Άχρηστες αλλά ενδιαφέρουσες πληροφορίες!

http://[URL unfurl="true"]www.dpgr.gr/usergalleries/albums/userpics/29769/omayra_sanchez.jpg[/img[/URL]]

Η Omayra Sanchez ήταν ένα από τα 25.000 θύματα του ηφαιστείου Nevado del Ruiz (Κολομβία) που εξερράγη στις 14 Νοεμβρίου, το 1985. η 13χρονη είχε παγιδευτεί στο νερό και το τσιμέντο για 3 ημέρες, δυστυχώς δεν υπήρχε τρόπος να διασωθεί!. Η εικόνα λήφθηκε λίγο πριν αυτή ξεψυχήσει και προκάλεσε διαμάχη για την δουλεία του φωτογράφου και την απραξία της κολομβιανής κυβέρνησης, εν μέσω της τραγωδίας, όταν δημοσιεύθηκε παγκοσμίως μετά το θάνατο του κοριτσιού.

 

http://[URL unfurl="true"]www.dpgr.gr/usergalleries/albums/userpics/29769/Clip_19.jpg[/img[/URL]]

Ο φωτογράφος Arnold Genthe πήρε τη διασημότερη φωτογραφία της καταστροφής του Σαν Φρανσίσκο από το μεγάλο σεισμό στις 18 Απριλίου, του 1906
Ο Arnold είχε πει: "Διαπίστωσα ότι οι φωτογραφικές μηχανές μου είχαν κτυπηθεί από τα συντρίμμια που έπεφταν και είχαν καταστεί άχρηστες. Πήγα τρέχοντας στην οδό Μοντγκόμερυ ,στο κατάστημα του George Kahn, που ήταν έμπορος , και του ζήτησα να μου δανείσει μια φωτογραφική μηχανή. "Πάρτε ότι θέλετε. Αυτό το μέρος όπου να' ναι θα καταρρεύσει ." Επέλεξα την καλύτερη μικρή φωτογραφική μηχανή, μια 3A Kodak Special. Γέμισα τις τσέπες μου με φιλμ και άρχισα ...."

 

http://[URL unfurl="true"]www.dpgr.gr/usergalleries/albums/userpics/29769/Clip_17.jpg[/img[/URL]]

Η διάσημη φωτογραφία του Alberto Korda's για τον Che Guevara λήφθηκε στις 5 Μαρτίου του 1960 σε μια κουβανική υπηρεσία κηδειών για τα θύματα της έκρηξης Coubre, αλλά δημοσιεύθηκε επτά έτη αργότερα. Ο Guevara ήταν 31 χρονών όταν λήφθηκε η φωτογραφία. Το ινστιτούτο τέχνης του Μέρυλαντ αποκάλεσε τη φωτογραφία Korda, τη διασημότερη φωτογραφία στον κόσμο και ένα σύμβολο του 20ού αιώνα!
Ο Korda χρησιμοποίησε μία Leica Μ2 με έναν φακό 90mm και με φίλμ Kodak Plus-X. Στον ίδιο φίλμ υπήρχαν φωτογραφίες του Jean-Paul Sartre και της Simone de Beauvoir που ήταν εκείνη την περίοδο πολυτιμότερες για τις κουβανικές εφημερίδες και έτσι η φωτογραφία δεν δημοσιεύθηκε.

 

http://[URL unfurl="true"]www.dpgr.gr/usergalleries/albums/userpics/29769/Clip_16.jpg[/img[/URL]]

«ευδαιμονία» είναι το όνομα αυτής της φωτογραφίας τοπίου στη κομητεία Napa της Καλιφόρνια. Χαρακτηρίζετε από τους κυκλικούς πράσινους λόφους και έναν γαλανό ουρανό με τα σύννεφα. Η πασίγνωστη εικόνα χρησιμοποιείται ως ταπετσαρία(wallpaper) υπολογιστών προεπιλογής για το luna theme στο πρόγραμμα της Microsoft windows XP. Η φωτογραφία λήφθηκε από τον επαγγελματία φωτογράφο Charles O'Rear, κάτοικος της Σάντα Έλενα στη Napa, για την επιχείρηση HighTurn digital-design . Ο O'Rear έχει πάρει επίσης τις φωτογραφίες της κοιλάδας Napa για το National Geographic Magazine .Η φωτογραφία του ενέπνευσε την διαφημιστική εκστρατεία της Microsoft, αξίας 200 εκατομμυρίων για τα windows XP.

 

http://[URL unfurl="true"]www.dpgr.gr/usergalleries/albums/userpics/29769/kosovo_refugee.jpg[/img[/URL]]

Η φωτογραφία αποτελεί την συμμετοχή της Washington Post στα βραβεία Pulitzer (2000) και επιδεικνύει έναν παιδάκι, πρόσφυγα του Κοσόβου, τον Agim Shala, να περνά μέσω ενός συρματοπλέγματος στα χέρια των παππούδων και γιαγιάδων του σε ένα στρατόπεδο που οργανώθηκε από τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα στο Kukes στην Αλβανία. Τα μέλη της οικογένειας Shala επανασυνδέθηκαν εδώ μετά που διέφυγαν από τις συγκρούσεις στο Κόσοβο.

 

http://[URL unfurl="true"]www.dpgr.gr/usergalleries/albums/userpics/29769/Clip_12.jpg[/img[/URL]]

Αυτή η βραβευμένη φωτογραφία παρουσιάζει ένα ιρακινό να παρηγορεί το γιο του σε ένα χώρο συγκέντρωσης αιχμαλώτων πολέμου στο Najaf του Ιράκ στις 31 Μαρτίου 2003. Ο φωτογράφος Jean-kataka'cj Bouju AP έχει κερδίσει με αυτή τη φωτογραφία του το παγκόσμιο βραβείο Τύπου για το 2003.
Ο Jean-kataka'cj κέρδισε επίσης το βραβείο Pulitzer του 1995 στη φωτογραφία «χαρακτηριστικών γνωρισμάτων» και το βραβείο Pulitzer του 1999 στη φωτογραφία ειδήσεων . Με τα συρματοπλέγματα σε πρώτο πλάνο , η εικόνα παρουσιάζει έναν πατέρα που έχει τεθεί υπό κράτηση από το 101ο αερομεταφερόμενο τμήμα στρατού. Το άτομο φέρει μια τσάντα πάνω από το κεφάλι του, ενώ αυτός και ο γιος του είναι περιτριγυρισμένοι από το συρματόπλεγμα.

