Βιογραφίες

[ovelix1]

Χαράλαμπος Κατσιμήτρος

Στρατηγός. Γεννήθηκε το 1886 στον Κλειτσό Ευρυτανίας. Έλαβε μέρος στο Βαλκανικό πόλεμο του 1913, στο Μακεδονικό Μέτωπο 1917-18 και την Μικρασιατική εκστρατεία του 1919-22, όπου και τραυματίστηκε. Κατά τη διάρκεια του μεσοπολέμου υπηρέτησε σε διάφορες επιτελικές θέσεις του υπουργείου Στρατιωτικών και φοίτησε στην Ανώτερη Σχολή Πολέμου. Το 1937 έγινε υποστράτηγος και διετέλεσε διοικητής της 8ης Μεραρχίας Ηπείρου, που απέκρουσε με ηρωισμό την Ιταλική επίθεση κατά τον ελληνοιταλικό πόλεμο του '40 στην Αλβανία. Ανέλαβε επιθετική διάταξη και με αλλεπάλληλες νικηφόρες μάχες κατά των επιδρομέων εισήλθε στο βορειοηπειρωτικό έδαφος, απελευθέρωσε ελληνικές πόλεις και έφτασε μέχρι τη γραμμή Τεπελενίου και Χειμάρας. Μετά τη Γερμανική εισβολή, υποχώρησε και αποστρατεύτηκε στα Ιωάννινα. Το 1946 προήχθη σε Αντιστράτηγο. Έγραψε το έργο: "Η Ήπειρος προμαχούσα". Πέθανε στην Αθήνα το Φεβρουάριο του 1962 και ετάφη στο Α' Νεκροταφείο.

    "Αναφέρατε παρακαλώ εις τον κ. Αρχηγόν του ΓΕΣ ότι η προσωπική μου γνώμη είναι ότι αύριο την πρωίαν, ίσως δε και κατά την διάρκειαν της νυκτός 27 με 28 Οκτωβρίου, θα έχωμεν ιταλικήν επίθεσιν. Η Μεραρχία θα επιτελέση το καθήκον της προς την πατρίδα, συμφώνως προς διαταγάς και οδηγίας του ΓΕΣ. Δύναμαι να βεβαιώσω υπευθύνως τον κ. Αρχηγόν του ΓΕΣ, και τονίζω τούτο ιδιαιτέρως, ότι δεν θα περάσουν Ιταλοί από το Καλπάκι."

    (Υποστράτηγος Χ. Κατσιμήτρος, Διοικητής VIII Μεραρχίας Ηπείρου, σε τηλεφωνική επικοινωνία με το ΓΕΣ (Ανσχη Κορώζη), 27 Οκτωβρίου 1940.)

Ισως λιγοι γνωριζουν.Ο Κατσιμητρος αμυνθηκε στο Καλπακι παροτι το σχεδιο αμυνης προεβλεπε οχυρωση της VIII Μεραρχιας στην Αρτα.Ο Κατσιμητρος οταν το Στρατιωτικο Επιτελειο Αθηνας τον ρωτησε γιατι δεν συμορφωθηκε με το σχεδιο απαντησε "Εγω δεν παω να φυλαξω πορτοκαλια στην Αρτα"

 

[KOSTASF16]

Γιόζεφ Μένγκελε

Ο Γιόζεφ Μένγκελε (γερμ. Josef Mengele) (16 Μαρτίου 1911 στο Γκίντσμπουργκ, Γερμανία - 7 Φεβρουαρίου 1979 στη Βερτιόγκα, Βραζιλία) ήταν γερμανός γιατρός του στρατοπέδου εξόντωσης Άουσβιτς Μπίρκεναου και διαβόητος ιδίως για τα πειράματα που έκανε με ανθρώπους, τα οποία οδηγούσαν συνήθως στο θάνατό τους. Έμεινε στην ιστορία ως ο Άγγελος του Θανάτου (Todesengel von Auschwitz).

Σταδιοδρομία
Ήταν ο μεγαλύτερος γιος σουηβικής οικογένειας βιομηχάνων. Σπούδασε ανθρωπολογία και ιατρική με ιδιαίτερο ενδιαφέρον για την γενετική στο Μόναχο, στην Βόννη και στη Βιέννη. Ένας παλαιότερος συμμαθητής του, ο Γιούλιους Ντίνσμπαχ, περιέγραψε τον Μένγκελε μετά το 1945 ως εξής: "Δεν ήθελε απλώς να είναι επιτυχής, αλλά να ξεχωρίζει από την μάζα. Το πάθος του ήταν να γίνει διάσημος. Μου είπε μια φορά ότι κάποτε το όνομά του θα βρίσκεται σε λεξικό."

