Άχρηστες αλλά ενδιαφέρουσες πληροφορίες!

Γιατί τα φοινικόπτερα στέκονται στο ένα τους πόδι

Τα φοινικόπτερα στέκονται στο ένα τους πόδι μόνο όταν αναπαύονται, δηλαδή όταν στέκονται ακίνητα. Οι ορνιθολόγοι θεωρούν ότι πρόκειται για συνήθεια που τα βοηθά να εξοικονομούν ενέργεια και να ξεκουράζουν τα πόδια τους, γι’ αυτό το κρατούν διπλωμένο κάτω από το φτερό.
Η συμπεριφορά τους θυμίζει την αντίστοιχη του ανθρώπου, ο οποίος στέκεται για πολλή ώρα όρθιος στηριζόμενος πότε στο ένα και πότε στο άλλο πόδι. Κάποιοι θεωρούν ότι πρόκειται για μηχανισμό που τα βοηθά να εξοικονομούν θερμίδες για να διατηρούν ζεστό το διπλωμένο τους πόδι.
Εκτός από τα φοινικόπτερα, και άλλα πουλιά με μακριά πόδια στέκονται στο ένα πόδι όπως οι γερανοί και οι ερωδιοί. Όταν ενοχλούνται ή νιώθουν κίνδυνο πατούν στο έδαφος και με τα δυο τους πόδια, ώστε να είναι έτοιμα να πετάξουν.

 

Υπήρχαν πανεπιστήμια στην αρχαία Αθήνα;

Στην Αθήνα, από το τέλος του 7ου αιώνα π.Χ. και μετά, το πρώτο είδος σχολείου ήταν η παλαίστρα.

Παράλληλα, τα παιδιά διδάσκονταν από ειδικούς δασκάλους μουσική, χορό, τραγούδι, λύρα, αυλό και ποίηση. Αργότερα δημιουργήθηκε ένας τρίτος τύπος σχολείου, όπου τα παιδιά μάθαιναν ανάγνωση, γραφή και αριθμητική.

Η «τριτοβάθμια εκπαίδευση» άρχισε στην Αθήνα με τους σοφιστές, οι οποίοι υπόσχονταν να ικανοποιήσουν τη φιλοδοξία των νέων για ενεργό και επιτυχημένη συμμετοχή στη διαχείριση των κοινών. Πάντως, η τριτοβάθμια εκπαίδευση συστηματοποιήθηκε από την αρχή του 4ου αιώνα π.Χ. με τον φιλόσοφο Πλάτωνα (427-348 π.Χ.) ο οποίος ίδρυσε την Ακαδημία του το….. και με τον ρήτορα Ισοκράτη (436-338 π.Χ.), που το 390 π.Χ. ίδρυσε τη δική του σχολή.

Σπουδαία προσωπικότητα στην ιστορία της ελληνικής εκπαίδευσης των κλασικών χρόνων είναι ο Αριστοτέλης (384-322 π.Χ.), που ίδρυσε στην Αθήνα το Λύκειο.

 

Ποιες περιοχές διέσχιζε η αρχαία Εγνατία οδός

Η αρχαία Εγνατία ήταν μία από τις πιο σημαντικές ρωμαϊκές επαρχιακές οδούς.

Ήταν η πρώτη που δημιουργήθηκε στα ανατολικά της Αδριατικής και έπαιξε πολύ σημαντικό ρόλο για την επέκταση της ρωμαϊκής κυριαρχίας στη Μακεδονία και στη Θράκη, για διάστημα πενήντα χρόνων, δηλαδή από την κατάργηση της μακεδονικής μοναρχίας το 168 π.Χ. μέχρι την οργάνωση της ρωμαϊκής επαρχίας της Μακεδονίας, μετά την ήττα του Ανδρίσκου το 148 π.Χ.
Φιλολογικές μαρτυρίες υπάρχουν κυρίως για το δυτικότερο τμήμα της Εγνατίας. Ο Στράβων παραδίδει ως άκρα της την Επίδαμνο (Δυρράχιο) και την Απολλωνία. Στα ανατολικά η Εγνατία έφτανε τουλάχιστον μέχρι τη Θεσσαλονίκη. Ο Στράβων αναφέρει ακόμη ότι είχαν στηθεί μιλιάρια σε όλο το μήκος της Εγνατίας μέχρι την Κύψελα και τον Έβρο. Η όλη απόσταση υπολογίζεται στα 4.280 στάδια.

