Επισκέπτης
Για την φωτογραφία του Δία φταίω εγώ γιατί μπερδεύτηκα, είχα έτοιμη την φωτο για να γράψω για την αιώνια καταιγίδα στον Δία, όσο για τον καφέ τα παράπονα στον Περιοδικό SCIENCE ILLUSTRATED
Επισκέπτης
Εδω ήθελα να βάλω την φωτο του Δία
Ο Δίας αποτελείται κυρίως από αέρια, αν και, σύμφωνα με κάποιες θεωρίες, στο εσωτερικό του πιθανώς να έχει στερεό πυρήνα με μέγεθος όσο και η Γη. Η μέση θερμοκρασία του Δία είναι -144 C και σε βάθος όπου επικρατεί πίεση ίση με της ατμόσφαιρας της Γης η θερμοκρασία είναι γύρω στους -110 C. Στην ατμόσφαιρά του παρατηρούμε φωτεινές και σκοτεινές ζώνες, που η κάθε μια τρέχει με διαφορετική ταχύτητα γύρω από τον άξονα του πλανήτη. Η ταχύτερη από αυτές έχει ταχύτητα 150 μέτρα το δευτερόλεπτο (βόρειο πλάτος 30°). Το κυριότερο χαρακτηριστικό της εικόνας του Δία είναι η Μεγάλη Ερυθρά Κηλίδα, που αποτελεί σύστημα από νέφη που περιστρέφονται σαν γιγάντιος αντικυκλώνας. Η χημική σύσταση της ατμόσφαιρας είναι σχεδόν αποκλειστικά μοριακό υδρογόνο (H2), με ποσοστό 89,8% και το χημικό στοιχείο ήλιο (He) 10,2%. Υπάρχουν ωστόσο και όλα τα άλλα χημικά στοιχεία σε απειροελάχιστες ποσότητες, όπως στον ήλιο ή τα άλλα άστρα. Η ατμόσφαιρα περιέχει μεθάνιο (CH4), αμμωνία (NH3), την ένωση HD υδρογόνου με δευτέριο (ισότοπο του υδρογόνου), αιθάνιο (C2H6), νερό (H2O) και διάφορα αερολύματα, όπως πάγο αμμωνίας και υδροσουλφίδιο της αμμωνίας. Eνας δειγματολήπτης-διαστημόπλοιο, ο Galileo μπήκε μέσα στην ατμόσφαιρα του Δία και διαπίστωσε ότι επικρατούν καταιγίδες πολύ μεγαλύτερες και εντονότερες από αυτές της Γης, που προκαλούνται από κατακόρυφη κυκλοφορία νερού στην ατμόσφαιρα.
Το κυριότερο χαρακτηριστικό της εικόνας του Δία είναι η Μεγάλη Ερυθρά Κηλίδα, που αποτελεί σύστημα από νέφη που περιστρέφονται σαν γιγάντιος αντικυκλώνας. Στη φωτογραφία, βλέπουμε μια σύγκριση του φαινομένου αντι-κυκλώνα στη Γη (δεξιά) και στον Δία (αριστερά).
Ο Δίας αποτελείται κυρίως από αέρια, αν και, σύμφωνα με κάποιες θεωρίες, στο εσωτερικό του πιθανώς να έχει στερεό πυρήνα με μέγεθος όσο και η Γη. Η μέση θερμοκρασία του Δία είναι -144 C και σε βάθος όπου επικρατεί πίεση ίση με της ατμόσφαιρας της Γης η θερμοκρασία είναι γύρω στους -110 C. Στην ατμόσφαιρά του παρατηρούμε φωτεινές και σκοτεινές ζώνες, που η κάθε μια τρέχει με διαφορετική ταχύτητα γύρω από τον άξονα του πλανήτη. Η ταχύτερη από αυτές έχει ταχύτητα 150 μέτρα το δευτερόλεπτο (βόρειο πλάτος 30°). Το κυριότερο χαρακτηριστικό της εικόνας του Δία είναι η Μεγάλη Ερυθρά Κηλίδα, που αποτελεί σύστημα από νέφη που περιστρέφονται σαν γιγάντιος αντικυκλώνας. Η χημική σύσταση της ατμόσφαιρας είναι σχεδόν αποκλειστικά μοριακό υδρογόνο (H2), με ποσοστό 89,8% και το χημικό στοιχείο ήλιο (He) 10,2%. Υπάρχουν ωστόσο και όλα τα άλλα χημικά στοιχεία σε απειροελάχιστες ποσότητες, όπως στον ήλιο ή τα άλλα άστρα. Η ατμόσφαιρα περιέχει μεθάνιο (CH4), αμμωνία (NH3), την ένωση HD υδρογόνου με δευτέριο (ισότοπο του υδρογόνου), αιθάνιο (C2H6), νερό (H2O) και διάφορα αερολύματα, όπως πάγο αμμωνίας και υδροσουλφίδιο της αμμωνίας. Eνας δειγματολήπτης-διαστημόπλοιο, ο Galileo μπήκε μέσα στην ατμόσφαιρα του Δία και διαπίστωσε ότι επικρατούν καταιγίδες πολύ μεγαλύτερες και εντονότερες από αυτές της Γης, που προκαλούνται από κατακόρυφη κυκλοφορία νερού στην ατμόσφαιρα.
Το κυριότερο χαρακτηριστικό της εικόνας του Δία είναι η Μεγάλη Ερυθρά Κηλίδα, που αποτελεί σύστημα από νέφη που περιστρέφονται σαν γιγάντιος αντικυκλώνας. Στη φωτογραφία, βλέπουμε μια σύγκριση του φαινομένου αντι-κυκλώνα στη Γη (δεξιά) και στον Δία (αριστερά).
Δε σε κατηγορώ Ταράτσα μου, άλλωστε έχεις ανεβάσει εδώ τόσα πράματα, που το ποσοστό αστοχίας σου είναι αμελητέο, έστω και με αυτό το μικρό λαθάκι.
Για τον καφέ, επειδή πρόσφατα είδα την ταινία (που την θεώρησα καλή - να πάτε), και επειδή εκεί έμαθα για τον αντερο-αλεσμένο καφέ αυτής της μάρκας, είπα να γράψω αυτά που είδα στην ταινία. ΔΕΝ ξέρω ποιός λέει αλήθεια.
Πάντως (το δηλώνω), ΟΣΟ νόστιμος και ακριβός να είναι αυτός ο καφές, εγώ ΔΕ θα ήθελα να τον δοκιμάσω, μια που έχει "χεστεί" από κατσίκες...
Εδω ήθελα να βάλω την φωτο του Δία
Το κυριότερο χαρακτηριστικό της εικόνας του Δία είναι η Μεγάλη Ερυθρά Κηλίδα, που αποτελεί σύστημα από νέφη που περιστρέφονται σαν γιγάντιος αντικυκλώνας.
Το κυριότερο χαρακτηριστικό της εικόνας του Δία είναι η Μεγάλη Ερυθρά Κηλίδα, που αποτελεί σύστημα από νέφη που περιστρέφονται σαν γιγάντιος αντικυκλώνας. Στη φωτογραφία, βλέπουμε μια σύγκριση του φαινομένου αντι-κυκλώνα στη Γη (δεξιά) και στον Δία (αριστερά).
Η φωτογραφία όμως αυτή είναι ελαφρά παραπλανητική, γιατί δε δίνει κλίμακα. Ο αντικυκλώνας του Δία είναι πολύ μεγαλύτερος από τους γήινους, δε θυμάμαι τώρα νούμερα ακριβώς, αλλά ίσως έχει το μέγεθος της Γής ολόκληρης ή και περισσότερο.
Δείχνει βέβαια την ομοιότητα στη δομή των κινήσεων των αερίων.
Ο Δίας (όπως και ο Κρόνος και ο Ουρανός νομίζω) είναι "αέριοι γίγαντες" (Gas giants), δηλαδή πλανήτες που αποτελούνται κυρίως (αν όχι αποκλειστικά) από αέρια, και είναι τεράστιοι...
Επισκέπτης
Η φωτο ήταν για σύγκριση!
Ο Δίας θα μπορούσε να περιλάβει στο εσωτερικό του όλους τους άλλους πλανήτες του Ηλιακού Συστήματος. Η μάζα του είναι 318 φορές μεγαλύτερη από τη μάζα της γης, και 2,5 φορές μεγαλύτερη του συνόλου των πλανητών και δορυφόρων. Ο όγκος του 1.318 φορές μεγαλύτερος από τον όγκο της Γης! Η περίφημη ερυθρά κηλίδα του, ιδιαίτερα, δεν είναι παρά μία φοβερή καταιγίδα, με πλάτος τρεις φορές το πλάτος της Γης και η οποία υπάρχει τα τελευταία 300 χρόνια. Πολλές καταιγίδες σαρώνουν την επιφάνεια του Δία για εβδομάδες ολόκληρες και προκαλούνται από την ηλιακή θερμότητα, καθώς αέρια εκτινάσσονται από το εσωτερικό του και παγιδεύονται στις ζώνες ισχυρών ανέμων αντίθετων διευθύνσεων.
http://[URL unfurl="true"]www.astronomia.gr/wiki/images/thumb/9/97/Red_spot.jpg/633px-Red_spot.jpg[/img[/URL]]
[i]Η Ερυθρά κηλίδα
[/i]
Ο Δίας θα μπορούσε να περιλάβει στο εσωτερικό του όλους τους άλλους πλανήτες του Ηλιακού Συστήματος. Η μάζα του είναι 318 φορές μεγαλύτερη από τη μάζα της γης, και 2,5 φορές μεγαλύτερη του συνόλου των πλανητών και δορυφόρων. Ο όγκος του 1.318 φορές μεγαλύτερος από τον όγκο της Γης! Η περίφημη ερυθρά κηλίδα του, ιδιαίτερα, δεν είναι παρά μία φοβερή καταιγίδα, με πλάτος τρεις φορές το πλάτος της Γης και η οποία υπάρχει τα τελευταία 300 χρόνια. Πολλές καταιγίδες σαρώνουν την επιφάνεια του Δία για εβδομάδες ολόκληρες και προκαλούνται από την ηλιακή θερμότητα, καθώς αέρια εκτινάσσονται από το εσωτερικό του και παγιδεύονται στις ζώνες ισχυρών ανέμων αντίθετων διευθύνσεων.
http://[URL unfurl="true"]www.astronomia.gr/wiki/images/thumb/9/97/Red_spot.jpg/633px-Red_spot.jpg[/img[/URL]]
[i]Η Ερυθρά κηλίδα
[/i]
Επισκέπτης
Mισούν οι γάτες το νερό;
Δεν αληθεύει ότι όλες οι γάτες απεχθάνονται το νερό. Ένα παράδειγμα για του λόγου το αληθές είναι η τουρκική γάτα Βαν, που ζει στις όχθες της λίμνης Βαν, στη νοτιοανατολική Τουρκία. Αυτό το είδος λατρεύει το υγρό στοιχείο και δε διστάζει, μάλιστα, να βουτάει στα νερά της λίμνης.
Το γεγονός ότι πολλές οικόσιτες γάτες διατηρούν μια προβληματική σχέση με το νερό είναι πιθανότατα ζήτημα κρύου και ζέστης. Το τρίχωμα της γάτας είναι πολύ ξηρό, και έτσι, όταν έρθει σε επαφή με το νερό, μουσκεύει αμέσως, με αποτέλεσμα να χάνει τις θερμομονωτικές του ιδιότητες.
Για τις γάτες που ζουν σε τροπικές περιοχές αυτό δεν είναι μεγάλο πρόβλημα. Όμως, οι γάτες που ζουν σε εύκρατες ζώνες δεν έχουν την πολυτέλεια απώλειας θερμότητας με τέτοιο τρόπο. Φαίνεται μάλιστα ότι υπάρχει μια τάση, όσο πλησιάζουμε στον ισημερινό, τόσο πιο πολύ να χαίρονται οι γάτες το νερό.
Οι οικόσιτες γάτες προέρχονται από πολλές διαφορετικές άγριες φυλές. Όσες κατάγονται από την ευρωπαϊκή αγριόγατα και ζουν σε εύκρατες περιοχές έχουν κληρονομήσει τη φοβία για το νερό από τους προγόνους τους. Αυτό ισχύει ακόμη και αν έχουν μετακομίσει σε πιο θερμά μέρη. Οι περισσότερες γάτες που συναντάμε στα δικά μας γεωγραφικά πλάτη προέρχονται από την ευρωπαϊκή αγριόγατα, και γι’ αυτό κρατούν τις αποστάσεις τους από το μπάνιο. Άλλες φυλές, όμως, κατάγονται από τη αφρικανική αγριόγατα της Νουβίας, η οποία προέρχεται από τις ερήμους της Βόρειας Αφρικής και της Μέσης Ανατολής και δε φοβάται το νερό. Επίσης, παίζει ρόλο και η συνήθεια. Οι γάτες, π.χ., που παίρνουν μέρος σε καλλιστεία ζώων πρέπει να ανέχονται το μπανιάρισμα σε τακτά διαστήματα – κάτι που επιτυγχάνεται, αν το έχουν συνηθίσει από μικρή ηλικία.
Πηγη: Περιοδικό Science Illustrated τευχος 12
Δεν αληθεύει ότι όλες οι γάτες απεχθάνονται το νερό. Ένα παράδειγμα για του λόγου το αληθές είναι η τουρκική γάτα Βαν, που ζει στις όχθες της λίμνης Βαν, στη νοτιοανατολική Τουρκία. Αυτό το είδος λατρεύει το υγρό στοιχείο και δε διστάζει, μάλιστα, να βουτάει στα νερά της λίμνης.
Το γεγονός ότι πολλές οικόσιτες γάτες διατηρούν μια προβληματική σχέση με το νερό είναι πιθανότατα ζήτημα κρύου και ζέστης. Το τρίχωμα της γάτας είναι πολύ ξηρό, και έτσι, όταν έρθει σε επαφή με το νερό, μουσκεύει αμέσως, με αποτέλεσμα να χάνει τις θερμομονωτικές του ιδιότητες.
Για τις γάτες που ζουν σε τροπικές περιοχές αυτό δεν είναι μεγάλο πρόβλημα. Όμως, οι γάτες που ζουν σε εύκρατες ζώνες δεν έχουν την πολυτέλεια απώλειας θερμότητας με τέτοιο τρόπο. Φαίνεται μάλιστα ότι υπάρχει μια τάση, όσο πλησιάζουμε στον ισημερινό, τόσο πιο πολύ να χαίρονται οι γάτες το νερό.
Οι οικόσιτες γάτες προέρχονται από πολλές διαφορετικές άγριες φυλές. Όσες κατάγονται από την ευρωπαϊκή αγριόγατα και ζουν σε εύκρατες περιοχές έχουν κληρονομήσει τη φοβία για το νερό από τους προγόνους τους. Αυτό ισχύει ακόμη και αν έχουν μετακομίσει σε πιο θερμά μέρη. Οι περισσότερες γάτες που συναντάμε στα δικά μας γεωγραφικά πλάτη προέρχονται από την ευρωπαϊκή αγριόγατα, και γι’ αυτό κρατούν τις αποστάσεις τους από το μπάνιο. Άλλες φυλές, όμως, κατάγονται από τη αφρικανική αγριόγατα της Νουβίας, η οποία προέρχεται από τις ερήμους της Βόρειας Αφρικής και της Μέσης Ανατολής και δε φοβάται το νερό. Επίσης, παίζει ρόλο και η συνήθεια. Οι γάτες, π.χ., που παίρνουν μέρος σε καλλιστεία ζώων πρέπει να ανέχονται το μπανιάρισμα σε τακτά διαστήματα – κάτι που επιτυγχάνεται, αν το έχουν συνηθίσει από μικρή ηλικία.
Πηγη: Περιοδικό Science Illustrated τευχος 12
Επισκέπτης
Αστεροειδής
Ο όρος Αστεροειδής προσδιορίζει μικρά σώματα του Ηλιακού Συστήματος, που είναι σε τροχιά γύρω απ' τον Ήλιο. Η συντριπτική πλειονότητα των αστεροειδών είναι συγκεντρωμένη σε δύο Ζώνες: στην Κύρια Ζώνη των Αστεροειδών και στη Ζώνη Κάιπερ (Kuiper Belt). Οι αστεροειδείς θεωρούνται κατάλοιπα απ' το σχηματισμό του Ηλιακού Συστήματος και υπολογίζεται ότι υπάρχουν εκατομμύρια.
Ο 951 Gaspra, ο πρώτος αστεροειδής που φωτογραφήθηκε από κοντά.
Με πολύ απλά λόγια, μπορούμε να περιγράψουμε τους αστεροειδείς σαν τεράστιους βράχους σε τροχιά γύρω απ' τον Ήλιο. Το μέγεθός τους ποικίλλει από λίγες δεκάδες μέτρα μέχρι εκατοντάδες χιλιόμετρα. Τα μικρότερα σώματα σε περιηλιακή τροχιά ονομάζονται μετεωροειδείς. Συνήθως οι αστεροειδείς έχουν ακανόνιστο σχήμα που μοιάζει με πατάτα, οι μεγαλύτεροι όμως έχουν σφαιρικό ή ελλειπτικό σχήμα, καθώς η βαρύτητα που δημιουργεί η μάζα τους στην επιφάνειά τους υπερισχύει. Σύμφωνα με το ψήφισμα 5Α της 26ης Συνόδου της Διεθνούς Αστρονομικής Ενώσεως (2006), οι σχεδόν σφαιρικοί αστεροειδείς ονομάζονται στο εξής και νάνοι πλανήτες. Οι αστεροειδείς της Κύριας Ζώνης αποτελούνται κυρίως από πυριτικούς βράχους και μέταλλα. Ο 1 Δήμητρα (Ceres) αποτελεί εξαίρεση, καθώς ένα μεγάλο μέρος του είναι πάγος νερού. Αντιθέτως, οι αστεροειδείς της Ζώνης Κάιπερ αποτελούνται κυρίως από πάγους (π.χ. παγωμένα αέρια). Υπολογίζεται ότι υπάρχουν εκατομμύρια αστεροειδείς στο Ηλιακό Σύστημα, κι απ' αυτούς μέχρι τον Οκτώβριο του 2005 είχαν καταγραφεί οι 299.733, με τους 118.161 από αυτούς επίσημα καταγραμμένους σε καταλόγους.
Η συνολική μάζα των αστεροειδών της Κύριας Ζώνης δεν είναι μεγάλη. Ο μεγαλύτερος, και πρώτος που ανακαλύφθηκε, ο 1 Δήμητρα με διάμετρο περίπου χίλια χιλιόμετρα, έχει μάζα περίπου ίση με το 40% όλων των αστεροειδών της Κύριας Ζώνης, που υπολογίζεται ότι είναι γύρω στο 3-4% της μάζας της Σελήνης. Οι εφτά μεγαλύτεροι αστεροειδείς έχουν μάζα όσο το 70% του συνόλου. Αντιθέτως, οι αστεροειδείς της Ζώνης Κάιπερ έχουν πολύ μεγαλύτερη συνολική μάζα, αλλά και οι μεγαλύτεροι από αυτούς έχουν πολύ μεγαλύτερη μάζα και διάμετρο από τους μεγαλύτερους αστεροειδείς της Κύριας Ζώνης: Τα μεγαλύτερα γνωστά μέλη της Ζώνης Κάιπερ στην πραγματικότητα είναι η 136199 Έρις (πρώην 2003 UB313 ή «Ζήνα») και ο νάνος πλανήτης (και πρώην ένατος πλανήτης του Ηλιακού Συστήματος) 134340 Πλούτωνας.
Παλιότερα οι αστεροειδείς της Κύριας Ζώνης θεωρούνταν ότι ήταν τα συντρίμμια ενός πλανήτη που κινούνταν εκεί που βρίσκεται τώρα η Ζώνη των Αστεροειδών και θρυμματίστηκε από κάποια κατακλυσμιαία σύγκρουση. Σήμερα όμως επικρατεί η αντίθετη άποψη, ότι δηλαδή οι αστεροειδείς ήταν το υλικό για έναν μικρό πλανήτη, του μεγέθους του Άρη ή μικρότερο, που όμως δεν σχηματίστηκε ποτέ λόγω της επίδρασης της βαρύτητας του Δία.
