Τώρα είμαι στο φοιτητικό εστιατόριο στο University of Southampton και στις 15:00 θα βρεθώ με τον supervisor για να με βοηθήσει να γραφτώ στο Πανεπιστήμιο.
Κάνω ένα διαλειμματάκι και συνεχίζω.
Στις 13/01/2012 στις 14:17 βγήκα από το περιβόητο στούντιο της Σταυρούλας.
Στις 14:18 πήρα τηλέφωνο τη μαμά μου για να την ενημερώσω ότι πήδηξα και ότι είμαι στο δρόμο της επιστροφής για το σπίτι.
Στις 14:19 αποφάσισα να πάρω τηλέφωνο την κυρία Νίκη. Ήθελα να την ακούσω. Ήθελα να της μιλήσω για την επιτυχία μου στα Αγγλικά, να της ζητήσω συγνώμη για το γεγονός ότι δεν την πήρα τηλέφωνο από την Αγγλία και φυσικά να κανονίσουμε ημερομηνία για καφέ στο κέντρο. Μισό λεπτό, γιατί τρώω Bramley Apple Pie. Παιδιά τέλειο. Να δοκιμάσετε και εσείς. Αφού κοίταξα τον ουρανό με θλιμμένο βλέμμα και αφού ξεφύσυξα λίγο, την πήρα τηλέφωνο. Δυστυχώς όμως, δεν ήταν σπίτι. Την ξαναπήρα τηλέφωνο στις 14:36. Η στιχομυθία, που ακολούθησε, ήταν η εξής:
ΚΥΡΙΑ ΝΙΚΗ: Εμπρός; Ποιος είναι;
ΤΑΚΜΑΝ: Ο Δημήτρης είμαι. Μπορώ να σου μιλήσω λίγο σε παρακαλώ;
ΚΥΡΙΑ ΝΙΚΗ: Δεν μπορώ τώρα. Είναι τα παιδιά μου εδώ και τρώνε.
ΤΑΚΜΑΝ: Καλά. Θα σε πάρω τη Δευτέρα να τα πούμε με την ησυχία μας. Συγχώρεσέ με σε παρακαλώ για την ενόχληση.
ΚΥΡΙΑ ΝΙΚΗ: Δεν έγινε τίποτα καλέ.
ΤΑΚΜΑΝ: Έγινε. Θα τα πούμε τη Δευτέρα.
ΚΥΡΙΑ ΝΙΚΗ: Τα λέμε. Έλα γεια.
ΤΑΚΜΑΝ: Γεια.
Στενοχωρήθηκα, που δεν μπόρεσα να μιλήσω με την κυρία Νίκη. Είχα να την ακούσω 8 μέρες. Την αγαπάω πάρα πολύ. Το βράδυ της ίδιας μέρας, έκανα τη γνωστή δακρύβρεχτη προσευχή. Ήθελα τόσο πολύ να τη δω πριν φύγω για τα ξένα.
Στις 14/01/2012 στις 10:40 ξεκίνησα από το σπίτι μου για να κατέβω στην πλατεία Λαυρίου, για να βγάλω φωτογραφίες για την ανανέωση του διαβατηρίου. Στις 13:26 περπατούσα στην Πατησίων στο ύψος της Βικτώριας και επέστρεφα στο σπίτι. Εκεί που περπατούσα, με εντόπισε κάποιο μέλος από τα μπορδέλα, με φώναξε «ΤΑΚΜΑΝ» και ήπιαμε παρέα καφέ. Εκεί γνώρισα από κοντά και τον Βρυκόλακα. Στις 14:26 (είχα ξεμπλέξει με τον καφέ) πήρα τηλέφωνο την Σταυρούλα. Ο διάλογος, που ακολούθησε, ήταν ο εξής:
ΣΤΑΥΡΟΥΛΑ: Στούντιο παρακαλώ, λέγεται.
ΤΑΚΜΑΝ: Σταυρουλίτσα εσύ είσαι;
ΣΤΑΥΡΟΥΛΑ: Εγώ είμαι γλυκέ μου.
ΤΑΚΜΑΝ: Σε πήρα να σε ρωτήσω, αν τελικά θα έχεις αύριο ρεπό, για να βρεθούμε σπίτι σου.
ΣΤΑΥΡΟΥΛΑ: Δεν ξέρω ακόμα. Πάρε με κατά τις 19:30, που θα ξέρω σίγουρα.
ΤΑΚΜΑΝ: Έγινε. Θα σε πάρω στις 19:30. Ελπίζω αύριο να είσαι ελεύθερη. Είναι αμαρτία να μην έχεις καθόλου ελεύθερο χρόνο. Διεκδίκησε τα δικαιώματά σου.
ΣΤΑΥΡΟΥΛΑ: Δεν εξαρτάται από μένα αγάπη μου.
ΤΑΚΜΑΝ: ΟΚ. Θα τα ξαναπούμε. Έλα γεια.
ΣΤΑΥΡΟΥΛΑ: Καλό μεσημέρι.
Το μεσημέρι της ίδιας μέρας, παρακάλεσα την Παναγίτσα δακρυσμένος να καταφέρω να βρεθώ με τη Σταυρούλα. Αυτή η γυναίκα έχει πολύ αγάπη μέσα της. Είναι αμαρτία να φύγω για Αγγλία και να μην καταφέρω να απολαύσω ούτε την Σταυρούλα ούτε και την κυρία Νίκη, όπως θέλω εγώ. Δε συμφωνείτε;
To be continued.