ΔΙΑΛΥΣΗ ΕΥΡΩΖΩΝΗΣ, Συμφωνείτε ή διαφωνείτε; Συντάξτε την άποψή σας...

[Απολλύων]

Μια ασημαντη πληροφορια ετσι για την συζητηση....Η Ιρλανδια ετοιμαζεται για εξοδο....

 

[kostas8000]

Μια ασημαντη πληροφορια ετσι για την συζητηση....Η Ιρλανδια ετοιμαζεται για εξοδο....

του μεσογκολιου?????

 

[kostas8000]

http://www.analyst.gr/2016/07/31/to-puerto-rico-tis-evrozonis/

Η σύγκριση της Ελλάδας με το νησί της Καραϊβικής, το οποίο συμμετέχει επίσης σε μία νομισματική ζώνη με το καθεστώς του προτεκτοράτου, τεκμηριώνει πως τα προβλήματα τους είναι κοινά – με μοναδική διαφορά το ότι, οι γύπες των αγορών στην περίπτωση της πατρίδας μας δεν είναι τα κερδοσκοπικά κεφάλαια, αλλά τα ισχυρά κράτη της ΕΕ.
.
.
«Μπορεί να κατηγορεί κανείς δίκαια τη σημερινή κυβέρνηση ή/και τις προηγούμενες για το κατάντημα της πατρίδας μας, ελπίζοντας πως κάποια επόμενη θα είναι καλύτερη, αλλά κάνει μεγάλο λάθος – αφού η Ελλάδα μετά την προδοσία του 2009 ήταν, είναι και θα είναι έρμαιο των δανειστών της, οι οποίοι επιβάλλουν και θα επιβάλλουν τη θέληση τους δικτατορικά σε όλες τις μελλοντικές κυβερνήσεις, όσο οι Πολίτες δεν αντιδρούν συλλογικά«.
.
Ανάλυση
Ορισμένοι παραλληλίζουν το Πουέρτο Ρίκο, όσον αφορά τις Η.Π.Α., με την Ελλάδα σε σχέση με την Ευρωζώνη – γεγονός που δεν είναι καθόλου περίεργο, κυρίως λόγω της συμπεριφοράς των δανειστών απέναντι στα δύο αυτά υπερχρεωμένα κράτη. Ειδικότερα, γίνονται και στις δύο χώρες προσπάθειες να επιβαρυνθούν με τις οικονομικές συνέπειες της υπερχρέωσης, εξ ολοκλήρου και χωρίς κανέναν ενδοιασμό, σχεδόν αποκλειστικά και μόνο οι οφειλέτες – χωρίς να δίνεται καμία απολύτως σημασία στις ανθρώπινες ζωές.
Όπως τώρα στην περίπτωση της Ελλάδας, έτσι και στο Πουέρτο Ρίκο διαπιστώνει κανείς ορισμένες πολιτικές και οικονομικές ιδιαιτερότητες, παρόμοιες μεταξύ τους – οι οποίες οφείλονται κυρίως στην συμμετοχή τους σε μία νομισματική ένωση. Με τον ίδιο τρόπο δε που οι Πολίτες του Πουέρτο Ρίκο θεωρούνται Αμερικανοί υπήκοοι, έχοντας τη δυνατότητα να εγκατασταθούν σε οποιαδήποτε Πολιτεία των Η.Π.Α. θελήσουν, έτσι και οι Έλληνες – με κριτήριο το ότι η χώρα τους είναι μέλος της ΕΕ, οπότε είναι Ευρωπαίοι υπήκοοι.
Ως εκ τούτου και στα δύο κράτη παρατηρείται μία μαζική μετανάστευση, ιδίως των νέων και εκπαιδευμένων ατόμων, με αποτέλεσμα να επιδεινώνεται ακόμη περισσότερο η οικονομική τους κατάσταση – με ωφελημένες τις χώρες που εγκαθίστανται οι μετανάστες. Για παράδειγμα, εάν υπολογίσει κανείς ότι, το συνολικό κόστος ενηλικίωσης και εκπαίδευσης ενός νεαρού Έλληνα είναι της τάξης των 200.000 €, ανάλογα με τις σπουδές του, τότε η μετανάστευση 500.000 νέων έχει κοστίσει ήδη στη χώρα μας 100 δις € – τα οποία επωφελούνται τα κράτη υποδοχής τους.
Εάν τώρα συμπεριλάβει κανείς τη μείωση των τιμών της ακίνητης περιουσίας, την πτώση της αξίας του χρηματιστηρίου, την απώλεια των εσόδων του δημοσίου λόγω της ανεργίας και των χρεοκοπιών, την κατάρρευση του ΑΕΠ, το σκάνδαλο των τραπεζών κοκ., θα διαπιστώσει πως η ζημία που υπέστη η Ελλάδα μετά το 2010 υπερβαίνει το 1 τρις € – έχοντας επί πλέον χάσει την εθνική της κυριαρχία, χωρίς κανένα απολύτως ουσιαστικό αντάλλαγμα.
Περαιτέρω, οι δύο παραπάνω χώρες χρησιμοποιούν για τις συναλλαγές τους de facto ένα ξένο νόμισμα – η Ελλάδα το ευρώ, ενώ το Πουέρτο Ρίκο το δολάριο. Εκτός αυτού, το Πουέρτο Ρίκο δεν θεωρείται ένα εθνικά ανεξάρτητο κράτος, χωρίς όμως να είναι αμερικανική Πολιτεία – κάτι που ισχύει και για την Ελλάδα, μετά την ανάληψη της κυβέρνησης της από τους δανειστές, καθώς επίσης επειδή η Ευρωζώνη δεν είναι ενωμένη πολιτικά.
Το Πουέρτο Ρίκο έχει ανακηρυχθεί βέβαια σε «περιοχή» των Η.Π.Α. μετά τον πόλεμο των Ισπανών με τους Αμερικανούς το 1898 (ο Χ. Κολόμβος είχε κατακτήσει το 1493 το νησί της Καραϊβικής για τον ισπανικό θρόνο), ενώ επίσημα χαρακτηρίζεται ως η «Κοινοπολιτεία του Πουέρτο Ρίκο» – γεγονός που σημαίνει ότι, αποτελεί ένα είδος αμερικανικής αποικίας.
Τέλος, μία ειδική επιτροπή των Ηνωμένων Εθνών έχει δρομολογήσει τα τελευταία χρόνια μία σειρά από ψηφίσματα, μέσω των οποίων απαιτείται από τις Η.Π.Α. να ξεκινήσουν τη διαδικασία της αυτοδιάθεσης και της ανεξαρτησίας του Πουέρτο Ρίκο – ενώ έχουν διενεργηθεί ανάλογα δημοψηφίσματα στο νησί, με τελευταίο το 2012.
Σύμφωνα όμως με τα αποτελέσματα των δημοψηφισμάτων, η πλειοψηφία του πληθυσμού είναι δυσαρεστημένη με το σημερινό καθεστώς της χώρας, επιθυμώντας να γίνει πλήρες μέλος των Η.Π.Α. – μία Πολιτεία δηλαδή, όπως όλες οι άλλες αμερικανικές, ενώ έχει ανακοινωθεί ένα καινούργιο δημοψήφισμα για το συγκεκριμένο σκοπό, ο οποίος θα μπορούσε να εγκριθεί από τον πρόεδρο των Η.Π.Α. και το Κογκρέσο.
Οι αιτίες της κρίσης της Ελλάδας
Η κρίση της Ελλάδας οφείλεται σε μία σειρά διαφορετικών παραγόντων, ενώ δεν είναι λάθος να διαχωριστεί σε τρεις χαρακτηριστικές περιόδους:
(α) H πρώτη  από το 1980 έως το 2001, όπου αυξήθηκαν τα χρέη της κυρίως ως συνέπεια της αμερικανικής πολιτικής των υψηλών επιτοκίων για την καταπολέμηση του πληθωρισμού – όπως φαίνεται από το γράφημα που ακολουθεί.

Επεξήγηση γραφήματος: Η εξέλιξη του δημοσίου χρέους της Ελλάδας.
Μπορεί να μας επιβάλλονται ενοχές, να κατηγορούμε τον εαυτό μας ή τις κυβερνήσεις μας δηλαδή για την υπερχρέωση της χώρας μας, αλλά πρόκειται για ένα μικρό μόνο μέρος της αλήθειας – αφού το συντριπτικά μεγαλύτερο ποσόν του δημοσίου χρέους μας οφείλεται σε εξωτερικές, μακροοικονομικές αιτίες. Για παράδειγμα στα υψηλά επιτόκια δανεισμού (είχαν ξεπεράσει κάποτε το 20%), στα εξοπλιστικά προγράμματα που μας επιβάλλονταν από τις ισχυρές δυνάμεις, στην πολιτική της Fed, της ΕΚΤ αργότερα και της Γερμανίας, της Τρόικας στη συνέχεια κοκ. Όσον αφορά τη διαπλοκή και τη διαφθορά, προκαλούν μεν τεράστια προβλήματα στην εσωτερική αναδιανομή των εισοδημάτων εις βάρος των πολλών και προς όφελος των λίγων, συμβάλλουν όμως ελάχιστα στο ύψος του συνολικού χρέους.
.
Όπως διαπιστώνεται καθαρά, το δημόσιο χρέος αυξήθηκε από το 21,4% του ΑΕΠ το 1980 σε παρούσες αξίες στο 94,6% το 1996 – μία κλιμάκωση που παρατηρήθηκε σε πολλές άλλες χώρες, μεταξύ των οποίων η Ιταλία, παραμένοντας σε επίπεδα γύρω από το 100% έως σχεδόν το 2007.
(β)  Η δεύτερη από το 2002 (έτος εισόδου της Ελλάδας στην Ευρωζώνη), έως και το ξέσπασμα της χρηματοπιστωτικής κρίσης που προκλήθηκε από τις Η.Π.Α. – κυρίως λόγω των εκροών κεφαλαίων από το κέντρο προς την περιφέρεια, ένεκα των οποίων δημιουργήθηκε μεγάλη ανάπτυξη, στηριζόμενη στην κατανάλωση, στα ακίνητα κοκ. Βασικός υπεύθυνος εδώ είναι η πολιτική της Ευρωζώνης και της ΕΚΤ, μέσω της οποίας δημιουργήθηκαν τεράστιες διαστρεβλώσεις.
(γ)  Η τρίτη περίοδος ξεκινάει αφενός μεν όταν αντιστράφηκαν οι κεφαλαιακές ροές από την περιφέρεια προς το κέντρο, γεγονός που αφαίρεσε τη ρευστότητα από την οικονομία, αφετέρου μετά την ανάληψη της κυβέρνησης από τους δανειστές – οι οποίοι εφάρμοσαν μία πολιτική που κατέστρεψε κυριολεκτικά την οικονομία της χώρας (ανάλυση), βυθίζοντας το ΑΕΠ της στο ναδίρ και αυξάνοντας τα χρέη της, δημόσια και ιδιωτικά, στο ζενίθ.
Τέλος, ποτέ στην ιστορία δεν αποφασίσθηκε η διαγραφή χρέους ενός οφειλέτη (PSI), με τη συμμετοχή των δικών του οργανισμών (τράπεζες, ασφαλιστικοί οργανισμοί κλπ.) – γεγονός που ολοκλήρωσε την καταστροφή της ελληνικής οικονομίας.
Οι αιτίες της κρίσης του Πουέρτο Ρίκο
Από την άλλη πλευρά τώρα, η κρίση του Πουέρτο Ρίκο έχει επίσης πολλές διαφορετικές αιτίες – ξεκινώντας από το τέλος του ψυχρού πολέμου, όπου οι Η.Π.Α. μείωσαν τον αριθμό των βάσεων τους στην περιοχή, παύοντας πλέον να ανησυχούν από την πλευρά της Κούβας.
Αμέσως μετά, το 1996, καταργήθηκαν σταδιακά τα από πολύ καιρό πριν υφιστάμενα φορολογικά κίνητρα για την προσέλκυση της εγκατάστασης των αμερικανικών επιχειρήσεων – κάτι που, εφόσον συνέβαινε σήμερα στην Ιρλανδία, θα κατέρρεε σε χρόνο μηδέν (ο φόρος εισοδήματος είναι στο 39% έναντι 12,5% στην Ιρλανδία). Έτσι, οι Η.Π.Α. σταμάτησαν την αναπτυξιακή πολιτική, λόγω της οποίας το Πουέρτο Ρίκο είχε αναδειχθεί στην πλουσιότερη χώρα της Λατινικής Αμερικής.
Στη συνέχεια, η αποβιομηχανοποίηση της χώρας λόγω της παραπάνω αμερικανικής πολιτικής, φάνηκε να ολοκληρώνεται το 2006 – όπου όμως ξεκίνησε η χρηματοπιστωτική κρίση, ως συνέπεια της κρίσης ακινήτων. Δυστυχώς, στην κατακόρυφη αύξηση των κατασκευών και των τιμών των ακινήτων μετά το 2000 συμμετείχε επίσης το Πουέρτο Ρίκο – ως μία από τις πλέον αγαπημένες τουριστικές περιοχές της αμερικανικής ηπείρου.
Από την κρίση τώρα αυτή δεν έχει συνέλθει ακόμη η χώρα, ο πληθυσμός της οποίας είχε αυξηθεί σημαντικά τις δεκαετίες του 1980 και 1990 – αρχίζοντας να μειώνεται δραστικά, από το 2010 και μετά κατά 7% (σχεδόν αντίστοιχα δηλαδή με την Ελλάδα). Ο ρυθμός των γεννήσεων έχει συρρικνωθεί, ενώ οι κάτοικοι μεταναστεύουν μαζικά στις Η.Π.Α. – χωρίς όμως αυτό να μειώνει την ανεργία, η οποία κυμαίνεται στο 15%, με το 50% του πληθυσμού να ζει κάτω από τα όρια της φτώχειας. Στην Ελλάδα ουσιαστικά τα πράγματα είναι ακόμη χειρότερα, αφού παρά τη μαζική μετανάστευση, καθώς επίσης τη μείωση των γεννήσεων, η ανεργία είναι της τάξης του 24% – χωρίς καμία ρεαλιστική προοπτική μείωσης της.
Περαιτέρω, η δραστική συρρίκνωση του πληθυσμού εμποδίζει την αντιστροφή της τάσης, βυθίζοντας όλο και περισσότερο το Πουέρτο Ρίκο στην κρίση – αφού εμποδίζει μεταξύ άλλων την ανάκαμψη της αγοράς ακινήτων, οπότε την εξυγίανση των τραπεζών που είναι εκτεθειμένες σε πολύ υψηλά κόκκινα δάνεια. Την ίδια στιγμή, η πολιτική λιτότητας που ακολουθείται από το δημόσιο ενισχύει την ύφεση και την κρίση – επειδή μέχρι σήμερα έγιναν προσπάθειες να ικανοποιηθούν οι δανειστές, από μία οικονομία που καταρρέει.
Κατά συνέπεια, το δημόσιο χρέος έχει τριπλασιαστεί σε σχέση με το 2000, φτάνοντας σήμερα στα 73 δις $ – κάτι που φαίνεται πολύ χαμηλό συγκριτικά με την Ελλάδα, αφού το ΑΕΠ του Πουέρτο Ρίκο υπολογίζεται στα 103 δις $ (γράφημα), οπότε το χρέος στο 71% του ΑΕΠ (έναντι 180% της χώρας μας). Εν τούτοις, το νησί πληρώνει πολύ υψηλά επιτόκια, ενώ ο δανεισμός του είναι βραχυπρόθεσμος – με ληξιπρόθεσμες οφειλές 2,5 δις $ τον Ιούνιο και Ιούλιο, τα οποία δεν διέθετε.

