "διαίσθηση" ή "έκτη αίσθηση". Δεν πρόκειται για έλλογη σκέψη, αλλά για διαδικασία η οποία εμπλέκει άγνωστες ικανότητες του ανθρώπινου νου.

 

Τι είναι o βελονισμός;

βελονισμός είναι μια από τις αρχαιότερες θεραπείες που σκέφτηκε και χρησιμοποίησε ο άνθρωπος. Λέγεται πως άρχισε να χρησιμοποιείται πριν περίπου
4.000 χρόνια, σε χώρες όπως την Ιαπωνία, την Κορέα, τη Σρι Λάνκα και κυρίως στην Κίνα. Ακόμη και οι Εσκιμώοι φαίνεται να γνώριζαν και να χρησιμοποιούσαν μια θεραπεία παρόμοια με τον βελονισμό.

Οι βελόνες υπάρχουν σε διάφορα είδη και μεγέθη. Αρχικά ήταν χρυσές ή ασημένιες ενώ τώρα φτιάχνονται από ανοξείδωτο χάλυβα. Το ένα άκρο της βελόνης είναι η λαβή, από όπου την κρατά ο γιατρός και το άλλο είναι το αιχμηρό μέρος, που είναι λεπτό σαν τρίχα και είναι αυτό που εισέρχεται στο δέρμα.

Ο γιατρός εισάγει προσεκτικά τις βελόνες στο δέρμα, σε διάφορα σημεία του σώματος και τις αφήνει εκεί για κάποιο χρονικό διάστημα. Μετά, τις απομακρύνει .

Σύμφωνα με τους υποστηρικτές του βελονισμού, οι βελόνες με το που εισάγονται στο δέρμα ερεθίζουν και ενεργοποιούν το νευρικό σύστημα. Από εκεί το ερέθισμα κατευθύνεται σε διάφορα σημεία του σώματος, ανάλογα με το που έχουν εισαχθεί οι βελόνες. Το ερέθισμα αυτό υποστηρίζεται πως έχει την ικανότητα να βοηθά στην θεραπεία κάποιων ασθενειών.

Τα σημεία του σώματος στα οποία εισάγωνται οι βελόνες, επιλέγονται ανάλογα με την ασθένεια που έχει κάποιο άτομο. Αυτό όμως δεν σημαίνει, πως το "άρρωστο σημείο" πρέπει να είναι και αυτό στο οποίο θα εισαχθούν οι βελόνες. Για να θεραπευτεί ένας πονοκέφαλος μπορεί για παράδειγμα να εισαχθούν βελόνες στην φτέρνα των ποδιών ή στο λοβό του αυτιού.

Οι βελόνες εισάγονται μόνο στο επιφανειακό στρώμα του δέρματος και ο γιατρός πιέζει την βελόνη μόνο μέχρι να νιώσει ο ασθενής ένα ελαφρύ τσίμπημα, ισοδύναμο με αυτό ενός κουνουπιού.

Η θεραπεία αυτή υποστηρίζεται πως έχει πολύ καλά αποτελέσματα σε πολλές ασθένειες, από πονοκέφαλο, δυσπεψία, διάρροια και το κοινό κρυολόγημα, μέχρι άγχος, κατάθλιψη και τριχόπτωση. Ακόμη και για την καταπολέμηση της παχυσαρκίας και του καπνίσματος φαίνεται να χρησιμεύει ο βελονισμός.

Η βελονοθεραπεία δεν έχει ακόμη αναγνωρισθεί επίσημα σαν θεραπευτική μέθοδος για τις διάφορες ασθένειες. Έχουν γίνει όμως διάφορες έρευνες που φαίνεται να αποδεικνύουν τα καλά αποτελέσματα της.

Αυτό που σε κάθε περίπτωση πρέπει να προσέξει κάποιος εάν σκοπεύει να δοκιμάσει την θεραπεία αυτή, είναι να επιλέξει ένα γιατρό που να έχει ειδικευτεί σ' αυτό το είδος θεραπείας.