Όλο τα ίδια γράφεις, δεν έχεις ρεπερτόριο!
Με ζηλεύεις επειδή βρέθηκα προ της οριστικής απαλλαγής μου, στην μεγάλη αίθουσα
κι απέναντι σε ισχυρά στελέχη της Ελληνικής στρατιωτικής αφρόκρεμας.
Ταξίαρχους, υποστράτηγους και βάλε. Εσύ το πολύ-πολύ κανέναν ταγματάρχη θα συνάντησες
κι αυτόν για καμιά εξυπηρέτηση. Εγώ δεν ζήτησα χάρη ποτέ από στρατιωτικό.
Όπως όριζαν οι κανονισμοί το πρωί με την αυγούλα, φόρεσα την στολή μου
για τελευταία φορά (πια) σε κάτι λιγότερο από μισό λεπτό και οδηγήθηκα στο προαύλιο
μαζί με πλήθος άλλων ατόμων.
Δεν χαιρέτησα το στρατόπεδο γιατί θα επέστρεφα εκεί μετά την απαλλαγή όπως ορίζουν οι κανόνες.
Κατευθυνθήκαμε οδικώς στο 401 όπου φτάσαμε μετά από ώρες.
Παρατηρώντας τους νέοπες είδα κι έναν που σου έμοιαζε μιας που είστε όλοι ίδιοι
κι ένα χαμόγελο χάραξε το σκληρό πρόσωπό μου, βγάζοντας τα γυαλιά ηλίου που φορούσα
με κοφτή κίνηση.
Τους πλησίασα με ζηλευτό βήμα που τρομάζει και μύρισα το άγχος τους.
Απόρησα γιατί και κοίταξα την Ελληνική σημαία που κυμάτιζε περήφανη.
Έχω σηκώσει πολλές φορές την Ελληνική σημαία και σχεδόν όλοι μας νιώθουμε το ίδιο συναίσθημα.
Όταν ήρθε η σειρά μου και μετά από αρκετή ώρα, μπήκα στην μεγάλη αίθουσα με αμοιβαίο σεβασμό
στην ατμόσφαιρα αλλά και με χαρακτηριστική άνεση. Ο θρύλος λέει ότι για να εισάγεις το κορμί σου
σε αυτή την αίθουσα με μηδαμινό άγχος, σημαίνει ότι είσαι αυθεντικός γιωτάς.
Κανείς άλλος γιωτάς, ούτε κωλοφάνταρο όπως εσύ, ούτε καν αξιοσέβαστο σώμα
μπορεί να αποτινάξει το άγχος αυτής της ιερής στιγμής. Μόνο ένας αυθεντικός γιωτάς!
Εσύ αυτά δεν τα έζησες. Δεν είχες τα φόντα για να τα ζήσεις!
Είμαστε οι περήφανοι αυθεντικοί γιωτάδες!
[/move]
