Ο λεγόμενος ''δικομματισμός'' έχει βαθιές ρίζες στην Ελλάδα. Πάντα υπήρχαν δύο βασικά κόμματα, ένα της δεξιάς και ένα του κέντρου-κεντροαριστεράς που αντιμάχονταν για την εξουσία, και από εκεί και έπειτα διάφοροι μικρότεροι πολιτικοί σχηματισμοί. Και ακριβώς επειδή έχει βαθιές ρίζες, δύσκολα θα παύσει η παντοκρατορία των δύο μεγάλων κομμάτων. Περνάμε μία φάση γενικότερης απαξίωσης της πολιτικής, και κυρίως των κομμάτων εξουσίας. Το ζητούμενο δεν είναι να παύσει ο ''δικομματισμός'', το θέμα είναι κατά πόσον οι μικρότεροι πολιτικοί σχηματισμοί θέλουν να ασκήσουν εξουσία ή επιθυμούν τη διά βίου παραμονή τους στην αντιπολίτευση και την ανέξοδη και εκ του ασφαλούς κριτική των πάντων, πίσω από μία στείρα άρνηση. Προσωπικά πιστεύω ότι από τα λοιπά κόμματα, ο μόνος αρχηγός που δεν διακατέχεται από στείρα άρνηση αλλά ευκαιρίας δοθείσης θα επιθυμούσε πραγματικά τη συμμετοχή του σε ένα κυβερνητικό σχήμα για ενάσκηση εξουσίας είναι ο κ. Καρατζαφέρης. Τα λοιπά κόμματα είναι απλοί σχηματισμοί διαμαρτυρίας και άρνησης.
Φοβάμαι ότι στην Ελλάδα κακώς έχουμε δαιμονοποιήσει το ''δικομματισμό'' ως την πηγή κάθε κακού. Δεν είναι ο ''δικομματισμός'' το πρόβλημα, είναι η πολιτική κουλτούρα μας πο γεννά τα προβλήματα, απλά έτυχε η εξουσία να έχει ασκηθεί μεταπολιτευτικώς από 2 μόνον κόμματα, με μία ελάχιστη παρένθεση συμμετοχής της παραδοσιακής αριστεράς στην εξουσία.Και επομένως, εφόσον την πολιτική εξουσία την έχουν ασκήσει δύο κόμματα, αυτά τα δύο θα χρεωθούν φυσιολογικότατα τις όποιες παθογένειες και κακώς κείμενα του πολιτικού μας βίου. Αν αντί για τα δύο συγκεκριμένα κόμματα ήταν κάποια άλλα δύο, πιστεύει κανείς ότι τα πράγματα θα ήταν καλύτερα, χειρότερα ή τα ίδια; προσωπικά πιστεύω πως η εξουσία διαφθείρει ομοίως τους πάντες, ασχέτως χρώματος, και δεν υπάρχει κάποιος πιο διεφθαρμένος από τον άλλο αποκλειστικά και μόνον λόγω χρώματος.
Ο ''δικομματισμός'', τον οποίο όλοι ξορκίζουμε στην Ελλάδα, δεν είναι ελληνικό μόνο προνόμιο. Στις Η.Π.Α. δύο κόμματα υπάρχουν, οι δημοκρατικοί και οι ρεπουμπλικάνοι. Στη Μεγάλη Βρετανία, πάλι δύο είναι τα κόμματα εξουσίας, οι Εργατικοί και οι Συντηρητικοί, με τρίτο πόλο τους Φιλελεύθερους. Στη Γερμανία και στη Γαλλία, πάλι δύο είναι τα βασικά κόμματα εξουσίας, ένα κεντροδεξιό και ένα κεντροαριστερό (ασχέτως της ειδικότερης εκάστοτε ονομασίας τους). Δε νομίζω ότι σε αυτές τις χώρες υπάρχει κάποιο κίνημα κατά του δικού τους ''δικομματισμού''. Ίσως επειδή εκεί το πολιτικό σύστημα λειτουργεί με άλλες δομές και σε διαφορετική βάση.
Τέλος, φρονώ ότι στην Ελλάδα ακόμη δεν υπάρχει ο πολιτικός πολιτισμός που να επιτρέπει εφικτές τις κυβερνήσεις συνεργασίας. Ίσως να υπάρξει στο μέλλον, ίσως να μην υπάρξει και ποτέ. Και μία κυβέρνηση συνεργασίας δύο κομμάτων, με το μεγάλο εταίρο να μην έχει την απόλυτη πλειοψηφία στο Κοινοβούλιο, στην ουσία θα λειτουργήσει διαστρεβλωτικά και θα καταλήξει σε δικτατορία του ''μικρού εταίρου'', στις ψήφους του οποίου θα βασίζεται η λήψη κάθε μέτρου. Εάν δε αντί για συνεργασία δύο κομμάτων πάμε σε τρικομματική συνεργασία, φαντάζεται κανείς τι έχει να γίνει..........
