πως να ονομαζεται αραγε η συμπαθεστατη ψωλιτσα που εκφωνει το δελτιο?
Και πολυφλεκτικά ριγκάκια. Μιά χαρά. Κανονική κομμουνίστρια ή με την ώρα το κάνει;
Γνώμες για ΚΚΕ
- Μέλος που άνοιξε το νήμα adonis13
- Ημερομηνία ανοίγματος
- Απαντήσεις 7K
- Εμφανίσεις 238K
- Tagged users Καμία
- Βλέπουν το thread αυτή τη στιγμή 1 άτομα (0 μέλη και 1 επισκέπτες)
Και πολυφλεκτικά ριγκάκια. Μιά χαρά. Κανονική κομμουνίστρια ή με την ώρα το κάνει;
Ιπτάμενος
Μέλος
- Εγγρ.
- 27 Ιουλ 2007
- Μηνύματα
- 1.584
- Κριτικές
- 2
- Like
- 4
- Πόντοι
- 16
Είναι όλα θέμα προσθέσεως, σκοπού. Το ΚΚΕ είχε απο την αρχή της δημιουργίας του σκοπό να υπηρετήσει και να εφαρμόσει τη διεθνή κομμουνοεπανάσταση, δούλευε για την κομιντέρν. Οχι για την Ελλάδα. Απο εκει και πέρα επειδή το ίδρυσε ο Αβρααμ Μπεναρόγια που ηταν Οβριός θέλει το κακό της Ελλάδος, τον ακρωτηριασμό της, μια Ελλάδα μικρή και ανίσχυρη αλλοτριωμένη και χωρίς τα εθνικά της χαραστηριστικά. Σήμερα ολη η αριστερά ειναι ταυτισμένη με τους σκοπούς των παγκόσμιων δυναστών του κεφαλαίου, τράπεζες, οίκοι αξιολόγησης κλπ, γι αυτό και το ΚΚΕ και όλη η αριστερά υποστηρίζει μετανάστες, να σπάσουν οι μονοεθνικές κοινωνίες, να γίνει οτι θέλουν οι παγκόσμιοι τύρρανοι και το περνάνε και καλά σα ρομαντική ιδεολογία και κουραφέξαλα.
pornopapos
Ενεργό Μέλος
- Εγγρ.
- 9 Ιαν 2009
- Μηνύματα
- 42.180
- Like
- 34
- Πόντοι
- 366
Ιπτάμενος
Μέλος
- Εγγρ.
- 27 Ιουλ 2007
- Μηνύματα
- 1.584
- Κριτικές
- 2
- Like
- 4
- Πόντοι
- 16
(υπο)πτεραρχούκο, το λένε τα ΠΣΣ?
[/qu(υπο)πτεραρχούκο, το λένε τα ΠΣΣ?
Που σαι συ ρε τσυριζοπουλο/λαθρομεταναστοπουλο?
Τι λέει καλά? Τι κάνουν οι καφροασιάτες φίλοι σου?
Τα πσσ που λες δε ξερω τι ειναι αλλα για ν αμην εχεις απορία αυτο που έγραψα το λεω εγω, ειναι δικές μου σκέψεις. ΤΟ σκέφτηκα και το έγραψα...καταλαβαίνω οτι σου φαίνεται ξένο το να σκέφτεται κάποιος με το δικό του νου ελεύθερα και οχι να διαβάζει κάποια οδηγήτρα ή Αυγή για να πει τις μαλακίες της. Ναι, άλλοι άνθρωποι έχουν την ικανότητα να σκέφτονται! Μη κοιτάς απο σένα.....
Επισκέπτης
Gun Club 181
Ενεργό Μέλος
- Εγγρ.
- 24 Ιαν 2012
- Μηνύματα
- 16.346
- Like
- 103
- Πόντοι
- 166
Δεν ξερω τυπε...τα πολιτικα της πιστευω θα ηταν τα τελευταια που θα ενδιεφεραν οποιον την εβλεπε νομιζω...
pz89
Ενεργό Μέλος
- Εγγρ.
- 24 Δεκ 2010
- Μηνύματα
- 33.207
- Κριτικές
- 14
- Like
- 22
- Πόντοι
- 376
Kαι ο Σιμόν Κοέν πούστης οβριός;;;
Δεν ξερω τυπε...τα πολιτικα της πιστευω θα ηταν τα τελευταια που θα ενδιεφεραν οποιον την εβλεπε νομιζω...
Καλά λες. Πρώτη φορά παρακολούθησα κανάλι του ΚΚΕ πάνω από 10''
Gun Club 181
Ενεργό Μέλος
- Εγγρ.
