ΔΙΑΛΥΣΗ ΕΥΡΩΖΩΝΗΣ, Συμφωνείτε ή διαφωνείτε; Συντάξτε την άποψή σας...

[kostas8000]

μην ξεχναμε ότι η τουρκια εχει πολύ μεγαλα αποθεματα χρυσου και μαλιστα εχει εκδωσει ομολογα με καλυψη αποθεμάτων σε χρυσο

 

[kostas8000]

 

[kostas8000]

 

[kostas8000]

 

[kostas8000]

 

[kostas8000]

 

[kostas8000]

 

[kostas8000]

 

[kostas8000]

 

[kostas8000]

 

[kostas8000]

 

[kostas8000]

https://analyst.gr/2018/08/11/o-sximatismos-tis-telias-kategidas/

Ο σχηματισμός της τέλειας καταιγίδας


Το 2008 χρεοκόπησαν οι εμπορικές τράπεζες και υπερχρεώθηκαν τα κράτη για να τις διασώσουν, ενώ αμέσως μετά υπερχρεώθηκαν οι κεντρικές τράπεζες για να διασώσουν τα κράτη, με αποτέλεσμα να είναι σήμερα οι πάντες υπερχρεωμένοι – οπότε εύλογα μαίνονται οι οικονομικοί, ενεργειακοί, χρηματοπιστωτικοί και νομισματικοί πόλεμοι, με κίνδυνο να οδηγηθούμε σε έναν παγκόσμιο στρατιωτικό. 


Οι πόλεμοι σήμερα είναι οικονομικοί και όχι στρατιωτικοί – ενώ το κράτος που έχει την πρωτοβουλία των κινήσεων, οι Η.Π.Α. εν προκειμένω, είναι σε θέση να κερδίζει τεράστια ποσά χρησιμοποιώντας τα χρηματοπιστωτικά εργαλεία που έχει στη διάθεση του. Πρόσφατο παράδειγμα η Τουρκία, όπου οι κερδοσκόποι έχουν στήσει κυριολεκτικά πάρτι επάνω στο πτώμα της (άρθρο) – ενώ οι δυνατότητες αντίδρασης που έχει στη διάθεση της (αύξηση των βασικών επιτοκίων, έλεγχοι κεφαλαίων, ΔΝΤ) είναι αμφιλεγόμενες, αφού είναι συνδεδεμένες με παρενέργειες (ρυθμός ανάπτυξης, τράπεζες, χρεοκοπίες κλπ.) που δεν είναι καθόλου εύκολο να χειριστούν.
Το βασικότερο όπλο των Η.Π.Α. είναι η επιβολή κυρώσεων, όπως είναι οι δασμοί, τα πρόστιμα στις ξένες τράπεζες ή η διεθνής απομόνωση του αντιπάλου τους, η οποία μοιάζει με το βγάλσιμο της πρίζας από το παγκόσμιο σύστημα – με αποτέλεσμα συχνά τις μαζικές εκροές κεφαλαίων που προκαλούν προβλήματα χρηματοδότησης στο θύμα τους, κατάρρευση του νομίσματος, υπερβολικό πληθωρισμό κοκ. Οι αμερικανικές εταιρείες αξιολόγησης δε είναι αυτές που δίνουν τη χαριστική βολή – υποτιμώντας το αξιόχρεο της χώρας, οπότε τα ομόλογα της και κατ’ επέκταση τη βιωσιμότητα του τραπεζικού της συστήματος.

Περαιτέρω, οι κυρώσεις που επιβάλλουν οι Η.Π.Α. ζημιώνουν σχεδόν πάντοτε την ευρωπαϊκή οικονομία – όπως στην περίπτωση της Ρωσίας πρόσφατα ή της Τουρκίας σήμερα, στην οποία είναι εκτεθειμένες οι τράπεζες της Ισπανίας (85,3 δις $), της Γαλλίας (38,4 δις $), της Ιταλίας (17 δις $), αλλά και της Γερμανίας με 20,77 δις €. Σύμφωνα πάντως με τους FT, η κεντρική τράπεζα της Τουρκίας δήλωσε το Μάιο πως οι υποχρεώσεις των επιχειρήσεων του μη χρηματοπιστωτικού τομέα (χωρίς τις τράπεζες) σε συνάλλαγμα ήταν 337 δις $ – ένα τρομακτικό ποσόν που πλησιάζει το 40% του ΑΕΠ της (πηγή). Οφείλει να σημειωθεί πάντως εδώ πως κοντά στην αμερικανική βάση του Ινσιρλίκ που απειλούν να κλείσουν οι Τούρκοι ως αντίποινα, καταλήγει ο αγωγός από το Αζερμπαϊτζάν (εικόνα δεξιά), τον οποίο ουσιαστικά προστατεύουν οι Η.Π.Α. – οπότε δεν θα το επέτρεπαν ποτέ.

