επειδη τα τελευταια 10+ χρονια ημουνα σε σχεση, η αληθεια ειναι οτι οταν επρεπε να παω κανενα επαγγελματικο ταξιδι μονος δεν υπηρχε μεγαλυτερη απολαυση απο το να εχεις το κρεβατι ολο για σενα και να καθεσαι μετα απο εξοδο με συναδελφους να αραζεις πινοντας το ποτακι σου και να βλεπεις οτι θελεις στην τηλεοραση χωρις το θυληκο ετερον ημισυ να σου τα πρηζει.
αλλα πλεον που ειμαι σχεδον 8μηνο μονος πρεπει να πω οτι ειναι βαρετη η μοναξια της εργενικης ζωης. θεματα πρακτικα δεν τιθενται γιατι οικονομικα ειμαι πολυ καλα κι ετσι κι αλλιως παντα ηξερα και να πλενω και να σιδερωνω και να μαγειρευω και εχω γυναικα για αυτα. αλλα μετα απο καποια ηλικια ο κοινονικος κυκλος συρικνωνεται, οι κολλητοι παντρευονται, φιλιες δεν γινονται οπως οταν εισαι 25 και μερικα βραδια θελεις απλως καποια να ξερεις οτι μπορεις να πεις δυο πραγματα. και πραγματικα μετα τα 60 (τωρα 43) πιστευω οτι οσο και τακτοποιημενος και να εισαι η μοναξια θα πρεπει να ναι δραμα.
Εχω να δηλώσω το εξής από τότε που χώρισα.
Εχει βελτιωθεί το μυοσκελετικό μου.
Οι γυναίκες έχουν τη μαλακισμένη συνήθεια να γεμίζουν όλο το κρεβάτι με 1002 μικρά, μεγάλα, μέτρια μαξιλάρια σε ο,τι σχήμα μπορείς και δεν μπορείς να φανταστείς.
Το να κοιμάσαι σε ένα τέτοιο είναι σαν να'χεις περάσει νύχτα σε τίποτα βραχάκια στον Φλοίσβο. Ξυπνάς το πρωί και σε πονάνε μύες που δεν φανταζόσουν ότι είχες.
Για να κάνεις νορμάλ ύπνο θες ένα ολόισιο κρεβάτι, ένα μόνο μαξιλάρι και πάπλωμα. Με ό,τιδηποτε άλλο ξυπνάς το πρωί με δολοφονικές τάσεις.
