Το ευρώ είναι ένα θνησιγενές νόμισμα, εάν παραμείνει ως έχει, ενώ οι αντοχές του δοκιμάζονται από την ελληνική κρίση, όπως επίσης η βιωσιμότητα της Ευρωζώνης – τυχόν «διάρρηξη» της οποίας θα έχει σοβαρότατες συνέπειες για το δολάριο και τον πλανήτη
Η θεωρία της συνωμοσίας στην κοινωνία είναι η άποψη ότι, η εξήγηση ενός κοινωνικού φαινομένου συνίσταται στην ανακάλυψη των ανθρώπων ή των ομάδων, οι οποίοι ενδιαφέρονται να συμβεί αυτό το φαινόμενο – ενώ το έχουν σχεδιάσει και συνωμοτήσει για να το προκαλέσουν.
Η άποψη αυτή πηγάζει από τη αντίληψη πως, οτιδήποτε συμβαίνει στην κοινωνία (ιδιαίτερα, φαινόμενα όπως ο πόλεμος, η ανεργία, η φτώχεια και οι διάφορες ελλείψεις – καταστάσεις που κατά κανόνα όλοι οι άνθρωποι απεχθάνονται), αποτελεί αποτέλεσμα άμεσου σχεδίου ορισμένων ισχυρών ανθρώπων ή ομάδων” (K.Popper).
.
Άρθρο
Για να προβλέψει κανείς τα σημερινά ή/και τα μελλοντικά προβλήματα της Ευρωζώνης, καθώς επίσης του κοινού νομίσματος, αρκούσε ανέκαθεν η κοινή λογική. Δεν ήταν δηλαδή απαραίτητο να είναι προφήτης ή οικονομολόγος, γεγονός που αποδεικνύεται από ένα άρθρο του 1992, πολύ πριν υιοθετηθεί το ευρώ (πηγή) – από το έτος ουσιαστικά που αποφασίσθηκε η θεσμική οικοδόμηση της νομισματικής ένωσης.
Ειδικότερα το κεντρικό πρόβλημα του ευρώ, το «προπατορικό αμάρτημα» όπως αποκαλείται, είναι το ότι αφαιρεί από τις χώρες που το υιοθετούν τη δυνατότητα να ασκούν τη δική τους νομισματική πολιτική, χωρίς να τους παρέχει κάποιο «υποκατάστατο» σε ευρωπαϊκό επίπεδο – έναν μηχανισμό δηλαδή, ο οποίος να μεταφέρει χρήματα μεταξύ των περιοχών που δεν αποτελούν ανεξάρτητα κράτη, αφού δεν μπορούν πλέον να υποτιμήσουν τα νομίσματα τους.
Εάν δεν συμβαίνει κάτι τέτοιο, τότε η οποιαδήποτε οικονομική κρίση ξεσπάει, η οποία εμφανίζεται νομοτελειακά, δεν είναι δυνατόν να αντιμετωπισθεί – με αποτέλεσμα να είναι υποχρεωμένο το ή τα μέλη που «προσβάλλονται» να αποχωρούν, οπότε να διαλύεται η ένωση.
Με δεδομένο τώρα το ότι, κανένας δεν πιστεύει σήμερα πως μόνο η Ελλάδα είναι αντιμέτωπη με οικονομικά και λοιπά προβλήματα, αφού πολλές άλλες χώρες έχουν υπερβεί τα ανώτατα όρια υπερχρέωσης τους (πίνακας), δημόσιας, ιδιωτικής ή και τα δύο, οι κίνδυνοι διάλυσης της Ευρωζώνης είναι δυσθεώρητοι – χωρίς να οφείλονται στα τελευταία γεγονότα.
Στον πίνακα που ακολουθεί φαίνονται τα συνολικά «καθαρά χρέη» ορισμένων χωρών, ως ποσοστά επί του ΑΕΠ τους, με πρώτες τις πλέον υπερχρεωμένες χώρες της Ευρώπης – οι οποίες θα αντιμετωπίσουν κάποια στιγμή προβλήματα, ανάλογα με την Ελλάδα.
.
Κράτος
Δημόσιο
Επιχειρήσεις
Νοικοκυριά
Τράπεζες
Σύνολο
Ολλανδία
83
127
115
362
687
Ιρλανδία
115
189
85
291
680
Δανία
60
114
129
235
538
Μ. Βρετανία
92
74
86
183
435
Ισπανία
132
108
73
89
402
Γαλλία
104
121
56
93
374
Ιταλία
139
77
43
76
335
.
Περαιτέρω, έχοντας αναφερθεί κατά καιρούς σε κάθε μία από τις παραπάνω χώρες και στα ιδιαίτερα προβλήματα που αντιμετωπίζουν, είναι μάλλον περιττή η επανάληψη – ενώ το γράφημα που ακολουθεί επιβεβαιώνει τη δυσμενή κατάσταση πολλών άλλων κρατών του πλανήτη, όσον αφορά τα συνολικά χρέη τους το 2ο τρίμηνο του 2011.
