Friedrich Nietzsche

Ο άνθρωπος προτιμά να θέλει το μηδέν από το να μη θέλει τίποτα.

Εγω παντως προτιμω να θελω το 10 απο το τιποτα 

 

[Nearxos]

Εγω παντως προτιμω να θελω το 10 απο το τιποτα 

Και 10 και 20 και 30 σου υπόσχονται πολλές θρησκείες.
Όταν όμως θα καταλάβεις ότι λένε ψέματα και στην πραγματικότητα δεν υπάρχει τίποτα, τότε θα προτιμήσεις το μηδέν από αυτό τίποτα.

Αυτό εννοεί.

 

[Nearxos]

Η συνήθεια του να λέει κανείς την αλήθεια, φαντάζει στους άλλους ανθρώπους σαν έκφραση της κακίας του, γιατί πιστεύουν πως ο σεβασμός της μικροψυχίας τους και κάθε μικρής τους μανίας  είναι ανθρωπιστικό καθήκον και πως πρέπει να είναι κανείς κακός για να τους χαλάσει έτσι τα παιχνίδια τους.

 

[Nearxos]

Αν μπορούσαμε να καταλάβουμε με τη λογική πως ο θεός που δείχνει τόσο θυμό και κακία μπορεί να είναι καλός και δίκαιος, τότε σε τι θα χρησίμευε η πίστη;

 

[hristidis]

Ο διαφορετικός, μα τόσο... ίδιος Νίτσε

Τι ανακαλύπτει κανείς στις τελευταίες επιστολές του υπαρξιστή φιλοσόφου που τάραξε τα νερά της νεότερης φιλοσοφικής ιστορίας.
 
 

Έντεκα χρόνια πριν τον τυπικό βιολογικό του θάνατο (1900), αλλά μόλις μερικούς μήνες (ίσως και ημέρες) πριν την οριστική του ψυχολογική κατάρρευση ο Φρίντριχ Νίτσε έστελνε ακατάπαυστα επιστολές προς συγγενείς και φίλους. Το γεγονός αυτό θυμίζει ίσως τις μαρτυρίες κατά την εποχή της Αναγέννησης που έλεγαν ότι ο μεγάλος Μιχαήλ Άγγελος εργαζόταν εντατικά ακόμα και λίγες ημέρες πριν το θάνατό του παράγοντας τόση μαρμαρόσκονη κατά την γλυπτική του εργασία όση 10 τεχνίτες μαζί!

Γνωρίζοντας το έργο του Νίτσε και το ύφος που χρησιμοποιεί σε όλα του τα έργα, μπορεί κανείς να θεωρήσει αυτές τις επιστολές, μολονότι προσωπικές, ως αναπόσπαστο κομμάτι του φιλοσοφικού του έργου. Θα υποστήριζε κανείς μετά βεβαιότητος ότι ο Νίτσε ως άνθρωπος στις καθημερινές του επαφές δεν ξεχώριζε σε τίποτα από το Νίτσε ως φιλόσοφο μέσα στα φιλοσοφικά του έργα.

το 1887 προς τον φίλο του Φ. Όβερμπεκ στη Βασιλεία γράφει μεταξύ άλλων:
"[...] Υποθετικά μιλώντας, σύντομα έρχεται το τέλος μου, και δεν μπορώ να κρύψω την ολοένα και βαθύτερη επιθυμία μου για το θάνατο. [...] προβλέπω για μένα μια καταστροφή, το όνομα της οποίας γνωρίζω, αλλά δε μπορώ να εκστομίσω"

Σε πολλά σημεία των επιστολών του Νίτσε παρατηρούμε μια ικανότητα να προβλέπει κάποια πράγματα που θα συμβούν στον ίδιο αλλά και την κοινωνία. Δε χρειάζεται κάποιος λοιπόν να έχει υπερφυσικές ικανότητες για κάτι τέτοιο. Αρκεί να ανοίγει τα μάτια του και να βλέπει κάποια πράγματα που οι πολλοί άνθρωποι αγνοούν εθελοτυφλώντας. Πέντε ημέρες αργότερα άλλωστε, σε ένα νέο γράμμα του προς ένα φίλο του στη Βενετία θα διαπιστώσει ότι φοβάται περισσότερο τους Ελβετούς από τη μοναξιά.

Ίδια χρονιά στη φίλη του Μαλβίντα Μέιζεμπουργκ στην Ελβετία:
"[...] δε μπορώ πλέον ούτε να μυρίσω τους ανθρώπους. Ειδκά οι νέοι άνθρωποι που συχνά με επισκέπτονται είναι τόσο αδιάκριτοι και αδέξιοι όπως και τα κουτάβια [...]"

Ο Νίτσε κοιτάζοντας προς τον Υπεράνθρωπο ασφυκτιούσε καταλαβαίνοντας ότι οι άνθρωποι τον περιβάλλουν και τον καθηλώνουν σε έναν ανοίκειο κόσμο. Το μόνο που αγαπούσε στους ανθρώπους ο Νίτσε ήταν η ελπίδα για την υπέρβαση της ανθρώπινης φύσης του. Ο ίδιος άλλωστε το είχε ομολογήσει ρητά ότι εκείνο που αγαπά στους άλλους είναι οι ελπίδες του.

Το φθινόπωρο του 1887 στέλνει επιστολή στη μητέρα του Φραντσέσκα:
"[...] μέσα σε πενήντα χρόνια από τώρα να δεις με τι δόξες και τιμές θα περιβάλλεται το όνομα του γιου σου. Η κριτική θα έχει αντιστραφεί και για τα ίδια πράγματα που τώρα με λοιδορούν στο μέλλον θα με επευφημούν [...]"

Τι σχόλιο άραγε μπορεί κανείς να κάνει εδώ... Η ικανότητα να προβλέπει το μέλλον του και ειδικότερα την υστεροφημία του βρίσκεται σε όλο της το μεγαλείο. Αξιοσημείωτο είναι ότι τελειώνει το συγκεκριμένο γράμμα του με τη φράση:
" Με τους θερμότερους χαιρετισμούς,
το αρχαίο σου δημιούργημα ".

Το χειμώνα του 1887 στον φίλο του Καρλ Φουξ:
"[...] Οι Γερμανοί ενοχλούνται πολύ από τις "εκκεντρικότητές" μου. Επειδή ακριβώς όμως δεν ξέρουν πού βρίσκεται το κέντρο μου θα δυσκολευτούν αρκετά να ανακαλύψουν την πραγματική αλήθεια για το πού και το πότε ακριβώς υπήρξα εκκεντρικός. [...]

Εδώ θα συμπλήρωνε ο Μπέρτραντ Ράσελ από τον "δεκάλογο της ελευθερίας" του ότι ο πραγματικός φιλόσοφος δεν φοβάται ποτέ την εκκεντρικότητα στις ιδέες του καθώς κάτι που σήμερα είναι αποδεκτό, κάποτε ήταν εκκεντρικό.

