Κοιτα ομως μι απλη επιστολη τι διαλογο ανοιξε εδω μεσα ?
Κατι δεν ειναι και αυτο? Εστω!!!
Οσο για το γκρεμισμα και την αναγεννηση ή ανα συσταση βαση ενος ξενου αλλα προσαρμοσμενου στα καθ΄ήμας, ειναι μια καλη σκεψη αλλα θελει αρχ@@@δια απ΄ολους μας.
Το να κλεισουμε πρωτα απολα τις τηλεορασεις μας και να μιλησουμε ειναι για μενα μια αρχη.
αυτές οι συζητήσεις είναι καθημερινότητα.
δε χρειάζεται μια επιστολή......
είπα. άλλα χρειάζονται.....
διάβασε αυτό... είναι ολίγο παλαιό αλλά επίκαιρο. Κράτα την τελευταία πρόταση και την αναφορά στην στήριξη της νεολαίας. Εχουμε φτάσει στο σημείο τριαντάρηδες & σαραντάρηδες αντί να κατηγορούν τους μαλάκες τους γονείς τους που κατήντησαν έτσι την ελλάδα, να θεωρούν μέγιστο πρόβλημα της χώρας αυτή τη στιγμή τους κουκουλοφόρους. Μιλάμε για αρρωστημένη συντήρηση σ αυτή τη χώρα. Για παράδειγμα, Η κοινωνία των γερμανών είναι γενικά συντηρητική αλλά κρατά ισορροπίες. Η ελληνική βάζει τα σάπια κρέατα στους -40 και νομίζει ότι θα τα ξαναβγάλει όξω φρέσκα. Για τέτοια μαλακισμένη & απαίδευτη κοινωνία μιλάμε.
[ ΠΡΟΒΟΛΕΙΣ ]
Με παλιά υλικά δεν χτίζεται το μέλλον
Της Βούλας Κεχαγιά bkex@dolnet.gr
ΟΛΑ ΤΑ ΚΟΜΜΑΤΑ στην Ελλάδαμα όλα- έχουν επηρεαστεί ως προς τη δομή τους από το ΚΚΕ. Έχουν (με διάφορες παραλλαγές) Κεντρική Επιτροπή, Πολιτικό Γραφείο και επικεφαλής, αντί για γραμματέα, έναν πρόεδρο. Αυτή η κλασική «λενινιστική στρουκτούρα»- που θα έλεγαν και στον Περισσό- κυριαρχεί στη μεταπολίτευση.
Το κόμμα όμως που έδωσε τα φώτα του στα υπόλοιπα, το κόμμα-πιονέρος, παραμένει αγκυλωμένο σε λειτουργίες, πρακτικές και απόψεις του παρελθόντος. Μένω μόνο σε ένα: η προφανής αμηχανία της ηγεσίας του ΚΚΕ απέναντι στον πρωτοφανή «τυφώνα» Τσίπρα είναι ενδεικτική. Καταλυτικά όμως, ως προς την ανελαστικότητα του Περισσού, είναι τα ευρήματα των δημοσκοπήσεων. Όλες δείχνουν ότι το ιστορικό κόμμα δεν κατορθώνει να ανεβάσει τα ποσοστά του, παρά τις κοσμογονικές αλλαγές που συντελούνται στο πολιτικό σκηνικό. Η Ν.Δ. πέφτει, το ΠΑΣΟΚ καταρρέει, ο ΣΥΝ προχωρά με άλματα, αλλά ΚΚΕ (και ΛΑΟΣ για να είμαστε ακριβείς) δεν εισπράττει τίποτε από την απαξία των δύο κομμάτων εξουσίας από τον πολίτη. Σε τι οφείλεται αυτό; Αρκεί κανείς να ρίξει μια ματιά στην Κουμουνδούρου. Μια απρόσμενη κίνηση του Αλέκου Αλαβάνου, να «ρίξει» στο παιχνίδι έναν νέο, φρέσκο, συμπαθή και άφθαρτο πολιτικό, ήταν αρκετή για αλλάξει άρδην τα δεδομένα. Αντιθέτως, το ΚΚΕ επιμένει στα ίδια πρόσωπα, στις ίδιες πολιτικές και κυρίως στις ίδιες αντιλήψεις ως προς τις συμμαχίες, περίπου δογματικά. Αντί να καβαλήσει το κύμα, μένει γαντζωμένο σε κλασικά δοκιμασμένα μοτίβα. Ωστόσο, ένα κόμμα κρίνεται και από τα ανακλαστικά του, από την ικανότητα προσαρμογής στα νέα δεδομένα. Προλαβαίνω τυχόν... κακεντρεχείς «συντρόφους»: Όλα αυτά μπορεί να τα πετύχει, χωρίς σώνει και καλά να χάνει τα κυρίαρχα στοιχεία της πολιτικής του φιλοσοφίας ή να εντρυφεί σε λογικές καιροσκοπισμού και οπορτουνισμού.
Ένα ακόμη παράδειγμα χαρακτηριστικό της νοοτροπίας του Περισσού. Ενώ όλοι πλέον ομνύουν στο «αύριο της κοινωνίας», τη νεολαία- έστω και αν κάποιοι το πράττουν αταβιστικά και υποκριτικά -, το ΚΚΕ διέγραψε πρόσφατα κάποια μέλη της ΚΝΕ για...
«φραξιονισμό». Η ίδια ξύλινη φρασεολογία, η ίδια άκαμπτη λογική. Μόνο που με παλιά υλικά δεν χτίζεται το μέλλον, «σύντροφοι».
