Δε θα σχολιάσω τη δική σου περίπτωση. Θα σου δώσω δύο παραδείγματα από τη δική μου ζωή που νομίζω θα σου δώσουν μία ιδέα γύρω από το τι θεωρώ σωστό, και τι λάθος...
Έχω ένα κολλητό από δώδεκα χρονών και τώρα κοντεύουμε και οι δύο στα σαράντα. Όταν ήμαστε, δέκα-εφτά ετών, ήταν ερωτευμένος με μία συμμαθήτριά μας, με την οποία, από ένα σημείο και κάτω, άρχισα να νιώθω ελαφρώς τσιμπημένος ΚΑΙ εγώ. Εκείνη αντιμετώπιζε το φίλο μου εντελώς φιλικά, ενώ για μένα εκδήλωνε κάποιο είδος διαφορετικής συμπάθειας και ενδιαφέροντος. Ουδέποτε, μπήκα στη σκέψη να βάλω κάτι εμπρός, διότι, θα πληγωνόταν ο καλύτερός μου φίλος που η αγαπημένη του μπλέχτηκε με κάποιον άλλο, και θα πληγωνόταν διπλά μάλιστα, διότι ο "άλλος" θα ήταν ο κολλητός του.
Έντεκα χρόνια ακριβώς μετά, ο κολλητός μου ήταν φρεσκοπαντρεμένος, εγώ σε πολύχρονο δεσμό που πάλευα να διακόψω γιατί μου προκαλούσε προβλήματα. Κάποιο μεσημέρι, περνώντας έξω από το σπίτι όπου έμενε ανέκαθεν εκείνη η συμμαθήτριά μας (με την οποία διατηρούσαμε και εγώ και ο κολλητός μου μία χαλαρή κοινωνική επαφή), θυμήθηκα πώς είχαμε πολύ καιρό να βρεθούμε, ή να μιλήσουμε στο τηλέφωνο. Βλέποντας τα παράθυρα της μπαλκονόπορτας ανοικτά και κίνηση στο σπίτι, είπα να της κάνω έκπληξη. Γνώριζα, σημειωτέον, πώς έμενε μόνη. Αγόρασα λουλούδια, της χτύπησα το κουδούνι, μου απάντησε έκπληκτη και μου άνοιξε και ανεβαίνοντας πάνω, τη βρήκα πιο όμορφη από ποτέ (μιλάμε για απίστευτα ωραία κοπέλα παιδιά, όχι αστεία), ντυμμένη μόνο με ένα αποκαλυπτικό σορτσάκι τύπου μπόξερ και ένα τι-σέρτ χωρίς σουτιέν και να κλαίει. Μόλις είχε χωρίσει από έναν πολύ μαλάκα γκόμενο που της είχε κάνει τη ζωή πατίνι. Με κανακέματα, γλύκες, χάδια, αγκαλιές, τρυφερότητες και φιλιά βάλθηκα να την καταπραϋνω και να την παρηγορήσω, ενώ, για να είμαι τίμιος σε όσα λέω, είχα πάθει σοκ, γιατί είχα στην αγκαλιά μου μισόγυμνη μία κοπέλα που γούσταρα τρελά παλιά και συνειδητοποιούσα πώς γούσταρα και τότε ακόμη. Εκείνη, ενώ στην αρχή κούρνιαζε και παρηγοριόταν, από κάποια στιγμή και έπειτα όχι μόνο είχε ηρεμήσει και ανακουφιστεί ψυχικά, αλλά οι αγκαλιές που εκείνη μου έκανε, άρχισαν να έχουν χαρακτήρα ούτε παρηγορητικό, ούτε φιλικό, αλλά καθαρά ερωτικό. Εγώ, μη θέλοντας να εκμεταλλευτώ το πόσο ευάλωτη ένιωθε, προτίμησα να φύγω. Για αρκετό καιρό μετά και πριν γνωρίσει τον επόμενο γκόμενό της και νυν σύζυγό της, ρωτούσε συνεχώς μία κοινή φίλη σε τι φάση βρίσκομαι και αν είχα τελικά χωρίσει με τη δικιά μου,ενώ, μου έστελνε και μένα μηνύματα πώς με σκεφτόταν και πώς ήθελε να βρεθούμε. Εγώ, και πάλι, απέφυγα οτιδήποτε άλλο, ξέροντας το γιατί: Δεν ήθελα να ρισκάρω καν το γεγονός ο καλύτερός μου φίλος, αν και παντρεμένος, να εξακολουθούσε να είχε αισθήματα γι' αυτήν και να πληγωνόταν.