Ο πρώτος αστεροειδής, ο 1 Δήμητρα, ανακαλύφθηκε τυχαία την Πρωτοχρονιά του 1801 απ' τον Τζουζέπε Πιάτζι, που στην αρχή νόμιζε ότι είχε ανακαλύψει ένα καινούργιο άστρο. Η απόσταση του αντικειμένου υπολογίστηκε απ' τον Καρλ Φρίντριχ Γκάους κάπου ανάμεσα στον Άρη και το Δία. Τα επόμενα έξι χρόνια ανακαλύφθηκαν άλλοι τρεις αστεροειδείς, οι 2 Παλλάς, 3 Ήρα (Juno) και 4 Εστία (Vesta). Λόγω του μικρού τους μεγέθους, όμως, και της τυχαίας κατανομής τους στο χώρο, η ανακάλυψή τους ήταν δύσκολη κι έτσι, μετά από μερικά χρόνια άκαρπων προσπαθειών, η έρευνα για νέους αστεροειδείς εγκαταλείφθηκε. 38 χρόνια αργότερα, ο Καρλ Λούντβιχ Χένκε, που είχε συνεχίσει την έρευνα, ανακάλυψε τον 5 Αστραία και δυο χρόνια μετά τον 6 Ήβη. Έτσι ανανεώθηκε το ενδιαφέρον, κι η μόνη χρονιά μέχρι σήμερα που δεν ανακαλύφθηκαν καινούργιοι αστεροειδείς ήταν το 1945. Το 1891 ο Μαξ Βολφ είχε την έμπνευση να χρησιμοποιήσει φωτογραφίες του ουρανού με μεγάλο χρόνο έκθεσης, στις οποίες το ίχνος των αστεροειδών εμφανιζόταν σαν γραμμή, σε αντίθεση με τα σταθερά άστρα. Αυτό οδήγησε σε επανάσταση στον τομέα, με 248 αστεροειδείς να ανακαλύπτονται μόνο από τον ίδιο, αριθμός ίσος με αυτούς που είχαν ανακαλυφθεί στα ενενήντα χρόνια που προηγήθηκαν. Μέχρι το τέλος του εικοστού αιώνα, είχαν ανακαλυφθεί και καταγραφεί σε καταλόγους μερικές χιλιάδες αστεροειδείς, χωρίς ωστόσο ιδιαίτερη επιμονή στην καταγραφή τους λόγω του μεγάλου αριθμού τους.
Μετά το 1990 το ενδιαφέρον για τους αστεροειδείς αναθερμάνθηκε, κυρίως λόγω της ανησυχίας για μια πιθανή σύγκρουση ενός απ' αυτούς με τη Γη, πράγμα που θα είχε καταστροφικές συνέπειες. Έτσι ξεκίνησε μια προσπάθεια για εντοπισμό, καταγραφή και υπολογισμό της τροχιάς όσο το δυνατόν περισσότερων αστεροειδών, τόσο με συσκευές σε τροχιά όσο και με γήινα τηλεσκόπια. Η έρευνα αυτή έχει μέχρι στιγμής χαρτογραφήσει εκατοντάδες χιλιάδες αστεροειδείς, απ' τους οποίους 600 έχουν διάμετρο πάνω από ένα χιλιόμετρο και 3353 έχουν τροχιές που μπορούν να τους φέρουν κοντά στη Γη.
Η πρώτη φωτογραφία αστεροειδούς πάρθηκε το 1971 απ' τη διαστημοσυσκευή Mariner 9 που φωτογράφισε τους δορυφόρους του Άρη. Η πρώτη φωτογραφία ελεύθερου αστεροειδή ήταν αυτή του 951 Γκάσπρα (Gaspra) το 1991, από τη διαστημοσυσκευή Galileo (Γαλιλαίος) που τότε ήταν καθ' οδόν προς το Δία. Η πρώτη αποστολή ειδικά για τη μελέτη αστεροειδών ήταν η αμερικανική NEAR-Shoemaker, που το 1997 φωτογράφισε τον 253 Ματθίλδη και το 2000 μπήκε σε τροχιά γύρω από τον 433 Έρως, στην επιφάνεια του οποίου έπεσε το 2001.
Στις 25 Νοεμβρίου του 2005 η Ιαπωνική διαστημοσυσκευή Hayabusa προσεδαφίστηκε στην επιφάνεια του αστεροειδή 25143 Itokawa και συνέλεξε δείγματα εδάφους, που σύμφωνα με το πρόγραμμα θα επέστρεφε στη Γη το 2007. Λόγω προβλημάτων η επιστροφή αναβλήθηκε για το 2010 [1]. Η Ευρωπαϊκή αποστολή Rosetta θα μελετήσει τους 2867 Šteins και 21 Lutetia το 2008 και 2010, ενώ η αμερικανική αποστολή Dawn θα μελετήσει τους αστεροειδείς Δήμητρα και Βέστα μετά το 2010.
Δεν αποκλείεται όμως να πραγματοποιηθούν στο μακρινό μέλλον και επανδρωμένες αποστολές. Ίσως κάποτε να χτιστούν ακόμα και ορυχεία σε αστεροειδείς για την λήψη πολύτιμων μετάλλων χωρίς την επιβάρυνση της Γης. Πιθανολογείται και η τοποθέτηση πυραυλοκινητήρα για την τοποθέτηση του αστεροειδή σε ασφαλή τροχιά γύρω από τη Γη. Ακόμα και αν ο αστεροειδής «ξεμείνει» από υλικά, θα παραμείνει χρήσιμος ως βάση για την κατασκευή διαστημικών αποικιών.
Ο αστεροειδής 433 Έρως, φωτογραφημένος απ' την αποστολή Near (Near Earth Asteroid Rendezvous) της NASA στις 14 Φεβρουαρίου 2000.
Ο όρος Αστεροειδής προσδιορίζει μικρά σώματα του Ηλιακού Συστήματος, που είναι σε τροχιά γύρω απ' τον Ήλιο. Η συντριπτική πλειονότητα των αστεροειδών είναι συγκεντρωμένη σε δύο Ζώνες: στην Κύρια Ζώνη των Αστεροειδών και στη Ζώνη Κάιπερ (Kuiper Belt). Οι αστεροειδείς θεωρούνται κατάλοιπα απ' το σχηματισμό του Ηλιακού Συστήματος και υπολογίζεται ότι υπάρχουν εκατομμύρια.
Ο 951 Gaspra, ο πρώτος αστεροειδής που φωτογραφήθηκε από κοντά.
Με πολύ απλά λόγια, μπορούμε να περιγράψουμε τους αστεροειδείς σαν τεράστιους βράχους σε τροχιά γύρω απ' τον Ήλιο. Το μέγεθός τους ποικίλλει από λίγες δεκάδες μέτρα μέχρι εκατοντάδες χιλιόμετρα. Τα μικρότερα σώματα σε περιηλιακή τροχιά ονομάζονται μετεωροειδείς. Συνήθως οι αστεροειδείς έχουν ακανόνιστο σχήμα που μοιάζει με πατάτα, οι μεγαλύτεροι όμως έχουν σφαιρικό ή ελλειπτικό σχήμα, καθώς η βαρύτητα που δημιουργεί η μάζα τους στην επιφάνειά τους υπερισχύει. Σύμφωνα με το ψήφισμα 5Α της 26ης Συνόδου της Διεθνούς Αστρονομικής Ενώσεως (2006), οι σχεδόν σφαιρικοί αστεροειδείς ονομάζονται στο εξής και νάνοι πλανήτες. Οι αστεροειδείς της Κύριας Ζώνης αποτελούνται κυρίως από πυριτικούς βράχους και μέταλλα. Ο 1 Δήμητρα (Ceres) αποτελεί εξαίρεση, καθώς ένα μεγάλο μέρος του είναι πάγος νερού. Αντιθέτως, οι αστεροειδείς της Ζώνης Κάιπερ αποτελούνται κυρίως από πάγους (π.χ. παγωμένα αέρια). Υπολογίζεται ότι υπάρχουν εκατομμύρια αστεροειδείς στο Ηλιακό Σύστημα, κι απ' αυτούς μέχρι τον Οκτώβριο του 2005 είχαν καταγραφεί οι 299.733, με τους 118.161 από αυτούς επίσημα καταγραμμένους σε καταλόγους.
Η συνολική μάζα των αστεροειδών της Κύριας Ζώνης δεν είναι μεγάλη. Ο μεγαλύτερος, και πρώτος που ανακαλύφθηκε, ο 1 Δήμητρα με διάμετρο περίπου χίλια χιλιόμετρα, έχει μάζα περίπου ίση με το 40% όλων των αστεροειδών της Κύριας Ζώνης, που υπολογίζεται ότι είναι γύρω στο 3-4% της μάζας της Σελήνης. Οι εφτά μεγαλύτεροι αστεροειδείς έχουν μάζα όσο το 70% του συνόλου. Αντιθέτως, οι αστεροειδείς της Ζώνης Κάιπερ έχουν πολύ μεγαλύτερη συνολική μάζα, αλλά και οι μεγαλύτεροι από αυτούς έχουν πολύ μεγαλύτερη μάζα και διάμετρο από τους μεγαλύτερους αστεροειδείς της Κύριας Ζώνης: Τα μεγαλύτερα γνωστά μέλη της Ζώνης Κάιπερ στην πραγματικότητα είναι η 136199 Έρις (πρώην 2003 UB313 ή «Ζήνα») και ο νάνος πλανήτης (και πρώην ένατος πλανήτης του Ηλιακού Συστήματος) 134340 Πλούτωνας.
Παλιότερα οι αστεροειδείς της Κύριας Ζώνης θεωρούνταν ότι ήταν τα συντρίμμια ενός πλανήτη που κινούνταν εκεί που βρίσκεται τώρα η Ζώνη των Αστεροειδών και θρυμματίστηκε από κάποια κατακλυσμιαία σύγκρουση. Σήμερα όμως επικρατεί η αντίθετη άποψη, ότι δηλαδή οι αστεροειδείς ήταν το υλικό για έναν μικρό πλανήτη, του μεγέθους του Άρη ή μικρότερο, που όμως δεν σχηματίστηκε ποτέ λόγω της επίδρασης της βαρύτητας του Δία.
Ο πρώτος αστεροειδής, ο 1 Δήμητρα, ανακαλύφθηκε τυχαία την Πρωτοχρονιά του 1801 απ' τον Τζουζέπε Πιάτζι, που στην αρχή νόμιζε ότι είχε ανακαλύψει ένα καινούργιο άστρο. Η απόσταση του αντικειμένου υπολογίστηκε απ' τον Καρλ Φρίντριχ Γκάους κάπου ανάμεσα στον Άρη και το Δία. Τα επόμενα έξι χρόνια ανακαλύφθηκαν άλλοι τρεις αστεροειδείς, οι 2 Παλλάς, 3 Ήρα (Juno) και 4 Εστία (Vesta). Λόγω του μικρού τους μεγέθους, όμως, και της τυχαίας κατανομής τους στο χώρο, η ανακάλυψή τους ήταν δύσκολη κι έτσι, μετά από μερικά χρόνια άκαρπων προσπαθειών, η έρευνα για νέους αστεροειδείς εγκαταλείφθηκε. 38 χρόνια αργότερα, ο Καρλ Λούντβιχ Χένκε, που είχε συνεχίσει την έρευνα, ανακάλυψε τον 5 Αστραία και δυο χρόνια μετά τον 6 Ήβη. Έτσι ανανεώθηκε το ενδιαφέρον, κι η μόνη χρονιά μέχρι σήμερα που δεν ανακαλύφθηκαν καινούργιοι αστεροειδείς ήταν το 1945. Το 1891 ο Μαξ Βολφ είχε την έμπνευση να χρησιμοποιήσει φωτογραφίες του ουρανού με μεγάλο χρόνο έκθεσης, στις οποίες το ίχνος των αστεροειδών εμφανιζόταν σαν γραμμή, σε αντίθεση με τα σταθερά άστρα. Αυτό οδήγησε σε επανάσταση στον τομέα, με 248 αστεροειδείς να ανακαλύπτονται μόνο από τον ίδιο, αριθμός ίσος με αυτούς που είχαν ανακαλυφθεί στα ενενήντα χρόνια που προηγήθηκαν. Μέχρι το τέλος του εικοστού αιώνα, είχαν ανακαλυφθεί και καταγραφεί σε καταλόγους μερικές χιλιάδες αστεροειδείς, χωρίς ωστόσο ιδιαίτερη επιμονή στην καταγραφή τους λόγω του μεγάλου αριθμού τους.
Μετά το 1990 το ενδιαφέρον για τους αστεροειδείς αναθερμάνθηκε, κυρίως λόγω της ανησυχίας για μια πιθανή σύγκρουση ενός απ' αυτούς με τη Γη, πράγμα που θα είχε καταστροφικές συνέπειες. Έτσι ξεκίνησε μια προσπάθεια για εντοπισμό, καταγραφή και υπολογισμό της τροχιάς όσο το δυνατόν περισσότερων αστεροειδών, τόσο με συσκευές σε τροχιά όσο και με γήινα τηλεσκόπια. Η έρευνα αυτή έχει μέχρι στιγμής χαρτογραφήσει εκατοντάδες χιλιάδες αστεροειδείς, απ' τους οποίους 600 έχουν διάμετρο πάνω από ένα χιλιόμετρο και 3353 έχουν τροχιές που μπορούν να τους φέρουν κοντά στη Γη.
Η πρώτη φωτογραφία αστεροειδούς πάρθηκε το 1971 απ' τη διαστημοσυσκευή Mariner 9 που φωτογράφισε τους δορυφόρους του Άρη. Η πρώτη φωτογραφία ελεύθερου αστεροειδή ήταν αυτή του 951 Γκάσπρα (Gaspra) το 1991, από τη διαστημοσυσκευή Galileo (Γαλιλαίος) που τότε ήταν καθ' οδόν προς το Δία. Η πρώτη αποστολή ειδικά για τη μελέτη αστεροειδών ήταν η αμερικανική NEAR-Shoemaker, που το 1997 φωτογράφισε τον 253 Ματθίλδη και το 2000 μπήκε σε τροχιά γύρω από τον 433 Έρως, στην επιφάνεια του οποίου έπεσε το 2001.
Στις 25 Νοεμβρίου του 2005 η Ιαπωνική διαστημοσυσκευή Hayabusa προσεδαφίστηκε στην επιφάνεια του αστεροειδή 25143 Itokawa και συνέλεξε δείγματα εδάφους, που σύμφωνα με το πρόγραμμα θα επέστρεφε στη Γη το 2007. Λόγω προβλημάτων η επιστροφή αναβλήθηκε για το 2010 [1]. Η Ευρωπαϊκή αποστολή Rosetta θα μελετήσει τους 2867 Šteins και 21 Lutetia το 2008 και 2010, ενώ η αμερικανική αποστολή Dawn θα μελετήσει τους αστεροειδείς Δήμητρα και Βέστα μετά το 2010.
Δεν αποκλείεται όμως να πραγματοποιηθούν στο μακρινό μέλλον και επανδρωμένες αποστολές. Ίσως κάποτε να χτιστούν ακόμα και ορυχεία σε αστεροειδείς για την λήψη πολύτιμων μετάλλων χωρίς την επιβάρυνση της Γης. Πιθανολογείται και η τοποθέτηση πυραυλοκινητήρα για την τοποθέτηση του αστεροειδή σε ασφαλή τροχιά γύρω από τη Γη. Ακόμα και αν ο αστεροειδής «ξεμείνει» από υλικά, θα παραμείνει χρήσιμος ως βάση για την κατασκευή διαστημικών αποικιών.
Ο αστεροειδής 433 Έρως, φωτογραφημένος απ' την αποστολή Near (Near Earth Asteroid Rendezvous) της NASA στις 14 Φεβρουαρίου 2000.
Επισκέπτης
Υπάρχουν ζώα με περισσότερους από έναν εγκεφάλους;
Η αποστολή του νευρικού συστήματος των ζώων είναι να συλλέγει πληροφορίες από το περιβάλλον και από το εσωτερικό του σώματος, να τις επεξεργάζεται και να καθοδηγεί τον οργανισμό ώστε να αντιδρά με το βέλτιστο τρόπο, αναλόγως της περίστασης. Τα περισσότερα ζώα έχουν το μεγαλύτερο μέρος των νευρικών τους κυττάρων οργανωμένο στο κεντρικό νευρικό σύστημα, που αποτελείται από τον εγκέφαλο και το νωτιαίο μυελό. Μόνο τα απλά ζώα, όπως οι μέδουσες και οι αστερίες, δε διαθέτουν εγκέφαλο, αλλά ένα δίκτυο νευρικών κυττάρων που απλώνεται σε όλο το σώμα.
Στα ζώα με κεντρικό νευρικό σύστημα συναντάμε συχνά μικρές συγκεντρώσεις νευρικών κυττάρων εκτός του κεντρικού νευρικού συστήματος. Πρόκειται για τα λεγόμενα γάγγλια. Θα έλεγε κανείς ότι είναι «μίνι» εγκέφαλοι, επιφορτισμένοι με λειτουργίες ελέγχου συγκεκριμένων μερών του σώματος. Τα αρθρόποδα, για παράδειγμα, έχουν σε κάθε τμήμα του σώματός τους από ένα γάγγλιο, το οποίο αναλαμβάνει λειτουργίες ανεξάρτητα από τον εγκέφαλο του ζώου, που βρίσκεται στο κεφάλι του.
Εμείς οι άνθρωποι διαθέτουμε αντίστοιχα γάγγλια κατά μήκος της σπονδυλικής μας στήλης. Αυτά λειτουργούν αυτόνομα όσον αφορά ορισμένα καθήκοντα. Το να αποκαλούμε ωστόσο τα γάγγλια μικρούς εγκεφάλους δεν είναι απολύτως σωστό, αφού δεν παύουν να κατευθύνονται από τον «πραγματικό» εγκέφαλο, που συντονίζει τα πάντα στον οργανισμό, ώστε αυτός να λειτουργεί σαν ένα ενιαίο σύνολο. Μπορούμε επομένως γενικά να θεωρήσουμε ότι τα ζώα διαθέτουν μόνο έναν εγκέφαλο για να μην προκύπτουν εσωτερικές συγκρούσεις.
Περιοδικό Science Illustrated τευχος 10
Η αποστολή του νευρικού συστήματος των ζώων είναι να συλλέγει πληροφορίες από το περιβάλλον και από το εσωτερικό του σώματος, να τις επεξεργάζεται και να καθοδηγεί τον οργανισμό ώστε να αντιδρά με το βέλτιστο τρόπο, αναλόγως της περίστασης. Τα περισσότερα ζώα έχουν το μεγαλύτερο μέρος των νευρικών τους κυττάρων οργανωμένο στο κεντρικό νευρικό σύστημα, που αποτελείται από τον εγκέφαλο και το νωτιαίο μυελό. Μόνο τα απλά ζώα, όπως οι μέδουσες και οι αστερίες, δε διαθέτουν εγκέφαλο, αλλά ένα δίκτυο νευρικών κυττάρων που απλώνεται σε όλο το σώμα.
Στα ζώα με κεντρικό νευρικό σύστημα συναντάμε συχνά μικρές συγκεντρώσεις νευρικών κυττάρων εκτός του κεντρικού νευρικού συστήματος. Πρόκειται για τα λεγόμενα γάγγλια. Θα έλεγε κανείς ότι είναι «μίνι» εγκέφαλοι, επιφορτισμένοι με λειτουργίες ελέγχου συγκεκριμένων μερών του σώματος. Τα αρθρόποδα, για παράδειγμα, έχουν σε κάθε τμήμα του σώματός τους από ένα γάγγλιο, το οποίο αναλαμβάνει λειτουργίες ανεξάρτητα από τον εγκέφαλο του ζώου, που βρίσκεται στο κεφάλι του.
Εμείς οι άνθρωποι διαθέτουμε αντίστοιχα γάγγλια κατά μήκος της σπονδυλικής μας στήλης. Αυτά λειτουργούν αυτόνομα όσον αφορά ορισμένα καθήκοντα. Το να αποκαλούμε ωστόσο τα γάγγλια μικρούς εγκεφάλους δεν είναι απολύτως σωστό, αφού δεν παύουν να κατευθύνονται από τον «πραγματικό» εγκέφαλο, που συντονίζει τα πάντα στον οργανισμό, ώστε αυτός να λειτουργεί σαν ένα ενιαίο σύνολο. Μπορούμε επομένως γενικά να θεωρήσουμε ότι τα ζώα διαθέτουν μόνο έναν εγκέφαλο για να μην προκύπτουν εσωτερικές συγκρούσεις.
Περιοδικό Science Illustrated τευχος 10
Επισκέπτης
Ερμής
Ο Ερμής (Mercury) είναι ο πλησιέστερος στον Ήλιο πλανήτης, και ο δεύτερος μικρότερος στο Ηλιακό Σύστημα. Το μοναδικό διαστημόπλοιο που πέρασε από τον Ερμή ήταν ο Mariner 10 (1974-75). Μόνο το 40-45% του πλανήτη έχει χαρτογραφηθεί. Ονομάστηκε με το όνομα του ελληνικού θεού Ερμή, ενώ οι Ρωμαίοι τον βάφτισαν με το όνομα του αντίστοιχου θεού τους Mercury. Το αστρονομικό σύμβολό του είναι ένας κύκλος με ένα σταυρό από κάτω και ένα ημικύκλιο από επάνω . Συμβολίζει το κεφάλι του Θεού με το κερατοειδές κράνος του. Πριν τον 5ο αιώνα π.Χ. ο πλανήτης είχε δύο ονόματα καθώς εμφανίζεται εναλλάξ και στις δύο πλευρές του ήλιου. Το βράδυ ήταν ο Ερμής και το πρωί Απόλλων (θεός του ήλιου). Θεωρείται ότι πρώτος ο Πυθαγόρας διατύπωσε την άποψη ότι πρόκειται για τον ίδιο πλανήτη.
