Φαντάσματα-Στοιχειωμένα σπίτια-ιστορίες τρόμου!

[TAFTAAR]

θα αρπαξει κανα κρυωμα και θα πεθανει ρε!

 

[apolyto_arseniko]

η ιστορία του είναι μάλλον μούφα.

γιατι το λες αυτο τυπε?

 

[TAFTAAR]

γιατι το λες αυτο τυπε?

λες να ξερει κατι τυπε που δεν ξερουμε 

 

[apolyto_arseniko]

Σημερα που βρεχει λετε να βγει κανα φαντασμα? 

σημερα που βρεχει θα παει στο παρκο ο αβραμοτριαντης να μαζεψει σαλιγκαρια 

 

[apolyto_arseniko]

λες να ξερει κατι τυπε που δεν ξερουμε   

τυπε πως εχουμε καταντησει ετσι
πολυ δυσπιστια στην σημερινη κοινωνια

 

[kostas_thai]

σημερα που βρεχει θα παει στο παρκο ο αβραμοτριαντης να μαζεψει σαλιγκαρια 

εισαι μορφη ρε!!!!!

 

[apolyto_arseniko]

λες να ξερει κατι τυπε που δεν ξερουμε   

τυπε πως εχουμε καταντησει ετσι
πολυ δυσπιστια στην σημερινη κοινωνια

 

[apolyto_arseniko]

εισαι μορφη ρε!!!!!

τυπε δες στο θρεντ του λιλα

 

[TAFTAAR]

τυπε πως εχουμε καταντησει ετσι
πολυ δυσπιστια στην σημερινη κοινωνια

Ε βέβαια μην πεις ότι είδες σατανιστες στην άνω γλυφάδα αμέσως να σε πουν παπατζή  

 

[baros]

Ε βέβαια μην πεις ότι είδες σατανιστες στην άνω γλυφάδα αμέσως να σε πουν παπατζή  

μαλακα σημερα κατα τυχη πηγα ανω γλυφαδα 
μεχρι πανω στην ανθεων 
αλλα εβρεχε και δε τολμησα να συνεχισω μεχρι πανω

 

[curie29]

σημερα που βρεχει θα παει στο παρκο ο αβραμοτριαντης να μαζεψει σαλιγκαρια 

τυπε πες του να μην κυκλοφορησει ανω γλυφαδα..αν δε το μαθε ακομα κυκλοφορουν σατανιστες κ παιζει να τον βιασουν

 

σημερα που βρεχει θα παει στο παρκο ο αβραμοτριαντης να μαζεψει σαλιγκαρια 

Κάπως έτσι τύπε! 

 

0

 

[james70]

