Η ΠΑΟΚάρα ΜΟΥ!
Όταν ήμουν πιτσιρίκος κι έπαιρνα με το πόδι από τη Δελφών το δρόμο για την Τούμπα, είχα πάντα κάποιες βεβαιότητες και κάποιες αμφιβολίες. Αμφέβαλα για παράδειγμα αν ο Σπύρος στο "Βρυσάκι", λίγο πριν την Νέα Εγνατία θα κατέβαινε νωρίς ή θα με καθυστερούσε... Είχα επίσης μια αμφιβολία, για το αν οι άλλοι θα έφερναν χαρτάκια (Ο Σόλων κυρίως...) ή θα παρακαλάγαμε πάλι έξω απ την Τούμπα τους συνδεσμίτες και θα σκίζαμε τα προγράμματα, τα διαφημιστικά και ό.τι άλλο έπεφτε στα χέρια μας. Συνήθως αυτά όλα (οι αμφιβολίες δηλαδή...) τελείωναν καθώς ανεβαίναμε την Καρακάση και φτάναμε μπροστά στο "Μαμ μαμ" για το τελικό ραντεβού, απέναντι απ' τα σχολεία της Τούμπας για κείνα τα μικρούτσικα σουτζουκολουκάνικα. Μετά, άρχιζαν οι βεβαιότητες...
Ήμουν βέβαιος ότι η ΠΑΟκάρα μου θα έπαιζε φουλ επίθεση. Ήμουν βέβαιος ότι η ΠΑΟκάρα μου θα έβαζε γκολ (τρία, πίστευα, κάθε φορά...). Ήμουν βέβαιος ότι η ΠΑΟκάρα μου θα πίεζε από το πρώτο λεπτό να πνίξει τον αντίπαλο. Και ήμουν βέβαιος κάθε φορά, ανάλογα με την εποχή, ότι οι ήρωές μου, ο Κούδας ή ο Γιώργαρος ο Κωστίκος ή ο Χρηστάρας ο Δημόπουλος ή ο Ράντε Πάπριτσα ή ο Μαγκντί θα χώσει σίγουρα ένα. Ήμουν απόλυτα βέβαιος ότι η ΠΑΟκάρα θα ήταν τόσο καλή, τόσο επιθετική, τόσο καταιγιστική, τόσο ορμητική, που αν δεν κέρδιζε, αν δεν έβαζε πολλά, θα έφταιγε ή ο διαιτητής ή η γκαντεμιά ή απλώς... δε θα της έφτανε ο χρόνος.
Αυτήν την ΠΑΟΚάρα ΜΟΥ είδα βράδι Τρίτης στη Μόσχα. Εκτός έδρας, απέναντι σε καλύτερους, με πρωτοφανείς καιρικές συνθήκες, με εις βάρος μας αποτέλεσμα πρώτου αγώνα. Αυτήν την ΠΑΟκάρα των παιδικών μου εικόνων. Αυτήν την ομάδα των πρώτων ποδοσφαιρικών μου βιωμάτων. Αυτήν την ομαδάρα που τα χρώματά της μου φόρεσε ο παππούς μου στη βρεφική μου ηλικία και πότισε το DNA μου, σαν να με χτύπησε με ανεξίτηλη σφραγίδα, είδα να μάχεται και να σκυλιάζει και να επιτίθεται μες το παγωμένο Λουζνίτσκι και γέμισα γούστα και περηφάνεια.
Αυτή, η ΠΑΟΚάρα ΜΟΥ, μου δωσε καινούριες αιτίες να δεθώ μαζί της ξανά καθώς περπατάω πια στα 41 μου, με έναν αποκλεισμό από αυτούς που ζυγίζουν όσο δέκα προκρίσεις. Όπως το Νοέμβρη του '83 θα θυμάμαι πάντα σαν να σήκωσα κούπα, ενώ με πέταγε έξω από την Ευρώπη η Μπάγερν, έτσι και το Φλεβάρη του 2010, ένα καινούριο ορόσημο στήθηκε μες την ψυχή μου. Γιατί επανεμφανίστηκε η ΠΑΟΚάρα ΜΟΥ στη ζωή μου.
Κάπου, κάπως, κάποτε, θα τελείωνε αυτή η πορεία, πριν... σηκώσουμε το Europa League.
Ευχαριστώ πολύ μάγκες που τελείωσε έτσι. Τελείωσα κι εγώ κι ανάβω τσιγάρο...
Νίκος Τζαντζαράς