Άχρηστες αλλά ενδιαφέρουσες πληροφορίες!

Αν οι άνθρωποι δεν είχαν αντίχειρες, θα ήταν η πιο εξελιγμένη μορφή ζωής;

Είμαστε το πιο εξελιγμένο είδος σύμφωνα πάντα με τα δικά μας ανθρωποκεντρικά μέτρα.

Εντούτοις δεν αποτελούμε τους πιο πολυπληθείς οργανισμούς, αφού πολλά βακτήρια και ασπόνδυλα είδη υπερτερούν αριθμητικά. Επίσης δεν έχουμε τον μεγαλύτερο εγκέφαλο -οι φάλαινες κατατάσσονται πρώτες- ούτε ασκούμε την εντονότερη επιρροή πάνω στον πλανήτη – τα βακτήρια τροφοδοτούν με οξυγόνο την ατμόσφαιρα, παρόλο που χρειάστηκαν δισεκατομμύρια χρόνια για να το επιτύχουν.

Σύμφωνα με τα δικά μας περιορισμένα μέτρα, οφείλουμε την εξέλιξή μας σε τρεις βασικές προσαρμογές: τον μεγάλο εγκέφαλο, τη δύναμη του λόγου και τον αντικρούσιμο, δηλαδή εύκαμπτο, αντίχειρα. Ο τελευταίος δεν είναι απλώς κάποιο σημείο του σώματος που μεταλλάχθηκε ξαφνικά. Εξελίχθηκε σταδιακά χάρη στη χρήση των εργαλείων. Όλα τα θηλαστικά έχουν αντίχειρες λιγότερο ή περισσότερο αντικρούσιμους. Ο άνθρωπος δεν τους χρησιμοποιεί για να περπατά ή για να σκαρφαλώνει στα δέντρα, πράγμα που του επιτρέπει να εξελίσσεται περισσότερο. Αν δεν είχαμε εξελίξει τους αντίχειρές μας θα είχαμε παραμείνει είδος πιθήκου.

 

Γιατί γερνάμε;

Σύμφωνα με τον κοινό νου, το σώμα φθίνει με τον καιρό. Οι οργανισμοί δεν είναι στατικά αλλά δυναμικά συστήματα που ανανεώνονται.

Δεν υπάρχει κανένας φυσικός νόμος που να επιτάσσει τη σωματική γήρανση. Τα γερασμένα κύτταρα θα μπορούσαν να αποπίπτουν και να ανανεώνονται επ’ άπειρον, όπως συμβαίνει σε σειρές αθάνατων καρκινικών κυττάρων. Αυτό δεν συνεπάγεται την αθανασία όμοια με του τηλεοπτικού Χαϊλάντερ. Κάθε μέρα υπάρχει πιθανότητα να σκοτωθούμε σε αυτοκινητικό δυστύχημα, να μας δολοφονήσει κάποιος ή να εμφανίσουμε μια θανατηφόρα ασθένεια. Γιατί όμως ένας εβδομηντάχρονος έχει λιγότερες πιθανότητες να επιβιώσει μετά από τραυματισμούς και ιώσεις από έναν εικοσάχρονο; Κοινώς, γιατί γερνάμε;

Μετά από μια πρώτη εξέταση, το γήρας φαίνεται εξελικτικά παράδοξο. Η φυσική επιλογή λειτουργεί καθ’ όλη τη διάρκεια της ζωής ενός οργανισμού. Γιατί λοιπόν δεν οδήγησε στην επιβίωση υγιών και ακμαίων οργανισμών σε κάθε ηλικία; Θα μπορούσαμε να τεκνοποιούμε, επομένως να διαιωνίζουμε τα γονίδιά μας, επ’ αόριστον, εξασφαλίζοντας ένα σημαντικό εξελικτικό πλεονέκτημα έναντι των θνητών όντων.

Καθώς η φυσική επιλογή σχεδίαζε τους οργανισμούς, βρέθηκε αντιμέτωπη με αναρίθμητες επιλογές καθώς και με χαρακτηριστικά που προϋπέθεταν ανταλλάγματα κόστους και κέρδους για διαφορετικές ηλικίες. Ορισμένες βιοχημικές διεργασίες μπορεί να απέδιδαν εξαιρετικά παράγωγα, ωστόσο άθροιζαν βλαβερά παραπροϊόντα στον οργανισμό. Ίσως πάλι να υπήρξε κάποιος επιδιορθωτικός κυτταρικός μηχανισμός με μεγάλες μεταβολικές απαιτήσεις αλλά εξαιρετικά χρήσιμος για τις προχωρημένες ηλικίες ως ασπίδα στα τοξικά παραπροϊόντα. Πώς αντιδρά η φυσική επιλογή σε όλες αυτές τις δυνατότητες; Σε γενικές γραμμές δείχνει προτίμηση στους μηχανισμούς εκείνους που ευνοούν περισσότερο τον νεαρό οργανισμό, ακόμη και αν κοστίζουν στον γηραιό. Η νιότη είναι προικισμένη με ζωντάνια και δύναμη, με αντάλλαγμα τα γηρατειά.

 

[stavros51]

Δεν είναι λάθος ο υπολογισμός αν θες την γνώμη μου!
Αλλο τι βάζουν οι μπαλονάδες που είναι έμποροι και άλλο το τι ποσότητα θα είχε μέσα για να πραγματοποιηθεί το πείραμα!

Επιμένω.

Έγραφες: "Παρόλο που τα μπαλόνια που πωλούνται στα λούνα-παρκ έχουν σε γενικές γραμμές το σχήμα αχλαδιού, για τους υπολογισμούς μας συμφέρει να τα θεωρήσουμε σφαιρικά."
Ανεφαρόσουν δηλαδή στα μπαλόνια που πουλιώνται "στα λούνα-πάρκ" (άρα έχουν μίγμα).
Και ενώ έκανες την παραδοχή: "Σφαιρικά, όχι αχλάδια", δεν έκανες την παραδοχή "Καθαρό ήλιο, και όχι αυτό που πουλάνε".

Θεωρητικά, βεβαίως και ισχύει ο υπολογισμός σου.

 

Τι θα συνέβαινε αν άλλαζε ο ρυθμός εναλλαγής μέρας και νύχτας;

Ο ρυθμός εναλλαγής μέρας και νύχτας δεν αφορά μόνο στο χρόνο που κοιμόμαστε ή ξυπνάμε, διότι σε ακριβώς αυτή την εναλλαγή ο οργανισμός «χτίζει» τους βιορρυθμούς του.

Πολλές ζωτικές λειτουργίες βασίζονται σ’ αυτόν, συνεπώς μια ενδεχόμενη αλλαγή στην περιοδικότητά του θα επηρέαζε λειτουργίες του οργανισμού όπως η θερμορρύθυμιση και η παραγωγή ορμονών. Γι’ αυτό κάθε αλλαγή στο συνηθισμένο ωράριο μας καταπονεί. Παρότι ο ρυθμός ύπνου-ξύπνιου προσαρμόζεται σε μια νέα εναλλαγή φωτός-σκότους σε περίπου δύο μέρες, το βιολογικό μας ρολόι, το οποίο ρυθμίζει άλλες λειτουργίες, δε συγχρονίζεται για περισσότερο καιρό. Σ’ αυτή την περίπτωση ο οργανισμός δεν ξεκουράζεται κατά τη διάρκεια του ύπνου. Και η εργασία σε βάρδιες προκαλεί σύγχυση στον οργανισμό.

Στις περιπτώσεις που ακυρώνεται η εναλλαγή φωτός- σκότους, όπως συμβαίνει σε σπηλαιολόγους που περνούν πολλές ώρες κάτω από το έδαφος με τεχνητό φως, το βιολογικό ρολόι επιμηκύνει τους χρόνους του ρυθμίζοντας τις λειτουργίες του οργανισμού σαν να διέθετε η μέρα 33 ώρες. Γι’ αυτό οι συγκεκριμένοι επιστήμονες έχουν την αίσθηση ότι έμειναν λιγότερες μέρες κάτω από τη γη συγκριτικά με τον πραγματικό χρόνο παραμονής τους στα σπήλαια.

 

Γιατί τα φυτά στρέφονται προς το φως;

Το φαινόμενο που ωθεί τα φυτά να κατευθύνονται προς μια φωτεινή πηγή ονομάζεται φωτοτροπισμός και το είχε επισημάνει ο Κάρολος Δαρβίνος από τα τέλη του 19ου αιώνα.