Ο Ερμής (Mercury) είναι ο πλησιέστερος στον Ήλιο πλανήτης, και ο δεύτερος μικρότερος στο Ηλιακό Σύστημα. Το μοναδικό διαστημόπλοιο που πέρασε από τον Ερμή ήταν ο Mariner 10 (1974-75). Μόνο το 40-45% του πλανήτη έχει χαρτογραφηθεί. Ονομάστηκε με το όνομα του ελληνικού θεού Ερμή, ενώ οι Ρωμαίοι τον βάφτισαν με το όνομα του αντίστοιχου θεού τους Mercury. Το αστρονομικό σύμβολό του είναι ένας κύκλος με ένα σταυρό από κάτω και ένα ημικύκλιο από επάνω . Συμβολίζει το κεφάλι του Θεού με το κερατοειδές κράνος του. Πριν τον 5ο αιώνα π.Χ. ο πλανήτης είχε δύο ονόματα καθώς εμφανίζεται εναλλάξ και στις δύο πλευρές του ήλιου. Το βράδυ ήταν ο Ερμής και το πρωί Απόλλων (θεός του ήλιου). Θεωρείται ότι πρώτος ο Πυθαγόρας διατύπωσε την άποψη ότι πρόκειται για τον ίδιο πλανήτη.
Επισκέπτης
Αφροδίτη
Η Αφροδίτη είναι ο δεύτερος σε απόσταση απο τον Ήλιο πλανήτης του Ηλιακού Συστήματος. Ο πλανήτης Αφροδίτη, όταν τον παρατηρούμε με γυμνό μάτι είναι το πιο λαμπερό αντικείμενο στον ουρανό μετά απο τον Ήλιο και τη Σελήνη.
Η Αφροδίτη ήταν γνωστή από τους αρχαίους χρόνους, καθώς είναι εύκολα ορατή στον ουρανό. Ονομάζονταν επίσης Εωσφόρος ("αυτός που φέρνει το φως") το πρωί και Έσπερος το δειλινό. Η σύγχρονη ονομασία της είναι αντίστοιχα Αυγερινός και Αποσπερίτης. H θεά Αφροδίτη κατά τη μυθολογία ήταν η προσωποποίηση της ομορφιάς και η προστάτιδα του έρωτα. Ο πλανήτης Αφροδίτη, όταν τον παρατηρούμε με γυμνό μάτι είναι το πιο λαμπερό αντικείμενο στον ουρανό μετά απο τον Ήλιο και τη Σελήνη. Έτσι είναι προφανής ο λόγος που δόθηκε το όνομα της πιο λαμπερής θεάς στο συγκεκριμένο πλανήτη.
Η Αφροδίτη είναι ένας από τους τέσσερις εσωτερικούς, γαιώδεις πλανήτες του Ηλιακού Συστήματος. Απέχει κατα μέσο όρο 108 εκατομμύρια χιλιόμετρα από τον Ήλιο. Η τροχιά της περιφοράς της Αφροδίτης γύρω από τον ήλιο είναι σχεδόν κυκλική, αντίθετα με τους άλλους πλανήτες των οποίων οι ελλειπτικές τροχιές παρουσιάζουν μεγάλη εκκεντρότητα. Η περίοδος περιφοράς είναι 0,62 γήινα έτη. Η ελάχιστη απόσταση απο τη Γη είναι 38 εκατομμύρια χιλιόμετρα, ενώ η μέγιστη είναι 257 εκατομμύρια χιλιόμετρα· έτσι η Αφροδίτη είναι ο πλανήτης που βρίσκεται πιο κοντά στη Γη.
Η Αφροδίτη έχει μάζα 4,87·1024 kg (0,83 αυτής της Γης και έκτη στο Ηλιακό Σύστημα). Η μέση πυκνότητά της είναι 5243 kg/m3. Η διάμετρός της είναι 12104 km, 0,95 της διαμέτρου της γης. Για το λόγο αυτό, της ομοιότητας σε μάζα και μέγεθος, χαρακτηρίζεται μερικές φορές και αδελφός πλανήτης της Γης.
Σύγκριση μεγέθους των πλανητών (απο αριστερά προς τα δεξιά): Ερμής, Αφροδίτη, γη, και Άρης.
Η ατμόσφαιρα αποτελείται κατά 96% απο διοξείδιο του άνθρακα και ένα μικρό ποσοστό αζώτου. Το βασικό συστατικό των νεφώσεων πάνω από το στρώμα του διοξειδίου του άνθρακα είναι θειικό οξύ. Αυτά τα δύο αέρια συνδυασμένα στην ατμόσφαιρα της Αφροδίτης συντηρούν ένα έντονο φαινόμενο του θερμοκηπίου. Για αυτό το λόγο, η Αφροδίτη έχει μια μέση επιφανειακή θερμοκρασία που διατηρείται σχεδόν σταθερή περίπου στους 460 oC (αρκετή για να λιώσει ένα κομμάτι μόλυβδο). Η πίεση στην επιφάνεια της Αφροδίτης είναι περίπου 90 ατμόσφαιρες. Μια τέτοια πυκνή ατμόσφαιρα προκαλεί έντονη διάθλαση στο ηλιακό φως, και κάποιος παρατηρητής στην επιφάνεια του πλανήτη θα έβλεπε τα αντικείμενα καμπυλωμένα.
Η σύσταση της Αφροδίτης είναι παρόμοια με αυτή της Γης. Η επιφάνειά της έχει πάρα πολλά (πάνω από 1600) ηφαίστεια, ηφαιστειακούς κρατήρες, όρη και πεδιάδες λάβας. Όμως αυτό δεν σημαίνει ότι η Αφροδίτη είναι σήμερα γεωλογικά ενεργή. Η ενεργότητα των ηφαιστίων της Αφροδίτης έχει τερματιστεί εδώ και περίπου 500 εκατομύρια χρόνια, σύμφωνα με τις ενδείξεις. Δεν υπάρχει επίσης ούτε τεκτονική δραστηριότητα.
Η περίοδος περιστροφής γύρω από τον άξονά της (η μέρα της Αφροδίτης) διαρκεί 243 μέρες, με αποτέλεσμα τα δυο ημισφαίρια της Αφροδίτης να δέχονται εντελώς διαφορετικές ποσότητες φωτός· το ένα ημισφαίριο είναι επί 120 περίπου μέρες βυθισμένο στο σκοτάδι, ενώ το άλλο δέχεται όλη την ηλιακή ακτινοβολία. Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα την εμφάνιση στην ατμόσφαιρά της ανέμων. Αυτοί, σε συνδυασμό με την μεγάλη πυκνότητα της ατμόσφαιρας και το έντονο φαινόμενο του θερμοκηπίου ισοκατανέμουν τη θερμοκρασία κι έτσι δεν υπάρχει μεγάλη θερμοκρασιακή διαφορά ανάμεσα στα δυο ημισφαίρια.
Η Αφροδίτη δεν έχει φυσικούς δορυφόρους, ούτε δακτύλιους.
Ο πλανήτης διαθέτει μαγνητικό πεδίο, το οποίο όμως είναι πολύ πιο αδύναμο από αυτό της Γης. Από αυτό το γεγονός προκύπτει το συμπέρασμα ότι η Αφροδίτη δεν διαθέτει ρευστό πυρήνα.
Η Αφροδίτη είναι ο πιο "εύκολα" προσεγγίσιμος πλανήτης του ηλιακού συστήματος για αποστολές από τη Γη· ένα ταξίδι έως αυτήν απαιτεί, με τη σημερινή τεχνολογία, μολις τέσσερις μήνες. Έτσι, υπήρξε στόχος πολλών μη επανδρωμένων εξερευνητικών διαστημικών αποστολών κυρίως από τις ΗΠΑ και τη Σοβιετική Ένωση, όμως το ενδιαφέρον ατόνησε κάπως όταν διαπιστώθηκαν οι ακραίες συνθήκες που επικρατούν στην επιφάνειά της. Προηγουμένως, πιστευόταν ότι κάτω από τα πυκνά σύννεφα μπορεί να υπήρχαν ωκεανοί και ενδεχομένως ζωή, κάτι εντελώς αντίθετο από αυτό που συμβαίνει πραγματικά.
Η πρώτη επιτυχημένη αποστολή ήταν ο Mariner 2 των Αμερικανών, που μας έστειλε τις πρώτες κοντινές φωτογραφίες από τον πλανήτη το 1962. Ακολούθησε η σειρά Venera των Σοβιετικών, που κατάφερε την πρώτη προσεδάφιση με το Venera 3 του 1966 -την πρώτη προσεδάφιση ανθρώπινης κατασκευής σε άλλο πλανήτη- που ακολούθησαν τον επόμενο χρόνο τα Venera 4 και Mariner 5. Η πρώτη "μαλακή" προσεδάφιση στον πλανήτη έγινε με το Venera 7 του 1970 -πριν από αυτή την αποστολή, όλες οι υπόλοιπες είτε παρατήρησαν τον πλανήτη από τροχιάς είτε συντρίφτηκαν από την υψηλή πίεση της ατμόσφαιρας. Οι Σοβιετικοί συνέχισαν να στέλνουν διαστημοσυσκευές της σειράς Venera στην Αφροδίτη έως και το 1983, κάνοντας αναλύσεις του εδάφους και της ατμόσφαιρας και παίρνοντας φωτογραφίες της επιφάνειας (για πρώτη φορά με το Venera 9 του 1975).
Το επόμενο βήμα στην εξερεύνηση του πλανήτη έγινε με τη διαστημοσυσκευή Magellan της NASA που έφτασε στην Αφροδίτη το 1989 και χαρτογράφησε για τέσσερα χρόνια με ραντάρ το μεγαλύτερο μέρος του πλανήτη, αποκαλύπτοντας τα χαρακτηριστικά της επιφάνειας, τους μηχανισμούς που τη διαμορφώνουν καθώς και το μαγνητικό πεδίο του πλανήτη.
Το 2006 εκτοξεύτηκε η πρώτη Ευρωπαϊκή αποστολή προς την Αφροδίτη, το Venus Express, που θα μείνει σε τροχιά γύρω της για ενάμισι χρόνο και θα μελετήσει κυρίως την ατμόσφαιρά της σε διάφορα μήκη κύματος, καθώς και το κλίμα και την επιφανειακή θερμοκρασία.
Η Αφροδίτη είναι ο δεύτερος σε απόσταση απο τον Ήλιο πλανήτης του Ηλιακού Συστήματος. Ο πλανήτης Αφροδίτη, όταν τον παρατηρούμε με γυμνό μάτι είναι το πιο λαμπερό αντικείμενο στον ουρανό μετά απο τον Ήλιο και τη Σελήνη.
Η Αφροδίτη ήταν γνωστή από τους αρχαίους χρόνους, καθώς είναι εύκολα ορατή στον ουρανό. Ονομάζονταν επίσης Εωσφόρος ("αυτός που φέρνει το φως") το πρωί και Έσπερος το δειλινό. Η σύγχρονη ονομασία της είναι αντίστοιχα Αυγερινός και Αποσπερίτης. H θεά Αφροδίτη κατά τη μυθολογία ήταν η προσωποποίηση της ομορφιάς και η προστάτιδα του έρωτα. Ο πλανήτης Αφροδίτη, όταν τον παρατηρούμε με γυμνό μάτι είναι το πιο λαμπερό αντικείμενο στον ουρανό μετά απο τον Ήλιο και τη Σελήνη. Έτσι είναι προφανής ο λόγος που δόθηκε το όνομα της πιο λαμπερής θεάς στο συγκεκριμένο πλανήτη.
Η Αφροδίτη είναι ένας από τους τέσσερις εσωτερικούς, γαιώδεις πλανήτες του Ηλιακού Συστήματος. Απέχει κατα μέσο όρο 108 εκατομμύρια χιλιόμετρα από τον Ήλιο. Η τροχιά της περιφοράς της Αφροδίτης γύρω από τον ήλιο είναι σχεδόν κυκλική, αντίθετα με τους άλλους πλανήτες των οποίων οι ελλειπτικές τροχιές παρουσιάζουν μεγάλη εκκεντρότητα. Η περίοδος περιφοράς είναι 0,62 γήινα έτη. Η ελάχιστη απόσταση απο τη Γη είναι 38 εκατομμύρια χιλιόμετρα, ενώ η μέγιστη είναι 257 εκατομμύρια χιλιόμετρα· έτσι η Αφροδίτη είναι ο πλανήτης που βρίσκεται πιο κοντά στη Γη.
Η Αφροδίτη έχει μάζα 4,87·1024 kg (0,83 αυτής της Γης και έκτη στο Ηλιακό Σύστημα). Η μέση πυκνότητά της είναι 5243 kg/m3. Η διάμετρός της είναι 12104 km, 0,95 της διαμέτρου της γης. Για το λόγο αυτό, της ομοιότητας σε μάζα και μέγεθος, χαρακτηρίζεται μερικές φορές και αδελφός πλανήτης της Γης.
Σύγκριση μεγέθους των πλανητών (απο αριστερά προς τα δεξιά): Ερμής, Αφροδίτη, γη, και Άρης.
Η ατμόσφαιρα αποτελείται κατά 96% απο διοξείδιο του άνθρακα και ένα μικρό ποσοστό αζώτου. Το βασικό συστατικό των νεφώσεων πάνω από το στρώμα του διοξειδίου του άνθρακα είναι θειικό οξύ. Αυτά τα δύο αέρια συνδυασμένα στην ατμόσφαιρα της Αφροδίτης συντηρούν ένα έντονο φαινόμενο του θερμοκηπίου. Για αυτό το λόγο, η Αφροδίτη έχει μια μέση επιφανειακή θερμοκρασία που διατηρείται σχεδόν σταθερή περίπου στους 460 oC (αρκετή για να λιώσει ένα κομμάτι μόλυβδο). Η πίεση στην επιφάνεια της Αφροδίτης είναι περίπου 90 ατμόσφαιρες. Μια τέτοια πυκνή ατμόσφαιρα προκαλεί έντονη διάθλαση στο ηλιακό φως, και κάποιος παρατηρητής στην επιφάνεια του πλανήτη θα έβλεπε τα αντικείμενα καμπυλωμένα.
Η σύσταση της Αφροδίτης είναι παρόμοια με αυτή της Γης. Η επιφάνειά της έχει πάρα πολλά (πάνω από 1600) ηφαίστεια, ηφαιστειακούς κρατήρες, όρη και πεδιάδες λάβας. Όμως αυτό δεν σημαίνει ότι η Αφροδίτη είναι σήμερα γεωλογικά ενεργή. Η ενεργότητα των ηφαιστίων της Αφροδίτης έχει τερματιστεί εδώ και περίπου 500 εκατομύρια χρόνια, σύμφωνα με τις ενδείξεις. Δεν υπάρχει επίσης ούτε τεκτονική δραστηριότητα.
Η περίοδος περιστροφής γύρω από τον άξονά της (η μέρα της Αφροδίτης) διαρκεί 243 μέρες, με αποτέλεσμα τα δυο ημισφαίρια της Αφροδίτης να δέχονται εντελώς διαφορετικές ποσότητες φωτός· το ένα ημισφαίριο είναι επί 120 περίπου μέρες βυθισμένο στο σκοτάδι, ενώ το άλλο δέχεται όλη την ηλιακή ακτινοβολία. Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα την εμφάνιση στην ατμόσφαιρά της ανέμων. Αυτοί, σε συνδυασμό με την μεγάλη πυκνότητα της ατμόσφαιρας και το έντονο φαινόμενο του θερμοκηπίου ισοκατανέμουν τη θερμοκρασία κι έτσι δεν υπάρχει μεγάλη θερμοκρασιακή διαφορά ανάμεσα στα δυο ημισφαίρια.
Η Αφροδίτη δεν έχει φυσικούς δορυφόρους, ούτε δακτύλιους.
Ο πλανήτης διαθέτει μαγνητικό πεδίο, το οποίο όμως είναι πολύ πιο αδύναμο από αυτό της Γης. Από αυτό το γεγονός προκύπτει το συμπέρασμα ότι η Αφροδίτη δεν διαθέτει ρευστό πυρήνα.
Η Αφροδίτη είναι ο πιο "εύκολα" προσεγγίσιμος πλανήτης του ηλιακού συστήματος για αποστολές από τη Γη· ένα ταξίδι έως αυτήν απαιτεί, με τη σημερινή τεχνολογία, μολις τέσσερις μήνες. Έτσι, υπήρξε στόχος πολλών μη επανδρωμένων εξερευνητικών διαστημικών αποστολών κυρίως από τις ΗΠΑ και τη Σοβιετική Ένωση, όμως το ενδιαφέρον ατόνησε κάπως όταν διαπιστώθηκαν οι ακραίες συνθήκες που επικρατούν στην επιφάνειά της. Προηγουμένως, πιστευόταν ότι κάτω από τα πυκνά σύννεφα μπορεί να υπήρχαν ωκεανοί και ενδεχομένως ζωή, κάτι εντελώς αντίθετο από αυτό που συμβαίνει πραγματικά.
Η πρώτη επιτυχημένη αποστολή ήταν ο Mariner 2 των Αμερικανών, που μας έστειλε τις πρώτες κοντινές φωτογραφίες από τον πλανήτη το 1962. Ακολούθησε η σειρά Venera των Σοβιετικών, που κατάφερε την πρώτη προσεδάφιση με το Venera 3 του 1966 -την πρώτη προσεδάφιση ανθρώπινης κατασκευής σε άλλο πλανήτη- που ακολούθησαν τον επόμενο χρόνο τα Venera 4 και Mariner 5. Η πρώτη "μαλακή" προσεδάφιση στον πλανήτη έγινε με το Venera 7 του 1970 -πριν από αυτή την αποστολή, όλες οι υπόλοιπες είτε παρατήρησαν τον πλανήτη από τροχιάς είτε συντρίφτηκαν από την υψηλή πίεση της ατμόσφαιρας. Οι Σοβιετικοί συνέχισαν να στέλνουν διαστημοσυσκευές της σειράς Venera στην Αφροδίτη έως και το 1983, κάνοντας αναλύσεις του εδάφους και της ατμόσφαιρας και παίρνοντας φωτογραφίες της επιφάνειας (για πρώτη φορά με το Venera 9 του 1975).
Το επόμενο βήμα στην εξερεύνηση του πλανήτη έγινε με τη διαστημοσυσκευή Magellan της NASA που έφτασε στην Αφροδίτη το 1989 και χαρτογράφησε για τέσσερα χρόνια με ραντάρ το μεγαλύτερο μέρος του πλανήτη, αποκαλύπτοντας τα χαρακτηριστικά της επιφάνειας, τους μηχανισμούς που τη διαμορφώνουν καθώς και το μαγνητικό πεδίο του πλανήτη.
Το 2006 εκτοξεύτηκε η πρώτη Ευρωπαϊκή αποστολή προς την Αφροδίτη, το Venus Express, που θα μείνει σε τροχιά γύρω της για ενάμισι χρόνο και θα μελετήσει κυρίως την ατμόσφαιρά της σε διάφορα μήκη κύματος, καθώς και το κλίμα και την επιφανειακή θερμοκρασία.
Επισκέπτης
Γη
Η Γη, γνωστή στην αρχαιότητα και ως Γαία, είναι ο πλανήτης στον οποίο κατοικούμε, ο τρίτος σε απόσταση πλανήτης από τον Ήλιο.
Είναι ο μεγαλύτερος από τους Πλανήτες του Ηλιακού συστήματός μας με στερεό φλοιό και ο μοναδικός πλανήτης που η σύγχρονη επιστήμη επιβεβαιώνει την ύπαρξη ζωής. Ο πλανήτης σχηματίστηκε πριν περίπου 4.5 δισεκατομύρια (4.5×109) έτη, έχει δε έναν φυσικό δορυφόρο, την Σελήνη.
Ο αστρονομικός συμβολισμός αποτελείται από έναν περικυκλωμένο σταυρό, αναπαριστώντας έναν μεσημβρινό και έναν παράλληλο· μία παραλαγή, τοποθετεί τον σταυρό πάνω από τον κύκλο (Unicode: ⊕ or ♁). Η λέξη Γη προέρχεται από το όνομα της αρχαιοελληνικής Θεάς με το όνομα Γαία.
ο εσωτερικό της Γης είναι διαχωρισμένο σε ένα πυριτικό εξωτερικό φλοιό, ο οποίος είναι συμπαγής, έναν ημίρρευστο μανδύα, έναν ρευστό εξωτερικό πυρήνα ο οποίος είναι αρκετά πιο ιξώδης από τον μανδύα, καθώς και έναν στερεό εσωτερικό πυρήνα. Ο ρευστός εξωτερικός πυρήνας δημιουργεί ένα ασθενές μαγνητικό πεδίο λόγω της θερμικής μεταφοράς του ηλεκτρικά αγώγιμου υλικού του.
Νέο υλικό αναβλύζει συνεχώς στην επιφάνεια της Γης από το εσωτερικό, με την βοήθεια των ηφαιστείων και των ρωγμών στις μεσοωκεάνειες ράχες. Το μεγαλύτερο μέρος του γηίνου φλοιού δεν είναι γηραιότερο από 100 εκατομύρια (1×108) έτη· τα αρχαιότερη τμήματα του φλοιού είναι περί τα 4.4 δισεκατομύρια (4.4×109) έτη
Οι θερμοκρασίες στο εσωτερικό της Γης φθάνουν ως τους 5650 ± 600 βαθμούς K. Η εσωτερική θέρμανση του πλανήτη είχε ως έναρξη την διαδικασία της συσσωμάτωσής του, έπειτα συνεχίστηκε μέσω της διάσπασης των ραδιοενεργών στοιχείων όπως του ουρανίου, θορίου και κάλιου. Η ροή θερμότητας από το εσωτερικό του πλανήτη προς την επιφάνεια είναι μόνο το 1/20000 (0.005%) της ενέργειας που λαμβάνεται από τον Ήλιο.