Ιστορια αναγνώστη!
Για πολύ καιρό άκουγα ιστορίες με σατανιστές στην Άνω Γλυφάδα, αλλά νόμιζα ότι ήταν απλά μύθοι. Είχα ακούσει θυμάμαι, ότι κάθε βράδυ στις 12 μαζεύονταν οι σατανιστές στο δημοτικό και κάνουν όργια. Παρόλα αυτά, μία φορά είχα μείνει στο δημοτικό μέχρι τις 12 με κάτι φίλους μου και δεν είδαμε κανέναν σατανιστή.
Έτσι, είχαμε αρχίσει να υποτιμάμε αυτή τη φυλή ανθρώπων, που ο μύθος λέει ότι είναι η πιο επικίνδυνη.
Μια μέρα λοιπόν, τον Αύγουστο αποφασίσαμε - όπως κάθε χρόνο - να πάμε στο βουνό και να μείνουμε σε μία σπηλιά όπου μέναμε κάθε καλοκαίρι, να ψήσουμε σουβλάκια κτλ.
Οι μύθοι που είχαμε ακούσει λέγανε, ότι στη κορυφή του βουνού, υπήρχε ναός σατανιστών, τον οποίο χρησιμοποιούσαν για τελετές!
Έτσι λοιπόν, εγώ περίμενα να πάει 12 για να ρίξω την ιδέα να ανέβουμε στη κορυφή, να δούμε αν αληθεύει ο μύθος.
Όντως λοιπόν, πήγαμε προς τη κορυφή. Όσο ανεβαίναμε εντωμεταξύ, τόσο λιγόστευε το φως και μέναμε μόνο με αυτό απ' τους φακούς μας.
Προχωράγαμε για αρκετή ώρα, αλλά δεν βλέπαμε κανένα ναό, έτσι, σίγουροι ότι δεν θα βρίσκαμε τίποτα, αρχίσαμε να κάνουμε αστεία με τους σατανιστές του τύπου "θα χεστούν απάνω τους μόλις δούνε 11 νταγλαράδες ξαφνικά μες το σκοτάδι μπροστά τους" κτλ.
Ενώ όλοι γελάγαμε, ξαφνικά κόπηκε το γέλοιο σε αυτούς που ήταν λίγο πιο μπροστά από μας και σταμάτησαν να περπατάνε. Μόλις φτάσαμε εκεί που σταματήσανε αυτοί, κόπηκε και το δικό μας το γέλοιο:
Μπροστά μας, αντικρίσαμε μία μεγάλη, μοβ εκκλησία, που όμως δεν είχε σταυρό απάνω, ενώ είχε δύο τρούλους χρώματος μαύρου, με μία μυτερή κορυφή ο καθένας. Ο συγκεκριμένος ναός, έμοιαζε περισσότερο με κάστρο.
Το ναό, τον βλέπαμε απ' τα πλάγια και αν και είχαμε ήδη αρχίσει να φοβόμαστε, πήγαμε στη μπροστινή μεριά για να βρούμε τη πόρτα και να δούμε μέσα.
Όντως λοιπόν, βρίκαμε τη πόρτα και πλησιάσαμε. Από μέσα ακούγονταν, διάφορες πολύ τρομαχτικές αντρικές και κοριτσίστικες φωνές να τραγουδούν ψαλμούς σε μία άγνωστη γλώσσα. Όσο πλησιάζαμε, οι ψαλμοί ακούγονταν όλο και πιο δυνατά.
Η πόρτα ήταν μαύρη, διπλή, μεγάλη και ξύλινη και είχε χαραγμένη πάνω μία πεντάλφα με ένα κεφάλι κρυαριού μέσα, ενώ από κάτω έγραφε τη Λατινική φράση "Heic Habito de Baphomet". Τη φράση τη συγκράτισα, γιατί ξέρω λίγα Γαλλικά και έμοιαζε με Γαλλική (δεν ήταν βέβαια). Το σκέφτηκα και μάλλον σήμαινε "Εδώ κατοικεί ο Baphomet" (διορθώστε με αν κάνω λάθος).
- Απ' ότι ξέρω, Baphomet ισχυρίζονται οι σατανιστές ότι είναι το αληθινό όνομα του κρυαριού.
Αν και είχαμε φοβηθεί αρκετά, κάποιος έβαλε την ιδέα να ανοίξουμε λίγο τη πόρτα να δούμε μέσα. Προσπαθήσαμε αλλά μάταια. Η πόρτα δεν άνοιγε με τίποτα, έτσι αναγκαστήκαμε να πάμε γύρω - γύρω απ' τον ναό, μήπως βρούμε ένα χαμηλό παράθυρο να κοιτάξουμε μέσα.
Όντως λοιπόν, στο πίσω μέρος του ναού, υπήρχε ένα (μόνο) παράθυρο που ήταν πιο χαμηλό απ' τα άλλα. Παρόλα αυτά, πάλι όμως δεν το φτάναμε. Έτσι, ένα παιδί μου έκανε το γνωστό "πατάκι" για να καταφέρω να πιαστώ απ' τα κάγκελα του παραθύρου και να δω μέσα.
Δεν τα κατάφερα με τη πρώτη προσπάθεια, όμως τελικά πιάστηκα απ' τα κάγκελα και βρήκα μία βολική θέση για να δω μέσα.
Γύρω-γύρω λοιπόν οι τοίχη μέσα, είχαν ένα περίεργο, σκούρο κόκκινο χρώμα, ενώ είχε επίσης στηθεί γύρω - γύρω ένας τεράστιος κύκλος από πέτρινα φέρετρα. Μέσα στο κύκλο, στα αριστερά μου, υπήρχε ένας επίσης πέτρινος βωμός, πάνω στον οποίο ήταν δεμμένη μία τελείως γυμνή, μικρή και όμορφη κοπέλα με ανοιχτά τα πόδια.
