Πιστεύω ότι ο κύκλος της ζωής θα έπρεπε να είναι ανάποδος. Αρχικά θα έπρεπε να εμφανίζεσαι με κάποιο τρόπο στη γη 90 χρονών. Μετά ζεις σε γηροκομείο, βλέπεις κάθε χρόνο το σώμα σου να βελτιώνεται, βγάζεις άσπρα μαλλιά ώσπου γίνεσαι 65 χρονών και σε διώχνουν.
Πηγαίνεις στο έτοιμο γραφείο σου όπου σε περιμένουν μια επιτυχημένη επιχείρηση, δυο σπίτια και 3 αυτοκίνητα. Εργάζεσαι για σαράντα χρόνια, τα μαλλιά σου ολοένα πυκνώνουν και μαυρίζουν, τα περιττά κιλά φεύγουν μόνα τους και στα 25 σου αφότου έχεις βγάλει όλα σου τα γούστα με ταξίδια, ψώνια, γνωριμίες, πηγαίνεις πια να μείνεις με τους γονείς σου για να τους γνωρίσεις καλύτερα και να ξεκουραστείς.
Τότε ξεκινάς το πανεπιστήμιο, το ρίχνεις στα πάρτι, στο σεξ και στο αλκοόλ και είσαι έτοιμος πια για το λύκειο. Εκεί γνωρίζεις την τελευταία σου σχέση όπου περνάς μαζί της εκπληκτικά γιατί ξέρεις ότι είναι η τελευταία. Μετά γίνεσαι παιδί, πας στο δημοτικό. Το σεξ και τα λεφτά δεν σε ενδιαφέρουν πια. Παίζεις στις αλάνες μέχρι να νυχτώσει, κάνεις βλακείες με τους φίλους σου, δεν έχεις πια ευθύνες. Σιγά σιγά γίνεσαι μωρό, όλοι σε φροντίζουν, σε αγαπούν και σου φέρνουν παιχνίδια και δώρα. Σταματάς να μιλάς. Έχεις πει πια αρκετά.
Επιστρέφεις στην κοιλιά της μητέρας σου όπου περνάς τους τελευταίους εννέα μήνες σου κολυμπώντας ευχάριστα και εντελώς ξαφνικά μια μέρα τελειώνεις την ύπαρξη σου με έναν οργασμό. Σκέφτεσαι τίποτα καλύτερο;
μου παλιόγρια και θα πας ή από 
ή από 