Η μέση πυκνότητα της Γης είναι 5515 kg/m3, κατατάσσοντάς την ως τον πυκνότερο πλανήτη του ηλιακού συστήματος. Αφού η μέση πυκνότητα των επιφανειακών υλικών είναι περί τα 3000 kg/m3, συμπεραίνουμε πως η πυκνότητα πρέπει να είναι ιδιαίτερα αυξημένη στον πυρήνα. Στα πρώτα στάδια της δημιουργίας του πλανήτη, πρίν περίπου 4.5 δισεκατομύρια (4.5×109) χρόνια, η Γη ήταν ολοσχερώς τηγμένη (ρευστή), λόγω δε της βαρύτητας, πυκνότερα υλικά έρρευσαν προς το κέντρο κατά τη διάρκεια μίας διαδικασίας που καλείται πλανητική διαφοροποίηση, ενώ λιγότερο πυκνά υλικά έμειναν στην επιφάνεια. Ως αποτέλεσμα, ο πυρήνας αποτελείται κυρίως από σίδηρο (80%) καθώς και νικέλιο και πυρίτιο· ωστόσο άλλα πυκνά (πυκνότερα μάλιστα) υλικά όπως το ουράνιο και ο μόλυβδος, είναι είτε σπάνια για να αποτελούν σημαντικό ποσοστό του πυρήνα είτε έχουν την ιδιότητα να προσκολούνται σε ελαφρύτερα υλικά και γι΄αυτό απαντούνται κυρίως στον φλοιό.
Ο πυρήνας χωρίζεται σε δύο μέρη, έναν στερεό εσωτερικό πυρήνα με μία ακτίνα, περίπου 1250 km και έναν ρευστό εξωτερικό πυρήνα με μία ακτινα περίπου 3500 km. Ο εσωτερικός πυρήνας πιστεύεται πως είναι στερεός και πως αποτελείται κυρίως από σίδηρο και νικέλιο. Ορισμένοι συμφωνούν πως ο εσωτερικός πυρήνας είναι στην μορφή του μονοκρυσταλικού σίδηρου. Ο εξωτερικός πυρήνας που περιβάλλει τον εσωτερικό και εκτιμάται πως αποτελείται από ρευστό σίδηρο αναμεμειγμένο με ρευστό νικέλιο και ίχνη ελαφρύτερων στοιχείων. Είναι γενικά παραδεκτό πως η θερμική μεταφορά στον εξωτερικό πυρήνα σε συνδυασμό με την διέγερση από την περιστροφή της Γης (βλ. Δύναμη Coriolis), προκαλεί το γηίνο μαγνητικό πεδίο μέσω μίας διεργασίας γνωστή ως Θεωρία του Δυναμό. Ο στερεός εσωτερικός πυρήνας είναι αρκετά θερμός ώστε να διατηρεί ένα μόνιμο μαγνητικό πεδίο (βλ. Θερμοκρασία Curie), πιθανό είναι όμως να δρα ως σταθεροποιητής προς το μαγνητικό πεδίο που γεννάται από τον εξωτερικό πυρήνα.
Σύμφωνα με πρόσφατες ενδείξεις εικάζεται πως ο εσωτερικός πυρήνας της Γης, ίσως περιστρέφεται ελαφρώς γρηγορότερα από τον υπόλοιπο πλανήτη, κατά περίπου 2° ανά έτος.
Η περίοδος περιστροφής της γης περί τον άξονα της είναι 23 ώρες, 56 λεπτά και 4.09 δευτερόλεπτα (μία αστρική ημέρα). Έτσι παρατηρώντας από την γη τα ουράνια σώματα, η κύρια φαινόμενη κίνησή τους είναι από τα ανατολικά προς τα δυτικά με μία ταχύτητα 15 °/ώρα = 15'/λεπτό, λ.χ. μία ηλιακή ή σεληνιακή διάμετρο ανά δύο λεπτά.
Η περιφορά της Γης γύρω από τον Ήλιο διαρκεί 365,2564 μέσες ηλιακές ημέρες (ή ένα αστρικό έτος). Παρατηρώντας από τη Γη, είναι μία φαινόμενη κίνηση του Ήλιου ως προς τα αστέρια περίπου 1 °/ημέρα ή μία ηλιακή ή σεληνιακή διάμετρο κάθε 12 ώρες, σε αντίθετη διεύθυνση από την κύρια φαινόμενη κίνηση (λόγω περιστροφής).
Η Γη έχει έναν Φυσικό Δορυφόρο, την Σελήνη, η οποία περιφέρεται γύρω από την γη κάθε 27 1/3 ημέρες (αστρικός μήνας). Παρατηρώντας από την γη την κίνηση, φαίνεται να κινείται με 12 °/ημέρα (μία σεληνιακή διάμετρο την ώρα), σε αντίθετη διεύθυνση από την κύρια φαινόμενη κίνηση. Λόγω της συνδυασμένης περιφοράς γύρω από τον ήλιο, ο χρόνος που μεσολαβεί μεταξύ δύο ίδιων φάσεων της σελήνης (π.χ. από πανσέληνο σε πανσέληνο) διαρκεί περίπου 29.54 ημέρες περίοδος που ονομάζεται συνοδικός μήνας (χονδρικά 30 ημέρες ή έναν ημερολογιακό μήνα).
Με σημείο αναφοράς τον Βόρειο Πόλο της Γης, η κίνηση της Γης, της Σελήνης και της αξονικής περιστροφής, είναι όλες αντίθετα στην φορά των δεικτών του ρολογιού.
Τα τροχιακά και αξονικά επίπεδα δεν είναι ακριβώς ευθυγραμμισμένα: Το τροχιακό επίπεδο Γης-Ηλίου ή αλλιώς Εκλειπτική (23.5 ° περίπου, η αιτία των εποχών) και το τροχιακό επίπεδο Γης-Σελήνης, σχηματίζουν γωνία, περίπου, 5 ° (αν ήταν απόλυτα ευθυγραμμισμένα, θα είχαμε μία έκλειψη Ηλίου ή Σελήνης κάθε μήνα).
Η Γη έχει συχνά προσωποποιηθεί ως θεότητα, ιδιαιτέρως ως θεά. Βλέπε Γαία και Μητέρα Γη. Στη Σκανδιναβική μυθολογία ήταν η Γιορντ Jord, η μητέρα του Θωρ (Thor) και κόρη του Άνναρ (Annar).
Η Γη έχει επίσης χαρακτηριστεί ως ένα τεράστιο διαστημόπλοιο με δικό του Σύστημα υποστήριξης ζωής.
Εφόνον η Γη είναι αρκετά μεγάλη, δεν είναι άμεσα εμφανές στο γυμνό μάτι κοιτώντας από την επιφάνεια ότι έχει ένα σφαιροειδές σχήμα που είναι περίπου οβάλ και είναι διογκωμένο στο ύψος του ισημερινού και ελαφρώς πεπλατυσμένο στους πόλους. Στο παρελθόν επικρατούσαν διάφορες απόψεις, μερικές εκ των οποίων ήθελαν τη Γη επίπεδη εξαιτίας των παραπάνω. Πριν από την πραγματοποίηση των πρώτων διαστημικών πτήσεων, οι απόψεις αυτές στηριζόντουσαν σε συμπεράσματα από παρατηρήσεις δευτερευόντων φαινομένων που σχετίζονταν με το σχήμα της Γης και από παράλληλους που σχεδιάζονταν ως προς το σχήμα των άλλων πλανητών.
Στη επιστημονική φαντασία η Γη είναι συχνά η πρωτεύουσα ή ένα μεγάλο διευθυντικό κέντρο μίας υποθετικής (δια)γαλαξιακής κυβέρνησης (κυρίως όταν η (δια)γαλαξιακή κυβέρνηση υποτίθεται ότι είναι κυριαρχούμενη από ανθρώπους), συχνά μία ομοσπονδιακή δημοκρατία αντιπροσώπων, εντούτοις αυτοκρατορίες και δικατορικά καθεστώτα σίγουρα δεν παραβλέπονται. Πραδείγματα αυτού είναι το Star Trek και το Babylon 5. Παρ'όλα αυτό, σε άλλα δείγματα της επιστημονικής φαντασίας, άνθρωποι από το μέλλον δε θυμούνται πλέον τον πλανήτη από τον οποίο προήλθαν (τη Γη). Χαρακτηριστικά παραδείγματα: η τηλεοπτική σειρά Battlestar Galactica και η σειρά μυθιστορημάτων Γαλαξιακή Αυτοκρατορία.
Η Γη, γνωστή στην αρχαιότητα και ως Γαία, είναι ο πλανήτης στον οποίο κατοικούμε, ο τρίτος σε απόσταση πλανήτης από τον Ήλιο.
Είναι ο μεγαλύτερος από τους Πλανήτες του Ηλιακού συστήματός μας με στερεό φλοιό και ο μοναδικός πλανήτης που η σύγχρονη επιστήμη επιβεβαιώνει την ύπαρξη ζωής. Ο πλανήτης σχηματίστηκε πριν περίπου 4.5 δισεκατομύρια (4.5×109) έτη, έχει δε έναν φυσικό δορυφόρο, την Σελήνη.
Ο αστρονομικός συμβολισμός αποτελείται από έναν περικυκλωμένο σταυρό, αναπαριστώντας έναν μεσημβρινό και έναν παράλληλο· μία παραλαγή, τοποθετεί τον σταυρό πάνω από τον κύκλο (Unicode: ⊕ or ♁). Η λέξη Γη προέρχεται από το όνομα της αρχαιοελληνικής Θεάς με το όνομα Γαία.
ο εσωτερικό της Γης είναι διαχωρισμένο σε ένα πυριτικό εξωτερικό φλοιό, ο οποίος είναι συμπαγής, έναν ημίρρευστο μανδύα, έναν ρευστό εξωτερικό πυρήνα ο οποίος είναι αρκετά πιο ιξώδης από τον μανδύα, καθώς και έναν στερεό εσωτερικό πυρήνα. Ο ρευστός εξωτερικός πυρήνας δημιουργεί ένα ασθενές μαγνητικό πεδίο λόγω της θερμικής μεταφοράς του ηλεκτρικά αγώγιμου υλικού του.
Νέο υλικό αναβλύζει συνεχώς στην επιφάνεια της Γης από το εσωτερικό, με την βοήθεια των ηφαιστείων και των ρωγμών στις μεσοωκεάνειες ράχες. Το μεγαλύτερο μέρος του γηίνου φλοιού δεν είναι γηραιότερο από 100 εκατομύρια (1×108) έτη· τα αρχαιότερη τμήματα του φλοιού είναι περί τα 4.4 δισεκατομύρια (4.4×109) έτη
Οι θερμοκρασίες στο εσωτερικό της Γης φθάνουν ως τους 5650 ± 600 βαθμούς K. Η εσωτερική θέρμανση του πλανήτη είχε ως έναρξη την διαδικασία της συσσωμάτωσής του, έπειτα συνεχίστηκε μέσω της διάσπασης των ραδιοενεργών στοιχείων όπως του ουρανίου, θορίου και κάλιου. Η ροή θερμότητας από το εσωτερικό του πλανήτη προς την επιφάνεια είναι μόνο το 1/20000 (0.005%) της ενέργειας που λαμβάνεται από τον Ήλιο.
Η μέση πυκνότητα της Γης είναι 5515 kg/m3, κατατάσσοντάς την ως τον πυκνότερο πλανήτη του ηλιακού συστήματος. Αφού η μέση πυκνότητα των επιφανειακών υλικών είναι περί τα 3000 kg/m3, συμπεραίνουμε πως η πυκνότητα πρέπει να είναι ιδιαίτερα αυξημένη στον πυρήνα. Στα πρώτα στάδια της δημιουργίας του πλανήτη, πρίν περίπου 4.5 δισεκατομύρια (4.5×109) χρόνια, η Γη ήταν ολοσχερώς τηγμένη (ρευστή), λόγω δε της βαρύτητας, πυκνότερα υλικά έρρευσαν προς το κέντρο κατά τη διάρκεια μίας διαδικασίας που καλείται πλανητική διαφοροποίηση, ενώ λιγότερο πυκνά υλικά έμειναν στην επιφάνεια. Ως αποτέλεσμα, ο πυρήνας αποτελείται κυρίως από σίδηρο (80%) καθώς και νικέλιο και πυρίτιο· ωστόσο άλλα πυκνά (πυκνότερα μάλιστα) υλικά όπως το ουράνιο και ο μόλυβδος, είναι είτε σπάνια για να αποτελούν σημαντικό ποσοστό του πυρήνα είτε έχουν την ιδιότητα να προσκολούνται σε ελαφρύτερα υλικά και γι΄αυτό απαντούνται κυρίως στον φλοιό.
Ο πυρήνας χωρίζεται σε δύο μέρη, έναν στερεό εσωτερικό πυρήνα με μία ακτίνα, περίπου 1250 km και έναν ρευστό εξωτερικό πυρήνα με μία ακτινα περίπου 3500 km. Ο εσωτερικός πυρήνας πιστεύεται πως είναι στερεός και πως αποτελείται κυρίως από σίδηρο και νικέλιο. Ορισμένοι συμφωνούν πως ο εσωτερικός πυρήνας είναι στην μορφή του μονοκρυσταλικού σίδηρου. Ο εξωτερικός πυρήνας που περιβάλλει τον εσωτερικό και εκτιμάται πως αποτελείται από ρευστό σίδηρο αναμεμειγμένο με ρευστό νικέλιο και ίχνη ελαφρύτερων στοιχείων. Είναι γενικά παραδεκτό πως η θερμική μεταφορά στον εξωτερικό πυρήνα σε συνδυασμό με την διέγερση από την περιστροφή της Γης (βλ. Δύναμη Coriolis), προκαλεί το γηίνο μαγνητικό πεδίο μέσω μίας διεργασίας γνωστή ως Θεωρία του Δυναμό. Ο στερεός εσωτερικός πυρήνας είναι αρκετά θερμός ώστε να διατηρεί ένα μόνιμο μαγνητικό πεδίο (βλ. Θερμοκρασία Curie), πιθανό είναι όμως να δρα ως σταθεροποιητής προς το μαγνητικό πεδίο που γεννάται από τον εξωτερικό πυρήνα.
Σύμφωνα με πρόσφατες ενδείξεις εικάζεται πως ο εσωτερικός πυρήνας της Γης, ίσως περιστρέφεται ελαφρώς γρηγορότερα από τον υπόλοιπο πλανήτη, κατά περίπου 2° ανά έτος.
Η περίοδος περιστροφής της γης περί τον άξονα της είναι 23 ώρες, 56 λεπτά και 4.09 δευτερόλεπτα (μία αστρική ημέρα). Έτσι παρατηρώντας από την γη τα ουράνια σώματα, η κύρια φαινόμενη κίνησή τους είναι από τα ανατολικά προς τα δυτικά με μία ταχύτητα 15 °/ώρα = 15'/λεπτό, λ.χ. μία ηλιακή ή σεληνιακή διάμετρο ανά δύο λεπτά.
Η περιφορά της Γης γύρω από τον Ήλιο διαρκεί 365,2564 μέσες ηλιακές ημέρες (ή ένα αστρικό έτος). Παρατηρώντας από τη Γη, είναι μία φαινόμενη κίνηση του Ήλιου ως προς τα αστέρια περίπου 1 °/ημέρα ή μία ηλιακή ή σεληνιακή διάμετρο κάθε 12 ώρες, σε αντίθετη διεύθυνση από την κύρια φαινόμενη κίνηση (λόγω περιστροφής).
Η Γη έχει έναν Φυσικό Δορυφόρο, την Σελήνη, η οποία περιφέρεται γύρω από την γη κάθε 27 1/3 ημέρες (αστρικός μήνας). Παρατηρώντας από την γη την κίνηση, φαίνεται να κινείται με 12 °/ημέρα (μία σεληνιακή διάμετρο την ώρα), σε αντίθετη διεύθυνση από την κύρια φαινόμενη κίνηση. Λόγω της συνδυασμένης περιφοράς γύρω από τον ήλιο, ο χρόνος που μεσολαβεί μεταξύ δύο ίδιων φάσεων της σελήνης (π.χ. από πανσέληνο σε πανσέληνο) διαρκεί περίπου 29.54 ημέρες περίοδος που ονομάζεται συνοδικός μήνας (χονδρικά 30 ημέρες ή έναν ημερολογιακό μήνα).
Με σημείο αναφοράς τον Βόρειο Πόλο της Γης, η κίνηση της Γης, της Σελήνης και της αξονικής περιστροφής, είναι όλες αντίθετα στην φορά των δεικτών του ρολογιού.
Τα τροχιακά και αξονικά επίπεδα δεν είναι ακριβώς ευθυγραμμισμένα: Το τροχιακό επίπεδο Γης-Ηλίου ή αλλιώς Εκλειπτική (23.5 ° περίπου, η αιτία των εποχών) και το τροχιακό επίπεδο Γης-Σελήνης, σχηματίζουν γωνία, περίπου, 5 ° (αν ήταν απόλυτα ευθυγραμμισμένα, θα είχαμε μία έκλειψη Ηλίου ή Σελήνης κάθε μήνα).
Η Γη έχει συχνά προσωποποιηθεί ως θεότητα, ιδιαιτέρως ως θεά. Βλέπε Γαία και Μητέρα Γη. Στη Σκανδιναβική μυθολογία ήταν η Γιορντ Jord, η μητέρα του Θωρ (Thor) και κόρη του Άνναρ (Annar).
Η Γη έχει επίσης χαρακτηριστεί ως ένα τεράστιο διαστημόπλοιο με δικό του Σύστημα υποστήριξης ζωής.
Εφόνον η Γη είναι αρκετά μεγάλη, δεν είναι άμεσα εμφανές στο γυμνό μάτι κοιτώντας από την επιφάνεια ότι έχει ένα σφαιροειδές σχήμα που είναι περίπου οβάλ και είναι διογκωμένο στο ύψος του ισημερινού και ελαφρώς πεπλατυσμένο στους πόλους. Στο παρελθόν επικρατούσαν διάφορες απόψεις, μερικές εκ των οποίων ήθελαν τη Γη επίπεδη εξαιτίας των παραπάνω. Πριν από την πραγματοποίηση των πρώτων διαστημικών πτήσεων, οι απόψεις αυτές στηριζόντουσαν σε συμπεράσματα από παρατηρήσεις δευτερευόντων φαινομένων που σχετίζονταν με το σχήμα της Γης και από παράλληλους που σχεδιάζονταν ως προς το σχήμα των άλλων πλανητών.
Στη επιστημονική φαντασία η Γη είναι συχνά η πρωτεύουσα ή ένα μεγάλο διευθυντικό κέντρο μίας υποθετικής (δια)γαλαξιακής κυβέρνησης (κυρίως όταν η (δια)γαλαξιακή κυβέρνηση υποτίθεται ότι είναι κυριαρχούμενη από ανθρώπους), συχνά μία ομοσπονδιακή δημοκρατία αντιπροσώπων, εντούτοις αυτοκρατορίες και δικατορικά καθεστώτα σίγουρα δεν παραβλέπονται. Πραδείγματα αυτού είναι το Star Trek και το Babylon 5. Παρ'όλα αυτό, σε άλλα δείγματα της επιστημονικής φαντασίας, άνθρωποι από το μέλλον δε θυμούνται πλέον τον πλανήτη από τον οποίο προήλθαν (τη Γη). Χαρακτηριστικά παραδείγματα: η τηλεοπτική σειρά Battlestar Galactica και η σειρά μυθιστορημάτων Γαλαξιακή Αυτοκρατορία.
Επισκέπτης
Άρης
Ο Άρης είναι πλανήτης του Ηλιακού Συστήματος. Είναι ο τέταρτος κοντινότερος πλανήτης στον Ήλιο και ο δεύτερος πιο κοντινός πλανήτης στη Γη (ο πιο κοντινός πλανήτης στη Γη είναι η Αφροδίτη). Λέγεται και «κόκκινος πλανήτης» εξαιτίας του χρώματος που παρουσιάζει και που οφείλεται σε οξείδια σιδήρου στην επιφάνειά του. Περιβάλλεται από λεπτή ατμόσφαιρα με πίεση περίπου στο ένα χιλιοστό αυτής της Γης. Έχει δύο μικρούς δορυφόρους: τον Φόβο και τον Δείμο.
Ο Άρης είναι γνωστός ήδη από την προϊστορία, καθώς και ο πρώτος που παρατηρούμενος με οπτικό τηλεσκόπιο αποκάλυψε, λόγω εγγύτητας, τα γενικά χαρακτηριστικά της μορφολογίας του, τα οποία θεωρήθηκε -σωστά ως ένα βαθμό- ότι είναι παρόμοια με αυτά της Γης. Η ομοιότητα αυτή έδωσε βάση αφενός σε μια εκτεταμένη συζήτηση για την ύπαρξη ζωής σε αυτόν, αφετέρου σε σκέψεις μελλοντικής αποίκισής του. Ακόμα, είναι εύκολα προσεγγίσιμος από τις εξερευνητικές μας διαστημοσυσκευές, καθώς ένα ταξίδι προς τον Κόκκινο Πλανήτη απαιτεί χρόνο περίπου έξι μηνών. Για τους λόγους αυτούς ο Άρης είναι ο καλύτερα εξερευνημένος πλανήτης έως σήμερα.
