ΔΙΑΛΥΣΗ ΕΥΡΩΖΩΝΗΣ, Συμφωνείτε ή διαφωνείτε; Συντάξτε την άποψή σας...

[kostas8000]

 

[kostas8000]

 

[kostas8000]

 

[kostas8000]

 

[kostas8000]

 

[kostas8000]

 

[s/milfakias]

μεγάλε μήπως χαραμίζεσαι εδώ μέσα ;;;

μήπως να το σκεφτείς για το οικονομικό ρεπορτάζ μεγάλων καναλιών ;;;

 

[kostas8000]

 

[s/milfakias]

από εκει με εστειλαν εδώ



εχεις <μου ειπαν> προυπηρεσια στα μπουρδελα δεν πας και σε ένα κανονικο?????

και ετσι ηρθα

Χαραμίζεσαι ..... όχι τπτ άλλο ., εδώ μεσα....

εδώ κυρίως βγάζουμε τον πόνο μας για τα μουνιά ....

 

[kostas8000]

μεγάλε μήπως χαραμίζεσαι εδώ μέσα ;;;

μήπως να το σκεφτείς για το οικονομικό ρεπορτάζ μεγάλων καναλιών ;;;

από εκει με εστειλαν εδώ



εχεις <μου ειπαν> προυπηρεσια στα μπουρδελα δεν πας και σε ένα κανονικο?????

και ετσι ηρθα

 

[kostas8000]

Χαραμίζεσαι ..... όχι τπτ άλλο ., εδώ μεσα....

εδώ κυρίως βγάζουμε τον πόνο μας για τα μουνιά ....

φιλαρακο δεν εχεις παρει χαμπαρι τι <μουνια> κυκλοφορουν στον κοσμο και ποσες <πουτανες> και
<πουστηδες>


παντος χαιρομαι που βγηκες από το μουνοκαβουκο σου και ασχολήθηκες λιγο με το θεμα, ισως αντρεψεις και λιγο και δεν ζητας αφεντρα για την ζωη σου

 

[kostas8000]

https://analyst.gr/2018/08/13/sto-kokkino-i-bayer-apo-toskandalo-monsanto/

Στο κόκκινο η Bayer από το σκάνδαλο Monsanto


Η γερμανική κυβέρνηση, μέσω των υπουργείων Διατροφής & Γεωργίας, καθώς επίσης Παιδείας & Έρευνας, στηρίζει και επιδοτεί την παραγωγή σπόρων από ακατάλληλα σιτηρά, με πολλά εκατομμύρια – τα οποία οδηγούνται, μεταξύ άλλων, στο χημικό της γίγαντα, στη Bayer, η οποία απορρόφησε την ανταγωνιστική της αμερικανική εταιρεία Monsanto.
.


Όπως έχουμε ήδη αναφέρει, το γερμανικό τέρας προσπαθεί να επιβάλλει τα γενετικά μεταλλαγμένα γεωργικά προϊόντα παγκοσμίως, καθώς επίσης να μονοπωλήσει τον κλάδο, μεταξύ άλλων με τη βοήθεια της κυβέρνησης της χώρας – με καταστροφικές συνέπειες για εκατομμύρια μικρούς γεωργούς, στα κράτη του Νότου (ανάλυση). Η τοποθέτηση μας αυτή θεωρήθηκε από ορισμένους ως θεωρία συνωμοσίας – ή ως άδικη κριτική στο γερμανικό κολοσσό Bayer.
Εν τούτοις, μία επιτροπή στην Καλιφόρνια επέβαλλε την περασμένη εβδομάδα πρόστιμο ύψους 289 εκ. $ στη θυγατρική της, στην Monsanto (MON), την οποία έχει εξαγοράσει έναντι 63 δις $ – με αποτέλεσμα να βυθιστεί η μετοχή της στο κόκκινο (BAYGn), με συνολικές απώλειες άνω των 10 δις € (πηγή). Η αιτία ήταν η καταδικαστική απόφαση του δικαστηρίου, όσον αφορά τα προϊόντα της για την επεξεργασία ζιζανίων – με βάση το συστατικό «glyphosate», το οποίο προκαλεί καρκίνο.
Η αγωγή που κερδήθηκε είναι η πρώτη που εκδικάσθηκε από τις περίπου 5.000 που εκκρεμούν στις Η.Π.Α. – ενώ η εταιρεία ανακοίνωσε πως θα προσφύγει κατά της ετυμηγορίας, ισχυριζόμενη ότι πάνω από 800 επιστημονικές μελέτες και κριτικές υποστηρίζουν το γεγονός ότι, το «glyphosate» δεν προκαλεί καρκίνο.
Σε αντίθεση με τις Η.Π.Α., η Ευρωπαϊκή Επιτροπή ανανέωσε το Δεκέμβρη την άδεια για το «glyphosate», αν και τόσο η Γερμανία, όσο και η Γαλλία, έχουν λάβει μέτρα για τη σταδιακή κατάργηση του ζιζανιοκτόνου – χωρίς κανένας να καταλαβαίνει τι σημαίνει «σταδιακή κατάργηση», εάν πράγματι το προϊόν είναι καρκινογόνο. Αρκετοί βέβαια υποστηρίζουν πως πρόκειται για μία από τις συνήθεις επιθέσεις των Η.Π.Α. εναντίον των ευρωπαϊκών επιχειρήσεων που δραστηριοποιούνται εκεί – κάτι που δεν πιστεύουμε, αφού οι ζημίες που προκαλούν οι εταιρείες μεταλλαγμένων είναι αναμφισβήτητες.

 

[kostas8000]

https://analyst.gr/2018/08/12/oi-deka-pliges-tis-elladas/

Οι δέκα πληγές της Ελλάδας



Αυτός που θα ήθελε να επιλύσει πραγματικά τα προβλήματα της πατρίδας μας, θα έπρεπε προηγουμένως να θεραπεύσει όλες τις μολυσμένες εστίες στο εσωτερικό της, επάνω στις οποίες δεν μπορεί να αναπτυχθεί τίποτα υγιές – καθώς επίσης να σταματήσει αμέσως την πολιτική της υποτέλειας, των υποκλίσεων και της διεθνούς επαιτείας των κυβερνήσεων της.


