Καρφί δε μου καίγεται, δε μ'ενδιαφέρει κι όλας, δεν ξέρω κανέναν από εσάς κι από χθες. Ζήσουμε-πεθάνουμε, ποσώς ενδιαφέρει έναν άγνωστο. Απλά το διαδίκτυο είναι ένας τρόπος "ασφαλούς" εξωτερίκευσης βαθύτερων αναγκών, καθώς κανείς δε σε ξέρει και θεωρητικά, ό,τι δηλώσεις, είσαι. Κατά κύριο λόγο είναι συναισθηματικές προβολές, για παράδειγμα, αυτός που απειλεί, δε θέλει και πολύ να καταλάβεις πως είναι προβληματικός... Αυτός που δουλεύει/κοροιδεύει τους πάντες, επίσης είναι εύκολο να καταλάβεις πως είναι "λαγουδάκι" στην προσωπική του ζωή. Είναι σαν μια ουτοπική κοινωνία που διατηρείς το αλάθητο και όλοι θα πάνε με τα νερά σου, οπότε μπορείς να αντιδράς όπως θέλεις, γι' αυτό βλέπεις κάθε τι περίεργο και "άκυρο"...