Τρυποκάρυδος
Ενεργό Μέλος
- Εγγρ.
- 17 Ιουλ 2011
- Μηνύματα
- 10.408
- Like
- 444
- Πόντοι
- 166
Ο «αγοραίος έρωτας» σε αυτή την πόλη είναι η μόνη επιλογή αν είσαι ξένος (με σκούρο δέρμα).
Δεν έχουμε την δυνατότητα να πάμε για ποτά το βράδυ σε μέρη που έχει πολλούς Έλληνες, παρά μόνο σε δικά μας στέκια, που και εκεί δεν υπάρχουν γυναίκες. Για αυτό θα δεις να έρχονται αρκετοί καθημερινά εδώ, αλλά δύσκολα θα δώσουμε 10 ευρώ κάθε φορά, όταν αυτά τα 10 ευρώ είναι ο μισθός όλης της εβδομάδας
Μεταξουργείο. Την νύχτα η Αθήνα αλλάζει όψη. Κλειστά καταστήματα, υπεραστικά λεωφορεία, ταξιτζήδες που ψάχνουν τις «μεγάλες ταρίφες», καφενεία μιας άλλης εποχής με τραπέζια ξύλινα, πλαστικές καρέκλες και ένα σύννεφο καπνού από τσιγάρα. Παρατηρείς τον κόσμο να μπαινοβγαίνει βιαστικά στο μετρό, άλλοι επιστρέφουν από τις δουλειές τους και άλλοι αναζητούν τους δρόμους του «πληρωμένου σεξ». Κατηφορίζω προς την Ιάσονος. οι πρώτες εικόνες που αντικρίζεις είναι ανθρώπινες σκιές να ψάχνουν για λίγες στιγμές γρήγορης ηδονής. Παρέες νέων που «σπάνε πλάκα» έχοντας σχολάσει από το φροντιστήριο, μεσήλικες που καταφθάνουν με το μηχανάκι τους – λίγο πριν πάνε σπίτι τους- ενώ οι περισσότεροι από τους «πελάτες» είναι μετανάστες. Τις Κυριακές, ειδικά, νομίζεις ότι βρίσκεσαι σε υπαίθριο νυχτερινό παζάρι.
Τα πιο πολλά από τα «σπίτια» είναι παλιές ερειπωμένες διώροφες κατοικίες. Κλειστά παράθυρα, σκοτεινοί διάδρομοι, υγρά δωμάτια, ελάχιστος φωτισμός και στην υποδοχή ώριμες κυρίες να σου λένε «περίμενε λίγο στον καναπέ, η κοπέλα είναι στο δωμάτιο». Δίπλα μου μετανάστες με προσεγμένη την εμφάνισή τους, παρατηρούν, και αν τους αρέσει «μπαίνουν», αλλιώς στο επόμενο, «που ήταν καλύτερη», όπως ακούς χαρακτηριστικά να λένε.
Στην συνέχεια, περιμένοντας στον πεζόδρομο, βρίσκω την ευκαιρία να μιλήσω με μερικούς από τους μετανάστες. Όλοι δέχονται πρόθυμα να απαντήσουν στις ερωτήσεις. Σε ακούν προσεκτικά, προσπαθούν να καταλάβουν τι τους ρωτάς και με τα λίγα ελληνικά τους, σού απαντούν. «Εμείς εδώ ερχόμαστε τις πιο πολλές φορές για να δούμε, αφού τα λεφτά που βγάζουμε είναι λίγα. Βλέπουμε, μας αρέσουν τα γυναικεία σώματα, χαιρόμαστε, γελάμε και συζητάμε μετά στα σπίτια με τους φίλους μας για ό,τι είδε ή έκανε ο καθένας. Όταν πληρωθούμε θα έρθουμε για να γαμήσουμε, ειδικά Κυριακές, θα δεις πιο πολύ κόσμο, γιατί είναι η μόνη μέρα που δεν δουλεύουμε». Στις συζητήσεις διαπιστώνω ότι πολλοί από αυτούς δεν μένουν καν στο κέντρο, αλλά έρχονται και από άλλες περιοχές, όπως ο Πειραιάς, η Καλλιθέα κα το