Φλεβάρης του 1888 στο φίλο του Κέζελιτς στη Βενετία:
"[...] Μολονότι δεν έχω χρήματα, κύρος, αγάπη, προστασία, δε γίνομαι τραγικά γκρινιάρης και αυτό είναι το παράδοξο και το προβληματικό της τωρινής μου κατάστασης[...]"

Λίγες ημέρες αργότερα στο φίλο του Ζάιντλιτς στο Κάιρο:
"[...] Τώρα νιώθω τραγικά μόνος στον αδυσώπητο αγώνα κατά παντός [...] έχω εκδώσει σχεδόν δεκαπέντε έργα (και ανάμεσά τους τον κορυφαίο Ζαρατούστρα μου) και κανένα ακόμα δεν έχει τύχει κάποιας προσοχής, δεν έχει γίνει αντικείμενο συζήτησης. Παντού επικρατεί μια αδυσώπητη εχθρική στάση χαρακτηρίζοντάς με με επίθετα όπως "εκκεντρικός", "παθολογικός", "ψυχιατρικός" και δεν βρίσκεται ούτε ένας άνθρωπος να διαμαρτυρηθεί υπέρ εμού. [...]"

Αξιοσημείωτη επίσης είναι η επιστολή που έστειλε στον Μ. Μπράντες στην Κοπεγχάγη το Φθινόπωρο του 1888 όπου αναφέρει τη θετική του γνώμη για το σύγχρονό του Ρώσο λογοτέχνη (και για πολλούς υπαρξιστή φιλόσοφο) Ντοστογιέφσκι:

" Τα έργα του Ντοστογιέφσκι πάντοτε μου προσφέρουν πολύτιμο ψυχολογικό υλικό και μου προκαλούν μεγάλη απέχθεια για το γεγονός ότι μου ξυπνούν τα πιο ταπεινά μου ένστικτα "

Πλησιάζοντας ολοένα και πιο κοντά στις ημέρες της παράνοιας παρατηρούμε μια ιδιαίτερη συμπεριφορά. Στις αρχές του 1889 γράφει στον καθηγητή Γ. Μπουρκχαρντ:

"[...] Κατά βάθος είμαι κάθε όνομα στην ιστορία... το φθινόπωρο, ντυμένος όσο το δυνατόν ελαφρότερα, παρέστην δυο φορές στην κηδεία μου. Σκεφτείτε να κάναμε κάποια στιγμή κάποια ωραία κουβεντούλα. Καμιά σοβαρή επαγγελματική υποχρέωση δεν μας πιέζει. Θα παραγγείλουμε και ένα ποτηράκι Veltliner. Απαραίτητη προϋπόθεση η νεγκλιζέ εμφάνιση. [...] Πάω παντού με τη φοιτητική μου φορεσιά, χτυπώ πού και πού κάποιον στον ώμο και του λέω: "siamo contenti? Sono dio, ho fatto questa caricatura" (μτφρ: Είμαστε ευχαριστημένοι; Είμαι ο Θεός και έχω φτιάξει αυτή την καρικατούρα.) [...] Θα διατάξω να αλυσοδέσουν τον Καϊάφα. Κι εγώ τον περασμένο χρόνο σταυρωνόμουν διαρκώς από τους Γερμανούς γιατρούς. Ο Βίλχελμ Βίσμαρκ και όλοι οι αντισημίτες θα θανατωθούν.
Αυτή την επιστολή μπορείτε να τη χρησιμοποιήσετε καθ'οιονδήποτε τρόπο που να μη με υποτιμά στα μάτια των κατοίκων της Βασιλείας"

Παρότι φαίνεται ότι ο Νίτσε βρίσκεται σε μια ιδιαίτερη διανοητική κατάσταση αυτό τον καιρό, έχει ακριβή επίγνωση ότι αυτά που γράφει στην επιστολή μπορεί να παρεξηγηθούν και ζητά από τον παραλήπτη να μη χρησιμοποιήσει αυτό το γράμμα με κάποιον τρόπο που θα μπορούσε ο Νίτσε να υποτιμηθεί στους κατοίκους της Βασιλείας.

Αξιοσημείωτο είναι ότι στις τελευταίες του επιστολές υπογράφει συχνά ως Διόνυσος αλλά και ως Εσταυρωμένος. Το πρώτο θα λέγαμε αποκύημα της φιλοσοφίας του και το δεύτερο αποκύημα του μεγάλου πόνου της ανθρώπινης υπόστασής του. Ακόμα λοιπόν και στα τελευταία του ο Νίτσε μέσα στην παραφροσύνη του δεν επέλεξε ως αντιπροσωπευτικό το πρόσωπο του θεού του μέτρου και της αρμονίας (Απόλλων) αλλά του θεού της έκστασης, του πάθους και της ανέμελης ζωής, του Διονύσου.

Εγώ τώρα μαθητές μου θα σας αφήσω. Και όταν πια θα με έχετε αρνηθεί, τότε μόνο θα έρθω πάλι κοντά σας είπε ο Ζαρατούστρας. Εις το επανιδείν λοιπόν δάσκαλε...




--------------------------------------------------------------------------------

 

[hristidis]

                                  Ο Αντίχριστος, του Φρειδερίκου Νίτσε

Αυτό το μικρό βιβλίο του Φρειδερίκου Νίτσε στην κυριολεξία τάραξε τα νερά της εποχής του, 1895. Αποτελεί μία επιτομή στο ψυχογράφημα του χριστιανισμού. Αποκαλύπτει όλη την εγκληματική φύση αυτής της ιουδαϊκής αιρέσεως. Στον πρόλογό του, λέει ότι το βιβλίο του γράφτηκε πρόωρα. Μεταφράζουμε σε ελεύθερη απόδοση μαζί με σχολιασμό από την αγγλική έκδοση του H. L. Mencken, μερικά από τα πιό σημαντικά αποσπάσματα.

Ο Νίτσε ξεκινά το βιβλίο του: Τί είναι καλό; Οτιδήποτε βοηθά στο αίσθημα της δυνάμεως, η θέληση για δύναμη, η ίδια η δύναμη, στον άνθρωπο. Τί είναι κακό; Οτιδήποτε προέρχεται από την αδυναμία. Τί είναι ευτυχία; Το αίσθημα ότι η δύναμη αυξάνεται, ότι η αντίσταση υπερνικάται. Όχι ευχαρίστησις, αλλά περισσότερη δύναμη, όχι ειρήνη με κάθε κόστος, αλλά πόλεμος. Οι αδύνατοι θα πεθάνουν...Τί είναι περισσότερο βλαβερό από οποιοδήποτε ελάττωμα; Συμπάθεια στην αδυναμία-στον χριστιανισμό...

