Θυμαμαι την συνθεση που ειχαμε. Φοβερη χημεια.
Βρισκω πολυ σωστη την επιλογη των στρατιωτικων να βαλουν μαζι τετοια ατομα.
Λιγο πριν ληξει η επισημη εισοδος, μπηκαμε και μεσα σε μια ωρα ειχαμε γινει ενα.
Πηραμε σταδιακα τα συμπραγκαλα που μας εδωσαν και μετα απο αρκετη ωρα
πηγαμε στον θαλαμο. Ξεραμε τι και πως ως εμπειροι.
Παντελονι, καλτσα, αρβυλο, φανελα κτλ.
Χιτωνιο και μαλακιες στα πολυ πρωινα και πολυ αραια. Ομως δεν κατσαμε πολυ.
Ισα που συμμετειχαμε στα τυπικα κι αυτο με σβηστες μηχανες.
Ρεκλα καργα. Οι μερες περναγαν, οι ωρες δεν περνουσαν.
Ολοι οι στρατιωτικοι ηξεραν οτι κανεις μας δεν προκειται να κατσει.
Ο καθενας ειχε τους λογους του. Δεν πιστευω να εμεινε κανεις πισω.
Στην τελικη κριση στο 401 φορτωμενοι δικαιολογητικα, παιρναμε καθενας οτι ηθελε
και φευγαμε. Γραμμη τερματισμου το ιδιο το στρατοπεδο.
Θυμαμαι με χαμογελο τα τρολ της επιτροπης να προσπαθουν να μας ψαρωσουν
με κουβεντες τυπου "θα επιστρεψεις στο στρατοπεδο".
Μα και βεβαια θα επιστρεφαμε, αφου απο εκει φευγεις επισημα.
Οι πιο απειροι -κατι χωριατοπαιδα- ψαρωναν αλλα τους το εξηγησαμε:
"θα πας εκει, αληθεια σου ειπαν γιατι μονο απο εκει φευγεις επισημα."
Σιγα σιγα κι ενας ενας επαιρνε το επισημο οκ απο το στρατοπεδο.
Ξεντυθηκαμε, φορεσαμε τα πολιτικα, δωσαμε τα συμπραγκαλα αραξαμε λιγο
στον θαλαμο και εμενε η πυλη. Επιστροφη ασ.ταυτοτητας και αντε γεια...