kostas8000
Μέλος
- Εγγρ.
- 7 Μαΐ 2011
- Μηνύματα
- 3.222
- Like
- 181
- Πόντοι
- 16
Η πικρή αλήθεια
Όσο δεν λύνονται τα βασικά προβλήματα που προκάλεσαν στην Ελλάδα τα τρία θανατηφόρα μνημόνια, η πτώση του ΑΕΠ, η κατάρρευση μισθών, εισοδημάτων και τιμών των περιουσιακών στοιχείων, η κατακόρυφη άνοδος του δημοσίου χρέους, καθώς επίσης η εκτόξευση του κόκκινου ιδιωτικού, μέλλον δεν πρόκειται να υπάρξει.
.
Λύσεις υπάρχουν για όλα τα πράγματα, ακόμη και όταν σε μία χώρα βρίσκεται στην άκρη του γκρεμού, όπως ασφαλώς η Ελλάδα. Δεν υπάρχει όμως καμία, όσο δεν συνειδητοποιεί την πραγματική της οικονομική κατάσταση, σύμφωνα με την οποία είναι το πλέον χρεοκοπημένο κράτος στην παγκόσμια ιστορία – καθώς επίσης το ότι δεν υπάρχουν μαγικά ραβδιά, ενώ το ελατήριο της οικονομίας της έχει πια σπάσει. Εύλογα, αφού ο απλούστατος κανόνας της αντιμετώπισης μίας τόσο βαθιάς κρίσης δεν έχει τηρηθεί – με την έννοια πως τον πρώτο χρόνο λαμβάνονται όλα τα απαραίτητα μέτρα, το δεύτερο ωριμάζουν και τον τρίτο αποδίδουν.
Εν προκειμένω, η προθεσμία για την Ελλάδα έληξε το 2014. Ειδικότερα, όταν άρχισε να αναπτύσσεται, επειδή η τότε κυβέρνηση σταμάτησε να εφαρμόζει τα μνημόνια, οι δανειστές της τράβηξαν το χαλί κάτω από τα πόδια – ενώ η αξιωματική αντιπολίτευση οδήγησε τη χώρα σε μία μεγάλη πολιτική κρίση, δρομολογώντας αργότερα την πιο αποτυχημένη διαπραγμάτευση όλων των εποχών. Έκτοτε έχουν πέσει οι τίτλοι τέλους, με αποτέλεσμα η Ελλάδα να βυθίζεται όλο και πιο βαθιά στο βάλτο που έχει οδηγηθεί, ενώ παράλληλα λεηλατείται από τους πάντες – όπου δεν θα «γλυτώσει» ούτε η εδαφική της ακεραιότητα, κατά το ρητό «δρυός πεσούσης πας ανήρ ξυλεύεται».
Μπορεί λοιπόν να κυκλοφορούν «συνταγές» σχετικά με διάφορες δυνατότητες που έχει η πατρίδα μας, από το ασφαλιστικό έως το να μιμηθεί τη Σιγκαπούρη, αλλά όσο δεν λύνονται τα βασικά προβλήματα που της προκάλεσαν τα τρία θανατηφόρα μνημόνια, η πτώση του ΑΕΠ, η κατάρρευση μισθών, εισοδημάτων και τιμών των περιουσιακών στοιχείων, η άνοδος του δημοσίου χρέους, καθώς επίσης η εκτόξευση του κόκκινου ιδιωτικού, μέλλον δεν πρόκειται να υπάρξει – ούτε κάποια προοπτική υιοθέτησης οικονομικών μοντέλων άλλων κρατών, αφού δεν έσπασε μόνο το ελατήριο αλλά, επί πλέον, είναι δεμένη χειροπόδαρα.