Μας λέει ότι: Ο χριστιανισμός πάντα έπαιρνε το μέρος των αδυνάτων και κατωτέρων. Διέφθειρε και καταδίωξε τα πιό δυναμικά πνεύματα με το να παρουσιάζει τις ανώτερες πνευματικές αξίες ως αμαρτία, ως πλάνη.

Όλος ο φανταστικός κόσμος του χριστιανισμού έχει την πηγή του στο μίσος κατά του φυσικού-αληθινού. Αυτό εξηγεί τα πάντα. Ποιός έχει λόγο να ζει εκτός πραγματικότητος; Αυτός που υποφέρει από αυτήν...

Ο χριστιανός είναι γεμάτος μίσος για τη σοφία, για την υπερηφάνεια, για το κουράγιο και την ελευθερία. Ο χριστιανός είναι γεμάτος μίσος για τις αισθήσεις, για την απόλαυση των αισθήσεων.

Από ψυχολογικής πλευράς, οι αμαρτίες είναι αναντικατάστατες για μία κοινωνία που ζει σε χριστιανική βάση. Είναι τα μόνα αξιόπιστα όπλα εξουσίας. Ο χριστιανός παπάς ζει από τις αμαρτίες. Είναι αναγκαίο γι’ αυτόν να υπάρχουν αμαρτίες. Βασικό αξίωμα: «Ο Θεός συγχωρεί αυτόν που μετανοεί», με απλά λόγια «αυτόν που υποτάσσεται στον παπά».

Ο χριστιανισμός αναπτύχθηκε ως ένα είδος πολέμου μέχρι θανάτου εναντίον της πραγματικότητος.

Η άρνηση είναι για τον χριστιανισμό είναι αδύνατη. Ο χριστιανός δεν έχει ικανότητα επιχειρηματολογίας, δεν πιστεύει ότι ένα άρθρο πίστεως θα επικρατήσει με αποδείξεις. Το χριστιανικό δόγμα δεν αντιφάσκει για τον χριστιανό. Διότι δεν γνωρίζει ότι υπάρχουν άλλα δόγματα, ή ότι μπορούν να υπάρξουν, και δεν μπορεί να φανταστεί καν οτιδήποτε να του αντιστέκεται.

Ο χριστιανισμός θεώρησε μόνον την υποκειμενική πραγματικότητα, ως πραγματικότητα, ως αλήθεια, οτιδήποτε άλλο έβλεπε γύρω του, φυσικό, προσωρινό, γεωγραφικό, ιστορικό, τα έβλεπε ως σημάδια, ως υλικό για παραβολές.

Ο χριστιανισμός είναι η ενσάρκωση της θανατηφόρας εχθρότητος προς την ειλικρίνεια, προς οποιαδήποτε ανάταση της ψυχής, πρός το πνεύμα, προς οτιδήποτε ανθρώπινο.

Όλες οι ιδέες του χριστιανισμού αναγνωρίζονται τώρα ως η χειρότερη πλαστογραφία της πραγματικότητος, που εφευρέθηκε για να υποβιβάσει όλες τις φυσικές αξίες. Τώρα ο χριστιανός παπάς αναγνωρίζεται όπως πραγματικά είναι: το πιό επικίνδυνο παράσιτο, η δηλητηριώδης αράχνη της δημιουργίας.

Ο χριστιανισμός είναι μία εξέγερση όλων των χαμερπών πλασμάτων που σέρνονται στο έδαφος εναντίον οτιδήποτε ανωτέρου. Είναι το ευαγγέλιο των «ταπεινών» κατωτέρων.

Στον χριστιανισμό παρατηρούμε την πιό θανατηφόρα μεγαλομανία που έχει δει ποτέ η γη: εκτρώματα απατεώνων και ψευτών άρχισαν να διεκδικούν αποκλειστικά δικαιώματα στις έννοιες «Θεός», «Αλήθεια», «Φώς», «Πνεύμα», «Αγάπη», «Σοφία». Λες και αυτές οι έννοιες ήταν ταυτόσημες με τους εαυτούς των και φρόντισαν να τις περιχαρακώσουν από τον υπόλοιπο κόσμο. Μικροί υπερ-εβραίοι αντέστρεψαν τις ανθρώπινες αξίες, έφεραν τα πάνω-κάτω, για να πετύχουν τους σκοπούς τους. Ωσάν ο χριστιανός να ήταν το νόημα, το αλάτι, το κριτήριο, ακόμα ο τελικός κριτής όλων των άλλων.

Ακόμα και οι γραμματείς και οι φαρισαίοι θα έπρεπε σίγουρα να άξιζαν κάτι για να τους μισεί τόσο πολύ ο χριστιανισμός. Τους κατηγορεί για υποκρισία, λες και μπορούσαν να εκτοξεύσουν τέτοια κατηγορία οι πρώτοι χριστιανοί!

Κάθε λέξη που προέρχεται από τα χείλη των «πρώτων χριστιανών» είναι ψέμμα, και κάθε του πράξη είναι ενστικτωδώς απάτη. Οτιδήποτε μισεί ο χριστιανός παπάς, οποιονδήποτε μισεί ο χριστιανός παπάς έχει κάποια αξία. Ο χριστιανός και ειδικά ο χριστιανός παπάς είναι μέτρο αξιών.

Το κίνητρο, η ώθηση να ψεύδεται, από αυτό αναγνωρίζω ένα προχειροτονημένο θεολόγο.

Σε τελευταία ανάλυση, ποιός είναι ο σκοπός του ψεύδους; Το γεγονός ότι στον χριστιανισμό, ο «άγιος» σκοπός δεν είναι ορατός, είναι η αντίρρησή μου στα μέσα που χρησιμοποιεί. Μόνον κακοί σκοποί εμφανίζονται: η δηλητηρίαση της ανθρώπινης ζωής, η απαξίωση του σώματος, η υποβάθμιση του ανθρώπου με την χρήση της αμαρτίας, άρα και τα μέσα που χρησιμοποιεί είναι κακά.

Οι πρώτοι χριστιανοί, αυτοί οι «άγιοι» αναρχικοί έκαναν ζήτημα «ευσέβειας» να καταστρέψουν τον κόσμο, την ρωμαϊκή αυτοκρατορία, ώστε στο τέλος να μην μείνει ούτε μία πέτρα όρθια.

Ο παρασιτισμός είναι η μόνη πρακτική του χριστιανισμού. Με τα αναιμικά και «άγια» ιδανικά του, ρουφάει προς τα έξω όλο το αίμα, όλη την αγάπη, όλη την ελπίδα για ζωή του ανθρώπου.

Ο σταυρός είναι το χαρακτηριστικό σύμβολο της πιο καταχθόνιας συνωμοσίας που έγινε ποτέ εναντίον της ομορφιάς, εναντίον της ευζωίας, της σοφίας, της καλωσύνης της ψυχής, εναντίον της ίδιας της ζωής.