Ανάμεσα στα πόδια της, πάνω στο βωμό καθότανε ένας άντρας γονατιστός που είχε βάλει το ένα χέρι του στο λαιμό της ενώ συνουσιαζόταν μαζί της. Εκείνη, αν και απ' ότι είδα έτρεμαν τα πόδια της, ούτε φώναζε ούτε έκλαιγε. Η σκηνή που απεικονιζόταν μπροστά μου παρόλα αυτά, δεν ήταν σεξουαλική, αλλά τρομαχτική, αφού ο άντρας ήταν τελείως ντυμένος και αν και συνουσιαζόταν με τη κοπέλα, δεν φαινόταν καθόλου το δέρμα του. Φόραγε Ένα μαύρο, μακρύ μανδύα, που χυνότανε πάνω στο σώμα της κοπέλας, με αποτέλεσμα να μη φαίνονται τα γεννητικά της όργανα, ενώ πάνω απ' το μανδύα φόραγε μία ξεκούμπωτη, μαύρη, μακριά ρόμπα, που χυνότανε πάνω στο βωμό. Κάτω απ' τη ρόμπα και τον μανδύα, φόραγε ένα μαύρο, λίγο κολλητό τζιν, το οποίο προφανώς είχε ξεκουμπώσει, ενώ στο κεφάλι φόραγε μία μαύρη επίσης μακριά κουκούλα, και μία σιδερένια, ασημένια μάσκα που απεικόνιζε ένα σκελετό.
Δεξιά απ' το βωμό, στέκονταν περίπου είκοσι άντρες και γυναίκες με σκυμένα τα κεφάλια, ντυμμένοι όλοι ακριβώς ίδια με τον άντρα που συνουσιαζόταν με τη κοπέλα.
Μπροστά τους, στεκόταν ένας άντρας, όμοια ντυμένος, με τη διαφορά οτι αυτός φόραγε μαύρη μάσκα.
Ακόμα πιο μπροστά και απ' αυτό τον άντρα, στεκότανε με σκυμμένο επίσης το κεφάλι μία κοπέλα, που φόραγε ακριβώς τα ίδια ρούχα και τη κουκούλα, όμως χωρίς μάσκα. Μπροστά της, είχε μία βάση, στην οποία υπήρχε ένα ανοιχτό βιβλίο, το οποίο και διάβαζε η κοπέλα ψέλνοντας.
Μπροστά από τη κοπέλα με το βιβλίο, υπήρχε ένα πολύ ψηλό άγαλμα, το οποίο κοιτάζανε όλοι με σκυμμένα τα κεφάλια τους. Το άγαλμα αυτό, απεικόνιζε έναν πολύ γυμνασμένο άντρα, με ανθρώπινο σώμα, μεγάλα φτερά, ουρά και κεφάλι κρυαριού, με γυριστά κέρατα.
Η κοπέλα με το βιβλίο τραγούδαγε στα Λατινικά τους ψαλμούς που διάβαζε, και μετά επαναλάμβαναν αυτά που έλεγε οι υπόλοιποι πίσω της. Οι φωνές τους ήταν ολονών τρομαχτικές, ενώ της κοπέλας ακουγότανε δαιμονική, επίσης τρομαχτική, αλλά σαν να άνηκε σε κορίτσι 12 χρονών. Το ανάστημά της δεν έδειχνε να είναι και αρκετά μεγαλύτερη, μόνο το στήθος της ήταν λίγο μεγάλο.
Εγώ, σηκώθηκα λίγο ακόμα για να δω τι υπήρχε κάτω απ' το παράθυρο, και αυτό που είδα, ήταν μία πεντάλφα χαραγμένη στο τοίχο, που μέσα όμως έτρεχε μάλλον αίμα. Η πεντάλφα ήταν ακριβώς πίσω απ' το κεφάλι του αγάλματος.
Το βλέμμα μου γύρισε στη κοπέλα που έψελνε, γιατί μου είχε κάνει ιδιαίτερη εντύπωση. Ξαφνικά όμως, μόλις γύρισα και τη κοίταξα, διέκοψε απότομα το ψαλμό που τραγουδούσε και αμέσως σήκωσε το κεφάλι της και με κοίταξε. Στο πρόσωπο ήταν πολύ όμορφο, αλλά ήταν βαμμένη τρομαχτικά με μαύρο και άσπρο χρώμα. Τα μαλλιά της ήτανε μαύρα, ίσια και πολύ μακριά, ενώ τα μάτια της ήταν τελείως άσπρα, σαν να ήτανε τυφλη. Αν όμως ήτανε τυφλή δεν θα μπορούσε να διαβάζει οπότε μάλλον δεν ήταν...
Μόλις με κοίταξε έτσι απότομα, τρόμαξα τόσο πολύ που έπεσα απ' το παράθυρο στο χώμα. Παρόλα αυτά, το πρόσωπό της έμεινε στη μνήμη μου, γιατί αν και βαμμένη ήταν πολύ όμορφη.
Αμέσως μόλις έπεσα στο χώμα, σηκώθηκα και άρχισα να τρέχω. Το ίδιο κάνανε και οι υπόλοιποι, γιατί κατάλαβαν ότι μάλλον με είδανε από μέσα. Ενώ τρέχαμε να ξεφύγουμε, στο δρόμο βλέπαμε στο χώμα διάφορα σφαγμένα, ή καμμένα ζώα και φοβόμασταν ακόμα περισσότερο.
Ούτε που καταλάβαμε για πότε απομακρυνθήκαμε τόσο απ' το ναό, που σταμάτησε να φαίνετε στον ορίζοντα. Παρόλα αυτά, γυρίσαμε πίσω στη σπηλιά, πήραμε τα πράγματά μας και γυρίσαμε γρήγορα σπίτια μας, γιατί φοβηθήκαμε ότι κατεβαίνοντας οι σατανιστές, ίσως μας έβλεπαν.
Αυτή ήταν η ιστορία μου, και ήταν η πιο τρομαχτική της ζωής μου. Από τότε, δεν ξαναπήγαμε, ούτε θα ξαναπάμε ποτέ στο βουνό και θα το σκεφτώ πολύ για να ξαναπάω στην Άνω Γλυφάδα.