Επεξήγηση γραφήματος: Εξέλιξη του ΑΕΠ του Πουέρτο Ρίκο. Σε όρους κατά κεφαλήν εισοδήματος, η Ελλάδα το 2015 είχε 22.648 $ σε κανονικές αξίες και 24.717 $ σε αγοραστική δύναμη – ενώ το Πουέρτο Ρίκο 19.501 $ και 33.843 αντίστοιχα (πηγή). Οφείλει να σημειωθεί εδώ ότι, το ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών του Πουέρτο Ρίκο είναι θετικό μετά το 2009, ενώ της Ελλάδας αρνητικό – δείκτες που σημαίνουν ότι, η οικονομική κατάσταση του νησιού είναι αρκετά καλύτερη.
.
Συμπερασματικά λοιπόν, η εξυπηρέτηση των χρεών του Πουέρτο Ρίκο είναι υψηλότερη, συγκριτικά με αυτήν της Ελλάδας (ανάλυση)– απορροφώντας ένα όλο και μεγαλύτερο μέρος των εσόδων του προϋπολογισμού.
Το είδος των χρεών του Πουέρτο Ρίκο και οι γύπες
Το μεγαλύτερο μέρος του δημοσίου χρέους του νησιού είναι εξωτερικό – όπου γνωρίζουμε ότι, όταν υπερβαίνει το 40%, τότε ο κίνδυνος χρεοκοπίας αυξάνεται γεωμετρικά. Στο παρελθόν τώρα οι δανειστές της χώρας, τα αμερικανικά αμοιβαία κεφάλαια, καθώς επίσης οι ιδιώτες επενδυτές, ήταν ενθουσιασμένοι με την αγορά ομολόγων του νησιού – επειδή οι τόκοι τους είναι αφορολόγητοι στις Η.Π.Α. Όταν όμως ξεκίνησε η υποτίμηση της χώρας από τους οίκους αξιολόγησης (οι παραλληλισμοί με την Ελλάδα διαπιστώνονται παντού), τα αμοιβαία κεφάλαια ήταν υποχρεωμένα από το καταστατικό τους να αποσυρθούν – ενώ ακόμη και με τα υψηλά επιτόκια ζημίωναν.
Στη θέση τους μπήκαν τα κερδοσκοπικά κεφάλαια (Hedge Funds, Vulture Funds), δηλαδή τα «μη ρυθμισμένα, αδιαφανή επενδυτικά οχήματα πλουσίων», τα οποία συνέχιζαν να δανείζουν το Πουέρτο Ρίκο, αλλά με πολύ υψηλά επιτόκια – εγγράφοντας φυσικά τεράστια κέρδη, πόσο μάλλον όταν αγόρασαν τα ομόλογα που κυκλοφορούσαν πολύ κάτω από το 100% της αξίας τους.
Όπως είναι γνωστό τώρα, ενώ φάνηκε επίσης στην περίπτωση της Αργεντινής (άρθρο), τα κεφάλαια αυτά χρησιμοποιούν τα τεράστια ποσά χρημάτων που διαθέτουν για να επηρεάσουν προς όφελος τους την Πολιτική και τη Δικαιοσύνη – όπου στην περίπτωση της Αργεντινής πέτυχαν το σκοπό τους. Μέχρι πρόσφατα δε, όπου ο αμερικανός πρόεδρος υπέγραψε τελικά το νόμο για τη διάσωση του Πουέρτο Ρίκο («αναδιάρθρωση των χρεών μίας ελεύθερα συνδεδεμένης Πολιτείας των Η.Π.Α.»), φαινόταν ότι θα τα κατάφερναν ξανά – επικαλούμενα ως συνήθως τις δυνάμεις της ελεύθερης αγοράς, οι οποίες δεν πρέπει να εμποδίζονται.
Εκτός αυτού, αφού χρημάτισαν πλουσιοπάροχα και τα δύο μεγάλα αμερικανικά κόμματα με τις γνωστές δωρεές, πέτυχαν να δημιουργήσουν μέσω της χειραγώγησης των ΜΜΕ την εντύπωση στους αμερικανούς Πολίτες, σύμφωνα με την οποία απειλούνταν οι ίδιοι ως φορολογούμενοι από τη διάσωση του νησιού – όπως ακριβώς συνέβη στην περίπτωση της Ελλάδας το 2010, όπου οι Γερμανοί «βομβαρδίστηκαν» με την εσφαλμένη εντύπωση πως αυτοί θα επιβαρύνονταν με τη χρεοκοπία της Ελλάδας, παρά το ότι οι τράπεζες ήταν αυτές που τελικά διασώθηκαν από τους ίδιους (γράφημα).

.
.
Ειδικότερα, παρά το ότι σε περίπτωση διαγραφής τα κερδοσκοπικά κεφάλαια θα ζημίωναν, γεγονός απόλυτα φυσιολογικό αφού έπαιρναν συνειδητά το ρίσκο για να αποκομίσουν τεράστια οφέλη, έδωσαν την εντύπωση στους Αμερικανούς πως αυτοί θα επιβαρύνονταν – έτσι ώστε η κοινή γνώμη να τοποθετηθεί εναντίον της διάσωσης, φροντίζοντας παράλληλα να αμείψουν πλουσιοπάροχα τα ΜΜΕ και τους πολιτικούς.
Το κωμικοτραγικό δε στην όλη ιστορία είναι το ότι, το ίδιο το Πουέρτο Ρίκο παρέχει φορολογικά κίνητρα για την εγκατάσταση των κερδοσκοπικών κεφαλαίων στο εσωτερικό του – γεγονός που σημαίνει ότι, αυτοί που το λεηλατούν για τόσα πολλά χρόνια, αποφεύγουν επί πλέον να πληρώνουν φόρους στις Η.Π.Α. (οπότε οι διαφυγόντες φόροι πληρώνονται από τους Πολίτες της υπερδύναμης).
Η επόμενη ημέρα
Παρά την πρόσφατα υπογραφείσα διάσωση του από τις Η.Π.Α., κανένας δεν γνωρίζει εάν τελικά το Πουέρτο Ρίκο θα τα καταφέρει – αφού εξαρτάται από πάρα πολλούς παράγοντες, κυρίως από τη διενέργεια επενδύσεων, έτσι ώστε να αυξηθεί ξανά η παραγωγικότητα και να μειωθεί η ανεργία.
Αυτό σημαίνει με τη σειρά του δημόσιες επενδύσεις (δεν φτάνει η διαγραφή χρέους), αφού οι ιδιώτες δεν επενδύουν ποτέ σε μία κατεστραμμένη οικονομία, με συρρικνωμένη ζήτηση – έτσι ώστε να αυξηθούν στη συνέχεια οι μισθοί, να κλιμακωθεί η κατανάλωση, να αυξηθούν τα έσοδα του δημοσίου, να μειωθεί η φορολογία κοκ., για να επενδύσει αργότερα ο ιδιωτικός τομέας.
Σε κάθε περίπτωση, το ιδιότυπο πολιτικό καθεστώς του Πουέρτο Ρίκο ως μία περιοχή των Η.Π.Α. και όχι ως μία Πολιτεία, όπως περίπου συμβαίνει με την Ελλάδα και την Ευρωζώνη, επεξηγεί σε μεγάλο βαθμό γιατί δεν κατάφερε μέχρι στιγμής να απελευθερωθεί από την καταστροφική οικονομική του κατάσταση – η οποία χαρακτηρίζεται από ένα καταπιεστικό χρέος, το οποίο απαιτεί τη λήψη συνεχώς νέων μέτρων λιτότητας που βαθαίνουν την κρίση.
Ειδικότερα, το Πουέρτο Ρίκο δεν μπορεί να κάνει χρήση του 9ου Κεφαλαίου του πτωχευτικού κώδικα των Η.Π.Α. (στην Ευρωζώνη λείπει μία τέτοια νομοθεσία) – το οποίο επιτρέπει σε «κρατικές μονάδες» κάτω από το ομοσπονδιακό επίπεδο, όπως είναι οι κοινότητες και οι πόλεις, καθώς επίσης οι δημόσιες εγκαταστάσεις και οι κοινωφελείς εταιρείες, να αναδιαρθρώνουν τα χρέη τους υπό ορισμένες προϋποθέσεις.
Από την άλλη πλευρά, οι Πολιτείες των Η.Π.Α. είναι προστατευμένες, μέσω της συνταγματικής ανεξαρτησίας τους, από τους πιστωτές τους – όχι όμως το Πουέρτο Ρίκο, το οποίο δεν απολαμβάνει αυτήν την ανεξαρτησία. Εν προκειμένω, μόνο η ομοσπονδιακή κυβέρνηση των Η.Π.Α. μπορεί να επιβάλλει έναν «ειδικό σύνδικο πτώχευσης» στις εκάστοτε Πολιτείες – όπου, σε ορισμένες περιπτώσεις, η αναδιάρθρωση (διαγραφή, κούρεμα) του χρέους μπορεί να αποτελεί μέρος της λύσης (εκ των ουκ άνευ στην Ελλάδα, το αργότερο μετά τα μέσα του 2014).
Περαιτέρω, η κυβέρνηση των Η.Π.Α. δεν χρησιμοποιεί ομοσπονδιακά φορολογικά έσοδα για τη διάσωση χρεοκοπημένων Πολιτειών – από τότε και μετά που καθιερώθηκε η «αρχή της μη ευθύνης» στις αρχές του 19ου αιώνα, όταν αφέθηκε μία σειρά Πολιτειών να χρεοκοπήσουν (πριν από την υιοθέτηση του νόμου δεν είχαν αφεθεί Πολιτείες να χρεοκοπήσουν, με αποτέλεσμα να δημιουργηθούν μεγάλα προβλήματα – ενώ της ένωσης των Η.Π.Α. προηγήθηκε εμφύλιος πόλεμος μεταξύ των Πολιτειών).
Όλες οι αμερικανικές Πολιτείες τώρα, με μοναδική εξαίρεση το Vermont, έχουν υιοθετήσει νόμους ισοσκελισμένων προϋπολογισμών – ενώ το χρέος τους είναι κατά κανόνα στο 20% του εκάστοτε ΑΕΠ τους. Η δυσμενής όμως συνέπεια αυτών των νόμων είναι το ότι, σε περιόδους ύφεσης είναι υποχρεωμένες να ακολουθούν «προκυκλική πολιτική» – γεγονός που σημαίνει πως επιβάλλουν μέτρα λιτότητας, για να μην δημιουργούνται ελλείμματα στους προϋπολογισμούς τους, αντί να αυξάνουν τις δαπάνες και τις δημόσιες επενδύσεις («αντικυκλική» πολιτική).
Με στόχο να αποφευχθούν αυτές οι συνέπειες ή/και να καθυστερήσουν, η ομοσπονδιακή κυβέρνηση ψήφισε το ονομαζόμενο «κίνητρο του Obama» (Obama stimulus) το 2009 – με βάση το οποίο δόθηκαν πολύ γενναιόδωρες επιχορηγήσεις στις Πολιτείες, για την καταπολέμηση της Μεγάλης Ύφεσης που προκάλεσε η χρηματοπιστωτική κρίση του 2008. Αντί λοιπόν να εγκαταλειφθούν οι Πολιτείες στην τύχη τους ή να υπερχρεωθούν, όπως δυστυχώς συνέβη με τις χώρες της Ευρωζώνης ως αποτέλεσμα της πολιτικής που επέβαλλε η Γερμανία, χρεώθηκε η ομοσπονδιακή κυβέρνηση – έτσι ώστε να μην υπονομευθεί η οικονομική ανάκαμψη των επί μέρους Πολιτειών, με τη μη υιοθέτηση αναπτυξιακών προγραμμάτων.
Συνεχίζοντας, δεν έχουν σημειωθεί χρεοκοπίες αμερικανικών Πολιτειών για πάρα πολλά χρόνια – με μοναδική εξαίρεση την περίπτωση του Αρκάνσας, κατά τη διάρκεια της Μεγάλης Ύφεσης του 1930. Εν τούτοις, είναι συνηθισμένες οι πολλές μικρές πτωχεύσεις δημοσίων οργανισμών κάθε χρόνο, υπενθυμίζοντας πως η χρεοκοπία αποτελεί το ελιξίριο του καπιταλισμού (ανάλυση) – με πλέον εντυπωσιακή αυτήν της Νέας Υόρκης το 1975, η οποία λίγο έλειψε να χρεοκοπήσει, απειλώντας τον πλανήτη με μία παγκόσμια κρίση. Τελικά βέβαια βοηθήθηκε από την ομοσπονδιακή κυβέρνηση της Ουάσιγκτον με ένα δάνειο εκτάκτου ανάγκης – χωρίς όμως να χρησιμοποιηθούν χρήματα των φορολογουμένων (η Καλιφόρνια και η Enron είναι μία διαφορετική περίπτωση).
Η τελευταία μεγαλύτερη χρεοκοπία ενός «δημοσίου οργανισμού» στις Η.Π.Α. αφορά την πόλη του Ντιτρόιτ πριν από τρία περίπου χρόνια – ενώ σήμερα κινδυνεύει η πόλη των καζίνο, το Atlantic City του New Jersey. Υπενθυμίζουμε πως ο υποψήφιος για την προεδρία των Η.Π.Α., ο κ. Trump, έχει δραστηριοποιηθεί στο παρελθόν στον κλάδο των καζίνων στη συγκεκριμένη πόλη, αποτυγχάνοντας – ενώ σε μία από τις δηλώσεις του ανέφερε ότι, θα επιλύσει το πρόβλημα της υπερχρέωσης των Η.Π.Α. (108% του ΑΕΠ δημόσιο χρέος, άνω των 18 τρις $), με τη βοήθεια της στάσης πληρωμών (αν και μετά το αναίρεσε).
Η αναδιάρθρωση του χρέους
Επιστρέφοντας στο Πουέρτο Ρίκο, η αναδιάρθρωση των χρεών του (χρεοκοπία) μπορεί να συμπεριλαμβάνει τα εξής:
(α) κούρεμα ενός μέρους τους, (β) μείωση των επιτοκίων δανεισμού, (γ) μία παράταση της διάρκειας αποπληρωμής των υπολοίπων ή/και (δ) προσωρινή αναστολή των ληξιπρόθεσμων οφειλών (αναβολή ή στάση πληρωμών) – αντί να υποχρεωθεί να κλείσει τα νοσοκομεία του, τα αστυνομικά τμήματα και τα σχολεία, να ξεπουλήσει την περιουσία του κοκ., για να εξυπηρετήσει τους δανειστές του, όπως συμβαίνει με την Ελλάδα.
Εάν τώρα το Πουέρτο Ρίκο δεν λάμβανε μέτρα προστασίας του από τους δανειστές, τότε θα κινδύνευε με μία χιονοστιβάδα αγωγών, τα οποία θα το οδηγούσαν στην καταστροφή και στο χάος – κάτι που τελικά απέφυγε με το νόμο που ψήφισαν πρόσφατα οι Η.Π.Α., μέσω του οποίου αποφασίσθηκε η ελεγχόμενη χρεοκοπία του, έτσι ώστε να του δοθεί η δυνατότητα ενός νέου ξεκινήματος.
Εκτός αυτού, αντί να ικανοποιηθούν ορισμένοι μόνο προνομιούχοι δανειστές του, αυτοί δηλαδή που επηρεάζουν την αμερικανική κυβέρνηση, θα ωφεληθούν όλοι εξίσου – ενώ δεν θα λεηλατηθεί η δημόσια και η ιδιωτική περιουσία των Πολιτών του, από τους γνωστούς «γύπες των αγορών».
Ολοκληρώνοντας, μέχρι πρόσφατα δεν επιτρεπόταν στο Πουέρτο Ρίκο να χρεοκοπήσει – με αποτέλεσμα να συρρικνώνεται η οικονομία του, να μειώνονται τα έσοδα του δημοσίου, να αυξάνονται οι τόκοι των δανείων του οπότε τα χρέη κοκ, έως ότου απομονώθηκε εντελώς από τις αγορές, αδυνατώντας πλέον να δανεισθεί χρήματα. Ο κύκλος του διαβόλου λοιπόν, ο οποίος οδηγεί στην απόλυτη καταστροφή και στο χάος, είχε τεθεί σε λειτουργία – κάτι που μάλλον φαίνεται να αλλάζει μετά την απόφαση των Η.Π.Α., χωρίς όμως να είναι ακόμη σίγουρος κανένας, αφού όπως αναφέραμε δεν είναι αρκετή μόνο η αναδιάρθρωση του χρέους (απαιτούνται επί πλέον επενδύσεις κοκ.).
Επίλογος
Σε όλη την έκταση της ανάλυσης μας έχουμε επισημάνει αρκετές ομοιότητες της Ελλάδας με το Πουέρτο Ρίκο – η σχέση του οποίου με τις Η.Π.Α. μοιάζει πολύ με αυτήν της πατρίδας μας και της Ευρωζώνης. Δυστυχώς όμως, οι δανειστές της Ελλάδας αρνούνται να της εγκρίνουν μία αποτελεσματική αναδιάρθρωση των χρεών της, έτσι ώστε να αναβιώσει η επενδυτική διαδικασία – έχοντας επιλέξει τη λεηλασία της ιδιωτικής και δημόσιας περιουσίας της (άρθρο), αφού προηγουμένως την έχουν μετατρέψει σε αποικία χρέους ή/και σε προτεκτοράτο των ισχυρών κρατών της Ευρωζώνης.
Επικαλούνται δε τους Θεούς της νεοφιλελεύθερης αγοράς που δεν πρέπει να θυμώσουν, τους ιερούς και απαράβατους ευρωπαϊκούς κανόνες, καθώς επίσης τους νόμους που απαγορεύουν την αλληλεγγύη μεταξύ των κρατών της νομισματικής ένωσης! Μπορεί λοιπόν να κατηγορεί κανείς δίκαια τη σημερινή κυβέρνηση ή/και τις προηγούμενες για το κατάντημα της πατρίδας μας, ελπίζοντας πως κάποια επόμενη θα είναι καλύτερη, αλλά κάνει πολύ μεγάλο λάθος – αφού η Ελλάδα, μετά την προδοσία του 2009 ήταν, είναι και θα είναι έρμαιο των δανειστών της, οι οποίοι επιβάλλουν και θα επιβάλλουν τη θέληση τους δικτατορικά σε όλες τις μελλοντικές κυβερνήσεις.
Η μοναδική διαφορά της Ελλάδας με το Πουέρτο Ρίκο είναι ουσιαστικά το είδος των δανειστών της – οι γύπες των αγορών δηλαδή, οι οποίοι στην περίπτωση του νησιού είναι τα κερδοσκοπικά κεφάλαια, ενώ στην Ελλάδα οι ισχυροί «εταίροι» της, κυρίως η Γερμανία.
Το 2010 βέβαια οι δανειστές της Ελλάδας ήταν αντίστοιχοι με αυτούς του Πουέρτο Ρίκο – κυρίως οι γερμανικές και οι γαλλικές τράπεζες, οι οποίες ήταν εκείνες που διασώθηκαν από την υπαγωγή της χώρας μας στην Τρόικα (μαζί με το ευρώ, το οποίο διαφορετικά θα είχε καταρρεύσει).
Ολοκληρώνοντας, υπό την ηγεσία της Γερμανίας, το σύστημα των «οικονομικών γυπών» με τη μορφή των αποικιοκρατικών κρατών έχει τελειοποιηθεί σε τέτοιο βαθμό, ώστε ο οφειλέτης να είναι εντελώς ανίσχυρος και ταπεινωμένος – αδυνατώντας να αμυνθεί στο ξεπούλημα των περιουσιακών του στοιχείων, όταν παράλληλα στραγγαλίζεται εν ψυχρώ η οικονομία του, ενώ ο πληθυσμός οδηγείται σε μία ανθρωπιστική κρίση άνευ προηγουμένου.
Λογικά τώρα αναρωτιέται κανείς εάν υπάρχει ακόμη ελπίδα για την Ελλάδα, όπως τουλάχιστον διαφαίνεται για το Πουέρτο Ρίκο. Η απάντηση εδώ είναι ασφαλώς θετική, αρκεί να αντιδράσουν συλλογικά όλοι οι Έλληνες – όχι απέναντι στις κυβερνήσεις τους, οι οποίες είναι «de facto» θλιβερά υποχείρια των δανειστών, αλλά απέναντι στην τετραμελή Τρόικα, στον πραγματικό τους δικτάτορα. Ενδεχομένως μόνο έτσι θα ευαισθητοποιηθούν ο ΟΗΕ, οι Ευρωπαϊκοί Θεσμοί ή όποιος άλλος – έτσι ώστε να δοθεί αίσιο τέλος στο πρωτοφανές έγκλημα που συντελείται στην πατρίδα μας.