 

http://[URL unfurl="true"]www.dpgr.gr/usergalleries/albums/userpics/29769/Clip_13.jpg[/img[/URL]]

Η φωτογραφία αυτή ειναι από το προσωπικό λεύκωμα ενός στρατιώτη Einsatzgruppen,(ειδικές δυνάμεις των SS) που έγραφε στο οπισθόφυλλο του «τελευταίος Εβραίος της Vinnitsa,»
παρουσιάζει ένα μέλος Einsatzgruppen ενώ είναι έτοιμο να πυροβολήσει ένα εβραϊκης καταγωγής άτομο που είναι γονατίζμένο μπροστά από έναν μαζικό τάφο στη Vinnitsa, της Ουκρανίας το 1941.
Οι 28.000 Εβραίοι από τη Vinnitsa και τις γύρω περιοχές κατασφάχτηκαν εκείνη τη χρονιά . Αποτελεί μια από τις συγκλονιστικότερες φωτογραφίες του 2ου παγκ. πολέμου.

 

http://[URL unfurl="true"]www.dpgr.gr/usergalleries/albums/userpics/29769/woman_and_girl_falling.JPG[/img[/URL]]

Στις 22 Ιουλίου ..1975, ο φωτογράφος Stanley J. Forman που δούλευε για την αμερικανική εφημερίδα Boston Herald , πήρε την πληροφορία για μια Πυρκαγιά στην οδό Marlborough!" Αναρριχημένος στο πυροσβεστικό όχημα, ο Forman κατέγραψε την εικόνα μιας νέας γυναίκας, της Diana Bryant, και ενός πολύ νέου κοριτσιού της Tiare Jones, όταν έπεφταν αβοήθητες από το καιγόμενο κτήριο . Παρά την ηρωική προσπάθεια, ενός πυροσβέστης που προσπάθησε να τις αρπάξει και που ήταν ακριβώς δευτερόλεπτα μακριά από τη διάσωση τους, η Diana Bryant ανασύρθηκε νεκρή και μόνο το κορίτσι κατάφερε να επιζήσει.
Η κάλυψη αυτού του τραγικού γεγονότος με αυτές τις φωτογραφίες χάρισε στο Stanley Forman ένα βραβείο Pulitzer. Αλλά το σημαντικότερο είναι ότι η εργασία του προετοίμασε το έδαφος για τη Βοστώνη άλλα και για τις ΗΠΑ γενικότερα για να θεσπίσουν τους πιο σκληρούς κανόνες πυρασφάλειας.

 

http://[URL unfurl="true"]www.dpgr.gr/usergalleries/albums/userpics/29769/Clip_11.jpg[/img[/URL]]

1827 θεωρείτε η πρώτη φωτογραφία στο κόσμο.
Από το 1793, ο Γάλλος Nicιphore Niιpce και ο αδελφός του Claude φαντάστηκαν μια φωτογραφική διαδικασία και κατά τη διάρκεια των επόμενων χρόνων ο Nicιphore πειραματίστηκε με τις διάφορες φωτοευαίσθητες ουσίες και τις φωτογραφικές μηχανές. Το 1824 παρήγαγε μια άποψη από το παράθυρό του σε ένα μεταλλικό πιάτο που καλύφθηκε με άσφαλτο. Αυτή και οι περισσότερες εικόνες που διαμορφώνονται από το Niιpce στα 1820 δεν υπάρχουν πια, αλλά η συγκεχυμένη εικόνα ενός σπιτιού περιστεριών και μιας στέγης σιταποθηκών που δημιουργήθηκε το καλοκαίρι του 1827(φωτογραφία) είναι μια καλή αντιπροσώπευση της τέχνης του Niιpce. Για να δημιουργήσει αυτό που αποκάλεσε "ηλιογράφο," ή σχέδιο ήλιων ο Niιpce κράτησε χρόνο έκθεσης κάτι περισσότερο από οκτώ ώρες !!
Η φωτογραφία, αν και ακόμα δεν ήταν καθόλου πρακτική, είχε εφευρεθεί!!

 

http://[URL unfurl="true"]www.dpgr.gr/usergalleries/albums/userpics/29769/Clip_9.jpg[/img[/URL]]

Lynching 1930 Ένας όχλος 10.000 λευκών μετέφερε τις βαρειές και τους κασμάδες στις πόρτες των φυλακών για να αρπάξουν με τη βία αυτούς τους δύο νέους Μαύρους που κατηγορήθηκαν για το βιασμό ενός λευκού κοριτσιού. ο θείος του κοριτσιού κατάφερε να σώσει τη ζωή ενός τρίτου με την πιστοποίηση της αθωότητας του. Τα περισσότερα, από τα σχεδόν 5.000 λυντσαρίσματα, που τεκμηριώθηκαν κατα τη δεκαετία του '60 διαπράχτηκαν στο νότο. (Οι απαγχονισμοί, οι ξυλοδαρμοί και οι ακρωτηριασμοί ονομάστηκαν «πρόταση του δικαστή Lynch.» Μερικές φωτογραφίες από λυντσαρίσματα έγιναν κάρτες και σχεδιάστηκαν για να προωθήσουν την υπεροχή της λευκής φυλής.
Τελικά οι διάφοροι οργανισμοί κακοποιημένων και (παραδόξως?), τα «ευτυχή πλήθη» που ζητωκραύγαζαν κατέληξε σήμερα να είναι τόσα πολλά, όσα πολλά ήταν και τότε! . Σήμερα οι εικόνες υπενθυμίζουν σε μας ότι δεν έχουμε απομακρυνθεί και τόσο μακριά από τη βαρβαρότητα όσο θα επιθυμούσαμε .