.
.
Επομένως, θα επικεντρωθούμε στο βασικό ελάττωμα του ευρώ, το οποίο δεν έχει έλθει στην επιφάνεια από την Ελλάδα, αλλά από τη Γερμανία – ως λογικό αποτέλεσμα των τεραστίων πλεονασμάτων του ισοζυγίου τρεχουσών συναλλαγών της, εις βάρος όλων των υπολοίπων εταίρων της (ανάλυση). Ειδικότερα τα εξής:
.
Τα δομικά προβλήματα της Ευρωζώνης
Η σύγκρουση της Ελλάδας με τους πιστωτές της έχει κυριαρχήσει στις συζητήσεις, όπου εκτοξεύονται βαριές κατηγορίες ένθεν κακείθεν – ενώ ενοχοποιείται η πατρίδα μας από όλους σχεδόν τους εταίρους της, κυρίως δε από τη Γερμανία, η οποία θέλει να αποκρύψει τις τεράστιες δικές της ευθύνες, καθώς επίσης το βρώμικο μυστικό της (ανάλυση).
Χωρίς να ισχυριζόμαστε πως δεν έχουν κάνει τεράστια λάθη όλες ανεξαιρέτως οι κυβερνήσεις μας, συμπεριλαμβανομένης της παρούσας, καθώς επίσης οι περισσότεροι από εμάς τους Πολίτες, ειδικά η οικονομική εξουσία της χώρας μας (άρθρο), η εντύπωση πως τα χρέη της Ελλάδας είναι το μεγαλύτερο πρόβλημα της Ευρωζώνης είναι εντελώς λανθασμένη – ενώ η μικρή ανάκαμψη των κρατών της περιφέρειας, όπως επίσης η έξοδος των υπολοίπων θυμάτων της Τρόικας από τα εγκληματικά προγράμματα της (Ιρλανδία, Πορτογαλία), δεν είναι τόσο βιώσιμη, όσο φαίνεται.
Συνεχίζοντας, ήδη από το 1992 δεν λειτουργούσε η συνεργασία μεταξύ των ευρωπαϊκών κρατών – αφού, σύμφωνα με το Βρετανό οικονομολόγο Godley τότε, «Η σημερινή οικονομική κατάσταση απαιτεί μία συνδυασμένη αναθέρμανση του ρυθμού ανάπτυξης – κάτι που όμως δεν μπορεί να επιτευχθεί, αφού δεν υπάρχουν ούτε οι Θεσμοί, ούτε ένα συμφωνημένο πλαίσιο, το οποίο θα επέτρεπε τα παραπάνω επιθυμητά αποτελέσματα«.
Ένα μήνα μετά τη διαπίστωση του οικονομολόγου, το Σεπτέμβριο του 1992, η Ευρώπη βίωσε μία μεγάλη συναλλαγματική κρίση – με αιτία την ελλιπή οικονομική συνεργασία των κρατών της. Τη «Μαύρη Τετάρτη» της 16ης Σεπτεμβρίου, το ευρωπαϊκό σύστημα νομισματικών ισοτιμιών σείσθηκε από μία τρομακτική σεισμική δόνηση, όταν η Βρετανία αναγκάσθηκε να υποτιμήσει τη στερλίνα – επειδή οι κερδοσκόποι, με επικεφαλής τον G. Soros, θεώρησαν πως είναι υπερτιμημένη, στοιχηματίζοντας με επιτυχία τεράστια ποσά στην πτώση της.
Η υποτίμηση της στερλίνας προϋπέθετε την έξοδο της από τον ευρωπαϊκό μηχανισμό συναλλαγματικών ισοτιμιών, ο οποίος καθόριζε τις σταθερές διακυμάνσεις μεταξύ των νομισμάτων όλων των χωρών που συμμετείχαν – ενώ η Μ. Βρετανία δεν ήταν η μοναδική που υποτίμησε το νόμισμα της, αφού προηγήθηκε η Ιταλία, η οποία είχε χάσει το 7% της αξίας της λιρέτας, εξερχόμενη αργότερα από το σύστημα.
Τα γεγονότα αυτά ήταν ασφαλώς κακές προφητείες, αφού ο μηχανισμός, το σύστημα καλύτερα, είχε υιοθετηθεί ως ένα «δωμάτιο αναμονής», για την είσοδο στην Ευρωζώνη μετά την ίδρυση της – ως ένας χώρος προετοιμασίας τους, για να μην δημιουργηθούν προβλήματα ούτε στις ίδιες, ούτε στη νομισματική ένωση.
) που παραθετεις στο προηγουμενο ποστ σου