«Το πρόβλημα της Ελλάδας ήταν και είναι πολιτικό – αφού η Οικονομία είναι πάντοτε σε θέση να παρέχει συγκεκριμένες και αποτελεσματικές λύσεις. Αρκεί βέβαια να γνωρίζει ακριβώς ποιό είναι το εκάστοτε ζητούμενο από την Πολιτική, οπότε από την πλειοψηφία των Πολιτών που θα κληθούν να το στηρίξουν επειδή θα πρόκειται για το δικό τους συμφέρον – ενώ η μειοψηφία στις δημοκρατικές χώρες συντάσσεται ενεργητικά με τη βούληση της πλειοψηφίας.
Το πρώτο απαιτούμενο τώρα από ένα κόμμα που θέλει να κυβερνήσει, είναι η προστασία των Πολιτών από τα λάθη του, λόγω τυχόν ανεπαρκούς στελέχωσης του – κυρίως όμως από την ενδεχόμενη διαφθορά του, από τη διαπλοκή του, καθώς επίσης από τις δεσμεύσεις που αναλαμβάνει όχι επειδή θεωρεί πως είναι σε θέση να τις πραγματοποιήσει, αλλά για να υφαρπάξει την εξουσία με αποκλειστικό σκοπό τη νομή της. Επομένως, το κόμμα αυτό θα έπρεπε να θέσει ως προτεραιότητα του την ψήφιση νόμων, οι οποίοι θα διασφαλίζουν τους Πολίτες από τα παραπάνω – όπου ευτυχώς στην Ελλάδα δεν είναι ανάγκη να ανακαλυφθεί ο τροχός, αφού έχουμε εμπειρία από τους προγόνους μας. Για παράδειγμα, υπήρχαν μεταξύ άλλων οι εξής νόμοι στο παρελθόν, οι οποίοι φυσικά εφαρμόζονταν με μεγάλη αυστηρότητα:
(α) Η περιουσία των εκλεγομένων αρχόντων δεσμεύεται, μέχρι να αποδώσουν λογαριασμό για τα πεπραγμένα τους – δηλαδή, για την οικονομική τους διαχείριση στο διάστημα που θα κυβερνούν.
(β) Οι ψευδείς υποσχέσεις, διδόμενες ενώπιον του λαού, τιμωρούνται με θάνατο – γεγονός που σημαίνει ότι, κανένας πολιτικός δεν τολμούσε να εξαπατήσει τους Πολίτες.
(γ) Οι δωροδοκούμενοι ή καταβάλουν το ποσόν στο δεκαπλάσιο στα δημόσια ταμεία, ή τιμωρούνται σε θάνατο – οπότε δεν ήταν εύκολος ο χρηματισμός τους (η θανατική ποινή είναι φυσικά μεταφορική έννοια).
Αντίθετα όμως με όλα αυτά, τα πολιτικά κόμματα στην Ελλάδα έχουν κακοποιήσει το Σύνταγμα, διαμορφώνοντας το έτσι ώστε να προστατεύει αποκλειστικά και μόνο τα ιδιοτελή τους συμφέροντα – με αποκορύφωμα της «απάτης» το νόμο περί ευθύνης (ανευθυνότητας) των υπουργών. Ακόμη χειρότερα, δεν σέβονται ποτέ τους νόμους που οφείλουν να απορρέουν από το Σύνταγμα και δεν τους τηρούν – σημειώνοντας ότι, παρά την κακοποίηση του που θα μπορούσε να διορθωθεί πολύ εύκολα, το Σύνταγμα μας είναι ένα από τα καλύτερα στον πλανήτη.
Στα πλαίσια αυτά, όταν ακούμε πως κάποιοι πρωθυπουργοί της Ελλάδας προειδοποιούσαν από πολλά χρόνια πριν για τους κινδύνους χρεοκοπίας της, ασφαλώς δεν τους θεωρούμε προφήτες – αφού επρόκειτο για μία αυτονόητη πρόβλεψη τους, γνωρίζοντας «εξ ιδίων» το μέγεθος της πολιτικής διαφθοράς. Κανένας άλλωστε δεν πιστεύει σοβαρά ότι, οι τεράστιες περιουσίες που συσσώρευσαν τόσο οι ίδιοι, όσο και οι υπουργοί τους, καθώς επίσης αυτοί με τους οποίους διαπλέκονταν διαφθειρόμενοι, προέρχονταν από τους μισθούς τους – οπότε λογικά προέβλεπαν πως η οικονομία δεν θα (τους) αντέξει. Συμπερασματικά λοιπόν η χώρα χρεοκόπησε πρώτα πολιτικά και μετά οικονομικά – οπότε πρέπει να προηγηθεί η πολιτική διάσωση της, για να ακολουθήσει η οικονομική”


