Εδώ και 34 χρόνια, δύο ζητήματα είναι επτασφράγιστα μυστικά, ταμπού που κανείς δεν τολμά ν΄ ανοίξει ή ν΄ αγγίξει...
Ο Φάκελος της Κύπρου και ο πραγματικός χαρακτήρας του Στρατιωτικού Κινήματος της 21ης Απριλίου 1967.
Κάποιους δεν συμφέρει η κουβέντα γι΄ αυτά τα δυο θέματα.
Παίρνω λοιπόν την ευθύνη ν΄ ανοίξω τη συζήτηση για το Στρατιωτικό Κίνημα της 21ης Απριλίου. Οι «αιρετικές» θέσεις που ακολουθούν δεν έχουν ξανακουστεί ανοικτά (μετά απο 34 χρόνια, μόνο τρία αξιόλογα και αντικειμενικά βιβλία έχουν γραφεί ειδικά για το θέμα -αυτά των Μ. Πλουμίδη, Σ. Σακελλαρόπουλου και Μ. Μελετόπουλου, και μαζί το βιβλίο του Παπαχελά...).
Τα ψυχρά δεδομένα, αντικειμενικά (και σ΄ όποιον αρέσει), είναι τα παρακάτω:
1. Η 21η Απριλίου δεν ήταν σε καμιά περίπτωση μια «μονομπλόκ αμερικανοκίνητη φασιστική χούντα» (όπως είναι η εύκολη ταμπέλα των πάσης φύσης «προοδευτικών» από τη μεταπολίτευση και εντεύθεν). ΄Ηταν ένα αποκλειστικά Ελληνοκίνητο και σύνθετο Στρατιωτικό Κίνημα με τρεις συνιστώσες συχνότητες:
* Τους «συνταγματάρχες», που διέπονταν από ιστορικό -λόγω εμφυλίου- αντικομμουνισμό (όχι αντεργατισμό) και από ένα ριζοσπαστικό αντιδυτικό εθνικισμό, απλοϊκό ενίοτε, με ηγέτη τον Γ. Παπαδόπουλο, τον Έλληνα «Νάσερ» (ο οποίος Νάσερ μόνο δεξιός δεν ήταν, αν και αντικομμουνιστής επίσης...), σε συνδυασμό με «βοναπαρτικές» τάσεις αυτονόμησης και διαιτησίας μεταξύ των κοινωνικών τάξεων (άρα, καμιάς τάξης όργανο...) με στόχο την εθνική-κοινωνική ισορροπία και ενότητα («Δεν ανήκομε σε καμία τάξη...δεν ανήκομε πάντως στην οικονομική ολιγαρχία, εις την οποία δε θα επιτρέψωμεν να προκαλεί την πείναν... Ανήκομε εις την τάξιν του μόχθου...και θα σταθώμεν εις το πλευρόν των πτωχών αδελφών μας Ελλήνων...»).
* Τους «στρατηγούς», συρομένους συντηρητικούς εμφυλιοπολεμικούς στρατοκράτες, υπερασπιστές της παλαιάς τάξης και (για λίγο, στην αρχή) του Παλατιού
* Τους «μικρούς αξιωματικούς» με «επαναστατικές» «κανταφικές-αντιπλουτοκρατικές» τάσεις -αυτούς που τον Απρίλη του 1974 ταυτίζονταν και ζητωκραύγαζαν ανοικτά και με τις τηλεοράσεις στη διαπασών(!) στον Έβρο (υπήρξα αυτόπτης μάρτυς) την επανάσταση των Γαριφάλων του Πορτογαλικού Κινήματος Ενόπλων Δυναμεων (MFA)!...
Ας υπενθυμίσουμε ότι Στρατιωτικά Κινήματα υπήρξαν ουκ ολίγα στην Ελλάδα (35 από το 1909, εξ ων 28 τον αριθμόν από το 1922 εως το 1940!...), και σε καμιά περίπτωση δεν είχαν όλα το χαρακτηρισμό «δεξιό» ή «αντιδραστικό».
2. Το Στρατιωτικό Κίνημα και οι Κυβερνήσεις της 21ης Απριλίου έκαναν σοβαρότατα σφάλματα:
* Έβαλαν στο γύψο την πολιτική ζωή της χώρας για μια επταετία
* Δημιούργησαν αστυνομοκρατία και χαφιεδοκρατία
* Φυλάκισαν, βασάνισαν και εξόρισαν χιλιάδες Έλληνες πολίτες
* Κατήργησαν τα συνδικαλιστικά δικαιώματα
* Απομόνωσαν τη χώρα από την Ευρώπη
* Λάνσαραν ένα ξύλινο απλοϊκό λόγο με στοιχεία γελοιότητας
* Δίχασαν και στην ουσία διέλυσαν τις Ένοπλες Δυνάμεις
Δημιούργησαν, τέλος, άθελά τους, μια «ψευτοπροοδευτική μεταπολιτευτική εθνική ενότητα» που αποτέλεσε για 40 χρόνια έναν αντίστροφο ιδεολογικό «αριστερό» γύψο με παράνομες τις έννοιες «πατριωτικό», «εθνικό», «ελληνικό».