Παρά το ότι τώρα τα βλέμματα του πλανήτη είναι στραμμένα στην Τουρκία, από την οποία ασφαλώς θα μπορούσε να ξεκινήσει η επόμενη χρηματοπιστωτική καταιγίδα (άρθρο), εν πρώτοις με τη «μόλυνση» των τεσσάρων άλλων επισφαλών αναπτυσσομένων οικονομιών (ανάλυση), με την Αργεντινή να έχει ζητήσει μεν τη βοήθεια του ΔΝΤ, χωρίς όμως να συγκρατήσει ακόμη την πτώση του νομίσματος της, ο νούμερο ένα κίνδυνος είναι η οικονομική σύγκρουση των Η.Π.Α. με το Ιράν – σημειώνοντας πως πολύ συχνά οι στόχοι των Η.Π.Α. προέρχονται από δύο διαφορετικές πηγές:
(α) από το βαθύ αμερικανικό κράτος, με το οποίο αρκετές φορές δεν συμφωνεί ο κ. Trump όπως στην περίπτωση της Ρωσίας και (β) από τον ίδιο τον πρόεδρο Trump, όπως στην Τουρκία και στο Ιράν. Ενδεχομένως δε να ισχύει η μυστική συμφωνία του αμερικανού προέδρου με τη Ρωσία και με τη Σαουδική Αραβία στο Ελσίνκι, όσον αφορά τις τιμές του πετρελαίου – αφού οι Η.Π.Α. δεν θα μπορούσαν να κερδίσουν τη μάχη της Σαουδικής Αραβίας (ανάλυση), αλλά δεν θα ήταν διαθέσιμες να τη χάσουν.
Ο κίνδυνος του Ιράν
Συνεχίζοντας, έχουν ήδη επιβληθεί αμερικανικές κυρώσεις στο Ιράν, στον πρώτο βαθμό τους – σε μία μορφή που έχει ως αποτέλεσμα ξανά την οικονομική ομηρία της Ευρώπης. Ειδικότερα, οι εμπορικές συναλλαγές της Ευρώπης με το Ιράν έφτασαν το τελευταίο έτος στα 10,8 δις € στις εξαγωγές, καθώς επίσης στα 10,1 δις € στις εισαγωγές – ενώ η Airbus προμήθευσε ήδη τρία επιβατικά αεροπλάνα στο Ιράν και η ATR (κοινοπρακτική εταιρεία της Ιταλίας με τη Γαλλία) πέντε ελικοφόρα αεροσκάφη, από τις ήδη ληφθείσες, πολύ μεγαλύτερες παραγγελίες.
Περισσότερα όμως δεν μπορούν να πουλήσουν ούτε η μία εταιρεία, ούτε η άλλη – αφενός μεν επειδή στο 10% των εξαρτημάτων των αεροσκαφών «ενσωματώνονται» αμερικανικά διπλώματα ευρεσιτεχνίας, αφετέρου επειδή είναι εξαρτημένες σε μεγάλο βαθμό από τις πωλήσεις τους στις Η.Π.Α., τις οποίες θα έχαναν εάν δεν τηρούσαν τις κυρώσεις. Χαμένη είναι βέβαια και η Boeing, η οποία έχει παραγγελίες ύψους 17 δις $, καθώς επίσης πολλές άλλες αμερικανικές και ευρωπαϊκές εταιρείες – ενώ στο Ιράν θα χάσουν τις θέσεις εργασίας τους δεκάδες χιλιάδες του κλάδου των χαλιών, συν χιλιάδες χωρικοί που παράγουν φιστίκια.
Σε κάθε περίπτωση, από πολιτικής και στρατιωτικής σκοπιάς προβλέπεται πως θα ξεσπάσει μία καταστροφική καταιγίδα στον περσικό κόλπο – στον οποίο οι Η.Π.Α. διατηρούν 30.000 στρατιώτες, τον 5ο στόλο με ένα μεγάλο κέντρο διοίκησης, καθώς επίσης 30 πλοία (συνήθως συμπληρώνονται με ένα αεροπλανοφόρο) πριν από το Μπαχρέιν. Επί πλέον υπάρχουν αμερικανικές βάσεις στο Κουβέιτ, στα Αραβικά Εμιράτα, στο Κατάρ και στη Σαουδική Αραβία – οι οποίες τροφοδοτούνται ως επί το πλείστον με πλοία που πρέπει να διέλθουν από τα στενά του Ορμούζ.