Υπάρχουν διάφοροι τρόποι για να προσφέρει κανείς κάτι πρακτικό στην Ελλάδα. Ο ένας είναι η ίδρυση ενός καινούργιου κόμματος, εάν πιστεύει πως η λύση μπορεί να προέλθει μέσα από την κοινοβουλευτική Δημοκρατία και όχι από την επαναστατική κατάλυση της – όπου ίσως θα χρειαζόταν η ίδρυση μίας «Φιλικής Εταιρείας», από εκείνους που είναι οπαδοί αυτής της ιδέας, δεν είχαν ποτέ ανάμιξη στην πολιτική σκηνή και ανήκουν στην τεκμηριωμένα ικανή «πνευματική, επιστημονική και ενδεχομένως επιχειρηματική ελίτ» της πατρίδας μας.
Υπάρχουν όμως ήδη σχεδόν 60 κόμματα εντός και εκτός της Βουλής, οπότε θα ήταν μάλλον ανόητη η ίδρυση ενός ακόμη – εκτός του ότι εάν δεν μπορεί να αλλάξει κανείς ένα υφιστάμενο κόμμα, εφαρμόζοντας τις δικές του ιδέες μαζί με τις ιδέες των άλλων που δεν πρέπει ποτέ να θεωρούνται αλαζονικά υποδεέστερες, τότε δεν είναι ασφαλώς σε θέση να αλλάξει τα «κακώς κείμενα» στα κόμματα και κατ’ επέκταση στην Ελλάδα. Εν προκειμένω βέβαια υπάρχει σε όλες τις παρατάξεις το πρόβλημα του προέδρου τους – στον οποίο, λόγω της δομής και του καταστατικού τους, δίνονται μεγάλες εξουσίες, όπως στον πρωθυπουργό.
Εκτός αυτού οι πρόεδροι δεν δεσμεύονται συχνά ούτε από το καταστατικό, ούτε από το πρόγραμμα του κόμματος τους – ενώ κάποιοι προσπαθούν με ψέματα και με κενές υποσχέσεις να εκμεταλλευθούν τα υπόλοιπα στελέχη, μέλη και φίλους του κόμματος, χρησιμοποιώντας τους ως «κυλιόμενες σκάλες», με στόχο αποκλειστικά και μόνο τη δική τους ανέλιξη. Το γεγονός αυτό όμως ισχύει για όλες ανεξαιρέτως τις πολιτικές παρατάξεις, αφού πολύ δύσκολα μπορεί να θεωρήσει κανείς πως ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ ή της ΝΔ, για παράδειγμα, έχουν λιγότερα ελαττώματα από τους υπολοίπους προέδρους – ενώ οι ίντριγκες που προκαλούνται από την ίδια τη δομή των κομμάτων, είναι σε θέση να σκοτώσουν κάθε υγιή προσπάθεια εντός τους.
Σημαίνουν όμως αλήθεια όλα αυτά ότι, δεν πρέπει να ασχοληθεί κανείς με την κομματική «βρωμιά», έτσι όπως την περιγράψαμε παραπάνω, για να μη λερώσει τα χέρια του ή από το φόβο μήπως δεν τα καταφέρει; Πως συμμετέχοντας σε ένα κόμμα «βάφεται» αυτόματα με τα χρώματα του προέδρου του, σαν να μην έχει τη δική του προσωπικότητα και τη δική του πολιτική ιδεολογία, παρά το ότι την έχει εκφράσει επαρκώς με τις συνεντεύξεις, με τις πράξεις και με τα κείμενα του; Ότι είναι καλύτερα να παραμείνει στην ουδετερότητα και στη θεωρία, για να μην «κακοποιηθεί» από εκείνους που είναι οπαδοί τέτοιου είδους ισχυρισμών; Ειδικά όταν βλέπει πως η πατρίδα του βρίσκεται κυριολεκτικά στην άκρη του γκρεμού και κυβερνάται από μία εντελώς ανεπαρκή, εάν όχι ανίκανη πολιτική παράταξη;
Ίσως, αφού σχεδόν όλα τα ελληνικά κόμματα είναι οργανωμένα ως συμμορίες που αναζητούν συμμορίτες για τη στελέχωση τους, έχοντας μοναδικό στόχο τους την νομή της εξουσίας χωρίς κανέναν ηθικό ενδοιασμό – οπότε δεν είναι καθόλου εύκολο να ανταπεξέλθει κανείς. Στο παρελθόν έχουν άλλωστε προδοθεί πολλά από τα στελέχη τους, τα οποία πίστεψαν ανόητα πως οι εκάστοτε πρόεδροι τους είχαν ιδανικά και έντιμες ιδεολογικές αντιλήψεις – όπως στο πρόσφατο παράδειγμα του ΣΥΡΙΖΑ, το οποίο στην κυριολεξία εκλάπη από το βαθύ ΠΑΣΟΚ με συνεργό τον πρόεδρο του, ή των ΑΝΕΛ που δεν σεβάσθηκαν τίποτα και κανέναν (με αποτέλεσμα τα βασικά στελέχη τους να αποχωρούν, ιδρύοντας δικά τους κόμματα για να μην προδοθούν ξανά ή για να μη χάσουν τα προνόμια τους). Είναι όμως λύση το να ιδρύει κανείς δικό του κόμμα, για να είναι ασφαλής ως πρόεδρος του;
Υπενθυμίζουμε πάντως εδώ πως «Ο επαγγελματίας πολιτικός είναι ένα ιδιόμορφο ον που γνωρίζει πώς να πλασάρει τον εαυτό του, πώς να εξασφαλίζει ψήφους, πώς να υποκλίνεται σε όσους μπορούν να τον προωθήσουν, πώς να βλάπτει όσους δεν το κάνουν, πώς να καρπώνεται τη δουλειά των άλλων, πώς να μην έχει κανέναν ηθικό ενδοιασμό, πώς να δημαγωγεί, πώς να κρύβει την ανικανότητα του, πώς να διαφθείρεται ατιμώρητος και πώς να αποφεύγει τις ευθύνες”.
Τα παραπάνω αποτελούν την πρώτη πληγή της Ελλάδας: (1) Το κομματικό κράτος που την  έχει οδηγήσει στη χρεοκοπία ειδικά μετά το 2010, όπου όλες οι κυβερνήσεις υπογράφουν με κλειστά τα μάτια και ενδοτικά οτιδήποτε τους ζητηθεί, αρκεί να παραμείνουν στην εξουσία – με επόμενες τις εξής:
(2) Το πελατειακό κράτος: Οι εκάστοτε κυβερνήσεις δεν εκλέγονται στην Ελλάδα με αντικειμενικά κριτήρια και με γνώμονα το κοινό συμφέρον, αλλά από εκείνους τους ιδιοτελείς ψηφοφόρους που ενδιαφέρονται μόνο για τα δικά τους προνόμια (ρουσφέτια) – συνήθως από συμπαγείς κοινωνικές ομάδες, όπως είναι οι δημόσιοι υπάλληλοι και οι συνταξιούχοι. Έτσι δημιουργείται ένα ανίκανο και μη αποτελεσματικό, διογκωμένο κράτος που στηρίζεται στο μη αξιοκρατικό διορισμό των «ημετέρων» (=των δικών μας παιδιών), στη διαφθορά και στη διαπλοκή – όπου στην ουσία ορισμένες ομάδες απομυζούν αχόρταγα τον κόπο όλων των υπολοίπων. «Πελάτες» δεν είναι μόνο οι παραπάνω κοινωνικές ομάδες αλλά, επίσης, οι «ημέτεροι» επιχειρηματίες, μαζί με δημοσιογράφους και ΜΜΕ – αφού αυτά επηρεάζουν την κοινή γνώμη.
(3) Η δημόσια διοίκηση: Ως αποτέλεσμα των ανωτέρω, δεν μειώνεται ούτε το κράτος, ούτε είναι αποτελεσματική η δημόσια διοίκηση (πολεοδομίες, εφορίες κλπ.) – αφού οι υπάλληλοι της προσλαμβάνονται με μη αξιοκρατικά κριτήρια και λειτουργούν στη βάση προσωπικών ανταλλαγμάτων για τις υπηρεσίες τους (φακελάκια, ρουσφέτια κλπ.). Παρά το ότι λοιπόν οι Γάλλοι προσπάθησαν να την βελτιώσουν στα πλαίσια των μνημονίων, απέτυχαν παταγωδώς – κατανοώντας τελικά πως πρόκειται για ένα «κράτος εν κράτει».
(4)  Οι Θεσμοί: Καμία χώρα δεν μπορεί να προοδεύσει χωρίς λειτουργικούς θεσμούς – όπως στο παράδειγμα της Κίνας που εισήλθε σε ανοδική πορεία μόνο αφού ο Μάο προέβη στο αιματηρό ξεκαθάρισμα των θεσμών της. Υπενθυμίζουμε εδώ τα εξής:
«Η βασική θέση είναι εν προκειμένω το ότι, η ανάπτυξη εμποδίζεται κυρίως από το εσωτερικό της χώρας, παρά από εξωτερικούς παράγοντες – όπως είναι η πρόσληψη σωστά εκπαιδευμένων, ικανών και παραγωγικών ανθρώπων στο γραφειοκρατικό δημόσιο σύστημα, καθώς επίσης η σημασία που δίνει η κυβέρνηση της στη μακροπρόθεσμη πολιτική σταθερότητας. Με απλά λόγια, σύμφωνα με τη μελέτη, η ύπαρξη λειτουργικών Θεσμών ήταν η αιτία της ανόδου της Κίνας πριν από τη βιομηχανική εποχή – ενώ η διάβρωση των Θεσμών  αργότερα οδήγησε στην πτώση της. Εάν πράγματι ισχύει, τότε θα μπορούσε να υποστηρίξει κανείς κάτι ανάλογο για τη χρεοκοπία της Ελλάδας – αφού ασφαλώς ένα από τα μεγαλύτερα προβλήματα της πατρίδας μας τις τελευταίες δεκαετίες, εκτός από τη διχόνοια, είναι τα θεσμικά της ελλείμματα (ανάλυση).