Αφού τελείωσε της σπουδές του εργάστηκε στο Ινστιτούτο Κληρονομικότητας και Φυλετικής Υγιεινής στο πανεπιστήμια Γιόχαν Βόλφγκανγκ Γκαίτε της Φρανκφούρτης. Διευθυντής του ινστιτούτου ήταν ο καθηγητής Ότμαρ φον Φερσύρ. Το ινστιτούτο αυτό ήταν όργανο της φυλετικής πολιτικής του Τρίτου Ράιχ, π.χ. συντάσσονταν εκεί πραγματογνωμοσύνες για υποχρεωτικές αποστειρώσεις ή και γινόταν η αρχειοθέτηση των Σίντι και Ρομά για την κατοπινή εκτόπιση. Το 1935 συνέγραψε τη διδακτορική του εργασία για τη φυλετική μορφολογία του μπροστινού τμήματος του κάτω σαγονιού τεσσάρων φυλετικών ομάδων με τίτλο "Rassenmorphologische Untersuchung des vorderen Unterkieferabschnitts bei vier rassischen Gruppen", η οποία δημοσιεύτηκε το 1937. Το 1938 δημοσίευσε ιατρική διδακτορική διατριβή με τίτλο "Εξέταση του φαινομένου της λαγοχειλίας σε συγγενείς" ("Sippenuntersuchungen bei Lippen-Kiefer-Gaumenspalte"). Η τρίτη του δημοσίευση λεγόταν "Περί της κληρονομικότητας των συριγγίων" ("Zur Vererbung der Ohrfisteln").

Το 1931 προσχώρησε στην παραστρατιωτική οργάνωση Stahlhelm, η οποία το 1934 ενώθηκε με την SA. Λίγο αργότερα εγκατέλειψε την SA για λόγους υγείας. Το 1937 προσχώρησε στο Εθνικοσοσιαλιστικό Γερμανικό Εργατικό Κόμμα (NSDAP) και το 1938 στην SS. Αφού το 1940 στρατολογήθηκε από τη Βέρμαχτ, δήλωσε εθελοντής για την Waffen-SS.

Αφού τραυματίστηκε το 1943 στο ανατολικό μέτωπο, επέστρεψε στο Βερολίνο. Στις 30 Μαΐου 1943 διορίστηκε γιατρός του στρατοπέδου εξόντωσης Άουσβιτς Μπίρκεναου, αντικαθιστώντας έτσι τον προκάτοχό του ο οποίος παραιτήθηκε για λόγους υγείας. Στο Άουσβιτς Μπίρκεναου έκανε κυρίως πειράματα με διδύμους και μικρόσωμους, οι οποίοι αποτελούσαν για αυτόν την υποδειγματική έκφραση της "ανωμαλίας". Επίσης παιδιά αθιγγανικής καταγωγής κινούσαν το ενδιαφέρον του, αφού προσπαθούσε μέσω συγκριτικών πειραμάτων μεταξύ αυτών και άλλων κρατουμένων παιδιών να θεμελιώσει τις φυλετικές του θεωρίες. Φρόντιζε οι ιατρικά απαραίτητες εγχειρήσεις να πραγματοποιούνται συνήθως από βοηθούς του, ενώ ο ίδιος αφοσιωνόταν στα πειράματα του με τους κρατουμένους και τις κατοπινές νεκροψίες. Για να μπορέσει να πραγματοποιήσει τις νεκροψίες με στόχο τη διαπίστωση των αποτελεσμάτων πειραμάτων του, σκότωνε τα θύματα με ενέσεις φαινόλης. Οι πράξεις του αυτές, συμπεριλαμβανομένων των φόνων, ήταν μέρος μελετών για τη συγγραφή υφηγεσίας, η οποία όμως δεν ολοκληρώθηκε ποτέ.

Όπως και οι άλλοι γιατροί του Άουσβιτς, έτσι και ο Μένγκελε έλαβε μέρος αμέτρητες φορές στη διαλογή των νέων κρατουμένων, βάσει της οποίας χωρίζονταν οι ικανοί για εργασία αφιχθέντες από τους αδύναμους, γέρους και ασθενείς, οι οποίοι κατόπιν οδηγούνταν κατευθείαν στους θαλάμους αερίων όπου έβρισκαν τον θάνατο.