Από τη στενή αυτή λωρίδα του περσικού κόλπου (εικόνα) διέρχεται το 30% της δια θαλάσσης τροφοδοσίας του πλανήτη με πετρέλαιο και υγροποιημένο φυσικό αέριο – ενώ στο στενότερο μέρος της έχει πλάτος 40 χιλιομέτρων, με το Ομάν στα νότια και το Ιράν στα βόρεια.  Στα πλαίσια αυτά υπάρχουν φόβοι πως το Ιράν θα προσπαθήσει να κλείσει ένα μεγάλο μέρων των στενών του Ορμούζ που συμπεριλαμβάνει δύο κανάλια πλοήγησης 3,2 και 4,8 χιλιομέτρων – από τα οποία πρέπει να διέλθουν όλα τα εμπορικά και πολεμικά πλοία, ενώ μέχρι σήμερα τα αμερικανικά πολεμικά περνούσαν χωρίς να το δηλώσουν.
Το Ιράν και το Ομάν, η δεύτερη χώρα δηλαδή που είναι υπεύθυνη για τον έλεγχο των διερχομένων πλοίων, το ανεχόταν – αν και σύμφωνα με τη σύμβαση της Γενεύης για το Δίκαιο της θαλάσσης πρέπει τα πολεμικά πλοία να έχουν την άδεια της κυβέρνησης του Ιράν πριν περάσουν τα στενά. Βέβαια, μεταξύ της σύμβασης της Γενεύης για το Δίκαιο της θαλάσσης και του Ο.Η.Ε. υπάρχουν διαφορές – αφού κατά τη συμφωνία του Ο.Η.Ε. τα πολεμικά πλοία πρέπει να αντιμετωπίζονται με τους ίδιους όρους που ισχύουν για τα εμπορικά. Η ουσία αυτής της «λεπτομέρειας» είναι το ότι, το Ιράν έχει μεν υπογράψει τη συμφωνία του Ο.Η.Ε., αλλά δεν την έχει επικυρώσει – ενώ οι Η.Π.Α. δεν προσχώρησαν ποτέ στη συμφωνία.
Συνεχίζοντας, εάν επικρατήσουν οι διαθέσεις του προέδρου Trump, μετά τις 4 Νοεμβρίου το Ιράν δεν θα μπορεί να εξάγει ούτε σταγόνα πετρελαίου και φυσικού αερίου – οπότε η χώρα θα αντιμετώπιζε άλυτα προβλήματα επιβίωσης, αφού τότε θα μπορούσε να τροφοδοτεί την παγκόσμια αγορά μόνο μέσω των αγωγών προς την Κίνα, από τους οποίους όμως διέρχονται ελάχιστες ποσότητες (περί το 90% των ποσοτήτων πετρελαίου μεταφέρονται με πλοία).
Μία δεύτερη δυνατότητα του Ιράν θα ήταν η χρήση φορτηγών αυτοκινήτων και του σιδηροδρόμου, με κατεύθυνση την Τουρκία – η οποία έχει δηλώσει πως δεν θα τηρήσει τις αμερικανικές κυρώσεις, με αποτέλεσμα να υποστεί τις γνωστές εναντίον της, με καταστροφικές συνέπειες για την οικονομία της.
Εάν τώρα το Ιράν έκλεινε πράγματι τα στενά του Ορμούζ (κάτι που δεν θεωρείται εντελώς απίθανο, ενώ δεν αγωνιούν μόνο οι Η.Π.Α. για το τι θα συμβεί αλλά, επίσης, η Σαουδική Αραβία και τα Εμιράτα που αναζητούν ευκαιρία για συγκρουστούν με το Ιράν), θα ισοδυναμούσε αυτόματα με την κήρυξη πολέμου – αφού στο Δίκαιο της Θαλάσσης υπάρχουν άρθρα που ερμηνεύουν το κλείσιμο ενός θαλασσίου στενού ως πολεμική διακήρυξη.
Μία κυβέρνηση όμως που κυριολεκτικά νοιώθει πως στραγγαλίζεται, δεν είναι απίθανο να πάρει το ρίσκο της επίθεσης, ακόμη και αν είναι η τελευταία της ενέργεια – ενώ δεν πρέπει να ξεχνάει κανείς πως οι βασικοί σύμμαχοι του Ιράν, η Ρωσία και ιδιαίτερα η Κίνα (η οποία αντιμετωπίζει καχύποπτα τις επαφές του προέδρου Trump με τον κ. Putin και τη Σαουδική Αραβία, διαισθανόμενη τον κίνδυνο), δεν θα μείνουν ουδέτεροι.
Όσον αφορά τώρα την Ευρώπη, στην οποία οι τρεις μεγάλες δυνάμεις δεν δίνουν καμία σημασία, θα μπορούσε ίσως να σώσει την κατάσταση, συνεχίζοντας να εισάγει πετρέλαιο και φυσικό αέριο από το Ιράν – μη εφαρμόζοντας τις αμερικανικές κυρώσεις σε αυτό το σημείο, για να αποφευχθεί η στρατιωτική σύγκρουση των Η.Π.Α. με το Ιράν και να μην κλείσει το τελευταίο τα στενά του Ορμούζ. Εν τούτοις, δεν φαίνεται η ηγεσία της να είναι τόσο αποφασιστική, ενώ ελλοχεύει η αναζωπύρωση της κρίσης χρέους που δεν επιλύθηκε ποτέ – αλλά απλά μεταφέρθηκε στο μέλλον.
Εν προκειμένω, ο νούμερο ένα κίνδυνος είναι η Ιταλία, η νέα κυβέρνηση της οποίας δεν φαίνεται διατεθειμένη να μην τιμήσει τις προεκλογικές της δεσμεύσεις – αλλά δεν είναι βέβαια τόσο ανόητη, ώστε να συγκρουστεί μετωπικά με τη Γερμανία, επιλέγοντας έναν άλλο δρόμο. Ως εκ τούτου η Γερμανία υποψιάζεται πως στήνει κρυφά μία παγίδα – έχοντας από την άλλη πλευρά να αντιμετωπίσει τον πρόεδρο Trump, ο οποίος δεν ανέχεται τα πλεονάσματα της με τη βοήθεια του υποτιμημένου ευρώ, από τα προβλήματα των εταίρων της.
Επίλογος
Ολοκληρώνοντας, εάν η κρίση που ξεκίνησε από τις αναπτυσσόμενες χώρες (Αργεντινή, Βραζιλία, Τουρκία) διευρυνθεί στις υπόλοιπες (Μεξικό, Ινδία, Ινδονησία κλπ) και συνοδευθεί από μία ενεργειακή λόγω της κατάστασης στο Ιράν, τότε δεν θα αποφευχθεί μία παγκόσμια χρηματοπιστωτική κρίση, πολύ ισχυρότερη από την προηγούμενη – αφού μετά το 2008 δεν επιλύθηκε ουσιαστικά κανένα οικονομικό πρόβλημα, αλλά απλά μεταφέρθηκαν όλα επαυξημένα στο μέλλον, με τις μη συμβατικές ενέργειες των κεντρικών τραπεζών (ανάλυση).