 

http://[URL unfurl="true"]www.dpgr.gr/usergalleries/albums/userpics/29769/Clip_3~0.jpg[/img[/URL]]

Biafra 1969. Όταν το Igbos της ανατολικής Νιγηρίας ανακηρύχτηκε ανεξάρτητο το 1967, η Νιγηρία απέκλεισε τη κύρια χώρα- biafra .Μέσα σε τρία χρόνια πολέμου, περισσότεροι από ένα εκατομμύριο άνθρωποι πέθαναν, κυρίως από την πείνα.
Από την πείνα, τα παιδιά που στερούντο πρωτεϊνών, ανάπτυσσαν συχνά την ασθένεια kwashiorkor, η οποία ανάγκαζε τους μυς τους να ατονούν και τις κοιλιές τους να προεξέχουν. Ο πολεμικός ανταποκριτής και φωτογράφος Don McCullin παρουσίασε αυτή τη τραγωδία στο κόσμο και είχε πει χαρακτηριστικά "Συγκλονίστηκα από τη θέα 900 παιδιών που ζούσαν σε ένα στρατόπεδο στο squalor που θεωρείτο σημείο θανάτου," "Έχασα όλο μου το ενδιαφέρον για τη φωτογράφιση των στρατιωτών στη δράση."
Η παγκόσμια κοινότητα επενέβη τότε για να βοηθήσει τη Biafra, και έμαθε τα πρώτα της βασικά μαθήματα για την απάμβλυνση της ογκώδους πείνας που επιδεινώνετε από ένα πόλεμο- Ένα πρόβλημα που κωφεύει ακόμα στις απλές λύσεις!

 

http://[URL unfurl="true"]www.dpgr.gr/usergalleries/albums/userpics/29769/Clip.jpg[/img[/URL]]

Το κορίτσι στην εικόνα είναι γνωστό ως Kim Phuc (γεννημένο το 1963), ένα ενιαχρονο γυμνό κοριτσάκι που τρέχει καιγόμενο από πολλαπλά σοβαρά εγκαύματα στη πλάτη που υπέστη μετά από επίθεση με βόμβες napalm . Ο φωτογράφος Huynh Cong Ut, γνωστό στους συναδέλφους του ως Nick, εργαζόταν εκεί ως φωτοδημοσιογράφος για το Associated Press και τράβηξε διάφορες φωτογραφίες των χωρικών που προσπαθούσαν να δραπετεύσουν από τις napalm. Αυτή η συγκεκριμένη φωτογραφία που συνοψίζει την αγριότητα και την τραγωδία της σύγκρουσης, κέρδισε το βραβείο Pulitzer και έγινε μια από τις πιο δημοσιευμένες φωτογραφίες του πολέμου του Βιετνάμ. Το αγόρι είναι ο μεγαλύτερος αδελφός της Tam που επέζησε της επίθεσης αλλά έχασε το ένα του μάτι. Ο Ut (ο φωτογράφος) είχε ρίξει νερό επάνω στο κορίτσι και την είχε μαζέψει , αυτήν και μερικά άλλα παιδιά πηγαίνοντας τα σε ένα νοσοκομείο κοντά στη Saigon όπου πέρασε δεκατέσσερις μήνες για να επουλωθούν τα φρικιαστικά εγκαύματα στο δέρμα της. Αργότερα, αυτό το κορίτσι σπούδασε ιατρική και τώρα είναι μέλος της ΟΥΝΕΣΚΟ και ζει στον Καναδά.

 

Το κορίτσι στην πάνω φωτογραφία όπως είναι σήμερα!

 

Γιατρός για θάνατο

Δολοφονώντας 215 ανθρώπους ο βρετανός Χάρολντ Σίπμαν γράφεται με μαύρα γράμματα στην κορυφή της βρετανικής λίστας των κατά συρροήν δολοφόνων, δημιουργώντας μάλιστα και μια ειδική κατηγορία -γιατί είναι επαγγελματίας γιατρός.
http://[URL unfurl="true"]www.enet.gr/online/dspphoto?id=32083[/img[/URL]]
Συγγενείς δείχνουν τις φωτογραφίες των θυμάτων του Χ. Σίπμαν.
«Ο 56χρονος Χάρολντ Σίπμαν δολοφόνησε 215 ασθενείς του. Υπάρχουν υποψίες και για άλλους 45. Αλλοι ασθενείς έπασχαν από ανίατες ασθένειες και άλλοι όχι. Πρόδωσε τους ασθενείς του και το λειτούργημά του με τέτοιο τρόπο και σε τέτοια έκταση που δεν έχει επαναληφθεί ξανά στην ιστορία» είπε η Τζάνετ Σμιθ, επικεφαλής της έρευνας στην υπόθεση, ανακοινώντας το πόρισμα στο βρετανικό δικαστήριο στις αρχές της εβδομάδας που πέρασε.

*Η υπόθεση του παθολόγου Σίπμαν, με ιατρείο στο Μάντσεστερ, ταρακούνησε τη βρετανική κοινή γνώμη πρώτη φορά το 1998, όταν η οικογένεια της Κάθλιν Γκράντι, της τελευταίας του ασθενούς, τον κατηγόρησε ότι τη σκότωσε χορηγώντας της διαμορφίνη και ότι προσπάθησε να παραποιήσει τη διαθήκη της.

Αναπάντητο «γιατί»

*Το κουβάρι του νήματος άρχισε να ξετυλίγεται: Το 2000 ο γιατρός συνελήφθη με τις κατηγορίες δολοφονίας 15 ασθενών του, χορηγώντας τους θανατηφόρες δόσεις διαμορφίνης, και καταδικάσθηκε σε ισόβια.

*Στη συνέχεια όμως και ενώ ο Σίπμαν βρισκόταν στις φυλακές Φράνκλαντ, η υπόθεση έλαβε μεγαλύτερες διαστάσεις. Οικογένειες και άλλων ασθενών που «είχε χάσει» ο Χάρολντ Σίπμαν ζήτησαν να διερευνηθούν λεπτομερώς οι συνθήκες θανάτου των συγγενών τους.