Αιγάλεω. Σπεύδω να τους ρωτήσω αν έχουν βιώσει ρατσιστικές συμπεριφορές από τις κοπέλες. «Τα κορίτσια είναι μια χαρά, σπάνια έχει τύχει να μας πουν ότι πάνε μόνο με Έλληνες. Μόνο ένα 10% από αυτές και πιο πολύ το κάνουν γιατί φοβούνται τις αρρώστιες». Όταν η κουβέντα καταλήγει στις τιμές και αν είναι η μόνη τους επιλογή τα μπουρδέλα, οι απαντήσεις που παίρνω δεν μου αφήνουν και πολλά περιθώρια. «Εδώ κάνεις σεξ με 10 ευρώ και αν ζητήσεις και κώλο, 15 ευρώ. Εμείς μένουμε πολλά άτομα σε ένα σπίτι, άρα πως θα κάνεις αλλιώς σεξ; Σίγουρα υπάρχουν αρκετοί από εμάς που κάνουν σεξ μεταξύ τους, αλλά gay έρωτα βρίσκεις σε όλες τις χώρες. Επίσης, δεν έχουμε την δυνατότητα να πάμε για ποτά το βράδυ σε μέρη που έχει πολλούς Έλληνες, παρά μόνο σε δικά μας στέκια, που και εκεί δεν υπάρχουν γυναίκες. Για αυτό θα δεις να έρχονται αρκετοί καθημερινά εδώ, αλλά δύσκολα θα δώσουμε 10 ευρώ κάθε φορά, όταν αυτά τα 10 ευρώ είναι ο μισθός όλης της εβδομάδας».
Περιδιαβαίνοντας τα γύρω στενά, επιλέγω να μπω και να προσπαθήσω να μιλήσω με κάποιες από τις κοπέλες. Ένας καναπές, κόκκινα φώτα, ακόμα και χριστουγεννιάτικα λαμπάκια, κοπέλες γυμνόστηθες που σου κάνουν νόημα για να τις ακολουθήσεις είναι μερικές από τις εικόνες που αντικρίζεις. Ρωτάω, πόσα; «10 ευρώ». Διάρκεια; «10 λεπτά το πολύ έχεις για να «τελειώσεις». Αν δώσεις παραπάνω λεφτά, τότε μπορούμε και μεγαλύτερη διάρκεια». Τους ζητώ αν μπορούν να μου πουν κάποια πράγματα, δηλώνοντας άλλη ιδιότητα. Προς μεγάλη έκπληξη, ακούω την ώριμη κυρία να μου λέει «έλα προς την κουζίνα και θα έρθει και το κορίτσι, αφού δεν έχει δουλειά». Χαρτιά υγείας παντού, στριφτά τσιγάρα, μεγάλες κούπες με καφέ από το πρωί και εφημερίδες διπλωμένες στις σελίδες των ροζ αγγελιών είναι το σκηνικό που απλώνεται μπροστά μου. Είναι εντυπωσιακό ότι η κοπέλα εξακολουθεί να μένει γυμνή μπροστά μου και ξεκινάει να στα περιγράφει όλα μόνη της χωρίς να χρειάζεται να ρωτήσεις. «Με λένε Νάνσυ, γεννήθηκα στην Ρουμανία και είμαι περίπου 5 χρόνια στην Ελλάδα. Υπάρχουν μέρες που δουλεύω εδώ μέσα για 13-14 ώρες και μπορεί να «πάω» με 100 άντρες. Οι πιο πολλοί είναι μετανάστες. Δεν έχουμε προβλήματα με αυτούς, είναι ήσυχοι, έρχονται για να «αδειάσουν», ελάχιστοι έχουν δημιουργήσει ιστορίες, μόνο κάποιοι που θα έρθουν πιωμένοι. Τα περισσότερα περιστατικά βίας τα έχουμε με Έλληνες που επειδή δεν τους «κάθεται» η γυναίκα τους, νομίζουν ότι είμαστε εμείς αυτές που θα τους κάνουμε ό,τι γουστάρουν. Έρχονται τύποι που απαιτούν να γαμήσουν χωρίς προφυλακτικό, για αυτό και έξω