 

Πραγματοποιούνταν βασανιστήρια στην αρχαία Ελλάδα;

Στην αθηναϊκή δημοκρατία περιορίστηκε αρχικά η χρήση τους με τη νομοθεσία του Σόλωνα. Αργότερα, με το ψήφισμα του Σκαμανδρίου απαγορεύτηκε να υποβάλλονται σε αυτά οι ελεύθεροι πολίτες εκτός και αν επρόκειτο για έγκλημα κατά της Πολιτείας ή για φόνο κατόπιν έκδοσης ειδικού ψηφίσματος από την Εκκλησίας του Δήμου.

Για τους δούλους επιτρέπονταν ελεύθερα τα βασανιστήρια τόσο ως ποινή όσο και ως μέσο εξαναγκασμού σε ομολογία ή μαρτυρία. Η άσκηση των βασανιστηρίων γινόταν είτε από τον ποινικό δικαστή και τους υπαλλήλους του είτε από ιδιωτικούς «βασανιστάς» κατόπιν συμφωνίας. Αυτοί αποτιμούσαν οικονομικά τις σωματικές βλάβες του δούλου μετά τα βασανιστήρια. Η ομολογία ή μαρτυρία καταγραφόταν, σφραγιζόταν και προσθέτονταν στα πρακτικά της δίκης. Συνηθέστερος τρόπος βασανισμού ήταν ο τροχός. Θεωρητικά, ο βασανισμός των δούλων βασιζόταν στην αντίληψη ότι ο δούλος δεν μπορούσε να χρησιμοποιηθεί ως μάρτυρας. Επειδή όμως γνώριζε πραγματικά γεγονότα σχετικά με κάθε υπόθεση έπρεπε να χρησιμοποιηθεί ως μάρτυρας, εφόσον απαγορευόταν η επιβολή βασανιστηρίων στους ελεύθερους πολίτες. Πληροφορίες για όλα αυτά μας δίνουν ο Λυσίας, ο Δημοσθένης, ο Ισαίος, ο Αισχίνης, ο Ανδοκίδης, ο Πλούταρχος και ο Πλάτωνας.

 

Πόσο γρήγορα θα μπορούσαν να οικίσουν τον κόσμο ο Αδάμ και η Εύα;

Ακόμα κι αν δεχτούμε τη βιβλική εκδοχή της δημιουργίας, είναι εξαιρετικά δύσκολο να προσδιορίσουμε την περίοδο κατά την οποία έζησαν ο Αδάμ και η Εύα.
Για να υπολογίσουμε πόσο γρήγορα θα μπορούσαν να οικίσουν τον κόσμο οι πρωτόπλαστοι, πρέπει να κάνουμε μια σειρά από υποθέσεις σχετικά με τα ποσοστά γεννήσεων και θανάτων καθ' όλη τη διάρκεια της ιστορίας του ανθρώπινου πολιτισμού. Αν δεχτούμε την ιστορική μέση τιμή πληθυσμιακής ανάπτυξης, που υπολογίζεται στο 0,5% -γύρω στο 1/3 της σημερινής τιμής- συμπεραίνουμε ότι θα έπρεπε να περάσουν περίπου 4.400 χρόνια μέχρι να φτάσουμε από τον Αδάμ και την Εύα στο σημερινό συνολικό πληθυσμό των έξι δισεκατομμυρίων ατόμων. Παράλληλα, μειώνοντας αυτήν την τιμή ανάπτυξης στο 0,4%, πρέπει να προστεθεί ακόμα μία χιλιετία.

 

Σκότωσε η μολυβδίαση τους αρχαίους Ρωμαίους;

Η μολυβδίαση ήταν κοινή ασθένεια στη ρωμαϊκή αυτοκρατορία, όμως ελάχιστοι ιστορικοί υποστηρίζουν ότι ήταν η αιτία της πτώσης της.

Μόλυβδος υπήρχε τόσο στους σωλήνες του νερού και στα οικιακά σκεύη όσο και στα χρώματα που χρησιμοποιούσαν για να βάψουν το πρόσωπό τους. Όταν πριν από 2.000 χρόνια η Ρώμη βρισκόταν στο απόγειό της, εμφανίστηκε υψηλή συγκέντρωση μολύβδου στα χιόνια. Πάντως οι περισσότερες περιπτώσεις δηλητηρίασης από μολυβδίαση σχετίζονταν με τη διατροφή. Μαγείρευαν τα φρούτα σε σκεύη από μόλυβδο και στη συνέχεια τα χρησιμοποιούσαν για να γλυκάνουν το κρασί. Ο μόλυβδος διαλυόταν αμέσως στα όξινα φρούτα και μέσα στο κρασί.