Παράλληλα οι ερευνητές τονίζουν τη σημασία του κομμουνιστικού κόμματος, όσον αφορά την εκρηκτική ανάπτυξη της Κίνας τις τελευταίες δεκαετίες – με την έννοια πως ο Μάο (1893-1976) ήταν αυτός που «καθάρισε» τα σημαντικότερα εμπόδια που είχαν τοποθετηθεί από τη δυναστεία των Qing (1644-1911) και τα οποία δεν επέτρεπαν τη μετατροπή της Κίνας σε μία σύγχρονη αναπτυξιακή οικονομία. Εν προκειμένω, το κομμουνιστικό κόμμα μετά το 1949 άλλαξε εκ θεμελίων κυρίως τέσσερα πράγματα:
(α)  Προκάλεσε, έσπειρε καλύτερα ενθουσιασμό στον πληθυσμό της χώρας, όσον αφορά τη βιομηχανική της ανάπτυξη.
(β)  Διεύρυνε τη βάση προσλήψεων στο δημόσιο, με την είσοδο ικανών στελεχών εκτός των πλαισίων του πελατειακού κράτους που έπαψε να υπάρχει.
(γ)  Αύξησε σε μεγάλο βαθμό την παραγωγικότητα του δημοσίου – το οποίο θεώρησε ως το βασικότερο πυλώνα της οικονομικής ανάπτυξης.
(δ)  Επέβαλλε σταδιακά μία θετική άποψη/αντίληψη για την παγκοσμιοποίηση – αντιμετωπίζοντας την όχι ως απειλή, αλλά ως μεγάλη ευκαιρία.
Παρά το ότι λοιπόν ξενίζει η ερμηνεία, σύμφωνα με την οποία η ανάπτυξη της Κίνας οφείλεται στο Μάο, πολύ περισσότερο αφού ουσιαστικά ξεκίνησε τη δεκαετία του 1980, δεν υπάρχει καμία αμφιβολία σχετικά με το ότι, χωρίς τη μεσολάβηση της κομμουνιστικής επανάστασης τα αναπτυξιακά εμπόδια θα είχαν παραμείνει” (πηγή).
(5) Το Σύνταγμα της χώρας: Όπως έχει ήδη αναφερθεί, το Σύνταγμα του 1975 με όλες τις αναθεωρήσεις και τις σκόπιμες «διαστρεβλώσεις» του εγκαθίδρυσε ένα πολίτευμα κλειστό, το οποίο φρόντιζε και φροντίζει μόνο για τη διατήρηση της εξουσίας των εμπνευστών του – χωρίς δυστυχώς να μεριμνάει καθόλου για τη χρηστή δημοκρατική διακυβέρνηση. Περισσότερη ανάλυση στο άρθρο της κυρίας Νομικού «Η ολιγαρχική συμμορία και το σύνταγμα της», του κ. Κοντογιώργη «Η ελληνική Ολιγαρχία» και του κ. Κασιμάτη «Το ψήφισμα της Βουλής».
(6) Η προεδρία της Δημοκρατίας: Ο νομοθέτης που συνέγραψε το ελληνικό Σύνταγμα, είχε ασφαλώς υπ’ όψιν του τους κινδύνους κακοποίησης ή/και κατάλυσης του – όπως στην περίπτωση των μνημονίων, του PSI, της αντιστροφής του δημοψηφίσματος ή της παράδοσης του ονόματος της Μακεδονίας. Ως εκ τούτου είχε προσθέσει μία ασφαλιστική δικλείδα, η οποία δεν είναι άλλη από τον εκάστοτε πρόεδρο της Δημοκρατίας – ο οποίος θεωρητικά θα έπρεπε να είναι ο καλύτερος, λογικότερος και εντιμότερος των Ελλήνων, με πρώτη προτεραιότητα του την προστασία της εθνικής τους κυριαρχίας.
Στα πλαίσια αυτά, ο πρόεδρος της Δημοκρατίας νομιμοποιείται να μην υπογράψει οποιαδήποτε απόφαση θεωρεί πως είναι αντίθετη με το Σύνταγμα ή με τα εθνικά συμφέροντα της χώρας – ενώ με τον τρόπο αυτό μπορεί να υποχρεώσει την κυβέρνηση να παραιτηθεί, οπότε να διενεργηθούν εκλογές. Δυστυχώς στην Ελλάδα δεν συνέβη ποτέ κάτι τέτοιο – γεγονός που αποτελεί μία από τις μεγαλύτερες πληγές της.
(7) Η Δικαιοσύνη:  Πρόκειται για έναν Θεσμό που θα έπρεπε να είναι ανεξάρτητος, όπως επίσης η νομοθετική (Βουλή) και η εκτελεστική (Κυβέρνηση) εξουσία – με απόλυτη προτεραιότητα του την προστασία των Ελλήνων, συχνά από τις ίδιες τις κυβερνήσεις τους, καθώς επίσης του Συντάγματος τους. Δυστυχώς όμως θεωρείται πως δεν συμβαίνει κάτι τέτοιο μετά την υπαγωγή της χώρας στην Τρόικα, ενώ αυτό αφορά και το Συμβούλιο της Επικρατείας (πηγή) – αν και οι γνώσεις μας εδώ είναι πολύ περιορισμένες.
(8) Η κεντρική τράπεζα: Η Ελλάδα δεν είχε ποτέ τη δική της κεντρική τράπεζα, οπότε δεν είχε ποτέ το δικό της νόμισμα και μία ανεξάρτητη νομισματική πολιτική – αφού η Τράπεζα των Ελλήνων ανήκει σε ξένους, με το δημόσιο να έχει μία αστεία συμμετοχή της τάξης του 9% (πηγή). Μετά την είσοδο της δε στην Ευρωζώνη και ιδιαίτερα μετά την επιβολή των μνημονίων, εξυπηρετεί αποκλειστικά και μόνο τα συμφέροντα των ξένων δυνάμεων κατοχής – ενώ θεωρούμε υποκειμενικά πως είναι ντροπή εάν όχι αθέμιτος ανταγωνισμός για έναν πρώην πρόεδρο της να αναλαμβάνει την προεδρία μίας ιδιωτικής κατασκευαστικής εταιρείας, όπως ο κ. Προβόπουλος της ΕΛΛΑΚΤΩΡ, έχοντας προφανώς τη δυνατότητα να χρησιμοποιήσει τις γνωριμίες του και την εσωτερική του πληροφόρηση για τις τράπεζες.
(9) Η εγχώρια επιχειρηματική Ολιγαρχία: Είναι αδιανόητο για μία χώρα που κατέχει την πρώτη θέση στην παγκόσμια ναυτιλία, να ευρίσκεται στη σημερινή κατάσταση της Ελλάδας – όπου εξαθλιώνονται μεγάλες μερίδες του πληθυσμού, χωρίς καμία βοήθεια από αυτούς που ασφαλώς μπορούν να την προσφέρουν, ακόμη και αν θα έπρεπε να αναλάβουν τα ηνία της. Με δεδομένο δε το ότι, μία από τις μεγαλύτερες πληγές της χώρας μας είναι το λαθρεμπόριο καυσίμων, το οποίο φυσικά θα ήταν αδύνατον χωρίς τη συμμετοχή ή έστω χωρίς την ανοχή των πάμπλουτων ιδιοκτητών των διυλιστηρίων, κατανοεί κανείς την αδιαφορία της εγχώριας Ολιγαρχίας στην επίλυση των προβλημάτων της – ενώ τάθηκε από την αρχή υπέρ του εκ προμελέτης εγκλήματος των μνημονίων, ευελπιστώντας προφανώς μερίδιο από τη λεηλασία της Ελλάδας, αφού ασφαλώς γνώριζε πού οδηγούν.
(10) Το ασταθές φορολογικό και επιχειρηματικό πλαίσιο: Εκτός του ότι είναι αδύνατον να ανταπεξέλθει η χώρα με την εξοντωτική φορολογία που έχει επιβληθεί στους Πολίτες και στις εγχώριες επιχειρήσεις (οι ξένες αποφεύγουν τους φόρους με τα μέσα που έχουν στη διάθεση τους), με μηδενικές φοροαπαλλαγές και με συντελεστές που είναι σχεδόν διπλάσιοι από τις γύρω χώρες, καθώς επίσης με τεράστιους έμμεσους φόρους όπως ο ΦΠΑ που επιβαρύνουν κυρίως τα μέσα και χαμηλά εισοδήματα (ο ΦΠΑ είναι της τάξης των 15 δις € ετησίως), με εισπρακτικούς και μόνο σκοπούς, η μη ύπαρξη σταθερών κανόνων διαχρονικά απομακρύνει τους πάντες από τη διενέργεια επενδύσεων – εξυπηρετώντας απλά και μόνο το πελατειακό & κομματικό κράτος που τρέφεται και αναπτύσσεται, στο ομιχλώδες πλαίσιο που σκόπιμα συντηρεί.
Ολοκληρώνοντας, με τέτοιες πληγές είναι αδύνατον να αισιοδοξεί κανείς, όσον αφορά την έξοδο από την κρίση – γεγονός που σημαίνει πως αυτός που θα ήθελε να επιλύσει πραγματικά τα προβλήματα της Ελλάδας, θα έπρεπε προηγουμένως να θεραπεύσει όλες αυτές τις μολυσμένες εστίες, επάνω στις οποίες δεν μπορεί να αναπτυχθεί τίποτα υγιές. Είναι αλήθεια εφικτό κάτι τέτοιο;
Μπορεί να ελπίζει κανείς εάν αποφασίσει να αγωνισθεί, δουλεύοντας σκληρά και με γνώμονα μόνο το κοινό συμφέρον; Θα του το επέτρεπε η σημερινή πολιτική, πολιτισμική και κοινωνική παιδεία των Ελλήνων, εκλέγοντας και στηρίζοντας τον, με όλες εκείνες τις οικονομικές και λοιπές θυσίες που απαιτούνται; Για να παραμείνω ειλικρινής, θα προτιμήσω να μην απαντήσω στο ερώτημα – θεωρώντας πως δεν θα ευχαριστούσα κανέναν.