θα δεις άντρες που σε τέτοιες περιπτώσεις θα έρθουν για να τους πετάξουν έξω. Η κρίση έχει αυξήσει τον αριθμό των μπουρδέλων και ενώ πριν από λίγα χρόνια το σεξ κόστιζε το λιγότερο 20 ευρώ, τώρα έχουμε αναγκαστεί να το κατεβάσουμε στα 10. Για αυτό και βλέπεις πολλούς μετανάστες, γιατί δεν μπορούν να πάνε αλλού. Επίσης, αν τους δεις, οι πιο πολλοί φοβούνται ακόμα και που μπαίνουν σε εμάς, μήπως και υπάρχει καμία περίεργη παρέα που θα τους κυνηγήσει για να τους χτυπήσουν και να τους κλέψουν τα χρήματα. Να ξέρεις ότι και μεταξύ τους έχουν παίξει ξύλο. Άλλοι είναι από το Πακιστάν, άλλοι από το Μπαγκλαντές και όταν συναντιούνται θα γίνουν φασαρίες. Βέβαια, το χειρότερο είναι που μπορεί να δεις εκδίδονται στο δρόμο νέες κοπέλες, τοξικομανείς, απλά για να πάρουν την δόση τους. Αν προχωρήσεις προς τα κάτω θα δεις και πολλές ελληνίδες φοιτήτριες που χρεώνουν το σεξ 50 ευρώ». Λίγη ώρα μετά η ώριμη κυρία μου ζητά ευγενικά να αποχωρήσω για να μην έχουμε «μπλεξίματα» με τα αφεντικά.
Φεύγοντας, και ενώ έχει αρχίσει να βρέχει για τα καλά, παρατηρώ ότι οι μετανάστες δεν σταματούν τις βόλτες τους στα «σπίτια». Αλλά σκέφτομαι είναι Κυριακή, δεν δουλεύουν, αυτή είναι η χαρά τους, όπως μου είπαν, και όπως έγραφε ένα υπέροχο γκράφιτι σε ένα τοίχο, δείχνοντας δύο σώματα ενωμένα, «σε τι χρησιμεύει να έχει πειρασμούς μια μεγάλη πόλη, αν οι άνθρωποι δεν υποκύπτουν σ’ αυτούς;».
Πηγή : grekamag.gr
Δεν έχουμε την δυνατότητα να πάμε για ποτά το βράδυ σε μέρη που έχει πολλούς Έλληνες, παρά μόνο σε δικά μας στέκια, που και εκεί δεν υπάρχουν γυναίκες. Για αυτό θα δεις να έρχονται αρκετοί καθημερινά εδώ, αλλά δύσκολα θα δώσουμε 10 ευρώ κάθε φορά, όταν αυτά τα 10 ευρώ είναι ο μισθός όλης της εβδομάδας
Μεταξουργείο. Την νύχτα η Αθήνα αλλάζει όψη. Κλειστά καταστήματα, υπεραστικά λεωφορεία, ταξιτζήδες που ψάχνουν τις «μεγάλες ταρίφες», καφενεία μιας άλλης εποχής με τραπέζια ξύλινα, πλαστικές καρέκλες και ένα σύννεφο καπνού από τσιγάρα. Παρατηρείς τον κόσμο να μπαινοβγαίνει βιαστικά στο μετρό, άλλοι επιστρέφουν από τις δουλειές τους και άλλοι αναζητούν τους δρόμους του «πληρωμένου σεξ». Κατηφορίζω προς την Ιάσονος. οι πρώτες εικόνες που αντικρίζεις είναι ανθρώπινες σκιές να ψάχνουν για λίγες στιγμές γρήγορης ηδονής. Παρέες νέων που «σπάνε πλάκα» έχοντας σχολάσει από το φροντιστήριο, μεσήλικες που καταφθάνουν με το μηχανάκι τους – λίγο πριν πάνε σπίτι τους- ενώ οι περισσότεροι από τους «πελάτες» είναι μετανάστες. Τις Κυριακές, ειδικά, νομίζεις ότι βρίσκεσαι σε υπαίθριο νυχτερινό παζάρι.