Ρωμαίοι συγγραφείς παρατήρησαν ότι οι αριστοκράτες είχαν περισσότερες πιθανότητες να υποφέρουν από ποδάγρα, κολικούς και υδρωπικία σε σχέση με τις εργαζόμενες τάξεις, γιατί αυτοί έπιναν μεγάλες ποσότητες κρασιού. Οι ασθενείς ένιωθαν μια δυσάρεστη μεταλλική γεύση στο στόμα, κάτι που εξηγεί γιατί οι Ρωμαίοι έτρωγαν συχνά πικάντικα φαγητά. Τέλος, έρευνα στα οστά 33 παιδιών που βρέθηκαν θαμμένα σε κοιμητήριο κοντά στο Λάιντεν της Ολλανδίας, αποδεικνύει ότι ο μέσος όρος συγκέντρωσης μολύβδου ήταν 0,01%, κατά πενήντα φορές μεγαλύτερος από τα ποσοστά που εντοπίζονται στα σημερινά παιδιά.

 

Γιατί οι αρχαίοι αμφορείς είχαν μυτερή βάση;

Οι αρχαίοι αμφορείς με κωνική βάση χρησιμοποιούνταν για τη μεταφορά εμπορευμάτων με πλοία.
Το ύψος τους ήταν ένα μέτρο και το πλάτος τους σαράντα εκατοστά. Στοιβάζονταν σε σειρές, ο ένας πάνω στον άλλο, και ήταν στερεωμένοι μεταξύ τους. Η κωνική τους βάση εξασφάλιζε την ασφαλέστερη τοποθέτησή τους στο αμπάρι. Επιπλέον, για να προφυλάσσονται τα τοιχώματά τους από τις συγκρούσεις τους τύλιγαν με φυτικές ίνες. Αυτό βοηθούσε και στην εξοικονόμηση χώρου, κάτι που απασχολεί τις εταιρείες ακόμα και σήμερα. Οι κονσέρβες σχεδιάζονται έτσι ώστε να αποθηκεύονται μεγάλες ποσότητες εμπορευμάτων σε όσο το δυνατό μικρότερο χώρο.

 

Ποιος είναι ο Ιησούς για τους Εβραίους;

Δεν υπάρχουν ιουδαϊκές πηγές από την εποχή του Ιησού που να μιλούν ρητά γι' αυτόν, όπως συμβαίνει στα Ευαγγέλια.

Σε θρησκευτικά κείμενα που ανάγονται στον 1ο και 2ο αιώνα, καθώς και σε άλλα του 3ου και 4ου αιώνα μ.Χ., γίνονται κάποιες νύξεις για τη ζωή του, φαίνεται όμως ότι γράφτηκαν προκειμένου να πολεμήσουν τους αιρετικούς χριστιανούς και να καταρρίψουν μερικές θέσεις τους, όπως αυτή της γέννησης του Χριστού από γυναίκα παρθένα και, πάνω απ' όλα, εκείνη που τον ήθελε να έχει συλληφθεί από τον Πατέρα.

Το τελευταίο λεγόταν γιατί η διπλή υπόσταση του Πατέρα και του Υιού αντιτιθόταν (και αντιτίθεται) στο θεμελιώδες δόγμα του Ιουδαϊσμού για την απόλυτη μοναδικότητα του Θεού.

Σ' αυτά τα γραπτά η μορφή του Ιησού εμφανίζεται δευτερεύουσα και περιθωριακή, σε μια περίοδο που η ιστορία των Εβραίων χαρακτηρίζεται από μακρούς και βίαιους πολέμους ενάντια στη ρωμαϊκή εξουσία καθώς κι από σφοδρές αναταραχές και τριγμούς στην κοινωνική δομή.

Σε μερικές περιπτώσεις επέρριψαν στον Ιησού ακόμα και την κατηγορία ότι ήταν βλάσφημος σύμφωνα με τον εβραϊκό Νόμο, και ασφαλώς οι ισχυρισμοί του δημιούργησαν σκάνδαλο.