Φυγή στη Νότια Αμερική και θάνατος
Στις 17 Ιανουαρίου 1945, λίγο πριν φτάσει ο Κόκκινος Στρατός στο Άουσβιτς, ο Μένγκελε κατέφυγε στο στρατόπεδο συγκέντρωσης Γκρος-Ρόζεν, όπου για λίγο διάστημα συνέχισε τους φόνους του. Αφού κατόπιν εγκατέλειψε και το Γκρος-Ρόζεν, κρύφτηκε στις 6 Φεβρουαρίου σε μια μονάδα της Βέρμαχτ, η οποία λίγο αργότερα παραδόθηκε στους αμερικανούς και κρατήθηκε σε στρατόπεδο κοντά στο Σαουεντστάιν. Τρεις μήνες αργότερα αφέθηκε ελεύθερος, αφού οι αμερικανοί δεν γνώριζαν ακόμη για τον "Άγγελο του Θανάτου" από το Άουσβιτς. Το φθινόπωρο του 1945 έφτασε στο Ροζενχάιμ της Βαυαρίας, όπου κρύφτηκε σε ένα απόμερο αγρόκτημα. Το διάστημα εκείνο χρησιμοποιούσε το όνομα Φριτς Χόλμαν.
Τον Απρίλιο του 1949 κατέφυγε ως Χέλμουτ Γκρέγκορ στη Γένουα, από όπου στις 20 Ιουνίου 1949 ταξίδεψε στο Μπουένος Άιρες με το ατμόπλοιο North King. Με τη βοήθεια άλλων εγκληματιών πολέμου που είχαν καταφύγει εκεί και με πλαστά χαρτιά του Ερυθρού Σταυρού έζησε εκεί μέχρι το τέλος της δεκαετίας του 1950. Με πλαστή ταυτότητα ταξίδεψε τουλάχιστον μια φορά ακόμη στην Γερμανία. Όταν άκουσε ότι ήταν καταζητούμενος, κατέφυγε στην Παραγουάη. Μετά την απαγωγή του Αδόλφου Άιχμαν κρύφτηκε στο Σάο Πάολο, όπου στο τέλος της ζωής του ζούσε υπό σχετικά φτωχικές συνθήκες. Πέθανε στις 7 Φεβρουαρίου 1979 στη Βερτιόγκα κατά τη διάρκεια διακοπών που έκανε: κολυμπώντας, έπαθε εγκεφαλικό και πνίγηκε.

Ο τάφος του ανακαλύφθηκε το 1985 από γερμανούς, αμερικανούς και ισραηλινούς ερευνητές. Εντός δύο εβδομάδων επικυρώθηκε η ταυτότητα του πτώματος, μετά δε και από εξέταση DNA το 1992 υπάρχει απόλυτη σιγουριά ότι πρόκειται για τον Μένγκελε.


Κληρονομιά
Το 2004 δημοσιεύτηκεν στη Βραζιλία επιστολές και το ημερολόγιο του Μένγκελε. Τα έγγραφα αυτά φανερώνουν τις σκέψεις και τις συνθήκες ζωής του γιατρού της SS στο τελευταίο μέρος της ζωής του. Βάσει αυτών, ο Μένγκελε δεν μετάνιωσε ποτέ τις πράξεις του ως γιατρού του Άουσβιτς. Εκτός αυτού εξακολουθεί να υποστηρίζει τις "διαφορές μεταξύ των φυλών". Το 1972 σκέφτεται να επιστρέψει στην Γερμανία. ("Πώς είναι όμως σήμερα η πατρίδα μου; Είναι ακόμη πατρίδα μου; Δεν θα με δεχτεί σαν εχθρό;"). Τα 85 έγγραφα βρίσκονταν από το 1985 στα αρχεία της βραζιλιάνικης ομοσπονδιακής αστυνομίας, αφού πριν είχαν βρεθεί σε διαμερίσματα φίλων και γνωστών του Μένγκελε.

 

[KOSTASF16]

O Ισορόκου Γιαμαμότο (1884-1943) ήταν ναύαρχος του Ιαπωνικού στόλου.

