Λοιπόν, συνεχίζω.
Στις 16/01/2012 πήγα με τους γονείς μου για την ανανέωση του διαβατηρίου. Εξαιτίας της ίωσης και της κακοκαιρίας, η Δευτέρα ήταν μια μέρα ερωτικά νεκρή.
Στις 17/01/2012 στις 12:30 ξεκίνησα από το σπίτι μου, για να πάω στο ίδρυμα Προποντίς (Ζεφύρου 58Β, Παλαιό Φάληρο) για να ρωτήσω τι έγγραφα πρέπει να προσκομίσω, για να διεκδικήσω υποτροφία (από ότι μου είπαν, αν η αίτησή μου είναι επιτυχής, θα μου δίνουν 800 ευρώ το μήνα από 01/10/2012). Στις 13:55 είχα ήδη ξεμπλέξει. Κατόπιν, κατευθύνθηκα προς το Πανεπιστήμιο Πειραιά, για να πάρω 2 συστατικές επιστολές από καθηγητές. Στις 14:22 κατέβηκα στην Πλατεία Κοραή. Στις 14:26 πήρα τηλέφωνο τη Σταυρούλα. Η στιχομυθία, που ακολούθησε, ήταν η εξής:
ΣΤΑΥΡΟΥΛΑ: Στούντιο παρακαλώ, λέγεται.
ΤΑΚΜΑΝ: Σταυρούλα εσύ είσαι;
ΣΤΑΥΡΟΥΛΑ: Ναι γλυκέ μου.
ΤΑΚΜΑΝ: Σε πήρα να σε ρωτήσω, αν την Πέμπτη θα είσαι τελικά ελεύθερη, για να βρεθούμε.
ΣΤΑΥΡΟΥΛΑ: Δεν το ξέρω ακόμα σίγουρα.
ΤΑΚΜΑΝ: Πότε θα ξέρεις;
ΣΤΑΥΡΟΥΛΑ: Πάρε με αύριο στις 19:30.
ΤΑΚΜΑΝ: ΟΚ. Θα σε πάρω αύριο. Ελπίζω να μου έχεις ευχάριστα νέα.
ΣΤΑΥΡΟΥΛΑ: Εσύ τι κάνεις; Καλά είσαι;
ΤΑΚΜΑΝ: Πήγα στο ίδρυμα Προποντίς για να διεκδικήσω υποτροφία. Τώρα είμαι στο ΠΑΠΕΙ και ψάχνω να βρω κανέναν καθηγητή να μου κάνει συστατική.
ΣΤΑΥΡΟΥΛΑ: Μπράβο αγάπη μου. Σου εύχομαι να την πάρεις την υποτροφία.
ΤΑΚΜΑΝ: Σε ευχαριστώ. Έγινε. Θα τα πούμε αύριο. Καλό μεσημέρι και με συγχωρείς.
ΣΤΑΥΡΟΥΛΑ: Εντάξει αγάπη μου. Θα μιλήσουμε αύριο.
Σε αυτό το σημείο αξίζει να αναφερθεί ότι η Τρίτη ήταν η χειρότερη μέρα, όσον αφορά την υγεία μου. Είχα συνάχι, ρήγη, βήχα και τάση για εμετό. «Αχ Παναγιά μου. Θέλω να τη δω τη Σταυρούλα την Πέμπτη. Σε παρακαλώ πάρα πολύ».
Στις 14:28, αφού κοίταξα τον ουρανό δακρυσμένος και αφού έκανα το σταυρό μου 2-3 φορές, πήρα τηλέφωνο την κυρία Νίκη. Ο διάλογος, που ακολούθησε, ήταν ο εξής:
ΚΥΡΙΑ ΝΙΚΗ: Εμπρός; Ποιος είναι;
ΤΑΚΜΑΝ: Ο Δημήτρης είμαι. Σε παρακαλώ πολύ, μπορώ να σου μιλήσω;
ΚΥΡΙΑ ΝΙΚΗ: Πάνω στο φαγητό βρε Δημήτρη βρήκες να με πάρεις;
ΤΑΚΜΑΝ: Συγχώρεσέ με σε παρακαλώ.
ΚΥΡΙΑ ΝΙΚΗ: (μορφασμός ροφού).
ΤΑΚΜΑΝ: Να σε πάρω σε μισή ώρα;
ΚΥΡΙΑ ΝΙΚΗ: Όχι να μη με πάρεις. Είναι τα παιδιά μου εδώ (αξίζει να σημειωθεί ότι ο τόνος της φωνής της ήταν άγριος).