Επιπλέον, σε κάποια απ' αυτά τα κείμενα υπάρχουν ενδείξεις για το πότε πρέπει να έζησε ο Ιησούς -μερικές δεκαετίες πριν από την ημερομηνία που γνωρίζουμε-, για τον τρόπο με τον οποίο οδηγήθηκε στο θάνατο -ίσως απαγχονίστηκε- και για τη διάρκεια του θανάτου του - σχεδόν δύο μήνες και όχι μόνο μία μέρα.

 

Δημιουργούνται ακόμα νέα επώνυμα και πώς;

Στην Ελλάδα η προέλευση πολλών επωνύμων ανάγεται στη βυζαντινή εποχή, αλλά η δημιουργία νέων συνεχίστηκε σε όλη τη διάρκεια της Φραγκοκρατίας και της Τουρκοκρατίας.

Η επίσημη καταγραφή των πολιτών σύμφωνα με το επώνυμό τους ξεκίνησε με τη σύσταση του νέου ελληνικού κράτους. Τα επώνυμα άρχισαν να έχουν τη λειτουργία που τους δίνουμε σήμερα όταν γεννήθηκαν οι θεσμοί και οι διοικητικές υπηρεσίες (ληξιαρχεία κ.λπ.), που καθιέρωσαν με νόμο την απαγόρευση αλλαγής επωνύμου.

Σήμερα στη χώρα μας είναι ελάχιστες οι περιπτώσεις δημιουργίας νέων επωνύμων. Μπορεί να αλλάξει μόνο αν κάποιος έχει άσεμνο ή γελοίο επώνυμο και ακολουθηθούν οι κατάλληλες νομικές διαδικασίες ή όταν ένα επώνυμο, για παράδειγμα, ξενικό, καταχωριστεί λάθος στο ληξιαρχείο.

Σε άλλες χώρες τα πράγματα είναι διαφορετικά. Στη Μογγολία κατά τη δεκαετία του 1920 οι Σοβιετικοί κατάργησαν τα επώνυμα για να εξαλείψουν τους αρχαίους δεσμούς μεταξύ των κλαν και να ενισχύσουν την πίστη στο νέο καθεστώς. Πριν από τρία χρόνια η χρήση τους επιτράπηκε και πάλι.

Όποιος το επιθυμούσε μπορούσε να ξαναπάρει το παλιό του επώνυμο ή να διαλέξει ένα καινούριο. Έτσι εμφανίστηκαν πολλοί Τζένγκις Χαν αλλά και πολλοί κύριοι Ίντερνετ, Κομπιούτερ κ.λπ.

 

Από πότε χρησιμοποιείται το γαμήλιο εμβατήριο;

Η πρώτη που επέλεξε, το 1858, το γαμήλιο εμβατήριο ήταν η πριγκίπισσα Βικτορία, κόρη της βασίλισσας Βικτορίας της Αγγλίας, για τους γάμους της με τον Γουλιέλμο της Πρωσίας.

Το κομμάτι προέρχεται από τον "Λόενγκριν" του Ρίχαρντ Βάγκνερ και αποτελεί τη μουσική υπόκρουση στη γαμήλια τελετή του Λόενγκριν με την Έλσα ντι Μπραμπάντε. Η όπερα ανέβηκε για πρώτη φορά το 1850.

Στο Νέο Κόσμο έγινε δημοφιλής εξαιτίας της γοητείας που ασκούσε η ευρωπαϊκή μόδα στις εύπορες τάξεις των Αμερικανών στα τέλη του 19ου αιώνα. Έτσι, ένας διπλωμάτης που επέστρεψε στη Νέα Υόρκη μετά από ένα ταξίδι στην Ευρώπη προέτρεψε μια πλούσια κληρονόμο την οποία επρόκειτο να παντρευτεί να διαλέξει τη μουσική του Βάγκνερ για να συνοδεύσει την είσοδό της στην εκκλησία.

Από τότε το κομμάτι γνώρισε μεγάλη επιτυχία και τώρα χρησιμοποιείται, συναγωνιζόμενο το γαμήλιο εμβατήριο από το "Όνειρο Θερινής Νυκτός" του Φέλιξ Μέντελσον, στις γαμήλιες τελετές. Οι Έλληνες όμως δεν το έχουν υιοθετήσει ακόμα.

 

Κατάργησε o φασισμός την Πρωτοχρονιά;

Στην Ιταλία η Πρωτοχρονιά του 1937 δε γιορτάστηκε.