Αυτά τα ξέρουμε όλοι, τα νοιώσαμε -πολλοί που δεν φλυαρούν και δεν εξαργυρώνουν δάφνες όσο κάποιοι «αντιστασιακοί»- στο πετσί μας, και αποτελούν κοινό «μεταπολιτευτικό» τόπο.
3. Εν τούτοις, το Στρατιωτικό Κίνημα της 21ης Απριλίου ήταν αντικειμενικά πιο «αριστερό» απ΄ όσο πολλοί νομίζουν:
* Δεν ήταν ένα Αμερικανοκίνητο Κίνημα, γι΄ αυτό και αντιμετωπίστηκε εχθρικά από τις ΗΠΑ. Όχι τόσο απ΄ τον πόνο τους για τη Δημοκρατία στην Ελλάδα (ο Τζονσον το είχε πει σαφώς στον Γ. Παπανδρέου το 1964 με την κρίση στην Κύπρο «Χεσμένο το΄χω το Κοινοβούλιο σας!...) αλλά από επίγνωση του ανεξέλεγκτου αυτών των αξιωματικών (που και επιβεβαιώθηκε τελικά...)
* Δεν ήταν ένα κίνημα υποχείριο του κεφαλαίου, ντόπιου ή ξένου (το οποίο είχε πολύ μεγαλύτερη ελευθερία επί Ένωσης Κέντρου)
* Μερίμνησε για κοινωνική ειρήνη, εξασφαλίζοντας πολύ ικανοποιητικές αμοιβές για τους εργαζόμενους και μηδενίζοντας πρακτικά την ανεργία μέσα από ένα συνδυασμό κεϋνσιανισμού-μονεταρισμού
* Χάρισε (έστω δημαγωγικά, δεν πειράζει...) τα χρέη των αγροτών και μερίμνησε για την ανάπτυξη της υπαίθρου
* Κατήργησε τη Βασιλεία (πραγματοποιήσαν, ούτω, την επίθεση στα «χειμερινά ανάκτορα» αντί των κομμουνιστών...)
* Περιόρισε (και με φυλακίσεις) την παλαιοκομματική Δεξιά πιο πολύ από ό,τι θα έκανε ένα «αριστερό» καθεστώς...
* Έδωσε δωρεάν συγγράμματα και δωρεάν παιδεία στους σπουδαστές
* Κατήργησε (έστω τυπικά...) τα πιστοποιητικά κοινωνικών φρονημάτων που είχε σε πλήρη ενέργεια η Ένωση Κέντρου
* Πάταξε τη διαφθορά στο Δημόσιο Τομέα (έστω με χρήση του φόβου της ΕΣΑ...)
* Πέταξε έξω ξένες Δυτικές Εταιρείες προμηθειών του Κρατικού Τομέα εισάγοντας Ανατολικές, όπου αυτές ήταν φθηνότερες (π.χ. εκδίωξη SIEMENS από ΟΤΕ και υποκατάσταση από Ανατολικογερμανική εταιρεία για εξοπλισμό Κέντρων Διανομής....)
* Εκπόνησε για πρώτη φορά πενταετές πλάνο ανάπτυξης της Ελληνικής οικονομίας με έμφαση στην υποκατάσταση εισαγωγών με τόνωση της εγχώριας παραγωγής, εφαρμόζοντας το σχετικό σχέδιο που είχε εκπονηθεί από τον Ανδρέα Παπανδρέου μέσω ΚΕΠΕ
* Ισοσκέλισε τα Δημόσια οικονομικά
* Άρχισε σταδιακά να στρέφεται προς τις λαϊκές Δημοκρατίες, τον Τρίτο Κόσμο και την Κίνα (καλές κρατικές σχέσεις με Σ. Ένωση, αποκατάσταση σχέσεων με Κομμουνιστική Κίνα, Βουλγαρία και Ανατολική Γερμανία, επίσκεψη Μακαρέζου το 1973 στο Πεκίνο-επάνοδος με ιδέες για εκτεταμένη γεωπολιτική/γεωοικονομική συνεργασία, σε αντικατάσταση της μέχρι τότε φιλοκινεζικής Αλβανίας στα Βαλκάνια...)