Ο Άρης δημιουργήθηκε πριν από περίπου 4,2 δισ. έτη από τον πλανητικό δίσκο από τον οποίο δημιουργήθηκαν και οι υπόλοιποι πλανήτες. Σήμερα είναι σχεδόν σίγουρο ότι ο πλανήτης, στα αρχικά στάδια εξέλιξής του, καλυπτόταν σε ορισμένα σημεία του από υγρό νερό βάθους αρκετών μέτρων, ενώ υπάρχουν και ισχυρές ενδείξεις για την ύπαρξη ενός τουλάχιστον ωκεανού. Έτσι, υπάρχει το ενδεχόμενο ο Άρης να είχε ζωή σε μορφή βακτηρίων, και υποστηρίζεται η άποψη ότι σε μια τέτοια περίπτωση η ζωή στη Γη θα μπορούσε να έχει προέλθει από τον Άρη. Όμως το μικρό μέγεθος του Άρη, που συνεπάγεται μικρή βαρύτητα, δεν του επέτρεψε να διατηρήσει την ατμόσφαιρά του. Καθώς η ατμόσφαιρα διέρρευσε στο διάστημα, έπεσε η ατμοσφαιρική πίεση και το υγρό νερό είτε εξατμίστηκε είτε διέρρευσε στο υπέδαφος και στους πόλους του πλανήτη. Έτσι ο Άρης έγινε ένας ερημικός και άνυδρος πλανήτης με μια αραιή ατμόσφαιρα, όπως τον γνωρίζουμε σήμερα. Ο Άρης βρίσκεται σε αυτήν την κατάσταση εδώ και πάνω από 500 εκατομμύρια έτη.
Η ατμόσφαιρα του Άρη αποτελείται κατά 95,32% διοξείδιο του άνθρακα, 2,7% άζωτο και 1,6% αργό!
Ο Άρης έχει το ιδιόμορφο χαρακτηριστικό ότι αποτελείται από δυο μορφολογικά ανόμοια "τμήματα": το βόρειο ημισφαίριο αποτελείται από "πεδιάδες" που χαρακτηρίζονται από σχετικά μικρή πυκνότητα κρατήρων και μεγαλύτερη λευκάγεια, ενώ το νότιο ημισφαίριο βρίσκεται σε μεγαλύτερο υψόμετρο και είναι εμφανώς πιο καταπονημένο από προσκρούσεις μετεώρων. Εδώ βρίσκεται και ο κρατήρας Hellas basin, ο μεγαλύτερος του πλανήτη, με διάμετρο 2.300 χιλόμετρα, σημάδι μιας εξαιρετικά βίαιης πρόσκρουσης περίπου 4 δις. χρόνια στο παρελθόν.
Μια εξήγηση αυτής της διαφοράς μεταξύ των δυο ημισφαιρίων είναι ότι οι βόρειες "πεδιάδες" αποτελούσαν κάποτε τον πυθμένα ενός ωκεανού που κάλυπτε μεγάλο μέρος του πλανήτη. Πρόσφατες ανακαλύψεις δίνουν ενδείξεις που υποστηρίζουν μερικά αυτή την άποψη, χωρίς ωστόσο οριστικά συμπεράσματα.
Στον Άρη έχουν βρεθεί στοιχεία που αποτελούν ενδείξεις παλιότερης γεωλογικής ενεργότητας. Στον πλανήτη υπάρχουν τεράστια ηφαίστεια, ανάμεσά τους το όρος Όλυμπος, που είναι το ψηλότερο ηφαίστειο του ηλιακού συστήματος με ύψος περίπου εικοσιεπτά χιλιόμετρα. Το μεγάλο ύψος του ηφαιστείου οφείλεται στο γεγονός ότι στον Άρη, σε αντίθεση με τη Γη, δεν υπάρχει κίνηση τεκτονικών πλακών, κι έτσι η εκροή μάγματος συνεχίστηκε για εκατομμύρια χρόνια στο ίδιο σημείο. Απτές ενδείξεις ηφαιστειακής δραστηριότητας έχουν βρεθεί στον κρατήρα Γκούσεβ, που εξέτασε το ρομπότ Spirit με την ανεύρεση ηφαιστειακού βασάλτη και άλλων πετρωμάτων. Ο κρατήρας, που λόγω της μορφολογίας του πιστεύεται ότι αποτελούσε κατά το παρελθόν τεράστια λίμνη, βρέθηκε να καλύπτεται ολόκληρος από υλικά που εκτοξεύτηκαν από ένα ηφαίστειο λίγο βορειότερα.
Σήμερα η γεωλογική ενεργότητα του Άρη ανήκει στο παρελθόν· ο πλανήτης μπορεί να θεωρηθεί γεωλογικά νεκρός, αν και η ύπαρξη μεθανίου σε ίχνη σε ορισμένες περιοχές υποστηρίζεται ότι προκαλείται από περιορισμένη ηφαιστειακή δραστηριότητα, όπως και η (σπάνια) έκλυση υγρού νερού σε ίχνη.
http://[URL unfurl="true"]www.imagico.de/pov/pict/mars04.jpg[/img[/URL]]
Άφθονες είναι οι ενδείξεις για την ύπαρξη ροής νερού κατά το παρελθόν, κυρίως από την ύπαρξη φαραγγιών και φυσικά σχηματισμένων στραγγιστικών καναλιών. Το φαράγγι Valles Marineris, το μεγαλύτερο του ηλιακού συστήματος με μήκος περίπου 4.500 χιλιόμετρα, δεν προήλθε από αυτή τη διαδικασία αλλά από τη ρήξη του φλιού του Άρη λόγω του βάρους των τεράστιων ηφαιστείων που βρίσκονται βορειότερα. Στις παρυφές του όμως, καθώς και σε πολλές άλλες περιοχές του πλανήτη, έχουν εντοπιστεί σχηματισμοί που έχουν προέλθει καθαρά από τη ροή κάποιου υγρού (νερού κατά πάσα πιθανότητα), όπως κοίτες αρχαίων ποταμών, mesas και άλλοι.
[URL unfurl="true"]http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%86%CF%81%CE%B7%CF%82_%28%CF%80%CE%BB%CE%B1%CE%BD%CE%AE%CF%84%CE%B7%CF%82%29[/URL]
Ο Άρης είναι πλανήτης του Ηλιακού Συστήματος. Είναι ο τέταρτος κοντινότερος πλανήτης στον Ήλιο και ο δεύτερος πιο κοντινός πλανήτης στη Γη (ο πιο κοντινός πλανήτης στη Γη είναι η Αφροδίτη). Λέγεται και «κόκκινος πλανήτης» εξαιτίας του χρώματος που παρουσιάζει και που οφείλεται σε οξείδια σιδήρου στην επιφάνειά του. Περιβάλλεται από λεπτή ατμόσφαιρα με πίεση περίπου στο ένα χιλιοστό αυτής της Γης. Έχει δύο μικρούς δορυφόρους: τον Φόβο και τον Δείμο.
Ο Άρης είναι γνωστός ήδη από την προϊστορία, καθώς και ο πρώτος που παρατηρούμενος με οπτικό τηλεσκόπιο αποκάλυψε, λόγω εγγύτητας, τα γενικά χαρακτηριστικά της μορφολογίας του, τα οποία θεωρήθηκε -σωστά ως ένα βαθμό- ότι είναι παρόμοια με αυτά της Γης. Η ομοιότητα αυτή έδωσε βάση αφενός σε μια εκτεταμένη συζήτηση για την ύπαρξη ζωής σε αυτόν, αφετέρου σε σκέψεις μελλοντικής αποίκισής του. Ακόμα, είναι εύκολα προσεγγίσιμος από τις εξερευνητικές μας διαστημοσυσκευές, καθώς ένα ταξίδι προς τον Κόκκινο Πλανήτη απαιτεί χρόνο περίπου έξι μηνών. Για τους λόγους αυτούς ο Άρης είναι ο καλύτερα εξερευνημένος πλανήτης έως σήμερα.
Ο Άρης δημιουργήθηκε πριν από περίπου 4,2 δισ. έτη από τον πλανητικό δίσκο από τον οποίο δημιουργήθηκαν και οι υπόλοιποι πλανήτες. Σήμερα είναι σχεδόν σίγουρο ότι ο πλανήτης, στα αρχικά στάδια εξέλιξής του, καλυπτόταν σε ορισμένα σημεία του από υγρό νερό βάθους αρκετών μέτρων, ενώ υπάρχουν και ισχυρές ενδείξεις για την ύπαρξη ενός τουλάχιστον ωκεανού. Έτσι, υπάρχει το ενδεχόμενο ο Άρης να είχε ζωή σε μορφή βακτηρίων, και υποστηρίζεται η άποψη ότι σε μια τέτοια περίπτωση η ζωή στη Γη θα μπορούσε να έχει προέλθει από τον Άρη. Όμως το μικρό μέγεθος του Άρη, που συνεπάγεται μικρή βαρύτητα, δεν του επέτρεψε να διατηρήσει την ατμόσφαιρά του. Καθώς η ατμόσφαιρα διέρρευσε στο διάστημα, έπεσε η ατμοσφαιρική πίεση και το υγρό νερό είτε εξατμίστηκε είτε διέρρευσε στο υπέδαφος και στους πόλους του πλανήτη. Έτσι ο Άρης έγινε ένας ερημικός και άνυδρος πλανήτης με μια αραιή ατμόσφαιρα, όπως τον γνωρίζουμε σήμερα. Ο Άρης βρίσκεται σε αυτήν την κατάσταση εδώ και πάνω από 500 εκατομμύρια έτη.
Η ατμόσφαιρα του Άρη αποτελείται κατά 95,32% διοξείδιο του άνθρακα, 2,7% άζωτο και 1,6% αργό!
Ο Άρης έχει το ιδιόμορφο χαρακτηριστικό ότι αποτελείται από δυο μορφολογικά ανόμοια "τμήματα": το βόρειο ημισφαίριο αποτελείται από "πεδιάδες" που χαρακτηρίζονται από σχετικά μικρή πυκνότητα κρατήρων και μεγαλύτερη λευκάγεια, ενώ το νότιο ημισφαίριο βρίσκεται σε μεγαλύτερο υψόμετρο και είναι εμφανώς πιο καταπονημένο από προσκρούσεις μετεώρων. Εδώ βρίσκεται και ο κρατήρας Hellas basin, ο μεγαλύτερος του πλανήτη, με διάμετρο 2.300 χιλόμετρα, σημάδι μιας εξαιρετικά βίαιης πρόσκρουσης περίπου 4 δις. χρόνια στο παρελθόν.
Μια εξήγηση αυτής της διαφοράς μεταξύ των δυο ημισφαιρίων είναι ότι οι βόρειες "πεδιάδες" αποτελούσαν κάποτε τον πυθμένα ενός ωκεανού που κάλυπτε μεγάλο μέρος του πλανήτη. Πρόσφατες ανακαλύψεις δίνουν ενδείξεις που υποστηρίζουν μερικά αυτή την άποψη, χωρίς ωστόσο οριστικά συμπεράσματα.
Στον Άρη έχουν βρεθεί στοιχεία που αποτελούν ενδείξεις παλιότερης γεωλογικής ενεργότητας. Στον πλανήτη υπάρχουν τεράστια ηφαίστεια, ανάμεσά τους το όρος Όλυμπος, που είναι το ψηλότερο ηφαίστειο του ηλιακού συστήματος με ύψος περίπου εικοσιεπτά χιλιόμετρα. Το μεγάλο ύψος του ηφαιστείου οφείλεται στο γεγονός ότι στον Άρη, σε αντίθεση με τη Γη, δεν υπάρχει κίνηση τεκτονικών πλακών, κι έτσι η εκροή μάγματος συνεχίστηκε για εκατομμύρια χρόνια στο ίδιο σημείο. Απτές ενδείξεις ηφαιστειακής δραστηριότητας έχουν βρεθεί στον κρατήρα Γκούσεβ, που εξέτασε το ρομπότ Spirit με την ανεύρεση ηφαιστειακού βασάλτη και άλλων πετρωμάτων. Ο κρατήρας, που λόγω της μορφολογίας του πιστεύεται ότι αποτελούσε κατά το παρελθόν τεράστια λίμνη, βρέθηκε να καλύπτεται ολόκληρος από υλικά που εκτοξεύτηκαν από ένα ηφαίστειο λίγο βορειότερα.
Σήμερα η γεωλογική ενεργότητα του Άρη ανήκει στο παρελθόν· ο πλανήτης μπορεί να θεωρηθεί γεωλογικά νεκρός, αν και η ύπαρξη μεθανίου σε ίχνη σε ορισμένες περιοχές υποστηρίζεται ότι προκαλείται από περιορισμένη ηφαιστειακή δραστηριότητα, όπως και η (σπάνια) έκλυση υγρού νερού σε ίχνη.
http://[URL unfurl="true"]www.imagico.de/pov/pict/mars04.jpg[/img[/URL]]
Άφθονες είναι οι ενδείξεις για την ύπαρξη ροής νερού κατά το παρελθόν, κυρίως από την ύπαρξη φαραγγιών και φυσικά σχηματισμένων στραγγιστικών καναλιών. Το φαράγγι Valles Marineris, το μεγαλύτερο του ηλιακού συστήματος με μήκος περίπου 4.500 χιλιόμετρα, δεν προήλθε από αυτή τη διαδικασία αλλά από τη ρήξη του φλιού του Άρη λόγω του βάρους των τεράστιων ηφαιστείων που βρίσκονται βορειότερα. Στις παρυφές του όμως, καθώς και σε πολλές άλλες περιοχές του πλανήτη, έχουν εντοπιστεί σχηματισμοί που έχουν προέλθει καθαρά από τη ροή κάποιου υγρού (νερού κατά πάσα πιθανότητα), όπως κοίτες αρχαίων ποταμών, mesas και άλλοι.
[URL unfurl="true"]http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%86%CF%81%CE%B7%CF%82_%28%CF%80%CE%BB%CE%B1%CE%BD%CE%AE%CF%84%CE%B7%CF%82%29[/URL]
Επισκέπτης
Δίας
Η μέση διάμετρος του είναι 142.000 χλμ. Η απόσταση του από τη Γη κυμαίνεται ανάμεσα στα 591.000.000 χλμ και 965.000.000 χλμ. (περίπου ± 5,2 α.μ.). Γι΄αυτό οφείλεται η τροχιά του. Περιστρέφεται πάρα πολύ γρήγορα γύρω από τον άξονα του, περίπου σε 10 ώρες, πιο γρήγορα από όλους τους πλανήτες, για την ακρίβεια σε 9 ώρες και 51 λεπτά. Με αυτό το ρυθμό της περιστροφής, ο Δίας, που είναι φτιαγμένος κατά κύριο λόγο από αέριο υδρογόνο παρουσιάζει πλάτυνση ίση προς 1/15. Ο χρόνος που χρειάζεται για μια περιφορά γύρω από τον ήλιο είναι περίπου 12 γήινα χρόνια (11 έτη και 315 ημέρες γης). Η ένταση του πεδίου βαρύτητας υπολογίζεται 2,5 φορές μεγαλύτερη της έντασης της γης. Δέχεται δε από τον Ήλιο ποσότητα φωτός και θερμότητα ίση προς το 1/25 εκείνης που φθάνει στη Γη.
Με το τηλεσκόπιο δεν φαίνεται η επιφάνεια του πλανήτη αλλά η πυκνή ατμόσφαιρα που τον περιβάλλει και η οποία παρουσιάζει πλατιές σκοτεινές ταινίες, παράλληλες προς τον ισημερινό του πλανήτη, που διαχωρίζονται από φωτεινές ζώνες. Η φωτεινότητα ,το πλάτος και η θέση των ζωνών αλλάζουν συνέχεια όψη και εύρος, στο διάστημα ενός έτους. Η ατμόσφαιρα του Δία όπως και των άλλων τριών Δίιων πλανητών, περιέχει υδρογόνο περίπου 78%, ήλιο 11%, με το υπόλοιπο 1% να αποτελείται από αμμωνία, μεθάνιο, νερό και άλλες ενώσεις όπως ο άνθρακας, το αιθάνιο, to ακετυλένιο και το υδροκυάνιο.Η θερμοκρασία εκεί είναι -130 βαθμοί κελσίου έως -140 βαθμοί κελσίου. Σε αυτές τις θερμοκρασίες το νερό και η αμμωνία βρίσκονται σε μορφή πάγου.
Χαρακτηριστικό της ατμόσφαιρας του Δία είναι η κόκκινη κηλίδα (ερυθρά κηλίδα) με διάμετρο τετραπλάσια του γήινου δίσκου. Καλύπτει περίπου το 1% της επιφάνειας του Δία, που φαίνεται να μετατοπίζεται αργά. Το χρώμα της και ο χρόνος περιστροφής αλλάζουν συνέχεια. Υποστηρίζεται πώς η μεγάλη κόκκινη κηλίδα που υπάρχει στην ατμόσφαιρά του, είναι μια τεράστια καταιγίδα, ένας αντικυκλώνας, που κρατάει εδώ και 300 χρόνια ή νησίδα ατμοσφαιρικής ύλης μεταξύ υγράς και αεριώδους κατάστασης.
Κανένας λόγος περί ζωής, αναλόγου προς τη γήινη, είναι δυνατόν να γίνει προκειμένου για τον πλανήτη Δία.
Ο Δίας έχει ισχυρότατο μαγνητικό δίπολο, 1.600 φορές ισχυρότερο από εκείνο της Γης. Η μαγνητόσφαιρά του, δηλαδή το μαγνητισμένο περιβάλλον του που σχηματίζεται γύρω του, καθώς το μαγνητικό του πεδίο αλληλεπιδρά με τον ηλιακό άνεμο, αυτό το ταχύτατο, μαγνητισμένο και ιονισμένο αέριο που εκπέμπει συνεχώς ο Hλιος στον διαπλανητικό χώρο με τεράστια ταχύτητα.
Διπολικά πεδία και μαγνητόσφαιρες έχουν η Γη, ο Κρόνος και οι άλλοι γίγαντες πλανήτες. Η μαγνητόσφαιρα του Δία μοιάζει με γιγάντια σφαιρική σταγόνα προς τον Hλιο με ακτίνα 100 έως 150 ακτίνες του Δία, και ατρακτοειδής προς τη σκοτεινή πλευρά που εκτείνεται ίσως και πέρα από μία αστρονομική μονάδα. Ο Δίας έχει έντονες ζώνες ακτινοβολίας (ζώνες Van Allen) και εμφανίζεται πολικό σέλας όπως στη Γη. Η έκταση της μαγνητόσφαιρας αυξομειώνεται, καθώς μεταβάλλεται η πίεση του ηλιακού ανέμου και κάποια σωμάτια (ενεργητικά ηλεκτρόνια) που επιταχύνονται από τη μαγνητόσφαιρα φθάνουν έως τη Γη, όπου τα παρατηρούν τα διαστημόπλοια όταν υπάρχει μαγνητική σύνδεση με τον Δία μέσω του διαπλανητικού μαγνητικού πεδίου κάθε δεκατρείς μήνες.
Έχει επιβεβαιωθεί η ύπαρξη 63 δορυφόρων διαφόρων μεγεθών σε τροχιά γύρω από τον Δία από τους οποίους οι τέσσερις Γανυμήδης, Καλλιστώ, Ιώ και Ευρώπη ανακαλύφθηκαν από τον Γαλιλαίο όταν παρατήρησε τον ουρανό με το τηλεσκόπιό του το 1610, είναι πολύ μεγάλοι με διάμετρο από 4.980 έως 2880 χλμ. Οι δύο πρώτοι είναι μεγαλύτεροι της Σελήνης. Αυτοί οι τέσσερις φαίνονται με απλά κυάλια κατά τη διεύθυνση του ισημερινού του πλανήτη.
Κατά τη κίνησή τους περί τον Δία άλλοτε υφίστανται "εκλείψεις", άλλοτε "διαβάσεις" (προ του δίσκου του Δία) και άλλοτε "επιπροσθήσεις".
Στις 13 Ιανουαρίου, του 1610 όταν ανακαλύφθηκε και ο τέταρτος δορυφόρος του Δία, ο Γαλιλαίος ονόμασε αυτούς «Πλανήτες των Μεδίκων».
Ο Γερμανός αστρονόμος Μάγερ Σίμων ή Μάριος ισχυριζόταν πως εκείνος είναι ο πρώτος που παρατήρησε τους εν λόγω δορυφόρους την 27 Δεκεμβρίου του 1609 και ονόμασε, εκ λάθους του, αυτούς «Αστέρες του Βρανδεμβούργου» και ακολούθως έδωσε σε κάθε ένα ιδιαίτερο όνομα από την Ελληνική μυθολογία καλώντας Γανυμήδη τον ένα εξ αυτών. Παρά ταύτα επεκράτησε ο Γαλιλαίος.
Οι εκλείψεις της Ιούς χρησίμευσαν στον Ραίμερ (Roemer) για τον προσδιορισμό της ταχύτητας του φωτός.