Ο Μουσολίνι καθιέρωσε ως 1η του χρόνου την επέτειο της θριαμβευτικής εισόδου του στη Ρώμη, δηλαδή την 28η Οκτωβρίου. Επέβαλε επίσης την αναγραφή των ημερομηνιών με αραβικούς και λατινικούς χαρακτήρες, ορίζοντας ως έτος εκκίνησης το 1922, χρονιά που ο τελευταίος Ιταλός βασιλέας Βιτόριο Εμανουέλε Γ' τον ανακήρυξε πρωθυπουργό. Μ' αυτό τον τρόπο προσπάθησε να μιμηθεί τον Ιούλιο Καίσαρα, ο οποίος πριν από 2.000 χρόνια καθιέρωσε το Ιουλιανό ημερολόγιο. Στην πράξη όμως η κατάργηση της Πρωτοχρονιάς στη γείτονα χώρα δεν εφαρμόστηκε ποτέ. Στην εθνικοσοσιαλιστική Γερμανία, επίσης, η Πρωτοχρονιά, η πιο σπουδαία και γιορτινή μέρα του χρόνου, υποσκελίστηκε από την 20ή Απριλίου, μέρα των γενεθλίων του Χίτλερ.

 

Τι ήταν και από ποιους αποτελούνταν η Εταιρεία των Ινδιών

Μεταξύ του 17ου και του 19ου αιώνα το όνομα χρησιμοποιούνταν για να υποδηλώσει εταιρείες από διάφορες χώρες, οι οποίες είχαν εξασφαλίσει στις αντίστοιχες κυβερνήσεις τους το μονοπώλιο του εμπορίου από και προς μια συγκεκριμένη γεωγραφική περιοχή.

Απέκτησαν μεγάλη εμπορική και πολιτική σημασία γιατί συνέβαλαν στην αποικιοκρατική επέκταση των μεγάλων ναυτικών δυνάμεων. Πράγματι, ήταν ένα είδος εμπροσθοφυλακής στην κατάκτηση νέων εδαφών. Οι μεγαλύτερες ήταν η αγγλική και η ολλανδική των Ανατολικών Ινδιών, οι οποίες ιδρύθηκαν το 1600 και το 1602 αντίστοιχα.

Ξεκίνησαν ως συνεταιρισμοί μεμονωμένων ατόμων που κατά διαστήματα επένδυαν κεφάλαια για τον εξοπλισμό πλοίων και την αγορά αγαθών, όπως κανέλα, πιπέρι, μπαχαρικά, μετάξι, πολύτιμα μέταλλα και ακριβή ξυλεία από την Ινδία, τη Νοτιοανατολική Ασία και τον Ειρηνικό Ωκεανό. Όλοι όμως διαλύονταν μετά το τέλος της επιχείρησης.

Αφού λειτούργησαν κατ' αυτό τον τρόπο επί μία δεκαετία, η ανάγκη για τον εξοπλισμό ολόκληρων στόλων και σταθμών ανεφοδιασμού καθώς και η οργάνωση ομάδων υπεράσπισης τους οδήγησε στη δημιουργία μεγάλων εταιρειών με μόνιμη δραστηριότητα.

Οι δύο εταιρείες πραγματοποίησαν και μοίρασαν στους μετόχους τους τεράστια κέρδη, εξασφαλίζοντας τον έλεγχο των αποικιών. Το 19ο αιώνα διαλύθηκαν και η περιουσία τους πέρασε στο κράτος. Παρόμοιες εταιρείες για τις Δυτικές Ινδίες δημιουργήθηκαν στη Γαλλία και στην Ισπανία.

 

Σε ποιους ανήκαν τα εδάφη όπου βρίσκεται σήμερα το κράτος του Ισραήλ

Το ισραηλινό κράτος γεννήθηκε πριν από περίπου πενήντα χρόνια. Σύμφωνα με την παράδοση, οι Ισραηλίτες ήρθαν από την Αίγυπτο και κατέκτησαν τη Γη της Επαγγελίας οδηγημένοι από τον Ιησού του Ναυή (διάδοχο του Μωυσή). Έτσι εγκαταστάθηκαν στην Παλαιστίνη γύρω στο 15ο αιώνα π.Χ.