Βιβλιογραφία: Die Zeit, J.Bibov, FT

 

[dCorso]

 

[dCorso]

http://www.newsit.gr/oikonomia/Eggr...rkel-se-pagoma-ton-ellinikon-epitokion/710495

Συνεxιzουν τη εμμονικη  _ αλακια τους .. Ολοι μαzι..!!
Αντε να δουμε ποτε θα σπασει το σxοινι,γιατι το παρατραβηξαν..!!

 

[kostas8000]

http://www.analyst.gr/2017/03/29/to-dithen-magiko-nomismatiko-oplo-tis-ekt/

H κεντρική τράπεζα, ενεργώντας σκόπιμα παράνομα επιδεινώνει τις συνθήκες, με αποτέλεσμα να απομυζούν οι ισχυρότερες χώρες τις ασθενέστερες – οπότε οι τελευταίες θα οδηγούνται σταδιακά σε μαζικές χρεοκοπίες, μέσω των οποίων θα μετατρέπεται η μία μετά την άλλη σε αποικία χρέους, σε χώρες της LIDL.
.
.
«Εύλογα συμπεραίνεται πως η Ελλάδα στραγγαλίζεται σκόπιμα, με στόχο να οδηγηθεί εκτός της Ευρωζώνης εκούσια και χωρίς διετείς διαπραγματεύσεις, όπως η Βρετανία σε σχέση με την ΕΕ – αφενός μεν για να λεηλατηθεί με πληθωριστικές δραχμές ότι θα της έχει απομείνει (GEURO), αφετέρου για να υποδυθεί το ρόλο της Ιφιγένειας, για τον παραδειγματισμό όλων των υπολοίπων χωρών της Ευρωζώνης, έτσι ώστε να αποδεχθούν αδιαμαρτύρητα την πρωσική ηγεμονία«.
.
Ανάλυση

Οι κεντρικές τράπεζες εφοδιάζουν την οικονομία με χρήματα – κάτι που δρομολογείται μέσω των εμπορικών τραπεζών οι οποίες, για το συγκεκριμένο σκοπό, διατηρούν λογαριασμούς στην κεντρική. Σε φυσιολογικές συνθήκες, η κεντρική τράπεζα κάθε χώρας προσφέρει μία φορά την εβδομάδα βραχυπρόθεσμη ρευστότητα στις εμπορικές, με ένα ορισμένο επιτόκιο. Εν προκειμένω, οι τράπεζες αποφασίζουν πόσα από αυτά τα χρήματα θα δανειστούν με την τιμή (επιτόκιο) και για το χρονικό διάστημα που προσφέρονται – έναντι εγγυήσεων για την κάλυψη τους.
Η ρευστότητα τώρα που «αγοράζουν» με αυτόν τον τρόπο οι εμπορικές τράπεζες από την κεντρική, «πωλείται» περαιτέρω – με την έννοια πως παρέχονται δάνεια σε επιχειρήσεις και νοικοκυριά με ένα υψηλότερο επιτόκιο, έτσι ώστε να έχουν κέρδος (ανάλυση). Όσο χαμηλότερο είναι το επιτόκιο, με το οποίο η κεντρική τράπεζα δανείζει τις εμπορικές, τόσο φθηνότερα είναι τα δάνεια που παρέχουν – οπότε τόσο περισσότερες είναι οι επιχειρήσεις που μπορούν να δανειστούν για να επενδύσουν, αποκομίζοντας υψηλότερα κέρδη από το επιτόκιο που πληρώνουν.
Έτσι, κατά την κλασική οικονομική θεωρία, τίθεται σε λειτουργία ο μηχανισμός της ανάπτυξης, μέσω του οποίου αυξάνονται το ΑΕΠ και τα δημόσια έσοδα, μειώνεται η ανεργία κοκ. (η ρευστότητα που παράγουν οι ίδιες οι εμπορικές τράπεζες προστίθεται σε αυτήν που αγοράζουν από την κεντρική, πολλαπλασιάζοντας την) – ένας μηχανισμός από τον οποίο έχει απομονωθεί εντελώς Ελλάδα, οπότε είναι εύλογη η απορία, σχετικά με τις προβλέψεις ανάπτυξης της οικονομίας της.
Συνεχίζοντας, σε αντίθεση με τη θεωρία, το βασικό πρόβλημα που προέκυψε μετά τη χρηματοπιστωτική κρίση του 2008 ήταν το ότι, οι εμπορικές τράπεζες δεν αύξησαν το δανεισμό τους προς τις επιχειρήσεις και τα νοικοκυριά – παρά το ότι οι κεντρικές μείωσαν μαζικά τα επιτόκια τους παγκοσμίως, ακόμη και σε μηδενικό επίπεδο (0%). Πήραν βέβαια τα χρήματα που ήταν στη διάθεση τους, αλλά (α) είτε τα «πάρκαραν» σχεδόν στο σύνολο τους στην κεντρική, (β) είτε τα τοποθέτησαν στα χρηματιστήρια, για να αποκομίσουν υψηλότερα κέρδη.
Κατά τη διάρκεια τώρα της κρίσης χρέους της Ευρωζώνης (2011/12), η αιτία ήταν σε κάποιο βαθμό η ανασφάλεια που ένοιωθαν οι τράπεζες – συνειδητοποιώντας για πρώτη φορά μέσω της Ελλάδας πως θα μπορούσε μία χώρα της νομισματικής ένωσης να χρεοκοπήσει, χωρίς να βοηθηθεί ούτε από τις υπόλοιπες, ούτε από την ΕΚΤ. Ως εκ τούτου η κεντρική τράπεζα αποφάσισε να παρέχει όχι μόνο βραχυπρόθεσμη ρευστότητα στις εμπορικές αλλά, επίσης, χρήματα για μεγαλύτερα χρονικά διαστήματα – έως και τρία έτη (Long Term Refinancing Operations – LTRO’s).
Εν τούτοις, η μακροπρόθεσμη παροχή ρευστότητας δεν άλλαξε τη συνολική εικόνα, παρά το ότι τα εκατοντάδες δις € διοχετεύθηκαν σχεδόν παντού – έμμεσα επίσης στα κρατικά ταμεία των χωρών της Ευρωζώνης, επειδή οι εμπορικές τράπεζες αγόραζαν τα ομόλογα των κρατών τους που συνέχισαν να υπερχρεώνονται. Δηλαδή, τα νέα αυτά χρήματα δεν οδηγήθηκαν στην πραγματική οικονομία, έτσι ώστε οι επιχειρήσεις να επενδύσουν και τα νοικοκυριά να καταναλώσουν, αυξάνοντας το ρυθμό ανάπτυξης – όπως ήταν αναμενόμενο με βάση την οικονομική θεωρία.
Στο γράφημα που ακολουθεί φαίνεται η παροχή των διαφόρων ειδών ρευστότητας εκ μέρους της ΕΚΤ (κόκκινη καμπύλη), καθώς επίσης η εξέλιξη των πιστώσεων των τραπεζών σε σχέση με το εκάστοτε προηγούμενο έτος (γαλάζιες στήλες) – η οποία ήταν αρνητική από το 2012 έως το 2015.

