Έχω γαμήσει καμιά 500αριά πόρνες.
Σε δύο-τρεις απ' αυτές είχα δει σημάδια στο δέρμα από σβησμένα τσιγάρα.
Σε πολλές είχα δει μελανιές. Παλιά τις λυπόμουν. Τώρα βλέπω ότι οι περισσότερες απλά έχουν τις σφαλιάρες μέσα στις υπηρεσίες τους. Κάποιες, πιθανόν να τις είχαν δείρει όντως.
Έχω μιλήσει με δεκάδες ιερόδουλες που είχαμε έτσι μια κάπως μεγαλύτερη οικειότητα. Όλες ανεξαιρέτως, μου μίλησαν για τα σχέδια του μέλλοντος, για το πότε θα πάρουν άδεια, για τα λεφτά που τους τρώνε τα Hondos και αυτά που βάζουν στην άκρη για να αγοράσουν σπίτι.
Μία και μοναδική έβαλε τα κλάμματα για το ότι δεν της αρέσει αυτή η δουλειά αλλά και πάλι δεν επιβεβαιώθηκε ότι την εξαναγκάζουν.
Στην Ταϋλάνδη τα ίδια και καλύτερα. Οι Ταϋλανδές έβγαιναν από μικρές στο κλαρί και δούλευαν είτε μόνες τους είτε σαν εργαζόμενες σε στριπτιζάδικα. Οι Ευρωπαίες που εργάζονταν Ταϋλάνδη, πανηγύριζαν όταν τέλειωνε η περίοδος εργασίας και επέστρεφαν σπίτι (ήταν κάτι σαν εποχιακοί υπάλληλοι).
Γκόμενα κωλομπαρού που είχα βγάλει στην επαρχία, μου έλεγε ότι σκεφτόταν να ανέβει Αθήνα για δουλειές αλλά δεν ήθελε η φιλενάδα της.
Γκόμενα κωλομπαρού που είχε βγάλει φίλος μου στην επαρχία, τον είχε σπιτώσει.
Από όλες, όλες αυτές λοιπόν, μια υπερβολικά μικρή μειοψηφία μου έδωσε την εντύπωση ότι μπορεί και να εξαναγκαζόταν να κάνει ό,τι κάνει.
Γνωρίζω πολλούς περισσότερους πατεράδες που εξαναγκάζουν τα παιδιά τους να εργαστούν στις οικογενειακές επιχειρήσεις...