Ομως, παρά τη διετή έρευνα και το πόρισμα 2.000 σελίδων που συντάχθηκε για τις 215 δολοφονίες κανείς μέχρι στιγμής δεν μπόρεσε να απαντήσει στο βασικό ερώτημα: «Γιατί σκότωνε ο Σίπμαν».

«Δεν μπορούμε να ρίξουμε λίγο φως στους λόγους για τους οποίους σκότωσε ο Σίπμαν. Δεν επιχειρούσε να αποσπάσει χρήματα ή περιουσιακά στοιχεία από τους ασθενείς του ή τις οικογένειές τους. Καμιά φορά μόνο ζητούσε να του χαρίσουν ένα αντικείμενο του ασθενούς του, όπως για παράδειγμα ραπτομηχανές ή βιβλία. Μόνο στην τελευταία του δολοφονία, της Κάθλιν Γκράντι, προσπάθησε να αλλάξει τη διαθήκη. Ισως σε μια απεγνωσμένη προσπάθεια σκέφθηκε ότι θα μπορούσε να αποσπάσει χρήματα και να εγκαταλείψει τη χώρα, ύστερα από τον τελευταίο φόνο» αναφέρει στο πρώτο κεφάλαιο η έκθεση για το γιατρό.

Σε άλλο σημείο αναφέρεται χαρακτηριστικά: «Ο Σίπμαν κατά καιρούς υπέφερε από κατάθλιψη και υπάρχουν ενδείξεις εμμονής στη συμπεριφορά του. Ισως αυτός ο τρόπος δολοφονίας να αποτελεί έκφανση των εμμονών που τον διέκριναν».

Ψυχίατροι που παρακολούθησαν τον Σίπμαν υποστηρίζουν ότι ο γιατρός διακρίνεται από «σύνδρομο ανωτερότητας» και επιθετική συμπεριφορά.

«Πίστευε ότι ήταν πολύ καλύτερος από άλλους συναδέλφους του. Θεωρούσε τον εαυτό του πνευματικά πάνω από το μέσο όρο και δεν μπορούσε να δεχθεί ότι άνθρωποι που ο ίδιος θεωρούσε κατώτερους είχαν δικαίωμα γνώμης», σημειώνει στην έκθεση ένας από τους ψυχιάτρους του Σίπμαν.

Σύμφωνα πάντως με τα βρετανικά μέσα ενημέρωσης, «ήθελε να παίζει το Θεό και αποφάσιζε πότε έπρεπε να τερματιστεί η ζωή ενός ασθενή».

«Κυρίαρχο συναίσθημα των συγγενών είναι η έκπληξη και το σοκ από την εγκληματική του φύση. Οι περισσότεροι δεν μπορούν να πουν ότι τον μισούν. Η τραγωδία είναι ότι τους ήταν αρκετά συμπαθής» δήλωσε η δικηγόρος που εκροσώπησε τις οικογένειες των θυμάτων. Συγγενείς των ασθενών του κατέθεσαν επίσης ότι το ιατρικό πιστεύω του Σίπμαν ήταν: «Δεν είμαι από τους γιατρούς που κρατούν τους ασθενείς στη ζωή με κάθε κόστος για τους ίδιους αλλά και για την οικογένειά τους».

Βασικός προβληματισμός όχι μόνο για την κοινή γνώμη αλλά και την ιατρική κοινότητα είναι πώς ο Σίπμαν κατάφερε να διαφεύγει της Δικαιοσύνης επί 23 χρόνια.

«Είμαι αθώος»

«Οι περισσότεροι ασθενείς του αποτεφρώθηκαν. Ο ίδιος στο πιστοποιητικό έγραφε ότι ο θάνατος ήταν αποτέλεσμα ανίατης ασθένειας, όμως το πόρισμα έπρεπε να ελεγχθεί όχι μόνο από δεύτερο γιατρό αλλά και από τρίτο πριν από την αποτέφρωση. Είναι σαφές λοιπόν ότι οι διαδικασίες που ακολουθούνται για τα πιστοποιητικά θανάτου δεν αποτελούν ασφαλιστικές δικλίδες και πρέπει να αλλάξουν» αναφέρεται στην έκθεση περί Σίπμαν.
[img]http://upload.wikimedia.org/wikipedia/en/6/6d/Harold_Shipman_mug_shot.jpg
Ο Σίπμαν πάντως, από τις φυλακές Φράνκλαντ, όπου και εκτίει ισόβια, υποστηρίζει ότι είναι αθώος και εκφράζει την περιφρόνησή του στις αρχές.

«Εχω ήδη αρχίσει να αναζητώ συνάδελφο γιατρό για να εργαστούμε μαζί, όταν σε λιγότερο από 2 χρόνια η αθωότητά μου θα αποδειχθεί και θα ασκήσω πάλι το επάγγελμά μου» γράφει σε επιστολές που έστειλε σε συγγενείς των θυμάτων του μετά την ανακοίνωση της έκθεσης του δικαστηρίου.

http://www.enet.gr/online/online_text/c=111,dt=28.07.2002,id=97707200

 

Ελισάβετ Μπάθορι

Η Ελισάβετ Μπάθορι (7 Αυγούστου 1560 - 21 Αυγούστου 1614 - Erzsébet Báthory στα ουγγρικά, Alžbeta Bátoriová-Nádašdy στα σλοβακικά) ήταν Κόμισσα της Ουγγαρίας, η επονομαζόμενη "Αιματοβαμμένη Κυρία του Καχτίτσε (Čachtice)", η μεγαλύτερη δολοφόνος γυναικών στην ιστορία της Ουγγαρίας και της Σλοβακίας.

Το 1575, παντρεύτηκε τον στρατιωτικό Nádasdy , ο οποίος το 1578 έγινε διοικητής των στρατευμάτων της Ουγγαρίας και υπήρξε φόβος και τρόμος των Τούρκων. Ως γαμήλιο δώρο έδωσε στην Ελισάβετ το κάστρο Čachtice, που βρίσκεται στα Καρπάθια, κοντά στο Trenčín, στη σημερινή Σλοβακία. Το κάστρο αγοράστηκε από το σύζυγο της Ελισάβετ το 1602, ενώ ως τότε αποτελούσε κατοχή του Ροδόλφου Β΄. Η Ελισάβετ είχε 5 παιδιά, εκ των οποίων τα 2 πέθαναν πρόωρα. Ο σύζυγός της πέθανε δολοφονημένος από μια πόρνη στο Βουκουρέστι, το 1602 ή το 1604.