 

[kostas8000]

 

[kostas8000]

 

[kostas8000]

 

[kostas8000]

https://analyst.gr/2018/08/14/i-souidia-stis-floges/

Η Σουηδία στις φλόγες


Οι σκηνές βίας και βανδαλισμών που διαδραματίστηκαν, εκ μέρους μεταναστευτικών συμμοριών, ήταν εφιαλτικές, με αυτούς που παρευρέθηκαν να αναφέρουν πως το Μάλμε είχε μετατραπεί σε μία εμπόλεμη ζώνη.


Με την εγκληματικότητα να αυξάνεται συνεχώς, με τις συμμορίες μεταναστών να δρουν ανεξέλεγκτα και με τις απαγορευμένες ζώνες να πολλαπλασιάζονται, η Σουηδία βίωσε τη Δευτέρα μία από τις χειρότερες νύχτες βίας στην ιστορία της. Η αστυνομία της χώρας που δέχτηκε περί τους 600.000 μετανάστες τα τελευταία πέντε χρόνια, ανέφερε πως πολλές συμμορίες με μασκοφόρους νεαρούς εκσφενδόνιζαν πέτρες και έκαιγαν αυτοκίνητα σε τρεις μεγάλες σουηδικές πόλεις, έχοντας υποψίες πως πρόκειται για μία συντονισμένη δράση (πηγή).
Οι σκηνές που διαδραματίστηκαν είναι πραγματικά εφιαλτικές, με τους δημοσιογράφους που παρευρέθηκαν να αναφέρουν πως το Μάλμε είχε μετατραπεί σε μία εμπόλεμη ζώνη. Στις άλλες πόλεις επιγραμματικά τα εξής: Frölunda: Μια ομάδα 6-8 μασκοφόρων έριχναν πέτρες και έκαιγαν αυτοκίνητα. Συνολικά κάηκαν 31 και προκλήθηκαν ζημίες σε 35, χωρίς να συλληφθεί κανένας. Nordost: Μια ομάδα περίπου 8-10 νέων ανθρώπων, σχεδόν την ίδια χρονική στιγμή, έκαψε 15 αυτοκίνητα, επίσης χωρίς να συλληφθεί κανένας Trollhättan: Μια μεγαλύτερη ομάδα περίπου 30-40 μασκοφόρων έριχνε πέτρες και άναβε πυρκαγιές, μπλοκάροντας τους δρόμους και εμποδίζοντας την αστυνομία να επέμβει.

Υπενθυμίζω εδώ πώς σύμφωνα με το Reuters, δεκάδες άνθρωποι έχουν σκοτωθεί τα τελευταία δύο χρόνια από επιθέσεις στην πρωτεύουσα της Σουηδίας, στη Στοκχόλμη, καθώς επίσης σε άλλες μεγάλες πόλεις, από συμμορίες που προέρχονται κυρίως από υποβαθμισμένα προάστια, στα οποία κυριαρχούν οι μετανάστες (πηγή). Έτσι, μέσα σε ελάχιστο χρονικό διάστημα, η Σουηδία αναρριχήθηκε στη δεύτερη θέση, όσον αφορά τη βία στην Ευρώπη, μετά την Κύπρο (διάγραμμα). Ο πρωθυπουργός πάντως της Σουηδίας δεν απέκλεισε την αποστολή στρατιωτικών δυνάμεων στις παραπάνω περιοχές.
Έχοντας ξεκινήσει τις αναφορές μου στη Σουηδία ήδη από το 2015, θεωρώντας την το άλλο είδους πειραματόζωο, όσον αφορά τη δημιουργία πολυπολιτισμικών κοινωνιών με στόχο τον καλύτερο έλεγχο τους από τις ελίτ (η Ελλάδα στην οικονομία), είχα διαπιστώσει πως συνέβαιναν απαίσια πράγματα στη χώρα, τα οποία δεν είχε βιώσει ποτέ στο παρελθόν: μαζικές επιθέσεις σε γυναίκες από συμμορίες ανδρών, μαχαιρώματα, δολοφονίες, ρίψεις οξέων στα πρόσωπα κοριτσιών και βιασμοί ανηλίκων. Επίσης πως στην τρίτη μεγαλύτερη πόλη της, στο Μάλμε, οι ξένοι αποτελούν ήδη το 50% του συνόλου, ενώ κάθε δεύτερο παιδί που βαφτίζεται παίρνει το όνομα Μωάμεθ.
Θεώρησα λοιπόν πως το πρόβλημα εμφανίζεται όταν το ποσοστό των μεταναστών σε ένα κράτος υπερβεί το κρίσιμο μέγεθος του 10% (στη Σουηδία έφτασε ήδη στο 16%). Η αιτία είναι πως τότε δεν είναι εύκολο πλέον να ενσωματωθούν, οπότε δημιουργούνται γκέτο, στα οποία ζει κανείς μιλώντας τη γλώσσα της πατρίδας του και τηρώντας τα δικά του ήθη και έθιμα. Κάτι ανάλογο παρατηρείται σήμερα και στη Γερμανία, ενώ δεν συνέβαινε στο παρελθόν, επειδή το 2015-16 εισήλθαν πάνω από 1.000.000 ξένοι, στην πλειοψηφία τους μουσουλμάνοι (άρθρο). Είναι καλά πάντως να υπενθυμίσω εδώ τα εξής από το άρθρο μου «Ο ρατσισμός στη Σουηδία»:
«Το Rinkeby είναι ένα γκέτο που μένουν Σομαλοί και Τούρκοι. Οι Σουηδοί μπορεί να μην διαμαρτύρονται άμεσα για τους πρόσφυγες, αλλά δεν δέχονται να έχουν οικογένειες προσφύγων στη γειτονιά τους – οπότε και τους αναγκάζουν να μείνουν σε ορισμένα μέρη με αποτέλεσμα την απομόνωση τους και τη δημιουργία γκέτο.
Όσες μαντήλες βλέπει κανείς σε μία ημέρα στο Rinkeby δεν βλέπει σε έναν χρόνο στην Αθήνα. Στο συγκεκριμένο περιστατικό, Αυστραλός δημοσιογράφος με κρυφή κάμερα προσπάθησε να τραβήξει πλάνα, έγινε αντιληπτός και ξυλοφορτώθηκε από καμιά 20αριά νεαρούς Σομαλούς».
Τέλος ότι, οι κοινωνίες των σκανδιναβικών χωρών είναι διχασμένες, με το 50% να τάσσεται υπέρ των ανοιχτών συνόρων, της μαζικής μετανάστευσης και της ευημερίας για όλους, απορρίπτοντας τις παραδοσιακές αξίες και στηρίζοντας την παγκοσμιοποίηση, όταν το υπόλοιπο 50% είναι εναντίον, κατηγορούμενο για ρατσισμό.
Το κυριότερο όμως όλων είναι το γεγονός ότι, οι χώρες αυτές δεν έχουν πλέον καμία «ηθική πυξίδα», έχοντας εγκαταλείψει το Χριστιανισμό που τις κρατούσε ενωμένες εδώ και αιώνες. Έτσι δεν είναι πια σε θέση να διαχωρίσουν το καλό από το κακό, έχοντας τοποθετήσει στη θέση του Θεού το κράτος που όμως δεν μπορεί να ανταπεξέλθει με έναν τέτοιο ρόλο.
Σχετικά πρόσφατα τώρα προβλήθηκε από το κεντρικό τηλεοπτικό κανάλι της Δανίας ένα ντοκιμαντέρ που αναφερόταν σε τρία κορίτσια, τα οποία προσηλυτίστηκαν στο Ισλάμ με τη θέληση τους, χωρίς να έχουν παντρευτεί κάποιο μουσουλμάνο ή να συμβαίνει κάτι άλλο. Όλα τα κορίτσια είχαν το ίδιο «υπόβαθρο», με την έννοια ότι προέρχονταν από διαλυμένες οικογένειες με μεγάλα προβλήματα αλκοολισμού (μία μεγάλη μάστιγα στη Σκανδιναβία, ως αποτέλεσμα της επανάστασης του Μάη του 1968 που έλαβε χώρα στην Ευρώπη).
Τα κορίτσια αυτά δεν είχαν καμία δομή και κανένα πλαίσιο στη ζωή τους, βρίσκοντας το τελικά στον ισλαμισμό, ο οποίος ρυθμίζει τα πάντα: τον τρόπο που ντύνεται κανείς, το φαγητό, το πώς να προσεύχεται, πώς να κοινωνικοποιείται, πώς να συμπεριφέρεται ως σύζυγος και ούτω καθεξής.
Το συμπέρασμα ήταν πως στην Ευρώπη, ειδικά στη Σουηδία, διεξάγεται μία πνευματική μάχη εκ μέρους του Ισλάμ, με κίνδυνο να εξαφανιστεί σταδιακά ο πολιτισμός της. Ως εκ τούτου, το μόνο που μπορεί να διασώσει τις κοινωνίες της είναι η πνευματική τους αναγέννηση, με την επιστροφή στο Χριστιανισμό.
Οι εκκλησίες που διαθέτει επιτρέπουν στους ανθρώπους να συναθροίζονται, να μοιράζονται την πίστη και τα βάσανα τους, να επικοινωνούν, καθώς επίσης να ηρεμεί το πνεύμα και η ψυχή τους, με αποτέλεσμα να ενισχύεται σημαντικά η κοινωνική συνοχή. Κανένας πάντως δεν αμφιβάλλει σχετικά με το ότι, η Ελλάδα δεν θα μπορούσε να επιβιώσει μετά από 400 χρόνια σκλαβιάς εκ μέρους ενός υποανάπτυκτου λαού, χωρίς τη βοήθεια της θρησκείας και της εκκλησίας της.
Κλείνοντας, η δημοσιογράφος τονίζει πως ο Χριστιανισμός από την επικράτηση του ήταν αυτός που κατάφερνε να καταπολεμάει το κακό με την αγάπη, με την προσευχή και με την πίστη, όπου οι τρεις αυτές έννοιες είναι το κλειδί για την ελευθερία. Αυτές ακριβώς τις αξίες δεν ανέχεται το ριζοσπαστικό Ισλάμ το οποίο, όπως και ο Χριστιανισμός, απαιτεί το σεβασμό του κράτους και του Θεού από τις ανθρώπινες κοινωνίες. Όπου λοιπόν υποχωρεί ο Χριστιανισμός, το κενό θα καταλαμβάνεται από το Ισλάμ, οπότε αντί να αφομοιώνει η άθεη πλέον Ευρώπη τους μετανάστες, θα αφομοιώνεται από αυτούς.

