Λοιπον....να γραψω και εγω την άποψη μου ως γυναίκα...
Ουσιαστικά νομίζω δεν υπάρχουν διαφορές ανάμεσα στους άντρες και τις γυναίκες ως φύλο βιολογικά αλλά κυρίως στο πως τους έχουν μεγαλώσει και τι βλέπουν να γίνεται στη κοινωνία.
Απο μικρούς μας έχουν μάθει ότι ο άντρας πρέπει να πηδάει ότι κινείται γιατί αυτό είναι σωστο, ενω η γυναίκα δεν πρέπει να πάει με με όποιον της αρέσει γιατί είναι πουτανα...Ποσοι απο σας μπορει να μην τρελαινοσασταν να πατε με μια γκομενα αλλα πηγατε γιατι σκεφτηκατε ειμαι αντρας πρεπει να γαμησω, ενω αν σας ειχαν μεγαλωσει με τη σκεψη οτι δεν πρεπει να πατε δεν θα πηγαινατε???
Τωρα για το θέμα της απιστιας. Υπάρχουν άνθρωποι και άνθρωποι. Αντρες που απατουν τις γυναικες τους ασυστολα, γυναικες που απατουν τους αντρες τους ασυστολα, αντρες που θα το κανουν σε εξαιρετικη περιπτωση, γυναικες που θα το κανουν σε εξιαρετικη περπτωση, αντρες και γυναικες που δεν θα απατησουν αλλα θα χωρισουν. Γενικα νομιζω δεν ειναι θεμα φυλου αλλα ανθρωπου, χαρακτηρα και ηθικης.
Τωρα να μιλησω για τη περιπτωση μου που εχω απατησει και πως το βλεπει μια γυναικα. Λοιπον στη δικη μου περιπτωση ο δευτερος δεν ηταν ο γαμιας , ο πουτσαρας που με ξεσκιζει ενω ο πρωτος ο κακομοιρης ο μαμουχαλος που τον εκμεταλευομαι κτλ κτλ.
Αγαπουσα τη νομιμη σχεση, τη σεβομουν, νοιαζομουν, ετρεχα, συμπονουσα και βοηθαγα. Απλα καπου ειχε ερθει η κουραση, δεν ενιωθα τον ερωτα πως το λενε??? Εκανα μια δευτερη σχεση με καποιον που ενιωθα ερωτευμενη αλλα δεν αγαπουσα. Φυσικα και στη δευτερη σχεση ηθελα το καλο του, τον νοιαζομουν, αλλα δεν ενιωθα αυτο το δεσιμο της αγαπης οπως με τον πρωτο(αλλωστε δεν μπορεις να αγαπησεις τον αλλον απο το πρωτο καιρο θελει χρονια κοινα βιωματα κτλ). Δεν νιωθω πως υποτιμουσα κανεναν, απλα τον πρωτο τον αγαπουσα αλλα δεν ημουν ερωτευμενη ΠΙΑ (το τονιζω το πια γιατι στην αρχη ημουν) τον δευτερο τον ειχα ερωτευτει αλλα δεν ειχα φτασει στο σημειο να τον αγαπαω (πιθανων να τον αγαπουσα καποια στιγμη). Για μενα σε προτεραιοτητα εμπαινε ο πρωτος, πραγμα που ο δευτερος δεν αντεχε και μετα απο πολλες ζηλιες και τσακωμους με αφησε.
Ισως αν ημουν παντρεμενη με παιδια λογω του κοινωνικου περιγυρου αλλα και των παιδιων κυριως να μην απατουσα και απο φοβο αλλα και απο το αισθημα της ευθυνης.
Φυσικα θα υπαρχουν γυναικες που ειναι απολυτα πιστες, φυσικα θα υπαρχουν και αλλες οι οποιες γαμιουνται με οτι βρουν και κοροιδευουν τον αντρα τους αλλα δεν ειναι μονο αυτα τα 2 ακρα. Υπαρχουν πολλες ενδιαμεσες καταστασεις.
Εχω μια φιλη η οποια ειναι παντρεμενη και απολυτα πιστη. Οποτε βλεπει τον κολλητο του αντρα της(που ειναι κουκλος) της γυριζει το ματι. Τον γουσταρει τρελλα, βεβαια δεν νομιζω ποτε να μπαινε στη διαδικασια να κανει κατι μαζι του γιατι θα φοβοταν μην χασει αυτο που εχει...αλλα τον γουσταρει, ζηλευει τις εκαστοτε γκομενες του...υποτιθεται τον κατακρινει γιατι ειναι αστατος...αλλα εγω που ειμαι φιλη της την ξερω...εχει παθει εμμονη.Ειναι ομως απολυτα πιστη στον αντρα της. Δηλαδη αυτη ειναι οκ που ειναι παντρεμενη και φαντασιωνεται συνεχεια τον κολλητο???