Με την ανακάλυψη αυτών των δορυφόρων αποδείχθηκε για πρώτη φορά ότι η Γη δεν είναι το κέντρο του Σύμπαντος, όπως πιστευόταν έως τότε, αφού υπήρχαν τέσσερα, έστω μικρά, ουράνια σώματα που περιφέρονταν γύρω από τον Δία. Αυτό οδήγησε στην εγκαθίδρυση και αποδοχή του ηλιοκεντρικού συστήματος που πρωτοδιατύπωσε ο Αρίσταρχος ο Σάμιος και επανάφερε ο Κοπέρνικος λίγο πριν τον Γαλιλαίο.
Το 1976 ο αμερικανός αστρονόμος Καρλ Σαγκάν υπέθεσε ότι μορφές ζωής όπου η οργανική τους χημεία βασίζεται στην υγρή αμμωνία θα μπορούσαν να επιβιώσουν στα ανώτερα στρώματα της ατμόσφαιρας του Δία. Ο Sagan βασίστηκε την άποψη του στην οικολογία των Γήινων θαλασσών όπου υπάρχει φυτοπλαγκτόν στα ανώτερα στρώματα, ψάρια ποιο χαμηλά που τρέφονται από τα πλαγκτόν και θηρευτές στα χαμηλότερα βάθη που κυνηγάνε τα ψάρια.
Οι κάτοικοι του Δία ονομάζονται "Βαρίδια", "Φελλοί", και "Κυνηγοί". Τα Βαρίδια (Sinkers) είναι οργανισμοί σαν φυτοπλαγκτόν, τα οποία παρασέρνονται από τους ανέμους και πέφτουν στα χαμηλότερα στρώματα της ατμόσφαιρας του Δία. Επιβιώνουν όμως για αρκετό χρόνο μέχρι να αναπαραχθούν, ώστε να μην αφανιστούν. Οι Φελλοί (Floaters) πρόκειται για πλάσματα στο μέγεθος μια πόλης με μια τεράστια κίστη σαν αερόστατο και τρέφονται με τα Βαρίδια για να διατηρούν τον αέρα μέσα στη κίστη ζεστό. Οι Κυνηγοί (Hunters) πρόκειται για πλάσματα σαν συνδυασμός πουλιού και καλαμαριού και χρησιμοποιούν φυσικούς αεροπροωθητήρες για να πετάνε και να ορμάνε στους Φελλούς για να τραφούν από αυτούς.
Δεν υπάρχει ωστόσο καμία απόδειξη ύπαρξης των παραπάνω πλασμάτων.
Σύγκριση Γης και Δία
Η μέση διάμετρος του είναι 142.000 χλμ. Η απόσταση του από τη Γη κυμαίνεται ανάμεσα στα 591.000.000 χλμ και 965.000.000 χλμ. (περίπου ± 5,2 α.μ.). Γι΄αυτό οφείλεται η τροχιά του. Περιστρέφεται πάρα πολύ γρήγορα γύρω από τον άξονα του, περίπου σε 10 ώρες, πιο γρήγορα από όλους τους πλανήτες, για την ακρίβεια σε 9 ώρες και 51 λεπτά. Με αυτό το ρυθμό της περιστροφής, ο Δίας, που είναι φτιαγμένος κατά κύριο λόγο από αέριο υδρογόνο παρουσιάζει πλάτυνση ίση προς 1/15. Ο χρόνος που χρειάζεται για μια περιφορά γύρω από τον ήλιο είναι περίπου 12 γήινα χρόνια (11 έτη και 315 ημέρες γης). Η ένταση του πεδίου βαρύτητας υπολογίζεται 2,5 φορές μεγαλύτερη της έντασης της γης. Δέχεται δε από τον Ήλιο ποσότητα φωτός και θερμότητα ίση προς το 1/25 εκείνης που φθάνει στη Γη.
Με το τηλεσκόπιο δεν φαίνεται η επιφάνεια του πλανήτη αλλά η πυκνή ατμόσφαιρα που τον περιβάλλει και η οποία παρουσιάζει πλατιές σκοτεινές ταινίες, παράλληλες προς τον ισημερινό του πλανήτη, που διαχωρίζονται από φωτεινές ζώνες. Η φωτεινότητα ,το πλάτος και η θέση των ζωνών αλλάζουν συνέχεια όψη και εύρος, στο διάστημα ενός έτους. Η ατμόσφαιρα του Δία όπως και των άλλων τριών Δίιων πλανητών, περιέχει υδρογόνο περίπου 78%, ήλιο 11%, με το υπόλοιπο 1% να αποτελείται από αμμωνία, μεθάνιο, νερό και άλλες ενώσεις όπως ο άνθρακας, το αιθάνιο, to ακετυλένιο και το υδροκυάνιο.Η θερμοκρασία εκεί είναι -130 βαθμοί κελσίου έως -140 βαθμοί κελσίου. Σε αυτές τις θερμοκρασίες το νερό και η αμμωνία βρίσκονται σε μορφή πάγου.
Χαρακτηριστικό της ατμόσφαιρας του Δία είναι η κόκκινη κηλίδα (ερυθρά κηλίδα) με διάμετρο τετραπλάσια του γήινου δίσκου. Καλύπτει περίπου το 1% της επιφάνειας του Δία, που φαίνεται να μετατοπίζεται αργά. Το χρώμα της και ο χρόνος περιστροφής αλλάζουν συνέχεια. Υποστηρίζεται πώς η μεγάλη κόκκινη κηλίδα που υπάρχει στην ατμόσφαιρά του, είναι μια τεράστια καταιγίδα, ένας αντικυκλώνας, που κρατάει εδώ και 300 χρόνια ή νησίδα ατμοσφαιρικής ύλης μεταξύ υγράς και αεριώδους κατάστασης.
Κανένας λόγος περί ζωής, αναλόγου προς τη γήινη, είναι δυνατόν να γίνει προκειμένου για τον πλανήτη Δία.
Ο Δίας έχει ισχυρότατο μαγνητικό δίπολο, 1.600 φορές ισχυρότερο από εκείνο της Γης. Η μαγνητόσφαιρά του, δηλαδή το μαγνητισμένο περιβάλλον του που σχηματίζεται γύρω του, καθώς το μαγνητικό του πεδίο αλληλεπιδρά με τον ηλιακό άνεμο, αυτό το ταχύτατο, μαγνητισμένο και ιονισμένο αέριο που εκπέμπει συνεχώς ο Hλιος στον διαπλανητικό χώρο με τεράστια ταχύτητα.
Διπολικά πεδία και μαγνητόσφαιρες έχουν η Γη, ο Κρόνος και οι άλλοι γίγαντες πλανήτες. Η μαγνητόσφαιρα του Δία μοιάζει με γιγάντια σφαιρική σταγόνα προς τον Hλιο με ακτίνα 100 έως 150 ακτίνες του Δία, και ατρακτοειδής προς τη σκοτεινή πλευρά που εκτείνεται ίσως και πέρα από μία αστρονομική μονάδα. Ο Δίας έχει έντονες ζώνες ακτινοβολίας (ζώνες Van Allen) και εμφανίζεται πολικό σέλας όπως στη Γη. Η έκταση της μαγνητόσφαιρας αυξομειώνεται, καθώς μεταβάλλεται η πίεση του ηλιακού ανέμου και κάποια σωμάτια (ενεργητικά ηλεκτρόνια) που επιταχύνονται από τη μαγνητόσφαιρα φθάνουν έως τη Γη, όπου τα παρατηρούν τα διαστημόπλοια όταν υπάρχει μαγνητική σύνδεση με τον Δία μέσω του διαπλανητικού μαγνητικού πεδίου κάθε δεκατρείς μήνες.
Έχει επιβεβαιωθεί η ύπαρξη 63 δορυφόρων διαφόρων μεγεθών σε τροχιά γύρω από τον Δία από τους οποίους οι τέσσερις Γανυμήδης, Καλλιστώ, Ιώ και Ευρώπη ανακαλύφθηκαν από τον Γαλιλαίο όταν παρατήρησε τον ουρανό με το τηλεσκόπιό του το 1610, είναι πολύ μεγάλοι με διάμετρο από 4.980 έως 2880 χλμ. Οι δύο πρώτοι είναι μεγαλύτεροι της Σελήνης. Αυτοί οι τέσσερις φαίνονται με απλά κυάλια κατά τη διεύθυνση του ισημερινού του πλανήτη.
Κατά τη κίνησή τους περί τον Δία άλλοτε υφίστανται "εκλείψεις", άλλοτε "διαβάσεις" (προ του δίσκου του Δία) και άλλοτε "επιπροσθήσεις".
Στις 13 Ιανουαρίου, του 1610 όταν ανακαλύφθηκε και ο τέταρτος δορυφόρος του Δία, ο Γαλιλαίος ονόμασε αυτούς «Πλανήτες των Μεδίκων».
Ο Γερμανός αστρονόμος Μάγερ Σίμων ή Μάριος ισχυριζόταν πως εκείνος είναι ο πρώτος που παρατήρησε τους εν λόγω δορυφόρους την 27 Δεκεμβρίου του 1609 και ονόμασε, εκ λάθους του, αυτούς «Αστέρες του Βρανδεμβούργου» και ακολούθως έδωσε σε κάθε ένα ιδιαίτερο όνομα από την Ελληνική μυθολογία καλώντας Γανυμήδη τον ένα εξ αυτών. Παρά ταύτα επεκράτησε ο Γαλιλαίος.
Οι εκλείψεις της Ιούς χρησίμευσαν στον Ραίμερ (Roemer) για τον προσδιορισμό της ταχύτητας του φωτός.
Με την ανακάλυψη αυτών των δορυφόρων αποδείχθηκε για πρώτη φορά ότι η Γη δεν είναι το κέντρο του Σύμπαντος, όπως πιστευόταν έως τότε, αφού υπήρχαν τέσσερα, έστω μικρά, ουράνια σώματα που περιφέρονταν γύρω από τον Δία. Αυτό οδήγησε στην εγκαθίδρυση και αποδοχή του ηλιοκεντρικού συστήματος που πρωτοδιατύπωσε ο Αρίσταρχος ο Σάμιος και επανάφερε ο Κοπέρνικος λίγο πριν τον Γαλιλαίο.
Το 1976 ο αμερικανός αστρονόμος Καρλ Σαγκάν υπέθεσε ότι μορφές ζωής όπου η οργανική τους χημεία βασίζεται στην υγρή αμμωνία θα μπορούσαν να επιβιώσουν στα ανώτερα στρώματα της ατμόσφαιρας του Δία. Ο Sagan βασίστηκε την άποψη του στην οικολογία των Γήινων θαλασσών όπου υπάρχει φυτοπλαγκτόν στα ανώτερα στρώματα, ψάρια ποιο χαμηλά που τρέφονται από τα πλαγκτόν και θηρευτές στα χαμηλότερα βάθη που κυνηγάνε τα ψάρια.
Οι κάτοικοι του Δία ονομάζονται "Βαρίδια", "Φελλοί", και "Κυνηγοί". Τα Βαρίδια (Sinkers) είναι οργανισμοί σαν φυτοπλαγκτόν, τα οποία παρασέρνονται από τους ανέμους και πέφτουν στα χαμηλότερα στρώματα της ατμόσφαιρας του Δία. Επιβιώνουν όμως για αρκετό χρόνο μέχρι να αναπαραχθούν, ώστε να μην αφανιστούν. Οι Φελλοί (Floaters) πρόκειται για πλάσματα στο μέγεθος μια πόλης με μια τεράστια κίστη σαν αερόστατο και τρέφονται με τα Βαρίδια για να διατηρούν τον αέρα μέσα στη κίστη ζεστό. Οι Κυνηγοί (Hunters) πρόκειται για πλάσματα σαν συνδυασμός πουλιού και καλαμαριού και χρησιμοποιούν φυσικούς αεροπροωθητήρες για να πετάνε και να ορμάνε στους Φελλούς για να τραφούν από αυτούς.
Δεν υπάρχει ωστόσο καμία απόδειξη ύπαρξης των παραπάνω πλασμάτων.
Σύγκριση Γης και Δία
Επισκέπτης
Το τείχος από το διάστημα
Υπάρχει μια από μακρού υφιστάμενη διαφωνία σχετικά με το πόσο ορατό είναι το τείχος από το διάστημα.
Το 1938 ο Χαλιμπάρτον Ρίτσαρντ στο δεύτερο βιβλίο των θαυμάτων έγραψε ότι το τείχος είναι το μόνο ανθρώπινο κατασκεύασμα που είναι ορατό από τη Σελήνη. Αυτός ο μύθος έχει διαδοθεί ευρέως, και έχει γίνει ένας από τους γνωστότερους αστικούς μύθους, ενώ μερικές φορές έχει γραφτεί ακόμα και σε σχολικά εγχειρίδια. Στην πραγματικότητα απλά το τείχος είναι ανθρωπίνως αδύνατο να γίνει ορατό με γυμνό οφθαλμό από τόσο μεγάλη απόσταση.
Ακόμη και το αν το Σινικό τείχος είναι ορατό από τροχιά γύρω από τη Γη είναι αμφισβητήσιμο. Ένας αστροναύτης ανέφερε ότι "μπορούμε να δούμε πράγματα τόσο μικρά όσο τα αεροδρόμια, αλλά το Σινικό τείχος είναι σχεδόν αόρατο από απόσταση μεγαλύτερη των 180 μιλίων (290 χλμ)." Ο αστροναύτης Γουήλιαμ Πογκ πίστεψε ότι το είχε δει από το Σκάιλαμπ αλλά με μία προσεκτικότερη ματιά διαπίστωσε ότι έβλεπε το μεγάλο κανάλι κοντά στο Πεκίνο. Συνέχεια επισήμανε το τείχος χρησιμοποιώντας διόπτρες, αλλά είπε ότι "δεν ήταν ορατό στο γυμνό μάτι." Ένας άλλος αστροναύτης είπε ότι καμία ανθρώπινη δομή δεν ήταν ορατή σε μια απόσταση μερικών χιλιάδων μιλίων. Ο κινέζος αστροναύτης Γιανγκ Λιγουέι ανέφερε ότι δεν μπόρεσε να δει καθόλου το τείχος.
Ωστόσο, από τη χαμηλή τροχιά γύρω από τη Γη, χίλιες φορές πιο κοντά στη Γη από ό,τι στη Σελήνη, το Τείχος μπορεί να είναι ορατό μόνο όμως υπό ευνοϊκές συνθήκες. Άλλωστε, το πλάτος του είναι μόνο λίγα μέτρα, είναι δηλαδή πιο στενό από τους αυτοκινητόδρομους και επιπλέον έχει σχεδόν το ίδιο χρώμα με το έδαφος που το περιβάλλει.
Ο βετεράνος Αμερικάνος αστροναύτης Τζιν Κέρναν έχει δηλώσει: "Σε τροχιά 160 - 320 χιλιομέτρων, το μεγάλο τείχος της Κίνας είναι, πράγματι, ορατό στο γυμνό μάτι." Ο Εντ Λού επιστήμονας στο διεθνή διαστημικό σταθμό, προσθέτει ότι, "... είναι λιγότερο ορατό από πολλά άλλα αντικείμενα. Και πρέπει να ξέρετε πού να κοιτάξετε." Ο Ληρόι Τσιάο, ένας κινεζο-αμερικανός αστροναύτης, δήλωσε σε καθημερινή εφημερίδα της Κίνας ότι πρόσφατες φωτογραφίες που λήφθηκαν από τον διεθνή διαστημικό σταθμό φαίνεται να επιβεβαιώνουν ότι το Σινικό τείχος μπορεί τελικά να γίνει ορατό με γυμνό μάτι υπό ορισμένους ευνοϊκούς όρους και εάν κανείς ξέρει ακριβώς πού να κοιτάξει.
Υπάρχει μια από μακρού υφιστάμενη διαφωνία σχετικά με το πόσο ορατό είναι το τείχος από το διάστημα.
Το 1938 ο Χαλιμπάρτον Ρίτσαρντ στο δεύτερο βιβλίο των θαυμάτων έγραψε ότι το τείχος είναι το μόνο ανθρώπινο κατασκεύασμα που είναι ορατό από τη Σελήνη. Αυτός ο μύθος έχει διαδοθεί ευρέως, και έχει γίνει ένας από τους γνωστότερους αστικούς μύθους, ενώ μερικές φορές έχει γραφτεί ακόμα και σε σχολικά εγχειρίδια. Στην πραγματικότητα απλά το τείχος είναι ανθρωπίνως αδύνατο να γίνει ορατό με γυμνό οφθαλμό από τόσο μεγάλη απόσταση.
Ακόμη και το αν το Σινικό τείχος είναι ορατό από τροχιά γύρω από τη Γη είναι αμφισβητήσιμο. Ένας αστροναύτης ανέφερε ότι "μπορούμε να δούμε πράγματα τόσο μικρά όσο τα αεροδρόμια, αλλά το Σινικό τείχος είναι σχεδόν αόρατο από απόσταση μεγαλύτερη των 180 μιλίων (290 χλμ)." Ο αστροναύτης Γουήλιαμ Πογκ πίστεψε ότι το είχε δει από το Σκάιλαμπ αλλά με μία προσεκτικότερη ματιά διαπίστωσε ότι έβλεπε το μεγάλο κανάλι κοντά στο Πεκίνο. Συνέχεια επισήμανε το τείχος χρησιμοποιώντας διόπτρες, αλλά είπε ότι "δεν ήταν ορατό στο γυμνό μάτι." Ένας άλλος αστροναύτης είπε ότι καμία ανθρώπινη δομή δεν ήταν ορατή σε μια απόσταση μερικών χιλιάδων μιλίων. Ο κινέζος αστροναύτης Γιανγκ Λιγουέι ανέφερε ότι δεν μπόρεσε να δει καθόλου το τείχος.
Ωστόσο, από τη χαμηλή τροχιά γύρω από τη Γη, χίλιες φορές πιο κοντά στη Γη από ό,τι στη Σελήνη, το Τείχος μπορεί να είναι ορατό μόνο όμως υπό ευνοϊκές συνθήκες. Άλλωστε, το πλάτος του είναι μόνο λίγα μέτρα, είναι δηλαδή πιο στενό από τους αυτοκινητόδρομους και επιπλέον έχει σχεδόν το ίδιο χρώμα με το έδαφος που το περιβάλλει.
Ο βετεράνος Αμερικάνος αστροναύτης Τζιν Κέρναν έχει δηλώσει: "Σε τροχιά 160 - 320 χιλιομέτρων, το μεγάλο τείχος της Κίνας είναι, πράγματι, ορατό στο γυμνό μάτι." Ο Εντ Λού επιστήμονας στο διεθνή διαστημικό σταθμό, προσθέτει ότι, "... είναι λιγότερο ορατό από πολλά άλλα αντικείμενα. Και πρέπει να ξέρετε πού να κοιτάξετε." Ο Ληρόι Τσιάο, ένας κινεζο-αμερικανός αστροναύτης, δήλωσε σε καθημερινή εφημερίδα της Κίνας ότι πρόσφατες φωτογραφίες που λήφθηκαν από τον διεθνή διαστημικό σταθμό φαίνεται να επιβεβαιώνουν ότι το Σινικό τείχος μπορεί τελικά να γίνει ορατό με γυμνό μάτι υπό ορισμένους ευνοϊκούς όρους και εάν κανείς ξέρει ακριβώς πού να κοιτάξει.
Επισκέπτης
Κρόνος
Ο Κρόνος είναι ο έκτος πλανήτης από τον Ήλιο και ο δεύτερος μεγαλύτερος του Ηλιακού Συστήματος μετά το Δία, με διάμετρο στον ισημερινό του 120.660 χιλιόμετρα. Για αιώνες τον θεωρούσαν τον τελευταίο (εξώτατο) πλανήτη του Ηλιακού Συστήματος, καθώς είναι γνωστός από την αρχαιότητα. Πολλά από αυτά που σήμερα γνωρίζουμε για τον πλανήτη και τους δορυφόρους του, μας έγιναν γνωστά από την εξερεύνηση των Βόγιατζερ 1 και 2 το 1980-81. Από το 2004, η διαστημοσυσκευή Cassini βρίσκεται σε τροχιά γύρω απ' τον πλανήτη, μελετώντας τον διεξοδικά.
Ο Κρόνος ανήκει στους λεγόμενους γίγαντες αερίων, στους εξωτερικούς δηλαδή πλανήτες του Ηλιακού Συστήματος που αποτελούνται από ένα μικρό βραχώδη πυρήνα (στο μέγεθος της Γης περίπου) που σκεπάζεται από τεράστιες μάζες αερίων. Παρά το μέγεθός του, η πυκνότητά του είναι χαμηλότερη από αυτή του Δία και από αυτή του νερού· αν υπήρχε μια δεξαμενή αρκετά μεγάλη ώστε να μπει μέσα ο Κρόνος, τότε θα επέπλεε. Όπως και ο Δίας, έτσι και ο Κρόνος ακτινοβολεί περισσότερη ενέργεια από αυτή που παίρνει από τον Ήλιο. Το φαινόμενο αυτό πιθανώς οφείλεται στις κινήσεις του υδρογόνου και του ήλιου στο εσωτερικό του. Κάθε τριάντα χρόνια μια μεγάλη καταιγίδα, γνωστή με το όνομα Μεγάλη Λευκή Κηλίδα, καλύπτει ένα μέρος της επιφάνειάς του.