Τα πιο πολλά από τα «σπίτια» είναι παλιές ερειπωμένες διώροφες κατοικίες. Κλειστά παράθυρα, σκοτεινοί διάδρομοι, υγρά δωμάτια, ελάχιστος φωτισμός και στην υποδοχή ώριμες κυρίες να σου λένε «περίμενε λίγο στον καναπέ, η κοπέλα είναι στο δωμάτιο». Δίπλα μου μετανάστες με προσεγμένη την εμφάνισή τους, παρατηρούν, και αν τους αρέσει «μπαίνουν», αλλιώς στο επόμενο, «που ήταν καλύτερη», όπως ακούς χαρακτηριστικά να λένε.
Στην συνέχεια, περιμένοντας στον πεζόδρομο, βρίσκω την ευκαιρία να μιλήσω με μερικούς από τους μετανάστες. Όλοι δέχονται πρόθυμα να απαντήσουν στις ερωτήσεις. Σε ακούν προσεκτικά, προσπαθούν να καταλάβουν τι τους ρωτάς και με τα λίγα ελληνικά τους, σού απαντούν. «Εμείς εδώ ερχόμαστε τις πιο πολλές φορές για να δούμε, αφού τα λεφτά που βγάζουμε είναι λίγα. Βλέπουμε, μας αρέσουν τα γυναικεία σώματα, χαιρόμαστε, γελάμε και συζητάμε μετά στα σπίτια με τους φίλους μας για ό,τι είδε ή έκανε ο καθένας. Όταν πληρωθούμε θα έρθουμε για να γαμήσουμε, ειδικά Κυριακές, θα δεις πιο πολύ κόσμο, γιατί είναι η μόνη μέρα που δεν δουλεύουμε». Στις συζητήσεις διαπιστώνω ότι πολλοί από αυτούς δεν μένουν καν στο κέντρο, αλλά έρχονται και από άλλες περιοχές, όπως ο Πειραιάς, η Καλλιθέα κα το Αιγάλεω. Σπεύδω να τους ρωτήσω αν έχουν βιώσει ρατσιστικές συμπεριφορές από τις κοπέλες. «Τα κορίτσια είναι μια χαρά, σπάνια έχει τύχει να μας πουν ότι πάνε μόνο με Έλληνες. Μόνο ένα 10% από αυτές και πιο πολύ το κάνουν γιατί φοβούνται τις αρρώστιες». Όταν η κουβέντα καταλήγει στις τιμές και αν είναι η μόνη τους επιλογή τα μπουρδέλα, οι απαντήσεις που παίρνω δεν μου αφήνουν και πολλά περιθώρια. «Εδώ κάνεις σεξ με 10 ευρώ και αν ζητήσεις και κώλο, 15 ευρώ. Εμείς μένουμε πολλά άτομα σε ένα σπίτι, άρα πως θα κάνεις αλλιώς σεξ; Σίγουρα υπάρχουν αρκετοί από εμάς που κάνουν σεξ μεταξύ τους, αλλά gay έρωτα βρίσκεις σε όλες τις χώρες. Επίσης, δεν έχουμε την δυνατότητα να πάμε για ποτά το βράδυ σε μέρη που έχει πολλούς Έλληνες, παρά μόνο σε δικά μας στέκια, που και εκεί δεν υπάρχουν γυναίκες. Για αυτό θα δεις να έρχονται αρκετοί καθημερινά εδώ, αλλά δύσκολα θα δώσουμε 10 ευρώ κάθε φορά, όταν αυτά τα 10 ευρώ είναι ο μισθός όλης της εβδομάδας».