Η αιώνια κατηγορία εναντίον του χριστιανισμού που θα γράψω σε κάθε τοίχο είναι η εξής: Αποκαλώ τον χριστιανισμό την χειρότερη κατάρα, την μεγίστη αχρειότητα, το μεγάλο ένστικτο εκδικήσεως, για τον οποίο κανένα μέσον δεν είναι αρκετά δηλητηριώδες. Αποκαλώ τον χριστιανισμό την μέγιστη κατάρα πάνω στο ανθρώπινο γένος.

 

[hristidis]

Bιβλιογραφια Φριντριχ νιτσε:
Ετσι μιλησε ο ζαρατουστρα(το πιο γνωστο και...κλασσικο!!!!)
περα απο το καλο και το κακο...
Το λυκοφως των ειδωλων,Αντιχριστος,Ιδου ο ανθρωπος...
Η θεληση για δυναμη
Η γεννηση της τραγωδιας
κειμενα για την ελλαδα
Χαραυγη
Η χαρουμενη επιστημη
Ο νιτσε και η πολιτικη
Υποθεση ΒΑΓΚΝΕΡ
Ανθρωπινο υπερβολικα ανθρωπινο
Νιτσε εναντιον Βαγκνερ...
Και το κορυφαιο κατα την ταπεινη μου αποψη:
ΓΕΝΕΑΛΟΓΙΑ ΤΗΣ ΗΘΙΚΗΣ!!!!!!!!Οπου θεωρω οτι ''ξερναει''την ψυχη του!!!!!

 

[hristidis]

Η κορυφαια του ατακα που ενω ειναι παγκοσμιως γνωστη και διαδεδομενη εν τουτοις σπανια του πιστωνεται(επιτηδες?????ισως!!!!)με αποτελεσμα να μην το γνωριζουν πολλοι και που λησμονησε να αναφερει ο Νεαρχος:


    ΟΤΙ ΔΕΝ ΣΕ ΣΚΟΤΩΝΕΙ ΣΕ ΚΑΝΕΙ ΠΙΟ ΔΥΝΑΤΟ!!!!!!!

 

[hristidis]

Βιογραφία

Νεανικά χρόνια (1844-1864)
Ο Νίτσε γεννήθηκε στις 15 Οκτωβρίου 1844 και μεγάλωσε στην πόλη Ραίκεν (Röcken), κοντά στη Λειψία και στην ευρύτερη πρωσική επαρχία της Σαξονίας. Η ημερομηνία γέννησής του συνέπεσε χρονικά με τα 49α γενέθλια του βασιλιά της Πρωσίας, Φρειδερίκου Βίλχελμ Δ', προς τιμή του οποίου έλαβε και το όνομά του (αργότερα ο ίδιος έπαψε να χρησιμοποιεί το όνομα Βίλχελμ1). Ο πατέρας του, Καρλ Λούντβιχ Νίτσε (1813-1849), ήταν λουθηρανός πάστορας ενώ η μητέρα του, Φραντσίσκα Αίλερ (1826-1897) ήταν κόρη του πάστορα Ντάβιντ Φρήντριχ Αίλερ. Ο Νίτσε ήταν το νεότερο από τα παιδιά της οικογένειας. Η αδελφή του Ελίζαμπεθ Τερέζα Αλεξάνδρα Νίτσε γεννήθηκε το 1846 παίρνοντας τα ονόματα τριών πριγκιπισσών και μαθητριών του πατέρα της, ενώ ακολούθησε η γέννηση του αδελφού του Λούντβιχ Ιωσήφ το 1848. Μετά τον πρόωρο θάνατο του πατέρα του από εγκεφαλική ασθένεια το 1849 αλλά και τον χαμό του αδελφού του τον επόμενο χρόνο, η οικογένεια μετακόμισε στο Νάουμπουργκ, διαμένοντας μαζί με την γιαγιά του, καθώς η μητέρα του δεν είχε τη δυνατότητα να συντηρήσει ένα δικό της σπίτι.


Ο Νίτσε σε ηλικία δεκαέξι ετώνΟ Νίτσε φοίτησε σε ένα δημοτικό σχολείο της πόλης μέχρι το 1854. Το σχολικό του πρόγραμμα περιλάμβανε κυρίως θρησκευτική αγωγή, ενώ παράλληλα ξεκίνησε μαθήματα λατινικών και αρχαίων ελληνικών, γλώσσες στις οποίες δεν εμφάνισε ιδιαίτερη κλίση. Το 1854, ξεκίνησε να φοιτά στο Dom Gymnasium, όπου αφού εξετάστηκε από το διευθυντή του γυμνασίου, μεταπήδησε αμέσως στη δεύτερη τάξη. Ήδη από τα παιδικά του χρόνια, έγραφε ποιήματα και μικρά θεατρικά έργα, μέρος των οποίων φρόντιζε να φυλάσσει η αδελφή του. Αφιέρωνε μεγάλο μέρος του χρόνου του στο γράψιμο, επιδεικνύοντας μία πλούσια λογοτεχνική παραγωγή, ενώ ήδη σε ηλικία δεκατεσσάρων ετών ταξινόμησε τα ποιήματα του σε περιόδους. Στις 5 Οκτωβρίου του 1858 εισήχθη στο Πφόρτα (Pforta ή Schulpforta), ένα από τα πιο φημισμένα σχολεία κλασικών σπουδών της Γερμανίας, θέση που του προσφέρθηκε έπειτα από εξέταση σχολικού επιθεωρητή στο Dom Gymnasium, ο οποίος επέλεξε τον νεαρό Νίτσε ανάμεσα σε άλλους μαθητές της σχολής. Το εκπαιδευτικό πρόγραμμα του Πφόρτα παρουσίαζε ομοιότητες με εκείνο των Ιησουιτών, αν και αποτελούσε λουθηρανικό ίδρυμα, δίνοντας έμφαση στην πειθαρχία των μαθητών. Κατά τη διάρκεια της φοίτησής του στο Πφόρτα, είχε πολύ καλές επιδόσεις στα μαθήματα ενώ συνέχισε να γράφει ποιήματα στον προσωπικό του χρόνο, ασχολούμενος παράλληλα με τη μουσική, συμμετέχοντας στην σχολική χορωδία και γράφοντας δικές του μουσικές συνθέσεις. Μαζί με τον φίλο του Γκούσταφ Κρουγκ, ίδρυσε το σύλλογο «Germania», ένα είδος λογοτεχνικής, μουσικής και επιστημονικής λέσχης, όπου το κάθε μέλος υπέβαλε απαραιτήτως ένα έργο τον μήνα, ποίημα, δοκίμιο, σχέδιο ή ακόμα και μία μουσική σύνθεση. Την ίδια περίοδο, ο Νίτσε ήρθε σε στενή επαφή με τη λογοτεχνία, εκτιμώντας ιδιαίτερα το έργο του Χαίλντερλιν, του Ανακρέοντα και του Σαίξπηρ. Αν και από νωρίς υπήρχε η γενικευμένη πεποίθηση πως επρόκειτο να γίνει κληρικός, ο Νίτσε σταδιακά άρχισε να αμφισβητεί το χριστιανισμό και περίπου το φθινόπωρο του 1862 είχε απορρίψει οριστικά ένα τέτοιο ενδεχόμενο, σκεπτόμενος να ασχοληθεί επαγγελματικά με τη μουσική.