Θα μου πεί ο καθένας σας, ότι είμαι υπερβολικός, ή και παραπάνω από υπερβολικός. Αλλά για μένα κύριοι, έτσι σκέφτονται και έτσι πράττουν οι πραγματικοί φίλοι.
Αυτός είναι ο ένας κολλητός που είχα από παιδί. Ο άλλος κολλητός μου, ήταν από τον τόπο που έκανα διακοπές από παιδί. Εκείνον, τον έκοψα μαχαίρι. Και ο λόγος, ήταν ότι εκδήλωνε συνεχώς αισθήματα ζήλιας για μένα.
Εκείνος ήταν από πλουσιότερη οικογένεια, πιο "καλοβαλμένοι" -όπως λέγεται- κοινωνικά. Η δική μου οικογένεια, με την σκληρή δουλειά του πατέρα μου, σιγά-σιγά εξελισσόταν και ανελισσόταν κοινωνικά. Και προέκυψε το εξής αμίμητο. Όταν ο φίλος μου πήγαινε σε ιδιωτικό σχολείο και εγώ σε δημόσιο, όταν εκείνος φορούσε παπούτσια Timberland και 'γώ Sea-and-City το πολύ, ή μάρκα "Μ' έκαψες" συνηθέστερα, όταν εκείνος είχε από τα 18 του δικό του τουτού και εγώ έκανα τράκα την παλιατζούρα του μπαμπά, ήμουν ο αγαπημένος του και δεν ξεκολλούσε από πάνω μου. Όταν πήραμε τα "πάνω" μας και εγώ πήγα σε ιδιωτικό πανεπιστήμιο της Αμερικής, ήμουν μές στα Ralph Lauren μου και στα Armani μου, με τουτάκι, κλαμπάκια, διακοπές και γκόμενες, και ενώ, η στάση και η συμπεριφορά μου τόσο απέναντί του, όσο και απέναντι σε όλο τον κόσμο, δεν είχε μεταβληθεί στο ελάχιστο (κατά κοινή παραδοχή, δεν το λέω εγώ μόνο), εκείνος άρχισε να με αντιμετωπίζει με πολλή κακία, πικρία, ζήλια, σπόντες, ειρωνίες, πικρόχολα σχόλια κ.ο.κ.
Επιπλέον, όταν εκείνος είχε ένα κάρο γκομενάκια και γυρνοβολούσε στις παραλίες για να μπαλαμουτιάζεται και εγώ έμενα μόνος σαν το λεμόνι, εκείνος το έβρισκε φυσιολογικό και εγώ, όχι μόνο δε στενοχωριόμουν, αλλά ήμουν και χαρούμενος που ο κολλητός μου τσιλιμπούρδιζε με γκομενάκια. Όταν άρχισα να έχω εγώ το ίδιο με κείνον, ή και μεγαλύτερο σουξέ, δεν τον άφηνα ποτέ σχεδόν μόνο του, αλλά βγαίναμε με γκόμενές μου (τις οποίες φλέρταρε μάλιστα, τους έκανε εκείνο το αφ-υψηλού κορτάκι των κολλεγιόπαιδων, των βορείων προαστίων), οι τρείς μας, σε σημείο να μου κάνουν παράπονα οι φουκαριάρες. Όποτε, ήθελα δέ να τις πάω σπίτι τους, ή να έχουμε ένα ήσυχο "τέτ-α-τέτ" για καληνύχτα, στο οποίο θα ρίχναμε και τα μπαλαμουτάκια μας, ή κάτι παραπάνω από αυτό, εκείνος έκανε σαν απατημένη γκόμενα, με νέες ειρωνίες, πικρόχολα σχόλια, μούτρα κ.ο.κ.
Περιττό να σας πώ αγαπητοί συν-forum-ίστες, ότι όταν γύρισα για τα καλά Ελλάδα και αφού ήμουν σίγουρος για το ποιόν του ανθρώπου, κόψαμε μαχαίρι και από τότε ούτε έχουμε επικοινωνήσει ξανά. Για μένα, αυτός, είναι παράδειγμα προς αποφυγή, για να κάνεις φίλο.
Υ.Γ.: Με τον πρώτο, είμαστε οι καλύτεροι φίλοι από δώδεκα χρόνων και τώρα σαρανταρίζουμε. Με τον δεύτερο, ήμαστε φίλοι από δέκα-πέντε χρόνων και "κόψαμε" για πάντα κάπου στα είκοσι-οκτώ μας μας.