- 24 Ιαν 2012
- Μηνύματα
- 16.346
- Like
- 103
- Πόντοι
- 166
Ιπτάμενος
Μέλος
- Εγγρ.
- 27 Ιουλ 2007
- Μηνύματα
- 1.584
- Κριτικές
- 2
- Like
- 4
- Πόντοι
- 16
Σωστά, παράλειψις. Γενικά ήρθε απο έξω για ν αυπηρετήσει σκοπούς ξένω και δη ΕΧΘΡΩΝ!
και πιστεύουν οι καημενούληδες κκεδες σε σοσιαλιστικούς παραδείσους, και τι ωραία που θα ειναι και δίκαια και μεσα στη γλύκα.
Ξυπνήστε κακόμοιροι, έχετε ταυτιστεί με εχθρό της Ελλάδος και του ιδιου σας του εαυτού.
Αθήνα, Ούλεν, Δεκέμβρης 1944.....
Ιπτάμενος
Μέλος
- Εγγρ.
- 27 Ιουλ 2007
- Μηνύματα
- 1.584
- Κριτικές
- 2
- Like
- 4
- Πόντοι
- 16
Ενας λαϊκός ήρωας του κκε. Τζογανάκης, εκτελεστής της Οπλα, της πολιτοφυλακής του κκε.
Έσφαξε πολλές δεκάδες Έλληνες και Ελληνίδες επειδή ηταν συγγενείς ιερέων, στρατιωτών που πολέμησαν στη Βόρεια Αφρική, επειδή κάποιος δικός τους δε γούσταρε την κουμούνα, ή ακόμα και απο φήμες (Ελένη Παπαδάκη).
Κοινως όποιος δεν ειναι μαζι μας ειναι εχθρος, τον στέλνουμε για να πάρουμε την εξουσία.
pz89
Ενεργό Μέλος
- Εγγρ.
- 24 Δεκ 2010
- Μηνύματα
- 33.207
- Κριτικές
- 14
- Like
- 22
- Πόντοι
- 376
Ιπτάμενος
Μέλος
- Εγγρ.
- 27 Ιουλ 2007
- Μηνύματα
- 1.584
- Κριτικές
- 2
- Like
- 4
- Πόντοι
- 16
Γράφεις κ σε αυτό ως leonidas;;;
Οχι, δε γράφω σε αυτο το φορουμ
pornopapos
Ενεργό Μέλος
- Εγγρ.
- 9 Ιαν 2009
- Μηνύματα
- 42.180
- Like
- 34
- Πόντοι
- 366
καλά (υπο)πτεραρχούκο. ό,τι πεις...
υγ για να μην ξεχνιόμαστε: ποιος κρίνει τι είναι "ελληνικό" και τι "ανθελληνικό"?
pz89
Ενεργό Μέλος
- Εγγρ.
- 24 Δεκ 2010
- Μηνύματα
- 33.207
- Κριτικές
- 14
- Like
- 22
- Πόντοι
- 376
Σπάστε τις αλυσίδες που σας φορέσαν με το που γεννηθήκατε
Όταν ενα μωρό γενιέται, ο γιατρός κόβει τον ομφάλιο λώρο που το συνδέει με τον οργανισμό της μητέρας του. Σιγά σιγά μεγαλώνει, και αναθρέφεται, τόσο απο τους γονείς του, όσο και απο την κοινωνία στην οποία ζει. Σταδιακά το παιδί μαθαίνει τον κόσμο, έναν κόσμο με συγκεκριμένα χαρακτηριστικά, και που για να μπορέσει να συνεχίσει να υπάρχει σε αυτόν, ωφείλει να προσαρμοστεί στους νόμους που τον διέπουν.
Όσο περνάνε τα χρόνια, και το παιδί αφήνεται απο την προστατευτική αγγαλιά της οικογένειας του για να ανοιχθεί στην κοινωνία, όλα αυτά τα μην και τα δεν, που άκουγε όταν ήταν μικρό, ωχριούν μπροστά σε μια κοινωνία, αφιλόξενη σε όσους δεν πηγαίνουν με τα νερά της. Πλέον για κάθε “μην” και “δεν” που καταπατά το υποκείμενο, αντί για το κατσάδιασμα της μάνας και του πατέρα, τον περιμένει πραγματική τιμωρία που εκφράζεται με ποικίλους τρόπους, άλλοτε με απόρριψη, άλλοτε με απόλυση, με σωματική ή ψυχολογική βια. Έτσι το άτομο αργά η γρήγορα, μαθαίνει να πειθαρχεί και να δέχεται τον κόσμο όπως τον βρήκε, άσχετα με το αν κάτι είναι σωστό ή λάθος, δίκαιο η άδικο(για την ακρίβεια αποδέχεται υποσυνειδητα ως σωστό, το κοινωνικός αποδεκτό).