Μέχρι τότε ήταν γνωστό ότι το φαινόμενο σχετιζόταν με την εμφάνιση της φυτικής ορμόνης αυξίνης, η οποία επιμηκύνει τα φυτικά κύτταρα. Ωστόσο δεν ήταν ξεκάθαρο ποια ήταν η φωτοδεκτική ουσία, η ευαίσθητη στο φως ουσία στην οποία οφείλεται το φαινόμενο. Πρόσφατα Ελβετοί ερευνητές ανακάλυψαν ότι η κατεύθυνση που επιλέγουν τα φυτά οφείλεται στη δράση δύο πρωτεϊνών: των φωτοτροπινών και των φωτοχρωμιών. Οι φωτοτροπίνες επιβραδύνουν την παραγωγή ορμονών στο μέρος του φυτού που εκτίθεται σε μια φωτεινή πηγή. Το αποτέλεσμα; Τα κύτταρα στην πλευρά του φυτού που βρίσκεται στη σκιά επιμηκύνονται περισσότερο από τα άλλα και ωθούν το φυτό να κατευθυνθεί προς το φως.

Ταυτόχρονα, τα φωτοχρώμια ενισχύουν τη δράση των φωτοτροπινών, αναστέλλοντας την τάση του φυτού να αναπτύσσεται κάθετα και ενισχύοντας την κίνησή του προς τη φωτεινή πηγή.

 

Νικολά Τέσλαhttp://[URL unfurl="true"]www.focusmag.gr/articles/pictures/64260935/s_Tesla.jpg[/img[/URL]]
Για όσους δεν τον ξέρουν ένας από τούς πιό παρεξηγημένους και πίο λαμπρούς επιστήμονες που υπήρξαν ποτέ!

Η ξεχασμένη διάνοια που έφερε τον 21ο αιώνα
Η εμφάνιση του ψηλόλιγνου, κομψού ανθρώπου που έσκαβε δεν θύμιζε σε τίποτα εργάτη.  Ούτε το παρελθόν του ούτε η μορφωσή του ταίριαζαν με το επάγγελμά του. Ο ξεχωριστός αυτός άνθρωπος ήταν 31 ετών, γιος ενός Κροάτη ιερέα και διπλωματούχος μηχανικός. Το 1884 είχε μεταναστεύσει στις ΗΠΑ με την ελπίδα μιας καλύτερης τύχης. Αυτό που αντιμετώπισε όμως ήταν η εξαπάτηση και η διπροσωπία. Τρία χρόνια αργότερα, είχε καταλήξει να σκάβει χαντάκια.

Μετά από μερικούς μήνες από αυτή την άτυχη περίοδο της ζωής του, ο Nikola Tesla θα βρισκόταν στο κέντρο μιας τεχνολογικής επανάστασης που έμελλε να αλλάξει τον κόσμο. Συνδυάζοντας την επιστημονική του διόραση και τη μόρφωσή του, κατάφερε  να χαρίσει σε εκατομμύρια ανθρώπους φως και ρεύμα. Οι ανακαλύψεις του είναι εξίσου σημαντικές με αυτές του Faraday. Η επίδρασή του στο σημερινό κόσμο είναι μεγαλύτερη ακόμη και από αυτή του Thomas Edison. Ένας σύγχρονος Προμηθέας οι ανακαλύψεις του οποίου ακόμη εμπνέουν τους ερευνητές.

Ο άγνωστος Tesla

Παρά τη σημασία των ανακαλύψεών του όμως, λίγοι γνωρίζουν τον Tesla. Η τραγική ιστορία του, που περιγράφει το πώς κάποιος μπορεί να καταφέρει τόσα πολλά και σημαντικά και να πεθάνει τελικά μόνος και ξεχασμένος απ’όλους, υπενθυμίζει με τον πιο σκληρό τρόπο ότι η διάνοια δεν εγγυάται ούτε δόξα ούτε περιουσία.

Τα πράγματα θα μπορούσαν να είναι διαφορετικά για τον Tesla. Οι οιωνοί μίλησαν με τρομακτικό τρόπο τη βραδιά που γεννήθηκε, το έτος 1856. Ενώ η μητέρα του έδινε αγώνα για να τον φέρει στον κόσμο, μια βίαιη καταιγίδα είχε ξεσπάσει πάνω από το μικρό χωριό Smiljan στην Κροατία. Οι αστραπές που έπεφταν όταν γεννήθηκε ο Tesla, τα μεσάνυχτα της 10ης Ιουλίου 1856, έκαναν τη μαμή να αποκαλέσει το βρέφος «παιδί της καταιγίδας».

Δυναμικά επιτεύγματα

Πράγματι, ο Tesla έδειξε από παιδί πως οι καιρικές συνθήκες που επικρατούσαν τη βραδιά που γεννήθηκε δεν ήταν τυχαίες. Ο ηλεκτρισμός ασκούσε μια ακατανίκητη έλξη πάνω στο νεαρό Nikola. Έξυπνος και ικανός για περαιτέρω σπουδές, σπούδασε μηχανικός στο Πανεπιστήμιο του Graz στην Αυστρία. Εκεί, ο Tesla έκανε τα πρώτα του βήματα και εμπνεύστηκε για μεγαλύτερα επιτεύγματα. Αποφοιτώντας, είχε δημιουργήσει τη γεννήτρια εναλλασσόμενου ρεύματος.

Για να προωθήσει το κατασκεύασμά του, ο Tesla μετακόμισε στο Παρίσι και εργάστηκε στην εταιρεία Continental Edison, το ευρωπαϊκό κομμάτι της αυτοκρατορίας του μεγάλου Αμερικανού εφευρέτη Thomas Edison. Ήξερε πως εκεί θα μπορούσε να αποδείξει τη σημασία της εφεύρεσής του, χρησιμοποιώντας τη για να βοηθήσει την εταιρεία του Edison να ολοκληρώσει το πρόγραμμα φωτισμού της πόλης του Στρασβούργου που είχε αναλάβει.

Tesla vs Edison

Η εφεύρεσή του τον οδήγησε στην επιτυχία το 1884, όταν ο ίδιος ο Edison του ζήτησε να εργαστεί μαζί του. Με την πρώτη ματιά, ο συνδυασμός αυτός φαινόταν ιδανικός. Ο Edison διέθετε επιχειρηματικό δαιμόνιο και θέληση αλλά δεν διέθετε την ικανότητα και την υπομονή να ασχοληθεί με τη θεωρία. Ο Tesla, από την άλλη, γνώριζε πως μόνο η πραγματική και σε βάθος κατανόηση των νόμων της φυσικής μπορούσε να οδηγήσει σε νέες απίθανες εφευρέσεις. Αν είχαν καταφέρει να εργαστούν μαζί, θα είχαν κάνει θαύματα. Δυστυχώς, πολύ γρήγορα κατέληξαν αντίπαλοι.

Και έφταιγαν και οι δύο. Ο Edison ήταν αποφασισμένος να εκμεταλλευθεί πλήρως τις δικές τους ιδέες, και υποσχόταν στον Tesla τεράστιες χρηματικές ανταμοιβές αν τον βοηθούσε να εξυπηρετήσει το σκοπό του. Όταν τελικά ο Tesla τα κατάφερε, o Edison δεν τήρησε το λόγο του. Ο Tesla από την άλλη, περίμενε πως ο Edison θα παραμελήσει τις δικές του έρευνες για να στηρίξει οικονομικά τις δικές του ιδέες.

Από τα χαντάκια στα σαλόνια

Η σκληρότητα που αντιμετώπισε από την πλευρά του Edison αλλά και η αφέλειά του τον οδήγησαν να εγκαταλείψει τη θέση του στην εταιρεία του Edison και να καταλήξει μετά από λίγες μέρες να σκάβει χαντάκια για να κερδίσει τον επιούσιο. Εκείνο τον καιρό ξεκίνησε και η περίφημη «Μάχη των Ρευμάτων».

Στα διαλείμματα του, ο Tesla μιλούσε με ενθουσιασμό στον προϊστάμενό του για το πόσα απίθανα επιτεύγματα θα μπορούσε να πετύχει με τον ηλεκτρισμό αν κάποιος του έδινε την ευκαιρία να αναπτύξει τις ιδέες του. Τυχαία, ο προϊστάμενος του Tesla, είχε ένα φίλο που αναζητούσε επενδυτικές ευκαιρίες και τους σύστησε. Μέσα σε λίγους μήνες, η τύχη και η περιουσία του Tesla άλλαξαν ριζικά. Διέθετε τη δική του εταιρεία –την Tesla Electric Company- και αγωνιζόταν να πατεντάρει την τεχνολογία που ήταν απαραίτητη για τη δημιουργία μιας νέας ηλεκτρικής τεχνολογίας που θα βασιζόταν στο εναλλασσόμενο ρεύμα.

