ειναι ενα ακομα απο τα φαινομενα απολυτης παρακμης που ζουμε ως κοινωνια.
ο φιλος Αγιος το περιεγραψε σωστα κατα τη γνωμη μου.
εχουμε ολοι ενδωσει σε ενα καθεστως παρανοιας και απαθειας για ολα τα αθλιως γενομενα, φτανει να γλυτωσουμε το τομαρακι μας.
φτανει να μην συμβει σ’ εμας.
Λες και αν συμβει σε καποιον αλλον δεν συμβαινει και σ’ εμας…
το ιδιο με φωτιες, πλημμυρες, πλοια, αεροπλανα, διαστημοπλοια διαλεξτε και παρτε.
εμεις να ειμαστε προστατευμενοι και ο διπλα να παει να γ…
και μετα ερχεται η σειρα μας ( γιατι παντα ερχεται…) και λεμε « που ειναι οι αλλοι να βοηθησουν?».
αραζουν και βλεπουν τηλεοραση οπως εμεις σημερα.
Και η κοινη λογικη παει περιπατο φτανει να μη χαλασει κανενας τη ζαχαρενια μας.
γιατι τα λεω? Θα αλλαξει κατι?
οχι, αυτο το εγγυωμαι.
καλο ομως να το ξερουμε, μη κανουμε τις μωρες παρθενες οταν το κακο χτυπαει τη δικια μας πορτα.
Εμεις το επιτρεψαμε, τουλαχιστον να το ξερουμε.