Οι εργοδότες στην εστίαση δεν ένα πράγμα. Τα πολλά λαμόγια μαζεύονται στη φθηνή και εποχική εστίαση όπου οι εργαζόμενοι είναι ανειδίκευτοι και πολύ εύκολα αντικαταστάσιμοι. Συνήθως, αυτός που έχει ένα καλό ρεστοράν είναι επαγγελματίας του χώρου, αν έχει έναν καλό μαίτρ, F&B, ακόμα και σερβιτόρους θα τους προσέξει γιατί το να είναι σωστό και ευχάριστο το προσωπικό είναι κομμάτι της εμπειρίας που πουλάει στον πελάτη. Δε συζητάμε για σεφ, αυτοί είναι άλλο επίπεδο γιατί σε μεγάλο βαθμό το μαγαζί είναι ο σεφ και η ομάδα του. Αν όμως έχεις μπιτσόμπαρο του κώλου που πουλάει καμμένα τοστ με ζβαν και γκούντα 8 ευρώ για 2,5 μήνες το καλοκαίρι, απλά θες ανεικδίκευτους να περπατάνε κάτω από τον ήλιο και να λειτουργούν μια τοστιέρα τους οποίους θα ξεζουμίσεις και θα στεγάσεις σε στάβλο επειδή είσαι αρχίδι. Ούτε επενδύεις στη σχέση σου με τον πελάτη γιατί τουρίστας είναι, δε θα τον ξαναδείς. Η Ελλάδα είναι γεμάτη επιχειρήσεις του δεύτερου είδους, δεν υπάρχουν και σοβαροί έλεγχοι και ευνοούνται τα λαμόγια. Και είναι λογικό αν είσαι τέτοιος επιχειρηματίας να είσαι η τελευταία επιλογή του κάθε εργαζόμενου που ακόμα κι αν έρθει στην πρώτη ευκαιρία που θα βρει θα φύγει.
Τουλάχιστον, αυτά έβλεπα πριν 15 χρόνια που δούλεψα εστίαση, δε νομίζω να έχει αλλάξει πολύ το πράγμα.