Πανεπιστημιακές σπουδές (1864-1869)
Στις 7 Σεπτεμβρίου του 1864 αποφοίτησε από το Πφόρτα και ξεκίνησε σπουδές κλασικής φιλολογίας στο πανεπιστήμιο της Βόννης. Παράλληλα, γράφτηκε στο θεολογικό τμήμα του πανεπιστημίου με διάθεση να ασχοληθεί περισσότερο με την φιλολογική κριτική του Ευαγγελίου και τις πηγές της Καινής Διαθήκης, γεγονός που είναι μάλλον ενδεικτικό των θρησκευτικών αμφιβολιών του αλλά και της αδυναμίας του να ομολογήσει στην οικογένειά του πως δεν επιθυμούσε να γίνει ιερέας. Στη Βόννη, ο Νίτσε προσχώρησε στη φοιτητική αδελφότητα «Franconia» που αποτελούσε ένα είδος συνάθροισης φιλολόγων. Συνέχισε τις θεολογικές του σπουδές μέχρι το Πάσχα του 1865, περίοδο κατά την οποία απέρριψε οριστικά τη θρησκευτική πίστη, με επιχειρήματα που αποτυπώνονται και σε επιστολή του προς την αδελφή του, στην οποία ανέφερε χαρακτηριστικά:

«Κάθε αληθινή πίστη είναι αδιάψευστη, εκπληρώνει αυτό που ο πιστός ελπίζει να βρει σ' αυτήν, δεν προσφέρει όμως ούτε το ελάχιστο έρεισμα για τη θεμελίωση μιας αντικειμενικής αλήθειας [...] Θέλεις να επιδιώξεις ψυχική ηρεμία και ευτυχία, τότε πίστευε, θέλεις να είσαι ένας απόστολος της αλήθειας, τότε αναζήτησέ την.»[2]

Σημαντική επιρροή στο Νίτσε, πάνω στα ζητήματα της πίστης, φαίνεται πως άσκησε επίσης το έργο του Ντάβιντ Στράους, Η ζωή του Χριστού κριτικά επεξεργασμένη και η μεταγενέστερη έκδοση του έργου που εκδόθηκε το 1864 υπό τον τίτλο Η ζωή του Χριστού διασκευασμένη για το γερμανικό λαό[3].


Ο Νίτσε τον Αύγουστο του 1868Το επόμενο διάστημα αφοσιώθηκε στις φιλολογικές του σπουδές υπό την καθοδήγηση του καθηγητή Φρήντριχ Βίλχελμ Ριτσλ, τον οποίο ακολούθησε το φθινόπωρο του 1865 στο πανεπιστήμιο της Λειψίας. Στα τέλη Οκτωβρίου του 1865, ήρθε σε επαφή με το έργο του Σοπενχάουερ το οποίο τον επηρέασε καθοριστικά. Εξίσου μεγάλη επίδραση στη φιλοσοφική του σκέψη είχε το έργο του Φρήντριχ Άλμπερτ Λάνγκε, Ιστορία του υλισμού (Geschichte des Materialismus), το οποίο ο Νίτσε θεωρούσε ως το σημαντικότερο φιλοσοφικό έργο των τελευταίων ετών. Τους επόμενους μήνες αφοσιώθηκε στις πανεπιστημιακές του μελέτες, αναλαμβάνοντας να ολοκληρώσει μία φιλολογική κριτική έκδοση πάνω στο έργο του Θέογνη. Παράλληλα ήταν μέλος του φιλολογικού συλλόγου του Ριτσλ και παρέδιδε διαλέξεις στη φοιτητική λέσχη. Το 1867 κατατάχθηκε στο πυροβολικό σώμα του Νάουμπουργκ όπου διακρίθηκε και πιθανόν να αποκτούσε το βαθμό του λοχαγού αν δεν είχε υποστεί ένα σοβαρό τραυματισμό που τον κατέστησε «προσωρινά ανίκανο υπηρεσίας», θέτοντας ένα τέλος στην στρατιωτική του σταδιοδρομία. Επέστρεψε στο πανεπιστήμιο της Λειψίας, όπου παρέμεινε ως επί πληρωμή φιλοξενούμενος του καθηγητή Μπήντερμαν και εκδότη της εφημερίδας Deutsche Allgemeine όπου εργάστηκε και ο Νίτσε ως κριτικός όπερας. Παράλληλα προσελήφθη ως βιβλιοκριτικός του περιοδικού Literarisches Zentralblatt. Κατά τη δεύτερη παραμονή του στη Λειψία, συναντήθηκε επίσης για πρώτη φορά με το Ρίχαρντ Βάγκνερ, γνωριμία που διατηρήθηκε τα επόμενα χρόνια και τον επηρέασε σημαντικά, καθώς ο Βάγκνερ, του οποίου το έργο εκτιμούσε ιδιαίτερα ο Νίτσε, αποτέλεσε ένα είδος πατρικής φιγούρας για εκείνον.


Καθηγητής στη Βασιλεία (1869-1879)
Πριν ακόμα αποκτήσει τον διδακτορικό του τίτλο, ο Νίτσε επιλέχθηκε για να καταλάβει την έδρα της κλασικής φιλολογίας στο πανεπιστήμιο της Βασιλείας, έχοντας την υποστήριξη του Ριτσλ. Ως καθηγητής παρέδιδε αρχικά διαλέξεις για την ιστορία της αρχαίας ελληνικής ποίησης και για τις Χοηφόρες του Αισχύλου, ωστόσο αργότερα καταπιάστηκε και με θέματα που άπτονταν των προσωπικών του ενδιαφερόντων. Κατά τη διάρκεια του Γαλλοπρωσικού πολέμου (1870-71) υπηρέτησε εθελοντικά στο πλευρό της Πρωσίας, ως βοηθός νοσοκόμος, καθώς η διοίκηση του πανεπιστημίου δεν του επέτρεπε να γίνει στρατιώτης, όπως ο ίδιος επιθυμούσε. Κατά τη διάρκεια της σύντομης θητείας του, ήρθε σε επαφή με την σκληρότητα του πολέμου, ενώ προσβλήθηκε και από αρκετές ασθένειες επιβαρύνοντας ακόμα περισσότερο την ανέκαθεν ασθενική του υγεία.