Η περιοχή, καθώς δεν έχει σαφή γεωγραφικά σύνορα, ήταν ανέκαθεν το επίκεντρο αιματηρών διενέξεων. Κατακτήθηκε από αραβικούς και χριστιανοιουδαϊκούς πληθυσμούς, πολλοί από τους οποίους ήταν νομάδες, και αποικιοκρατήθηκε κατά καιρούς από ξένες δυνάμεις, με πιο πρόσφατη τους Τούρκους.

Το 1917 οι Άραβες, στους οποίους είχαν υποσχεθεί ένα ανεξάρτητο κράτος, βοήθησαν τη βρετανική αυτοκρατορία να κατακτήσει τα εδάφη. Ωστόσο κατά το Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, εξαιτίας του αντισημιτικού κινήματος στην Ευρώπη, μετανάστευσαν στην περιοχή πολλά άτομα εβραϊκής καταγωγής. Το 1947, κάτω από κλίμα αυξανόμενης εχθρότητας, ο ΟΗΕ αποφάσισε τη δημιουργία δύο αυτόνομων κρατών: ενός αραβικού κι ενός ισραηλινού.

Οι όροι του σχεδίου δεν έγιναν αποδεκτοί από τους Άραβες κι έτσι στις 14 Μαΐου του 1948 γεννήθηκε μόνο το κράτος του Ισραήλ. Στη συνέχεια οι Ισραηλίτες προσάρτησαν στρατιωτικά περιοχές που ανήκαν στην Ιορδανία και στην Αίγυπτο, εδάφη η κυριότητα των οποίων είναι ακόμα αντικείμενο αντιδικιών.

 

Υπάρχει ακόμα δουλεία;

Σύμφωνα με εκτιμήσεις των Ηνωμένων Εθνών, υπάρχουν ακόμα τουλάχιστον 27 εκατομμύρια άνθρωποι που ζουν υπό συνθήκες δουλείας.



Η σημερινή δουλεία διαφέρει από εκείνη στο παρελθόν. Είναι πλήρως ενσωματωμένη στις νέες βιομηχανικές παραγωγές και καταλήγει αναμφίβολα περισσότερο προσοδοφόρα απ' ό,τι σε άλλες εποχές - υπολογίζεται ότι αποφέρει 13 δισεκατομμύρια δολάρια ετησίως.

Τα έμμεσα κέρδη είναι αρκετά μεγαλύτερα. Σύμφωνα με την Anti-Slavery International, την αρχαιότερη ένωση κατά της δουλείας στον κόσμο, ο άνθρακας που παράγεται από τους δούλους βρίσκεται στη βάση της παραγωγής χάλυβα από τη Βραζιλία.

Μεγάλο μέρος του χάλυβα μετασχηματίζεται σε εξαρτήματα αυτοκινήτων και σε άλλα προϊόντα μεταποίησης, τα οποία στο σύνολό τους αντιπροσωπεύουν το ένα τέταρτο του εξαγόμενου προϊόντος της Βραζιλίας.

Σε πολλές χώρες γίνεται κάποιος σκλάβος για να εξοφλήσει ένα χρέος, υπογράφει ένα συμβόλαιο υποταγής ή οδηγείται σε παράνομες δραστηριότητες ή στην πορνεία. Η βία, η παρανομία, οι νομικές υποχρεώσεις του συμβολαίου και η αδυναμία διάθεσης χρηματικών ποσών συμβάλλουν συχνά στο να εμποδίζουν κάθε πιθανότητα διαφυγής.

 

Πότε και πώς φτιάχτηκε το μολύβι

Το πρώτο μολύβι γεννήθηκε με την ανακάλυψη των ορυχείων γραφίτη, γεγονός που έλαβε χώρα το 1565 στο Κάμπερλαντ της Μεγάλης Βρετανίας.

Το υλικό γραφής του μολυβιού φτιάχνεται από μείγμα γραφίτη και αργίλου, στο οποίο προστίθενται λιπαντικά και γόμα. Το μείγμα αυτό αλέθεται και σιδερώνεται για να ομογενοποιηθεί, δηλαδή περνά από μηχανές επεξεργασίας από τις οποίες βγαίνει σε μορφή μακρού νήματος.

Το υλικό που φτιάχνεται μ' αυτό τον τρόπο ξεραίνεται και στη συνέχεια κόβεται και ψήνεται στο φούρνο περίπου στους 800°C. Η σύνθεση του μείγματος και η θερμοκρασία καθορίζουν τη σκληρότητα της μύτης.