Γεννήθηκε στις 4 Απριλίου του 1884 στη Ναγκαόκα της Ιαπωνίας και καταγόταν απο οικογένεια Σαμουράι. Το πραγματικό επίθετο του ήταν Τακάνο αλλά το άλλαξε σε Γιαμαμότο όταν υιοθετήθηκε απο την πλουσιότερη οικογένεια της περιοχής.

Το 1904 αποφοίτησε απο τη ναυτική Ακαδημία, εντάχθηκε στο αυτοκρατορικό Ιαπωνικό ναυτικό και αμέσως μετά έλαβε μέρος στον Ρωσο-Ιαπωνικό πόλεμο, στον οποίο και τραυματίστηκε. Το 1919 μετέβη στις Η.Π.Α. όπου σπούδασε στο πανεπιστήμιο του Χαρβαρντ. Το 1924 επέστρεψε ως ναυτικός ακόλουθος της ιαπωνικής πρεσβείας στην Ουάσιγκτον. Το 1934 εκπροσώπησε την Ιαπωνία στη Ναυτική Συνδιάσκεψη του Λονδίνου, η οποία υποχρέωσε την Ιαπωνία να περιορίσει την ναυτική δύναμης της σε σχέση με αυτή των Η.Π.Α. και της Μεγάλης Βρετανίας. Δύο χρόνια αργότερα έγινε αντιναύαρχος, στη συνέχεια πρώτος αρχηγός του στόλου και το 1941 προάχθηκε σε αρχιναύαρχο και γενικό επιτελάρχη του ναυτικού.

Ο ναύαρχος Γιαμαμότο ήταν απο την αρχή απρόθυμοςστην προοπτική πολέμου εναντίον των Η.Π.Α. Ιδιαίτερα τόνιζε οτι η Ιαπωνία θα είχε ελπίδες να νικήσει μόνο αν ο πόλεμος διαρκούσε λιγότερο απο ένα χρόνο. Χαρακτηριστικά είχε πεί: «τους πρώτους έξι ως 12 μήνες θα προελαύνω και θα κερδίζω τη μία νίκη μετά την άλλη. Δεν έχω όμως καμία προσδοκία επιτυχίας για τον δεύτερο ή τον τρίτο χρόνο» Οι προειδοποιήσεις του δεν εισακούστηκαν και τελικά η Ιαπωνία προσχώρησε στον Β΄ Παγκόσμιο πόλεμο. Ο σχεδιασμός της επίθεσης στο Περλ Χάρμπορ ήταν δικής του έμπευσης καθώς και οι επόμενες πολεμικές συγκρούσεις που ακολούθησαν. Όμως οι Σύμμαχοι έθεσαν τέλος στις ιαπωνικές βλέψεις με τη ναυμαχία στο Μίντγουεϊ και τις μάχες στο Γκουανταλκανάλ.

Το 1943 οι μυστικές υπηρεσίες των Η.Π.Α. κατόρθωσαν να σπάσουν τους ναυτικούς κωδικες της Ιαπωνίας και να πληροφορηθούν για το ακριβές πρόγραμμα του ναυάρχου Γιαμαμότο. Έτσι στις 18 Απριλίου του 1943, την ώρα που ο Γιαμαμότο πραγματοποιούσε επιθεώρηση από αέρος στα Νησιά του Σολομώντος, αμερικανικά αεροπλάνα κατέρριψαν το βομβαρδιστικό στο οποίο επέβαινε. Ήταν παντρεμένος με την Ρέικο Μαχάσι και είχε τέσσερα παιδιά. Ο τάφος βρίσκεται στο Τόκυο ενώ σήμερα θεωρείται εθνικός ήρωας της Χώρας του Ανατέλλοντος Ηλίου.

 

[AssFiller]

Αρκάς

Ο Αρκάς είναι Έλληνας καλλιτέχνης που ασχολείται με την τέχνη των Κόμικς. Ξεκίνησε στις αρχές της δεκαετίας του '80 δημοσιεύοντας τη σειρά "Ο Κόκκορας" στο περιοδικό Βαβέλ και στη συνέχεια στο ΠΑΡΑ ΠΕΝΤΕ και στο ΜΙΚΡΟ ΠΑΡΑ ΠΕΝΤΕ.