Μετά την επιστροφή του στη Βασιλεία, ο αμείωτος ενθουσιασμός του για τον Σοπενχάουερ, ο θαυμασμός του στο έργο του Βάγκνερ και οι φιλολογικές σπουδές και μελέτες του συνδυάστηκαν για την έκδοση του πρώτου βιβλίου του, με τίτλο Η Γέννηση της Τραγωδίας (1872). Ο Βάγκνερ εκθείασε το έργο του Νίτσε, όπως και ο φίλος του (λίγο αργότερα καθηγητής φιλολογίας στο Κίελο) Έρβιν Ρόντε. Ωστόσο, η εχθρική κριτική του φιλόλογου Ούλριχ φον Βιλαμόβιτς-Μέλεντορφ που επεσήμανε ανακρίβειες και παραλείψεις, καθώς και του καθηγητή φιλολογίας του πανεπιστημίου της Βόννης Ούζενερ, που αποκάλεσε το βιβλίο «απόλυτη ανοησία», μετρίασαν το βαθμό αποδοχής του στον ακαδημαϊκό κόσμο.

Κατά την παραμονή του στην Ελβετία μέχρι το 1879, ο Νίτσε επισκεπτόταν συχνά τον Βάγκνερ στο Μπαϊρόιτ όπου διέμενε. Την περίοδο 1873-1876, ολοκλήρωσε μία σειρά τεσσάρων δοκιμίων που εκδόθηκαν αργότερα σε μία συλλογή με το γενικό τίτλο Ανεπίκαιροι Στοχασμοί. Τα δοκίμια αυτά πραγματεύονταν γενικότερα τον σύγχρονο γερμανικό πολιτισμό, εστιάζοντας στο έργο του Νταβίντ Στράους (Νταβίντ Στράους:Ο ομολογητής και ο συγγραφέας), στην κοινωνική αξία της ιστοριογραφίας (Για τα οφέλη και τα μειονεκτήματα της ιστορίας για τη ζωή), στον Σοπενχάουερ (Ο Σοπενχάουερ ως παιδαγωγός) και τέλος στον Βάγκνερ (Ο Ρίχαρντ Βάγκνερ στο Μπαϊρόιτ). Για τον Νίτσε, ο Σοπενχάουερ και ο Βάγκνερ αποτελούσαν φωτεινά παραδείγματα προς την ανάπτυξη ενός νέου πολιτισμικού κινήματος που συνέδεε τη μουσική, τη φιλοσοφία και την κλασική φιλολογία. Αργότερα, μετά την απογοητευτική παραγωγή του φεστιβάλ του Μπαϊρόιτ το 1876, όπου παρουσιάστηκε το Δαχτυλίδι, άρχισε να επέρχεται ρήξη στη σχέση του με τον Βάγκνερ. Το 1878, κατά την τελευταία περίοδο της πανεπιστημιακής του σταδιοδρομίας, ο Νίτσε ολοκλήρωσε το βιβλίο με τίτλο Ανθρώπινο, υπερβολικά ανθρώπινο (Menschliches, Allzumenschliches), έργο που επισημοποιούσε τη ρήξη αυτή[4], σηματοδοτώντας συγχρόνως μία μεταστροφή και διαφοροποίηση των φιλοσοφικών του ιδεών. Το επόμενο διάστημα, η υγεία του κλονίστηκε σοβαρά, υποφέροντας από ημικρανίες που οφείλονταν σε βλάβη του αμφιβληστροειδούς και στα δύο μάτια του, γεγονός που τον ανάγκασε τελικά να υποβάλλει την παραίτηση από το πανεπιστήμιο, στις 2 Μαΐου του 1879, αδυνατώντας να αντεπεξέλθει στις υποχρεώσεις του.

Τελευταία χρόνια (1879-1900)
Απελευθερωμένος από τις ακαδημαϊκές υποχρεώσεις, ο Νίτσε πέρασε τα επόμενα χρόνια ταξιδεύοντας συχνά σε πόλεις της Ελβετίας, της Γερμανίας ή της Ιταλίας και αναζητώντας κάθε φορά ένα αναζωογονητικό κλίμα που θα βοηθούσε να βελτιωθεί η κατάσταση της υγείας του. Σημαντική βοήθεια του προσέφερε ο πρώην μαθητής του, Πέτερ Γκαστ, ο οποίος είχε εξελιχθεί σε ένα είδος προσωπικού γραμματέα του Νίτσε, καθώς και ο καθηγητής θεολογίας Φραντς Όβερμπεκ μαζί με την Μαλβίντα φον Μέυζενμπουργκ, γνώριμη του από την περίοδο φιλίας του με τον Βάγκνερ. Τις καλοκαιρινές περιόδους θα επισκεπτόταν συχνά τα ορεινά θέρετρα του Sils-Maria ή του Σαίν Μόριτς, ενώ τους χειμώνες κύριοι σταθμοί στις μετακινήσεις του υπήρξαν οι ιταλικές πόλεις της Γένοβας, του Τορίνο, του Ράπαλο, καθώς και η γαλλική Νις. Κατά διαστήματα επέστρεφε στο Νάουμπουργκ όπου επισκεπτόταν την οικογένειά του. Η περίοδος αυτή υπήρξε ιδιαίτερη παραγωγική για τον Νίτσε, παρά τις κρίσεις της ασθένειάς του και τα διαστήματα βαριάς κατάθλιψης στα οποία υπέκυπτε. Από το 1881, δημοσίευε ένα ολοκληρωμένο βιβλίο ή σημαντικό μέρος του, ανά έτος, μέχρι το 1888. Στο διάστημα αυτό ολοκλήρωσε μερικά από τα σημαντικότερα έργα του, όπως η Αυγή (1881), η Χαρούμενη επιστήμη (1882), Τάδε έφη Ζαρατούστρα (1883-85), Πέρα από το καλό και το κακό (1886) και Η Γενεαλογία της Ηθικής (1887). Τα τελευταία δημιουργικά του χρόνια συνέπεσαν με την ολοκλήρωση και έκδοση των έργων Το Λυκόφως των Ειδώλων (Αύγουστος-Σεπτέμβριος 1888), Αντίχριστος (Σεπτέμβριος 1888), Ίδε ο άνθρωπος (Οκτώβριος-Νοέμβριος 1888) και Νίτσε εναντίον Βάγκνερ (Δεκέμβριος 1888).


