Δε με απασχολεί η εργοχειρίαση του καθενός εδώ μέσα, είτε είναι πρωϊ, είτε βράδυ. Ελεύθεροι αθρώποι είμαστε, ο καθένας κάνει ό,τι νομίζει.
Για το συγκεκριμένο που λες:
ΔΕΝ ΠΙΣΤΕΥΩ (όποια "επανάσταση" και να γίνει στη νομοθεσία) ότι λεφτά τέτοιας τάξης θα επιστραφούν ποτέ, ιδίως όταν αυτά έχουν φαγωθεί (δεν είναι σαν τα λεφτά του Άκη, που τα καβάτζωνε για κουρτίνες και κρόσια), έχουν ξοδευτεί σε κομματικές, ή άλλες δαπάνες.
Ακόμα κι αν δεσμεύσουν περιουσίες "υπευθύνων", τέτοιας τάξης λεφτά δεν μαζεύονται πίσω.
Η συμφωνία μου στην ιδέα του να κυνηγηθούν οι υπεύθυνοι αυτών των δανείων (είτε τραπεζικοί, είτε κομματικοί είναι, ΚΥΡΙΩΣ όμως τραπεζικοί) βγαίνει από δυο συναισθήματα, και όχι από πρακτικά ωφέλη:
Το ένα είναι ότι ΔΕΝ ΘΑ ΤΟΥΣ ΠΕΡΑΣΕΙ η μεθόδευση που έγινε τύπου "ψεκάστε, σκουπίστε, τελειώσατε", και κάποιοι (έστω λίγοι) θα πληρώσουν κάτι. Του πούστη ρε γμτ, τόσα λεφτά φάγανε απ' το τραπεζικό σύστημα (που το πληρώνουμε ΟΛΟΙ ΜΑΣ με τις ανακεφαλαιοποιήσεις) να μην πάνε μερικοί μέσα? Να πάνε, λέω εγω!
Το δεύτερο είναι ότι αν γινόταν κάτι τέτοιο, ΘΑ ΕΣΦΙΓΓΑΝ οι επόμενοι πρόθυμοι να τα ξανακάνουν, κώλοι.
Σε κάθε τομέα της κοινωνικής ζωής επικρατεί η αίσθηση (μη πω βεβαιότητα) της ατιμωρησίας. Αυτό μας διαλύει σαν κοινωνία. Τελευταίο παράδειγμα η προσπάθεια να περάσει νόμος που θα σταματάει τις κατεδαφίσεις αυθαιρέτων σε κάποιες περιπτώσεις (απ΄τις ελάχιστες περιπτώσεις που καταλήγουν σε οριστική και τελεσίδικη απόφαση κατεδάφισης).
Καταλαβαίνεις ποιες είναι οι συνέπειες τέτοιων διατάξεων: Η εδραίωση της πεποίθησης του "Έλα μωρέ, θα το χτίσουμε τώρα που είναι εκλογές (μέσα στην καμμένη Πάρνηθα π.χ.), και μετά, σιγά μη μας το γκρεμίσουν".
Παρόμοια, κάποιοι θα ξαναφάνε άλλα 270εκ, αν έχουν τη βεβαιότητα ότι δεν πρόκειται ΠΟΤΕ να λογοδοτήσουν για τις παρατυπίες (πολύ ακριβές όμως) που έκαναν.
Δεν πάμε πουθενά έτσι.
αυτό που δεν μπορείς να καταλάβεις είναι ότι οι τράπεζες είναι Ανώνυμες Εταιρείες… και οι μόνοι που έχουν δικαίωμα να εγείρουν αξιώσεις έναντι των διοικήσεων τους είναι οι μέτοχοι τους και όχι ο κάθε πικραμένος που νομίζει είτε το ένα είτε το άλλο και πολύ περισσότερο το κράτος…
και οι μέτοχοι έχουν δικαίωμα να κυνηγήσουν τους διοικούντες την διοίκηση μέχρι την επόμενη γενική συνέλευση η οποία συνήθως δια ψήφου απαλλάσει τους ελεγκτές και την διοίκηση από κάθε περαιτέρω ευθύνη…
τι δουλειά έχει το γαμημένο το κράτος να μπεί και να ζητήσει ευθύνες για κάποια δικαιοπραξία μεταξύ ιδιωτών ?? εφόσον ο νόμος δεν προέβλεπε απαγόρευση των κομμάτων να συνάπτουν δανειακές συμβάσεις (κακώς αλλά έτσι ήταν ο νόμος) πως μπορείς να ζητήσεις ευθύνες ??
