Να το σκανάρω και να στο στείλω με pm, κάτι γίνεται.
Σε ΡΜ δε γίνεται. Δεν παίρνουν συνημμένα τα ΡΜ.
Σεβαστή όμως η άρνησή σου να μη θες να γράψεις. Σε όλους συμβαίνει μερικές φορές, και σε μένα επίσης.
Δεν είναι θέμα του πόσες "αποδείξεις" θα προσκομίσει το κάθε στρατόπεδο, το κάθε δόγμα.
Εγώ δε βλέπω το θέμα σαν «στρατόπεδα». Άλλοι το κάνουν, το ξέρω. Εκεί όμως έχουν κάτι να προασπίσουν (τα συμφέροντά τους), οπότε υπάρχει εξήγηση γιατί συνασπίζονται και σχηματίζουν στρατόπεδα.
Και δεν το βλέπω, γιατί εγώ δεν έχω τίποτα να «προασπίσω». Δεν πιστεύω σε τίποτα, άρα τι να προασπίσω?
Εν τέλει είναι θέμα πίστης αυτό που έγινε, αν έγινε.
Ναι, και αυτό είναι το καταπληκτικό (τα ‘χω ξαναπεί αυτά). Το πως ΤΟΣΟΙ άνθρωποι έχουν ΠΙΣΤΕΨΕΙ αυτά τα πράματα, για τα οποία καμία απόδειξη δεν έχουν.
Ο Χόμο Ερέκτους δεν είναι αυτό στο οποίο θα γυρίσουμε, είναι αυτό που ωφείλουμε να αποφύγουμε. Δεν είναι η καταγωγή μας.
Δεν είναι αυτό στο οποίο θα γυρίσουμε, > σωστό, είναι αυτό που ωφείλουμε να αποφύγουμε, > σωστό, Δεν είναι η καταγωγή μας, > λάθος. Η επιστήμη (της παλαιοανθρωπολογίας πως λέγεται) το έχει αποδείξει αυτό.
Τότε και η όραση ή η αφή ή η όσφρηση ή η ακοή είναι και αυτές μπόνους. Η φαντασία ενυπάρχει σε κάθε ανθρώπινο πλάσμα.
Και εδώ θα διαφωνήσω. Κατ’ αρχήν οι αισθήσεις είναι 5 (όχι 4 όπως λες παρακάτω) ίσως 6 (αν θεωρήσουμε και την αίσθηση της ισοροπίας σαν τέτοια), και η φαντασία δεν είναι αίσθηση. Είναι ικανότητα, που άλλος την έχει πολύ ανεπτυγμένη και άλλος όχι έως καθόλου. Γι αυτό είπα ότι η φαντασία μπορεί να θεωρηθεί σαν μπόνους.
Ο Leonadro Da Vinci π.χ. είχε περισσότερη φαντασία από μένα (και ο Einstein ίσως), και αυτό ήταν ένα extra χάρισμά τους, δε σημαίνει ότι εγώ ή εσύ υστερούμε. Αλλά σαν όραση, ακοή, γεύση κλπ, ίδια έχουμε με αυτούς. Δε συμφωνείς?
Το μπόνους δεν εμφανίζεται, ούτε την κολλάς από κάπου. Είναι άλλη μια αίσθηση.
Είπαμε. ΔΕΝ είναι αίσθηση η φαντασία. Να συνεννοούμαστε με τις κοινές έννοιες της γλώσσας εδώ, μη λέμε ότι ανεμοδούρα θέλουμε.
Και την παραβλέπουμε, την λοιδορούμε, την υποτιμούμε και βέβαια κατηγοριοποιούμε τους άλλους ως φαντασμένους, φαντασιόπληκτους, τρελούς κ.ο.κ.
Κοίτα, υπάρχουν τέτοιες κατηγορίες. Αν δηλαδή η φαντασία κάποιου του λέει ότι τον κυνηγάνε να τον σκοτώσουν (ενώ κανείς δε τον κυνηγάει), αυτό λέγεται σύνδρομο καταδίωξης, και είναι πάθηση (ψυχική). Αν άλλος φαντάζεται ότι είναι ο Ναπολέων (και διατάζει στρατεύματα με το χέρι στο πουκάμισο), και αυτό είναι πάθηση. Κάπως πρέπει να τους πούμε αυτούς όλους, και τους λέμε τρελούς. Δε συμφωνείς στον όρο? Βρες άλλον. Υπάρχουν στην ψυχιατρική.
Με ενοχλεί το γκρίζο, το μαύρο, το επίπεδο, το τετράγωνο, το κατεστημένο, το καθιερωμένο, η πεπατημένη, οι τρεις διαστάσεις, οι 4 αισθήσεις, ο περιορισμός του ματιού, ο ορίζοντας, τα δύο μάτια. Το κλουβί. Υπάρχουν πράγματα πέρα από όσα νομίζεις ότι βλέπουν τα μάτιά σου (μποζόνια, νετρίνο, κουάρκς, κβάντα), από όσα νομίζεις ότι ακούν τα αυτιά σου (οι φωνές μου είπαν να το κάνω), από όσα αισθάνονται οι πόροί σου (όσοι παραμένουν ανοιχτοί), από όσα βλέπουν τα τηλεσκόπια (ως πού βλέπουν και αν βλέπουν προς τα πάνω ή έχουν στραφεί προς τα κάτω ή αν βλέπουμε αυτά που έχουν δει), πέρα από το γαλαξίά μας, πέρα από τον Ήλιό μας, τη Σελήνή μας(???).