Είναι άγνωστο το πότε ξεκίνησε η Ελισάβετ να σκοτώνει γυναίκες. Αν όντως τις σκότωνε — κάτι που δεν αποδείχθηκε ποτέ — θα πρέπει να έγινε ανάμεσα στο 1585 και 1610. Τόσο ο σύζυγός της όσο και οι συγγενείς της γνώριζαν για τη σαδιστική της τάση, αλλά δεν μεσολάβησαν. Οι άνθρωποι που ζούσαν γύρω από το κάστρο τη μισούσαν τόσο πολύ, ώστε η Ελισάβετ έβγαινε μόνο με συνοδεία ένοπλης φρουράς. Επίσης, βασάνισε μερικές κοπέλες στην κατοικία της στο Sárvár και Keresztúr. Τα θύματά της ήταν μόνο γυναίκες, οι οποίες στέλνονταν στο κάστρο της από τους γονείς της με σκοπό να τις μάθει τη συμπεριφορά των ευγενών. Σύντομα, οι φήμες περιτριγύριζαν το βασίλειο της Ουγγαρίας για βασανιστήρια και φόνους. Έτσι με τη βοήθεια των συνενόχων της, η Ελισάβετ έκανε απαγωγές κοριτσιών και μάλιστα κατώτερων τάξεων. Καταγόταν από οικογένεια ευγενών. Γι' αυτό όταν συνελήφθη έπειτα από παράπονα για κραυγές που ακούγονταν από το κάστρο της και εισβολή του απεσταλμένου του Ματθία Β' σε αυτό, στις 29 Δεκεμβρίου 1610, δεν εκτελέστηκε.

Οι συνένοχοί της ήταν οι Dorottya Szentes (Dorota Sentéšová), János Ujváry - Fickó (Ján Ujvári - Ficko), Ilona Jó και Katarína Benická (Katalin Benick). Εκτός από την Katarína (της οποίας η ενοχή δεν μπόρεσε να αποδειχθεί), όλοι οι υπόλοιποι εκτελέστηκαν στην πυρά στην Bytča στις 7 Ιανουαρίου 1611. Είχαν ομολογήσει και καταθέσει εναντίον της Báthory έπειτα από βασανιστήρια, στα οποία υπεβλήθησαν από τον επικεφαλής της ανακριτικής έρευνας, Thurzo.
Με το που ανακάλυψαν την Ελισάβετ (πιάστηκε επ' αυτοφώρω να βασανίζει νεαρές κοπέλες στον πύργο της), την έκλεισαν σε αποχωρητήριο του κάστρου, το 1610, όπου και πέθανε, το 1614. Περισσότερα από 300 άτομα ανακρίθηκαν στην περίοδο 1611 - 1614. Ποτέ δε διεξήχθη κάποια τακτική δίκη και η υπόθεση παρέμεινε ανοικτή, καθώς οι ευγενείς εθελοτυφλούσαν, επειδή δεν ήθελαν να συγκρουστούν με την αιμοδιψή κόμισσα και τους συγγενείς της. Οι κατηγορίες εναντίον της για σατανισμό και ότι έπινε το αίμα των θυμάτων της απορρίπτονται σήμερα, παρόλο που το όνομά της έγινε θρύλος και ταυτίστηκε με μακάβρια και εξωπραγματικά γεγονότα.

Υπάρχουν κάποιοι θρύλοι των οποίων η αλήθεια δεν μπορεί να αποδειχθεί. Τέτοιοι θρύλοι είναι:

    * Η επινόηση μιας μηχανής βασανιστηρίων από το σύζυγό της, με ασημένιες τσιμπίδες σαν νύχια, που δένονταν σε μαστίγιο και μπορούσαν να σχίσουν τη σάρκα των θυμάτων.
    * Η συνεργασία της με σατανιστές.
    * Το ότι λουζόταν στο αίμα των θυμάτων της και το έπινε, για να γίνει ομορφότερη.
    * Ότι πιθανότατα ήταν αμφισεξουαλική ή λεσβία, γι' αυτό και σκότωνε μόνο νεαρές γυναίκες.

http://www.trutv.com/library/crime/serial_killers/predators/bathory/7.html

 

Τομάς ντε Τορκεμάδα

Ο πρώτος μέγας ιεροεξεταστής της Ισπανίας δεν θα μπορούσε παρά να καταλάβει μια περίοπτη θέση στο πάνθεον της υψίστης φαυλότητας ως ενσάρκωση του πλέον ανόσιου θρησκευτικού φανατισμού. Στη διάρκεια της θητείας του οδηγήθηκαν στην πυρά πάνω από 2.000 «αιρετικοί», ενώ ο ίδιος ευθύνεται και για τον εκπατρισμό το 1492 170.000 Εβραίων της Ισπανίας. Τα ιδιαζόντως ευφάνταστα βασανιστήρια και η κατάσχεση της περιουσίας ήταν από τις συνήθεις πρακτικές του ¬δεν δίστασε μάλιστα να συντάξει 28 άρθρα με σχετικές οδηγίες προς τους ιεροεξεταστές που εκδίκαζαν τα πλέον ειδεχθή για τις εκκλησιαστικές αρχές του Μεσαίωνα αδικήματα της αίρεσης, της μαγείας και της βλασφημίας.