Επεξήγηση γραφήματος: Τραπεζικές πιστώσεις, εξέλιξη ως προς το προηγούμενο έτος σε ποσοστά (γαλάζιες στήλες, αριστερή κάθετος) – Παροχή ρευστότητας εκ μέρους της ΕΚΤ (LTRO, T-LTRO, T-LTRO II) σε δις € (κόκκινη γραμμή, δεξιά κάθετος).
.
Εξαιτίας αυτού του γεγονότος η ΕΚΤ αύξησε ξανά τη ρευστότητα, εν πρώτοις το 2014 και στο τέλος το 2016 – με στοχευόμενο, ξεκάθαρο προορισμό όμως το δανεισμό της πραγματικής οικονομίας. Για να το πετύχει η ΕΚΤ, αυτού του είδους τα χρήματα που ονομάσθηκαν «στοχευόμενη μακροπρόθεσμη ανά-χρηματοδοτική λειτουργία» (Targeted Long Term Refinancing Operations ή T-LTRO’s), προέβλεπαν το εξής «δώρο» (bonus):
«Εάν κατευθύνονταν στο δανεισμό των πελατών των τραπεζών, δεν θα επιβαρύνονταν με το βασικό επιτόκιο που είναι 0%, αλλά με το επιτόκιο αποδοχής των καταθέσεων τους – το οποίο είναι αρνητικό μετά το 2011, ενώ πρόσφατα ευρισκόταν στο -0,4%«.
Με απλά λόγια οι εμπορικές τράπεζες όταν δανείζονται από την ΕΚΤ, χρησιμοποιώντας τα χρήματα αυτά για να δανείσουν την πραγματική οικονομία, δεν πληρώνουν επιτόκιο αλλά, αντίθετα, πληρώνονται με 0,4% ή με 40 μονάδες βάσης επί των δανείων τους!
Ως εκ τούτου τα T–LTRO‘s θεωρούνται ως το πλέον «ευρύτερο» νομισματικό εργαλείο των κεντρικών τραπεζών στην παγκόσμια ιστορία – παρά το ότι τα πακέτα ποσοτικής διευκόλυνσης (QE), καθώς επίσης οι αγορές ομολόγων, είναι πιο γνωστά και τους δίνεται πολύ μεγαλύτερη σημασία από τα ΜΜΕ. Ο όγκος τους βέβαια είναι αρκετά μεγαλύτερος, αλλά σε σύγκριση με τα T-LTRO’s θεωρούνται πεπαλαιωμένα νομισματικά όπλα – αφού χρησιμοποιούνται πολλά χρόνια από τις κεντρικές τράπεζες
Οι παράνομες επεμβάσεις της ΕΚΤ
Περαιτέρω, με το δήθεν μαγικό νομισματικό της όπλο η ΕΚΤ πέρασε το Ρουβίκωνα – όπως ονομαζόταν ο μικρός ιταλικός ποταμός που απαγορευόταν να διαβούν οι Ρωμαίοι στρατηγοί με τις λεγεώνες τους, κατά τη διάρκεια της ρεπουμπλικανικής περιόδου. Με απλά λόγια, δεν δημιουργεί μόνο νέα χρήματα από το πουθενά, παραμένοντας στη συνέχεια ως σκηνοθέτης στο περιθώριο – αλλά, αντίθετα, παρεμβαίνει στη δανειακή πολιτική των εμπορικών τραπεζών, καθορίζοντας η ίδια πώς θα χρησιμοποιήσουν τα χρήματα που τους προσφέρει!
Δεν ασχολείται επομένως μόνο με τη νομισματική πολιτική ως οφείλει και δεν επεμβαίνει επί πλέον παράνομα στα πολιτικά δρώμενα, όπως στην περίπτωση της Ελλάδας (συμμετοχή στην Τρόικα, κλείσιμο των τραπεζών), της Ιρλανδίας κοκ., εκβιάζοντας τα κράτη ενάντια στους κανόνες της νομισματικής ένωσης (ανάλυση) αλλά, επίσης, παρεμβαίνει στη λειτουργία των εμπορικών τραπεζών – επηρεάζοντας έμμεσα τη βιομηχανική και λοιπή πολιτική της σοβιετικής ως εκ τούτου Ευρωζώνης.
Στα πλαίσια αυτά οι απαγορεύσεις από τις συνθήκες της ΕΕ, όπως το ότι δεν επιτρέπεται η χρεοκοπία κάποιας χώρας της ή/και η διαγραφή χρεών (η οποία φυσικά έπαψε στην πράξη να ισχύει με το PSI), είναι αστείες – αφού η ίδια η κεντρική τράπεζα αδιαφορεί για τις συμφωνίες και παρανομεί επανειλημμένα, χωρίς καμία συνέπεια. Προφανώς λοιπόν έχει υπερβεί κατά πολύ τις αρμοδιότητες της – γεγονός για το οποίο κάποια στιγμή θα κληθεί ασφαλώς να απολογηθεί.
Από την άλλη πλευρά, η υπερβολικά χαλαρή νομισματική πολιτική έχει οδηγήσει στη δημιουργία μαζικών πλεονασματικών ρεζερβών εκ μέρους των εμπορικών τραπεζών – ενώ τα T-LTRO’s θα μπορούσαν να συμβάλλουν στη διοχέτευση όλων αυτών των χρημάτων που είναι παρκαρισμένα παράλογα στην ΕΚΤ, στην πραγματική οικονομία. Φαίνεται δηλαδή πως η κεντρική τράπεζα πίστευε ότι, μέσω του νέου αυτού όπλου θα αποφευχθεί η επί πλέον τοποθέτηση των χρημάτων στα χρηματιστήρια, ενισχύοντας την κερδοσκοπία και τη δημιουργία υπερβολών (φούσκες).
Η πράξη βέβαια ήταν εντελώς διαφορετική, αφού η ζήτηση των τριών πρώτων T-LTRO’s ήταν πολύ μικρή – της τάξης των 31 δις € τον Ιούνιο του 2016, καθώς επίσης λίγο περισσότερα το Σεπτέμβρη και το Δεκέμβρη. Εν τούτοις, το τέταρτο και τελευταίο, το οποίο προσφέρθηκε την περασμένη εβδομάδα, εκτοξεύθηκε σε χρόνο μηδέν στα 233 δις € (γράφημα) – κάτι που όμως οφείλεται στις διαδόσεις που κυκλοφορούν, σύμφωνα με τις οποίες η ΕΚΤ σχεδιάζει την αύξηση των βασικών της επιτοκίων, κατά το παράδειγμα της Fed.

Επεξήγηση γραφήματος: Δάνεια για δανεισμό – εξέλιξη των T-LTRO I και T-LTRO II, όπου φαίνεται πως το T-LTRO II εκτοξεύθηκε στα ύψη, το Μάρτιο του 2017.
.
Λογικά επομένως οι τράπεζες θέλησαν να εκμεταλλευτούν τη δυνατότητα να δανειστούν για τελευταία φορά με μηδενικό επιτόκιο από την ΕΚΤ – έχοντας επί πλέον τη δυνατότητα να εξασφαλίσουν ένα δώρο (bonus) ύψους 40 μονάδων βάσης (-0,4% επιτόκιο), εάν δανείσουν με αυτά τα χρήματα την πραγματική οικονομία.
Εν τούτοις μάλλον τα χρήματα αυτά θα κατευθυνθούν ξανά στα χρηματιστήρια, κρίνοντας από την υπερβολική άνοδο δεικτών, όπως του γερμανικού DAX – ενώ το δήθεν μαγικό όπλο της ΕΚΤ έχει προσφέρει ελάχιστα από τη μακροοικονομική του πλευρά, αφού έχουν συμβεί τα εξής:
(α) Οι εμπορικές τράπεζες παρκάρουν όλο και υψηλότερες πλεονασματικές ρεζέρβες στην κεντρική, έχοντας εκμεταλλευτεί τις αγορές ομολόγων εκ μέρους της – οι οποίες έχουν υποσκελίσει τα πειράματα με τα LTRO’s και T-LTRO’s. Έτσι χειραγωγούνται τα επιτόκια δανεισμού των χωρών της Ευρωζώνης και δημιουργούνται φούσκες στις αγορές των ομολόγων – οι οποίες κάποια στιγμή θα εκραγούν.
(β)  Η ΕΚΤ δεν επιθυμεί να αυξήσει το συνολικό όγκο των πιστώσεων, αφού οι μελέτες που έχει διεξάγει τεκμηρίωσαν ότι, τα χρήματα που εισέρευσαν στις εμπορικές τράπεζες μέσω των T-LTRO‘s κατευθύνθηκαν μόνο στις υγιείς χώρες και τράπεζες, οι οποίες έτσι και αλλιώς είχαν μεγάλη ρευστότητα στη διάθεση τους.
Στις χώρες αυτές, όπως η Γερμανία, πυροδοτούν τον πληθωρισμό, ο οποίος δημιουργεί ακόμη μεγαλύτερες ανισορροπίες στο εσωτερικό της νομισματικής ένωσης – ενώ φυσικά λειτουργεί υποτιμητικά όσον αφορά το ευρώ, μεγεθύνοντας τα πλεονάσματα στα ισοζύγια τρεχουσών συναλλαγών τους εις βάρος των ελλειμματικών κρατών, όπως είναι οι εταίροι τους και οι Η.Π.Α.
(γ)  Στα προβληματικά κράτη, όπως είναι η Ιταλία και η Ισπανία, τα T-LTRO‘s είχαν ως αποτέλεσμα τη μείωση του κόστους των δανείων των τραπεζών (επιτόκια), χωρίς όμως να βοηθήσουν την ανάπτυξη. Η αιτία δεν είναι τα δομικά τους προβλήματα, όπως ισχυρίζεται η ΕΚΤ αλλά το ότι, αφενός μεν δεν υπάρχει μεγάλος αριθμός αξιόχρεων δανειοληπτών, αφετέρου δεν διενεργούνται εύκολα επενδύσεις, λόγω της υπερχρέωσης και της μειωμένης ζήτησης – γεγονότα που διαπιστώνονται και στην Ελλάδα, σε πολύ μεγαλύτερο βαθμό.
(δ)  Φυσικά η Ελλάδα είναι αποκλεισμένη από όλο αυτό τον πακτωλό ρευστότητας, οπότε λογικά λέγεται πως βρέχει χρήματα και η κυβέρνηση (όλες όμως από το 2012 και μετά, χωρίς φυσικά να ευθύνονται) κρατάει ομπρέλα – κάτι που δεν προκαλεί μόνο τεράστια προβλήματα στο δανεισμό του κράτους, των δημοσίων καθώς επίσης των ιδιωτικών επιχειρήσεων αλλά, επίσης, τους στερεί την ανταγωνιστικότητα.
Με δεδομένο δε το ότι, οι ελληνικές επιχειρήσεις είτε δεν έχουν πρόσβαση σε δάνεια, είτε δανείζονται με πολύ πιο ακριβά επιτόκια από τις υπόλοιπες χώρες της Ευρωζώνης, οπότε δεν διενεργούνται επενδύσεις εκ μέρους τους, η ανταγωνιστικότητα τους καταρρέει – αφού μόνο η μείωση του κόστους εργασίας ανά μονάδα παραγομένου προϊόντος δεν αρκεί, ενώ δημιουργεί επί πλέον προβλήματα στην κατανάλωση, μειώνοντας το ΑΕΠ, τα έσοδα του δημοσίου κοκ.
Εύλογα λοιπόν συμπεραίνεται πως η Ελλάδα στραγγαλίζεται σκόπιμα, με στόχο να οδηγηθεί εκτός της Ευρωζώνης εκούσια και χωρίς διετείς διαπραγματεύσεις, όπως η Βρετανία σε σχέση με την ΕΕ – αφενός μεν για να λεηλατηθεί με πληθωριστικές δραχμές ότι θα της έχει απομείνει (GEURO), αφετέρου για να υποδυθεί το ρόλο της Ιφιγένειας, για τον παραδειγματισμό όλων των υπολοίπων χωρών της Ευρωζώνης, έτσι ώστε να αποδεχθούν αδιαμαρτύρητα την πρωσική ηγεμονία.
Επίλογος
Ολοκληρώνοντας, η μέχρι σήμερα εμπειρία από ένα ακόμη νεωτεριστικό νομισματικό όπλο που θα έκανε δήθεν θαύματα, τεκμηριώνει πως η πολιτική των κεντρικών τραπεζών έχει φτάσει στα όρια της – αφού έχουν πλημμυρίσει το σύστημα με ρευστότητα, χωρίς κανένα σημαντικό αποτέλεσμα, σε σχέση με το ρυθμό ανάπτυξης.
Ειδικά όσον αφορά την Ευρωζώνη αποδεικνύεται πως οι εκ των πραγμάτων πολλές ταχύτητες που τη χαρακτηρίζουν δεν επιλύονται από τη νομισματική πολιτική – αντίθετα, η ΕΚΤ επιδεινώνει σημαντικά τις συνθήκες, με αποτέλεσμα να απομυζούν όλο και περισσότερο οι ισχυρότερες χώρες τις ασθενέστερες.
Έτσι οι τελευταίες θα οδηγούνται σταδιακά σε μαζικές χρεοκοπίες, μέσω των οποίων θα μετατρέπεται η μία μετά την άλλη σε αποικία χρέους – σε χώρες της LIDL. Εκτός εάν βέβαια ενωθεί πολιτικά η Ευρωζώνη ή διαλυθεί – με τις περισσότερες πιθανότητες να συγκλίνουν στο δεύτερο (ανάλυση).
Βιβλιογραφία: F&W, NEINHAUS

 

[kostas8000]

http://www.analyst.gr/2017/04/05/i-adifagos-prosiki-oikonomiki-taktiki/

Με εξαίρεση τον κ. Σόιμπλε, την ελληνική αξιωματική αντιπολίτευση, ορισμένα ΜΜΕ και κάποιους Έλληνες, όλοι οι άλλοι πιστεύουν πως χωρίς την ονομαστική διαγραφή του 50% του δημοσίου χρέους δεν υπάρχει μέλλον για την Ελλάδα – η Ευρώπη των πολλών ταχυτήτων.
.
Όλοι γνωρίζουν πως η οικονομία της Ευρώπης είναι βαθιά διαιρεμένη – οπότε η ΕΕ των πολλών ταχυτήτων αποτελεί μία αναμφίβολη πραγματικότητα. Το πόσο βαθιές όμως είναι οι διαφορές των κρατών μεταξύ τους φαίνεται από το γράφημα που ακολουθεί, το οποίο αποτυπώνει τις αλλαγές στο ποσοστό της ανεργίας στις 11 σημαντικότερες χώρες της Ευρωζώνης – λίγο από το ξεκίνημα του ευρώ, το 1998, έως τη χρηματοπιστωτική κρίση του 2008 (μπλε στήλες), καθώς επίσης από το 2008 και μετά (πορτοκαλί).

Όπως διαπιστώνεται από το γράφημα, τα πρώτα δέκα χρόνια μειώθηκε η ανεργία σε όλες τις χώρες, με μοναδική εξαίρεση την Πορτογαλία – γεγονός που σημαίνει πως η υιοθέτηση του ευρώ ήταν αρχικά ένα πολύ θετικό γεγονός, αφού δημιούργησε ανάπτυξη, καθώς επίσης θέσεις απασχόλησης. Ειδικά δε σε εκείνα τα κράτη, όπου η ανεργία ήταν υψηλή, περιορίσθηκε σημαντικά – όπως στην Ισπανία από το 13% στο 8%, στη Φινλανδία από το 11% στο 6%, ενώ στην Ελλάδα από το 12% στο 8%.
Μετά την χρηματοπιστωτική κρίση όμως, ιδίως δε μετά την κρίση χρέους της Ευρωζώνης το 2010, όλα τα κράτη βυθίστηκαν στην ύφεση – με αποτέλεσμα να χαθούν εκατομμύρια θέσεις εργασίας. Έκτοτε η ανεργία κλιμακώθηκε παντού, με εξαίρεση τη Γερμανία – στην οποία μειώθηκε τόσο πριν από την κρίση, όσο και μετά. Στο αντίθετο άκρο ευρίσκονται η Ελλάδα και η Ισπανία, όπου η απώλεια των θέσεων εργασίας μετά το 2008 ήταν πολύ μεγαλύτερη από την αύξηση τους την προηγούμενη περίοδο – οπότε λογικά θεωρούνται ως οι μεγαλύτεροι χαμένοι της κρίσης.
Στην Ιταλία τόσο η αύξηση των θέσεων εργασίας πριν το 2008, όσο και η μείωση τους μετά, ήταν περίπου στο ίδιο ύψος – ενώ η Ολλανδία και η Αυστρία έχασαν περισσότερο από όσο κέρδισαν. Στην Πορτογαλία η ανεργία αυξανόταν τόσο την πρώτη χρονική περίοδο, όσο και μετά – ενώ, αντίθετα, στη Γερμανία μειωνόταν τόσο πριν, όσο και μετά. Εύλογα λοιπόν αναρωτιέται κανείς την αιτία του «γερμανικού θαύματος», με την απάντηση να είναι η εξής εξαιρετικά απλή:
(α)  1998-2008: Η Γερμανία, εφαρμόζοντας την πολιτική της φτωχοποίησης του γείτονα και το μισθολογικό dumping το 2000 με την ατζέντα 2010, ένα είδος λιτότητας δηλαδή, περιόρισε την ανεργία – βοηθούμενη σε μεγάλο βαθμό από τον υψηλό ρυθμό ανάπτυξης των εταίρων της, ένα μεγάλο ποσοστό του οποίου οφειλόταν στον υπερβολικό δανεισμό τους.
Υιοθέτησε επίσης μία σειρά διαρθρωτικών αλλαγών, οι οποίες ως γνωστόν αποδίδουν μακροπρόθεσμα, ενώ σε βραχυπρόθεσμο χρονικό διάστημα προκαλούν ύφεση – κάτι που όμως, σε αντίθεση με αυτό που απαιτεί η Γερμανία μετά το 2008 από τις χώρες της περιφέρειας, είχε το χρόνο να το αντισταθμίσει, επειδή τα κράτη γύρω της αναπτυσσόταν, ενώ η ίδια δεν ήταν υπερχρεωμένη.
(β)  2008 – 2017: Από το 2008 και μετά, ιδιαίτερα μετά το 2010, η Γερμανία τρέφεται από την ευρωπαϊκή κρίση χρέους – αφού το ευρώ υποτιμήθηκε διευκολύνοντας τις εξαγωγές της, με αποτέλεσμα να εκτοξευθούν τα πλεονάσματα της στα ύψη, τα επιτόκια δανεισμού της μειώθηκαν περιορίζοντας τα ελλείμματα του προϋπολογισμού της, εισάγει εκπαιδευμένο εργατικό δυναμικό από την περιφέρεια ωφελούμενη με πάνω από 200.000 € ανά άτομο (όσο το κόστος δηλαδή της εκπαίδευσης τους), εξαγοράζει τις επιχειρήσεις των εταίρων της σε εξευτελιστικές τιμές (άρθρο), οι δικές της εταιρείες επεκτείνονται λόγω της δυνατότητας τους να δανείζονται φθηνά (βλ. LIDL), κοκ.