Το έργο του αποτελείται κυρίως από σειρές με συγκεκριμένο θέμα - πρωταγωνιστές που δημοσιεύονται σε περιοδικά και εφημερίδες και συγκεντρώνονται στη συνέχεια σε άλμπουμ. Τα πιο γνωστά από τα έργα του είναι τα "Σόου Μπίζνες", "Ο Κόκκορας", "Ο Ισοβίτης", "Χαμηλές Πτήσεις", "Καστράτο" και "Η Ζωή Μετά". Ο "Ισοβίτης" έχει γίνει και σειρά με μαριονέτες για την τηλεόραση, ενώ δουλειές του έχουν μεταφραστεί και σε άλλες γλώσσες.


Πηγη :wikipedia

---

Παιδες στην προσπάθεια μου να βρω συμπληρωματικές πληροφορίες συν φωτογραφία του καλλιτέχνη...με έκπληξη διαπίστωσα...δεν παίζει τίποτα... όποιος έχει κάτι ας το προσθέσει..

 

[stavros51]

Αρκάς
Παιδες στην προσπάθεια μου να βρω συμπληρωματικές πληροφορίες συν φωτογραφία του καλλιτέχνη...με έκπληξη διαπίστωσα...δεν παίζει τίποτα... όποιος έχει κάτι ας το προσθέσει..

Άκουσα πρόσφατα (προφορικά μου το είπαν 2~3 άνθρωποι) ότι κανείς δε ξέρει το ονοματεπώνυμο του Αρκά. Το οποίο βέβαια είναι υπερβολή, γιατί οι εκδότες που βγάζουν τα βιβλία του πρέπει να τον ξέρουν, γιατί τον πληρώνουν.

Σίγουρα ο τύπος δε θέλει να γίνει γνωστός...

 

[AssFiller]

Άκουσα πρόσφατα (προφορικά μου το είπαν 2~3 άνθρωποι) ότι κανείς δε ξέρει το ονοματεπώνυμο του Αρκά. Το οποίο βέβαια είναι υπερβολή, γιατί οι εκδότες που βγάζουν τα βιβλία του πρέπει να τον ξέρουν, γιατί τον πληρώνουν.

Σίγουρα ο τύπος δε θέλει να γίνει γνωστός...

κάτι τέτοιο φαντάστηκα....Μα να μην υπάρχει τίποτα ρε γαμώτο???  ίσως και marketing trick...ποιος ξέρει...

 

[KOSTASF16]

Ο Μπενίτο Μουσολίνι (Benito Amilcare Andrea Mussolini) (29 Ιουλίου 1883 – 28 Απριλίου 1945) ήταν Ιταλός πολιτικός, ιδρυτής και ηγέτης του φασιστικού κόμματος. Διοίκησε την Ιταλία από το 1922 έως το 1943 υπό δικτατορικό καθεστώς, μετατρέποντάς τη σε φασιστική πολιτεία. Υπήρξε σύμμαχος του Αδόλφου Χίτλερ και οδήγησε τη χώρα του, ως δύναμη της συμμαχίας του Άξονα, στο Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Μετά την είσοδο των συμμαχικών στρατευμάτων στην Ιταλία το 1943 κατέφυγε στο βόρειο τμήμα της χώρας, όπου με τη βοήθεια της ναζιστικής Γερμανίας ίδρυσε την επονομαζόμενη "Ιταλική Σοσιαλιστική Δημοκρατία" ή "Δημοκρατία του Σάλο". Το καθεστώς του κατέρρευσε οριστικά το 1945 και ο ίδιος εκτελέστηκε τον Απρίλιο του ίδιου έτους από Ιταλούς παρτιζάνους.

 

[Kolarxido]

Βιογραφία
Μανόλης Γλέζος
Γεννήθηκε στις 9 Σεπτεμβρίου 1922 στο χωριό Απείρανθος Νάξου. Το 1935 μετακόμησε προς την Αθήνα μαζί με την οικογένειά του, όπου τελείωσε το γυμνάσιο. Κατά τη διάρκεια που φοιτούσε στο γυμνάσια στην Αθήνα εργάστηκε και ως υπάλληλος φαρμακείου. Το 1939 δημιούργησε μια αντί-φασιστική ομάδα νεολαίας ενάντια στην ιταλική κατοχή της Δωδεκανήσου και τη δικτατορία του Ιωάννη Μεταξά.