Η μεγάλη ευκαιρία του Tesla ήρθε όταν ο Edison μελετούσε τη δική του τεχνολογία που βασιζόταν στο συνεχές ρεύμα. Παρά την απλότητά της, η τεχνολογία συνεχούς ρεύματος είχε ένα σημαντικό μειονέκτημα: παρήγαγε ρεύμα σχετικά χαμηλής έντασης, η ισχύς του οποίου μειωνόταν ακόμη περισσότερο καθώς το ρεύμα ταξίδευε μέσα από τα καλώδια.

Η τεχνολογία εναλλασσόμενου ρεύματος του Tesla από την άλλη, δεν αντιμετώπιζε ανάλογους περιορισμούς. Χρησιμοποιώντας μετασχηματιστές εναλλασσόμενου ρεύματος, η αρχική ένταση μπορούσε να φτάσει τα 300,000 βολτ και περισσότερο. Τεράστιες ποσότητες ισχύος μπορούσαν να ταξιδέψουν για πολλά χιλιόμετρα προτού μειωθεί η έντασή τους σε ασφαλέστερα επίπεδα από νέους μετασχηματιστές.

Παρά την προφανή ανωτερότητα της τεχνολογίας εναλλασσόμενου ρεύματος, ο Edison αγωνίστηκε υπέρ του συνεχούς ρεύματος λόγω των τεράστιων χρηματικών ποσών που είχε επενδύσει σε αυτό. Στη μάχη, στο πλευρό του Tesla,  μπήκε το 1888 και ένας άλλος μεγάλος αντίπαλος του Edison, ο βιομήχανος George Westinghouse.

Ανηλεής πόλεμος εντυπώσεων

Την πρώτη μάχη κέρδισε ο Edison ο οποίος εκμεταλλεύτηκε τους κινδύνους πολλών βολτ που έκρυβε το σύστημα εναλλασσόμενου ρεύματος. Η εταιρεία του παρουσίασε στα ΜΜΕ της εποχής ένα φρικιαστικό πείραμα: αδέσποτα σκυλιά και γατιά στέκονταν πάνω σε μεταλλικές πλάκες που συνδέονταν με παροχείς εναλλασσόμενου ρεύματος. Όπως ήταν φυσικό, τα ζώα πέθαιναν από ηλεκτροπληξία μπροστά στα μάτια των συγκλονισμένων δημοσιογράφων. Και δεν έφτανε μόνο αυτό. Ο Edison κατάφερε να εισάγει η Πολιτεία της Νέας Υόρκης μια νέα μέθοδο εφαρμογής της θανατικής ποινής: την Ηλεκτρική Καρέκλα, η οποία λειτουργούσε με εναλλασσόμενο ρεύμα.

Ο Westinghouse ανταπέδωσε αποδεικνύοντας πως το συνεχές ρεύμα του Edison ήταν τόσο επικίνδυνο ώστε καρβούνιζε το κρέας σε 100 δευτερόλεπτα! Ήταν μια καλή κίνηση εντυπωσιασμού η οποία όμως δεν κατάφερε να εξαλείψει τον αρχικό φόβο που είχε ήδη δημιουργήσει η πρώτη χρήση της Ηλεκτρικής Καρέκλας στην εφαρμογή της θανατικής ποινής ενός δολοφόνου, στις 6 Αυγούστου 1890.

Ο Westinghouse, αναζητώντας απελπισμένα ένα τρόπο να γελοιοποιήσει τον Edison μέσω των ΜΜΕ αποφάσισε να προχωρήσει σε ένα τολμηρό εγχείρημα: να χρησιμοποιήσει το μη δοκιμασμένο μέχρι τότε σύστημα εναλλασσόμενου ρεύματος του Tesla για να σώσει τις δουλειές μερικών ανθρακωρύχων από το Κολοράντο. Το Ορυχείο Gold King στο Κολοράντο κινδύνευε να κλείσει γιατί δεν ήταν προσοδοφόρο. Όλοι γνώριζαν ωστόσο πως ο ποταμός της περιοχής μπορούσε να παρέχει φτηνή υδροηλεκτρική ισχύ, κάτι που θα μπορούσε να κρατήσει το ορυχείο ανοιχτό. Ο ποταμός απείχε παραπάνω από δύο μίλια- και σαφώς το συνεχές ρεύμα του Edison δεν μπορούσε να προσφέρει τίποτα

Το φανταστικό φως

Ο Westinghouse ήταν πεπεισμένος πως το εναλλασσόμενο ρεύμα του Tesla μπορούσε να ανταποκριθεί και το 1891 η πρώτη βιομηχανική εφαρμογή εναλλασσόμενου ρεύματος ξεκίνησε να παρέχει ρεύμα στο ορυχείο. Μετά από αυτή την πρώτη νίκη ενάντια στον Edison, ο Westinghouse έκανε άλλη μια τολμηρή κίνηση αναλαμβάνοντας να φωταγωγήσει την Παγκόσμια Έκθεση του Σικάγο το 1893.

Άλλος ένας θρίαμβος, αυτή τη φορά με την εντυπωσιακή παρουσία του Tesla, ακολούθησε. Ο Tesla εντυπωσίασε τους θεατές περνώντας εναλλασσόμενο ρεύμα μέσα από το σώμα του χωρίς να πάθει τίποτα και ανάβοντας τις ηλεκτρικές λάμπες με τα ακροδάχτυλά του. Ο Edison, συνειδητοποιώντας πως το συνεχές ρεύμα του μειονεκτούσε έστρεψε το ενδιαφέρον του στο εναλλασσόμενο ρεύμα. Η εταιρεία του, απέκτησε μετά από συμφωνία με τον Westinghouse πρόσβαση στην τεχνολογία  εναλλασσόμενου ρεύματος του Tesla. Μαζί πλέον, οι δύο πρώην αντίπαλες εταιρείες εργάστηκαν για να τιθασεύσουν την υδροηλεκτρική ισχύ των καταρρακτών του Νιαγάρα. Τα εγκαίνια του υδροηλεκτρικού σταθμού το 1895 σηματοδότησαν το τέλος της Μάχης των Ρευμάτων, με μοναδικό και απόλυτο νικητή τον Tesla.

Και πάλι όμως ο Tesla δεν πήρε αυτό που του άξιζε και έπεσε θύμα των επιχειρηματικών μυαλών. Ο Westinghouse τον εξαπάτησε στερώντας του εκατομμύρια δολάρια.  Για άλλη μια φορά ο Tesla, ικανοποιημένος από το γεγονός ότι είχε εξασφαλίσει χρηματοδότηση για να συνεχίσει την έρευνά του, ούτε που το πρόσεξε. Είχε ακόμη αρκετό δρόμο μπροστά του για να δαμάσει τις δυνάμεις του ηλεκτρομαγνητισμού.

Κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 1890 ο Tesla έκανε πειράματα με ακτίνες Χ και ραδιοκύματα πολλά χρόνια προτού γίνουν γνωστά από άλλους (δικαστήριο στις ΗΠΑ ανακοίνωσε το 1943 πως ο άνθρωπος που ανακάλυψε το ραδιόφωνο δεν ήταν ο Marconi αλλά ο Tesla).

Το σημαντικότερο επίτευγμά του βέβαια ήταν το επονομαζόμενο πηνίο Tesla, με το οποίο δημιούργησε ηλεκτρικό ρεύμα που εναλλασσόταν σε πολύ υψηλή συχνότητα. Το πηνίο Tesla άνοιξε το δρόμο για τη μετάδοση ραδιοφωνικού και τηλεοπτικού σήματος καθώς και την ασύρματη αποστολή ηλεκτρικής ισχύος.

Σε ένα απόμακρο εργαστήριο στο Κολοράντο, ο Tesla κατασκεύασε ένα γιγάντιο πηνίο για να δημιουργήσει ισχυρά ηλεκτρομαγνητικά πεδία υψηλής συχνότητας και κατάφερε ασύρματη αποστολή 10,000 watts φωτίζοντας 200 λάμπες που βρίσκονταν περισσότερα από σαράντα χιλιόμετρα μακριά.

Πισώπλατα μαχαιρώματα

Ο Tesla πίστευε –όχι άδικα- πως είχε καταφέρει ένα ιστορικό επίτευγμα το οποίο θα μπορούσε να χαρίσει ηλεκτρικό ρεύμα σε όλο τον κόσμο. Για να το αποδείξει ωστόσο, χρειαζόταν περισσότερα χρήματα. Το 1900 κέρδισε την υποστήριξη του γνωστού επενδυτή και χρηματοδότη John Pierpont Morgan, με αντάλλαγμα την εκχώρηση του ελέγχου των πατεντών του.