τι γαμάτη ιστορία ήταν αυτή!!!!

βάλτε και καμιά άλλη ρε!
τόσο ίντερνετ!
δεν θάχει κι άλλες?

εύγε συναγωνιστή!

 

Ιστορία αναγνώστη 2
Είχε αρχίσει να σουρουπώνει καθώς οι δυο τους ανέβαιναν βιαστικά τον μικρό κατάφυτο λόφο. Εκείνος περπατούσε μπροστά της, ανοίγοντας δρόμο ανάμεσα στα κλαδιά των δένδρων που όλο και πύκνωναν. Το μονοπάτι είχε από ώρα αρχίσει να στενεύει και τώρα πια βάδιζαν σε ένα εντελώς απάτητο μέρος του λόφου.
Η διαίσθησή του τού έλεγε πως όλο και κάποιο ξέφωτο θα ήταν κοντά. Και μόλις θα φτάνανε στο ξέφωτο…
Η κοπέλα είχε εδώ και πολύ ώρα αρχίζει να κουράζεται. Είχαν αφήσει το αυτοκίνητο στην άκρη της πλαγιάς και θα πρέπει να περπατούσαν για τουλάχιστον μια ώρα πάνω στον λόφο. «Μα πόσο μακριά είναι το αστυνομικό τμήμα επιτέλους…» σκέφτηκε στα αλβανικά, «…και πως στο διάολο τους ήρθε να το φτιάξουν εδώ πάνω…».
Εκείνος σχεδόν χαμογέλασε στο άκουσμα του ονόματος του πατέρα του…Το θεώρησε καλό σημάδι. Εκείνο που του έκανε εντύπωση ήταν πως μπορούσε να διαβάζει και σκέψεις στα αλβανικά..! «Οι δυνάμεις μου διαρκώς αυξάνονται…», σκέφτηκε με ικανοποίηση…
Εκείνη δεν είχε ιδέα πως μπορούσε να διαβάσει την σκέψη της. «Γκαμώτο, τι μαλακία να μην έκω τον διμπατήριο μαζί μου…» σκέφτηκε τώρα σε σπαστά ελληνικά…
Την είχε σταματήσει στην διασταύρωση έξω από την πόλη. Εκείνη πεζή. Εκείνος την είδε από μακριά και αμέσως έβαλε σε εφαρμογή το πανούργο σχέδιό του. Σχέδιο σατανικό, αλάνθαστο! Σταμάτησε το Ι.Χ. του δίπλα της και με αποφασιστικό ύφος ξεστόμισε τις λέξεις που για πέντε ολόκληρα χρόνια πρόβαρε, μέσα στο σκοτεινό του κελί:
- «Αστυνομία! Δείξε μου τα χαρτιά σου…»
Εκείνη πάγωσε!
- «…!»
- «Τι με κοιτάς σαν χαζή; Σου είπα δείξε μου τα χαρτιά σου!»
- «Εγκώ… ντεν…», έκανε να ψελλίσει, αλλά δεν κατάφερε να ολοκληρώσει την φράση της… Τα μάτια της είχαν καρφωθεί στο τατουάζ με το παράξενο σχέδιο πάνω στο μπράτσο του.
- «Ξένη είσαι;», προσποιήθηκε πως δεν το ήξερε εκείνος.
Εκείνη δεν μίλησε. Κοίταζε με τρόμο το τατουάζ που άρχισε να μεταμορφώνεται και από παράξενο σχέδιο με γωνίες τώρα έπαιρνε την μορφή ενός μικρού φιδιού που της έβγαζε γλώσσα.
- «Αστυνομία!», της είπε ξανά. Του άρεσε έτσι όπως ακουγόταν. «Δεν έχεις διαβατήριο κοπέλα μου;».
Ήξερε βέβαια πολύ καλά πως δεν είχε μαζί της τίποτα. Ήξερε μέχρι και σε ποιο ακριβώς συρτάρι του κομοδίνου της είχε αφήσει το διαβατήριό της.
Εκείνη με δυσκολία κατάφερε να τραβήξει το βλέμμα της από το τατουάζ που τώρα ήταν ένα καζάνι που κόχλαζε και από μέσα του μπαινόβγαιναν γυμνά κορμιά με μεγάλα στήθη και τεράστιους φαλλούς…
- «Ντε… ντεν το έκω μαζί μου…», κατάφερε να ψελλίσει…
- «Έλα μαζί μου, θα πάμε στο τμήμα για εξακρίβωση!», της είπε με ύφος που δεν σήκωνε αντίρρηση ενώ της άνοιγε την πόρτα του συνοδηγού.
«Όλα πήγαν τέλεια…» σκέφτηκε με ικανοποίηση ενώ συνέχιζε να προχωράει ανοίγοντας δρόμο ανάμεσα στα κλαδιά… Η μικρή ηλίθια Αλβανή δεν κατάλαβε τίποτα, ακριβώς όπως το περίμενε. Μόνο για μια στιγμή ανησύχησε, όταν εκείνη του είπε πως πάνε ανάποδα και πως το χωριό (και το τμήμα) είναι από την αντίθετη πλευρά… Αυτό δεν το είχε υπολογίσει! Το σχέδιό του κινδύνευε να τιναχτεί στο αέρα!!!
Γύρισε και την κοίταξε με τα σατανικά του μάτια. «Λαμί ασβά εοσφορνίλ…» της είπε στην γλώσσα του πατέρα του και εκείνη ως δια μαγείας φάνηκε να ησυχάζει… Ο Διάβολος δεν τον είχε εγκαταλείψει, ήταν πάντα μέσα του και την κρίσιμη στιγμή, αποφάσισε να επέμβει και να τον σώσει για μία ακόμα φορά…