Περιδιαβαίνοντας τα γύρω στενά, επιλέγω να μπω και να προσπαθήσω να μιλήσω με κάποιες από τις κοπέλες. Ένας καναπές, κόκκινα φώτα, ακόμα και χριστουγεννιάτικα λαμπάκια, κοπέλες γυμνόστηθες που σου κάνουν νόημα για να τις ακολουθήσεις είναι μερικές από τις εικόνες που αντικρίζεις. Ρωτάω, πόσα; «10 ευρώ». Διάρκεια; «10 λεπτά το πολύ έχεις για να «τελειώσεις». Αν δώσεις παραπάνω λεφτά, τότε μπορούμε και μεγαλύτερη διάρκεια». Τους ζητώ αν μπορούν να μου πουν κάποια πράγματα, δηλώνοντας άλλη ιδιότητα. Προς μεγάλη έκπληξη, ακούω την ώριμη κυρία να μου λέει «έλα προς την κουζίνα και θα έρθει και το κορίτσι, αφού δεν έχει δουλειά». Χαρτιά υγείας παντού, στριφτά τσιγάρα, μεγάλες κούπες με καφέ από το πρωί και εφημερίδες διπλωμένες στις σελίδες των ροζ αγγελιών είναι το σκηνικό που απλώνεται μπροστά μου. Είναι εντυπωσιακό ότι η κοπέλα εξακολουθεί να μένει γυμνή μπροστά μου και ξεκινάει να στα περιγράφει όλα μόνη της χωρίς να χρειάζεται να ρωτήσεις. «Με λένε Νάνσυ, γεννήθηκα στην Ρουμανία και είμαι περίπου 5 χρόνια στην Ελλάδα. Υπάρχουν μέρες που δουλεύω εδώ μέσα για 13-14 ώρες και μπορεί να «πάω» με 100 άντρες. Οι πιο πολλοί είναι μετανάστες. Δεν έχουμε προβλήματα με αυτούς, είναι ήσυχοι, έρχονται για να «αδειάσουν», ελάχιστοι έχουν δημιουργήσει ιστορίες, μόνο κάποιοι που θα έρθουν πιωμένοι. Τα περισσότερα περιστατικά βίας τα έχουμε με Έλληνες που επειδή δεν τους «κάθεται» η γυναίκα τους, νομίζουν ότι είμαστε εμείς αυτές που θα τους κάνουμε ό,τι γουστάρουν. Έρχονται τύποι που απαιτούν να γαμήσουν χωρίς προφυλακτικό, για αυτό και έξω θα δεις άντρες που σε τέτοιες περιπτώσεις θα έρθουν για να τους πετάξουν έξω. Η κρίση έχει αυξήσει τον αριθμό των μπουρδέλων και ενώ πριν από λίγα χρόνια το σεξ κόστιζε το λιγότερο 20 ευρώ, τώρα έχουμε αναγκαστεί να το κατεβάσουμε στα 10. Για αυτό και βλέπεις πολλούς μετανάστες, γιατί δεν μπορούν να πάνε αλλού. Επίσης, αν τους δεις, οι πιο πολλοί φοβούνται ακόμα και που μπαίνουν σε εμάς, μήπως και υπάρχει καμία περίεργη παρέα που θα τους κυνηγήσει για να τους χτυπήσουν και να τους κλέψουν τα χρήματα. Να ξέρεις ότι και μεταξύ τους έχουν παίξει ξύλο. Άλλοι είναι από το Πακιστάν, άλλοι από το Μπαγκλαντές και όταν συναντιούνται θα γίνουν φασαρίες. Βέβαια, το χειρότερο είναι που μπορεί να δεις εκδίδονται στο δρόμο νέες κοπέλες, τοξικομανείς, απλά για να πάρουν την δόση τους. Αν προχωρήσεις προς τα κάτω θα δεις και πολλές ελληνίδες φοιτήτριες που χρεώνουν το σεξ 50 ευρώ». Λίγη ώρα μετά η ώριμη κυρία μου ζητά ευγενικά να αποχωρήσω για να μην έχουμε «μπλεξίματα» με τα αφεντικά.
Φεύγοντας, και ενώ έχει αρχίσει να βρέχει για τα καλά, παρατηρώ ότι οι μετανάστες δεν σταματούν τις βόλτες τους στα «σπίτια». Αλλά σκέφτομαι είναι Κυριακή, δεν δουλεύουν, αυτή είναι η χαρά τους, όπως μου είπαν, και όπως έγραφε ένα υπέροχο γκράφιτι σε ένα τοίχο, δείχνοντας δύο σώματα ενωμένα, «σε τι χρησιμεύει να έχει πειρασμούς μια μεγάλη πόλη, αν οι άνθρωποι δεν υποκύπτουν σ’ αυτούς;».
Πηγή : grekamag.gr
και τελείωμα όπου γουστάρουν 
μονο γι'αυτους μιλαει....