Υπογράφοντας, ο Tesla αισθάνθηκε και πάλι θύμα των επιχειρηματιών. Ο Morgan είχε ήδη επενδύσει πολλά στις ηλεκτρικές εταιρείες εναλλασσόμενου ρεύματος και δεν ήταν διατεθειμένος να αφήσει τον Tesla και το νέο του ασύρματο σύστημα αποστολής ηλεκτρικής ισχύος να τις παραγκωνίσει. Ο Morgan εκμεταλλεύτηκε τον Tesla για τέσσερα ακόμα χρόνια και στη συνέχεια σταμάτησε να τον πληρώνει.  Προδομένος από τους συνεργάτες του, χωρίς χρηματοδότηση για να συνεχίσει την έρευνά του και χωρίς τη δυνατότητα εκμετάλλευσης των πατεντών του, ο Tesla βρέθηκε στα πενήντα του άφραγκος και άνεργος.

Τα χρόνια που ακολούθησαν, ο Tesla μετατράπηκε σε μια παθητική φιγούρα. Ζούσε μόνος σε ξενοδοχεία, κερδίζοντας τα προς το ζην από τη δημοσιογραφία και μια πενιχρή σύνταξη από την πατρίδα του. Μεταξύ 5 και 8 Ιανουαρίου 1943, ο Tesla υπέστη καρδιακή προσβολή. Πέθανε σε ένα ξενοδοχείο της Νέας Υόρκης, στα 86 του χρόνια.

Αν ο Tesla διέθετε έστω και λίγη από την πονηριά του Edison, θα είχε κερδίσει μια ξεχωριστή θέση στο πάνθεον των εφευρετών. Αντιθέτως, το όνομά του αναφέρεται μόνο ως μονάδα μέτρησης των μαγνητικών πεδίων: το tesla. Μηδαμινή αναγνώριση για την παρεξημένη αυτή διάνοια χάρη στην οποία σήμερα δισεκατομμύρια άνθρωποι έχουν φως και ρεύμα με το πάτημα ενός διακόπτη.

Σχετικά Links:
Μουσείο Nikola Tesla: [url=http://[URL unfurl="true"]www.yurope.com/org/tesla/]http://www.yurope.com/org/tesla/[/url[/URL]]
Nikola Tesla: [url=http://[URL unfurl="true"]www.neuronet.pitt.edu/~bogdan/tesla/]http://www.neuronet.pitt.edu/~bogdan/tesla/[/url[/URL]]

 

Το αντίπαλο δέος Τόμας Εντισον!

O Τόμας Έντισον γεννήθηκε στις 11 Φεβρουαρίου 1847 στο Οχάιο, έβδομο και τελευταίο παιδί του Σάμιουελ και της Νάνσι Έντισον.

Στην ηλικία των επτά, η οικογένειά του μετακόμισε στο Μίσιγκαν, όπου και έζησε μέχρι τα δεκαέξι του χρόνια. Πήγε στο σχολείο μόλις για λίγους μήνες. Έμαθε γραφή, ανάγνωση και αριθμητική από τη μητέρα του, αλλά ανέκαθεν το κύριο χαρακτηριστικό του ήταν η περιέργεια και υπήρξε αυτοδίδακτος σε πολλούς τομείς. Αυτή η πίστη στη συνεχή αυτοβελτίωση καθόρισε τη ζωή του.

Ο Έντισον ξεκίνησε να εργάζεται σε πολύ μικρή ηλικία. Στα δεκατρία πουλούσε εφημερίδες και γλυκά σε ένα τοπικό σιδηροδρομικό σταθμό. Φαίνεται ότι περνούσε πολύ χρόνο διαβάζοντας επιστημονικά και τεχνικά βιβλία, ενώ είχε την ευκαιρία να μάθει πώς λειτουργεί ο τηλέγραφος. Στα δεκαέξι του ήταν αρκετά καταρτισμένος ώστε να δουλέψει ως τηλεγραφητής.

Η ανάπτυξη του τηλέγραφου ήταν το πρώτο βήμα της επανάστασης στην επικοινωνία και η βιομηχανία του τηλέγραφου επεκτεινόταν ταχύτατα το δεύτερο μισό του 19ου αιώνα. Αυτή η ραγδαία ανάπτυξη έδωσε στον Έντισον την ευκαιρία να ταξιδέψει και να προσθέσει εμπειρίες. Ο Έντισον εργάστηκε σε πολλές πόλεις πριν φθάσει στη Βοστώνη το 1868. Εκεί εγκατέλειψε το επάγγελμα του τηλεγραφητή για να γίνει εφευρέτης. Η πρώτη πατέντα που κατοχύρωσε αφορούσε ένα ηλεκτρικό μηχάνημα εγγραφής ψήφου, μια συσκευή που σκοπό είχε να διευκολύνει τις ψηφοφορίες στο Κογκρέσο. Η εφεύρεση ήταν εμπορική αποτυχία και ο Έντισον αποφάσισε ότι στο μέλλον θα επινοούσε μόνο πράγματα που θα ήταν σίγουρος ότι ενδιέφεραν το κοινό.

To 1869 μετακόμισε στη Νέα Υόρκη. Συνέχισε να εργάζεται σε εφευρέσεις που σχετίζονταν με τον τηλέγραφο και η πρώτη του επιτυχημένη επινόηση ήταν ένα βελτιωμένο διατρητικό μηχάνημα ταινίας τηλέγραφου. Για τη συγκεκριμένη συσκευή και ορισμένες ακόμη σχετικές εφευρέσεις, ο Έντισον αποκόμισε 40.000$. Xρησιμοποίησε τα χρήματα για να στήσει το πρώτο του μικρό εργαστήριο στο Νιούαρκ του Νιου Τζέρσεϊ, το 1871. Μέσα στα επόμενα πέντε χρόνια, ο Έντισον εργάστηκε στο Νιούαρκ επινοώντας και κατασκευάζοντας συσκευές που βελτίωναν την ταχύτητα και την αποδοτικότητα του τηλέγραφου. Την ίδια περίοδο παντρεύτηκε με τη Μαίρη Στίλγουελ και έκανε οικογένεια.

Το 1876, ο Έντισον πούλησε την επιχείρησή του στο Νιούαρκ και μετακόμισε μαζί με την οικογένειά του στο χωριό Μένλο Παρκ, 40 χλμ. νοτιοδυτικά της Νέας Υόρκης. Εκεί εγκατέστησε το καινούργιο του εργαστήριο με όλο τον απαραίτητο εξοπλισμό. Αυτό το εργαστήριο έρευνας και ανάπτυξης ήταν το πρώτο του είδους και αποτέλεσε πρότυπο για μεταγενέστερες επιστημονικές εγκαταστάσεις, όπως το Bell Laboratories. Συχνά το εργαστήριό του θεωρείται ως η μεγαλύτερή του εφεύρεση. Εκεί ο Έντισον άλλαξε τον κόσμο.

Η πρώτη μεγάλη εφεύρεση στο Μένλο Παρκ υπήρξε ο φωνογράφος. Η πρώτη μηχανή που μπορούσε να καταγράψει και να αναπαράγει τον ήχο έκανε μεγάλη εντύπωση και προσέδωσε στον Έντισον κύρος και παγκόσμια φήμη. Ο Έντισον περιόδευσε στις ΗΠΑ μαζί με τον φωνογράφο και προσεκλήθη στον Λευκό Οίκο για να κάνει επίδειξη του μηχανήματος στον Πρόεδρο Rutherford B. Hayes, τον Απρίλιο του 1871.

Στη συνέχεια, ο Έντισον ανέλαβε μία ακόμη μεγαλύτερη πρόκληση. Η ιδέα του ηλεκτρικού φωτισμού δεν ήταν καινούργια και πολλοί είχαν εργαστεί πάνω σε αυτό. Αλλά μέχρι εκείνη τη στιγμή, καμία από αυτές τις απόπειρες δεν ήταν αρκετά πρακτική για ευρεία χρήση. Το επίτευγμά του δεν ήταν μόνο η κατασκευή της λυχνίας πυράκτωσης, αλλά ενός ολόκληρου συστήματος ηλεκτρικού φωτισμού το οποίο ήταν λειτουργικό, ασφαλές και οικονομικό. Μετά από μόλις ενάμιση χρόνο ενασχόλησης, η επιτυχία ήρθε με την πρώτη λάμπα να φωτίζει για δεκατρείς ώρες. Η πρώτη δημόσια παρουσίαση της νέας εφεύρεσης του Έντισον πραγματοποιήθηκε τον Δεκέμβριο του 1879, όταν όλο το εργαστήριο του Μένλο Παρκ φωτίστηκε ηλεκτρικά. Αφιέρωσε τα επόμενα επτά χρόνια στη δημιουργία της ηλεκτρικής βιομηχανίας. Τον Σεπτέμβριο του 1882, ο πρώτος εμπορικός σταθμός ηλεκτρικής ενέργειας ξεκίνησε τη λειτουργία του παρέχοντας φως και ενέργεια σε μια περιοχή ενάμιση τετραγωνικού χλμ και εγκαινιάζοντας την εποχή του ηλεκτρισμού.