Στα πλαίσια αυτά, επειδή γίνονται πολλές αναφορές στο μαγικό ραβδί του νομίσματος (αν και δεν είναι το νόμισμα το σημαντικό, αλλά η κεντρική τράπεζα που ποτέ δεν ανήκε στην Ελλάδα), υπενθυμίζω πως η άποψη μου για το ευρώ είναι πολύ απλή και σαφής, ενώ την έχω εκφράσει από την αρχή:
(α) η Ελλάδα δεν έπρεπε να γίνει μέλος της Ευρωζώνης, ενώ το δρομολόγησε λόγω των θανατηφόρων επιτοκίων του ήδη υψηλού δημοσίου χρέους της το 1995,
(β) όταν το έκανε ήταν υποχρεωμένη να διορθώσει τα σφάλματα στην οικονομία της, κυριότερο από τα οποία ήταν (είναι) οι ελλειμματικοί θεσμοί (ανάλυση), ενώ προφανώς δεν έπρεπε να επιτραπεί ποτέ η ύπαρξη διδύμων ελλειμμάτων (γράφημα) από τις κυβερνήσεις της και
(γ) σήμερα είναι εγκλωβισμένη στο κοινό νόμισμα. Ιδίως μετά την υπογραφή του PSI, όπου ουσιαστικά χρεοκόπησε επίσημα (άρθρο), έχοντας χάσει την τελευταία ευκαιρία ομαλής επιστροφής της στη δραχμή – αποδεχόμενη επί πλέον το αγγλικό δίκαιο για τα ομόλογα της. Ακόμη χειρότερα, κατάφερε τότε να έχει όλα τα μειονεκτήματα μίας χρεοκοπίας και κανένα από τα πλεονεκτήματα της. Εκτός αυτού, ο εγκλωβισμός της επισφραγίσθηκε μετά την επικύρωση του τρίτου μνημονίου από τη συντριπτική πλειοψηφία της Βουλής το 2015 – αφού έτσι κατοχυρώθηκαν τα δύο προηγούμενα, ενώ υποθηκεύθηκε τόσο η δημόσια (υπερταμείο), όσο και η ιδιωτική της περιουσία (αφελληνισμός τραπεζών) στους δανειστές.
Περαιτέρω, έχω επισημάνει πως ασφαλώς τα μνημόνια δεν έφεραν την κρίση του 2009 – αλλά η κακή διαχείριση των κυβερνήσεων μετά το 1980, η ανεύθυνη συμπεριφορά των Πολιτών, η γερμανική πολιτική του μισθολογικού dumping, σε συνδυασμό με τη νομισματική πολιτική της ΕΚΤ, καθώς επίσης η εξαγωγή της κρίσης των ενυπόθηκων δανείων χαμηλής εξασφάλισης από τις Η.Π.Α.
Εν τούτοις, τα μνημόνια δεν έφεραν μεν την κρίση, αλλά χρεοκόπησαν την Ελλάδα, μετατρέποντας την μεθοδικά και σταδιακά σε άβουλη αποικία των δανειστών της, πιθανότατα για πάρα πολλές δεκαετίες – αυτών που σήμερα κυβερνούν απολυταρχικά τη χώρα με κυβερνήσεις-υποχείρια τους.
Τα παραπάνω δεν σημαίνουν φυσικά πως η συμμετοχή μας στην Ευρωζώνη είχε μόνο αρνητικές συνέπειες – αφού, εάν το ισχυριζόμαστε, θα επρόκειτο για ένα μεγάλο ψέμα. Το γεγονός αυτό αποδεικνύεται αφενός μεν από την κατακόρυφη μείωση των επιτοκίων δανεισμού μας, λόγω του ύψους των οποίων άλλωστε λήφθηκε η απόφαση υιοθέτησης του ευρώ, αφετέρου από την αύξηση των περιουσιακών μας στοιχείων.
Ειδικότερα, όπως φαίνεται από το γράφημα, ο συνολικός πλούτος της Ελλάδας αυξήθηκε από τα 492,6 δις $ το 2000 στα 898,6 δις $ το 2010 – αν και ως ποσοστό επί του ΑΕΠ μας παρουσίασε μείωση, ενδεχομένως λόγω του ότι δεν προήλθε από την κερδοφόρα λειτουργία/διεύρυνση του παραγωγικού μας μηχανισμού, αλλά από τις επενδύσεις σε ακίνητα, καθώς επίσης από την άνοδο των τιμών τους.