ΤΑΚΜΑΝ: Να σε πάρω κατά τις 21:00;
ΚΥΡΙΑ ΝΙΚΗ: Πάρε τότε. Δεν θα είναι κανείς εδώ.
ΤΑΚΜΑΝ: Έγινε. Θα μιλήσουμε το βράδυ.
ΚΥΡΙΑ ΝΙΚΗ: (έκλεισε το τηλέφωνο).
Είναι γεγονός ότι με στενοχώρησε πολύ η επιθετική συμπεριφορά της κυρίας Νίκης. Στο λεωφορείο της επιστροφής, σχεδόν έκλαιγα. Επιπλέον, η τάση για εμετό αυξήθηκε, εξαιτίας της στενοχώριας.
Όσον αφορά τις συστατικές, οι καθηγητές μου είπαν ότι θα είναι έτομιες τη Δευτέρα 23 Ιανουαρίου.
Στις 21:00 το βράδυ είχα κανονίσει ραντεβού με τον Μπάο, για να ψάξουμε παρέα για διδακτορικά στη Βιοστατιστική. Στις 19:40 ξεκίνησα από το σπίτι μου. Στις 20:20 είχα φτάσει στη Συγγρού Φιξ. Εκεί περίμενα το λεωφορείο 202, για να κατέβω στο σταθμό της Δάφνης (το μετρό είχε απεργία). Και σωματικά και ψυχολογικά αισθανόμουν απαίσια. Το κρύο ήταν τσουχτερό (0 βαθμοί). Το συνάχι δεν έλεγε να σταματήσει, ενώ το στομάχι μου ήταν χάλια. Επιπλέον αισθανόμουν αγχωμένος σε σχέση με την υπόθεση της κυρίας Νίκης (θα μου φερθεί καλά ή θα με βρίσει πάλι). Η ώρα είχε πάει 20:52 και δεν φαινόταν κανένα λεωφορείο. Τουρτούριζα από το κρύο και ρεβόμουν συνεχώς. Έτσι λοιπόν, αποφάσισα να πάρω ταξί. Πριν φύγω όμως, ήθελα να επικοινωνήσω με την κυρία Νίκη. Έκανα ζικ-ζακ, πέρασα διάφορους δρόμους και στις 21:00 βρήκα ένα ήσυχο μέρος για να τηλεφωνήσω. Για 3 λεπτά κάθισα σιωπηλός και έκανα την προσευχή μου. Στις 21:03 την πήρα τηλέφωνο, αλλά δεν το σήκωσε κανείς. Στις 21:04 και στις 21:07 επανέλαβα το πείραμα, αλλά τα αποτελέσματα ήταν απογοητευτικά. Στις 21:12 πήρα ταξί και στις 21:24 με άφησε στο δρόμο, που μένει ο Μπάο. Εκεί κοντά βρήκα ένα ερημικό παρκάκι και στις 21:27 ξαναπήρα τηλέφωνο την κυρία Νίκη. Ο διάλογος, που ακολούθησε, ήταν ο εξής:
ΚΥΡΙΑ ΝΙΚΗ: Εμπρός; Ποιος είναι;
ΤΑΚΜΑΝ: Ο Δημήτρης είμαι. Σε είχα πάρει και στις 21:05, αλλά δεν ήσουν εκεί.
ΚΥΡΙΑ ΝΙΚΗ: Στις 20:30 με φώναξε η Τασούλα και καθίσαμε παρέα μέχρι τις 21:10. Μετά σε θυμήθηκα και κατέβηκα κάτω.
ΤΑΚΜΑΝ: Σε πήρα να σε ρωτήσω, αν τελικά θα βγούμε για καφέ στο κέντρο μόλις πάρεις τη σύνταξή σου. Αν έχεις οικονομικό πρόβλημα, μην το σκέφτεσαι. Θα σε κεράσω εγώ για την επιτυχία μου.
ΚΥΡΙΑ ΝΙΚΗ: Δεν μπορώ.
ΤΑΚΜΑΝ: Γιατί;
ΚΥΡΙΑ ΝΙΚΗ: Δεν αισθάνομαι άνετα να βγω μαζί σου έξω. Ο κόσμος θα μας κοιτάει περίεργα. Τι θα πω στα παιδιά μου, αν μας δουν; Τι θα πεις στη μάνα σου, αν μας δει;
ΤΑΚΜΑΝ: Στενοχωρήθηκα τώρα.
ΚΥΡΙΑ ΝΙΚΗ: Να βρεις κοπέλα να βγαίνεις μαζί της, όχι να βγαίνεις με εμένα.