Για το σώμα του μολυβιού χρησιμοποιείται μια λωρίδα από ραβδωτό ξύλο. Αυτή αλείφεται με κόλλα και στο αυλάκι της τοποθετείται η μύτη. Από πάνω τοποθετείται ένα άλλο στέλεχος ραβδωτού ξύλου. Όταν συγκολλούνται τα δύο μέρη το ξύλο διαμορφώνεται έτσι ώστε να έχουμε κυλινδρικά ή εξαγωνικά μολύβια. Η τελική φάση περιλαμβάνει το βάψιμο του ξύλου.

 

Ποια είναι η προέλευση του όρου ρέιβ πάρτι;

Στα αγγλικά, ρέιβ (rave) σημαίνει παραληρώ, παραμιλώ, ξεσπώ.

Στα μέσα της δεκαετίας του 1980, το ρήμα άρχισε να προσδιορίζει το παραλήρημα των νεαρών που άκουγαν μουσική τέκνο. Τα πρώτα ρέιβ πάρτι διοργανώθηκαν σε χώρους που δεν προορίζονταν για θεάματα, όπως εγκαταλειμμένα εργοστάσια ή γκαράζ. Κατά τη διάρκειά τους, ντισκ τζόκεϊς με τη βοήθεια υπολογιστών μίξαραν ήχους και σύντομα μουσικά κομμάτια με πολύ γρήγορο ρυθμό – εξ ου και η ονομασία της μουσικής τέκνο.

Η ακρόαση μιας μονότονης μουσικής σε πολύ δυνατή ένταση και επί πολλές ώρες οδηγεί σε αποστασιοποίηση από την πραγματικότητα. Το παραλήρημα οφείλεται κατά κύριο λόγο στη χρήση του Έκστασι, ουσίας με βάση τις αμφεταμίνες η οποία οδηγεί τον χρήστη σε εγρήγορση. Αυτό το ναρκωτικό, το οποίο ορισμένοι χαρακτήρισαν ήπιο, αυξάνει τους καρδιακούς παλμούς. Μάλιστα στην Αγγλία επέφερε δεκάδες θανάτους.

Το ρήμα «to rave» φέρει μία ακόμη έννοια, αφού σημαίνει και περιπλανιέμαι. Πρόκειται για αναφορά στην κίνηση των πρώτων Άγγλων ρέιβερ που αναγκάστηκαν επί μία δεκαετία να αλλάξουν χώρο πολλές φορές το ίδιο βράδυ για να ξεφύγουν από τις Αρχές που είχαν απαγορεύσει τα πάρτι τους.

 

Πότε χαρακτηρίζεται κάποιος ως εγκληματίας;

Ο νομικός ορισμός του «εγκληματία» δεν περιλαμβάνεται στον ελληνικό Ποινικό Κώδικα, όπως ο ορισμός του εγκλήματος.

Επίσης γεννιέται το ερώτημα αν εγκληματίας είναι μόνο αυτός που διαπράττει έγκλημα με τη νομική έννοια του όρου ή επίσης εκείνος που προσβάλλει γενικά αποδεκτές αξίες της κοινωνικής ζωής. Επιπροσθέτως, δεν είναι αποσαφηνισμένο αν, για να χαρακτηριστεί κάποιος «εγκληματίας», απαιτείται σύλληψη, μήνυση, έγκληση ή καταδίκη.

Πρόβλημα δημιουργεί και το στερεότυπο του εγκληματία που έχει διαμορφώσει το κοινό. Εγκληματίας συνήθως θεωρείται όποιος τέλεσε μια ανθρωποκτονία εκ προθέσεως ή μια ληστεία και ανήκει στην κατώτερη κοινωνική και οικονομική τάξη. Αντίθετα, δεν συμφωνεί με το στερεότυπο του εγκληματία ο επιχειρηματίας που νοθεύει επικίνδυνα τα τρόφιμα πριν τα συσκευάσει. Τέλος, δεν είναι εύκολο να προσδιοριστεί πότε παύει να θεωρείται κάποιος εγκληματίας. Όταν αθωωθεί; Ή μήπως εξακολουθεί να θεωρείται εγκληματίας και μετά την αθώωση γιατί έχει στιγματιστεί; Όταν εκτίσει την ποινή του; Όταν διαγραφεί η καταδίκη του από το ποινικό μητρώο;

Αποτέλεσμα αυτών των προβληματισμών είναι να χρησιμοποιείται ο όρος «εγκληματίας» από τους σύγχρονους ποινικολόγους και εγκληματολόγους με φειδώ. 