Αυτό τουλάχιστον συμπεραίνεται από το ότι, ο κινητός πλούτος αυξήθηκε από τα 218,2 δις € στα 338,9 δις € (55%) αλλά μειώθηκε σε σχέση με το ΑΕΠ, ενώ ο ακίνητος από τα 299,7 δις € στα 736,2 δις € (2,45 φορές) παραμένοντας σχεδόν σταθερός ως προς το ΑΕΠ – με την ταυτόχρονη άνοδο του ιδιωτικού χρέους από τα 25,3 δις € στα 176,5 δις € (σχεδόν κατά 7 φορές), αν και μόλις 3 φορές σε σχέση με το ΑΕΠ.
Σε αντίθεση τώρα με την Ελλάδα, άλλες χώρες και ειδικά η Γερμανία δεν επένδυσαν στα ακίνητα δανειζόμενες φθηνά λόγω της συμμετοχής τους στην Ευρωζώνη, αλλά στον παραγωγικό τους μηχανισμό – με αποτέλεσμα, όταν ξέσπασε η κρίση με επίκεντρο τα ακίνητα, να είναι πολύ καλύτερα προετοιμασμένες να την αντιμετωπίσουν.
Ενώ λοιπόν το ελληνικό ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών βυθιζόταν στο ναδίρ (γράφημα), το γερμανικό άρχισε να αυξάνεται ραγδαία – σε σημείο που το πλεόνασμα της Γερμανίας σήμερα να έχει φτάσει στα 300 δις €, έχοντας διαστρεβλώσει τις ισορροπίες στην Ευρωζώνη και απειλώντας να την διαλύσει.
Κλείνοντας, όλα αυτά αποτελούν πλέον παρελθόν, τα λάθη του οποίου δεν διορθώνονται δυστυχώς αναδρομικά – οπότε αυτό που οφείλει να μας απασχολεί είναι πια το μέλλον, επειδή το παρόν έχει ήδη δρομολογηθεί από τις προηγούμενες αποφάσεις, διαδικασίες και εξελίξεις.
Η συμμετοχή μας στο ευρώ
Συνεχίζοντας, είναι σαφές πως η Ελλάδα δεν πρόκειται να επιλύσει τα προβλήματα της εντός της νομισματικής ένωσης – εάν η συμμετοχή της συνεχίσει να συνδέεται με την πιστή εφαρμογή της πολιτικής των μνημονίων, η οποία την οδηγεί τεκμηριωμένα στην καταστροφή και στο χάος.
Ως εκ τούτου, είναι ντροπή να ισχυρίζεται η όποια κυβέρνηση πως θα έχουμε βιώσιμη ανάπτυξη, όταν οι φόροι παραμένουν υπερβολικά υψηλοί και οι δημόσιες δαπάνες συνεχίζουν να μειώνονται (ειδικά οι κρατικές επενδύσεις). Εκτός αυτού, δεν είναι καθόλου βέβαιο πως η νομισματική ένωση θα συνεχίσει να υπάρχει, όχι μόνο λόγω της Ιταλίας αλλά, επίσης, της Γερμανίας – η οποία, κατά την άποψη μου, ευρίσκεται ήδη με το ένα πόδι στην έξοδο από το ευρώ. Πιθανότατα δε θα το επιχειρήσει, εάν τελικά διαπιστώσει πως οι ανισορροπίες που έχουν δημιουργηθεί, τις οποίες προκάλεσε σε μεγάλο βαθμό η πολιτική της φτωχοποίησης του γείτονα (μερκαντιλισμός) που υιοθέτησε η ίδια από το 2000, σε συνδυασμό με την κρίση, δεν μπορούν να αντιμετωπισθούν επιτυχώς.