Οι πόλοι του Κρόνου είναι εμφανώς συμπιεσμένοι και αυτό οφείλεται στην πολύ γρήγορη περιστροφή του πλανήτη γύρω από τον άξονά του. Η περιστροφή των αερίων που σκεπάζουν τον πλανήτη δεν γίνεται ομοιόμορφα. Η περιστροφή των περιοχών στον ισημερινό διαρκεί 10 ώρες και 14 λεπτά και αυτή των υπόλοιπων περιοχών 10 ώρες και 39 λεπτά, ενώ μια πλήρης περιστροφή του πλανήτη γύρω από τον Ήλιο διαρκεί 29,5 χρόνια. Η ατμόσφαιρά του αποτελείται κυρίως από υδρογόνο και σε ελάχιστες ποσότητες ήλιο και μεθάνιο.
Έχει επιβεβαιωθεί η ύπαρξη 60 δορυφόρων διαφόρων μεγεθών σε τροχιά γύρω από τον Κρόνο, 48 από τους οποίους έχουν λάβει ονόματα. Ο μεγαλύτερος από αυτούς είναι ο Τιτάνας που είναι ο δεύτερος μεγαλύτερος δορυφόρος στο Ηλιακό Σύστημα και ο μοναδικός με πυκνή ατμόσφαιρα (αποτελούμενη από υδρογονάνθρακες και άζωτο). Είναι μεγαλύτερος και από τον πλανήτη Ερμή.
Ονόματα μερικών από τους υπόλοιπους δορυφόρους είναι : Άτλας, Επιμηθέας, Ιανός, Μίμας , Εγκέλαδος, Τηθύς, Τελεστώ, Καλυψώ, Διώνη, Ρέα, Υπερίωνας, Ιαπετός, Φοίβη, Πανδώρα, Ελένη, Προμηθέας, Πάνας.
Οι εντυπωσιακοί δακτύλιοι γύρω από τον Κρόνο, τον κάνουν έναν από τους ομορφότερους πλανήτες. Παρατηρήθηκαν για πρώτη φορά από τον Γαλιλαίο, ο οποίος, μη μπορώντας να εξηγήσει αυτό που έβλεπε, νόμισε ότι ο Κρόνος αποτελείται από τρία σώματα. Οι δακτύλιοι χωρίζονται σε πολλές περιοχές με κενά ανάμεσά τους. Οι πιο εμφανείς περιοχές, οι δακτύλιοι Α και Β είναι και οι πιο φωτεινοί και οι δακτύλιοι C που είναι πιο αχνοί. Το γνωστότερο χώρισμα δακτυλίων είναι το χώρισμα Κασσίνι που χωρίζει τους Α από τους Β δακτύλιους. Το ανακάλυψε ο Τζιοβάννι Κασσίνι to 1675 και του έδωσε το όνομά του. Το 1837 ο αστρονόμος Γιόχαν Ένκε, παρατήρησε ένα μικρότερο χώρισμα στη μέση περίπου των δακτυλίων A το οποίο και πήρε το όνομά του (χώρισμα Ένκε).
Η προέλευση των δακτυλίων είναι άγνωστη. Πιστεύεται ότι δημιουργήθηκαν από μεγάλους δορυφόρους (φεγγάρια) που περιστρέφονταν γύρω από τον πλανήτη και θρυμματίστηκαν από την πρόσκρουσή τους με κομήτες και μετεωροειδείς. Η σύνθεση των δακτυλίων δεν μας είναι γνωστή, αλλά δείχνουν να έχουν σημαντικές ποσότητες πάγου νερού. Κομμάτια πάγου δείχνουν να περιστρέφονται μαζί με θραύσματα μετάλλων, κόκκους σκόνης και κομμάτια βράχων. Τελευταία έχει παρατηρηθεί ότι οι δακτύλιοι είναι σχετικά ασταθείς στην πυκνότητα και την περιστροφή τους, κι αυτό σημαίνει αφενός ότι δημιουργήθηκαν σχετικά «πρόσφατα» (μιλώντας με αστρονομικές χρονικές κλίμακες) και αφετέρου ότι κάποια στιγμή θα διαλυθούν.
Ο Κρόνος είναι ο έκτος πλανήτης από τον Ήλιο και ο δεύτερος μεγαλύτερος του Ηλιακού Συστήματος μετά το Δία, με διάμετρο στον ισημερινό του 120.660 χιλιόμετρα. Για αιώνες τον θεωρούσαν τον τελευταίο (εξώτατο) πλανήτη του Ηλιακού Συστήματος, καθώς είναι γνωστός από την αρχαιότητα. Πολλά από αυτά που σήμερα γνωρίζουμε για τον πλανήτη και τους δορυφόρους του, μας έγιναν γνωστά από την εξερεύνηση των Βόγιατζερ 1 και 2 το 1980-81. Από το 2004, η διαστημοσυσκευή Cassini βρίσκεται σε τροχιά γύρω απ' τον πλανήτη, μελετώντας τον διεξοδικά.
Ο Κρόνος ανήκει στους λεγόμενους γίγαντες αερίων, στους εξωτερικούς δηλαδή πλανήτες του Ηλιακού Συστήματος που αποτελούνται από ένα μικρό βραχώδη πυρήνα (στο μέγεθος της Γης περίπου) που σκεπάζεται από τεράστιες μάζες αερίων. Παρά το μέγεθός του, η πυκνότητά του είναι χαμηλότερη από αυτή του Δία και από αυτή του νερού· αν υπήρχε μια δεξαμενή αρκετά μεγάλη ώστε να μπει μέσα ο Κρόνος, τότε θα επέπλεε. Όπως και ο Δίας, έτσι και ο Κρόνος ακτινοβολεί περισσότερη ενέργεια από αυτή που παίρνει από τον Ήλιο. Το φαινόμενο αυτό πιθανώς οφείλεται στις κινήσεις του υδρογόνου και του ήλιου στο εσωτερικό του. Κάθε τριάντα χρόνια μια μεγάλη καταιγίδα, γνωστή με το όνομα Μεγάλη Λευκή Κηλίδα, καλύπτει ένα μέρος της επιφάνειάς του.
Οι πόλοι του Κρόνου είναι εμφανώς συμπιεσμένοι και αυτό οφείλεται στην πολύ γρήγορη περιστροφή του πλανήτη γύρω από τον άξονά του. Η περιστροφή των αερίων που σκεπάζουν τον πλανήτη δεν γίνεται ομοιόμορφα. Η περιστροφή των περιοχών στον ισημερινό διαρκεί 10 ώρες και 14 λεπτά και αυτή των υπόλοιπων περιοχών 10 ώρες και 39 λεπτά, ενώ μια πλήρης περιστροφή του πλανήτη γύρω από τον Ήλιο διαρκεί 29,5 χρόνια. Η ατμόσφαιρά του αποτελείται κυρίως από υδρογόνο και σε ελάχιστες ποσότητες ήλιο και μεθάνιο.
Έχει επιβεβαιωθεί η ύπαρξη 60 δορυφόρων διαφόρων μεγεθών σε τροχιά γύρω από τον Κρόνο, 48 από τους οποίους έχουν λάβει ονόματα. Ο μεγαλύτερος από αυτούς είναι ο Τιτάνας που είναι ο δεύτερος μεγαλύτερος δορυφόρος στο Ηλιακό Σύστημα και ο μοναδικός με πυκνή ατμόσφαιρα (αποτελούμενη από υδρογονάνθρακες και άζωτο). Είναι μεγαλύτερος και από τον πλανήτη Ερμή.
Ονόματα μερικών από τους υπόλοιπους δορυφόρους είναι : Άτλας, Επιμηθέας, Ιανός, Μίμας , Εγκέλαδος, Τηθύς, Τελεστώ, Καλυψώ, Διώνη, Ρέα, Υπερίωνας, Ιαπετός, Φοίβη, Πανδώρα, Ελένη, Προμηθέας, Πάνας.
Οι εντυπωσιακοί δακτύλιοι γύρω από τον Κρόνο, τον κάνουν έναν από τους ομορφότερους πλανήτες. Παρατηρήθηκαν για πρώτη φορά από τον Γαλιλαίο, ο οποίος, μη μπορώντας να εξηγήσει αυτό που έβλεπε, νόμισε ότι ο Κρόνος αποτελείται από τρία σώματα. Οι δακτύλιοι χωρίζονται σε πολλές περιοχές με κενά ανάμεσά τους. Οι πιο εμφανείς περιοχές, οι δακτύλιοι Α και Β είναι και οι πιο φωτεινοί και οι δακτύλιοι C που είναι πιο αχνοί. Το γνωστότερο χώρισμα δακτυλίων είναι το χώρισμα Κασσίνι που χωρίζει τους Α από τους Β δακτύλιους. Το ανακάλυψε ο Τζιοβάννι Κασσίνι to 1675 και του έδωσε το όνομά του. Το 1837 ο αστρονόμος Γιόχαν Ένκε, παρατήρησε ένα μικρότερο χώρισμα στη μέση περίπου των δακτυλίων A το οποίο και πήρε το όνομά του (χώρισμα Ένκε).
Η προέλευση των δακτυλίων είναι άγνωστη. Πιστεύεται ότι δημιουργήθηκαν από μεγάλους δορυφόρους (φεγγάρια) που περιστρέφονταν γύρω από τον πλανήτη και θρυμματίστηκαν από την πρόσκρουσή τους με κομήτες και μετεωροειδείς. Η σύνθεση των δακτυλίων δεν μας είναι γνωστή, αλλά δείχνουν να έχουν σημαντικές ποσότητες πάγου νερού. Κομμάτια πάγου δείχνουν να περιστρέφονται μαζί με θραύσματα μετάλλων, κόκκους σκόνης και κομμάτια βράχων. Τελευταία έχει παρατηρηθεί ότι οι δακτύλιοι είναι σχετικά ασταθείς στην πυκνότητα και την περιστροφή τους, κι αυτό σημαίνει αφενός ότι δημιουργήθηκαν σχετικά «πρόσφατα» (μιλώντας με αστρονομικές χρονικές κλίμακες) και αφετέρου ότι κάποια στιγμή θα διαλυθούν.
Επισκέπτης
Ουρανός
O Ουρανός είναι ο έβδομος σε απόσταση απο τον Ήλιο πλανήτης του Ηλιακού Συστήματος. Δεν είναι εύκολα ορατός με γυμνό μάτι από τη γη!
Ο πλανήτης Ουρανός ανακαλύφθηκε το 1781 από τον Βρετανό αστρονόμο William Herschel. Για τη φύση της ατμόσφαιρας και τη γεωλογία του δόθηκαν πολύ χρήσιμες πληροφορίες από το διαστημόπλοιο της NASA Voyager 2, το οποίο έφτασε σε απόσταση 81.500 km από την κορυφή των νεφών του πλανήτη, στις 24 Ιανουαρίου 1986. Γενικές πληροφορίες:Ο Ουρανός είναι ένας μεγάλος πλανήτης, μόλις ορατός με γυμνό μάτι. Η μεγάλη γωνία που σχηματίζει ο άξονας περιστροφής του, 98μοίρες, (σχεδόν οριζόντιος), του προσδίδει ένα μοναδικό χαρακτηριστικό στο Ηλιακό σύστημα. Το αποτέλεσμα στο <<ημερολόγιο>> του Ουρανού είναι ότι κάθε πόλος έχει πολύ μεγάλη περίοδο νύκτας και μια πολύ μεγάλη περίοδο ημέρας, 21 γήινα έτη. Το 1977 ανακαλύφθηκε ότι ο Ουρανός έχει ένα σύστημα από δακτυλίους και ο Βόγιατζερ 2, κατά τη διάρκεια της πτήσης δίπλα του τον Ιανουάριο του 1986, ανακάλυψε 10 ακόμη δορυφόρους του, ανεβάζοντας τον αριθμό τους στους 15. Όλοι οι δακτύλιοι και οι δορυφόροι βρίσκονται σχεδόν στο ίδιο επίπεδο, στο επίπεδο του Ισημερινού του. Οι περισσότερες γνώσεις μας για τον Ουρανό προέρχονται από τον Βόγιατζερ 2. Έχει έναν πετρώδη πυρήνα, στο μέγεθος της Γης, που καλύπτεται από έναν πολύ βαθύ ωκεανό υπέρθερμου νερού, ο οποίος περιβάλλεται από μια ατμόσφαιρα που αποτελείτε από υδρογόνο και ήλιο.
Ο Ουρανός απέχει κατα μέσο όρο 2.870 εκατομμύρια χιλιόμετρα από τον Ήλιο. Η τροχιά της περιφοράς του Ουρανού γύρω από τον `Ηλιο είναι ελλειπτική, με εκκεντρότητα 4,61%. Η περίοδος περιφοράς του είναι 84,01 γήινα έτη. Η περίοδος περιστροφής γύρω από τον άξονά του είναι 17,9 ώρες. Η ελάχιστη απόστασή του από τη γη είναι 2,57 δισεκατομμύρια χιλιόμετρα.
Ο Ουρανός είναι ο τέταρτος σε μάζα πλανήτης του Ηλιακού Συστήματος με μάζα 8,68·1025 kg (14,5 φορές αυτής της Γης). Η μέση πυκνότητά του είναι 1270 kg/m3. Η διάμετρός του είναι 54.188 km.
Ο Ουρανός έχει τουλάχιστον 27 δορυφόρους. Οι πρώτοι τέσσερις δορυφόροι ανακαλύφθηκαν τον 18ο και 19ο αιώνα από τους αστρονόμους W. Herschel και W. Lassel. Ένας ακόμα ανακαλύφθηκε από τον G. Kuiper το 1948. Άλλοι δέκα δορυφόροι ανακαλύφθηκαν με τη διέλευση του Voyager 2 το 1986. Από τότε συνεχώς ανακαλύπτονται νέοι δορυφόροι αυτού του πλανήτη από παρατηρητήρια στη Γη. Οι δορυφόροι του Ουρανού παίρνουν τα ονόματά τους από τους ήρωες των θεατρικών έργων του Σαίξπηρ. Αρκετοί από τους δορυφόρους του Ουρανού παρουσιάζουν ιδιομορφίες που τους κάνουν εξαιρετικά ενδιαφέροντες για τους ειδικούς επιστήμονες.
O Ουρανός είναι ο έβδομος σε απόσταση απο τον Ήλιο πλανήτης του Ηλιακού Συστήματος. Δεν είναι εύκολα ορατός με γυμνό μάτι από τη γη!
Ο πλανήτης Ουρανός ανακαλύφθηκε το 1781 από τον Βρετανό αστρονόμο William Herschel. Για τη φύση της ατμόσφαιρας και τη γεωλογία του δόθηκαν πολύ χρήσιμες πληροφορίες από το διαστημόπλοιο της NASA Voyager 2, το οποίο έφτασε σε απόσταση 81.500 km από την κορυφή των νεφών του πλανήτη, στις 24 Ιανουαρίου 1986. Γενικές πληροφορίες:Ο Ουρανός είναι ένας μεγάλος πλανήτης, μόλις ορατός με γυμνό μάτι. Η μεγάλη γωνία που σχηματίζει ο άξονας περιστροφής του, 98μοίρες, (σχεδόν οριζόντιος), του προσδίδει ένα μοναδικό χαρακτηριστικό στο Ηλιακό σύστημα. Το αποτέλεσμα στο <<ημερολόγιο>> του Ουρανού είναι ότι κάθε πόλος έχει πολύ μεγάλη περίοδο νύκτας και μια πολύ μεγάλη περίοδο ημέρας, 21 γήινα έτη. Το 1977 ανακαλύφθηκε ότι ο Ουρανός έχει ένα σύστημα από δακτυλίους και ο Βόγιατζερ 2, κατά τη διάρκεια της πτήσης δίπλα του τον Ιανουάριο του 1986, ανακάλυψε 10 ακόμη δορυφόρους του, ανεβάζοντας τον αριθμό τους στους 15. Όλοι οι δακτύλιοι και οι δορυφόροι βρίσκονται σχεδόν στο ίδιο επίπεδο, στο επίπεδο του Ισημερινού του. Οι περισσότερες γνώσεις μας για τον Ουρανό προέρχονται από τον Βόγιατζερ 2. Έχει έναν πετρώδη πυρήνα, στο μέγεθος της Γης, που καλύπτεται από έναν πολύ βαθύ ωκεανό υπέρθερμου νερού, ο οποίος περιβάλλεται από μια ατμόσφαιρα που αποτελείτε από υδρογόνο και ήλιο.
Ο Ουρανός απέχει κατα μέσο όρο 2.870 εκατομμύρια χιλιόμετρα από τον Ήλιο. Η τροχιά της περιφοράς του Ουρανού γύρω από τον `Ηλιο είναι ελλειπτική, με εκκεντρότητα 4,61%. Η περίοδος περιφοράς του είναι 84,01 γήινα έτη. Η περίοδος περιστροφής γύρω από τον άξονά του είναι 17,9 ώρες. Η ελάχιστη απόστασή του από τη γη είναι 2,57 δισεκατομμύρια χιλιόμετρα.
Ο Ουρανός είναι ο τέταρτος σε μάζα πλανήτης του Ηλιακού Συστήματος με μάζα 8,68·1025 kg (14,5 φορές αυτής της Γης). Η μέση πυκνότητά του είναι 1270 kg/m3. Η διάμετρός του είναι 54.188 km.
Ο Ουρανός έχει τουλάχιστον 27 δορυφόρους. Οι πρώτοι τέσσερις δορυφόροι ανακαλύφθηκαν τον 18ο και 19ο αιώνα από τους αστρονόμους W. Herschel και W. Lassel. Ένας ακόμα ανακαλύφθηκε από τον G. Kuiper το 1948. Άλλοι δέκα δορυφόροι ανακαλύφθηκαν με τη διέλευση του Voyager 2 το 1986. Από τότε συνεχώς ανακαλύπτονται νέοι δορυφόροι αυτού του πλανήτη από παρατηρητήρια στη Γη. Οι δορυφόροι του Ουρανού παίρνουν τα ονόματά τους από τους ήρωες των θεατρικών έργων του Σαίξπηρ. Αρκετοί από τους δορυφόρους του Ουρανού παρουσιάζουν ιδιομορφίες που τους κάνουν εξαιρετικά ενδιαφέροντες για τους ειδικούς επιστήμονες.
Επισκέπτης
Ποσειδώνας
Ο Ποσειδώνας είναι ο όγδοος κατά σειρά απόστασης από τον ήλιο, πλανήτης του Ηλιακού Συστήματος. Δεν είναι ορατός με γυμνό μάτι, ενώ αν παρατηρηθεί με ισχυρό τηλεσκόπιο μοιάζει με πράσινο δίσκο. Στην αστρονομία συμβολίζεται με την τρίαινα
Ανακαλύφθηκε θεωρητικά, πριν παρατηρηθεί με τηλεσκόπιο, λόγω των βαρυτικών του επιδράσεων, (παρέλξεις) που ασκούσε στον Ουρανό το 1843. Ο Γάλλος μαθηματικός αστρονόμος Λεβεριέ (Urbain Leverrier) (1811-1877) του αστεροσκοπείου των Παρισίων, υπολόγισε θεωρητικά και υπέδειξε την ακριβή θέση στην οποία έπερεπε να βρίσκεται ένας άγνωστος πλανήτης, όπου και πράγματι βρέθηκε (παρατηρήθηκε) και καταγράφηκε στις 23 Σεπτεμβρίου του 1846 από τον Γερμανό αστρονόμο Γκάλε (Johan Galle) του αστεροσκοπείου του Βερολίνου.
Η διάμετρός του είναι περίπου 3,5 φορές μεγαλύτερη από αυτή της Γης, ενώ ο όγκος του είναι ίσος με 42 γήινους όγκους. Αντίθετα η πυκνότητα του είναι μικρή και για αυτόν τον λόγο η μάζα του είναι 17 φορές μεγαλύτερη από τη μάζα της Γης. Η επιτάχυνση της βαρύτητας στην επιφάνειά του φτάνει τα 13,47 m/sec2 .
Περιβάλλεται από πυκνή ατμόσφαιρα που αποτελείται κυρίως από μεθάνιο και υδρογόνο. Υπάρχει ακόμη και ήλιο, σε αναλογία πιθανότατα μικρότερη από 0,25:1 της συγκέντρωσης του υδρογόνου.Ο εντυπωσιακότερος σχηματισμός στην επιφάνεια του πλανήτη είναι η Μεγάλη Σκοτεινή Κηλίδα στο νότιο ημισφαίριο. Η Μεγάλη Σκοτεινή Κηλίδα είναι περίπου η μισή της Μεγάλης Ερυθρής Κηλίδας του Δία, με διάμετρο ίση με της Γης.