Ο Νίτσε λίγο πριν το θάνατό του (Μάιος 1899)Στις 3 Ιανουαρίου του 1889 υπέστη νευρική κατάρρευση ενώ βρισκόταν στην πλατεία Κάρλο Αλμπέρτο του Τορίνο. Αν και τα γεγονότα εκείνης της ημέρας δεν είναι απόλυτα εξακριβωμένα, σύμφωνα με μία διαδεδομένη εκδοχή, ο Νίτσε είδε έναν αμαξά να μαστιγώνει το άλογό του και τότε με δάκρυα στα μάτια τύλιξε τα χέρια του γύρω από το λαιμό του αλόγου για να καταρρεύσει αμέσως μετά[5][6]. Τις επόμενες ημέρες, απέστειλε πολυάριθμες επιστολές σε οικεία πρόσωπα, που φανέρωναν επίσης την ψυχική διαταραχή του, υπογράφοντας άλλοτε ως «ο Εσταυρωμένος» και άλλοτε ως «Διόνυσος». Στις 10 Ιανουαρίου μεταφέρθηκε σε ψυχιατρική κλινική της Βασιλείας και λίγες ημέρες αργότερα σε κλινική της Ιένας, κατόπιν επιθυμίας της μητέρας του, όπου οι γιατροί διέγνωσαν «παραλυτική ψυχική διαταραχή». Ο λόγος του ήταν παραληρηματικός και τον διακατείχαν παραισθήσεις μεγαλείου κατά τις οποίες αυτοαποκαλούνταν δούκας του Κάμπερλαντ, Κάιζερ ή Φρειδερίκος Γουλιέλμος Δ', συνοδευόμενες συχνά από βίαιες συμπεριφορές. Στις 24 Μαρτίου του 1890 πήρε εξιτήριο από την κλινική και λίγο αργότερα αναχώρησε μαζί με τη μητέρα του για το Νάουμπουργκ.

Την ίδια περίοδο η ζήτηση για τα βιβλία του αυξήθηκε σημαντικά. Η αδελφή του Ελίζαμπετ, ματαίωσε τα σχέδια για μία έκδοση με τα άπαντα του Νίτσε σε επιμέλεια του Πέτερ Γκαστ, επιθυμώντας να είναι εκείνη η βιογράφος του αδελφού της. Οργάνωσε παράλληλα ένα αρχείο με όλα τα χειρόγραφά και το μεγαλύτερο μέρος της αλληλογραφίας του, ενώ όρισε ως επιμελητή τον Φριτς Καίγκελ αντί του Γκαστ. Το Δεκέμβριο του 1895 εξασφάλισε επίσης όλα τα δικαιώματα των έργων του Νίτσε, που μέχρι πρότινος κατείχε η μητέρα του.

Μετά το θάνατό της μητέρας του το 1897, ο Νίτσε έζησε στη Βαϊμάρη μαζί με την αδελφή του. Το καλοκαίρι του 1898 υπέστη ελαφρύ εγκεφαλικό που οδήγησε στην επιδείνωση της κατάστασής του. Τον επόμενο χρόνο ακολούθησε ένα ακόμα σοβαρότερο εγκεφαλικό επεισόδιο και στις 25 Αυγούστου 1900 πέθανε έχοντας προσβληθεί από πνευμονία. Τα συμπτώματα του οδήγησαν στο συμπέρασμα πως η ασθένειά του ήταν συφιλιδική (αυτή ήταν η αρχική διάγνωση στις κλινικές της Βασιλείας και της Ιένας), ωστόσο παραμένουν αδιευκρίνιστα τα ακριβή αίτια της διαταραχής του. Η ταφή του έγινε στο κοιμητήριο του Ραίκεν, ακολουθώντας την παραδοσιακή λουθηρανική τελετουργία, σύμφωνα με επιθυμία της αδελφής του.


Έργο
Ο Αδόλφος Χίτλερ πάτησε πάνω στα νιτσεϊκά έργα για να οικοδομήσει την θεωρία του εθνικοσοσιαλισμού ή ναζισμού. Το πρότυπο της Αρείας φυλής βασίστηκε πάνω στον Υπεράνθρωπο (Ζαρατούστρα), το σημαντικότερο ίσως έργο του Νίτσε. Ο Νίτσε όμως, καθώς φαίνεται και μέσα από τα έργα του, υπήρξε δριμύτατος επικριτής τόσο των εθνικιστικών, όσο και κάθε αντισημιτικών τάσεων. Ο Ζαρατούστρας είναι η υπέρβαση του ανθρώπου προς το ανθρωπινότερο και όχι προς το απανθρωπότερο. Εξάλλου και ο ίδιος ο Nietzsche προέβλεψε ότι τα έργα του θα παρερμηνευτούν και ότι δύσκολα θα υπάρξει κάποιος που θα τα κατανοήσει σε βάθος. Ο ίδιος θα πει: «Αυτό που κάνουμε δεν το καταλαβαίνουν ποτέ, μα μονάχα το επαινούν ή το κατηγορούν».

Το νιτσεϊκό έργο ήταν μια κραυγή μέσα στη βαθιά νύχτα των ανθρώπων. Ο ίδιος παρατηρούσε πως για να σε ακούσει κάποιος πρέπει να του σπάσεις τα αυτιά. Γι αυτό άλλωστε και πολλές φορές βρίσκουμε στα έργα του έκδηλη την περιφρόνηση για πρόσωπα και πράγματα. Δεν ήταν κακία ή μικρότητα, αλλά μια φωνή που ήθελε σφοδρά να ακουστεί στα αυτιά και τις συνειδήσεις όλων.

Όταν πέθανε στα 1900 όμως, μόνος και τρελός, είχε την πεποίθηση ότι δεν πρόφτασε να ολοκληρώσει το φιλοσοφικό του έργο. Αυτά που είπε στους ανθρώπους, τα παρομοίαζε με πρωτόγνωρα λόγια του ανέμου, με πρωτόγνωρα και γνήσια τραγούδια κάποιου βραχνού χωριάτη. Ήταν ριζωμένη βαθιά στη συνείδηση του η αδυναμία κατανόησης των «ασμάτων» του από τους άλλους: "Αυτά που θα ακούσετε, θα είναι τουλάχιστον καινούρια. Κι αν δεν το καταλαβαίνετε, αν δεν καταλαβαίνετε τον τραγουδιστή, τόσο το χειρότερο! Μη δεν είναι αυτός ο κλήρος του; Μη δεν είναι αυτό που ονομάσανε 'Κατάρα του Τροβαδούρου';"

Δεν πρόφτασε να χτίσει εκείνη τη γέφυρα που πάντα επιθυμούσε, από τον άνθρωπο στον Υπεράνθρωπο. Οι προσδοκίες του όμως από το ανθρώπινο είδος δε σταμάτησαν ποτέ να είναι μεγάλες. Όταν ρωτήθηκε για το τι είναι αυτό που αγαπάει στους άλλους, απάντησε: «Τις ελπίδες μου».

 

[Nearxos]

hristidis σε ευχαριστούμε πολύ για την τόσο καλή δουλειά!
Εύγε! 

 

[hristidis]

hristidis σε ευχαριστούμε πολύ για την τόσο καλή δουλειά!
Εύγε! 