Από την άλλη πλευρά, είτε εντός της Ευρωζώνης, είτε εκτός, εάν δεν καταπολεμηθούν οι παθογένειες της χώρας μας (κομματικό-πελατειακό κράτος, ελλειμματικοί θεσμοί, πολιτική παιδεία, αναποτελεσματικότητα του δημοσίου, κοινωνική διαφθορά κλπ.), καθώς επίσης τα βασικά της προβλήματα (ισοσκελισμένος προϋπολογισμός, πλεονασματικό ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών, ασφαλιστικό), δεν υπάρχει μέλλον – αφού είναι απολύτως σαφές ότι, η οικονομία κάνει το νόμισμα και όχι το νόμισμα την οικονομία.
Με απλά λόγια, το νόμισμα δεν είναι εκείνο το μαγικό ραβδί που λύνει τα προβλήματα ενός κράτους – όσο και αν επιθυμεί κανείς να το πιστεύει ουτοπικά, θέλοντας να έχει ψευδαισθήσεις. Εν τούτοις αυτού του είδους οι ψευδαισθήσεις, πόσο μάλλον μετά την παταγώδη διάψευση των τελευταίων της αριστερής κυβέρνησης που θα έκοβε ως δια μαγείας τα δεσμά μας, πρέπει να σταματήσουν επιτέλους – αφού απλά επιμηκύνουν την καταστροφή, διογκώνοντας την.
Πώς όμως μπορούν να καταπολεμηθούν τέτοιου είδους προβλήματα σε μία εποχή που έχει καταστραφεί εντελώς ο παραγωγικός μας ιστός, που η ανεργία είναι στα ύψη, που οι τράπεζες είναι υπερχρεωμένες, που η φοροδοτική ικανότητα των Πολιτών έχει εξαντληθεί εντελώς, ενώ οι ίδιοι έχουν εξαθλιωθεί και που το ελατήριο της Οικονομίας έχει ήδη σπάσει, αφού η κρίση δεν καταπολεμήθηκε στα τρία πρώτα της χρόνια ως όφειλε;
Πόσο μάλλον με ένα ακαθάριστο δημόσιο χρέος στο 200% του ΑΕΠ, καθώς επίσης με ένα ιδιωτικό, το οποίο από μόλις 58,8% του ΑΕΠ το 2010 ή 176,5 δις € πλησιάζει το 200% του ΑΕΠ ή τα 330 δις €, εκ των οποίων πάνω από 230 δις € είναι ήδη ληξιπρόθεσμες υποχρεώσεις ή κόκκινα δάνεια;
Η αναγκαιότητα της διαγραφής χρέους
Λογικά λοιπόν συμπεραίνει κανείς πως είτε εντός, είτε εκτός της Ευρωζώνης, αυτό που προέχει είναι η διαγραφή ενός μεγάλου μέρους του δημοσίου χρέους (50% για να διαμορφωθεί κάτω από το 100% του ΑΕΠ), έτσι ώστε να ακολουθήσει μία αντίστοιχη του ιδιωτικού – καθώς επίσης η αποπληρωμή του υπολοίπου με ρήτρα ανάπτυξης και με το εκάστοτε βασικό επιτόκιο της ΕΚΤ.
Μόνο εάν επιτευχθεί κάτι τέτοιο η χώρα θα είναι σε θέση να προσελκύσει επενδύσεις, να αυξηθεί η ζήτηση, να δημιουργηθούν νέες θέσεις εργασίας, να γίνουν ανταγωνιστικές οι επιχειρήσεις και να πάψουν να μειώνονται τα εισοδήματα των Ελλήνων – οπότε να ακολουθήσει η ανάπτυξη με ρυθμό υψηλότερο από τα επιτόκια δανεισμού, χωρίς την οποία η Ελλάδα δεν είναι σε θέση σήμερα να επιβιώσει.
Εάν τώρα τεθεί ως προϋπόθεση της διαγραφής από τους δανειστές η έξοδος της Ελλάδας από την Ευρωζώνη, τότε οφείλουμε να αναλάβουμε το ρίσκο – γνωρίζοντας όμως πως δεν θα είναι καθόλου εύκολο να ανταπεξέλθουμε, ούτε να αποφύγουμε τον υπερπληθωρισμό και την υποτίμηση της δραχμής, χωρίς να καταπολεμήσουμε τις παθογένειες της οικονομίας μας, καθώς επίσης τα βασικά της προβλήματα (δίδυμα ελλείμματα).