Η επιτυχία του ηλεκτρικού φωτός έφερε στον Έντισον ακόμη περισσότερη δόξα και πλούτο, καθώς ο ηλεκτρισμός απλωνόταν σε όλο τον κόσμο. Οι διάφορες ηλεκτρικές εταιρείες του Έντισον συνέχισαν να αναπτύσσονται μέχρι το 1889, όταν και συνενώθηκαν για να σχηματίσουν την Edison General Electric. Παρόλη τη χρήση του ονόματός του στον τίτλο της εταιρείας, ο Έντισον ποτέ δεν είχε τον έλεγχο της. Όταν η Edison General Electric συγχωνεύθηκε με τον κυριότερο ανταγωνιστή της, την Thompson-Houston, το 1892, το Edison εγκαταλείφθηκε και η εταιρεία μετονομάστηκε σε General Electric.

Αυτή η περίοδος επιτυχίας σημαδεύτηκε από τον θάνατο της συζύγου του, Μαίρης, το 1884. Η εμπλοκή του στην επιχείρηση του ηλεκτρισμού είχε ως αποτέλεσμα ο Έντισον να περνά όλο και λιγότερο χρόνο στο Μένλο Παρκ. Μετά τον θάνατο της Μαίρης, ο Έντισον βρισκόταν όλο και λιγότερο εκεί, κατοικώντας στη Νέα Υόρκη μαζί με τα τρία του παιδιά. Ένα χρόνο αργότερα, κατά τη διάρκεια διακοπών σε φιλικό σπίτι στη Νέα Αγγλία, θα γνωρίσει τη Μίνα Μίλερ την οποία θα παντρευτεί τον Φεβρουάριο του 1886 και θα παραμείνουν μαζί μέχρι τον θάνατό του.

Λίγους μήνες μετά τον γάμο του, ο Έντισον μετακομίζει στο Γουέστ Όραντζ, όπου και χτίζει το καινούργιο του εργαστήριο αποτελούμενο από πέντε κτίρια. Το τεράστιο μέγεθος του εργαστηρίου τού επέτρεπε όχι μόνο να εργάζεται σε οποιουδήποτε είδους εφεύρεση, αλλά και να επεξεργάζεται ταυτόχρονα μέχρι και είκοσι εφευρέσεις. Κατά τη διάρκεια του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου, το εργαστήριο κάλυπτε περισσότερα από είκοσι εκτάρια και απασχολούσε 10.000 υπαλλήλους.

Μετά τα εγκαίνια του εργαστηρίου, ο Έντισον ξεκίνησε να εργάζεται και πάλι πάνω στον φωνογράφο, σχέδιο που είχε εγκαταλείψει για να ασχοληθεί με τον ηλεκτρισμό, στα τέλη της δεκαετίας του 1870. Στις αρχές του 1890, ξεκίνησε να κατασκευάζει φωνογράφους τόσο για οικιακή όσο και για επαγγελματική χρήση. Ανέπτυξε οτιδήποτε αφορούσε τον φωνογράφο, συμπεριλαμβανομένων των δίσκων γραμμοφώνου, εξοπλισμού για την εγγραφή δίσκων και εξοπλισμού κατασκευής δίσκων και σχετικών μηχανών. Η εξέλιξη και βελτίωση του φωνογράφου αποτέλεσε για τον Έντισον έργο ζωής που δεν το σταμάτησε μέχρι τον θάνατό του.

Παράλληλα, άρχισε να εργάζεται σε μια συσκευή που «κάνει για το μάτι ό,τι ο φωνογράφος κάνει για το αυτί» και επρόκειτο να εξελιχθεί στη σύγχρονη βιομηχανία του κινηματογράφου. Ο Έντισον παρουσίασε για πρώτη φορά κινούμενες εικόνες το 1891 και ξεκίνησε εμπορική παραγωγή «ταινιών» δύο χρόνια αργότερα, με μία παράξενη μηχανή γνωστή ως Black Maria. Όπως και με τον ηλεκτρισμό και τον φωνογράφο προηγουμένως, ανέπτυξε ένα ολοκληρωμένο σύστημα τόσο για την εγγραφή όσο και για την προβολή των «ταινιών». Στα τέλη της δεκαετίας του 1890, η νέα βιομηχανία είχε ριζώσει για τα καλά. Μέχρι το 1918, ο χώρος είχε γίνει τόσο ανταγωνιστικός που ο Έντισον αναγκάστηκε να εγκαταλείψει συνολικά την επιχείρηση.

Η επιτυχία του φωνογράφου και των κινούμενων εικόνων στα 1890 αντιστάθμισαν τη μεγαλύτερη αποτυχία του ως εφευρέτης. Όλη αυτή τη δεκαετία, ο Έντισον προσπαθούσε να βρει καινούργιες μεθόδους εξόρυξης μεταλλευμάτων σιδήρου, προκειμένου να ικανοποιήσει την ακόρεστη ζήτηση των εργοστασίων επεξεργασίας χάλυβα. Για να χρηματοδοτήσει την εργασία, πούλησε όλες τις μετοχές του στην General Electric. Παρά τα δέκα χρόνια δουλειάς και τα εκατομμύρια δολάρια που επενδύθηκαν στην έρευνα, ο Έντισον δεν κατάφερε ποτέ να κάνει τη διαδικασία εμπορικά πρακτική και έχασε όλα τα χρήματα που είχε επενδύσει. Αυτό θα σήμαινε χρεοκοπία αν δεν ασχολούνταν με τον φωνογράφο και τις κινούμενες εικόνες. Ο Έντισον μπήκε στον νέο αιώνα έτοιμος να αναλάβει τις επόμενες προκλήσεις.

Η νέα πρόκληση ήταν να αναπτύξει μια μπαταρία που θα χρησιμοποιούνταν σε ηλεκτρικά οχήματα. Ο Έντισον λάτρευε τα αυτοκίνητα και ήταν κάτοχος ενός πλήθους οχημάτων που κινούνταν με βενζίνη, ηλεκτρισμό και ατμό. Πίστευε ότι η ηλεκτρική προώθηση ήταν εμφανώς ο καλύτερος τρόπος κίνησης των αυτοκινήτων αλλά συνειδητοποίησε ότι οι συμβατικές μπαταρίες ήταν ακατάλληλες. Ο Έντισον ξεκίνησε να μελετά τη δημιουργία της αλκαλικής μπαταρίας το 1899. Αποδείχθηκε ότι ήταν το πιο δύσκολο έργο του και αφιέρωσε δέκα χρόνια για να κατασκευάσει μια πρακτική αλκαλική μπαταρία. Μέχρι να παρουσιάσει το νέο του επίτευγμα, τα βενζινοκίνητα οχήματα είχαν ήδη κερδίσει πολύ έδαφος και τα ηλεκτρικά αυτοκίνητα είχαν περιοριστεί. Ωστόσο, η αλκαλική μπαταρία του Έντισον αποδείχτηκε χρήσιμη για την ενεργειακή τροφοδότηση φωτεινών σηματοδοτών, καραβοφάναρων και στις λάμπες των μεταλλωρύχων. Η αλκαλική μπαταρία έγινε η πιο προσοδοφόρα εφεύρεση του Έντισον και άνοιξε τον δρόμο για τη σύγχρονη αλκαλική μπαταρία.

Μέχρι το 1911, διάφορα εργοστάσια είχαν χτιστεί γύρω από το αρχικό εργαστήριο στο Γούεστ Όραντζ και το προσωπικό είχε αυξηθεί σημαντικά. Για να συντονίσει αποτελεσματικά τις διάφορες επιχειρήσεις του, ο Έντισον συνένωσε όλες τις εταιρείες που είχε ιδρύσει για να κάνει τις εφευρέσεις του στην Thomas A. Edison Incorporated, της οποίας πρόεδρος ήταν ο ίδιος. Εκείνη τη στιγμή, ο Έντισον είχε φτάσει στην ηλικία των 64 και άρχισε για μία ακόμη φορά να αλλάζει τον τρόπο ζωής του. Ο Έντισον άφησε σε άλλους τις περισσότερες από τις καθημερινές ασχολίες του στο εργαστήριο και στα εργοστάσια. Το ίδιο το εργαστήριο περιόρισε την πειραματική δουλειά και εστίασε στη βελτίωση των ήδη υπαρχόντων προϊόντων. Αν και ο Έντισον συνέχισε να κατοχυρώνει πατέντες για νέες εφευρέσεις, οι μέρες που ανέπτυσσε ριζοσπαστικά προϊόντα και δημιουργούσε βιομηχανίες, είχαν τελειώσει.