Ευχαριστω για τα καλα λογια....
Ο Νιτσε ειναι μια ''ειδικη'' περιπτωση ''φιλοσοφου''(????)
Ειναι αξιομνημονευτο οτι κανεις ποτε δεν εχει ισχυριστει οτι τον εχει ερμηνευσει ακριβως!!!!!Περαν των τοποθετησεων του πανω στις βασικες αρχες της ζωης,της κοινωνιας,και της''ηθικης'' οπως αυτη εχει διαμορφωθει και διαβιβαστει απο γενια σε γενια εις τους αιωνες των αιωνων(αμην )οπυ ειναι σαφης(σχετικα!!!!)στα υπολοιπα.....οι ερμηνειες δινονται κατα βουληση και τελειως υποκειμενικα!!!!!
Θαρρεις πως ο ποιητης απευθυνοταν πραγματικα σε ''ΥΠΕΡΑΝΘΡΩΠΟΥΣ''και οχι σε εναν απο εμας τους....περιορισμενης ευθυνης
Αποδειξη αυτου ειναι (οπως αναφερω πιο πανω)οτι τον ''χρησιμοποιησαν''και τον ασπαστηκαν διαφορες ιδεολογιες ,συγκρουομενες μεταξυ τους!!!!!
Θεωρω πως σιγουρα στο φορουμ θα υπαρχουν ανθρωποι που θα εχουν μια πιο...επαγγελματικη και
ενδελεχη προσεγγιση στο...θεμα!!!!
Με αγωνια θα περιμενω  να τους δω να συμμετεχουν!!!!!
Ειναι πολυ δυσκολος και και θελει τεραστια προσπαθεια (τουλαχιστον για μενα!!!) να ακολουθησεις το σκεπτικο του γιαυτο για οποιον ενδιαφερεται να ...ξεκινησει θα του προτεινα να το κανει με το πιο....light(!!!!!)ΙΔΕ(ΙΔΟΥ) Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ!!!το οποιο ειναι ουσιαστικα η αυτοβιογραφια του(νομιζω????)και μετα να περασει στα ...κλασσικα (και πολυ πιο δυσκολα)ΤΑΔΕ ΕΦΗ ΖΑΡΑΤΟΥΣΤΡΑ,και (ξαναλεω για μενα το ΚΟΡΥΦΑΙΟ!!!!)ΓΕΝΕΑΛΟΓΙΑ ΤΗΣ ΗΘΙΚΗΣοπου ειναι μια πραγματικη γροθια στο στομαχι αυτων που με ....πολυ ''κοπο''
προσπαθησαν (και βεβαια καταφεραν )να δημιουργησουν ''συγκεκριμενους''ηθικους κωδικες,και κατέπεκταση...''συγκεκριμενη''κοινωνια!!!!!!!
Περιμενω (και ελπιζω)σε περισσοτερη συμμετοχη!!!!!
Φιλε ΝΕΑΡΧΕ  τα συγχαρητηρια ειναι...δικα σου αφου εσυ εισαι ο ''ιδρυτης'' αλλα και ο συντηρητης του συγκεκριμενου θρεντ!!!!!

 

[leonoro]

Μεγάλο μέρος των κειμένων του Νίτσε, αναφέρεται είτε στη χριστοήθη αντίληψη της κοινωνίας, κάτι σαν το δικό μας Πατρίς - Θρησκεία - Οικογένεια, καθώς και μέσα από το προχριστιανικό της προτύπο, το Σωκράτη, μιας και ήταν από τους καλύτερους γνώστες της Ελληνικής γραμματείας εκείνη την εποχή.

 

[hristidis]

Μεγάλο μέρος των κειμένων του Νίτσε, αναφέρεται είτε στη χριστοήθη αντίληψη της κοινωνίας, κάτι σαν το δικό μας Πατρίς - Θρησκεία - Οικογένεια, καθώς και μέσα από το προχριστιανικό της προτύπο, το Σωκράτη, μιας και ήταν από τους καλύτερους γνώστες της Ελληνικής γραμματείας εκείνη την εποχή.

ηταν και καθηγητης νομιζω στο πανεπιστημιο στην αρχαια ελληνικη γραμματεια...και σε νεαρη ηλικια!!!!

 

[zouzis]

Μπράβο ρε hristidi, πολύ καλή δουλειά 

 

[hristidis]

Μπράβο ρε hristidi, πολύ καλή δουλειά 

Μιλαμε για την ''ΚΟΡΥΦΑΙΑ''σκεψη που πατησε ποδι σε αυτον τον πλανητη!!!!!
ΑΠΙΣΤΕΥΤΟΣ!!!!!!Επιθετικο στυλ και κανενα...παζαρι!!!!!!!
Το κατεξοχην 'ΕΛΕΥΘΕΡΟ ΠΝΕΥΜΑ''!!!!!!!!
εξου και ο χαρακτηριστικος συμβολισμος του με το φιδι και τον αετο!!!!!!!!

 

[leonoro]

Δε νομίζω hristidis , ξαναδιάβασε το Σωκράτη, μετά από τον κήνσορά του

 

[hristidis]

Δε νομίζω hristidis , ξαναδιάβασε το Σωκράτη, μετά από τον κήνσορά του

Συγνωμη που θα σου το πω αλλα θεωρω σιγουρα δευτερο το Σωκρατη αλλα πολυ μακρια του.....ανεπαφοι!!!!

 

[leonoro]

Έχω άλλη άποψη. Nitche διάβαζα από τα 18. Σωκράτη δεν εννοώ τη δίκη αν και είναι κορυφαίο, αλλά τη σχετική γραμματεία του Πλάτωνα. Από παραβολές, επειδή δύο βιβλία του Nitsche δεν έχω διαβάσει, θα έχω το θάρρος να το πω, έτη μακριά

 

[hristidis]

Τι να πω εγω θεωρω οτι ο Νιτσε ηταν πολυ πιο απολυτος και συγκεκριμενος!!!!
Εξαλλου ο Σωκρατης δεν εχει αφησει (ο ιδιος)εργο οποτε....
Παντως δεν μου ''αρεσε''και η προσηλωση του στους νομους και στις ταγες της πολιτειας!!!!
Με την μεθοδο που χρησιμοποιουσε μου φαινεται σαν να επαιζε περισσοτερο με την αμηχανια που
που δημιουργουσε στον συνομιλητη του παρα οτι προσπαθουσε να ...παει καπου!!!!!
Ηταν σιγουρα ευφυεστατος και μπορουσε με την λογικη να σε οδηγησει σε δυο συγκρουομενα μεταξυ τους συμπερασματα!!!!
Ο νιτσε ειναι καθαρα και συγκεκριμενα:οδηγιες προς ...ναυτιλομενους!!!!! ;) ;) ;) ;) ;) ;)
Καταλαβαινεις τι θελω να πω.......

 

[leonoro]

Όχι και τόσο. Πολλά από τα νοήματα του Nitsche, προϋποθέτουν μια αντίληψη της Ελλ. Γραμματείας.

Ναι, αλλά αυτά δεν αναιρούν τη αξία του. Πρέπει να διαβάσεις παράπανω, όχι μόνο την κριτική του