Ο άνθρωπος παρατηρεί ότι το να αποδέχεσαι, σε γλιτώνει απο το να συγκρούεσαι, και το να συγκρούεσαι, σε γλιτώνει απο το να εκτίθεσαι. Τις περισσότερες φορές μάλλιστα το άτομο αποδέχεται την ψυχολογική και την σωματική βία, προκειμένου να μην πάει κόντρα στους “κανόνες” και να μην οδηγηθεί στην σύγκρουση.
Αυτού του είδους η “συντήρηση”, γίνεται σιωπηλά αποδεκτή απο τα περισσότερα μέλη της κοινωνίας, που ούτε καν σκέφτονται να αμφισβητήσουν τις φαινομενικά στέρεες δομές του πολιτικοκοινωνικού τους περίγυρου. Οι συγκεκριμένες δομές βέβαια, δεν είναι τυχαία διαμορφωμένες, καθώς υπάρχουν πάντα οι καταπιεστές, και οι καταπιεζόμενοι, με τους πρώτους να κερδίζουν απο την εκμετάλλευση των δεύτερων.
Στις παλαιότερες κοινωνίες, την διατήρηση του “συστήματος” την εγγυούταν ενα συνεχές καθεστώς βίας, ψυχωσωματικής και “διαχειρηστικής”. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί η στάση της εκκλησίας και των ευγενών κατά την περίοδο του μεσαίωνα, οι οποίοι εκμεταλλευόταν ενα απογυμνωμένο απο κάθε είδους γνώσης(πέρα απο το πως να καλλιεργεί την γη) κοινωνικό μόρφωμα, ταίζοντας το με ψέματα βαφτισμένα ως την απόλυτη και οικουμενική αλήθεια, ενώ όταν κάποιος τολμούσε να αμφισβητήσει αυτήν την εκδοχή της “αλήθειας” τιμωρούταν παραδειγματικά ως αιρετικός.
Στις μέρες μας οι τρόποι χειραγώγησης δεν έχουν αλλάξει και πάρα πολύ, και παρόλο που η αμφισβήτηση ενός συστήματος που κράτησε εκατοντάδες χρόνια(αυτού της φεουδαρχίας) οδήγησε την κοινωνία ενα βήμα παραπέρα, φτάσαμε πάλι σε ενα σημείο ισσοροπίας, ή ανισσοροπίας αν προτιμάτε, που ο μόνος πραγματικός δρόμος προς τα εμπρός, είναι ξανά αυτός της αμφισβήτησης. Ο άνθρωπος(και η ανθρωπότητα), ωφείλει να λύσει/κόψει δηλαδή αυτόν τον ομφάλιο λώρο που τον συνδέει με την προτόγονη(ή παλιότερη αν προτιμάτε) εκδοχή του εαυτού του(και της κοινωνίας), εφόσον είναι πρακτικά και ιστορικά αποδεδειγμένο ότι πλέον όχι απλά δεν τον εξυπηρετεί, αλλά τον βαραίνει και τον περιορίζει με τον ίδιο τρόπο που περιόριζαν οι αλυσίδες τους σκλάβους κατά την περίοδο της δουλοκτησίας.
Η ανατροπή του υπάρχοντος συστήματος, σε ενα κόσμο που εξελίσσεται σε κάθε τομέα, είναι αναγκαίο να γίνει, διαφορετικά τα προβλήματα ολοένα και θα μεγαλώνουν(οικολογικό πρόβλημα, εκμετάλλευση ανθρώπου απο άνθρωπο, φτώχεια, ανισοκατανομή πλούτου, πολέμοι). Όταν οι τάξεις μεγεθών αλλάζουν, και τα πάντα γίνονται περισσότερο πολλύπλοκα, τότε είναι απαραίτητο να αλλάξει και ο τρόπος που αντιμετωπίζουμε τις προκλήσεις. Ολόκληρες αυτοκρατορίες έχουν καταρρέυσει(Ρωμαική για παράδειγμα, αν και εκεί φάνηκε ότι έγινε βήμα πρός τα πίσω, όμως αυτό το βήμα ήταν αναγκαίο, καθώς η περίοδος του μεσαίωνα εγκυμονούσε τον καπιταλισμό) και κατεστημένα έχουν ανατραπεί, επειδή απλά, έπαψαν να αποτελούν διέξοδο, σε εναν κόσμο που είχε αρχίσει να πηγαίνει μπροστά ή να μην μπορεί να πάει μπροστά αν δεν αφηνόταν μίλια πίσω το εκάστοτε εξουσιαστικό μοντέλο.