Η τελευταία πειραματική-ερευνητική δουλειά του Έντισον έγινε κατόπιν παρακλήσεως των φίλων του, Χένρι Φορντ και Χάρβεϊ Φάιρστοουν, στα τέλη της δεκαετίας του 1920. Του ζήτησαν να βρει μια εναλλακτική πρώτη ύλη για τα λάστιχα των αυτοκινήτων. Το φυσικό καουτσούκ έπρεπε να εισάγεται και είχε γίνει εξαιρετικά ακριβό. Ο Έντισον μελέτησε χιλιάδες διαφορετικά φυτά για να βρει το κατάλληλο υποκατάστατο και κατέληξε σε ένα είδος αγριόχορτου το οποίο μπορούσε να παράγει αρκετό λάστιχο.

Τα τελευταία δύο χρόνια, η υγεία του επιδεινωνόταν συνεχώς. Είχε ήδη περάσει τα ογδόντα και υπέφερε από διάφορες παθήσεις. Τον Αύγουστο του 1931, ο Έντισον κατέρρευσε στο Γκλένμοντ. Τελικά απεβίωσε στις 18 Οκτωβρίου 1931, στις 3:21 π.μ.

 

Από πού πηγάζει το φως που βλέπουμε τη νύχτα στα απόνερα των πλοίων

Προέρχεται από φωτεινό πλαγκτόν.
Όταν δημιουργείται τοπικά ανατάραξη από την κίνηση της προπέλας ή από τα απόνερα ενός πλοίου, το πλαγκτόν εκπέμπει φως στο πλαίσιο ενός αυτόματου μηχανισμού που ενεργοποιείται για να αποφύγει ο οργανισμός τα αρπακτικά. Η λάμψη προέρχεται από σύνολο χημικών ουσιών οι οποίες αντιδρούν στο οξυγόνο γι' αυτό και παράγουν φως. Το πλαγκτόν αναπληρώνει διαρκώς τα αποθέματά του. Ορισμένα είδη διαθέτουν ειδικούς αδένες που εκκρίνουν τις συγκεκριμένες ουσίες, ενώ οι σαρκοβόροι οργανισμοί το αποκτούν αφού τους τρώνε πρώτοι. Το φως είναι ορατό από μεγάλη απόσταση. Το τελευταίο γερμανικό υποβρύχιο βυθίστηκε κατά τη διάρκεια του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου, καθώς τη θέση του "πρόδωσε" το πλαγκτόν τέτοιου είδους.

 

Υπάρχει ζωή στη Νεκρά Θάλασσα;

Αν και την ονομάζουμε θάλασσα, η Νεκρά Θάλασσα είναι στην πραγματικότητα λίμνη. Πρόκειται για μια απομονωμένη λεκάνη η οποία το χειμώνα και την άνοιξη προμηθεύεται νερό από τον Ιορδάνη Ποταμό και άλλα μικρότερα ποτάμια, ενώ το καλοκαίρι η στάθμη των υδάτων της μειώνεται πολύ λόγω της εξάτμισης που προκαλεί το ξηρό και ζεστό κλίμα της περιοχής - οι βροχοπτώσεις είναι ελάχιστες.

Ακριβώς γι' αυτό το λόγο, μέσα σε διάστημα χιλιάδων χρόνων τα άλατα του νερού έχουν αποκτήσει μεγάλη συγκέντρωση. Σήμερα η μέση αλατότητα της Νεκράς Θάλασσας (23%) υπερβαίνει κατά δέκα φορές εκείνη των ωκεανών. Αυτό το φαινόμενο προκαλεί επίσης αύξηση της πυκνότητας του νερού, δυσκολεύοντας τη διάχυση του οξυγόνου.

Έτσι το συναντάμε μόνο στα πρώτα σαράντα μέτρα από την επιφάνεια, ενώ παρακάτω απουσιάζει και τη θέση του παίρνει το δηλητηριώδες υδρόθειο. Δεν είναι λοιπόν και τόσο εύκολη η ζωή σε τόσο ακραίες συνθήκες, πράγμα που σημαίνει ότι στη Νεκρά Θάλασσα δεν υπάρχουν ψάρια. Έχουν βρεθεί όμως διάφοροι μικροοργανισμοί: ένα βλεφαριδοφόρο πρωτόζωο, κάποια είδη γαλάζιων φυκιών, ένα πράσινο φύκι και διάφορα βακτήρια, τα οποία παίρνουν ενέργεια εκμεταλλευόμενα το θείο, το σίδηρο, το άζωτο, την αμμωνία και την κυτταρίνη.

Μερικά απ' αυτά ζουν και χωρίς οξυγόνο. Το Flavobacterium halobium (Φλαβοβακτήριο το αλόβιο), που δεν ξεπερνά το ένα χιλιοστό του χιλιοστού και είναι αβλαβές για τον άνθρωπο, και το Halobacterium halobium (Αλοβακτήριο το αλόβιο), που διαθέτει μια κόκκινη χρωστική η οποία του επιτρέπει να χρησιμοποιεί την ηλιακή ενέργεια και να αποβάλει την περίσσεια αλατιού.

 

Γιατί το νερό των λιμνών δεν είναι αλμυρό όπως το θαλασσινό;

Η αλατότητα μιας λεκάνης -η συνολική ποσότητα, σε γραμμάρια, των στερεών ουσιών που είναι διαλυμένες σ' ένα χιλιόγραμμο νερού- εξαρτάται από το βαθμό εξάτμισης των υδάτων της, από τις βροχοπτώσεις και την παρουσία ποταμών που εκβάλλουν ή καταλήγουν σ' αυτή.

Σε γενικές γραμμές αληθεύει ότι το νερό των λιμνών της Γης είναι λιγότερο αλμυρό από εκείνο των θαλασσών, όμως δε λείπουν και οι εξαιρέσεις. Xαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί η Nεκρά Θάλασσα, η οποία είναι λίμνη, και μάλιστα από τις πιο αλμυρές στον κόσμο.

Aν ένα λίτρο θαλάσσιου νερού περιέχει κατά μέσο όρο 35 γραμμάρια άλατα -γι' αυτό λέμε ότι η αλατότητα της θάλασσας είναι 35 τοις χιλίοις (35/1000)-, ένα λίτρο (χιλιόγραμμο) νερού από τη Nεκρά Θάλασσα περιέχει 330 γραμμάρια!

Λίμνες με αλμυρά νερά υπάρχουν πολλές, κυρίως στις περιοχές κοντά σε ερήμους, όπου οι συνεχείς εξατμίσεις ευνοούν την υψηλή συγκέντρωση αλάτων στο νερό. Η αλατότητα εξαρτάται επίσης από την παρουσία εκβολών ποταμών, ισχυρών βροχοπτώσεων -η απουσία τους την αυξάνει- καθώς κι από την ηλικία των λεκανών.

Ενώ οι ωκεανοί και οι θάλασσες υπάρχουν εδώ και δεκάδες εκατομμύρια χρόνια, οπότε τα άλατα είχαν όλο το χρόνο για να σχηματιστούν, οι γηραιότερες λίμνες της Γης δεν αριθμούν πάνω από μερικές εκατοντάδες χιλιάδες χρόνια ζωής.

 

Πόσο νερό υπάρχει στον πλανήτη μας;

Γύρω στα 1.360 τετράκις εκατομμύρια λίτρα. Το 70% της Γης καλύπτεται από νερό.

Σε αυτή την ποσότητα δεν υπολογίζεται αυτό που βρίσκεται σε σταθερή ισορροπία: αυτό που εξατμίζεται και σχηματίζονται τα σύννεφα, επιστρέφει στην επιφάνεια της Γης ως χιόνι ή βροχή, συγκεντρώνεται στα ποτάμια και στα υδάτινα στρώματα και καταλήγει και πάλι στη θάλασσα. Ωστόσο, μόνο το 3% του νερού της Γης είναι γλυκό. Αλλά από αυτό, το 1,6% δεν είναι διαθέσιμο γιατί αποτελεί τους πάγους των πόλων και τα χιόνια των βουνών. Ένα άλλο 0,36% βρίσκεται κάτω από τη Γη ή μέσα στα πηγάδια. Περίπου 1% κυκλοφορεί στον αέρα με μορφή σύννεφων και ατμού ή βρίσκεται μέσα στα φυτά και τους ζωντανούς οργανισμούς (το 65% του σώματός μας αποτελείται από νερό). Έτσι, μόνο το 0,03% είναι στα ποτάμια και στις λίμνες, πράγμα που σημαίνει ότι για τις ανθρώπινες ανάγκες είναι διαθέσιμα περίπου 14 εκατομμύρια λίτρα γλυκού νερού.