* Επεδίωξε την επάνοδο σε μια μορφή εποπτευομένου Κοινοβουλευτισμού με συμμετοχή -για πρώτη φορά μετά τον εμφύλιο- Κομμουνιστικού Κόμματος με τα σύμβολα-σφυροδρέπανά του (πείραμα Μαρκεζίνη-συμμετοχή «ελληνικότερου» ΚΚΕ Εσωτερικού υπό τους Τζεφρώνη-Δρακόπουλο, και Η.Ηλιού από ΕΔΑ)
* Είχε ξεκινήσει συζητήσεις για συνεργασίες σε πολλά επίπεδα με το καθεστώς Τσαουσέσκου (με τον οποίο Τσαουσέσκου, όπως θυμόμαστε όσοι δεν έχουμε πάθει αμνησία, είχε πάντοτε -σε αντισοβιετικό/αντιηγεμονιστικό πλαίσιο- ισχυρή σχέση το ΚΚΕ Εσωτερικού με συζητήσεις για σοσιαλισμό με εθνικές ιδιαιτερότητες κλπ)
* Τέλος (και πιο σημαντικό), αρνήθηκε τελικά με τη φράση «Οι Άραβες είναι φίλοι μας!» την παραχώρηση της βάσης της Σούδας στους Αμερικανούς για να υποστηρίξουν το Ισραήλ στον πόλεμο των 6 ημερών του Γιομ Κιπούρ (με αποτέλεσμα να χάσουν για πρώτη φορά οι Ισραηλινοί από τον Αιγυπτιακό Στρατό!...)
4. Δυστυχώς για τους μεταπολιτευτικούς μύθους μας, είναι πιθανόν οι ΗΠΑ να έβαλαν πράγματι το χεράκι τους στην εξέγερση του Πολυτεχνείου (με την οποία το ΚΚΕ και η ΚΝΕ ήταν στην αρχή κάθετα αντίθετοι...) για να ανατρέψουν έναν Παπαδόπουλο που είχε αρχίσει να «ξεγλιστράει» από τη Δυτική-Αμερικανική Στρούγκα.... («...Ο Παπαδόπουλος μας βγήκε Αριστερός...προτίμησε να στραφεί στα Βαλκάνια...Έδιωξε 200 πράκτορές μας σε μια μέρα...» είπε Ελληνοαμερικανός πρώην στέλεχος του Στέιτ Ντιπάρτμεντ το 1973 στο Μίκη Θεοδωράκη!).
5. Συμπέρασμα: Πόσο πιο σύνθετα και αντιφατικά είναι τα πράγματα από τις εύκολες ταμπέλες... Μήπως η 21η Απριλίου ήταν προς το τέλος όχι ένας εχθρός, αλλά μια ευκαιρία για την Αριστερά -ναι την πατριωτική Αριστερά- να αξιοποιήσει το «αριστερό» ρεύμα μέσα στη «χούντα» (όπως έκαναν οι Αιγύπτιοι και Ιρακινοί Κομμουνιστές...) και την ανάγκη της για πολιτική κάλυψη, που όμως χάθηκε; Μήπως ακόμη κι αυτό το «άφρον» πραξικόπημα του Ιωαννίδη στην Κύπρο και η Ένωση (των 7 μόνο ημερών) με την Ελλάδα ήταν -ίσως διαισθητικά, ανοργάνωτα, απροετοίμαστα- εν τούτοις η υλοποίηση του δεύτερου Σχεδίου Άτσεσον του 1964, που είχε απορρίψει απαράδεκτα ο Γεώργιος Παπανδρέου; Μήπως αυτή θα ήταν η μόνη λύση για να υπάρξουμε γεωστρατηγικά στο μέλλον, πριν φτάσουν αντίστροφα οι Τούρκοι στη Θήβα; (λύση που έθαψε οριστικά ο Κ. Καραμανλής με την πολύ «έμφρονα» φράση του «Η Κύπρος κείται μακράν!...»;)
Μήπως θυμάται κανείς ότι στην Αργεντινή, στις 17 από τις 31 επαρχίες, συγκυβερνούσαν δίπλα-δίπλα οι στρατιωτικοί του, κατά ΚΚΕ, τότε «κεντρώου» στρατηγού Βιντέλα και οι Κομμουνιστές του Κ.Κ. Αργεντινής;
Μήπως; Μήπως; Μήπως;
![MPj01749630000[1].jpg](https://xenstorage.bourdela.com/data/attachments/86/86945-ac0bbc321bb88ebfa013554d4291be47.jpg)
που μας περιμενει 