Το ξέφωτο ήταν πια μόνο λίγα μέτρα μακριά… Το ένιωθε… Αν δεν υπήρχε το ολοστρόγγυλο φεγγάρι που σιγά-σιγά ανέβαινε στον ουρανό, το σκοτάδι θα είχε καλύψει τα πάντα… Φυσικά έτσι το είχε σχεδιάσει από την αρχή. Να πάρει την άδειά του από την φυλακή στην πανσέληνο της εαρινής ισημερίας…
Άκουγε από πίσω του την ανάσα της… Γρήγορη, άρρυθμη, λαχανιασμένη ανάσα που τον ερέθιζε ακόμα πιο πολύ… Σε λίγο φτάνανε στο ξέφωτο… σε λίγο όλα θα είχαν τελειώσει… Σε λίγο θα…
Η φωνή της διέκοψε τις σκέψεις του.
- «Κύριος μπάτσος;»
- «Λέγε με Αμων!». «Τι σημασία έχει πια να κρύβομαι;», σκέφτηκε αυτός…
- «Κύριος Αμων…» συνέχισε απτόητη εκείνη, «…έχει βραδιάσει, και έχουμε προχωρήσει τόσο μακριά μέσα στο δάσος… Φοβάμαι πολύ… Και είναι τόσο απόμερη αυτή η πλαγιά…»
- «Τι να πω κι εγώ μωρή, που θα γυρνάω και μόνος μου;!!!»
Εκείνη πάγωσε!!! Ξαφνικά τα κατάλαβε όλα!!! Μια έκρηξη στο μυαλό της, μια λάμψη που φώτισε όλες τις τόσο πρόσφατες μα και τόσο σκοτεινές της αναμνήσεις!!! «Το αμάξι! Το αμάξι δεν έμοιαζε με περιπολικό», σκέφτηκε έντρομη… Σαν σε χαλασμένη μηχανή προβολής προβάλλονταν αστραπιαία στο μυαλό της όλη η φρικτή αλήθεια… Το μακό μπλουζάκι του, αυτό με την στάμπα των «Μπλακ Σάμπαθ» που δεν έμοιαζε και πολύ με στολή αστυνομικού… Η σελίδα του ημερολογίου που είχε δει στα κλεφτά πάνω στο ταμπλό του αυτοκινήτου του, την ώρα που εκείνος είχε βγει να κατουρήσει… Εδειχνε πως σήμερα ήταν Σάββατο! «Σάμπαθ – Σάββατο» σκέφτηκε τρομοκρατημένη… Στην σελίδα είχε και μία σημείωση: «ραντεβού με τον μπαμπά στον λόφο για τον βιασμό και την θυσία», κάτω από ένα παράξενο σχέδιο με γωνίες που κάπου το είχε ξαναδεί!
Το τατουάζ!!! Το φρικτό και απαίσιο τατουάζ! Και πάνω από όλα εκείνον!!! Κάπου τον είχε ξαναδεί… Κάτι της θύμιζε… Κάτι φρικτό, κάτι αποτρόπαιο… Προσπάθησε να θυμηθεί, αλλά της ήταν αδύνατον… Πίεσε το μυαλό της όσο μπορούσε αλλά ο τρόμος και ο πανικός της δεν την άφηναν να σκεφτεί καθαρά… Οι δυνάμεις της την εγκατέλειψαν. Εκει, στην μέση του λόφου, δέκα μόλις μέτρα από το ξέφωτο, έχασε τις αισθήσεις της και σωριάστηκε λιπόθυμη…
- «Τι στο Χριστ… Όχι ρε πούστη μου!!!» Ούρλιαξε με απογοήτευση εκείνος μόλις κατάλαβε τι είχε συμβεί… «Όχι ρε γαμώτη μου και πήγαιναν όλα τόσο τέλεια…»
Είχε φτάσει τόσο κοντά στον στόχο του, αλλά αυτή η λιποθυμία του τα χάλασε όλα… Κοίταξε το ακίνητο κορμί της. Έστρεψε το βλέμμα του προς το ξέφωτο. Ηταν τόσο κοντά… Για μια στιγμή σκέφτηκε να συνεχίσει το σχέδιό του. Τόσο κοντά… Ηταν απλό… Μπορούσε να την σηκώσει στα χέρια του, να την πάει μέχρι το ξέφωτο, να την βιάσει, να την σκοτώσει, να βγάλει με τα χέρια του την καρδιά της, να ρουφήξει το αίμα της, να αφιερώσει την ψυχή της στον πατέρα του τον Σατανά .
Όμως ΟΧΙ!!! Μπορεί να είναι σατανιστής, αλλά ανέντιμος δεν είναι… Δεν θα μπορούσε ποτέ να κάνει τέτοια πράγματα σε μια λιπόθυμη γυναίκα… Όχι, όχι αυτός! Θα ήταν ντροπή...
Την σήκωσε στα χέρια λοιπόν, την πήγε στο αμάξι του, της έγραψε ένα πρόχειρο σημείωμα (πίσω από τη σελίδα του ημερολογίου με το ραντεβού), με το όνομά του, το τηλέφωνό του, τον αριθμό της πινακίδας του αυτοκινήτου του και μια ζωγραφισμένη καρδούλα με βελάκια και την άφησε έξω από το αστυνομικό τμήμα…
Και ζήσαν αυτοί καλά και εμείς... μη χειρότερα να λέμε…
Μη χειρότερα…