 

Γιατί όταν βραχούν ορισμένα αντικείμενα σκουραίνουν;

Συνήθως συμβαίνει σε αντικείμενα η επιφάνεια των οποίων δεν είναι λεία, όπως η άμμος, η οποία αποτελείται από κρυστάλλους πυριτίου αναμεμειγμένους με άλλα ορυκτά.

Οι ηλιόλουστες αμμουδιές είναι ιδιαίτερα φωτεινές, υπόλευκες, με χρωματικές αποχρώσεις που καθορίζονται από τον τρόπο με τον οποίο είναι ανακατεμένα τα διάφορα συστατικά της άμμου.

Το φως που πέφτει στους κόκκους της άμμου αντανακλάται με διάχυτο τρόπο, αφήνοντας να κυριαρχεί το λευκό χρώμα. Όταν βρέχει οι σταγόνες του νερού διεισδύουν εν μέρει στα ανώμαλα σημεία του εδάφους λειαίνοντάς τα.

Tο φως απορροφάται ως ένα βαθμό και το μάτι αντιλαμβάνεται καλύτερα τα πραγματικά χρώματα των υλικών που συνθέτουν την άμμο, όπως το γκρι και το κόκκινο.

Το ίδιο φαινόμενο παρατηρείται και στα πορώδη υλικά όπως τα τούβλα ή το ύφασμα. Το νερό διεισδύει στους πόρους μειώνοντας το βαθμό αντανάκλασης του φωτός και τονίζοντας το αυθεντικό χρώμα του υλικού.

 

Γιατί βουλιάζουμε στην κινούμενη άμμο

Η κινούμενη άμμος αποτελείται από ψιλή άμμο, άργιλο και μεγάλη ποσότητα νερού.

Έτσι σχηματίζεται ένα ασταθές μείγμα, όπου το νερό εξουδετερώνει την τριβή μεταξύ των κόκκων της άμμου. Γι' αυτό δεν μπορούν να υποστηρίξουν βάρη και τα αντικείμενα υποχωρούν. Όποιος πέφτει σε κινούμενη άμμο δεν καταφέρνει να βγει γιατί η αργιλώδης μάζα κολλάει δυνατά στην επιφάνεια του σώματος.

 

Τι είναι η μούχλα στα τυριά

Μερικά διάσημα τυριά, όπως το ροκφόρ, η γκοργκοντσόλα και το καμαμπέρ, δε θα είχαν το χαρακτηριστικό τους άρωμα αν δεν επικαλύπτονταν από μια ποικιλία μούχλας διαφόρων χρωμάτων. Πρόκειται για μύκητες, οι περισσότεροι από τους οποίους ανήκουν στο είδος Penicillium.

Οι μύκητες χρησιμοποιούν ως διατροφική πηγή τα λιπαρά, τις πρωτεΐνες, τις βιταμίνες και τα μεταλλικά στοιχεία που περιέχονται στο τυρί. Ο μεταβολισμός τους μοιάζει αρκετά με το δικό μας, κι έτσι χρησιμοποιούν την ίδια πηγή διατροφής.

Δεν προσδίδουν όλοι οι μύκητες ευχάριστο άρωμα στο τυρί. Αυτοί που χρησιμοποιούνται από τους παραγωγούς έχουν επιλεγεί μετά από μακροχρόνιες έρευνες. Αυτό επιβεβαιώνεται επίσης από το γεγονός ότι ένα μη συσκευασμένο τυρί που αφήνουμε στο ψυγείο χαλάει, γιατί σύντομα επικαλύπτεται από μούχλα.

Οι οργανισμοί που ζουν στα τρόφιμα είναι πολλοί, ανάμεσά τους και κάποιοι μύκητες όπως ο Aspergillus flavus, και παράγουν τοξικές ουσίες. Γι' αυτό το λόγο συνιστάται πάντα να καθαρίζουμε και να πετάμε αυτά τα σημεία.

 

Υπάρχουν γιγάντια σαρκοφάγα φυτά;

Τα πιο κοινά, όπως τα δροσόφυλλα, είναι μικρά.
Όμως στα τροπικά δάση της Ασίας ζουν αναρριχητικά φυτά του γένους Nephentes, με μήκος μεγαλύτερο των δέκα μέτρων. Βάτραχοι και ποντικοί καταλήγουν στο στόμα του λουλουδιού, το οποίο έχει σχήμα φιάλης.

 

Πώς επηρεάζεται το βάρος από τον τόπο διαμόνής

Σύμφωνα με έρευνα Αυστραλών επιστημόνων, ο τόπος διαμονής παίζει καθοριστικό ρόλο στο βάρος ενός ατόμου!

Η έρευνα, που πραγματοποιήθηκε με κρατική χρηματοδότηση, έγινε μεταξύ 5.000 ανδρών και γυναικών της Μελβούρνης σε πενήντα διαφορετικές γεωγραφικές περιοχές.

Σύμφωνα με την επικεφαλής της ερευνητικής ομάδας, Αν Κάβαναφ, η μελέτη απέδειξε "πέραν αμφιβολίας", ότι η τοποθεσία σχετίζεται άμεσα με το βάρος. Η ίδια είπε ότι τα άτομα που διαμένουν σε υποβαθμισμένες περιοχές έχουν την τάση προς την παχυσαρκία.

"Ένα πλούσιο άτομο που ζει σε υποβαθμισμένη περιοχή θα είναι, σε γενικές γραμμές υπέρβαρο, ενώ αντίθετα ένα φτωχό άτομο σε αναβαθμισμένη περιοχή είναι πιο λεπτό", συμπέρανε η καθηγήτρια Κάβαναφ.

Η έρευνα έγινε προκειμένου να πειστούν οι διάφοροι δήμοι ότι είναι απαραίτητο να εφαρμόσουν ειδικά προγράμματα για την αντιμετώπιση της παχυσαρκίας.

 

Ζυγαριά στον Δία!

Ο Δίας έχει μάζα 320 φορές μεγαλύτερη από αυτή της Φης. Επίσης, ένα αντικείμενο στην επιφάνεια του Δία ζυγίζει 2,53 φορές περισσότερο απ’ ό,τι στην επιφάνεια της Γης.

Οπότε, ένας άνθρωπος που ζυγίζει 75 κιλά, στον Δία θα έιναι ένας υπέρβαρος των 190 κιλών!!!

 

Τρελή Επιστήμη

Κυνηγώντας την πιο βρομερή μυρωδιά, δασκαλεύοντας περιστέρια, μεθώντας καλόγριες. Σε κάποια εργαστήρια οι επιστήμονες ασχολούνται με ζητήματα τα οποία στα μάτια ενός ανίδεου μοιάζουν ανοησίες. Φυσικά, δεν λείπουν οι γκάφες…

Όταν ψάχνεις για κάτι άγνωστο, δεν ξέρεις πού θα καταλήξεις. Μέσα από έρευνες φαινομενικά παράδοξες μπορεί να προκύψει μια σημαντική ανακάλυψη. Ή, πάλι, όχι…

Δύσοσμα πόδια

«Κάτι σάπιο υπάρχει στο βασίλειο της Δανιμαρκίας…» Ο Σαίξπηρ δεν χρειάστηκε να φτάσει πολύ μακριά για να μυριστεί τη δυσοσμία… Μια βόλτα κάποια ζεστή ημέρα στη γενέτειρά του ήταν αρκετή για να φτάσει στα ρουθούνια του η κακοσμία που ανέδιδαν τα πόδια ορισμένων συμπολιτών του.

Μερικούς αιώνες αργότερα Ιάπωνες ερευνητές από το Κέντρο Ερευνών Σισέντο στη Γιοκοχάμα, αποφάσισαν να λύσουν ένα παμπάλαιο αίνιγμα. Το 1990 δημοσίευσαν στο βρετανικό επιστημονικό έντυπο British Journal Dermatology μια περίεργη μελέτη σχετικά με τις ουσίες που προκαλούν την κακοσμία των ποδιών. Την έρευνά τους ξεκίνησαν με τη συλλογή δειγμάτων όπως κάλτσες και παπούτσια. Κάποια από αυτά ανήκαν σε ανθρώπους που υπέφεραν από την κακοσμία, ενώ κάποια άλλα ανήκαν σε άτομα τα πόδια των οποίων ανέδιδαν πιο ήπια οσμή.