 

[kostas8000]

https://analyst.gr/2018/08/14/i-vomva-ton-500-dis/

Η βόμβα των 500 δις $


Στην περίπτωση της επιβολής capital controls εκ μέρους της Τουρκίας, ο συνολικός εγκλωβισμός πιστωτικών περιουσιακών στοιχείων, η «απώλεια» ουσιαστικά του παγκοσμίου συστήματος θα ήταν τεράστια, όσο περίπου το εξωτερικό χρέος της – ενώ οι αυστηροί έλεγχοι κεφαλαίων είναι παρόμοιοι με τη στάση πληρωμών.
.
«Οι συλλήβδην ενδοτικές κυβερνήσεις της Ελλάδας μετά το 2010 δεν επέβαλλαν ποτέ ελέγχους κεφαλαίων ως όφειλαν, τουλάχιστον ως διαπραγματευτικό χαρτί πυρηνικής ισχύος τότε στην Ευρωζώνη, εμποδίζοντας τη διαφυγή καταθέσεων άνω των 100 δις € συν τα ξένα κεφάλαια – ενώ τα capital controls επιβλήθηκαν τότε μόνο από την ΕΚΤ, όταν ο μόνος ζημιωμένος ήταν η πατρίδα μας. Έτσι κατέστρεψαν ολοσχερώς την Ελλάδα, καταδικάζοντας την στην οδυνηρότερη μορφή χρεοκοπίας, στην κυλιόμενη – ενώ παραμένουν δυστυχώς ακόμη ατιμώρητες”.


Ως οικονομολόγος έχω αναφερθεί πολλές φορές στα προβλήματα της οικονομίας της Τουρκίας, ήδη από το 2013 – τελευταία με όλες τις σημερινές λεπτομέρειες, οι οποίες αποδεικνύουν πως η «επίθεση» των Η.Π.Α. ήταν μόνο η αφορμή. Τα αίτια είναι βαθύτερα και επικεντρώνονται ουσιαστικά στην επί πιστώσει ανάπτυξη της που στηριζόταν κυρίως στην ανεξέλεγκτη κατανάλωση και ανοικοδόμηση – όπου, μεταξύ άλλων, ο πρόεδρος της κατασκεύασε πάνω από 10.000 τζαμιά, γέφυρες, αεροδρόμια, το ανάκτορο του κοκ., τα οποία δεν προσφέρουν τίποτα, ούτε κάνουν πιο ανταγωνίσιμη τη χώρα.
Επομένως δεν χρειάζεται να αναφερθεί πια κάτι επί πλέον, εκτός από τον ενδεχόμενο τρόπο χειρισμού της κρίσης από την κυβέρνηση της, μετά τις πρώτες ενδείξεις – όπου όλοι οι ξένοι επενδυτές υποθέτουν πως θα αυξήσει τα βασικά της επιτόκια η κεντρική τράπεζα, ακόμη και πάνω από το 30%, για να σταματήσει την κατάρρευση του νομίσματος. Ότι θα αποδεχθεί δηλαδή την πτώση του ρυθμού ανάπτυξης ή/και την ύφεση που θα είχε ως επακόλουθο – καθώς επίσης την άνοδο των κόκκινων δανείων συν τις χρεοκοπίες ιδιωτών και επιχειρήσεων.

Εν τούτοις, το γεγονός ότι η κυβέρνηση της ανακοίνωσε πως θα λάβει όλα τα μέτρα για να διασφαλίσει τη χρηματοπιστωτική σταθερότητα αυξάνοντας τη ρευστότητα στις τράπεζες, τυπώνοντας δηλαδή νέα χρήματα που πυροδοτούν τον πληθωρισμό και αδυνατίζουν την ισοτιμία του νομίσματος, όπως άλλωστε έχει τεκμηριωθεί στο παρελθόν (γράφημα, η ποσότητα χρήματος Μ2 στη μπλε στήλη και στην αριστερή κάθετο συμβαδίζει με την άνοδο του πληθωρισμού – διακεκομμένη γραμμή, δεξιά κάθετος), προκαλεί μία εντελώς διαφορετική εντύπωση – αφού εάν τελικά δεν αυξήσει τα επιτόκια, η μοναδική δυνατότητα που της απομένει (το ΔΝΤ δεν θεωρείται επιλογή λόγω της προηγούμενης εμπειρίας της και των τεταμένων σχέσεων με τις Η.Π.Α.), είναι η επιβολή αυστηρών ελέγχων κεφαλαίων.
Σε μία τέτοια περίπτωση οι ξένοι επενδυτές στη χώρα θα ήταν αντιμέτωποι με έναν τρομακτικό εφιάλτη – αφού δεν θα μπορούσαν να αποσύρουν τα χρήματα τους και θα εγκλωβίζονταν για ένα απροσδιόριστο χρονικό διάστημα. Με απλά λόγια, η συνολική «απώλεια» (=μη δυνατότητα ρευστοποίησης) πιστωτικών περιουσιακών στοιχείων από το παγκόσμιο σύστημα θα έφτανε σχεδόν στα 500 δις $, όσο περίπου το εξωτερικό χρέος της Τουρκίας – με την έννοια πως οι αυστηροί έλεγχοι κεφαλαίων είναι παρόμοιοι με τη στάση πληρωμών.

Για ένα σύστημα τώρα που είναι σε μεγάλο βαθμό μοχλευμένο, όπως το σημερινό, ένα τέτοιο ποσόν είναι πολλαπλάσιο του υπάρχοντος – υπενθυμίζοντας τις συνέπειες από τη χρεοκοπία της Lehman Brothers, η οποία είχε υποχρεώσεις της τάξης των 620 δις $ και πλήρωσε τελικά λίγο πάνω από 100 δις $ στους μη εξασφαλισμένους πιστωτές της. Το πώς είναι δομημένο το χρηματοπιστωτικό σύστημα, ειδικά το «μη ρυθμισμένο» που αποτελεί το μεγαλύτερο μέρος του (παράγωγα, σκιώδης τραπεζικός τομέας, δομημένα προϊόντα στο επάνω μέρος του τριγώνου), είναι αρκετό για να καταλάβουμε τι θα μπορούσε να επακολουθήσει – ενώ το γεγονός ότι ,η Τουρκία δεν είναι η μοναδική αναπτυσσόμενη οικονομία που έχει προβλήματα, αλλά μία από τις πέντε πιο εύθραυστες του πλανήτη (ανάλυση), τεκμηριώνει πως η διεύρυνση της κρίσης στις υπόλοιπες είναι εξαιρετικά πιθανή.
Άλλωστε ήδη το νόμισμα της Ν. Αφρικής έχασε σήμερα το 10% της ισοτιμίας του, όπως επίσης της Αργεντινής, παρά το ότι στηρίζεται με 30 δις $ από το ΔΝΤ – οπότε ενδεχομένως δεν βιώνουμε το τέλος της τουρκικής κρίσης, αλλά τη αρχή του τέλους. Σε κάθε περίπτωση, οι ισχυροί έλεγχοι κεφαλαίων που ίσως επιβάλλει η Τουρκία θεωρούνται διεθνώς ως ένα de facto χρεοστάσιο – ενώ είναι δεδομένη η μεγάλη έκθεση των ευρωπαϊκών τραπεζών, ειδικά της Ισπανίας, της Γαλλίας και της Ιταλίας, οπότε ο κίνδυνος αναζωπύρωσης της ευρωπαϊκής κρίσης χρέους που ασφαλώς δεν έχει επιλυθεί (η ευκαιρία για την Ελλάδα έχει αναλυθεί – πηγή).