ΤΑΚΜΑΝ: Συμφωνώ με τα επιχειρήματά σου, θα έπρεπε όμως να μου το πεις από την αρχή.
ΚΥΡΙΑ ΝΙΚΗ: Ε τι να κάνουμε; Το σκέφτηκα καλύτερα τώρα.
ΤΑΚΜΑΝ: Στα ΚΑΠΗ όμως να βρεθούμε. Αυτό μου το έχεις υποσχεθεί.
ΚΥΡΙΑ ΝΙΚΗ: Εντάξει, εντάξει.
ΤΑΚΜΑΝ: Η επιτυχία μου στα Αγγλικά ήταν πολύ σημαντική. Με το χαρτί αυτό μπορώ να γίνω δεκτός σε οποιοδήποτε διδακτορικό σε Αγγλία, Αμερική, Καναδά ή Αυστραλία. Για να σου δώσω να καταλάβεις, τώρα μιλάς με υποψήφιο διδάκτορα. Είμαι ακαδημαϊκός πλέον. Στο λέω για να χαρείς.
ΚΥΡΙΑ ΝΙΚΗ: Μπράβο, μπράβο. Καλά είσαι τώρα; Αυτό έχει σημασία.
ΤΑΚΜΑΝ: Όχι.
ΚΥΡΙΑ ΝΙΚΗ: Γιατί;
ΤΑΚΜΑΝ: Έχω κολλήσει ίωση από το μετρό του Λονδίνου.
ΚΥΡΙΑ ΝΙΚΗ: Τι σημαίνει ίωση; Δεν καταλαβαίνω.
ΤΑΚΜΑΝ: Γρίπη. Πώς να σου το πω για να το καταλάβεις; Έχω συνάχι και το στομάχι μου είναι χάλια.
ΚΥΡΙΑ ΝΙΚΗ: Περαστικά σου εύχομαι. Πρώτα να γίνεις καλά και ύστερα θα τα πούμε.
ΤΑΚΜΑΝ: Εντάξει. Μην ανησυχείς. Παίρνω ισχυρή αντιβίωση και θα συνέλθω γρήγορα. Δεν πιστεύω να σε κόλλησα και εσένα τίποτα;
ΚΥΡΙΑ ΝΙΚΗ: Όχι, ευτυχώς.
ΤΑΚΜΑΝ: Τελικά θα πάω Αγγλία στις 26 Ιανουααρίου και θα επιστρέψω 18 Μαρτίου. Για αυτό το λόγω, θέλω οπωσδήποτε να σε δω, πριν φύγω.
ΚΥΡΙΑ ΝΙΚΗ: Τι με θες εμένα να με δεις;
ΤΑΚΜΑΝ (σχεδόν κλαίγοντας): Γιατί καλέ; Δεν σου αρέσει η παρέα μου; Ωραία δεν περνούσαμε το καλοκαίρι, που ερχόμουν σπίτι σου;
ΚΥΡΙΑ ΝΙΚΗ: Καλά ήταν.
ΤΑΚΜΑΝ: Δεν θέλω να μου ξαναπεις τέτοια πράγματα, γιατί παρεξηγούμαι.
ΚΥΡΙΑ ΝΙΚΗ: (μορφασμός χρυσόψαρου).
ΤΑΚΜΑΝ: Τέλος πάντων. Αυτά. Επειδή τώρα θα πάω στον καθηγητή μου, θα τα ξαναπούμε άλλη ώρα. Και με συγχωρείς για αυτά, που σου είπα.
ΚΥΡΙΑ ΝΙΚΗ: Ε τα λόγια είναι για να λέγονται.
ΤΑΚΜΑΝ: Μόλις συνέλθω από την ίωση, θα σε πάρω για να κανονίσουμε να βρεθούμε στα ΚΑΠΗ.
ΚΥΡΙΑ ΝΙΚΗ: Έγινε.
ΤΑΚΜΑΝ: ΟΚ. Τα λέμε. Έλα γεια.
ΚΥΡΙΑ ΝΙΚΗ: Γεια.
Είναι γεγονός ότι απογοητεύτικα με τη συμπεριφορά της. Μου έδωσε την εντύπωση ότι δεν ήθελε να βρεθούμε και προσπαθούσε να μου το πει με πλάγιο τρόπο. Το στομάχι μου επιδεινώθηκε από την ψυχική δυσφορία και έκανα εμετό στο σπίτι του Μπάο (ευτυχώς πήγα έγκαιρα στην τουαλέτα και δεν έκανα ζημιά).
Πάω για φαγητό τώρα. Θα σας πω αργότερα τη συγκλονιστική συνέχεια. Θέλω σχόλια.