Το ζήτημα λοιπόν, για να αποφύγουμε τα χειρότερα, είναι να σταματήσουμε να βλέπουμε τον κόσμο ως κάτι δεδομένο, κρίνοντας απο τον δικό μας μικρόκοσμο και την επιφανειακή (παρά)πληροφόρηση, και να φτάσουμε μέχρι τη ρίζα του προβλήματος όσο είναι ακόμα νωρίς, πρίν περάσουμε στην απόλυτη εξαθλίωση και χρειαστεί να αντιδράσουμε πλέον ενστικτωδώς.
Γνωρίζω βέβαια, πως ότι και να και όσο και να γράφω εγώ εδώ, δεν μπορώ να καθορίσω παρά μόνο στο ελάχιστο(περισσότερο χαοτικά παρά αιτιοκρατικά), την διαδρομή που θα ακολουθήσει η ανθρωπότητα ως προς την εξέλιξη της. Παρόλα αυτά, αν και δεν μπορώ να μιλήσω με ακρίβεια για το πότε και το πού, έχω σίγουρα μια ιδέα για το πώς και το γιατί, τουλάχιστον αν αυτό που θα ακολουθήσει θέλουμε να το ονομάσουμε εξέλιξη.
Ο Νίτσε είχε μιλήσει για τον “υπεράνθρωπο”, να καταφέρει δηλαδή ο άνθρωπος, οδηγούμενος απο μια εγωιστική παρόρμηση, να ξεπερνάει συνεχώς τον εαυτό του. Εγώ θα μιλήσω για την “υπερκοινωνία”, την εξύψωση δηλαδή του ανθρώπου, σε επίπεδα ολοένα και πιο ανώτερα, μέσω της υποταγής ενός μέρους της εγωιστικής του αυτής παρόρμησης, για το συμφέρον της μάζας, όχι βέβαια μιας τυχαίας μάζας με χαρακτηριστικά όχλου, αλλά μιας οργανωμένης κοινωνίας ανθρώπων. Είναι ιστορικά αποδεδειγμένο άλλωστε, ότι δεν νοείται ατομική πρόοδος, χωρίς κοινωνική εξέλιξη(δηλαδή ο βασιλιάς όσα χρυσάφι και αν είχε, δεν θα ήταν δυνατόν ποτέ να αποκτήσει ενα αυτοκίνητο αν δεν αναπτυσσόταν κάποτε οι παραγωγικές σχέσεις που θα έκαναν δυνατή την παραγωγή του, οι κοινωνικές και παραγωγικές σχέσεις λοιπόν είναι αυτές που καθορίζουν τα όρια στα οποία μπορεί να φτάσει και το άτομο).
Εδω που τα λέμε, ακόμα και ο καπιταλισμός δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς αυτήν την υποταγή του εγώ στο εμείς. Βέβαια στον καπιταλισμό αυτή η υποταγή τις περισσότερες φορές δεν είναι συνειδητή και συχνά είναι επιβεβλημένη(μέσω αυτής της βίας που προανέφερα, για αποδοχή των κανόνων), ενώ το εμείς δεν αφορά το σύνολο της κοινωνίας αλλά μια συγκεκριμένη ελίτ. Με λίγα λόγια ενα μεγάλο “εμείς” υποτάσει το εγώ του προκειμένου να ωφεληθεί ενα μικρό “εμείς”. Αυτή η μετάβαση λοιπόν που χρειάζεται να γίνει είναι, όλοι εμείς, να υποτάξουμε ενα μέρος του εγώ μας, για να ωφελήσει τελικά αυτό, ξανά όλους εμάς. Το καλύτερο πολιτικοκοινωνικό σύστημα φυσικά για να επιτευχθεί κάτι τέτοιο είναι το κομμουνιστικό.
Όταν ενα μωρό γενιέται, ο γιατρός κόβει τον ομφάλιο λώρο που το συνδέει με τον οργανισμό της μητέρας του. Σιγά σιγά μεγαλώνει, και αναθρέφεται, τόσο απο τους γονείς του, όσο και απο την κοινωνία στην οποία ζει. Σταδιακά το παιδί μαθαίνει τον κόσμο, έναν κόσμο με συγκεκριμένα χαρακτηριστικά, και που για να μπορέσει να συνεχίσει να υπάρχει σε αυτόν, ωφείλει να προσαρμοστεί στους νόμους που τον διέπουν.