Ουσιαστικά χρεοκόπησαν το 2008 οι εμπορικές τράπεζες, υπερχρεώθηκαν τα κράτη για να τις διασώσουν, αμέσως μετά υπερχρεώθηκαν οι κεντρικές τράπεζες για να διασώσουν τα κράτη και σήμερα είναι οι πάντες υπερχρεωμένοι – με τις Η.Π.Α. να επιλέγουν τον προστατευτισμό, τον εμπορικό και φορολογικό πόλεμο, για να αντιμετωπίσουν το υπέρογκο χρέος τους που έχει υπερδιπλασιαστεί μετά το 2008 (γράφημα), καθώς επίσης τα δίδυμα ελλείμματα τους που όμως δεν υποχωρούν.
Η Ρωσία ίσως αντέξει τις αμερικανικές πιέσεις και τη συνεχιζόμενη πτώση του ρουβλίου, αλλά η Κίνα δεν είναι σε θέση να δεχθεί τη μείωση των εξαγωγών της από τους δασμούς που της επιβάλλουν οι Η.Π.Α. – οπότε θα αναγκασθεί να τους καλύψει με την αντίστοιχη πτώση της ισοτιμίας του νομίσματος της, προκαλώντας έναν παγκόσμιο νομισματικό πόλεμο, αφού οι υπόλοιπες χώρες θα υποχρεωθούν να αντιδράσουν ανάλογα. Οι νομισματικοί πόλεμοι όμως αποτελούσαν ανέκαθεν την αφετηρία των στρατιωτικών – οι οποίοι, στην εποχή των πυρηνικών όπλων, δεν θα ήταν ότι καλύτερο για τον πλανήτη.