 

Νέιθαν Μπέντφορντ Φόρεστ

Λέγεται ότι διετέλεσε πρώτος Μέγας Μάγος. Ηταν δηλαδή εκείνος που εγκαινίασε εν έτει 1867 την κορυφή της κουκουλοφόρας ιεραρχίας με τους Μεγάλους Δράκοντες, τους Μεγάλους Τιτάνες και τους Μεγάλους Κύκλωπες. Και δεν παραξένεψε το γεγονός ότι ο Νέιθαν Μπέντφορντ Φόρεστ, ο ξακουστός αυτός στρατηγός του ομοσπονδιακού ιππικού ο οποίος στη διάρκεια του αμερικανικού εμφυλίου έτριξε τα δόντια στους γιάνκηδες, ηγήθηκε λίγα χρόνια αργότερα της Κου Κλουξ Κλαν, της πλέον οργανωμένης τρομοκρατικής ομάδας ρατσιστικού μένους του Νέου Κόσμου. Διόλου τυχαίο ότι το μακελειό του Fort Pillow στο Τενεσί, στις 12 Απριλίου 1864, έλαβε χώρα κατόπιν δικής του διαταγής, σύμφωνα με την οποία οι στρατιώτες του «δεν θα έπαιρναν άλλους νέγρους αιχμαλώτους». Πάνω από 300 μαύροι ¬ άνδρες, γυναίκες, παιδιά ¬ κάηκαν εκείνη την ημέρα ζωντανοί. Το αιματοκύλισμα του Fort Pillow δεν ανέκοψε καθόλου τη ζοφερή θητεία του Φόρεστ, ο οποίος άμα τω τέλει του εμφύλιου σπαραγμού ενδύθηκε τη λευκή κουκούλα που θα έτρεπε σε φυγή τους «νέγρους» και τις μέλαινες δεισιδαιμονίες τους.

 

Ρασπούτιν

Αν ο άρχων του ερέβους είχε ανάγκη από έναν αυλόδουλο, κάποιον ειδικό στον δόλο και τη μηχανορραφία, που να του ανακατεύει πειθήνια τις σούπες από κολασμένες ψυχές που βράζουν αενάως στα καζάνια του, ο Γκριγκόρι Γεφίμοβιτς Νόβιχ θα ήταν ιδανικός για το πόστο. Διόλου τυχαίο ότι οι συχωριανοί του στο Ποκρόβσκογε της Σιβηρίας τού έδωσαν από νωρίς το λίαν ενδεικτικό του χαρακτήρος του χαϊδευτικό «ρασπούτιν» (= διεφθαρμένος), το οποίο και τον συνόδευσε ισοβίως ώσπου άφησε την ύστατη πνοή του στα παγωμένα νερά του Νέβα.
Το διόλου θεόπνευστο δόγμα που διατύπωσε ο ίδιος σε αρκετά νεαρή ηλικία ¬ σύμφωνα με το οποίο η αμαρτία αποτελεί στοιχείο «κάθαρσης» και η σεξουαλική εξάντληση είναι το καλύτερο μέσο για να φθάσει ο πιστός στην κατάσταση της «θείας αταραξίας» ¬ γεννήθηκε για να δώσει το απαραίτητο θρησκευτικό υπόβαθρο στις ακολασίες του. Διότι ο γενειοφόρος Ρασπούτιν με το εβένινο βλέμμα προέβη σε μπόλικες. Οι ραδιουργίες του είχαν τέτοια ισχύ που κατάφεραν να χειραγωγήσουν όχι μόνο τον θρησκόληπτο όχλο της Αγίας Πετρούπολης αλλά και τους ανώτερους εκκλησιαστικούς κύκλους και την αριστοκρατία. Εχοντας αυτοανακηρυχθεί μεταξύ πολλών άλλων και «σταρέτς», άνθρωπος του Θεού δηλαδή, που έχει το χάρισμα να θεραπεύει ανίατες ασθένειες και να προλέγει τα μελλούμενα, πέτυχε να διεισδύσει ανενόχλητος και στην τσαρική αυλή. Η ίδια η αυτοκράτειρα Αλεξάνδρα Φεοντέρβνα δεν δίστασε να εναποθέσει στα χέρια του διαβολοκαλόγερου τη ζωή του γιου της Αλεξίου που έπασχε από τη «βασιλική νόσο» της αιμορροφιλίας. Αυτή ακριβώς η σαγήνη της αχρειότητός του ήταν που τον ανέδειξε αδιαφιλονίκητο σταρ του σκότους ¬ πολύ προτού τον πιάσουν στο στόμα τους οι Boney Μ.

 

Γιόζεφ Μένγκελε

Ο επονομαζόμενος «Αγγελος του Θανάτου», ο ανώτατος γιατρός του Αουσβιτς που αποφάσιζε το ποιος θα πεθάνει αμέσως και ποιος θα χρησιμοποιηθεί ως εργάτης ή ως πειραματόζωο. Γεννημένος στο Γκέντζμπουργκ της Βαυαρίας στην πρώτη δεκαετία του 20ού αιώνα, ο Μένγκελε βιάστηκε από τα 20 χρόνια του να γραφτεί μέλος των Stahlhelm, μιας ακροδεξιάς οργάνωσης την οποία είχαν ιδρύσει γερμανοί στρατιώτες του Α' Παγκοσμίου Πολέμου. Σπούδασε Φιλοσοφία στο Ινστιτούτο Ανθρωπολογίας του Μονάχου, όπου επηρεάστηκε από τις ρατσιστικές ιδέες του Αλφρεντ Ρόζενμπεργκ (μάλιστα ο τίτλος της πτυχιακής του ήταν «Συμπεράσματα από τη μορφολογική εξέταση της κάτω γνάθου τεσσάρων φυλών»), και Ιατρική στη Φραγκφούρτη (με πτυχιακή εργασία: «Συμπεράσματα από την εξέταση των χειλών, σιαγόνων και ουρανίσκου των διαφόρων φυλών»). Ολοκλήρωσε τις σπουδές του στη Βιέννη και στη Βόννη. Το 1935 εργάστηκε στο ναζιστικής σύλληψης «Ινστιτούτο κληρονομικής βιολογίας και φυλετικής υγιεινής», ενώ μόλις ξέσπασε ο Β' Παγκόσμιος Πόλεμος, ως στρατιωτικός γιατρός εστάλη στο μέτωπο της Γαλλίας και της Ρωσίας. Ο τραυματισμός του αλλά και η γενναιότητα που επέδειξε στα πεδία των μαχών έκλεισαν το πρώτο κεφάλαιο της ζωής τού εξολοθρευτή-γιατρού. Ανίκανος πλέον να μετάσχει στην πρώτη γραμμή αλλά παρασημοφορημένος με τον «Σιδηρούν Σταυρό» τοποθετήθηκε από τον Χάινριχ Χίμλερ στο Αουσβιτς. Εκεί ήταν που άρχισε η κυρίως δράση του. Μια σειρά αλγεινών ιατρικών ερευνών που θα χαραχθούν βαθιά μέσα στη συνείδηση της ανθρωπότητας.