Όσο περνάνε τα χρόνια, και το παιδί αφήνεται απο την προστατευτική αγγαλιά της οικογένειας του για να ανοιχθεί στην κοινωνία, όλα αυτά τα μην και τα δεν, που άκουγε όταν ήταν μικρό, ωχριούν μπροστά σε μια κοινωνία, αφιλόξενη σε όσους δεν πηγαίνουν με τα νερά της. Πλέον για κάθε “μην” και “δεν” που καταπατά το υποκείμενο, αντί για το κατσάδιασμα της μάνας και του πατέρα, τον περιμένει πραγματική τιμωρία που εκφράζεται με ποικίλους τρόπους, άλλοτε με απόρριψη, άλλοτε με απόλυση, με σωματική ή ψυχολογική βια. Έτσι το άτομο αργά η γρήγορα, μαθαίνει να πειθαρχεί και να δέχεται τον κόσμο όπως τον βρήκε, άσχετα με το αν κάτι είναι σωστό ή λάθος, δίκαιο η άδικο(για την ακρίβεια αποδέχεται υποσυνειδητα ως σωστό, το κοινωνικός αποδεκτό).
Ο άνθρωπος παρατηρεί ότι το να αποδέχεσαι, σε γλιτώνει απο το να συγκρούεσαι, και το να συγκρούεσαι, σε γλιτώνει απο το να εκτίθεσαι. Τις περισσότερες φορές μάλλιστα το άτομο αποδέχεται την ψυχολογική και την σωματική βία, προκειμένου να μην πάει κόντρα στους “κανόνες” και να μην οδηγηθεί στην σύγκρουση.
Αυτού του είδους η “συντήρηση”, γίνεται σιωπηλά αποδεκτή απο τα περισσότερα μέλη της κοινωνίας, που ούτε καν σκέφτονται να αμφισβητήσουν τις φαινομενικά στέρεες δομές του πολιτικοκοινωνικού τους περίγυρου. Οι συγκεκριμένες δομές βέβαια, δεν είναι τυχαία διαμορφωμένες, καθώς υπάρχουν πάντα οι καταπιεστές, και οι καταπιεζόμενοι, με τους πρώτους να κερδίζουν απο την εκμετάλλευση των δεύτερων.
Στις παλαιότερες κοινωνίες, την διατήρηση του “συστήματος” την εγγυούταν ενα συνεχές καθεστώς βίας, ψυχωσωματικής και “διαχειρηστικής”. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί η στάση της εκκλησίας και των ευγενών κατά την περίοδο του μεσαίωνα, οι οποίοι εκμεταλλευόταν ενα απογυμνωμένο απο κάθε είδους γνώσης(πέρα απο το πως να καλλιεργεί την γη) κοινωνικό μόρφωμα, ταίζοντας το με ψέματα βαφτισμένα ως την απόλυτη και οικουμενική αλήθεια, ενώ όταν κάποιος τολμούσε να αμφισβητήσει αυτήν την εκδοχή της “αλήθειας” τιμωρούταν παραδειγματικά ως αιρετικός.
Στις μέρες μας οι τρόποι χειραγώγησης δεν έχουν αλλάξει και πάρα πολύ, και παρόλο που η αμφισβήτηση ενός συστήματος που κράτησε εκατοντάδες χρόνια(αυτού της φεουδαρχίας) οδήγησε την κοινωνία ενα βήμα παραπέρα, φτάσαμε πάλι σε ενα σημείο ισσοροπίας, ή ανισσοροπίας αν προτιμάτε, που ο μόνος πραγματικός δρόμος προς τα εμπρός, είναι ξανά αυτός της αμφισβήτησης. Ο άνθρωπος(και η ανθρωπότητα), ωφείλει να λύσει/κόψει δηλαδή αυτόν τον ομφάλιο λώρο που τον συνδέει με την προτόγονη(ή παλιότερη αν προτιμάτε) εκδοχή του εαυτού του(και της κοινωνίας), εφόσον είναι πρακτικά και ιστορικά αποδεδειγμένο ότι πλέον όχι απλά δεν τον εξυπηρετεί, αλλά τον βαραίνει και τον περιορίζει με τον ίδιο τρόπο που περιόριζαν οι αλυσίδες τους σκλάβους κατά την περίοδο της δουλοκτησίας.