Στην αρχή του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου ζήτησε να ενταχθεί στον ελληνικό στρατό στο αλβανικό μέτωπο, αλλά απορρίφθηκε επειδή ήταν κάτω από το όριο ηλικίας. Άντ’ αυτού, εργάστηκε ως εθελοντής για το ελληνικό Υπουργείο οικονομικών. Κατά τη διάρκεια της Κατοχής της Ελλάδας εργάζεται στον δήμο της Αθήνας, ενώ παράλληλα συμμετέχει ενεργά στην αντίσταση. Στις 30 Μαΐου 1941, αυτός και ο Σάντας Λάκης έσχισαν τη σημαία με τον αγκυλωτό σταυρό που βρισκόταν στην Ακρόπολη.

Η πράξη τους ενέπνευσε τους Έλληνες που αντιστεκόταν ενάντια στη Κατοχή και τους καθιέρωσε και τους δύο ως δύο από τους πιο σεβαστούς παλαίμαχους του Β' Παγκοσμίου Πολέμου. Το ναζιστικό καθεστώς αποκρίθηκε με την καταδίκη του Γλέζου και του Σάντα σε ερήμην θάνατο.

Στις 3 Μαρτίου 1948 συνελήφθη για τις πολιτικές πεποιθήσεις του και καταδικάστηκε εις θάνατο. Εντούτοις, οι ποινές θανάτου του δεν εκτελέσθηκαν, λόγω της δημόσιας κατακραυγής. Οι ποινές του θανάτου του μειώθηκαν σε μια καταδίκη σε ισόβια το 1950. Έστω κι αν φυλακίστηκε ο Μανόλης Γλέζος εκλέχτηκε ως μέλος του ελληνικού Κοινοβουλίου το 1951, κάτω από τη σημαία της Ενωμένης Δημοκρατικής Αριστεράς (ΕΔΑ). Με την εκλογή του, πραγματοποίησε απεργία πείνας με κύριο στόχο την απελευθέρωση των βουλευτών ΕΔΑ που φυλακίστηκαν ή εξορίστηκαν στα ελληνικά νησιά. Απελευθερώθηκε από τη φυλακή στις 16 Ιουλίου 1954.


[Επεξεργασία] 1958 – Η δίκη του Γλέζου και των συνεργατών του

Ο Μανόλης Γλέζος, ήδη λίγο πριν την αναγκαστική είσοδο της χώρας μας στο πόλεμο, ήταν γνωστός για των αριστερών απόψεων τάσεις του. Το 1958, ο Γλέζος μαζί με μερικούς άλλους συνεργάτες του, συλλαμβάνεται στο σπίτι της αδερφής του με τη κατηγορία της κατασκοπείας υπέρ της ΕΣΣΔ.

Κατά σύμπτωση, λίγο πριν το προσδιορισμό της δίκης του Γλέζου και των συγκατηγορούμενων του, ξεσπά αντιδικία ανάμεσα στις δικαστικές και αστυνομικές αρχές γύρω από τη φυγάδευση του Γερμανού εγκληματία πολέμου Γκούντερ Κόλβες. Πιστεύοντας ότι με βάση το τότε νομοσχέδιο που μόλις είχε ψηφιστεί από την Ελληνική Βουλή, μπορούσε να μετακινείται ανενόχλητος στην Ελληνική Επικράτεια συμμετείχε στο ράλι Ακρόπολη. Με τη λήξη του ράλι, κατέβηκε στο λιμάνι του Πειραιά για να επιβιβαστεί στο πλοίο για την Ιταλία. Εκεί συλλαμβάνεται από αστυνομικά όργανα, αλλά λίγες ώρες αργότερα αφήνεται ελεύθερος, παρ’ολο που δεν υπήρχε δήλωση της δυτικογερμανικής κυβέρνησης για τους εγκληματίες πολέμου, που να αναφέρεται στο Κόλβες. Άμεση συνέπεια ήταν το ξέσπασμα ενός σκανδάλου με άμεσες συνέπειες στη δίκη του Γλέζου.

Η ένταση ανάμεσα στην Αριστερά και τη Κυβέρνηση Καραμανλή ενισχύεται αν και η Κυβέρνηση έχει αναλάβει την εύθηνη διαφυγής του Κόλβες. Πιο συγκεκριμένα η Αριστερά κατηγορεί τη Κυβέρνηση για προπηλακισμό και βάναυσο παραγκωνισμό της Ελληνικής Δικαιοσύνης και για την ακρίβεια αναφέρει τα εξής: Στη μια περίπτωση, η τακτική δικαιοσύνη παραμερίζεται για να δικαστεί ο Γλέζος από Στρατοδικείο, στην άλλη το Γραφείο Εγκληματιών αγνοείται και παραμερίζεται για να φυγαδευτεί ένας εγκληματίας πολέμου.