Στο Αουσβιτς είχε την απόλυτη ελευθερία να διεξάγει κάθε είδους πειράματα, τα οποία θα βοηθούσαν στην εξαγωγή συμπερασμάτων για τις φυλετικές διαφορές, τη γενετική ταυτότητα του ανθρώπου, την ευγονική (την ιδέα της γενετικής κατασκευής της αρίας φυλής) και τη μοριακή βιολογία. Κάθε μέρα στεκόταν στο σημείο όπου εκφόρτωναν τα τρένα τους αιχμαλώτους «με ένα ζεστό χαμόγελο ζωγραφισμένο στο όμορφο πρόσωπό του, φορώντας μια άψογα ραμμένη στολή και άψογα γυαλισμένες μπότες, κρατώντας ένα δερμάτινο ραβδί. Οχι για να χτυπάει τους άρτι αφιχθέντες κρατουμένους, αλλά για να τους ξεχωρίζει. Περίπου το 70%-80% τους έστελνε στην αριστερή λωρίδα. Το υπόλοιπο 20%-30% έκρινε ότι έπρεπε να σχηματίσουν μια γραμμή στα δεξιά. Οι πρώτοι πήγαιναν κατευθείαν στα κρεματόρια. Οι υπόλοιποι αποτελούσαν το νέο ερευνητικό του πεδίο». Τα πειράματα στα οποία υπέβαλε τους κρατουμένους ο Μένγκελε ήταν πολλά και όλα τους φρικαλέα. Στην προσπάθειά του να βρει τα όρια της ανθρώπινης αντοχής τούς έκανε συνεχείς μεταγγίσεις αίματος, τους εξέθετε σε ακραίες συνθήκες κόπωσης, στέρησης και κλιματολογικών αλλαγών, τους έκανε απανωτές μεταμοσχεύσεις, τους αφαιρούσε κομμάτια, τους ακρωτηρίαζε, τους φούσκωνε με διάφορα υγρά, διενεργούσε πειράματα σε καθένα από τα όργανά τους. Στην προσπάθειά του να βρει τον τρόπο με τον οποίο θα κατασκεύαζε την αρία φυλή που ο Χίτλερ τόσο επιθυμούσε, με τη βοήθεια μεσαιωνικών βασανιστηρίων προσπαθούσε να αλλοιώσει τη μορφολογία τους, να ψηλώσει τα άκρα τους, να αλλάξει το χρώμα και τη μορφή τους, αλλά και να παρατηρήσει σχολαστικά τις αντιδράσεις τους κατά τη διάρκεια των πειραμάτων του. Προσπάθησε ακόμη να αλλάξει και το χρώμα των ματιών διαφόρων κρατουμένων, χρησιμοποιώντας διάφορες σταγόνες που ο ίδιος είχε επινοήσει - φυσικά οι περισσότεροι πέθαιναν από φρικτούς πόνους ή τυφλώνονταν.

Η μεγάλη εμμονή του Μένγκελε όμως ήταν οι δίδυμοι. Με τις ευλογίες του μέντορά του Οτμαρ φον Βέρσερ του Kaiser Wilhem Institute του Βερολίνου, από τα εργαστήρια του Μένγκελε και μόνο κατά το διάστημα 1943-1944 πέρασαν περίπου 1.500 ζευγάρια διδύμων. Από τα οποία είναι ζήτημα αν επέζησαν τα 100. «Στην αρχή μάς πήγαιναν τρεις φορές την εβδομάδα σε αυτό το μεγάλο γυμναστήριο. Οπου μας κρατούσαν έξι-οκτώ ώρες. Μας άφηναν σε μια μεγάλη αίθουσα γυμνούς ενώ γιατροί με άσπρες μπλούζες κατέγραφαν καθετί επάνω μας. Μετρούσαν, φωτογράφιζαν, εξέταζαν τα κεφάλια, τα χέρια και κάθε άλλο σημείο του σώματός μας που τους ενδιέφερε και μετά συνέκριναν τα στοιχεία με αυτά που είχαν πάρει από τον δίδυμο αδελφό μας» (από το βιβλίο «Echoes from Auschwitz» της επιζήσασας Εύας Μόουζες Κορ).