Όπως κάθε έρευνα που στοχεύει στον προσδιορισμό χημικών στοιχείων, τα δείγματα υποβλήθηκαν σε ανάλυση στον χρωματογράφο και στον φασματογράφο. Εκεί οι Ιάπωνες ανακάλυψαν ότι τα δείγματα με την έντονη μυρωδιά περιείχαν μεγάλες ποσότητες λιπαρών οξέων, ενώ σε εκείνα με την ήπια οσμή εντόπισαν οξείες ουσίες. Έτσι κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι οι οσμές του σώματος αποτελούν δείκτη υγείας ή νόσου. Στο τέλος του πειράματος είχαν τη δυνατότητα να αναπαραγάγουν τις οσμές των ποδιών αναμειγνύοντας ιδρώτα και λιπαρά οξέα.

Έχει αποδειχθεί ότι κάποια από τα μόρια που συνδέονται με την κακοσμία του σώματος παράγονται κατά τη διάρκεια της αποσύνθεσης ενός πτώματος. Στους ζωντανούς οργανισμούς εμφανίζονται σε μικρότερες ποσότητες. Μέρος της χαρακτηριστικής οσμής του σπέρματος οφείλεται σε τέτοιου είδους στοιχεία και ευθύνεται για την ανάπτυξη ορισμένων βακτηρίων.

Ποια ουσία θα κέρδιζε το βραβείο της πιο αφόρητης οσμής; Στη φύση πιθανότατα θα ήταν το βουτάνιο, το οποίο όταν αναμειγνύεται με το φυσικό αέριο αναδίδει μια ενοχλητική μυρωδιά.

Στον κόσμο των συνθετικών ουσιών θα κέρδιζε η λεγόμενη US Government Standard Bathroom Malodor (GSBM), με την οποία δοκιμάζουν την αποτελεσματικότητα των αποσμητικών. Την παρασκεύασε το 2001 η επιστημονική ομάδα του κέντρου Monell Chemical Senses στη Φιλαδέλφεια των ΗΠΑ. Αποτελείται από οκτώ χημικά προϊόντα και η ακριβής σύνθεσή της δεν είναι ευρέως γνωστή.
Η μυρωδιά της είναι τόσο αποκρουστική, ώστε οι παράτολμοι εθελοντές που την εισέπνευσαν άρχισαν να ουρλιάζουν και να βρίζουν. Ως οσμή χαρακτηρίζεται δέκα φορές χειρότερη από εκείνη που αναδίδουν τα κλούβια αβγά. Η Παμ Ντάλτον, επικεφαλής των ερευνών, την περιέγραψε με σαφήνεια: «Δεν είναι κάτι που θα ήθελες να γνωρίσεις σε αυτόν τον κόσμο!». Τον επόμενο χρόνο η ομάδα της παρασκεύασε τη Stench Soup ή Αηδιαστική Σούπα, με βασικό συστατικό το GSBM. Δεν αποτελεί έκπληξη ότι μέρος της δουλειάς της Ντάλτον χρηματοδοτήθηκε από το Τμήμα Μη Θανατηφόρων Όπλων του υπουργείου Άμυνας των ΗΠΑ.

 

Η επιστήμη στηρίζει το νόμο του Μέρφυ

Tο 1949 η αμερικανική αεροπορία έκανε μια σειρά πειραμάτων για να ελέγξει το στρες των πιλότων κατά την διάρκεια πτήσεων με τα νέα τότε αεριωθούμενα. Tο πείραμα προέβλεπε την τοποθέτηση μιας σειράς ηλεκτροδίων στην στολή των πιλότων. H πρώτη δοκιμή ήταν μια τεράστια αποτυχία. Όταν ο επικεφαλής της επιστημονικής ομάδας Edward A. Murphy έλεγξε την τοποθέτηση των ηλεκτροδίων διαπίστωσε ότι όλα (!) είχαν μπεί λάθος. «Eαν υπάρχουν δύο ή περισσότεροι τρόποι να γίνει κάτι κι ένας απ' αυτούς οδηγεί στην καταστροφή, τότε σίγουρα κάποιος θα το κάνει» μουρμούρισε.

Aυτό ήταν ο «πρώτος Nόμος του Mέρφι». Έκτοτε πολλοί άρχισαν να προσθέτουν τις δικές τους παρατηρήσεις και οι νόμοι πολλαπλασιάστηκαν γεμίζοντας βιβλία που αυτομάτως γίνονται best-seller: «Tίποτε δεν είναι τόσο χάλια που να μην μπορεί να γίνει χειρότερο», «H καταστροφή των πραγμάτων είναι πάντα ευθέως ανάλογη με την αξία τους», «Όταν παίρνεις λάθος αριθμό, ποτέ το τηλέφωνο δεν είναι κατηλειμένο», «Aνεξάρτητα από το πόσο καλά κάνεις μια δουλειά, κάποιος άλλος θα την καταστρέψει», «H φύση είναι πάντα με το μέρος του ελαττώματος» κ.λ.π.

Tο τελευταίο δείχνει να είναι η μεγάλη αλήθεια: αν δούμε τις πιθανότητες κάθε πράξης αποδεικνύεται τελικά τως η φύση συνομωτεί ενατίον μας. Για παράδειγμα:

Tο 1884 ο James Payn,ένα σατυρικός βρετανός ποιητής παρατήρησε ότι δεν έχει σημασία πως θα πέσει από το τραπέζι μια φέτα με βούτυρο. Tο αποτέλεσμα θα είναι πάντα να πέσει με την βουτυρωμένη πλευρά προς το πάτωμα. Oι αεροδυναμικές μελέτες που έγιναν μετά τον B' Παγκόσμιο Πόλεμο απέδειξαν ότι η απόσταση του τραπεζιού από το πάτωμα είναι τόση ώστε η φέτα να μην προλαβαίνει να κάνει πλήρη περιστροφή, γι αυτό πέφτει πάντα με τον χειρότερο δυνατό τρόπο.

Πηγές Αναφοράς
e-telescope.gr

 

Ο άλυτος γρίφος του Einstein

Σύμφωνα με τον Einstein o παρακάτω γρίφος θεωρείται άλυτος για το 98% των ανθρώπων... Έχουμε και λέμε...

Υπάρχουν 5 σπίτια, 5 διαφορετικών ανθρώπων. Σε κάθε ένα από τα σπίτια αυτά ζει ένας άνθρωπος διαφορετικής εθνικότητας. Οι 5 ιδιοκτήτες πίνουν ένα συγκεκριμένο είδος ποτού, καπνίζουν μια συγκεκριμένη μάρκα τσιγάρων και έχουν όλοι ένα συγκεκριμένο κατοικίδιο. Όλοι έχουν μεταξύ τους διαφορετικά κατοικίδια, διαφορετικές μάρκες τσιγάρων και διαφορετικά είδη ποτών.

ΕΡΩΤΗΣΗ: ποίος έχει το ψάρι ;;;

[move](απαγορεύεται η χρήση γραφής για την λύση του γρίφου)[/move]

Στοιχεία:

α)Ο Άγγλος ζει στο κόκκινο σπίτι.

β)Ο Σουηδός έχει ένα σκύλο.

γ)Ο Δανός πίνει τσάι.

Δ)Το πράσινο σπίτι είναι αριστερά από το άσπρο σπίτι.

ε)Ο ιδιοκτήτης του πράσινου σπιτιού πίνει καφέ.

ζ)Αυτός που καπνίζει Pall Mall τσιγάρα έχει πουλιά για κατοικίδια.

η)Ο ιδιοκτήτης του κίτρινου σπιτιού καπνίζει Dunhill.

θ)Αυτός που μένει στο μεσαίο σπίτι πίνει γάλα.

ι)Ο Νορβηγός μένει στο 1ο σπίτι.

κ)Αυτός που καπνίζει Blends μένει δίπλα σε αυτόν που έχει γάτες.

λ)Αυτός που έχει το άλογο μένει δίπλα σε αυτόν που καπνίζει Dunhill.

μ)Ο ιδιοκτήτης που καπνίζει Bluemasters πίνει μπίρα.

ν)Ο Γερμανός καπνίζει Prince.

ξ)Ο Νορβηγός μένει δίπλα στο μπλε σπίτι.

ο)Αυτός που καπνίζει Blends έχει ένα γείτονα που πίνει νερό.


Είχε δίκιο ο Einstein για το 98% ;;; Εγώ δεν το βρήκα