Συνεχίζοντας, η επιβολή ελέγχων κεφαλαίων έχει ζημιώσει αρκετά τους επενδυτές τα τελευταία χρόνια στην Ισλανδία, στην Κύπρο, στην Ελλάδα και σε ορισμένες αναδυόμενες οικονομίες. Ασφαλώς όμως καμία από τις παραπάνω χώρες δεν είναι του μεγέθους της Τουρκίας, οπότε θα αποτελούσε τεράστιο πλήγμα για το χρηματοπιστωτικό σύστημα – πόσο μάλλον όταν οι δείκτες των χρηματιστηρίων είναι επί πλέον στο ζενίθ τους, πλησιάζοντας το 110% του παγκοσμίου ΑΕΠ (γράφημα).
Ιστορικά πάντως η χρεοκοπία είναι η λιγότερο κακή επιλογή για μία χώρα, ενώ συνιστάται από πολλούς οικονομολόγους σε υπερχρεωμένα κράτη – όπως άλλωστε τεκμηρίωσε το παράδειγμα της Ελλάδας που δεν χρεοκόπησε επίσημα, με αποτέλεσμα να χρεοκοπούν σταδιακά οι Πολίτες της, βιώνοντας τη χείριστη μορφή μίας de facto χρεοκοπίας: την κυλιόμενη που διαρκεί δεκαετίες, κατά τη διάρκεια των οποίων χώρα και Πολίτες χάνουν ότι έχουν και δεν έχουν, συμπεριλαμβανομένης της εθνικής τους κυριαρχίας, οπότε εξαθλιώνεται η πλειοψηφία του πληθυσμού της.
Επίλογος
Ολοκληρώνοντας τα γεγονότα στην Τουρκία, όποια και αν είναι η κατάληξη τους, θα αυξήσουν πιθανότατα την ισοτιμία του αμερικανικού νομίσματος, επειδή σε πολλές αναπτυσσόμενες οικονομίες θα αγοράζονται δολάρια (α) είτε ως προστασία απέναντι στα εθνικά νομίσματα, (β) είτε για την εξόφληση των χρεών τους σε δολάρια, πριν κλιμακωθούν τα βασικά επιτόκια από τη Fed και η ισοτιμία. Αυτό θα οδηγούσε αρκετές χώρες, ιδιώτες και επιχειρήσεις σε αδυναμία πληρωμών και σε μαζικές αθετήσεις χρέους – οπότε θα ετίθετο σε λειτουργία ένας φαύλος κύκλος, ο οποίος πολύ δύσκολα καταπολεμάται.
Κάτω από αυτές τις συνθήκες η Ελλάδα, ο πανέξυπνος υπουργός οικονομικών της οποίας δεν δέχθηκε τη γραμμή πιστοληπτικής στήριξης της Ευρώπης προτιμώντας: (α) να χάσουν οι τράπεζες το waiver, (β) η πραγματική οικονομία το QE της ΕΚΤ (γ) η αγορά  ρευστότητα της τάξης των 6 δις € που απορροφήθηκαν για το μαξιλάρι, καθώς επίσης (δ) να αυξηθεί το δημόσιο χρέος κατά τα χρήματα του μαξιλαριού στο 200% του ΑΕΠ, θα προσπαθήσει να δανεισθεί χρήματα από τις χρηματαγορές – όταν το επιτόκιο σήμερα είναι στο 4,2%, άρα πολύ υψηλότερο από το ρυθμό ανάπτυξης, οπότε μη βιώσιμο.
Ο καθένας εδώ μπορεί να κρίνει από ποιούς κυβερνάται η χώρα – καθώς επίσης να συνειδητοποιήσει τι θα συμβεί στην Ελλάδα, όταν ξεσπάσει η επόμενη παγκόσμια χρηματοπιστωτική κρίση, η οποία ενδεχομένως θα πυροδοτηθεί από την Τουρκία. Αν σκεφθεί δε τα αποτελέσματα για τον τουρισμό μας και για την πρωτογενή μας παραγωγή από την κατάρρευση της τουρκικής λίρας, θα καταλάβει πού οδηγούμαστε – ελπίζοντας να πάψουν οι Έλληνες να επενδύουν σε σπίτια με στόχο την ενοικίαση τους μέσω της RBNB, αυξάνοντας κατακόρυφα την προσφορά και πιέζοντας προς τα κάτω τις τιμές.

 

[kostas8000]

https://analyst.gr/2018/04/29/oi-evtrafstoi-pente-kai-i-tourkia/

δημοσιεύθηκε το Σάββατο 28.04.18 στα Παραπολιτικά.

Οι εύθραυστοι πέντε και η Τουρκία


Μία συνοπτική ακτινογραφία της οικονομίας της κατ’ επίφαση αυτοκρατορίας των νέο-Οθωμανών, οι οποίοι έχουν το θράσος να απειλούν την εδαφική μας ακεραιότητα, με στόχο την παραπλάνηση του εξαθλιωμένου πληθυσμού τους – θεωρώντας πως η χρεοκοπημένη και ουσιαστικά ακυβέρνητη Ελλάδα, είναι αδύναμη να προστατευθεί.
.

Το 2013 ακούστηκε για πρώτη φορά η ορολογία «Εύθραυστοι πέντε» (fragile five) στις διεθνείς συζητήσεις, με την οποία χαρακτηρίζονταν οι εξής χώρες: η Ινδία, η Ινδονησία, η Ν. Αφρική, η Βραζιλία και η Τουρκία. Η αιτία ήταν η μεγάλη εξάρτηση τους από το εξωτερικό, από τις εισροές κεφαλαίων, λόγω των ελλειμμάτων στα ισοζύγια τους – ένα γεγονός που τις καθιστούσε πολύ ευάλωτες έναντι κρίσεων. Όσον αφορά το κοινό χαρακτηριστικό που είχαν αυτές οι εντελώς διαφορετικές χώρες, δεν ήταν άλλο από την υπαγωγή τους στο ΔΝΤ σε κάποια στιγμή της ιστορίας τους – η Ινδία με δύο δάνεια που έλαβε το 1981-1982 και το 1991-1993, η Ινδονησία με την ασιατική κρίση, η Ν. Αφρική την ίδια εποχή, ενώ η Βραζιλία και η Τουρκία λίγο αργότερα.
Περιληπτικά τώρα, όταν το ΔΝΤ καλείται να βοηθήσει μία χώρα, συνήθως λόγω της αδυναμίας της να εξυπηρετήσει τα χρέη της σε συνάλλαγμα, αφενός μεν την υποχρεώνει να μειώσει τις δαπάνες της και να αυξήσει τους φόρους, αφετέρου να ιδιωτικοποιήσει τις δημόσιες επιχειρήσεις της – οι οποίες σχεδόν πάντοτε εξαγοράζονται από ξένους σε εξευτελιστικές τιμές.
Το αποτέλεσμα είναι η μεταφορά πλούτου από τον ιδιωτικό τομέα στο δημόσιο και από αυτό στους δανειστές (οπότε χρεώνονται ή χάνουν τα περιουσιακά τους στοιχεία οι ιδιώτες), καθώς επίσης η αύξηση των ελλειμμάτων στο ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών – επειδή οι ξένης ιδιοκτησίας πλέον δημόσιες επιχειρήσεις μεταφέρουν τα κέρδη τους στο εξωτερικό, ενώ παύουν να αποδίδουν μερίσματα στο κράτος. Με τον τρόπο αυτό «οι χώρες του ΔΝΤ» γίνονται ευάλωτες σε μελλοντικές κρίσεις, λόγω των δύο βασικών αδυναμιών που τους προκαλεί το ΔΝΤ: του ιδιωτικού χρέους και των εξωτερικών ελλειμμάτων.
Περαιτέρω, στα περισσότερα από τα πέντε παραπάνω κράτη λύθηκαν σε κάποιο βαθμό τα προβλήματα τους, με την έννοια ότι κατάφεραν να μειώσουν τις ανισορροπίες τους – με μεγάλη εξαίρεση την Τουρκία, το ιδιωτικό χρέος της οποίας επταπλασιάστηκε σε σχέση με το 2008, το εξωτερικό της χρέος υπερέβη τα 450 δις $ ή το 50% του ΑΕΠ της (τα 276 δις $ σε σκληρά νομίσματα), ενώ τα ελλείμματα του ισοζυγίου τρεχουσών συναλλαγών της πλησίασαν το 10% του ΑΕΠ το 2012, παραμένοντας έκτοτε πολύ μεγάλα (γράφημα Ι). Τα ελλείμματα αυτά δεν θα ήταν τόσο άσχημα, εάν χρηματοδοτούνταν μέσω σταθερών ξένων επενδύσεων – κάτι που όμως δεν συμβαίνει, αφού στην Τουρκία τοποθετούνται κυρίως κερδοσκοπικά κεφάλαια τα οποία, όταν αλλάζουν οι εξωτερικές ή οι εγχώριες συνθήκες, εγκαταλείπουν μαζικά μία χώρα.

