Ο δικός μου παράδεισος είναι να βλέπω (και να βιώνω) την κόρη μου να μεγαλώνει. Μου δίνει μια τέτοια πληρότητα που έχει υποσκελίσει όλους τους υπόλοιπους (παραδείσους).
Συμφωνώ απόλυτα και σε συγχαίρω. Το έζησα, το βίωσα και υπερκέρασε κάθε τι άλλο. Ειναι το πρόσωπο της δημιουργίας , ιχνηλασία της και θυσία μας μαζί, γιατί για να το βιώσουμε χρειάστηκαν και θυσίες για άλλους παράδεισους. Όποιος ανατρέφει παιδιά, μπορεί να καταλάβει. Τώρα - σπουδάζουν πιά - εργασιακά και γενικότερα η ζωή μου ειναι στρωμένη πλέον, και οι παράδεισοι μου επιτρέπουν όχι μονον να μιλάω αλλά και να τους επιζητώ. Ένα πρωινό στο βουνό, μέσα στο πράσινο, άγριο ή ήρεμο, μια φυγή στη θάλασσα, όλα χωρίς σκοτούρες όμως, είναι τα πρώτα που επιδιώκω. Εδώ συμφωνούμε με τον πρόεδρο baby. Μια καλή μουσική, ένα ποίημα, πάλι χωρις σκοτούρες (συμφωνούμε με αβρα και κάποιον άλλον που αναφέρθηκε). Και σαφως ένα κρεββάτι, ένα κορμί που να αναγεννά κάθε κύτταρο (γιαυτό μπαινοβγαίνουμε ψάχνοντας εδω και σαυτο συμφωνούμε, με τους περισσότερους τουλάχιστον). Κάθε τι, που γαληνευει, ηρεμεί, γεμίζει, ταξιδεύει πέραν από την άγρια καθημερινότητα που την ρουτινιάσαμε ή μας την ρουτίνιασαν, είναι (ή μοιάζει και γιαυτό ψάχνουμε πιά την ουσιώδη ποιότητα)ένας αναπαυτικός παράδεισος.