Ως εκ τούτου, εάν περιμένει κανείς πως θα επιλύσει το ελληνικό πρόβλημα, το δαυλό δηλαδή που είναι ανά πάσα στιγμή έτοιμος να πυροδοτήσει μία νέα κρίση όταν «κοπάζει» η προηγούμενη, κάνει ένα τεράστιο λάθος – αφού αυτό που τη συμφέρει είναι η διατήρηση της Ευρωζώνης σε κρίση, για να μπορεί να απομυζεί τους πάντες.
Στα πλαίσια αυτά είναι ανόητο να νομίζει κανείς ότι, ο στόχος της Γερμανίας είναι η λεηλασία μόνο της Ελλάδας ή ότι μας επιβάλλει άθελα της μέτρα που καταστρέφουν την οικονομία μας – αφού το κάνει συνειδητά και σκόπιμα, εκμεταλλευόμενη τις θλιβερές κυβερνήσεις μας, οι οποίες πιστεύουν στις υποσχέσεις περί διαγραφής χρέους που ποτέ δεν τηρούνται.
Ασφαλώς λοιπόν γνωρίζει πως το κεντρικό πρόβλημα της Ελλάδας είναι το δημόσιο και ιδιωτικό χρέος της – λόγω των οποίων έχει χάσει εντελώς την πιστοληπτική της ικανότητα, οπότε είναι αδύνατον να αναπτυχθεί ότι και να κάνει. Το γνωρίζει πολύ καλύτερα από τον καθένα, αφού το έχει βιώσει η ίδια το 1953, έχοντας απαιτήσει (και επιτύχει) τη διαγραφή των χρεών της, ακριβώς για τους συγκεκριμένους λόγους.
Εν τούτοις, δεν τη συμφέρει καθόλου, οπότε δεν πρόκειται να μας το επιτρέψει ποτέ, εκμεταλλευόμενη το φόβο μας να χρεοκοπήσουμε εντός του ευρώ και να μας διώξουν – πόσο μάλλον όταν οι ελληνικές κυβερνήσεις υιοθετούν η μία μετά την άλλη την πολιτική της υποτέλειας και των υποκλίσεων απέναντι στην καγκελάριο, χωρίς καμία απολύτως ντροπή.
Η ανάγκη ονομαστικής διαγραφής του χρέους
Περαιτέρω, ενώ συνεχίζεται το θρίλερ της αξιολόγησης, όπου ουσιαστικά πρόκειται για μία ακόμη διαπραγμάτευση με τους πιστωτές, η γερμανική εφημερίδα Handelsblatt επαναφέρει το θέμα της βιωσιμότητας του ελληνικού χρέους – για το οποίο συγκρούεται ο κ. Σόιμπλε, ως αυθαίρετος εκπρόσωπος των Ευρωπαίων δανειστών, με το ΔΝΤ.
Οφείλει βέβαια να τονίσει κανείς εδώ πως ακόμη και αν κερδίσει η ελληνική κυβέρνηση στο θέμα των πρωτογενών πλεονασμάτων, περιορίζοντας το ύψος τους από το 3,5% που απαιτεί ο Γερμανός, δεν πρόκειται να βοηθήσει καθόλου την οικονομία μας – αφού οι συνεχείς καθυστερήσεις στο κλείσιμο της αξιολόγησης μειώνουν το ΑΕΠ μας, οπότε τα έσοδα του δημοσίου, επιδεινώνοντας παράλληλα τη θέση των τραπεζών, με αποτέλεσμα να έχουμε χάσει ήδη ποσά που πλησιάζουν το 3,5% του ΑΕΠ.
Η γερμανική εφημερίδα πάντως επικαλείται διεθνείς οικονομολόγους, όπως το γνωστό ως «δόκτορα του σοκ» (ανάλυση) – ο οποίος, στην ερώτηση σχετικά με το εάν αξίζει η Ελλάδα τη διαγραφή του χρέους της, σε συνδυασμό με την παροχή βοήθειας από την ΕΕ, ανέφερε πως θα μπορούσε να απαντήσει κανείς με την εξής άλλη ερώτηση: «το άξιζε η Γερμανία το 1953, αν και είχε καταστρέψει την Ευρώπη;».
Υπενθύμισε δηλαδή τη Συμφωνία του Λονδίνου, με την οποία διαγράφηκε το 50% των χρεών της Γερμανίας, της προσφέρθηκε το Marshall Plan για την επανεκκίνηση της οικονομίας της, ενώ η πληρωμή των υπολοίπων ήταν με ρήτρα εξαγωγών – αν και οι αιτίες του τότε γερμανικού θαύματος ήταν ακόμη περισσότερες (άρθρο).
Ο παραπάνω αμερικανός οικονομολόγος υποστηρίζει πως η σημερινή κατάσταση της Ελλάδας είναι ανάλογη με εκείνη της μεταπολεμικής Γερμανίας – όπου όλοι σχεδόν οι ιστορικοί της οικονομίας είναι απολύτως πεπεισμένοι ότι, χωρίς τη διαγραφή χρέους η Γερμανία δεν θα είχε ποτέ ξεφύγει από την κρίση, παρά τα υπόλοιπα πλεονεκτήματα της. Το ίδιο πιστεύει επίσης ο Γερμανός καθηγητής του LSE κ. A. Ritschl, ο οποίος ήδη από το ξεκίνημα της κρίσης είχε γράψει τα εξής:


Η ανθελληνική υστερία των γερμανικών ΜΜΕ είναι εξαιρετικά επικίνδυνη για τη Γερμανία. Ουσιαστικά καθόμαστε μέσα σε ένα γυάλινο σπίτι: η γερμανική ανάπτυξη οφείλεται αποκλειστικά και μόνο στο ότι, τόσο τα θύματα του πρώτου, όσο και του δεύτερου παγκοσμίου πολέμου, παραιτήθηκαν από τις απαιτήσεις τους….. Παρά το ότι η Γερμανία είναι υπεύθυνη για δύο παγκοσμίους πολέμους, εκ των οποίων ο δεύτερος ήταν κάτι παραπάνω από καταστροφικός, τα θύματα της συμφώνησαν να διαγραφεί ένα μεγάλο μέρος των χρεών της. Τα ότι η Γερμανία οφείλει την οικονομική της άνοδο στη γενναιοδωρία των άλλων λαών δεν το έχει ξεχάσει κανείς – ούτε οι Έλληνες.

Οι Έλληνες γνωρίζουν πάρα πολύ καλά τα «πολεμικά άρθρα» των γερμανικών ΜΜΕ. Εάν αλλάξουν οι διαθέσεις στην Ελλάδα (εάν «ξυπνήσουν» δηλαδή οι Έλληνες, εάν εκλέξουν επαρκείς, ανιδιοτελείς, ικανούς, θαρραλέους πολιτικούς και διεκδικήσουν τα δικαιώματα  τους), τότε είναι πολύ πιθανόν να ακολουθήσουν και οι άλλες ευρωπαϊκές χώρες – απαιτώντας με τη σειρά τους τα χρήματα που χωρίς καμία αμφιβολία τους χρωστάμε.
Εάν λοιπόν υποχρεωθούμε νομικά να εξοφλήσουμε όλες μας τις υποχρεώσεις, τότε θα μας πάρουν και τα πουκάμισα μας – αφού, με βάση τη συμφωνία του Λονδίνου, οι πολεμικές αποζημιώσεις, οι οποίες δεν πληρώθηκαν το 1953, θα έπρεπε να εξοφληθούν σε περίπτωση τυχόν επανένωσης της Γερμανίας. 
Στην περίπτωση αυτή, θα ήταν πολύ καλύτερα όχι μόνο να αναδιοργανώναμε την ελληνική Οικονομία με δικό μας αποκλειστικά κόστος, αλλά να το κάναμε πλουσιοπάροχα. Εάν, αντί να συμμορφωθούμε με τους διεθνείς νόμους και να πληρώσουμε τα χρέη μας, συνεχίσουμε να παριστάνουμε τον πλούσιο τραπεζίτη, ο οποίος καπνίζει ήρεμα το πούρο του και δεν θέλει να πληρώσει τα χρέη του, εκβιάζοντας τους πιστωτές του, τότε κάποια στιγμή θα μας έλθει ένας τεράστιος λογαριασμός.
Η καλύτερη λύση σήμερα για την Ελλάδα και τη Γερμανία, με βάση τις εμπειρίες από τις δικές μας χρεοκοπίες, είναι η διαγραφή ενός μεγάλου μέρους του Ελληνικού χρέους. Κάποιες τράπεζες θα αντιμετώπιζαν βέβαια προβλήματα, αλλά θα μπορούσαν να διασωθούν με ορισμένα βοηθητικά προγράμματα. Για τη Γερμανία ίσως είναι ακριβό, αλλά πρέπει να πληρώσουμε – έτσι ή αλλιώς, αφού χρωστάμε. Σε κάθε περίπτωση, η Ελλάδα θα είχε την ευκαιρία να κάνει μία καινούργια αρχή – μία ευκαιρία που προσφέρθηκε στην αχάριστη Γερμανία πολλές φορές στο παρελθόν, ειδικά από τις Η.Π.Α.” (πηγή).
Οι αναλογίες με τη Γερμανία του 1953
Περαιτέρω, η ερευνητική ομάδα που εξέτασε με ποιόν τρόπο η Συμφωνία του Λονδίνου βοήθησε τη Γερμανία τότε, σύμφωνα με την Handelsblatt, διαπίστωσε πως με την ονομαστική διαγραφή (κούρεμα) του χρέους, βελτιώθηκε η πιστοληπτική αξιοπιστία της χώρας – οπότε η κυβέρνηση της ήταν σε θέση να παίρνει νέα δάνεια με χαμηλά επιτόκια, επίσης ο ιδιωτικός τομέας, με αποτέλεσμα να αυξηθούν οι επενδύσεις, ο ρυθμός ανάπτυξης της οικονομίας της κοκ.
Ήδη δε από την έναρξη των διαπραγματεύσεων το 1951 και έως το τέλος της, τα επιτόκια των γερμανικών δεκαετών ομολόγων μειώθηκαν από το 3% στο 1,8% – γεγονός που δεν ωφέλησε μόνο το δημόσιο αλλά, επίσης, τις τράπεζες και τις επιχειρήσεις, μειώνοντας παράλληλα τα έξοδα τους σε ξένο νόμισμα.
Στο θέμα της ανάγκης να ανακτηθεί η πιστοληπτική ικανότητα του δημοσίου και ιδιωτικού τομέα της Ελλάδας, ως πρώτη προτεραιότητα των διαπραγματεύσεων, έχουμε αναφερθεί άπειρες φορές – τονίζοντας πάντοτε πως κάτι τέτοιο μπορεί να επιτευχθεί μόνο με τη διαγραφή χρέους.
Το γεγονός όμως ότι, τόσο η γερμανική οικονομική εφημερίδα, όσο και οι επιστήμονες που επικαλείται έχουν την ίδια ακριβώς άποψη με εμάς, δεν φαίνεται δυστυχώς να αξιολογείται σωστά ούτε από την ελληνική κυβέρνηση, ούτε από την αξιωματική αντιπολίτευση – αφού η μεν πρώτη δεν απαιτεί τη διαγραφή μη υπογράφοντας καμία άλλη αξιολόγηση/διαπραγμάτευση, κάτι που αποτελεί ίσως την τελευταία μας ευκαιρία, ενώ η δεύτερη επιμένει στην πολιτική των μνημονίων.
Με την ελπίδα βέβαια της επιμήκυνσης του χρόνου αποπληρωμής, η οποία όμως αφενός μεν δεν πρόκειται να μας προσφέρει απολύτως τίποτα, αφετέρου είναι δεδομένη – επειδή η Ελλάδα, το αργότερο μετά το 2021, δεν θα είναι σε θέση να πληρώνει ούτε τους τόκους των δανείων της.
Συνεχίζοντας, κατά την εφημερίδα αυτό που βοήθησε τη Γερμανία το 1953, η ανάκτηση δηλαδή της πιστοληπτικής της ικανότητας, χρησιμοποιείται σήμερα από την πρωσική κυβέρνηση ως ένα από τα βασικά της επιχειρήματα εναντίον ενός κουρέματος του ελληνικού χρέους – επειδή δήθεν δεν υπάρχει εμπιστοσύνη στο ότι, τα χρήματα αυτά που θα κερδίσει η Ελλάδα θα χρησιμοποιηθούν επωφελώς από τις κυβερνήσεις της! Ποιός της δίνει εν προκειμένω τα επιχειρήματα αυτά; Δυστυχώς όλοι εμείς οι Έλληνες, επειδή συνηθίζουμε να βάζουμε τα χεράκια μας για να βγάζουμε τα ματάκια μας – μέσα από τους δημόσιους «αφορισμούς» μας (άρθρο).
Εν τούτοις, το 1953 υπήρχαν επίσης επικριτές της συμφωνίας, οι οποίοι υποστήριζαν ότι, το κούρεμα του χρέους θα οδηγούσε τη γερμανική κυβέρνηση σε μία ασταθή δημοσιονομική πολιτική – κάτι που τελικά δεν συνέβη. Εκτός αυτού, το βασικό θέμα δεν είναι εάν αξίζει μία χώρα το κούρεμα και εάν πληροί τους όρους, αλλά εάν το χρειάζεται απαραίτητα όπως η Γερμανία το 1953 και η Ελλάδα σήμερα, καθώς επίσης το ομοσπονδιακό κρατίδιο της Ρηνανίας Βεστφαλίας.

Εν προκειμένω το κρατίδιο είναι ο βασιλιάς του χρέους στη Γερμανία, με χρέη της τάξης των 185 δις € (γράφημα) – γεγονός που κατά το ινστιτούτο του Μονάχου, το οποίο συνεχώς κατακρίνει την Ελλάδα, εμποδίζει την ανάπτυξη του (ενώ το χρέος της χώρας μας όχι!).
Αποδεικνύεται λοιπόν από παντού ότι, χωρίς την ονομαστική διαγραφή ενός μεγάλου μέρους του χρέους μας δεν υπάρχει μέλλον – ενώ οι μοναδικοί υποστηρικτές της αντίθετης άποψης είναι, εκτός από τον κ. Σόιμπλε, η αξιωματική αντιπολίτευση, κάποια ελληνικά ΜΜΕ, καθώς επίσης ορισμένοι άλλη Έλληνες όχι ασφαλώς από πρόθεση, αλλά από καθαρή ανοησία.
Επίλογος
Ολοκληρώνοντας, τόσο η ΕΕ, όσο και η Ευρωζώνη οδεύουν προς τη διάλυση τους, με βασική αιτία την αδηφάγο οικονομική τακτική της Γερμανίας – του πιο αχάριστου κράτους του πλανήτη. Όσον αφορά την Ελλάδα, εάν ο πρωθυπουργός τηρήσει την υπόσχεση του, σύμφωνα με την οποία δεν θα κλείσει την αξιολόγηση εάν δεν συμφωνηθεί η διαγραφή μέρους του χρέους, ίσως υπάρχει ακόμη ελπίδα – κάτι όμως για το οποίο πολύ αμφιβάλλουμε, αφού δεν έχει τιμήσει ποτέ καμία από τις δεσμεύσεις του.