[Επεξεργασία] Διεθνής κινητοποίηση για το Γλέζο.

Παράλληλα με το θέμα της αντιδικίας στο εσωτερικό έχει ξεσπάσει και αντιδικία με τη Σοβιετική Ένωση και το ενδιαφέρον της κοινής γνώμης να αυξάνει, με το προσδιορισμό της δίκης. Από τα τέλη Απριλίου αρχίζουν να φτάνουν στην Αθήνα αντιπρόσωποι διεθνών οργανώσεων, οι οποίοι είτε ερευνούν το θέμα είτε προβαίνουν σε αιτήματα για της υπόθεσης σε τακτικά δικαστήρια. Στις αρχές Μαΐου, ανακοινώθηκε η ίδρυση Διεθνούς Επιτροπής για την υπεράσπιση του Γλέζου και των συνεργατών του, με έδρα το Παρίσι. Πρόεδρος είναι ο παλαιός Γάλλος πολιτικός Πωλ Μπονκούρ. Ανάμεσα στα ιδρυτικά μέλη ήταν και ο Γάλλος Ζαν Πολ Σατρ.

Όπως παρατηρούμε ότι η υπόθεση έχει πάρει διεθνείς προεκτάσεις. Μελετώντας τα γεγονότα της περιόδου εκείνης παρατηρούμε ένα είδος κινητοποίησης η οποία προέρχεται τόσο από τα κομουνιστικά κόμματα, τα οποία αποτελούσαν το κύριο μοχλό κινητοποίησης, όσο και από τα αντίθετα πολιτικά της ρεύματα όπως οι φιλελεύθεροι, σοσιαλιστές, συντηρητικοί και ριζοσπάστες. Μέσα από το είδος της κινητοποίησης όλες αυτές οι πολιτικές ομάδες συνεργάστηκαν πιστεύοντας ότι οι πολιτικοί διωγμοί και τα στρατοδικεία υπονομεύουν τη δημοκρατία. Όσο προχωρούσε ο καιρός της ενάρξεως της δίκης – 9 Ιουλίου 1959 – τόσο πιο πολύ εντεινόταν οι κινητοποιήσεις και οι πιέσεις από το εξωτερικό.

[Επεξεργασία] Δίκη Γλέζου και στελεχών ΚΚΕ στο Στρατοδικείο

Η δίκη του Γλέζου και άλλων στελεχών του ΚΚΕ αρχίζει στις 9 Ιουλίου 1959, στο Τακτικό Στρατοδικείο Αθηνών. Στο μεταξύ, όλα τα κόμματα της Αντιπολιτεύσεως έχουν ταχθεί εναντίον της παραπομπής πολιτικών υποθέσεων στα στρατοδικεία. Παράλληλα στην Αθήνα αφικνούνται ξένοι νομικοί, εκπρόσωποι οργανώσεων και δημοσιογράφοι.

Σύμφωνα με το βούλευμα, οι πέντε από τους παρόντες κατηγορούμενους και πιο συγκεκριμένα οι : Τρικαλινός, Βουτσάς, Ευθημιάδης, Συγγελάκης και Καρκαγιάνης παραπέμπονται «δια προσφοράν εις κατασκοπείαν», σύμφωνα με το Α.Ν. 375/1936 άρθρο 9ο. Οι υπόλοιποι ανάμεσα στους οποίους και ο Γλέζος για παροχή βοήθειας στους προσφερθέντες σύμφωνα με το άρθρο 10 παράγραφος 1 του ιδίου Νόμου.

Τα αστυνομικά μέτρα που έχουν παρθεί από τη πρώτη μέρα είναι ιδιαιτέρως εμφανή γύρω από το δικαστήριο, το παλαιό κτήριο του Στρατοδικείου επί της οδού Ακαδημίας. Οι κατηγορούμενοι καταφθάνουν στο στρατιωτικό δικαστήριο με περασμένες τις χειροπέδες στα χέρια τους και ορισμένοι χειροκροτούν με αποτέλεσμα την άμεση σύλληψη τους.