Η ανατροπή του υπάρχοντος συστήματος, σε ενα κόσμο που εξελίσσεται σε κάθε τομέα, είναι αναγκαίο να γίνει, διαφορετικά τα προβλήματα ολοένα και θα μεγαλώνουν(οικολογικό πρόβλημα, εκμετάλλευση ανθρώπου απο άνθρωπο, φτώχεια, ανισοκατανομή πλούτου, πολέμοι). Όταν οι τάξεις μεγεθών αλλάζουν, και τα πάντα γίνονται περισσότερο πολλύπλοκα, τότε είναι απαραίτητο να αλλάξει και ο τρόπος που αντιμετωπίζουμε τις προκλήσεις. Ολόκληρες αυτοκρατορίες έχουν καταρρέυσει(Ρωμαική για παράδειγμα, αν και εκεί φάνηκε ότι έγινε βήμα πρός τα πίσω, όμως αυτό το βήμα ήταν αναγκαίο, καθώς η περίοδος του μεσαίωνα εγκυμονούσε τον καπιταλισμό) και κατεστημένα έχουν ανατραπεί, επειδή απλά, έπαψαν να αποτελούν διέξοδο, σε εναν κόσμο που είχε αρχίσει να πηγαίνει μπροστά ή να μην μπορεί να πάει μπροστά αν δεν αφηνόταν μίλια πίσω το εκάστοτε εξουσιαστικό μοντέλο.
Το ζήτημα λοιπόν, για να αποφύγουμε τα χειρότερα, είναι να σταματήσουμε να βλέπουμε τον κόσμο ως κάτι δεδομένο, κρίνοντας απο τον δικό μας μικρόκοσμο και την επιφανειακή (παρά)πληροφόρηση, και να φτάσουμε μέχρι τη ρίζα του προβλήματος όσο είναι ακόμα νωρίς, πρίν περάσουμε στην απόλυτη εξαθλίωση και χρειαστεί να αντιδράσουμε πλέον ενστικτωδώς.
Γνωρίζω βέβαια, πως ότι και να και όσο και να γράφω εγώ εδώ, δεν μπορώ να καθορίσω παρά μόνο στο ελάχιστο(περισσότερο χαοτικά παρά αιτιοκρατικά), την διαδρομή που θα ακολουθήσει η ανθρωπότητα ως προς την εξέλιξη της. Παρόλα αυτά, αν και δεν μπορώ να μιλήσω με ακρίβεια για το πότε και το πού, έχω σίγουρα μια ιδέα για το πώς και το γιατί, τουλάχιστον αν αυτό που θα ακολουθήσει θέλουμε να το ονομάσουμε εξέλιξη.
Ο Νίτσε είχε μιλήσει για τον “υπεράνθρωπο”, να καταφέρει δηλαδή ο άνθρωπος, οδηγούμενος απο μια εγωιστική παρόρμηση, να ξεπερνάει συνεχώς τον εαυτό του. Εγώ θα μιλήσω για την “υπερκοινωνία”, την εξύψωση δηλαδή του ανθρώπου, σε επίπεδα ολοένα και πιο ανώτερα, μέσω της υποταγής ενός μέρους της εγωιστικής του αυτής παρόρμησης, για το συμφέρον της μάζας, όχι βέβαια μιας τυχαίας μάζας με χαρακτηριστικά όχλου, αλλά μιας οργανωμένης κοινωνίας ανθρώπων. Είναι ιστορικά αποδεδειγμένο άλλωστε, ότι δεν νοείται ατομική πρόοδος, χωρίς κοινωνική εξέλιξη(δηλαδή ο βασιλιάς όσα χρυσάφι και αν είχε, δεν θα ήταν δυνατόν ποτέ να αποκτήσει ενα αυτοκίνητο αν δεν αναπτυσσόταν κάποτε οι παραγωγικές σχέσεις που θα έκαναν δυνατή την παραγωγή του, οι κοινωνικές και παραγωγικές σχέσεις λοιπόν είναι αυτές που καθορίζουν τα όρια στα οποία μπορεί να φτάσει και το άτομο).
Εδω που τα λέμε, ακόμα και ο καπιταλισμός δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς αυτήν την υποταγή του εγώ στο εμείς. Βέβαια στον καπιταλισμό αυτή η υποταγή τις περισσότερες φορές δεν είναι συνειδητή και συχνά είναι επιβεβλημένη(μέσω αυτής της βίας που προανέφερα, για αποδοχή των κανόνων), ενώ το εμείς δεν αφορά το σύνολο της κοινωνίας αλλά μια συγκεκριμένη ελίτ. Με λίγα λόγια ενα μεγάλο “εμείς” υποτάσει το εγώ του προκειμένου να ωφεληθεί ενα μικρό “εμείς”. Αυτή η μετάβαση λοιπόν που χρειάζεται να γίνει είναι, όλοι εμείς, να υποτάξουμε ενα μέρος του εγώ μας, για να ωφελήσει τελικά αυτό, ξανά όλους εμάς. Το καλύτερο πολιτικοκοινωνικό σύστημα φυσικά για να επιτευχθεί κάτι τέτοιο είναι το κομμουνιστικό.