Αυτά σημαίνουν με τη σειρά τους πως θα πρέπει να συνεχίσουμε να ζούμε λιτά, να παραμείνουν οι μισθοί συνδεδεμένοι με την παραγωγικότητα, να αγωνισθούμε σκληρά εργαζόμενοι πολύ περισσότερο και αποδοτικότερα, να κατασκευάσουμε από την αρχή τον παραγωγικό μας ιστό κοκ.
Από την άλλη πλευρά, εάν οι δανειστές δεν συμφωνήσουν, επιμένοντας επί πλέον στην καταστροφική πολιτική των μνημονίων, δεν έχουμε άλλη επιλογή από την αναβολή πληρωμών – εντός της Ευρωζώνης κατά την υποκειμενική μου άποψη, έτσι ώστε να έχουμε τη δυνατότητα διαπραγμάτευσης της διαγραφής, χωρίς να πιεζόμαστε επί πλέον από νομισματικά προβλήματα (ειδικά όταν πολλές άλλες χώρες σήμερα υποφέρουν, όπως η Τουρκία ή η Αργεντινή, ενώ δεν θα αργήσει πολύ ακόμη η επόμενη παγκόσμια κρίση).
Φυσικά θα πρέπει να γνωρίζουμε τους τρομακτικούς εκβιασμούς που θα μας ασκηθούν – όπως, για παράδειγμα, το κλείσιμο των τραπεζών με την ανάληψη ελάχιστων χρημάτων από τα ΑΤΜ ή τα εμπόδια στην εισαγωγή βασικών αγαθών – μεταξύ των οποίων τα φάρμακα και η ενέργεια. Εν τούτοις, δεν υπάρχει άλλη λύση σήμερα, έχοντας αφήσει ανεκμετάλλευτες πολλές στο παρελθόν, από το να υποστούμε τις συνέπειες – προτιμώντας ένα οδυνηρό τέλος, αντί μία οδύνη δίχως τέλος, όπως είναι η κυλιόμενη χρεοκοπία, στην οποία έχουμε καταδικασθεί.
Επίλογος
Ολοκληρώνοντας, η εξυπηρέτηση των παλαιών δανείων με νέα δάνεια, καθώς επίσης με συνεχώς μεγαλύτερες επιβαρύνσεις, οδηγεί στην καταστροφή και στο χάος – μέσα από κοινωνικές αναταραχές και εξεγέρσεις, οι οποίες θα ξεσπάσουν νομοτελειακά όταν οι Έλληνες χάσουν τα πάντα, αδυνατώντας πλέον ακόμη και να επιβιώσουν. Στα πλαίσια αυτά υπενθυμίζω τα εξής:
«Η τεχνική του να αντικαθιστάς την εξέγερση με την ενοχή, συνίσταται στο να κάνεις ένα άτομο να πιστεύει ότι, είναι το μόνο υπεύθυνο για τα δεινά του – λόγω της έμφυτης διαφθοράς του, της εγγενούς οκνηρίας του, της διανοητικής ανεπάρκειάς του, των μειωμένων ικανοτήτων του ή των προσπαθειών του.
Έτσι, αντί να εξεγείρεται εναντίον του συστήματος, απαξιώνει τον ίδιο του τον εαυτό, αυτοενοχοποιείται και υποτάσσεται – κατάσταση που εμπεριέχει τα σπέρματα της νευρικής κατάπτωσης η οποία έχει, μεταξύ άλλων, το αποτέλεσμα της αποχής από οποιασδήποτε δράση. Έως εκείνο το σημείο βέβαια που το άτομο χάνει τα πάντα – οπότε μετατρέπεται σε δολοφονικό θηρίο, αδιαφορώντας για τις συνέπειες των πράξεων του«.