Το κείμενο είναι αρκετά λογοτεχνικό, αλλά θα προσπαθήσω να σου απαντήσω σε όσα απαντιώνται. Γιατί βέβαια τα «ο περιορισμός του ματιού, ο ορίζοντας, τα δύο μάτια. Το κλουβί.» δεν απαντιώνται:
Τα μποζόνια, τα νετρίνα, και τα σώματα πέρα απ τον ήλιο μπορεί να μην τα βλέπουν τα μάτια μου, τα βλέπουν όμως τα αξιόπιστα όργανά μου. Και επειδή εγώ έχω φτιάξει το ραδιοτηλεσκόπιο, το CERN, το radar πέρα απ τον ορίζοντα και όλα αυτά, τα πιστεύω. Μη τα συγχέουμε όμως αυτά με εκείνα για τα οποία ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΚΑΜΜΙΑ απόδειξη, γιατί αυτά δεν υπάρχουν. Μέχρι αποδείξεως του εναντίου.
Η φαντασία είναι ένα πλέγμα ακόμα ανεξήγητο που σου επιτρέπει εν μέρει να αντιληφθείς όσα δεν σε αφήνουν να δεις.
Δε σε αφήΝΟΥΝ? Ποιοί?
Και κάνεις πάλι το λάθος, να θεωρείς τη φαντασία σαν ικανότητα αντίληψης. Δεν είναι. Είναι δημιουργική ικανότητα και χαρακτηριστικό (ενίοτε), όχι όμως ικανότητα που αυξάνει την αποτελεσματικότητα των αισθήσεων.
Εδώ δεν μπορείς να δείς τι γίνεται μέσά σου (δεν γνωρίζεις γιατί βλέπεις τα όνειρα που βλέπεις και ούτε καν το μηχανισμό που παράγει τα όνειρα), πόσο μάλλον τί γίνεται πέρα από εσένα.
Και τι γίνεται μέσα σου είναι γνωστό (αξονική τομογραφία λέγεται σήμερα η μέθοδος), και ο μηχανισμός των ονείρων είναι γνωστός (νευρώνες και συνάψεις στον εγκέφαλο και αναδιατάξεις πληροφοριών επάνω τους κατά τον ύπνο), και ο μηχανισμός λειτουργίας του DNA είναι (πια, σήμερα) γνωστός. Όσο για το «πέρα», είπαμε: Ραδιοτηλεσκόπια, radar, κλπ. Μέχρι εκεί είναι γνωστά.
Βεβαίως, για άλλους είναι πολύ γνωστά, για άλλους λίγο ή καθόλου.
Για όλους, μπορούμε να «ομαδοποιήσουμε» το κομμάτι της γνώσης που είναι ακόμα άγνωστο.
Και εδώ έρχονται οι διαφορές (του καθενός) στο πως αντιμετωπίζει αυτό το κομμάτι του.
Εγώ (προσωπικά) είμαι ευχαριστημένος και ικανοποιημένος με αυτά που ξέρω, και δεν το ψάχνω άλλο.
Θα μου πείς: Τα ξέρεις όλα?
Όχι βέβαια.
Αλλά δε έχω και καμιά αγωνία να μάθω περισσότερα.
Όπως βαρετά αναφέρω σε κάθε ποστ σε αυτό το θέμα, αυτά είναι προσωπικές μου πεποιθήσεις, αποδείξεις υπάρχουν αλλά για μένα είναι αποδείξεις, για τους άλλους ή για όσους αρνούνται να δουν, δεν αποδεικνύουν τίποτα.
Και τα δικά μου προσωπικές πεποιθήσεις είναι. Δε μου τα είπε κανείς τρίτος.
Και ακόμα περισσότερο δεν θέλω να πείσω ή να μεταπείσω ή να προσυλητίσω κάποιον.
Ούτε εγώ. Είδες? Συμβαδίζουμε!
Θα ήμουν άλλος ένας δογματικός. Άλλος ένας δεσμοφύλακας, άλλο ένα πιόνι (που είμαι αλλά εν γνώσεί μου). Αναφορές κάνω και με απώτερο σκοπό να ανοίξουμε το μυαλό μας σε ένα κόσμο όπου όλα είναι πιθανά.
Κοίτα, αυτοί που προσπαθούν να προσηλυτίσουν, δεν είναι πιόνια. Μια δουλειά κάνουν κι αυτοί, μόνο που δεν ξέρουν ούτε τι ακριβώς κάνουν, ούτε για ποιόν δουλεύουν. Και συνήθως δεν αμείβονται κι όλας.
Θα διαφωνήσω όμως στο τελευταίο: «Όλα είναι πιθανά». Όχι όλα. Πρέπει να αποκλείσεις μια πολύ μεγάλη σειρά πραγμάτων, για να μπορέσεις να προχωρήσεις.
Και το μυαλό μας (πάλι θα διαφωνήσω) δεν ανοίγει με τη φαντασία.
Ανοίγει με τη γνώση.
Και πρέπει ο (κάθε) άνθρωπος, σήμερα, να μπορεί να ξεχωρίσει τη γνώση από την παραπληροφόρηση. Χωρίς φαντασία.