 

 

[alphonso]

Μαλακια φιναλε..περιμενα κατι πιο εντυπωσιακο

 

Ε βρες εσυ κατι πιο καλο 

 

[Skatiara Vatraxokourada]

Ιστορια αναγνώστη!
Για πολύ καιρό άκουγα ιστορίες με σατανιστές στην Άνω Γλυφάδα, αλλά νόμιζα ότι ήταν απλά μύθοι. Είχα ακούσει θυμάμαι, ότι κάθε βράδυ στις 12 μαζεύονταν οι σατανιστές στο δημοτικό και κάνουν όργια. Παρόλα αυτά, μία φορά είχα μείνει στο δημοτικό μέχρι τις 12 με κάτι φίλους μου και δεν είδαμε κανέναν σατανιστή.
Έτσι, είχαμε αρχίσει να υποτιμάμε αυτή τη φυλή ανθρώπων, που ο μύθος λέει ότι είναι η πιο επικίνδυνη.
Μια μέρα λοιπόν, τον Αύγουστο αποφασίσαμε - όπως κάθε χρόνο - να πάμε στο βουνό και να μείνουμε σε μία σπηλιά όπου μέναμε κάθε καλοκαίρι, να ψήσουμε σουβλάκια κτλ.
Οι μύθοι που είχαμε ακούσει λέγανε, ότι στη κορυφή του βουνού, υπήρχε ναός σατανιστών, τον οποίο χρησιμοποιούσαν για τελετές!
Έτσι λοιπόν, εγώ περίμενα να πάει 12 για να ρίξω την ιδέα να ανέβουμε στη κορυφή, να δούμε αν αληθεύει ο μύθος.
Όντως λοιπόν, πήγαμε προς τη κορυφή. Όσο ανεβαίναμε εντωμεταξύ, τόσο λιγόστευε το φως και μέναμε μόνο με αυτό απ' τους φακούς μας.
Προχωράγαμε για αρκετή ώρα, αλλά δεν βλέπαμε κανένα ναό, έτσι, σίγουροι ότι δεν θα βρίσκαμε τίποτα, αρχίσαμε να κάνουμε αστεία με τους σατανιστές του τύπου "θα χεστούν απάνω τους μόλις δούνε 11 νταγλαράδες ξαφνικά μες το σκοτάδι μπροστά τους" κτλ.
Ενώ όλοι γελάγαμε, ξαφνικά κόπηκε το γέλοιο σε αυτούς που ήταν λίγο πιο μπροστά από μας και σταμάτησαν να περπατάνε. Μόλις φτάσαμε εκεί που σταματήσανε αυτοί, κόπηκε και το δικό μας το γέλοιο:
Μπροστά μας, αντικρίσαμε μία μεγάλη, μοβ εκκλησία, που όμως δεν είχε σταυρό απάνω, ενώ είχε δύο τρούλους χρώματος μαύρου, με μία μυτερή κορυφή ο καθένας. Ο συγκεκριμένος ναός, έμοιαζε περισσότερο με κάστρο.
Το ναό, τον βλέπαμε απ' τα πλάγια και αν και είχαμε ήδη αρχίσει να φοβόμαστε, πήγαμε στη μπροστινή μεριά για να βρούμε τη πόρτα και να δούμε μέσα.
Όντως λοιπόν, βρίκαμε τη πόρτα και πλησιάσαμε. Από μέσα ακούγονταν, διάφορες πολύ τρομαχτικές αντρικές και κοριτσίστικες φωνές να τραγουδούν ψαλμούς σε μία άγνωστη γλώσσα. Όσο πλησιάζαμε, οι ψαλμοί ακούγονταν όλο και πιο δυνατά.
Η πόρτα ήταν μαύρη, διπλή, μεγάλη και ξύλινη και είχε χαραγμένη πάνω μία πεντάλφα με ένα κεφάλι κρυαριού μέσα, ενώ από κάτω έγραφε τη Λατινική φράση "Heic Habito de Baphomet". Τη φράση τη συγκράτισα, γιατί ξέρω λίγα Γαλλικά και έμοιαζε με Γαλλική (δεν ήταν βέβαια). Το σκέφτηκα και μάλλον σήμαινε "Εδώ κατοικεί ο Baphomet" (διορθώστε με αν κάνω λάθος).
- Απ' ότι ξέρω, Baphomet ισχυρίζονται οι σατανιστές ότι είναι το αληθινό όνομα του κρυαριού.
Αν και είχαμε φοβηθεί αρκετά, κάποιος έβαλε την ιδέα να ανοίξουμε λίγο τη πόρτα να δούμε μέσα. Προσπαθήσαμε αλλά μάταια. Η πόρτα δεν άνοιγε με τίποτα, έτσι αναγκαστήκαμε να πάμε γύρω - γύρω απ' τον ναό, μήπως βρούμε ένα χαμηλό παράθυρο να κοιτάξουμε μέσα.
Όντως λοιπόν, στο πίσω μέρος του ναού, υπήρχε ένα (μόνο) παράθυρο που ήταν πιο χαμηλό απ' τα άλλα. Παρόλα αυτά, πάλι όμως δεν το φτάναμε. Έτσι, ένα παιδί μου έκανε το γνωστό "πατάκι" για να καταφέρω να πιαστώ απ' τα κάγκελα του παραθύρου και να δω μέσα.
Δεν τα κατάφερα με τη πρώτη προσπάθεια, όμως τελικά πιάστηκα απ' τα κάγκελα και βρήκα μία βολική θέση για να δω μέσα.
Γύρω-γύρω λοιπόν οι τοίχη μέσα, είχαν ένα περίεργο, σκούρο κόκκινο χρώμα, ενώ είχε επίσης στηθεί γύρω - γύρω ένας τεράστιος κύκλος από πέτρινα φέρετρα. Μέσα στο κύκλο, στα αριστερά μου, υπήρχε ένας επίσης πέτρινος βωμός, πάνω στον οποίο ήταν δεμμένη μία τελείως γυμνή, μικρή και όμορφη κοπέλα με ανοιχτά τα πόδια.