εφόσον κατά τον χρόνο υπογραφής των συμβάσεων οι γενικές συνελεύσεις των μετόχων απαλλάξανε την διοίκηση και τους ελεγκτές από κάθε περαιτέρω ευθύνη πως διάολο μπορεί κάποιος να ζητήσει αναδρομικά ευθύνες (και φυσικά τους απαλλάξανε γιατί τα δάνεια των κομμάτων την εποχή που συναφθήκαν οι συμβάσεις μια χαρά αποφέρανε στα ταμεία των τραπεζών ένα κάρο τόκους οπότε οι μέτοχοι ενθυλακώνανε ένα κάρο κέρδη)…
οι επόμενοι μέτοχοι (δηλαδή το κράτος εν προκειμένω που προέκυψε ως βασικός μέτοχος των τραπεζών λόγω της ανακεφαλαιοποίησης) ΔΕΝ ΕΧΟΥΝ δικαίωμα να ζητήσουν ευθύνες από τις προηγούμενες διοικήσεις για αποφάσεις τους και πράξεις τους για τις οποίες δεν προέκυψαν ευθύνες κατά τον χρόνο διενέργειας των πράξεων ή λήψης των αποφάσεων, οι οποίες έχουν ήδη κατά νόμον ελεγχθεί και δεν έχει προκύψει τίποτε επιβαρυντικό και για τις οποίες έχουν απαλλαγεί περαιτέρω ευθυνών….
καταλαβαίνεις λοιπόν ότι λες παπαριές….
διότι αυτό που λες είναι το εξής …
είσαι μέτοχος (πλειοψηφίας) σε μια εταιρεία, δεν ασχολείσαι με την καθημερινή της διοίκηση και έχεις έναν διευθύνοντα σύμβουλο ο οποίος υπογράφει μια σύμβαση αγοράς πχ ενός οικήματος (στα πλαίσια των αρμοδιοτήτων που του έχεις δώσει και τα οποία περιγράφονται επακριβώς στο καταστατικό) σαν επένδυση ….
στο τέλος του οικονομικού έτους δημοσιεύεται ο ισολογισμός και η έκθεση της διοίκησης (που περιγράφει τα πάντα μέσα), το πόρισμα των ορκωτών ελεγκτών που ελέγχουν εξ ονόματος σου τα πάντα, τα παίρνεις στο χέρι σου τα διαβάζεις και πας στην γενική συνέλευση και ψηφίζεις την απαλλαγή της διοίκησης και των ελεγκτών από κάθε περαιτέρω ευθύνη…
και τρία-τέσσερα χρόνια το οίκημα αυτό χάνει το 80% της αξίας του, χάνει η εταιρεία στην οποία είσαι μέτοχος ένα σκασμό λεφτά και έρχεσαι σαν βρεγμένη γάτα να ζητάς να κυνηγήσεις την τότε διοίκηση και τον διευθύνοντα σύμβουλο τους οποίους την εσύ ο ίδιος έχεις απαλλάξει με την ψήφο σου από κάθε ευθύνη (και η απαλλαγή αυτή είναι γραμμένη στα πρακτικά της γενικής συνέλευσης στην οποία ήσουν παρών και ψήφισες)…
και φυσικά οι καταστατικές αποφάσεις των μετόχων εκείνης της εποχής ΔΕΣΜΕΥΟΥΝ τους τυχόν νέους μετόχους (η απαλλαγή της διοίκησης και των ελεγκτών είναι καταστατική απόφαση και οποιαδήποτε αλλαγή της ισχύει από την ημερομηνία αλλαγής και πέρα)…
αντε να δούμε τι άλλη παπαριά θα διαβάσουμε εδώ μέσα…
δεν θα αλλάξουμε ρε πούστη μου τους διεθνείς κανόνες του επιχειρείν γιατί οι μαλάκες οι έλληνες υπερδανειστήκανε …
οι ευθύνες για την κατάντια της χώρας είναι καθαρά πολιτικές και ως εκ τούτου οι τυχόν ποινές που επιβάλλονται δεν μπορεί να είναι παρά μόνον πολιτικές … τελεία και παύλα…