 

[kostas8000]

Εκτός αυτού, το βασικό θέμα δεν είναι εάν αξίζει μία χώρα το κούρεμα και εάν πληροί τους όρους, αλλά εάν το χρειάζεται απαραίτητα όπως η Γερμανία το 1953 και η Ελλάδα σήμερα, καθώς επίσης το ομοσπονδιακό κρατίδιο της Ρηνανίας Βεστφαλίας.

Εν προκειμένω το κρατίδιο είναι ο βασιλιάς του χρέους στη Γερμανία, με χρέη της τάξης των 185 δις € (γράφημα) – γεγονός που κατά το ινστιτούτο του Μονάχου, το οποίο συνεχώς κατακρίνει την Ελλάδα, εμποδίζει την ανάπτυξη του (ενώ το χρέος της χώρας μας όχι!).
Αποδεικνύεται λοιπόν από παντού ότι, χωρίς την ονομαστική διαγραφή ενός μεγάλου μέρους του χρέους μας δεν υπάρχει μέλλον – ενώ οι μοναδικοί υποστηρικτές της αντίθετης άποψης είναι, εκτός από τον κ. Σόιμπλε, η αξιωματική αντιπολίτευση, κάποια ελληνικά ΜΜΕ, καθώς επίσης ορισμένοι άλλη Έλληνες όχι ασφαλώς από πρόθεση, αλλά από καθαρή ανοησία.

 

[kostas8000]

http://www.analyst.gr/2017/04/02/i-dipli-epithesi-enantion-tou-dolariou/

Oι κεντρικές τράπεζες της Κίνας και της Ρωσίας συνεργάζονται στην επίλυση τεχνικών ζητημάτων, τα οποία έχουν άμεση σχέση με το χρυσό – ενισχύοντας τις υποψίες ότι, δημιουργούνται οι προϋποθέσεις για την από κοινού υιοθέτηση του κανόνα του χρυσού που θα ήταν θανατηφόρα για το αμερικανικό νόμισμα.
.
Άρθρο
Η ρωσική κεντρική τράπεζα άνοιξε το πρώτο της γραφείο στο εξωτερικό στις 14 Μαρτίου, φυσικά στο Πεκίνο – με στόχο την ενδυνάμωση της συμμαχίας των δύο χωρών, όσον αφορά (α) την απεξάρτηση τους από το δυτικό σύστημα του χρέους (β) την παράκαμψη του δολαρίου στο παγκόσμιο νομισματικό σύστημα και (γ) τη διεξαγωγή του διεθνούς εμπορίου με αντίκρισμα το χρυσό (πηγή).
Το νέο γραφείο της ρωσικής κεντρικής τράπεζας είναι μέρος των συμφωνιών που έχουν συναφθεί μεταξύ των δύο χωρών, για να ενισχύσουν τους οικονομικούς τους δεσμούς – μία πρωτοβουλία που ξεκίνησε από τη Ρωσία, όταν η Δύση της επέβαλλε κυρώσεις λόγω της ουκρανικής κρίσης, επιτέθηκε στο νόμισμα της και χειραγώγησε τις τιμές του πετρελαίου, επιφέροντας ένα μεγάλο πλήγμα στην οικονομία της.
Οφείλει να σημειωθεί εδώ πως το γραφείο ανοίγει σε μία εποχή, όπου η Ρωσία ετοιμάζεται να εκδώσει τα πρώτα ομόλογα δανεισμού της εκπεφρασμένα στο κινεζικό νόμισμα – μία εξαιρετικά σημαντική κίνηση της χώρας, η οποία θα θέσει σε δοκιμασία το καθεστώς του δολαρίου, ως το σημαντικότερο παγκόσμιο αποθεματικό νόμισμα. Εκτός αυτού οι δύο κεντρικές τράπεζες συνεργάζονται στην επίλυση τεχνικών ζητημάτων, τα οποία έχουν άμεση σχέση με το χρυσό – ενισχύοντας τις υποψίες ότι, δημιουργούνται οι προϋποθέσεις για την από κοινού υιοθέτηση του κανόνα του χρυσού, όσον αφορά τα νομίσματα τους.
Υπενθυμίζουμε πως οι επιπτώσεις στην παγκόσμια οικονομία από μία τέτοια ενέργεια της Ρωσίας θα ήταν τεράστιες – κυρίως επειδή θα δημιουργούταν το πρώτο «σχίσμα» στη σύγχρονη νομισματική τάξη πραγμάτων (ανάλυση). Εάν δε ακολουθούσε και η Κίνα, κάτι πάρα πολύ πιθανόν, αφού ο κίτρινος γίγαντας αυξάνει επίσης τα αποθέματα χρυσού (γράφημα), τότε το πλήγμα για τα χάρτινα χρήματα (Fiat money), για τη Δύση και ειδικά για τις Η.Π.Α. θα ήταν τεράστιο – ειδικά εάν συνέβαινε σύντομα, σε μία εποχή δηλαδή που ολόκληρη η Δύση αυξάνει συνεχώς τις ποσότητες χρημάτων, διατηρώντας μηδενικά επιτόκια.

Επεξήγηση γραφήματος: Εξέλιξη της ζήτησης χρυσού στην Κίνα σε τόνους – εισαγωγές από το Χονγκ Κονγκ (κίτρινη στήλη), εγχώρια παραγωγή (πορτοκαλί), επίσημες κρατικές ρεζέρβες (μωβ), Συνολική ποσότητα χρυσού στην Κίνα (πράσινη καμπύλη).
.
Σε μία τέτοια περίπτωση, η δυτική τριάδα (Η.Π.Α., Ευρώπη, Ιαπωνία) θα βυθιζόταν στον πληθωρισμό, τεράστιες ποσότητες δολαρίων θα επέστρεφαν στην «πατρίδα» τους (ο απόλυτος εφιάλτης της Fed), ενώ το ρούβλι θα γινόταν αυτόματα ένα εξαιρετικά ελκυστικό νόμισμα – οπότε θα αντιστρεφόταν οι ροές κεφαλαίων, τα οποία πρόσφατα εγκατέλειψαν τη Ρωσία (κάτι ανάλογο ισχύει επίσης για την Κίνα). Εκτός αυτού, η κεντρική τράπεζα της Ρωσίας θα μπορούσε να εκδώσει ομόλογα με αποδόσεις που συνδέονται με το χρυσό, το ρούβλι θα σταθεροποιούταν, το κόστος ζωής θα μειωνόταν σημαντικά και η ρωσική οικονομία θα αναπτυσσόταν γρηγορότερα.
Η σκέψη πάντως της υιοθέτησης του κανόνα του χρυσού από τη Ρωσία, έγινε για πρώτη φορά το 1998, όταν χρεοκόπησε δηλαδή, από τον οικονομολόγο J. Wanninski – ενώ ο πρόεδρος Putin, λίγο μετά την ανάληψη της κυβέρνησης, το 2000, ξεκίνησε μία μαζική εκστρατεία αγοράς χρυσού. Σε κάθε περίπτωση, τόσο η Κίνα, όσο και η Ρωσία, δεν έχουν επηρεαστεί από το μυστικό πόλεμο που έχουν εξαπολύσει οι Η.Π.Α. εναντίον του χρυσού, χειραγωγώντας την τιμή του (άρθρο), για να διατηρήσουν την ηγεμονία του δολαρίου – ενώ και οι δύο χώρες δεν είναι διατεθειμένες πλέον να δανείζουν τις Η.Π.Α., καθώς επίσης να συναλλάσσονται με δολάρια.
Περαιτέρω εάν τελικά η Ρωσία, η τέταρτη μεγαλύτερη παραγωγός χρυσού στον πλανήτη μετά την Κίνα, την Ιαπωνία και τις Η.Π.Α., συμφωνηθεί να γίνει ο βασικός προμηθευτής χρυσού της Κίνας, οι πιθανότητες να αποφασιστεί η σύνδεση του κινεζικού νομίσματος της με το χρυσό, κλιμακώνονται σε μεγάλο βαθμό (σημειώνουμε εδώ πως η Γερμανία αυξάνει επίσης τα αποθέματα χρυσού της).

Η ίδρυση πάντως εκ μέρους της «Βιομηχανικής και Εμπορικής Τράπεζας της Κίνας» (ICBC) ενός «χρηματοπιστωτικού ιδρύματος συμψηφισμού» στη Μόσχα, για το χειρισμό των συναλλαγών των δύο χωρών σε γουάν, ενισχύει ακόμη περισσότερο τις εμπορικές σχέσεις τους – πόσο μάλλον όταν το ίδρυμα αυτό, το οποίο θυμίζει την τράπεζα διεθνών διακανονισμών της Δύσης (BIS), θα μπορούσε να εξελιχθεί σε ένα μεγάλο οικονομικό κέντρο για της χώρες της Ευρασιατικής Οικονομικής Ένωσης. Με δεδομένο δε το ότι, το ΑΕΠ εξαρτάται πάντοτε από τον πληθυσμό και τις επενδύσεις, η αύξηση τους στην Ασία με τον πληθυσμό που έχει (γράφημα), θα αλλάξει εντελώς την εικόνα στου πλανήτη.
Συνεχίζοντας, η παράκαμψη του δολαρίου στις οικονομικές σχέσεις Κίνας και Ρωσίας φαίνεται να αποδίδει καρπούς – αφού το εμπόριο μεταξύ τους αυξήθηκε τον Ιανουάριο κατά 34% σε ετήσια βάση, φτάνοντας στα 6,55 δις $. Ειδικότερα, οι εξαγωγές της Κίνας προς τη Ρωσία το συγκεκριμένο μήνα αυξήθηκαν κατά 29,5% στα 3,41 δις $, ενώ οι εισαγωγές της από τη Ρωσία παρουσίασαν άνοδο κατά 39,3% στα 3,14 δις $. Τεκμηριώνεται επομένως ότι η Δύση, επιβάλλοντας κυρώσεις εναντίον της Ρωσίας πυροβόλησε τα πόδια της – αφού την υποχρέωσε να αναζητήσει άλλους εμπορικούς εταίρους, προς όφελος κυρίως της Κίνας.
Τα τελευταία χρόνια τώρα η Κίνα και η Ρωσία είναι οι πιο ενεργοί αγοραστές χρυσού – σημειώνοντας πως όλες οι χώρες των BRICS είναι οικονομίες με μεγάλα αποθέματα χρυσού, ενώ κατέχουν έναν εντυπωσιακό όγκο της παραγωγής και κατανάλωσης του πολυτίμου μετάλλου. Εν τούτοις, παρά τις τεκτονικές αλλαγές στην αγορά χρυσού, η τιμή του δεν αντανακλά καθόλου τις κινήσεις που γίνονται – επειδή οι Η.Π.Α. έχουν τη δυνατότητα να τη χειραγωγούν, κάτι που όμως δεν μπορεί να συνεχίζεται επ’ άπειρον.
Ολοκληρώνοντας, ο οικονομικός πόλεμος στον πλανήτη ευρίσκεται σε πλήρη εξέλιξη, με την έννοια πως όλες οι μεγάλες δυνάμεις προσπαθούν να εξασφαλίσουν τις προϋποθέσεις νίκης, παίρνοντας τις σωστές θέσεις – ενώ οι συμμαχίες δεν είναι ακόμη καθαρές, αφού τόσο οι Η.Π.Α., όσο και η Κίνα προσπαθούν να προσελκύσουν τη Ρωσία, ενώ συγκρούονται στην Αφρική και στη Ν. Αμερική, καθώς επίσης στο πεδίο της Ευρώπης.
Η Γερμανία φαίνεται να προσανατολίζεται προς την Κίνα, αυξάνοντας τις συναλλαγές μαζί της, ενώ η Βρετανία τις Η.Π.Α., διαχωρίζοντας τη θέση της από τη γερμανική Ευρώπη – κάτι που όμως δεν είναι ακόμη ξεκάθαρο, αφού η Κίνα χρησιμοποιεί το City του Λονδίνου για τη διεθνοποίηση του νομίσματος της, ενώ δεν εμπιστεύεται ιδιαίτερα τη Γερμανία, εξαγοράζοντας επιθετικά ευρωπαϊκές επιχειρήσεις, ιδιαίτερα της περιφέρειας που είναι βυθισμένη στην κρίση χρέους.

Από επενδυτικής πάντως πλευράς καλύτερα να αποφεύγει κανείς το δολάριο και το ευρώ, επιλέγοντας νομίσματα χωρών όπως η Νορβηγία, καθώς επίσης αυτών που δεν διακρίνονται από μία μεγάλη φούσκα ακινήτων, όπως η Ν. Ζηλανδία, η Αυστραλία και ο Καναδάς  (γράφημα) – ενώ ο χρυσός πρέπει να αποτελεί μέρος ενός χαρτοφυλακίου, έχοντας την υποκειμενική άποψη πως είναι σημαντικά υποτιμημένος. Όσον αφορά τις δυτικές μετοχές, ειδικά τις αμερικανικές, είναι μεν σε μεγάλο βαθμό υπερτιμημένες, οπότε θα εμφανίζουν σημαντικές διακυμάνσεις, αλλά κανένας δεν αποκλείει τη δημιουργία φούσκας – η οποία συνήθως σπάζει περί τους έξι μήνες μετά την συνεχόμενη αύξηση των βασικών επιτοκίων.