Ανάμεσα στα πόδια της, πάνω στο βωμό καθότανε ένας άντρας γονατιστός που είχε βάλει το ένα χέρι του στο λαιμό της ενώ συνουσιαζόταν μαζί της. Εκείνη, αν και απ' ότι είδα έτρεμαν τα πόδια της, ούτε φώναζε ούτε έκλαιγε. Η σκηνή που απεικονιζόταν μπροστά μου παρόλα αυτά, δεν ήταν σεξουαλική, αλλά τρομαχτική, αφού ο άντρας ήταν τελείως ντυμένος και αν και συνουσιαζόταν με τη κοπέλα, δεν φαινόταν καθόλου το δέρμα του. Φόραγε Ένα μαύρο, μακρύ μανδύα, που χυνότανε πάνω στο σώμα της κοπέλας, με αποτέλεσμα να μη φαίνονται τα γεννητικά της όργανα, ενώ πάνω απ' το μανδύα φόραγε μία ξεκούμπωτη, μαύρη, μακριά ρόμπα, που χυνότανε πάνω στο βωμό. Κάτω απ' τη ρόμπα και τον μανδύα, φόραγε ένα μαύρο, λίγο κολλητό τζιν, το οποίο προφανώς είχε ξεκουμπώσει, ενώ στο κεφάλι φόραγε μία μαύρη επίσης μακριά κουκούλα, και μία σιδερένια, ασημένια μάσκα που απεικόνιζε ένα σκελετό.
Δεξιά απ' το βωμό, στέκονταν περίπου είκοσι άντρες και γυναίκες με σκυμένα τα κεφάλια, ντυμμένοι όλοι ακριβώς ίδια με τον άντρα που συνουσιαζόταν με τη κοπέλα.
Μπροστά τους, στεκόταν ένας άντρας, όμοια ντυμένος, με τη διαφορά οτι αυτός φόραγε μαύρη μάσκα.
Ακόμα πιο μπροστά και απ' αυτό τον άντρα, στεκότανε με σκυμμένο επίσης το κεφάλι μία κοπέλα, που φόραγε ακριβώς τα ίδια ρούχα και τη κουκούλα, όμως χωρίς μάσκα. Μπροστά της, είχε μία βάση, στην οποία υπήρχε ένα ανοιχτό βιβλίο, το οποίο και διάβαζε η κοπέλα ψέλνοντας.
Μπροστά από τη κοπέλα με το βιβλίο, υπήρχε ένα πολύ ψηλό άγαλμα, το οποίο κοιτάζανε όλοι με σκυμμένα τα κεφάλια τους. Το άγαλμα αυτό, απεικόνιζε έναν πολύ γυμνασμένο άντρα, με ανθρώπινο σώμα, μεγάλα φτερά, ουρά και κεφάλι κρυαριού, με γυριστά κέρατα.
Η κοπέλα με το βιβλίο τραγούδαγε στα Λατινικά τους ψαλμούς που διάβαζε, και μετά επαναλάμβαναν αυτά που έλεγε οι υπόλοιποι πίσω της. Οι φωνές τους ήταν ολονών τρομαχτικές, ενώ της κοπέλας ακουγότανε δαιμονική, επίσης τρομαχτική, αλλά σαν να άνηκε σε κορίτσι 12 χρονών. Το ανάστημά της δεν έδειχνε να είναι και αρκετά μεγαλύτερη, μόνο το στήθος της ήταν λίγο μεγάλο.
Εγώ, σηκώθηκα λίγο ακόμα για να δω τι υπήρχε κάτω απ' το παράθυρο, και αυτό που είδα, ήταν μία πεντάλφα χαραγμένη στο τοίχο, που μέσα όμως έτρεχε μάλλον αίμα. Η πεντάλφα ήταν ακριβώς πίσω απ' το κεφάλι του αγάλματος.
Το βλέμμα μου γύρισε στη κοπέλα που έψελνε, γιατί μου είχε κάνει ιδιαίτερη εντύπωση. Ξαφνικά όμως, μόλις γύρισα και τη κοίταξα, διέκοψε απότομα το ψαλμό που τραγουδούσε και αμέσως σήκωσε το κεφάλι της και με κοίταξε. Στο πρόσωπο ήταν πολύ όμορφο, αλλά ήταν βαμμένη τρομαχτικά με μαύρο και άσπρο χρώμα. Τα μαλλιά της ήτανε μαύρα, ίσια και πολύ μακριά, ενώ τα μάτια της ήταν τελείως άσπρα, σαν να ήτανε τυφλη. Αν όμως ήτανε τυφλή δεν θα μπορούσε να διαβάζει οπότε μάλλον δεν ήταν...
Μόλις με κοίταξε έτσι απότομα, τρόμαξα τόσο πολύ που έπεσα απ' το παράθυρο στο χώμα. Παρόλα αυτά, το πρόσωπό της έμεινε στη μνήμη μου, γιατί αν και βαμμένη ήταν πολύ όμορφη.
Αμέσως μόλις έπεσα στο χώμα, σηκώθηκα και άρχισα να τρέχω. Το ίδιο κάνανε και οι υπόλοιποι, γιατί κατάλαβαν ότι μάλλον με είδανε από μέσα. Ενώ τρέχαμε να ξεφύγουμε, στο δρόμο βλέπαμε στο χώμα διάφορα σφαγμένα, ή καμμένα ζώα και φοβόμασταν ακόμα περισσότερο.
Ούτε που καταλάβαμε για πότε απομακρυνθήκαμε τόσο απ' το ναό, που σταμάτησε να φαίνετε στον ορίζοντα. Παρόλα αυτά, γυρίσαμε πίσω στη σπηλιά, πήραμε τα πράγματά μας και γυρίσαμε γρήγορα σπίτια μας, γιατί φοβηθήκαμε ότι κατεβαίνοντας οι σατανιστές, ίσως μας έβλεπαν.
Αυτή ήταν η ιστορία μου, και ήταν η πιο τρομαχτική της ζωής μου. Από τότε, δεν ξαναπήγαμε, ούτε θα ξαναπάμε ποτέ στο βουνό και θα το σκεφτώ πολύ για να ξαναπάω στην Άνω Γλυφάδα.

