Ο κανονισμός της ΕΠΟ για τα στημένα παιχνίδια, τις καταγγελίε
δωροδοκίας, αλλά και τις περιπτώσεις όπου υπάρχουν υπόνοιες για
αλλοίωση αποτελέσματος, μου θυμίζει πολύ το νόμο περί ευθύνης
υπουργών: το ίδιο το όργανο έφτιαξε τους κανόνες και το ίδιο το όργανο
γλιτώνει τους «ημέτερους» από την όποια «δίκαιη» τιμωρία...
Για παράδειγμα, η διαστρέβλωση αποτελεσμάτων και αγώνων παραγράφεται,
σύμφωνα με το άρθρο 22 της ΕΠΟ, εφόσον δεν έχει γίνει καταγγελία μέσα
σε ένα μήνα. Για τη δωροδοκία, μπορεί μεν να υπάρχει περιθώριο τριών
ετών, αλλά τα ίδια τα όργανα της Ομοσπονδίας επιλέγουν τις πηγές στις
οποίες θα διαθέσουν τα στοιχεία τους. Συγκεκριμένα, καταγγελίες που
έχουν φτάσει, ακόμα και από την UEFA, καταλήγουν κατακερματισμένες στα
γραφεία των εκάστοτε πολιτικών προϊσταμένων, οι οποίοι φυσικά αργούν
με τη σειρά τους να φέρουν το θέμα στους αθλητικούς εισαγγελείς. Η
αθλητική δικαιοσύνη, από τη μεριά της, ακόμα και όταν δρα
αυτεπαγγέλτως, δέχεται αφόρητες πιέσεις πανταχόθεν, ενώ τις
περισσότερες φορές γίνεται παραλήπτης στοιχείων (κασέτες, σιντιά,
ντιβιντιά) που δεν μπορούν να σταθούν σε μία δίκη. Επιπλέον, τα
ποινολόγια από ένα σημείο και μετά φαίνονται σαν «τεφτέρια».
Ποδόσφαιρο είσαι και μου μοιάζεις, θα μου πείτε, αλλά το παιχνίδι θα
πρέπει να αλλάξει προσδιορισμό, γιατί η λέξη από μόνη της έχει χάσει
την πρωτογενή της αθωότητα ανεπιστρεπτί. Με νόμο του κράτους το
ποδόσφαιρο είναι αυτοδιοίκητο. Άρα, η πρόταση του αρμόδιου υπουργού να
προτείνει στην ΕΠΟ τη διεξαγωγή του πρωταθλήματος αντιτίθεται στην
ουσία και στο γράμμα του νόμου. Εφόσον τα «παιδιά» δεν μπορούν να
παίξουν το «παιχνίδι» τους, ή αλλάζεις το νόμο, ή τους αφήνεις να
σφαχτούν μεταξύ τους. Η ίδια η κρατική χρηματοδότηση στο «παιχνίδι»,
άλλωστε, μπορεί μεν να ντύνεται με το ωραίο περιτύλιγμα της «επι ίσοις
όροις» βοήθειας, θυμίζει όμως τις μικρές επαρχιακές εφημερίδες, που
υπάρχουν μόνο για να παίρνουν τα μεγάλα πακέτα των κρατικών
διαφημίσεων. Επιπλέον, όταν ως κράτος επιλέγεις να κόψεις αυτή τη
βοήθεια, ξέρεις ότι το «παιχνίδι» παίζεται μόνο στα ανάμεσα σε μεγάλα «παιδιά»
και σε αυτά που έχουν «πλούσιο μπαμπά». Πατέντες για να στηριχτούν
υπο-ομάδες όπως η Νέα Καβάλα ή ο Νέος Πανιώνιος καταδεικνύουν ότι ποτέ
ουσιαστικά το «παιχνίδι» δεν ήταν αυτοδιοίκητο, όσες φορές κι αν του
αλλάξουμε όνομα.
Μετά και τα χθεσινά γεγονότα -που ένα «παιχνίδι» δεν διακόπηκε για να
μην τιμωρηθεί το ένα «παιδί»-, θυμήθηκα το πέναλτι του Δαλούκα στον
«νομίζω ότι αισθάνθηκα μια επαφή» Βύντρα. Ο Δαλούκας, περιχαρής μετά
τις τελευταίες αποκαλύψεις ότι, παρά το γεγονός πως του ασκήθηκαν
πιέσεις να ευνοήσει τον ΑΡΗ, αυτός δεν το έκανε, πήγε και κατέθεσε
εναντίον των εκβιαστών του. Και κανένας δεν τον ρώτησε αν υπήρχε κάτι
μεμπτό στο τότε «ανθρώπινο λάθος» του.
Έτσι και το νότιο κοτόπουλο χθες, αντί να σταματήσει το «παιχνίδι»
όταν ένας ποδοσφαιριστής του πήγε να γίνει λαμπάδα, ή αντί να μην
ξαναγυρίσει ΩΣ ΟΦΕΙΛΕ στον αγωνιστικό χώρο μετά την εισβολή οπαδών,
όχι απλά γύρισε, αλλά και επέτρεψε στο βόρειο κοτόπουλο να τελειώσει
τον αγώνα με τις λιγότερες δυνατές απώλειες. Και κανένας δεν ρώτησε...
«Έλα, μωρέ, τα ξέρουμε...» θα μου πείτε. Αλλά θα ανταπαντήσω ότι κάποια
στιγμή πρέπει να βγούμε και να τα πούμε.
Είναι προφανές ότι η Αρειανή οικογένεια οφείλει να αντιταχθεί σε
τέτοιες συμπεριφορές. Όχι με λαϊκισμούς και κραυγές, αλλά με λόγο που
αρμόζει στην Ιστορία του Συλλόγου. Καταπώς φαίνεται, αν δεν μιλήσει
ΚΑΝΕΙΣ, και αυτή η υπόθεση θα μείνει στα χαρτιά. Αν θέλουμε το
«παιχνίδι» να γίνει πάλι παιχνίδι, οφείλουμε να σταθούμε στο ύψος των
περιστάσεων και να πιέσουμε γι' αυτή την κάθαρση που χρόνια τώρα
επιζητούμε.