 

[kostas8000]

 

[kostas8000]

 

[kostas8000]

 

[kostas8000]

https://analyst.gr/2018/08/12/i-megali-evkairia-tis-elladas/

Η μεγάλη ευκαιρία της Ελλάδας


Η τουρκική κρίση, σε συνδυασμό με την καινούργια πορεία που φαίνεται να δρομολογεί η ιταλική κυβέρνηση, δίνουν στη χώρα μας μεταξύ άλλων τη δυνατότητα να ξεκινήσει νέες διαπραγματεύσεις με την Τρόικα, σε σχέση με το χρέος και με το τεσσαρακονταετές μνημόνιο – πόσο μάλλον όταν έχει τη στήριξη του ΔΝΤ τόσο όσον αφορά το χρέος, όσο και τα δυσθεώρητα πρωτογενή πλεονάσματα που απαιτεί η Γερμανία.


Η κατάρρευση της ισοτιμίας της λίρας θα δημιουργήσει πολλά προβλήματα στη χώρα μας, αφού η Τουρκία είναι ένας από τους ανταγωνιστές μας σε δύο βασικούς πυλώνες της οικονομίας μας: στον πρωτογενή τομέα και στον τουρισμό. Εάν σκεφθεί κανείς πως οι τουρίστες εισπράττουν μέσα σε μία μόνο ημέρα  σχεδόν 20 λίρες παραπάνω για τα 100 δολάρια που ανταλλάσσουν στην Τουρκία ή γευματίζουν 20% φθηνότερα, θα κατανοήσει το μέγεθος του προβλήματος – ενώ οι εξαγωγές ελληνικών αγροτικών προϊόντων θα υποστούν μεγάλες πιέσεις. Ως εκ τούτου πρέπει να λάβουμε έγκαιρα τα μέτρα μας – χρησιμοποιώντας επί πλέον όλες τις ευκαιρίες που μας παρουσιάζονται.
Την ίδια στιγμή τώρα που η τουρκική κυβέρνηση συνεχίζει να είναι άκρως προκλητική εναντίον μας, παρομοιάζοντας μεταξύ άλλων τη θάλασσα της Νότιας Κίνας με την Ανατολική Μεσόγειο με στόχο τα ελληνικά και κυπριακά ενεργειακά αποθέματα, καθώς επίσης την εκμετάλλευση των ενεργειακών αγωγών (πηγή), κατηγορεί τις Η.Π.Α. για επίθεση εναντίον της χώρας της – θέλοντας να παραπλανήσει τους Πολίτες της σε σχέση με την αλλοπρόσαλλη οικονομική πολιτική που έχει ακολουθήσει ο πρόεδρος της τα τελευταία χρόνια, με αποτέλεσμα να οδηγηθεί σε μία κατάσταση που είχαμε ήδη προβλέψει από το 2013 (ανάλυση). Μία δεύτερη πρόβλεψη μας πάντως αφορούσε την πιθανότητα διαμελισμού της Τουρκίας – η οποία δεν είναι τόσο παράδοξη, όσο ακούγεται (ανάλυση).
Εν τούτοις, μπορεί οι κυρώσεις που ανακοίνωσε ο πρόεδρος των Η.Π.Α. να αποτέλεσαν την αφορμή της τελευταίας κατακόρυφης πτώσης του νομίσματος της, αλλά δεν είναι η αιτία – αφού η οικονομία της Τουρκίας είναι σε κακά χάλια (άρθρο), με επόμενες εστίες πυρκαγιάς τις τράπεζες της. Όταν δε αρχίζουν να αναρωτούνται οι επενδυτές ποιές χώρες θα μπορούσε να επηρεάσει η χρεοκοπία της, όπως η J.P. Morgan, ενώ η κυβέρνηση αρνείται να πάρει μέτρα, τότε η κρίση αυτοτροφοδοτείται – με αποτέλεσμα να γίνεται όλο και πιο ακριβή η καταπολέμηση της.