Στα διάλα γκαβλόσαμε βραδιάτικα..







































































(Μούφα εντελός το στόρι. Τόσι λεπτομέρια ούτε σε τενίες δεν έχι..  ) Να σας πο κε μια που κικλοφορί στα μέρι μου.

Ίτονε ένας (πάνε 20-30 χρόνια) κε γίρναγε από το χοράφι, βράδι τώρα, καλοκεριάτικα με το τρακτερ. Εριμιά.. Σε μια στιγμί βλέπι πλάτι έναν να περπατάι στι μέσι του δρόμου. Καθός πλισιάζι το τρακτερ ο απο κάτο γυρνάι ξαφνικά μεταβολί. Ιτονε ένας που ίχε πεθάνι πρόσφατα. Φρενάρι ο δικός μας, βάζι το κεφάλι ανάμεσα στα γόνατα τρέμοντας και αρχίζι: "Βόιθα Χριστέ κε Παναγιά" κε τα σχετικά. Μετά από κανά 10λεπτο που τόλμισε και ξανασίκοσε κεφαλι, δεν ίδε τίποτα! Κε εκί που κάνι να ξεκινίσι γρίγορα-γρίγορα με το τρακτερ ακούι μιά φονί: "Πάλι καλά που ίπες Βόιθα Χριστέ κε Παναγιά γιατί αλλιος δε θα 'φεβγα!"