 

Τι αποκαλούμε εθνικό πάρκο

Είναι η περιοχή που έχει επιλεγεί από ένα κράτος για τη διατήρηση φυτών, ζώων ή τοπογραφικών χαρακτηριστικών στην αυθεντική φυσική τους κατάσταση, με σκοπό τη δημόσια ψυχαγωγία.

Ο όρος νάσιοναλ παρκ, εθνικό πάρκο, αποδίδεται ορθότερα στα ελληνικά ως εθνικός δρυμός. Τα εθνικά πάρκα των ΗΠΑ και του Καναδά προσφέρουν προστασία τόσο στο έδαφος όσο και στην άγρια πανίδα, της Μεγάλης Βρετανίας προστατεύουν κυρίως το έδαφος, ενώ της Αφρικής τον ζωικό κόσμο. Πολλές άλλες χώρες έχουν μεγάλα εθνικά πάρκα, όπως η Βραζιλία, η Ιαπωνία, η Ινδία, η Γερμανία, η Ρωσία και η Αυστραλία. Στην Ελλάδα, το 1938 ιδρύθηκε ο πρώτος εθνικός δρυμός, του Ολύμπου, με έκταση 40 χμ2.

 

Με ποια κριτήρια αποδίδεται ο χαρακτηρισμός του εκκλησιαστικού Πατέρα;

Ο χαρακτηρισμός αποδίδεται στους μεγάλους ιεράρχες της Εκκλησίας, οι οποίοι διακρίθηκαν με τους αγώνες και τη συγγραφική τους δραστηριότητα για την υπεράσπιση της ορθοδοξίας της πίστης έναντι των ποικίλων αιρετικών ή σχισματικών τάσεων.

Επίσης, η αναγνώριση της ιδιότητας των Πατέρων σε κάποιους εκκλησιαστικούς συγγραφείς συνδέεται και με την αγιότητα του βίου τους. Οι μεγάλες μορφές Πατέρων αναδείχθηκαν κατά τους πρώτους κυρίως αιώνες του ιστορικού βίου της Εκκλησίας. Εκείνη την εποχή ήταν αναγκαία η διατύπωση της χριστιανικής πίστης προκειμένου να εξουδετερωθούν οι τάσεις νόθευσής της από τις αρχές της ελληνικής φιλοσοφίας και της ιουδαϊκής παράδοσης. Έτσι, οι Πατέρες αναγνωρίστηκαν από την Εκκλησία ως οι αυθεντικοί διδάσκαλοι της πίστης. Μεταξύ αυτών ξεχωρίζουν ο Μέγας Βασίλειος, ο Γρηγόριος ο Θεολόγος, ο Ιωάννης ο Χρυσόστομος και ο Κύριλλος της Αλεξάνδρειας. Η κοινή πατερική παράδοση των Εκκλησιών Ανατολής και Δύσης διατηρήθηκε μέχρι το μεγάλο σχίσμα (1054), μετά από το οποίο κάθε Εκκλησία ανέδειξε τους δικούς της μεγάλους θεολόγους.

 

Πώς αναγνωρίζει η Eκκλησία τους αγίους;

Η αγιοποίηση κάποιου πιστού στηριζόταν αρχικά στην αυθόρμητη και αβίαστη αναγνώρισή του από την τοπική Εκκλησία, η οποία επικυρωνόταν με επισκοπική πράξη.

Ως τελικό τους στόχο την επίσημη εκκλησιαστική αναγνώριση, οι επίσκοποι συνέλεγαν όλες τις πληροφορίες τόσο για το μαρτύριο όσο και για τον βίο του τιμώμενου προσώπου. Από τον 11ο αιώνα η αναγνώριση νέων αγίων γινόταν από τις Ιερές Συνόδους. Αυτές κρίνουν και αξιολογούν την αξιοπιστία όλων των στοιχείων. Αν πρόκειται για αναγνώριση της αγιότητας κάποιου μάρτυρα της πίστης, η Εκκλησία πρέπει να αποφανθεί για τον τόπο του μαρτυρίου του. Αν πρέπει να γίνει αναγνώριση της αγιότητας κάποιου οσίου ζητούνται αποδεικτικά στοιχεία για τον βίο, την εκκλησιαστική του δράση και την εκδήλωση χάρης του Θεού με θαύματα ή άλλα σημεία κατά τη διάρκεια ζωής του.