Επιγραμματικά τώρα, οι μεγαλύτεροι εξαγωγείς στην Τουρκία είναι η Κίνα, η Γερμανία, η Ρωσία, οι Η.Π.Α. και η Ιταλία – χώρες που αντιπροσωπεύουν το 40% των εισαγωγών της. Το ποσοστό τώρα των εξαγωγών προς την Τουρκία, ως ποσοστό επί των συνολικών εξαγωγών των 20 μεγαλύτερων εξαγωγέων, φαίνεται στο γράφημα – με το Ιράν και τη Ρωσία στις δύο πρώτες θέσεις, χώρες που έχουν επίσης τοποθετηθεί στο στόχαστρο των Η.Π.Α. όσον αφορά τις κυρώσεις εναντίον τους.
Σε σχέση με τα χρηματοδοτικά ανοίγματα των ξένων προς την Τουρκία, ανέρχονταν στα τέλη Μαΐου στα 300 δις $ σύμφωνα με την κεντρική της τράπεζα – με το 75% να προέρχονται από ευρωπαϊκές χώρες, με μεγαλύτερη όσον αφορά την έκθεση της την Ολλανδία (18%, αν και αντανακλούν πιθανόν κυρίως συμμετοχές σε επενδυτικά κεφάλαια). Από το υπόλοιπο 25% το 60% αφορά τις χώρες της Μέσης Ανατολής – ενώ το συνολικό ύψος του ποσού (300 δις $) είναι εξαιρετικά ανησυχητικό, επειδή θα μπορούσαν να προκληθούν μαζικές εκροές χρημάτων – οι οποίες θα επιτάχυναν την κατάρρευση του νομίσματος.