Ο Μένγκελε είχε την πεποίθηση ότι οι δίδυμοι αποτελούν το τέλειο είδος πειραματόζωου, καθώς έχοντας στα χέρια του δύο οργανισμούς με πανομοιότυπη κατασκευή και ομοιάζουσα ψυχοσύνθεση μπορούσε με ακρίβεια να διεξαγάγει παράλληλα ιατρικά και ψυχολογικά τεστ. Κάτι που σημαίνει ότι όσα πειράματα τελικώς δεν του έβγαιναν, μπορούσε να τα συνεχίσει, τροποποιώντας μια-δυο τεχνικές, στον άλλο αδελφό, ενώ παράλληλα κατέγραφε λεπτομερώς τις ψυχικές διαταραχές που παρουσιάζονταν στον άλλο. «Ο δρ Μένγκελε ενδιαφερόταν περισσότερο για τον Τίμπι. Δεν είμαι σίγουρος γιατί, ίσως επειδή ήταν λίγο μεγαλύτερός μου. Η πρώτη επέμβαση που του έκανε, στη σπονδυλική στήλη, τον άφησε τελείως παράλυτο. Στη συνέχεια του αφαίρεσε τα γεννητικά όργανα. Μετά την τέταρτη επέμβαση δεν ξαναείδα τον Τίμπι. Πώς αισθανόμουν; Δεν υπάρχουν λόγια. Μου σκότωσαν τον πατέρα, τη μητέρα, τα δύο μεγαλύτερα αδέλφια μου και τώρα είχαν διαμελίσει και τον δίδυμο αδελφό μου» (μαρτυρία ενός επιζήσαντος «πειραματόζωου» του Μένγκελε, η οποία φυλάσσεται στο Μουσείο Children of Auschwitz Nazi Deadly Laboratory Experiments Survivors). Ο Μένγκελε συγκέντρωσε όλα τα αρχεία του, που περιείχαν την πορεία των πειραμάτων αλλά και συμπεράσματά του, σε δύο μεγάλα βαγόνια και τα έστειλε στον Βέρσερ. Δυστυχώς, μόλις το Αουσβιτς απελευθερώθηκε από τους Ρώσους στις 27 Ιανουαρίου του 1947, ο Βέρσερ τα έκαψε. Από τα λίγα που μας έχουν μεταφέρει οι ελάχιστοι επιζώντες όμως έχουμε μάθει ότι ο Μένγκελε τους άλλαζε το φύλο, τους «κτυπούσε» με ακτίνες «Χ», τους αφαιρούσε εσωτερικά όργανα και τα τοποθετούσε σε άλλους οργανισμούς, μετάγγιζε αίμα από τον ένα αδελφό στον άλλο, τους γέμιζε με βακτηρίδια, τους υποχρέωνε σε αιμομεικτικές εγκυμοσύνες.

Το δικαστήριο της Φραγκφούρτης τον καταδίκασε για «ειδεχθή εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας τα οποία διέπραξε μόνος ή με συνεργάτες και μάλιστα επιδεικνύοντας τεράστιο ζήλο». Ο Μένγκελε είχε προλάβει να γυρίσει στη γενέτειρά του και από εκεί, μέσω Γένοβας, να διαφύγει για τη Λατινική Αμερική το 1949. Το 1958 νυμφεύθηκε για δεύτερη φορά και έναν χρόνο αργότερα απέκτησε ουρουγουανική υπηκοότητα. Το 1961 πήγε στη Βραζιλία, όπου συναντήθηκε με τον ναζιστή Βόλφγκανγκ Γκέραρντ. Το 1985 μια ομάδα βραζιλιάνων, δυτικογερμανών και αμερικανών ειδικών κατέληξε στο συμπέρασμα ότι ο Μένγκελε πέθανε από εγκεφαλικό το 1979 ενώ κολυμπούσε. Οι εξετάσεις που έγιναν στην οδοντοστοιχία του πτώματος επιβεβαίωσαν τη θεωρία αυτή.

 

Βλαντ Δ΄ Τσέπες
http://[URL unfurl="true"]www.geocities.com/kouranis80/images/tepes1.jpg[/img[/URL]]
Ο Δράκουλας, ο διαβολικός νεκροζώντανος Κόμης που αποτύπωσε στο βιβλίο του ο Μπραμ Στόκερ ήταν υπαρκτό πρόσωπο. Το όνομά του συνδέθηκε με δύο άρχοντες της Τρανσυλβανίας του 15ου αιώνα που έμειναν γνωστοί για τις ωμότητές τους και έδωσαν τροφή στην έμπνευση του ’γγλου συγγραφέα. Τα δύο αυτά ιστορικά πρόσωπα ήταν ο Βλαντ Ντρακούλ(Διάβολος) και ο γιός του ο περίφημος Βλαντ Τσέπες(Παλουκωτής).

Ο Βλάντ ο νεότερος(γεν.το 1431) κατάφερε να υπερισχύσει σε φήμη του πατέρα του και σήμερα είναι γνωστός κατά παράδοξο τρόπο με δύο εικόνες: αυτή του βογιάρου της Βλαχίας(σημ. Ρουμανία) που κατάφερε να απομακρύνει την Τουρκική απειλή απο τη χώρα του με αποτέλεσμα να θεωρείται Εθνικός ήρωας της περιοχής και με αυτή που εμπνέυστηκε ο Μπραμ Στόκερ, δηλαδή του αιματοπότη βρυκόλακα.

Στα λίγα σχετικά χρόνια που ηγεμόνευσε (1456-1462 και 1476-1477) διακρίθηκε για την αποφασιστηκότητα και την σκληρότητά του. Το 1459 αρνήθηκε να καταβάλει φόρο υποτέλειας στον σουλτάνο Μωάμεθ το Β΄. Ήταν η εποχή που οι Οθωμανοί Τούρκοι μετά την ’λωση της Κωνσταντινούπολης είχαν περάσει στη βαλκανική και ήλεγχαν όλη την περιοχή. Ο Μωάμεθ εκστράτευσε εναντίον του αλλά απέτυχε. Λένε μάλιστα οτι όταν είδε ανασκαλοπισμένους(παλουκομένους) τους στρατιώτες του που είχαν συλληφθεί αιχμάλωτοι, απέσυρε τα στρατεύματά του.

Εκτός όμως απο αυτό το περιστατικό ο Βλάντ εφάρμοζε το μέτρο του ανασκαλοπισμού και στους παραβάτες των νόμων με αποτέλεσμα να πάρει το προσωνύμιο "Παλουκωτής¨. Γενικά ήταν σκληρός μονάρχης όπως ο πατέρας του και πολλές φορές παρουσιάζεται στα κείμενα και με το ψευδόνυμο "Βοεβόδας Δράκουλας" (Το Βοεβόδας σημαίνει "μεγάλος πολεμιστής").
[img]http://[URL unfurl="true"]www.geocities.com/kouranis80/images/branint1.jpg[/img[/URL]]
Τελικά ο Βλάντ Τσέπες έπεσε θύμα μηχανορραφιών εκ μέρους φιλότουρκων βογιάρων και φυλακίστηκε. Ξαναπήρε το θρόνο του το 1476 αλλά λίγους μήνες μετά σκοτώθηκε σε μάχη πάλι με τους Τούρκους που είχαν εισβάλλει στη Βλαχία.