Επεξήγηση γραφήματος: Εξέλιξη του ιδιωτικού χρέους της Τουρκίας (μπλε στήλες, αριστερή κάθετος), σε σχέση με το ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών της (διακεκομμένη καμπύλη, δεξιά κάθετος).
Λογικά λοιπόν οι εταιρείες αξιολόγησης επέστησαν την προσοχή των επενδυτών στους κινδύνους ενός «εξωτερικού σοκ» – μεταξύ άλλων επειδή οι τουρκικές επιχειρήσεις είναι αρκετά χρεωμένες σε ξένο συνάλλαγμα, ενώ ο τζίρος τους είναι στο εγχώριο νόμισμα, η ισοτιμία του οποίου καταρρέει (από 1,75 το 2013 σε σχέση με το δολάριο στο 4,08 πρόσφατα), κυρίως λόγω των ελλειμμάτων του ισοζυγίου και των εκροών των ξένων κεφαλαίων.
Η πτώση βέβαια της λίρας αυξάνει τον πληθωρισμό οπότε περιορίζεται η αγοραστική αξία των χρημάτων, επίσης τα ήδη τεράστια εξωτερικά χρέη σε όρους εγχωρίου νομίσματος, ενώ μειώνει ταυτόχρονα το ΑΕΠ σε όρους δολαρίου – με αποτέλεσμα να γίνεται πολύ επικίνδυνη η οικονομική κατάσταση της χώρας, όταν την ίδια χρονική περίοδο αυξάνονται οι δημόσιες δαπάνες της λόγω της διεξαγωγής πολέμων. Με δεδομένο πάντως το ότι, η Τουρκία εισάγει περισσότερα από όσα εξάγει, η πτώση της λίρας αύξησε μεν τις εξαγωγές της πάνω από 10% σε ετήσια βάση το Μάρτιο, αλλά την ίδια στιγμή το εμπορικό της έλλειμμα εκτοξεύθηκε στα ύψη – κατά 54,2% σε ετήσια βάση!
Συνεχίζοντας, η τουρκική κυβέρνηση πήρε κάποια μέτρα, για να δυσχεράνει τα χρέη σε ξένα νομίσματα. Εν τούτοις, δεν επέτρεψε στην κεντρική της τράπεζα να αυξήσει τα βασικά επιτόκια, έτσι ώστε να μειωθεί ο πληθωρισμός, να ενισχυθεί η λίρα και να περιοριστούν οι εξωτερικές ανισορροπίες – κυρίως επειδή ο πρόεδρος της για πολιτικούς λόγους δεν θέλει να μειωθεί ο ρυθμός ανάπτυξης της τάξης του 7%, ο οποίος όμως στηρίζεται στην ιδιωτική κατανάλωση με δανεικά, όπως συνέβαινε στην Ελλάδα πριν το 2009, καθώς επίσης στις πολεμικές δαπάνες.
Εκτός αυτού, λόγω του ότι γνωρίζει πως η αύξηση των επιτοκίων θα δημιουργούσε πολύ μεγάλα προβλήματα στα υπερχρεωμένα νοικοκυριά της χώρας, οπότε στις τράπεζες – στις οποίες μπορεί μεν τα κόκκινα δάνεια να είναι χαμηλά (της τάξης του 3%), αλλά η αιτία είναι η αναχρηματοδότηση τους από τις ίδιες, με την έννοια πως εγκρίνουν νέα δάνεια για την πληρωμή των τοκοχρεολυσίων των προηγουμένων. Μπορεί δε ο κ. Erntogan να ισχυρίζεται πως έχει αυξήσει το ΑΕΠ της χώρας του στα 875 δις $ το 2016 από 200 δις $ το 2002, αλλά αυτό που μετράει είναι το κατά κεφαλήν ΑΕΠ – αφού η άνοδος του τουρκικού ΑΕΠ οφείλεται κυρίως στην αύξηση του πληθυσμού, όπως ακριβώς στη Νιγηρία και σε άλλες αναπτυσσόμενες οικονομίες, συμπεριλαμβανομένων των μεταναστών.
Εν προκειμένω η άνοδος ήταν από τα 8.000 $ στα 14.000 $ (γράφημα), όταν της Ελλάδας είναι στα 22.736 $ παρά την τεράστια πτώση του λόγω της κρίσης – ενώ η αγοραστική αξία των εισοδημάτων των Τούρκων έχει πλέον καταρρεύσει από τον πληθωρισμό, γεγονός που διαπιστώνει κανείς αμέσως εάν επισκεφτεί σήμερα τη χώρα, στην οποία η εξαθλίωση του πληθυσμού είναι πια ορατή δια γυμνού οφθαλμού.

Επεξήγηση γραφήματος: Εξέλιξη του ΑΕΠ της Τουρκίας (μπλε στήλες, αριστερή κάθετος), σε σχέση με το κατά κεφαλήν ΑΕΠ (διακεκομμένη γραμμή, δεξιά κάθετος).
Κλείνοντας, από όλα τα παραπάνω επεξηγείται γιατί οι εκλογές στην Τουρκία κηρύχθηκαν 17 μήνες πριν – μεταξύ άλλων επειδή η κυβέρνηση πρέπει να πάρει σημαντικές αποφάσεις για τα επιτόκια και τις τράπεζες, ενώ η οικονομία της επιδεινώνεται συνεχώς (με επί πλέον κίνδυνο να σπάσει η φούσκα ακινήτων που έχει δημιουργηθεί σε ορισμένες περιοχές της, αφού η ανάπτυξη στηρίχθηκε σε πολύ μεγάλο βαθμό στις κατασκευές, εκτός από την κατανάλωση επί πιστώσει).
Φυσικά υπάρχουν και θετικά στοιχεία, όπως η παραγωγική ανασυγκρότηση κυρίως στην ενδοχώρα, καθώς επίσης στα εξοπλιστικά προγράμματα με τη βοήθεια των πολέμων – ενώ δεν γνωρίζει κανείς εάν και πότε θα ξεσπάσει μία μεγάλη κρίση, αφού εξαρτάται τόσο από τα μέτρα που θα λάβει η κυβέρνηση της χώρας, όσο και από τις εξωτερικές παγκόσμιες συνθήκες, ειδικά από την πορεία των αμερικανικών επιτοκίων. Με δεδομένο πάντως το ότι δήλωσε την επιθυμία της να υπερδιπλασιάσει τα τουριστικά της έσοδα στα 60 δις €, έτσι ώστε να καλύψει ένα μέρος των ελλειμμάτων της, δύσκολα θα επιδιώξει ένα θερμό επεισόδιο στο Αιγαίο – αν και τίποτα δεν αποκλείεται.

Αθήνα, 29. Απριλίου 2018

 

[kostas8000]