 

[kostas8000]

http://www.analyst.gr/2016/10/08/o-mithos-tou-germanikou-thavmatos/

Με κριτήριο την ιστορία της ίδιας της Γερμανίας, η διαγραφή χρέους είναι απολύτως απαραίτητη για την Ελλάδα, αφού διαφορετικά αποκλείεται να ξεφύγει από την κρίση – επίσης η πληρωμή των πολεμικών επανορθώσεων, ακριβώς επειδή η χώρα μας βρίσκεται σε δύσκολη οικονομική κατάσταση, οπότε είναι λογικό να το ζητάμε τώρα.
.
.
«Το 2011 ανατράπηκε η τότε κυβέρνηση, όταν προσπάθησε να διορθώσει ένα από τα χιλιάδες τρομακτικά σφάλματα της – έχοντας την πρόθεση να διεξάγει δημοψήφισμα για την πύρρεια χρεοκοπία μας, για το PSI. Το αποτέλεσμα ήταν η κατάρρευση των τραπεζών και η πτώχευση των ασφαλιστικών και λοιπών οργανισμών του δημοσίου.
Το 2014 ανατράπηκε η κυβέρνηση, όταν επίσης προσπάθησε να αντισταθεί κάπως στο εκ προμελέτης έγκλημα των μνημονίων, επιτυγχάνοντας κάποια μικρή ανάπτυξη. Το αποτέλεσμα ήταν να μη μας εγκριθεί η αναδιάρθρωση του χρέους, την οποία της είχε υποσχεθεί η Ευρώπη, συν όλα τα υπόλοιπα δεινά που ακολούθησαν. 
Σήμερα φαίνεται πως οδηγείται η καινούργια κυβέρνηση στην ανατροπή της, επειδή αφενός μεν δολοφόνησε την ελπίδα των Ελλήνων μη τηρώντας καμία από τις υποσχέσεις της, αφετέρου εφάρμοσε τα χειρότερα μέχρι στιγμής μέτρα λιτότητας, ελπίζοντας όμως στο αντάλλαγμα της διαγραφής μέρους του χρέους – έστω ουτοπικά, ενώ επιμένει στην αποπληρωμή των γερμανικών επανορθώσεων.
Είναι όμως αλήθεια λογικό να αλλάζουμε συνεχώς βίαια κυβερνήσεις, πριν από τη λήξη της «θητείας» τους δηλαδή, εξυπηρετώντας ουσιαστικά τους δανειστές; Πόσο μάλλον όταν είναι αυτοί που στην πραγματικότητα κυβερνούν τη χώρα από το παρασκήνιο, έχοντας την μετατρέψει σε αποικία τους;«.
.
Άρθρο    
Σύμφωνα με το παγκόσμιο οικονομικό φόρουμ, οι παράγοντες που καθηλώνουν την Ελλάδα στις τελευταίες θέσεις όλων εκείνων των δεικτών που αποτυπώνουν τη δυναμική μίας οικονομίας είναι κατά σειρά προτεραιότητας οι εξής: οι ασταθείς πολιτικές (17,6%), τα φορολογικά βάρη (17,1%), η αναποτελεσματικότητα της δημόσιας διοίκησης (15,6%), η αδυναμία πρόσβασης στη χρηματοδότηση (14,0%), το φορολογικό πλαίσιο (12,1%) και η κυβερνητική αστάθεια (9,3%).
Με βάση τα παραπάνω, όπου εκτός από την αναποτελεσματικότητα της δημόσιας διοίκησης όλα τα υπόλοιπα μας επιβάλλονται άμεσα ή έμμεσα από τους δανειστές, το συμπέρασμα που κατά πολλούς προκύπτει είναι το ότι, δεν αποτελεί πρόβλημα για την Ελλάδα το δημόσιο χρέος – άρα θεωρείται βιώσιμο και δεν εμποδίζει την έξοδο της από την κρίση!
Κατ’ επακόλουθο, θα είχε δίκιο ο υπουργός οικονομικών της Γερμανίας και άδικο η Κομισιόν, καθώς επίσης το ΔΝΤ, οι οποίοι έχουν τοποθετηθεί καθαρά υπέρ της αναδιάρθρωσης του ελληνικού χρέους – με το Ταμείο να αρνείται τη συμμετοχή του στο τρίτο μνημόνιο, εάν δεν επιλυθεί το συγκεκριμένο θέμα.
Στα πλαίσια αυτά, πιστεύοντας πως η πραγματική γνώση αποτελεί δύναμη, είναι ίσως απαραίτητο να ανατρέξει κανείς στην ιστορία, ερευνώντας όλους εκείνους τους παράγοντες που συνετέλεσαν στο γερμανικό μεταπολεμικό θαύμα – όπως συνήθως αποκαλείται η επιτυχία της γερμανικής οικονομίας μετά το δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο, ιδίως δε η ανάδειξη της στις πρώτες θέσεις των εξαγωγικών χωρών του πλανήτη. Επειδή όμως δεν θέλουμε να θεωρηθεί πως μεροληπτούμε ως Έλληνες, ανατρέξαμε σε καθαρά γερμανικές πηγές – οι οποίες επεξηγούν καλύτερα το «θαύμα».
Ειδικότερα, με κριτήριο μία πρόσφατη, πολύ σοβαρή έρευνα, την οποία μπορεί να παρακολουθήσει κανείς στα γερμανικά (βίντεο), το γερμανικό θαύμα είναι στην ουσία του  αμερικανικό – ενώ οι μύθοι που το συνοδεύουν είναι οι εξής:
(α)  Η δήθεν ισοπέδωση της Γερμανίας κατά τη διάρκεια του πολέμου αποτελεί ένα μεγάλο μύθο – αφού, όπως διαπίστωσαν αργότερα οι συμμαχικές δυνάμεις, η βαριά της βιομηχανία είχε υποστεί ελάχιστες ζημίες. Έτσι μπόρεσε να ανασυσταθεί με πολύ μικρό κόστος – ενώ οι μαζικές επενδύσεις της ναζιστικής κυβέρνησης στην πολεμική βιομηχανία και στις υποδομές, ωφέλησαν σε πολύ μεγάλο βαθμό την παραγωγική δυναμικότητα της χώρας.
(β)  Ένας δεύτερος μεγάλος μύθος είναι η εργατικότητα των Γερμανών – οι οποίοι, με βάση όλες τις διεθνείς μετρήσεις, δεν εργάζονταν περισσότερο από τους Πολίτες των άλλων χωρών.
(γ) Τρίτος μύθος είναι το ότι βοηθήθηκαν από το Marshall Plan – το οποίο δεν προσφέρθηκε μόνο στη Γερμανία, αλλά σε ολόκληρη την Ευρώπη, ενώ δήθεν μόνο οι Γερμανοί το αξιοποίησαν. Εν προκειμένω, επρόκειτο για μία αμερικανική προπαγάνδα, η οποία έγινε εφικτή με τη μαζική χρήση όλων των ΜΜΕ – αφού στην πραγματικότητα δόθηκαν πολύ λίγα χρήματα.
Περαιτέρω, οι πραγματικές αιτίες, στις οποίες οφείλεται το «γερμανικό» θαύμα που όπως ήδη αναφέραμε είναι καθαρά αμερικανικό, αναφέρονται από τους ίδιους τους Γερμανούς ως οι εξής:
(α)  Η νομισματική μεταρρύθμιση του 1948: Το συγκεκριμένο έτος υιοθετήθηκε από τη Γερμανία το «σκληρό» μάρκο αντικαθιστώντας το παλαιότερο, το οποίο οδήγησε τους Γερμανούς ξανά στα εργοστάσια της χώρας – επειδή γνώριζαν πλέον πως θα πληρώνονταν με ένα νόμισμα που δεν θα έχανε την αξία του καθημερινά, λόγω του πληθωρισμού που επικρατούσε. Παρά τα όσα λέγονται όμως, η νομισματική μεταρρύθμιση δεν ήταν έργο των Γερμανών, αλλά αποκλειστικά και μόνο των Αμερικανών – οι οποίοι άλλωστε τύπωσαν και μετέφεραν το μάρκο στη χώρα, διατηρώντας απόλυτα μυστική την όλη διαδικασία.
(β)  Η κρυφή «εισαγωγή» εξειδικευμένου εργατικού δυναμικού και ειδικών επιστημόνων από την Ανατολική Γερμανία (Brain Drain), με τη βοήθεια των αμερικανικών μυστικών υπηρεσιών – με τη βοήθεια των οποίων ιδρύθηκε η Audi, καθώς επίσης μία σειρά άλλων επιχειρήσεων στη Δυτική Γερμανία.
(γ)  Η εισαγωγή «know how» από την αμερικανική αυτοκινητοβιομηχανία, χωρίς την οποία θα ήταν αδύνατον να δημιουργηθεί η γερμανική – αφού δεν υπήρχε καθόλου γνώση των σύγχρονων τότε μέσων κατασκευής αυτοκινήτων, όπου κυριαρχούσαν σχεδόν απόλυτα οι Η.Π.Α.
(δ)  Ο πόλεμος της Κορέας: Η βαριά γερμανική βιομηχανία εξοπλισμού, την οποία ουσιαστικά είχε δημιουργήσει ο Χίτλερ επενδύοντας τεράστια ποσά, δεν είχε καταστραφεί σχεδόν καθόλου από τον πόλεμο – οπότε ήταν σε θέση, με τη βοήθεια της τεχνολογίας που της παρείχαν οι Η.Π.Α., να παράγει όλον εκείνο τον εξοπλισμό που ήταν αναγκαίος για τον πόλεμο της Κορέας. Αυτό ακριβώς βοήθησε τότε τη Γερμανία να αυξήσει σε πολύ μεγάλο βαθμό τις εξαγωγές της, κατακτώντας μία από τις πρώτες θέσεις παγκοσμίως – ενώ, μαζί με την αυτοκινητοβιομηχανία, αποτέλεσε το θεμέλιο της ανάπτυξης της.
(ε)  Η διαγραφή χρέους το 1953: Στη σύσκεψη του Λονδίνου, αποφασίσθηκε η διαγραφή του 50% του γερμανικού χρέους, καθώς επίσης η σταδιακή πληρωμή του υπολοίπου με ρήτρα εξαγωγών – όπου οι δανειστές της Γερμανίας το αποδέχθηκαν, επειδή το επέβαλλαν οι Η.Π.Α. Παράλληλα αναβλήθηκε η πληρωμή των «πολεμικών επανορθώσεων» για την εποχή που θα ενωνόταν η Γερμανία – κάτι που τελικά δεν σεβάσθηκε η χώρα (άρθρο).
Έτσι, εκείνο το κράτος που αιματοκύλησε δύο φορές τον πλανήτη αμείφθηκε τελικά πλουσιοπάροχα – αφενός μεν με τη διαγραφή του 50% του χρέους, καθώς επίσης με την «αναδιάρθρωση» του υπολοίπου, αφετέρου με τη μη πληρωμή των επανορθώσεων, οπότε ήταν εύλογη η μετέπειτα επιτυχημένη πορεία του. Όσον αφορά τους λόγους, για τους οποίους βοήθησαν τόσο πολύ οι Η.Π.Α. τη Γερμανία, είναι σε όλους γνωστοί: η παρεμπόδιση της διεύρυνσης της Σοβιετικής Ένωσης στην Ευρώπη, καθώς επίσης η μετατροπή της ηπείρου μας σε υποτελή της υπερδύναμης.
Περαιτέρω, με κριτήριο την ιστορία της ίδιας της Γερμανίας, η διαγραφή χρέους είναι απολύτως απαραίτητη στην Ελλάδα, αφού διαφορετικά αποκλείεται να ξεφύγει από την κρίση – ενώ έχουμε αναφέρει πολλές φορές τις αιτίες, λόγω των οποίων δεν πρόκειται ποτέ να τα καταφέρει χωρίς να προηγηθεί η διαγραφή (άρθρο).
Απαραίτητη είναι επίσης η πληρωμή των πολεμικών επανορθώσεων στη χώρα μας, ακριβώς επειδή βρίσκεται σε δύσκολη οικονομική κατάσταση – κάτι που το θεωρούν λογικό πολλοί Γερμανοί επιστήμονες, οι οποίοι δεν συμφωνούν με τις τακτικές που χρησιμοποιεί η κυβέρνηση τους (ανάλυση).
Δυστυχώς όμως, δεν είναι λίγοι εκείνοι οι Έλληνες, οι οποίοι ειρωνεύονται τις δύο αυτές «απαιτήσεις» που οφείλουμε ως χώρα να έχουμε, ανεξάρτητα από το ποιό κόμμα κυβερνάει – κάτι που δεν μπορεί παρά να μας προξενεί θλίψη. Ειδικά όσον αφορά τη διαγραφή, η Ελλάδα μπορεί να έκανε πάρα πολλά λάθη, αλλά δεν αιματοκύλισε ασφαλώς τον πλανήτη – οπότε κανένας δεν μπορεί να μας πείσει ότι δικαιούται κάτι λιγότερο, από αυτό που εγκρίθηκε στη Γερμανία.
Ολοκληρώνοντας, είναι ανόητο να απαιτεί κανείς να δρομολογηθούν διαρθρωτικές αλλαγές σε μία χώρα ή/και διόρθωση των «ελαττωμάτων» της, όπως αυτά που ανέφερε το παγκόσμιο οικονομικό φόρουμ, χωρίς να της προσφέρεται ταυτόχρονα κάποια προοπτική για το μέλλον της – όπως θα ήταν η διαγραφή χρέους, καθώς επίσης ένα ευρωπαϊκό πρόγραμμα επενδύσεων. Πόσο μάλλον όταν προσφέρθηκαν πολύ περισσότερα στη Γερμανία στο παρελθόν, χωρίς τα οποία θα ήταν σήμερα σε κωματώδη κατάσταση, όπως ακριβώς η Ελλάδα – ενώ έχει το θράσος να είναι αυτή η χώρα εκείνη που μας τα αρνείται.
ΥΓ: Στην ανάλυση του κ. Βιλιάρδου «Ο ορισμός του κραχ», αναφέρθηκε το χρέος των ελληνικών νοικοκυριών το 2014, σύμφωνα με τον ΟΟΣΑ – παραλείποντας το γράφημα που το τεκμηριώνει, το οποίο παραθέτουμε εδώ.

.
Ίσως ωφελεί στην κατανόηση του ότι, η Ελλάδα έχει ακόμη πολλά να χάσει, εάν δεν αντισταθούν οι Πολίτες της – οι οποίοι είναι οι μοναδικοί που μπορούν να διασώσουν την πατρίδα τους από την απόλυτη καταστροφή της.