Το μαγνητικό πεδίο του Ποσειδώνα μοιάζει με του Ουρανού και έχει παράξενο προσανατολισμό. Ο άξονας του μαγνητικού πεδίου σχηματίζει γωνία περίπου 50° με τον άξονα περιστροφής του πλανήτη. Ο λόγος της μεγάλης αυτής απόκλισης δεν είναι ακόμη γνωστός. Η ένταση του μαγνητικού πεδίου είναι περίπου ίση με το 1/5 της έντασης του γήινου μαγνητικού πεδίου. Το μαγνητικό πεδίο πιθανόν να δημιουργείται από κινήσεις αγώγιμου υλικού (ίσως νερού) στα μεσαία στρώματά του
Ο Ποσειδώνας, μέχρι σήμερα, έχει 13 γνωστούς δορυφόρους: Τα ονόματα των οποίων είναι τα εξής: Ναϊάδα, Θάλασσα, Δέσποινα, Γαλάτεια, Λάρισσα, Πρωτέας, Τρίτωνας, Νηρηίδα, Αλιμήδη, Σαώ, Λαομέδεια, Ψαμάθη, Νησώ.
Ο Ποσειδώνας είναι ο όγδοος κατά σειρά απόστασης από τον ήλιο, πλανήτης του Ηλιακού Συστήματος. Δεν είναι ορατός με γυμνό μάτι, ενώ αν παρατηρηθεί με ισχυρό τηλεσκόπιο μοιάζει με πράσινο δίσκο. Στην αστρονομία συμβολίζεται με την τρίαινα
Ανακαλύφθηκε θεωρητικά, πριν παρατηρηθεί με τηλεσκόπιο, λόγω των βαρυτικών του επιδράσεων, (παρέλξεις) που ασκούσε στον Ουρανό το 1843. Ο Γάλλος μαθηματικός αστρονόμος Λεβεριέ (Urbain Leverrier) (1811-1877) του αστεροσκοπείου των Παρισίων, υπολόγισε θεωρητικά και υπέδειξε την ακριβή θέση στην οποία έπερεπε να βρίσκεται ένας άγνωστος πλανήτης, όπου και πράγματι βρέθηκε (παρατηρήθηκε) και καταγράφηκε στις 23 Σεπτεμβρίου του 1846 από τον Γερμανό αστρονόμο Γκάλε (Johan Galle) του αστεροσκοπείου του Βερολίνου.
Η διάμετρός του είναι περίπου 3,5 φορές μεγαλύτερη από αυτή της Γης, ενώ ο όγκος του είναι ίσος με 42 γήινους όγκους. Αντίθετα η πυκνότητα του είναι μικρή και για αυτόν τον λόγο η μάζα του είναι 17 φορές μεγαλύτερη από τη μάζα της Γης. Η επιτάχυνση της βαρύτητας στην επιφάνειά του φτάνει τα 13,47 m/sec2 .
Περιβάλλεται από πυκνή ατμόσφαιρα που αποτελείται κυρίως από μεθάνιο και υδρογόνο. Υπάρχει ακόμη και ήλιο, σε αναλογία πιθανότατα μικρότερη από 0,25:1 της συγκέντρωσης του υδρογόνου.Ο εντυπωσιακότερος σχηματισμός στην επιφάνεια του πλανήτη είναι η Μεγάλη Σκοτεινή Κηλίδα στο νότιο ημισφαίριο. Η Μεγάλη Σκοτεινή Κηλίδα είναι περίπου η μισή της Μεγάλης Ερυθρής Κηλίδας του Δία, με διάμετρο ίση με της Γης.
Το μαγνητικό πεδίο του Ποσειδώνα μοιάζει με του Ουρανού και έχει παράξενο προσανατολισμό. Ο άξονας του μαγνητικού πεδίου σχηματίζει γωνία περίπου 50° με τον άξονα περιστροφής του πλανήτη. Ο λόγος της μεγάλης αυτής απόκλισης δεν είναι ακόμη γνωστός. Η ένταση του μαγνητικού πεδίου είναι περίπου ίση με το 1/5 της έντασης του γήινου μαγνητικού πεδίου. Το μαγνητικό πεδίο πιθανόν να δημιουργείται από κινήσεις αγώγιμου υλικού (ίσως νερού) στα μεσαία στρώματά του
Ο Ποσειδώνας, μέχρι σήμερα, έχει 13 γνωστούς δορυφόρους: Τα ονόματα των οποίων είναι τα εξής: Ναϊάδα, Θάλασσα, Δέσποινα, Γαλάτεια, Λάρισσα, Πρωτέας, Τρίτωνας, Νηρηίδα, Αλιμήδη, Σαώ, Λαομέδεια, Ψαμάθη, Νησώ.
Επισκέπτης
Πλούτωνας
Ο Πλούτωνας, που βρίσκεται στις 39,5 AU, είναι ο μικρότερος απ' τους πλανήτες (με διάμετρο περίπου τη μισή της Γης) και αυτός για τον οποίο έχουμε τα λιγότερα στοιχεία. Αποτελεί διπλό σύστημα με το δορυφόρο του Χάροντα. Τα τελευταία χρόνια από μερικούς επιστήμονες ο Πλούτωνας δεν θεωρείται πλανήτης, μιας και στη Ζώνη Kuiper έχουν ανακαλυφθεί σώματα του ίδιου ή και μεγαλύτερου μεγέθους απ' αυτόν με πολύ χαμηλές θερμοκρασίες.
Ο ιδρυτής του αστεροσκοπείου του Flagstaff της Αριζόνας Λόουελ (P. Lowell 1855-1916) είχε υπολογίσει τη θέση, στην οποία θα έπρεπε να βρίσκεται ο Πλούτωνας από τις παρέλξεις που ασκούσε στον Ποσειδώνα. Πράγματι στις 21 Ιανουαρίου του 1930 ανακαλύφθηκε φωτογραφικά ως τελευταίος πλανήτης από τον Αμερικανό αστρoνόμο Κλάϊντ Τόμπω (Cl. Tombaugh). Ο Πλούτωνας μαζί με το δορυφόρο του, Χάροντα αποτελεί διπλό σύστημα, ενώ το 2006 ανακαλύφθηκαν κι άλλοι δυο μικροί δορυφόροι σε τροχιά γύρω του. Τον Ιούνιο του 2006, οι δυο αυτοί δορυφόροι ονομάστηκαν Νύχτα, από τη μυθολογική οντότητα Νύχτα, μητέρα του Πλούτωνα, και Ύδρα, από το εννιακέφαλο τέρας, φύλακα του Κάτω Κόσμου. Επειδή όμως υπάρχει ήδη αστεροειδής ονόματι Νυξ (δηλαδή Νύχτα), αποφάσισαν να χρησιμοποιούν τη λίγο διαφορετική ορθογραφία Nix (Νιξ) στα αγγλικά για το δορυφόρο του Πλούτωνα.
Η μέση απόσταση του Πλούτωνα από τον Ήλιο είναι 39,5 α.μ. δηλαδή περίπου 6 δισεκ. χλμ., η δε περιφορά του γύρω από τον Ήλιο συμπληρώνεται σε 248 γήινα έτη. Εν τούτοις λόγω της μεγάλης εκκεντρότητας της τροχιάς του, η μεγαλύτερη των πλανητών, ο Πλούτωνας εις μεν το περιήλιο πλησιάζει τον Ήλιο περισότερο από τον Ποσειδώνα, περίπου σε απόσταση 4,5 δισεκ. χλμ., εις δε το αφήλιο απομκρύνεται του Ηλίου σε απόσταση περίπου 7,4 δισεκ. χλμ. Εξ άλλου η τροχιά του Πλούτωνα παρουσιάζει και τη μεγαλύτερη κλίση ως προς την ελλειπτική, δηλαδή ίση με 17° περίπου.
Ο Πλούτωνας φαίνεται ως αστέρας 14,5 μεγέθους η πραγματική του διάμετρος ισούται με 6.850 χλμ., δηλαδή με το 0,54 περίπου της Γης. Η μάζα του το πιθανότερο είναι ίση προς τα 0,9 της γήινης, ενώ η πυκνότητά του περίπου εξαπλάσια.
Δεν είναι τίποτα το βέβαιο προς τη φυσική του κατάσταση. Στη μέση απόστασή του από τον Ήλιο, 40 φορές μεγαλύτερη από εκείνη της Γης, θα δέχεται και 402 = 1600 φορές μικρότερη ποσότητα θερμότητας και φωτός από ότι δέχεται η Γη, η δε θερμοκρασία του στην επιφάνειά του υπολογίζεται στους -220° C.
Η ανακάλυψη, τα τελευταία χρόνια, σωμάτων με μέγεθος ίσο ή και μεγαλύτερο του Πλούτωνα στη Ζώνη του Kuiper γέννησε αμφιβολίες για το κατά πόσον ο Πλούτωνας πρέπει πλέον να θεωρείται πλανήτης. Το 2006 η Διεθνής Αστρονομική Ένωση αποφάσισε να μη θεωρείται πλανήτης ο Πλούτωνας αλλά μάλλον πλανήτης νάνος.[1][2][3][4] Δεν είναι βέβαιο ότι ο Πλούτωνας σχηματίστηκε ως πλανήτης την ίδια περίοδο που σχηματίστηκαν οι υπόλοιποι πλανήτες του Ηλιακού συστήματος.Η μάζα του είναι μικρότερη από αυτή της Σελήνης. Το 1978 ανακαλύφθηκε ο δορυφόρος του Πλούτωνα Χάρων και από τότε το ζεύγος Πλούτων-Χάρων θεωρείται ως ένας διπλός πλανήτης, και όχι ένας πλανήτης και ο δορυφόρος του. Κατα την περίοδο 1987-1989 ο Πλούτων και ο Χάρων βρίσκονται συνεχώς σε θέσεις έκλειψης και δεν είναι δυνατον να παρατηρηθούν και οι δύο από τη Γη. Ο Πλούτων πιθανόν αποτελείται από πετρώματα και πάγο και έχει αραιή ατμόσφαιρα. Η επιφάνειά του καλύπτεται από ένα στρώμα παγωμένου μεθανίου.
Ο Πλούτωνας, που βρίσκεται στις 39,5 AU, είναι ο μικρότερος απ' τους πλανήτες (με διάμετρο περίπου τη μισή της Γης) και αυτός για τον οποίο έχουμε τα λιγότερα στοιχεία. Αποτελεί διπλό σύστημα με το δορυφόρο του Χάροντα. Τα τελευταία χρόνια από μερικούς επιστήμονες ο Πλούτωνας δεν θεωρείται πλανήτης, μιας και στη Ζώνη Kuiper έχουν ανακαλυφθεί σώματα του ίδιου ή και μεγαλύτερου μεγέθους απ' αυτόν με πολύ χαμηλές θερμοκρασίες.
Ο ιδρυτής του αστεροσκοπείου του Flagstaff της Αριζόνας Λόουελ (P. Lowell 1855-1916) είχε υπολογίσει τη θέση, στην οποία θα έπρεπε να βρίσκεται ο Πλούτωνας από τις παρέλξεις που ασκούσε στον Ποσειδώνα. Πράγματι στις 21 Ιανουαρίου του 1930 ανακαλύφθηκε φωτογραφικά ως τελευταίος πλανήτης από τον Αμερικανό αστρoνόμο Κλάϊντ Τόμπω (Cl. Tombaugh). Ο Πλούτωνας μαζί με το δορυφόρο του, Χάροντα αποτελεί διπλό σύστημα, ενώ το 2006 ανακαλύφθηκαν κι άλλοι δυο μικροί δορυφόροι σε τροχιά γύρω του. Τον Ιούνιο του 2006, οι δυο αυτοί δορυφόροι ονομάστηκαν Νύχτα, από τη μυθολογική οντότητα Νύχτα, μητέρα του Πλούτωνα, και Ύδρα, από το εννιακέφαλο τέρας, φύλακα του Κάτω Κόσμου. Επειδή όμως υπάρχει ήδη αστεροειδής ονόματι Νυξ (δηλαδή Νύχτα), αποφάσισαν να χρησιμοποιούν τη λίγο διαφορετική ορθογραφία Nix (Νιξ) στα αγγλικά για το δορυφόρο του Πλούτωνα.
Η μέση απόσταση του Πλούτωνα από τον Ήλιο είναι 39,5 α.μ. δηλαδή περίπου 6 δισεκ. χλμ., η δε περιφορά του γύρω από τον Ήλιο συμπληρώνεται σε 248 γήινα έτη. Εν τούτοις λόγω της μεγάλης εκκεντρότητας της τροχιάς του, η μεγαλύτερη των πλανητών, ο Πλούτωνας εις μεν το περιήλιο πλησιάζει τον Ήλιο περισότερο από τον Ποσειδώνα, περίπου σε απόσταση 4,5 δισεκ. χλμ., εις δε το αφήλιο απομκρύνεται του Ηλίου σε απόσταση περίπου 7,4 δισεκ. χλμ. Εξ άλλου η τροχιά του Πλούτωνα παρουσιάζει και τη μεγαλύτερη κλίση ως προς την ελλειπτική, δηλαδή ίση με 17° περίπου.
Ο Πλούτωνας φαίνεται ως αστέρας 14,5 μεγέθους η πραγματική του διάμετρος ισούται με 6.850 χλμ., δηλαδή με το 0,54 περίπου της Γης. Η μάζα του το πιθανότερο είναι ίση προς τα 0,9 της γήινης, ενώ η πυκνότητά του περίπου εξαπλάσια.
Δεν είναι τίποτα το βέβαιο προς τη φυσική του κατάσταση. Στη μέση απόστασή του από τον Ήλιο, 40 φορές μεγαλύτερη από εκείνη της Γης, θα δέχεται και 402 = 1600 φορές μικρότερη ποσότητα θερμότητας και φωτός από ότι δέχεται η Γη, η δε θερμοκρασία του στην επιφάνειά του υπολογίζεται στους -220° C.
Η ανακάλυψη, τα τελευταία χρόνια, σωμάτων με μέγεθος ίσο ή και μεγαλύτερο του Πλούτωνα στη Ζώνη του Kuiper γέννησε αμφιβολίες για το κατά πόσον ο Πλούτωνας πρέπει πλέον να θεωρείται πλανήτης. Το 2006 η Διεθνής Αστρονομική Ένωση αποφάσισε να μη θεωρείται πλανήτης ο Πλούτωνας αλλά μάλλον πλανήτης νάνος.[1][2][3][4] Δεν είναι βέβαιο ότι ο Πλούτωνας σχηματίστηκε ως πλανήτης την ίδια περίοδο που σχηματίστηκαν οι υπόλοιποι πλανήτες του Ηλιακού συστήματος.Η μάζα του είναι μικρότερη από αυτή της Σελήνης. Το 1978 ανακαλύφθηκε ο δορυφόρος του Πλούτωνα Χάρων και από τότε το ζεύγος Πλούτων-Χάρων θεωρείται ως ένας διπλός πλανήτης, και όχι ένας πλανήτης και ο δορυφόρος του. Κατα την περίοδο 1987-1989 ο Πλούτων και ο Χάρων βρίσκονται συνεχώς σε θέσεις έκλειψης και δεν είναι δυνατον να παρατηρηθούν και οι δύο από τη Γη. Ο Πλούτων πιθανόν αποτελείται από πετρώματα και πάγο και έχει αραιή ατμόσφαιρα. Η επιφάνειά του καλύπτεται από ένα στρώμα παγωμένου μεθανίου.
Επισκέπτης
Μέχρι ποιου σημείου μπορούμε να «γεμίσουμε» ένα δωμάτιο με φως
Το φως μπορεί να εκληφθεί κατά κάποιον τρόπο ως σωματίδια, και υπ’ αυτή την έννοια έχει νόημα το ερώτημα κατά πόσον ένα δωμάτιο μπορεί να γεμίσει με φως, ώστε να μην υπάρχει χώρος για άλλα φωτόνια. Στην πραγματικότητα όμως, δεν υπάρχουν όρια για το πόσο πολύ φως μπορεί να υπάρχει σε ένα συγκεκριμένο χώρο. Αυτό οφείλεται στο ότι τα φωτόνια είναι σωματίδια-φορείς δυνάμεων (μποζόνια) και αυτά τα σωματίδια έχουν εντελώς διαφορετικές κβαντομηχανικές ιδιότητες από τα σωματίδια ύλης (φερμιόνια), από τα οποία είναι φτιαγμένα τα άτομα.
Αν συμπιέσουμε ένα στερεό στοιχείο, σίδηρο για παράδειγμα, μπορούμε να φτάσουμε το πολύ σε μια πυκνότητα τάξης μεγέθους ενός τόνου ανά κυβικό εκατοστό –όσο τα ηλεκτρόνια του στοιχείου συνεχίζουν να υφίστανται–, αλλά τα σωματίδια-φορείς δυνάμεων μπορούν να στοιβάζονται απεριόριστα, απ’ όσο τουλάχιστον γνωρίζουμε. Αυτήν την αρχή αξιοποιεί το λέιζερ, το οποίο δημιουργεί μια εξαιρετικά υψηλής συγκέντρωσης ακτίνα φωτός.
Το φως μπορεί να εκληφθεί κατά κάποιον τρόπο ως σωματίδια, και υπ’ αυτή την έννοια έχει νόημα το ερώτημα κατά πόσον ένα δωμάτιο μπορεί να γεμίσει με φως, ώστε να μην υπάρχει χώρος για άλλα φωτόνια. Στην πραγματικότητα όμως, δεν υπάρχουν όρια για το πόσο πολύ φως μπορεί να υπάρχει σε ένα συγκεκριμένο χώρο. Αυτό οφείλεται στο ότι τα φωτόνια είναι σωματίδια-φορείς δυνάμεων (μποζόνια) και αυτά τα σωματίδια έχουν εντελώς διαφορετικές κβαντομηχανικές ιδιότητες από τα σωματίδια ύλης (φερμιόνια), από τα οποία είναι φτιαγμένα τα άτομα.
Αν συμπιέσουμε ένα στερεό στοιχείο, σίδηρο για παράδειγμα, μπορούμε να φτάσουμε το πολύ σε μια πυκνότητα τάξης μεγέθους ενός τόνου ανά κυβικό εκατοστό –όσο τα ηλεκτρόνια του στοιχείου συνεχίζουν να υφίστανται–, αλλά τα σωματίδια-φορείς δυνάμεων μπορούν να στοιβάζονται απεριόριστα, απ’ όσο τουλάχιστον γνωρίζουμε. Αυτήν την αρχή αξιοποιεί το λέιζερ, το οποίο δημιουργεί μια εξαιρετικά υψηλής συγκέντρωσης ακτίνα φωτός.
Επισκέπτης
Μπορούν να υπάρξουν φοίνικες στη Σκανδιναβία σαν αποτέλεσμα του φαινομένου του θερμοκηπίου
Δεν είναι εντελώς σαφές το πώς θα εξελιχθούν οι κλιματικές αλλαγές, αλλά, όπως όλα δείχνουν, μέχρι το 2100 η υπερθέρμανση του πλανήτη θα σημάνει για τη νότια Σκανδιναβία εν προκειμένω μια αύξηση της μέσης θερμοκρασίας από 0,7 έως 4,6 βαθμούς. Η άνοδος θα είναι ακόμη μεγαλύτερη βορειότερα. Η υπερθέρμανση θα είναι επίσης μεγαλύτερη κατά τη νύχτα, ενώ η διαφορά ως προς την αύξηση της θερμοκρασίας μεταξύ χειμώνα και καλοκαιριού θα είναι μικρή. Θα έχουμε περισσότερες βροχές το χειμώνα και κάπως λιγότερες το καλοκαίρι.
Αυτό δε σημαίνει φυσικά ότι η Σκανδιναβία θα γεμίσει φοίνικες. Ορισμένοι πάντως σε αυτές τις χώρες έχουν ήδη αρχίσει να φυτεύουν διάφορα είδη φοινικόδεντρων στις αυλές τους. Καθώς μάλιστα πρόκειται για ανθεκτικά είδη, σίγουρα οι μελλοντικές συνθήκες θα τα ευνοήσουν, στις νότιες τουλάχιστον περιοχές της Σκανδιναβίας, όπου οι χειμώνες δεν είναι τόσο ψυχροί.
Δεν είναι εντελώς σαφές το πώς θα εξελιχθούν οι κλιματικές αλλαγές, αλλά, όπως όλα δείχνουν, μέχρι το 2100 η υπερθέρμανση του πλανήτη θα σημάνει για τη νότια Σκανδιναβία εν προκειμένω μια αύξηση της μέσης θερμοκρασίας από 0,7 έως 4,6 βαθμούς. Η άνοδος θα είναι ακόμη μεγαλύτερη βορειότερα. Η υπερθέρμανση θα είναι επίσης μεγαλύτερη κατά τη νύχτα, ενώ η διαφορά ως προς την αύξηση της θερμοκρασίας μεταξύ χειμώνα και καλοκαιριού θα είναι μικρή. Θα έχουμε περισσότερες βροχές το χειμώνα και κάπως λιγότερες το καλοκαίρι.
Αυτό δε σημαίνει φυσικά ότι η Σκανδιναβία θα γεμίσει φοίνικες. Ορισμένοι πάντως σε αυτές τις χώρες έχουν ήδη αρχίσει να φυτεύουν διάφορα είδη φοινικόδεντρων στις αυλές τους. Καθώς μάλιστα πρόκειται για ανθεκτικά είδη, σίγουρα οι μελλοντικές συνθήκες θα τα ευνοήσουν, στις νότιες τουλάχιστον περιοχές της Σκανδιναβίας, όπου οι χειμώνες δεν είναι τόσο ψυχροί.
Παρόμοια θέματα
