Αν δεν είχε γίνει ο χαμός στην Ιταλία,από πέρσι θα είχαμε αυτά τα τωρινά χάλια.
Είναι ένας συγκερασμός παραγόντων αυτό που συμβαίνει τώρα:
Το κράτος διοικείται από άβουλους,ετερόφωτους,και λίγους σε αξία.
Θυμίζω ότι η Κύπρος εξασφάλισε έξτρα εμβόλια από Ισραήλ και εμείς περιμένουμε ακόμα τα ψίχουλα της Γερμανίας...
Η αντιπολίτευση είναι στοχοπροσηλωμένη στην εξουσία και θυσιάζει κόσμο που απλά δεν της ενδιαφέρει αν θα ζήσει ή πεθάνει,απλά να δημιουργηθεί χάος και να πέσει η κυβέρνηση στο μέσω της θύελλας...
Οι λοιμωξιολόγοι της πούτσας είναι εκτός πραγματικότητας σε όλο φάσμα:
από τον παντογνώστη J.Ιωαννίδη που θεωρεί ότι η ατομική ευθύνη καθιστά αχρείαστη την καραντίνα(λες και είμαστε όλοι Σουηδία,ενώ χαντάκωσε τις ίδιες τις ΗΠΑ για αυτό ούτε ζωγραφιστό δεν τον θέλουν να τον βλέπουν εκεί)
μέχρι του είναι πέρσι οι φωστήρες υπέρ της μη χρήσης μάσκας,ενώ τώρα προτείνουν διπλές μάσκες...
και πλέον υπονομεύονται μεταξύ τους και δημόσια...έξω από τις επιτροπές κεκλεισμένων των θηρών(φαντάζομαι τί θα γίνεται μέσα την ώρα της συνεδρίασης,αλλά από τέτοια αποτυχημένη κοινωνία τέτοιους επιστήμονες θα βγάλεις..)
Στο Ίντερνετ και σε όλα τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης βλέπεις εργολαβικά να έχει απλώσει δίκτυα το αντιεμβολιαστικό κίνημα από τις παρυφές τις άκρατης θρησκοληψίας,έως τους πυρήνες της αναρχίας...και να δονούνται στην ίδια συχνότητα!
Ο κόσμος λέει έχει κουραστεί.Μπορεί να ισχύει.Εμένα όμως μου αποδεικνύει ότι δεν έχουμε αίσθηση συλλογικότητας ως κοινωνία,ότι πράγματι δεν ανήκουμε στην ίδια σελίδα της ιστορίας,αλλά απλά ανεχόμαστε ο ένας τον άλλο,ενώ ουσιαστικά αδιαφορούμε,
και ακόμα και για αυτούς που υποτίθεται ενδιαφερόμαστε,το μικρό μας μυαλό και η επιτυχημένη παραπληροφόρηση τους θέτει σε θανάσιμο κίνδυνο.
Το πιο τραγικό είναι ότι αυτοί που δουλεύουν στα νοσοκομεία αρνούνται να εμβολιαστούν....
Δεν θέλω να πάρω τις δάφνες του Κου ΛεΚλέρκ ή του αρχιμαλάκα J.Ιωαννίδη,
αλλά αν δεν τρέξει κάποιος τους εμβολιασμούς,ώστε να επιταχυνθούν και να γίνουν μαζικοί και καθολικοί,
θα γίνουμε Μπέργκαμο 2020.
Να αποφασίσουμε επιτέλους συλλογικά,σαν κοινωνία,προς ποια κατεύθυνση θέλουμε να πάμε:
θέλουμε να πετύχουμε ή να πεθάνουμε;