 

[kostas8000]

http://www.analyst.gr/2017/04/07/germania-i-protathlitria-tou-mavrou-xrimatos/

Σύμφωνα με μία γνωστή γερμανική εφημερίδα (πηγή), η χώρα θεωρείται ως εκείνη με τη μεγαλύτερη αγορά μαύρου χρήματος στην Ευρώπη – αφού ο όγκος του ξεπλύματος ετήσια υπερβαίνει τα 100 δις €, χωρίς τις χρηματοοικονομικές συναλλαγές, αλλά συμπεριλαμβανομένων των τυχερών παιχνιδιών και της γαστρονομίας.
Στην κορυφή της Ευρώπης λοιπόν η Γερμανία, όσον αφορά τις απάτες (άρθρο), στην 8η θέση παγκοσμίως ως φορολογικός παράδεισος (άρθρο), μεταξύ των πρωταθλητών της φοροδιαφυγής, καθώς επίσης πρώτη σε σχέση με τη διακίνηση μαύρου χρήματος στην ήπειρο μας – ενώ υπάρχουν δυστυχώς Έλληνες που θεωρούν ότι, μόνο στη χώρα μας υπάρχει φοροδιαφυγή, ενώ είναι ένας από τους βασικούς λόγους, για τον οποίο αξίζουμε την παραδειγματική τιμωρία που μας επιβάλλει η εντιμότατη εταίρος μας!
Συνεχίζοντας, παρά το ότι η έκταση του ξεπλύματος μαύρου χρήματος στη Γερμανία είναι τεράστια, το ρίσκο που έχουν οι «εγκληματίες» να ανακαλυφθούν είναι ελάχιστο, κυρίως λόγω της νομοθεσίας – όπως για παράδειγμα το φορολογικό απόρρητο για δικηγόρους και συμβολαιογράφους, καθώς επίσης η ελλειμματική δημόσια διοίκηση.
Όλα μαζί τα ομοσπονδιακά κρατίδια της χώρας των 80 εκ. ανθρώπων απασχολούν μόλις 50 ελεγκτές μαύρου χρήματος – λιγότερους δηλαδή από 1 προς 1.000.000 κατοίκους! Τυχαίο; Ασφαλώς όχι, αφού με τον τρόπο αυτό η Γερμανία διευκολύνει έμμεσα τις εισροές του μαύρου χρήματος από το εξωτερικό, το οποίο επενδύεται και καταναλώνεται εντός της – με αποτέλεσμα να επωφελείται σημαντικά.
Εξαιτίας των αποκαλύψεων τώρα η Γερμανία αποφάσισε να αυξήσει τη δύναμη των ελεγκτών, προσλαμβάνοντας επί πλέον 100 άτομα! Σύμφωνα δε με τον κ. Σόιμπλε, ο οποίος ουσιαστικά είναι υπεύθυνος, με τους συνολικά περίπου 165 ελεγκτές που θα έχει σύντομα στη διάθεση της η χώρα, «θα φωτίσει περισσότερο το σκοτάδι των παράνομων ροών χρημάτων» – κάτι που βέβαια κανείς δεν πιστεύει.
Περαιτέρω, μόνο ένα μικρό τμήμα της αστυνομίας της χώρας (ΒΚΑ), στελεχωμένο με 25 άτομα, ασχολείται με τις ύποπτες χρηματοοικονομικές συναλλαγές – γεγονός που σημαίνει ότι, ελάχιστες αποκαλύπτονται τελικά. Για παράδειγμα, το 2013 καταγγέλθηκαν 20.000 ύποπτες συναλλαγές, ενώ τ0 2015 σχεδόν 30.000, παρουσιάζοντας αύξηση κατά 50% – οι οποίες ήταν φυσικά αδύνατον να ελεγχθούν από τους μόλις 25 ειδικούς αστυνομικούς.
Από την άλλη πλευρά, οι συνεχείς καθυστερήσεις της Γερμανίας, όσον αφορά την υιοθέτηση των ευρωπαϊκών νόμων περί ξεπλύματος μαύρου χρήματος, είχαν ως αποτέλεσμα να κατηγορηθεί από την ΕΕ δύο φορές, ως παραβάτης. Ήδη το 2014 η Γερμανία κινδύνευσε άλλωστε να καταχωρηθεί ως χώρα υψηλού ρίσκου, όσον αφορά τη χρηματοδότηση της διεθνούς τρομοκρατίας – ενώ ο κ. Σόιμπλε αρνείται ακόμη και σήμερα να δρομολογήσει ένα μητρώο επιχειρήσεων, στο οποίο να καταγράφονται οι πραγματικοί ιδιοκτήτες τους.

Το ξέπλυμα πάντως μαύρου χρήματος στη Γερμανία, η οποία θεωρείται ως το «Eldorado» της συγκεκριμένης παρανομίας (πηγή), μέσω της αγοράς ακινήτων, είναι το πιο εύκολο πράγμα στον πλανήτη – αφού υπεύθυνες για τους ελέγχους είναι οι δημοτικές επιθεωρήσεις εργασίας, οι υπάλληλοι των οποίων ασχολούνται επίσης με υποθέσεις, όπως τα δαγκώματα σκυλιών. Για παράδειγμα, στη Βαυαρία από το 2010 έως το 2013 δεν ελέγχθηκε ούτε ένας μεσίτης ακινήτων – ενώ στο Βερολίνο, στο οποίο οι τιμές των σπιτιών έχουν αυξηθεί υπερβολικά, με καταχωρημένους 2.500 μεσίτες, οι έλεγχοι είναι αμελητέοι.
Όποιος τώρα θέλει να ξεπλύνει μαύρο χρήμα μέσω της αγοράς ακινήτων στη Γερμανία, θα πρέπει απλά να βρει έναν συμβολαιογράφο, ο οποίος θα δέχεται για την πληρωμή του ακινήτου μία βαλίτσα με μετρητά χρήματα – κάτι που δεν απαγορεύεται από τη γερμανική νομοθεσία, όταν σε χώρες όπως η Ελλάδα, η οποία κατηγορείται από τους ίδιους τους Έλληνες για ακραία φοροδιαφυγή και διαφθορά (άρθρο), δεν επιτρέπεται η πληρωμή ποσών άνω των 500 € με μετρητά.
Ως εκ τούτου, η ιταλική Μαφία εκτιμάει ιδιαίτερα τη Γερμανία, χρησιμοποιώντας κυρίως τα εστιατόρια για το ξέπλυμα μαύρου χρήματος από τα ναρκωτικά – προς όφελος βέβαια και της ίδιας της χώρας, αφού εισπράττει επί πλέον φορολογικά έσοδα, έχοντας τη δυνατότητα να ξεπλένει χρήματα άλλων κρατών, στα οποία απαγορεύονται αυτού του είδους οι συναλλαγές.
Ολοκληρώνοντας, ελπίζουμε να μπορέσουν κάποια στιγμή οι Έλληνες να καταλάβουν πως είναι αδύνατον να ανταγωνιστούν χώρες όπως τη Γερμανία, το Λουξεμβούργο, την Ολλανδία, την Ιρλανδία κοκ. – μεταξύ άλλων επειδή χρησιμοποιούν αθέμιτες μεθόδους πλουτισμού τους, απαγορευμένες στους ίδιους. Κυρίως όμως να πάψουν να θεωρούν τους εαυτούς τους ακραίους φοροφυγάδες, σε σύγκριση με τους εντιμότατους Γερμανούς – οι οποίοι είναι κυριολεκτικά πρωταθλητές στις πάσης φύσεως παρανομίες, εκμεταλλευόμενοι όπου και όπως μπορούν τους «εταίρους» τους.
.
Υστερόγραφο: Υπενθυμίζουμε πως «Η Διεθνής Διαφάνεια» (Transparency International) με έδρα το Βερολίνο, είναι μία οργάνωση, η οποία ιδρύθηκε από τους παγκοσμίως μεγαλύτερους διεφθαρμένους – δηλαδή, από όλες τις μεγάλες πολυεθνικές επιχειρήσεις του κόσμου, μεταξύ των οποίων η Siemens, οι οποίες είναι «βυθισμένες» σε αυτήν (στο «βούρκο» της).
Πρόκειται ακριβώς για το ίδιο, σαν να αναθέτει κανείς σε μία αλεπού την εποπτεία της διαφύλαξης ενός ορνιθοτροφείου, παρακαλώντας την ταυτόχρονα να απολυμαίνει το χώρο μεθοδικά – θανατώνοντας τα ποντίκια (μυοκτονία), τα οποία τρέφονται με το, απαραίτητο για τις όρνιθες, καλαμπόκι.” (C. de Brie, πηγή).

 

[kostasasximos86]

καλο νταραβερι

 

[kostas8000]

 

[kostas8000]

 

[gavelos]

το ερωτημα διαλυση της ευρωζώνης η εξοδο της ελλαδας από το ευρω, είναι ατοπο και δεν υφισταται.ο λογος που δεν υφισταται είναι γιατι δεν συμφερει ουτε την ευρωζωνη αν φυγει η ελλαδα από το ευρω αλλα πολύ περισσοτερο δεν θα συμφερει την ελλαδα να εγκαταληψει το ευρω.αρα εφόσον δεν συμφερει και της δυο μεριες, η εξοδος της ελλαδας από το ευρω δεν υφισταται.
αν η ελλαδα φυγει από το ευρω θα αναγκαστεί να βγαλει δικο της νομισμα υπερβολικα υποτιμημενο εναντι του ευρω με αποτέλεσμα οι καταθεσεις των πολιτων θα κουρευτουν ταυτόχρονα λογω υποτίμησης, το χρεος της χωρας θα αυξηθεί παρα πολύ σε σχεση με το ηδη αυξημενο χρεος που εχει,ο πληθωρισμος θα αυξηθεί,οι μισθοι που θα πληρωνονται με το νέο νομισμα θα είναι χαμηλοι εναντι της ισοτιμίας με το ευρω.
για την ευρωπη αν η ελλαδα βγει από το ευρω παρολο που είναι μια μικρη οικονομια θα κλονισει η εξοδο της ελλαδας τις ηδη εύθραυστες οικονομιες της ευρωπης όπως ιταλια ισπανια πορτογαλλια με αποτέλεσμα η ευρωπη για να τις σωσει θα πρεπει να παρει καποια οικονομικα μετρα τα οποια δεν θα είναι αρεστα κυριως στα αριστερα κομματα των κρατων της αλλα και στους πολιτες της,με λιγα λογια θα αλλαξει ολο τον οικονομικο της μηχανισμο για να μην υπαρξει περαιτέρω οικονομικο και νομισματικο πρόβλημα.
το grexit δεν το θελουν ουτε οι ευρωπαιοι ουτε και η ελλαδα.  

 

[Hirayama]

το ερωτημα διαλυση της ευρωζώνης η εξοδο της ελλαδας από το ευρω, είναι ατοπο και δεν υφισταται.ο λογος που δεν υφισταται είναι γιατι δεν συμφερει ουτε την ευρωζωνη αν φυγει η ελλαδα από το ευρω αλλα πολύ περισσοτερο δεν θα συμφερει την ελλαδα να εγκαταληψει το ευρω.αρα εφόσον δεν συμφερει και της δυο μεριες, η εξοδος της ελλαδας από το ευρω δεν υφισταται.
αν η ελλαδα φυγει από το ευρω θα αναγκαστεί να βγαλει δικο της νομισμα υπερβολικα υποτιμημενο εναντι του ευρω με αποτέλεσμα οι καταθεσεις των πολιτων θα κουρευτουν ταυτόχρονα λογω υποτίμησης, το χρεος της χωρας θα αυξηθεί παρα πολύ σε σχεση με το ηδη αυξημενο χρεος που εχει,ο πληθωρισμος θα αυξηθεί,οι μισθοι που θα πληρωνονται με το νέο νομισμα θα είναι χαμηλοι εναντι της ισοτιμίας με το ευρω.
για την ευρωπη αν η ελλαδα βγει από το ευρω παρολο που είναι μια μικρη οικονομια θα κλονισει η εξοδο της ελλαδας τις ηδη εύθραυστες οικονομιες της ευρωπης όπως ιταλια ισπανια πορτογαλλια με αποτέλεσμα η ευρωπη για να τις σωσει θα πρεπει να παρει καποια οικονομικα μετρα τα οποια δεν θα είναι αρεστα κυριως στα αριστερα κομματα των κρατων της αλλα και στους πολιτες της,με λιγα λογια θα αλλαξει ολο τον οικονομικο της μηχανισμο για να μην υπαρξει περαιτέρω οικονομικο και νομισματικο πρόβλημα.
το grexit δεν το θελουν ουτε οι ευρωπαιοι ουτε και η ελλαδα. 

Φίλε, οι Πρετεντέρης-Πορδοσάλτε-Μπαμπίνος θα το ζήλευαν αυτο το κομμάτι...

Ξεχασες μόνο να γράψεις για τον Κατακλυσμό, τους μετεωρίτες, τους εξωγήινους και την πιτιρίδα που θα πλήξουν την Ελλάδα άμα βγούμε από το ευρώ!

 

Φίλε, οι Πρετεντέρης-Πορδοσάλτε-Μπαμπίνος θα το ζήλευαν αυτο το κομμάτι...

Ξεχασες μόνο να γράψεις για τον Κατακλυσμό, τους μετεωρίτες, τους εξωγήινους και την πιτιρίδα που θα πλήξουν την Ελλάδα άμα βγούμε από το ευρώ!

Ευρω λεμε ρε.
Κι ας πανε οι  συνταξεις στα 300 ευρω, οι μισθοι Βουλγαριας να μην πω Βιετναμ και οι φοροι Σκανδιναβικοι. Ανεργια πανω απο 30%, αλλα τι σημασια εχει ? Αφου θα εχουμε ευρω. 
Ευρω λεμε κι ας μη γαμησω

 

[gavelos]

Φίλε, οι Πρετεντέρης-Πορδοσάλτε-Μπαμπίνος θα το ζήλευαν αυτο το κομμάτι...

Ξεχασες μόνο να γράψεις για τον Κατακλυσμό, τους μετεωρίτες, τους εξωγήινους και την πιτιρίδα που θα πλήξουν την Ελλάδα άμα βγούμε από το ευρώ!

τυπε οποιος ξερει οικονομικα αυτά και χειροτερα θα στα γραψει.αν η ελλαδα βγει από το ευρω όπως ονειρεύεσαι δεν θα πεσουν ουτε μετεωριτες ουτε κατακλησμος θα γινει απλα θα υποτιμηθεί το νεο νομισμα εστω στο μισο της ισοτημιας ας πουμε και εκει που παιρνεις 500 ευρω με το νέο νομισμα με την ισοτιμια θα σου παει 250 ευρω και ο πληθωρισμος θα αυξησει κατά πολύ.

 

τυπε οποιος ξερει οικονομικα αυτά και χειροτερα θα στα γραψει.αν η ελλαδα βγει από το ευρω όπως ονειρεύεσαι δεν θα πεσουν ουτε μετεωριτες ουτε κατακλησμος θα γινει απλα θα υποτιμηθεί το νεο νομισμα εστω στο μισο της ισοτημιας ας πουμε και εκει που παιρνεις 500 ευρω με το νέο νομισμα με την ισοτιμια θα σου παει 250 ευρω και ο πληθωρισμος θα αυξησει κατά πολύ.

Τα Μ.Μ.Ε. προβάλλουν τον "κίνδυνο" οι Γερμανοί να μας πετάξουν έξω από την ευρωζώνη. Μήπως θα ήταν καλύτερα να φύγουμε από μόνοι μας; Μήπως η εγκατάλειψη του εθνικού νομίσματος χάριν ενός ξένου (του ευρώ) ήταν η βασική αιτία της χρεωκοπίας της Ελλάδας;

Μετά την είσοδο της πατρίδας μας στην ευρωζώνη η ανεργία στην Ελλάδα αυξήθηκε κατά 1.000.000 νέους  ανέργους ενώ στην Γερμανία μειώθηκε κατά 1.000.000 ! Το ποίοι ωφελούνται και ποίοι ζημιώνονται από την παραμονή της Ελλάδας στην ευρωζώνη  είναι πλέον ορατό σε όλους!

 

[gavelos]

Τα Μ.Μ.Ε. προβάλλουν τον "κίνδυνο" οι Γερμανοί να μας πετάξουν έξω από την ευρωζώνη. Μήπως θα ήταν καλύτερα να φύγουμε από μόνοι μας; Μήπως η εγκατάλειψη του εθνικού νομίσματος χάριν ενός ξένου (του ευρώ) ήταν η βασική αιτία της χρεωκοπίας της Ελλάδας;

Μετά την είσοδο της πατρίδας μας στην ευρωζώνη η ανεργία στην Ελλάδα αυξήθηκε κατά 1.000.000 νέους  ανέργους ενώ στην Γερμανία μειώθηκε κατά 1.000.000 ! Το ποίοι ωφελούνται και ποίοι ζημιώνονται από την παραμονή της Ελλάδας στην ευρωζώνη  είναι πλέον ορατό σε όλους!

σε χωρες που εγινε αμεση υποτιμηση του νομισματος εναντι του δολαρίου υπεφεραν και υπηρξε επισιτιστικη κριση.οταν ο πληθωρισμος φτανει στο 15 με 20 % σημαινει ότι οι πολιτες δεν μπορουν να ανταπεξελθουν στις βασικες τους ανάγκες.το ευρω κραταει το πληθωρισμο της ελλαδας στο 3% σαφως και υπαρχει ανεργια και φτωχεια στον ελληνικο λαο αλλα αν μαζι με αυτά αυξανοταν και ο πληθωρισμος τοτε τα πραγματα θα ηταν ακομα χειροτερα.