το καλλιτερο συστημα παραγωγης πουτανων(κουβα-ανατολικο μπλοκ)
το καλλιτερο συστημα παραγωγης δειλων και ανανδρων ΔΗΛΩΣΙΩΝ
το καλλιτερο συστημα παραγωγης ρουφιανο-κουκουλοφορων ( ολοι καταδιδουν ολους)
το καλλιτερο συστημα εθνοπροδοτων-κοπροσκυλων (παιδομαζωμα-παραχωρηση μακεδονιας θρακης στην Βουλγαρια)
το καλλιτερο συστημα παραγωγης ψυχωτικων δολοφονων (σφαγες αμαχων στον συμμοριτοπολεμο)
1917 -1945-46-1990 ολο το ανατολικο μπλοκ προσπαθουσε να φυγει απο τα ευτυχισμενα κρατη και κοινωνιες
που τους ειχαν καταντησει αλκολικους η πουτανες.
Ζούμε σε περιόδους μεγάλης δυσκολίας και όλοι μα όλοι πρέπει να ψάξουμε να βρούμε αλήθειες που θα μας βοηθήσουν να παλέψουμε το σύστημα που όλοι εμείς δημιουργήσαμε και τώρα μας τρώει.
Δεκαετίες τώρα, οι κομουνιστές ζουν σε ένα δικό τους μαγικό κόσμο και κανένας δεν τους ταρακουνάει για να τους ξυπνήσει απλά επειδή καλό είναι να υπάρχουν κι αυτοί…
Διαβάζω τα παραπάνω άρθρο που φαίνεται να το έγραψε ένας άνθρωπος που διαθέτει μυαλό για να σκεφτεί αλλά η πλύση εγκεφάλου που έχει υποστεί όλα αυτά τα χρόνια δεν τον αφήνει να χρησιμοποιήσει το μυαλό του αυτόνομα και ανεξάρτητα από τις ιδεοληψίες που τον κατατρέχουν.
Είναι δυνατό να συμπεράνει ότι : «Το καλύτερο πολιτικοκοινωνικό σύστημα φυσικά για να επιτευχθεί κάτι τέτοιο είναι το κομμουνιστικό.»;;;
Δε ζούμε εκατό χρόνια πριν όπου ο κομουνισμός ήταν μία ιδεολογική προσέγγιση της κοινωνικής πραγματικότητας και ένα κοινωνικό όραμα.
Ο κομουνισμός είναι ένα πολιτικό σύστημα που για σχεδόν ένα αιώνα εφαρμόζεται με διάφορες παραλλαγές σε πάρα πολλά κράτη με πάρα πολλές πολιτισμικές διαφορές και σήμερα όταν αναφερόμαστε στον κομουνισμό πρέπει να κάνουμε ότι ακριβώς κάνουμε και όταν αναφερόμαστε στον καπιταλισμό. Δηλαδή να χρησιμοποιούμε παραδείγματα εφαρμογής του. Να αναφερόμαστε δηλαδή σε χώρες κομουνιστικές και να λέμε «να σε αυτή ακριβώς τη χώρα θέλω να μοιάσει η Ελλάδα μου»
Όταν τελείωσε ο δεύτερος παγκόσμιος πόλεμος, στα βαλκάνια μόνο η Ελλάδα δεν έγινε κομουνιστική. (Η Τουρκία είναι Ασία).
Υπάρχουν λοιπόν παραδείγματα κρατών που αντίθετα με την Ελλάδα είχαν την ευτυχία να ζήσουν τον κομουνισμό.
Σε ποιό από τα γειτονικά μας κομουνιστικά κράτη (επί εποχής υπαρκτού σοσιαλισμού), θα θέλατε να μοιάσει η Ελλάδα μας;
Στην Αλβανία του Χότζα;
Στα Σκόπια του Τίτο;
Στη Βουλγαρία του Ζίβκοφ;
Ή μήπως λίγο πιο πάνω, την Ρουμανία του Τσαουσέσκου;
Και τα τέσσερα είναι βαλκανικά κράτη με λαούς με παρόμοια βιώματα με εμάς (τουρκοκρατία κλπ.), που βίωσαν τον κομουνισμό, οπότε έχουμε σίγουρα παραδείγματα για να επιχειρηματολογήσουμε.
Ας καθίσουν λοιπόν οι κομουνιστές να συζητήσουν με τους εαυτούς τους για μία φορά ειλικρινά και να αποφασίσουν εάν θέλουν να ζήσουν πραγματικά σε κομουνιστική χώρα ή απλά τους αρέσει να δηλώνουν σοσιαλιστές σε μία καπιταλιστική χώρα.
Δεν τα λέω αυτά γιατί είμαι νδ ή πασοκ ή συνασπιστής ή δε ξέρω τι άλλο.
