Η κρίση πανικού είναι ένα όλο και πιο αυξανόμενο συμβάν στην εποχή μας. Συνήθως προκαλείται από μεγάλο άγχος, δυσκολία αντιμετώπισης καταστάσεων και ενοχικά σύνδρομα. Δυστυχώς, η τρέχουσα κατάσταση βοηθάει πάρα πολύ στην εμφάνιση των παραπάνω. Προσωπικά, έχω πάθει κρίση πανικού αρκετές φορές με πρώτη όταν ήμουν 25 χρονών πριν από 11 χρόνια. Την μεγαλύτερη όμως, την έπαθα το 2007, όπου ένα πρωινό Δευτέρας και χαλαρός στον καναπέ να πίνω καφέ, ένοιωσα ξαφνικά να νοιώθω ότι βγαίνω από το σώμα μου. Εν ολίγοις, αν με ρωτήσετε ακόμα και σήμερα πως είναι όταν φεύγεις από τη ζωή, θα απαντούσα αυτό ακριβώς. Τρόμαξα υπερβολικά, έπαθα ταχυπαλμία (λόγω φόβου φυσικά), πετάχτηκα και πήρα το αυτοκίνητο αμέσως για το πλησιέστερο νοσοκομείο. Σε όλη την διαδρομή μιλούσα στο τηλέφωνο με συνάδελφό μου λέγοντας του την διαδρομή σε περίπτωση που μου συμβεί κάτι και δεν προλάβω να φτάσω στο νοσοκομείο. Φτάνοντας στο νοσοκομείο (ιδιωτικό γιατί άμα πήγαινα σε δημόσιο, χέσε μέσα), η νοσοκόμα στην ρεσεψιόν τρόμαξε από το πόσο τρομαγμένος έδειχνα. Την λίγη ώρα που περίμενα να με δει ο γιατρός σκεφτόμουν συνέχεια "Κοίτα ρε πούστη μου, θα μείνω εδώ ενώ πρόλαβα να φτάσω". Ο γιατρός με ηρέμησε, μου εξήγησε κάποια πράγματα και μου έδωσε ένα lexotanil. Γύρισα σπίτι και κοιμήθηκα σαν πουλάκι. Για μιαμιση μέρα, είχα φοβερή διάθεση αλλά και διαύγεια μυαλού, παρθένος οργανισμος γαρ στο lexo.
Μετά από αυτή την μιάμιση μέρα, άρχισε το μαρτύριο. Εκδηλώθηκε η κατάθλιψή μου και ζορίστηκα πάρα πολύ εκείνη την περίοδο. Θυμάμαι ότι είχαμ καλεσμένους στο σπίτι για τα γενέθλια μου και καθόμουν σε μια γωνιά αμίλητος και παρακαλούσα να εξαφανιστούν όλοι γιατι ένοιωθα ότι η παρουσία τους με έπνιγε. Ήταν ζόρι μεγάλο η κατάσταση αυτή. Είχα πολύ έντονη την αναγκη να μιλήσω για αυτό με ανθρώπους που το έχουν περάσει, όπως ακριβώς και ο αρχικός poster του νήματος. Η πλάκα είναι ότι μόλις μιλούσα για αυτό με κάποιο συμπαθούντα, τότε άλλαξε και η διάθεση μου προς το καλύτερο. Φυσικό και επόμενο αφού δεν ένοιωθα μόνος.
Εγώ θα σου προτείνω κάποια πράγματα. Στο χέρι σου είναι να τα αξιολογήσεις και να πράξεις ανάλογα.
Καταρχήν, θεώρησε δεδομένο ότι οργανικά δεν έχεις κάποιο πρόβλημα. Οπωσδήποτε όμως να κάνεις εξετάσεις. 99,9% θα είσαι ΟΚ και αυτό θα σε βοηθήσει να δεις τα πράγματα από άλλη σκοπιά.
Κάνε μια ειλικρινή συζήτηση με τον εαυτό σου γιατί δεν είσαι ευτυχισμένος. Σόρρυ που στο λέω, αλλά για να φτάσεις σε αυτή την κατάσταση δεν είσαι ευτυχισμένος και ίσως δεν βρίσκεις ικανοποίηση ακόμα και στα πιο απλά πράγματα.
Κάνε μερικές συνεδρίες με ψυχολόγο ή ψυχίατρο. Η διαφορά τους είναι ότι οι ψυχολόγοι δεν μπορούν να συνταγογραφήσουν φάρμακα και οι ψυχίατροι συνήθως αντιμετωπίζουν τα προβλήματα μόνο με φάρμακα. Προσωπική μου άποψη είναι ότι δεν τα χρειάζεσαι. Το πρόβλημα είναι στο μυαλό σου. Εγώ lexontanil πήρα μόνο άλλη μια φορά στην ζωή μου, όταν από πολλή ένταση και στρες δεν μπορούσα νακοιμηθώ τρία βράδια. Δεν είμαι υπέρ των φαρμάκων. Πιστέυω στην χρήση τους με μέτρο.
Σταμάτα να σκέφτεσαι πολύ. Προσπάθησε να βρεις ασχολίες να απασχολείς το μυαλό σου. Οι κακές σκέψεις κερδίζουν τις καλές αυτή την στιγμή και εσύ γίνεσαι έρμαιο τους.
Μετά την μεγάλη κρίση πανικού και αφού επανήλθα κάπως, είχα φαινόμενα μικρότερων κρίσεων πανικού. Εμαθα όμως να τις αντιμετωπίζω γιατί κατανόησα ότι δεν είχα οργανικό πρόβλημα. Στο δια ταύτα, μη ντρέπεσαι να ζητήσεις βοήθεια, θα σε ωφελήσει. Μην τρομάξεις εάν εκεί που όλα είναι καλά, αντιμετωπίσεις ξανά κρίση πανικού. Συνήθως τότε εμφανίζονται οι κρίσεις. Μπορεί και να μην ξαναπάθεις ποτέ, αλλά εαν συμβεί διαχειρίσου το. Στο κάτω κάτω, εσύ το δημιουργείς στον εαυτό σου αν το καλοσκεφτείς, άρα και εσύ μπορείς να το εξαφανίσεις.