Όσον αφορά την έκθεση των τραπεζών, σύμφωνα με την BIS έχουν συνολικές απαιτήσεις προς την Τουρκία της τάξης των 220 δις $ – με το 60% να αντικατοπτρίζει τις απαιτήσεις τους στο μη τραπεζικό ιδιωτικό τομέα (=σε επιχειρήσεις και ιδιώτες). Οι τουρκικές τράπεζες οφείλουν γύρω στα 50 δις $, ενώ το ευρύτερο τουρκικό δημόσιο 38 δις $. Οι άμεσες απαιτήσεις των ξένων τραπεζών προς την Τουρκία φαίνονται στο γράφημα – ενώ είναι εκτεθειμένες επί πλέον με 78 δις $ που αφορούν πιστωτικές δεσμεύσεις, εγγυήσεις και συμβάσεις παραγώγων. Το 50% αυτών των ανοιγμάτων κατέχεται από γαλλικές, ιταλικές και ισπανικές τράπεζες – ενώ από αυτές τις πρόσθετες εκθέσεις, τα 9 δις $ έχουν σχέση με τα CDS.
Σύμφωνα τώρα με την J.P. Morgan, το χειρότερο δυνατό σενάριο που έχει σχέση με την εξάπλωση της τουρκικής κρίσης στον υπόλοιπο πλανήτη θα μπορούσε να συμβεί με δύο τρόπους: (α) εάν ο Τούρκος πρόεδρος δεν κάνει απολύτως τίποτα και (β) εάν πανικοβληθεί και δρομολογήσει δρακόντεια μέτρα, όπως θα ήταν οι έλεγχοι κεφαλαίων, με αποτέλεσμα να τρομοκρατηθούν οι επενδυτές και να αποσύρουν αγελαία τα χρήματα τους από όλες τις αναπτυσσόμενες οικονομίες, προτού εγκλωβιστούν.
Η μοναδική του δυνατότητα είναι ουσιαστικά η κατακόρυφη αύξηση των βασικών επιτοκίων επάνω από το επίπεδο του πληθωρισμού που καλπάζει, πριν ανοίξουν αύριο οι αγορές – κάτι που βέβαια θα στραγγάλιζε την ανάπτυξη στη χώρα, η οποία στηριζόταν έτσι και αλλιώς σε ξύλινα πόδια (στο μη παραγωγικό χτίσιμο πάνω από 10.000 τζαμιών, γεφυρών, αεροδρομίων, εμπορικών κέντρων, οικιών κοκ. – πηγή).
Στα πλαίσια αυτά, η Ελλάδα θα μπορούσε να εκμεταλλευθεί την κρίση της Τουρκίας, ιδίως τη σύγκρουση της με τις Η.Π.Α., πολλαπλά – εν πρώτοις όσον αφορά την επέκταση των χωρικών της υδάτων στα 12 μίλια σύμφωνα με το Διεθνές Δίκαιο, καθώς επίσης τη θέσπιση της ΑΟΖ που έχει πολύ μεγάλη σημασία τόσο για την οικονομία μας (προσέλκυση ξένων επενδύσεων κλπ.), όσο και για την ΕΕ, σημειώνοντας τα εξής:
«Η δημιουργία μιας νέας αρχιτεκτονικής ασφάλειας της Ανατολικής Μεσογείου με κύριους πρωταγωνιστές την Ελλάδα, την Κύπρο και το Ισραήλ και μελλοντικά την Αίγυπτο και την Ιορδανία, σε συνδυασμό με την πρόσφατη εμβάθυνση των ελληνοαμερικανικών σχέσεων, διαμορφώνουν ευνοϊκές συνθήκες για την ανάδειξη του νέου ρόλου που μπορεί να διαδραματίσει η Ελλάδα στην σκακιέρα της Ανατολικής Μεσογείου και της Μέσης Ανατολής.
Αναπόσπαστο κομμάτι αυτής της νέας ελληνικής στρατηγικής που αναδύεται στην ευρύτερη περιοχή της Μεσογείου, στο πλαίσιο πάντοτε του νεότευκτου και πολλά υποσχόμενου άξονα Ελλάδος – Κύπρου – Ισραήλ, είναι και η ανακήρυξη και οριοθέτηση των θαλασσίων ζωνών δικαιοδοσίας της χώρας μας, στις οποίες περιλαμβάνεται μεταξύ άλλων και η Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη” (πηγή).
Εκτός αυτού η Ελλάδα θα έπρεπε να ζητήσει την απελευθέρωση των δύο στρατιωτών που κρατάει ως ομήρους η Τουρκία, επιβάλλοντας εν ανάγκη κυρώσεις – όπως θα ήταν το κλείσιμο κάποιων τουρκικών προξενείων ή η απέλαση διπλωματών, δίνοντας επί πλέον μεγάλη σημασία στο θέμα της Θράκης (και της Κύπρου).
Τέλος, σε συνδυασμό με την καινούργια πορεία που φαίνεται να δρομολογεί η ιταλική κυβέρνηση, η χώρα μας θα έπρεπε να ξεκινήσει νέες διαπραγματεύσεις με την Τρόικα, σε σχέση με το χρέος και με το τεσσαρακονταετές μνημόνιο – πόσο μάλλον όταν έχει τη στήριξη του ΔΝΤ τόσο όσον αφορά το χρέος, όσο και τα δυσθεώρητα πρωτογενή πλεονάσματα που απαιτεί η Γερμανία.
Η συγκυρία είναι η καλύτερη δυνατή, αφού η Ευρωζώνη δεν θα ήθελε να αντιμετωπίσει πολλά προβλήματα μαζί – όπως είναι η Ιταλία, τα επισφαλή δάνεια των τραπεζών της στην Τουρκία κοκ. Εν προκειμένω, η στήριξη των Η.Π.Α. στις προσπάθειες μας είναι μάλλον δεδομένη – αφού η γεωπολιτική μας θέση είναι πλέον πολύ σημαντική, αν και κανένας δεν γνωρίζει για πόσον καιρό ακόμη.
Το γεγονός δε ότι, η ΕΚΤ αρνήθηκε επαίσχυντα να μας παρέχει το waiver (=αποδοχή ομολόγων από τις τράπεζες ως εγγύηση), καθώς επίσης τη συμμετοχή μας στο QE, θα αιτιολογούσε απόλυτα τη δική μας επιθετική αντίδραση – με την έννοια πως είναι ανόητο να υπογράφουμε μόνοι μας τη θανατική μας καταδίκη, σκύβοντας παντού και πάντα δουλικά το κεφάλι, χωρίς επί πλέον να εκμεταλλευόμαστε τίποτα.

 

[kostas8000]

 

[kostas8000]

 

[kostas8000]

 

[kostas8000]