Καταρχήν, η Διεθνής Αμνηστία, αν και διαφωνώ με αρκετές θέσεις της, ξεχωρίζει από τις περισσότερες ΜΚΟ, διότι έχει σχετικά διαφανείς πηγές χρηματοδότησης, έχει παράδοση στο χώρο και δεν κάνει αρπαχτές του τύπου "αρπάζω επιχορήγηση από τον κάθε ζαχόπουλο" και δεν έχει συσχετιστεί ακόμη τουλάχιστον με πρακτοριλίκια, τσατσιλικία και ενέργειες που παραμπέμπουν σε εσχάτη προδοσία παρά προστασία των ανθρωπίνων δικαιωμάτων...
Όσο για το ποιος αξίζει προστασίας, πρέπει όλοι να θυμόμαστε ότι ειδικά σε ένα ανταγωνιστικό περιβάλλον χωρίς σαφείς και ενίοτε χωρίς καθόλου κανόνες, όλοι, όσο ισχυροί και αν νιώθουμε, είμαστε πολύ πιο κοντά στην καταστροφή απ' όσο θέλουμε να πιστέουμε...
Καλό θα ήταν να το θυμόμαστε αυτό όταν ξεσπαθώνουμε κατά των "αποτυχημένων"- και δεν αναφέρομαι τόσο σε μετανάστες όσο σε παιδιά της διπλανής πόρτας που δουλεύουν 12ωρα με 700 €, σε κάποιον μακρινό συγγενή που ένα πρόβλημα υγείας τον τίναξε οικονομικά...
Δε θέλει πολύ να στραβώσει το πράγμα...
Τέλος, οι πραγματικά ισχυροί είναι και ελεήμεονες..
Αντίθετα, κόμπλεξ κατά των αδυνάτων πάσης φύσεως βγάζουν συνήθως κάτι μίζερα γλυφτρόνια- μικρομεσαία στελέχη με τουπέ όμως 1000 καρδιναλίων σε υφιστάμενους και γλώσσα bibi black στους προϊστάμενους.
Ίσως δίοτι ξέρουν ότι αν υπήρχαν κάποιοι κανόνες και σχετική αξιοκρατία θα ήταν αυτοί στη θέση κείνων που τώρα κάνουν ότι δεν τους ξέρουν.