Τα λέω γιατί έχω παρατηρήσει ότι εκείνοι που μας κυβερνούν τα τελευταία τριάντα χρόνια, αρέσκονται στο να υπάρχει κκε ώστε να μπορούν να το δείχνουν στους ψηφοφόρους τους και να τους λένε: «δηλαδή αν δε ψηφίσεις εμάς, ποιους θα ψηφίσεις; Τους κουμουνιστές; Τους Σταλινιστές;». Και έτσι κρατούν τα πρόβατα στο μαντρί…
Δεκαετίες τώρα, οι κομουνιστές ζουν σε ένα δικό τους μαγικό κόσμο και κανένας δεν τους ταρακουνάει για να τους ξυπνήσει απλά επειδή καλό είναι να υπάρχουν κι αυτοί…
Διαβάζω τα παραπάνω άρθρο που φαίνεται να το έγραψε ένας άνθρωπος που διαθέτει μυαλό για να σκεφτεί αλλά η πλύση εγκεφάλου που έχει υποστεί όλα αυτά τα χρόνια δεν τον αφήνει να χρησιμοποιήσει το μυαλό του αυτόνομα και ανεξάρτητα από τις ιδεοληψίες που τον κατατρέχουν.
Είναι δυνατό να συμπεράνει ότι : «Το καλύτερο πολιτικοκοινωνικό σύστημα φυσικά για να επιτευχθεί κάτι τέτοιο είναι το κομμουνιστικό.»;;;
Δε ζούμε εκατό χρόνια πριν όπου ο κομουνισμός ήταν μία ιδεολογική προσέγγιση της κοινωνικής πραγματικότητας και ένα κοινωνικό όραμα.
Ο κομουνισμός είναι ένα πολιτικό σύστημα που για σχεδόν ένα αιώνα εφαρμόζεται με διάφορες παραλλαγές σε πάρα πολλά κράτη με πάρα πολλές πολιτισμικές διαφορές και σήμερα όταν αναφερόμαστε στον κομουνισμό πρέπει να κάνουμε ότι ακριβώς κάνουμε και όταν αναφερόμαστε στον καπιταλισμό. Δηλαδή να χρησιμοποιούμε παραδείγματα εφαρμογής του. Να αναφερόμαστε δηλαδή σε χώρες κομουνιστικές και να λέμε «να σε αυτή ακριβώς τη χώρα θέλω να μοιάσει η Ελλάδα μου»
Όταν τελείωσε ο δεύτερος παγκόσμιος πόλεμος, στα βαλκάνια μόνο η Ελλάδα δεν έγινε κομουνιστική. (Η Τουρκία είναι Ασία).
Υπάρχουν λοιπόν παραδείγματα κρατών που αντίθετα με την Ελλάδα είχαν την ευτυχία να ζήσουν τον κομουνισμό.
Σε ποιό από τα γειτονικά μας κομουνιστικά κράτη (επί εποχής υπαρκτού σοσιαλισμού), θα θέλατε να μοιάσει η Ελλάδα μας;
Στην Αλβανία του Χότζα;
Στα Σκόπια του Τίτο;
Στη Βουλγαρία του Ζίβκοφ;
Ή μήπως λίγο πιο πάνω, την Ρουμανία του Τσαουσέσκου;
Και τα τέσσερα είναι βαλκανικά κράτη με λαούς με παρόμοια βιώματα με εμάς (τουρκοκρατία κλπ.), που βίωσαν τον κομουνισμό, οπότε έχουμε σίγουρα παραδείγματα για να επιχειρηματολογήσουμε.
Ας καθίσουν λοιπόν οι κομουνιστές να συζητήσουν με τους εαυτούς τους για μία φορά ειλικρινά και να αποφασίσουν εάν θέλουν να ζήσουν πραγματικά σε κομουνιστική χώρα ή απλά τους αρέσει να δηλώνουν σοσιαλιστές σε μία καπιταλιστική χώρα.
Δεν τα λέω αυτά γιατί είμαι νδ ή πασοκ ή συνασπιστής ή δε ξέρω τι άλλο.
Τα λέω γιατί έχω παρατηρήσει ότι εκείνοι που μας κυβερνούν τα τελευταία τριάντα χρόνια, αρέσκονται στο να υπάρχει κκε ώστε να μπορούν να το δείχνουν στους ψηφοφόρους τους και να τους λένε: «δηλαδή αν δε ψηφίσεις εμάς, ποιους θα ψηφίσεις; Τους κουμουνιστές; Τους Σταλινιστές;». Και έτσι κρατούν τα πρόβατα στο μαντρί…
Παρόμοια θέματα
- Ψηφοφορία