Οι συνήγοροι υπερασπίσεως υποβάλλουν από τη πρώτη στιγμή ενστάσεις αναρμοδιότητας του δικαστηρίου με το δικαιολογητικό ότι ο νόμος Α.Ν. 375 έχει καταργηθεί και ότι το κατηγορητήριο είναι αόριστο, αλλά το δικαστήριο τις απορρίπτει.

Η διάρκεια της δίκης είναι 14 ημέρες. Μέσα στο δικαστήριο παρευρίσκοντο μόνο δημοσιογράφοι , μάρτυρες κατηγορίας, συγγενείς, συνήγοροι και τα αστυνομικά όργανα. Οι μάρτυρες κατηγορίας είναι ανώτατα στελέχη της Ελληνικής Αστυνομίας των οποίων η κύρια ενασχόληση τους είναι η μελέτη της ιστορικής εξέλιξης και των σκοπών του ΚΚΕ, υπό το πρίσμα της Δεξιάς. Ο βασικός μάρτυρας κατηγορίας αστυνόμος Παπασπυρόπουλος καταθέτει , ότι είδε ο ίδιος τον Κολιγιάννη να μπαίνει στο σπίτι της αδερφής του Γλέζου.

Από τη παραμονή της δίκης σημειώνεται η πρώτη παρέμβαση της Σοβιετικής Ενώσεως. Ο πρόεδρος του Ανωτάτου Σοβιέτ στρατάρχης Βοροσίλωφ με μήνυμα του στο βασιλιά Παύλο εκφράζει την ανησυχία του για τη τύχη του Γλέζου. Ο υφυπουργός Εξωτερικών Σκεφέρης σε συνάντηση του με το Σοβιετικό Πρεσβευτή δηλώνει ότι ο βασιλιάς δε μπορεί να επέμβει και τούτο διότι το Δημοκρατικό Σύνταγμα της Ελλάδος απαγορεύει την ανάμειξη του στις αποφάσεις της Δικαιοσύνης. Παράλληλα την ίδια ημέρα ο Πρωθυπουργός Κωνσταντίνος Καραμανλής δηλώνει την έκπληξη του για την κινητοποίηση του Κομμουνισμού για την εν λόγω δίκη κατασκοπίας και καθώς επίσης ότι η Ελληνική Δικαιοσύνη είναι ανεξάρτητη, αμερόληπτη και δε δέχεται καμία εξωτερική επέμβαση.

Οι περισσότεροι κατηγορούμενοι αναιρούν τις ομολογίες τους και υπερασπίζονται τη πολιτική του ΚΚΕ και ο Μανόλης Γλέζος υπερασπίζει ότι η κατηγορία εναντίον του είναι συκοφαντική και σκοπός της είναι να πληγεί η ΕΔΑ και το δημοσιογραφικό της όργανο η Αυγή. Στην αγόρευση του ο Βασιλικός Επίτροπος καταθέρφηκε κατά των κομμουνιστικών καθεστώτων, του διεθνούς κομουνισμού καθώς επίσης και του ΕΑΜ, ΕΛΑΣ και ΚΚΕ. Στην αναφορά του στο πρόσωπο του Γλέζου, ζητά να μη καταδικαστεί για την υπόθεση της κατασκοπείας αλλά διότι γνώριζε και δε ανέφερε.

[Επεξεργασία] Οι ποινές

Στις 22 Ιουλίου το Στρατοδικείο ανακοινώνει την απόφαση του για τις ποινές των κατηγορουμένων. Συγκεκριμένα:

    * Ο Βουτσάς και ο Τρικαλινός σε ισόβια δεσμά για κατασκοπεία
    * Ο Συγγελάκης και ο Καρκαγιάννης σε 11 χρόνια κάθειρξη και 5 χρόνια εκτόπιση
    * Ο Ραγουζαρίδης και ο Μανόλης Γλέζος σε 5 χρόνια φυλάκιση, 4 χρόνια εκτόπιση και 8 χρόνια στέρηση πολιτικών δικαιωμάτων.
    * Οι υπόλοιποι 9 απαλλάσσονται των κατηγοριών.

Η απελευθέρωσή του ήταν στις 15 Δεκεμβρίου 1962 ως αποτέλεσμα της δημόσιας κατακραυγής στην Ελλάδα και στο εξωτερικό. Η Σοβιετική Ταχυδρομική Υπηρεσία εξέδωσε το Δεκέμβριο του 1959 την αναμνηστική σειρά με ένα μόνο γραμματόσημο με τη φιγούρα του Μανόλη Γλέζου.

Ως αντίδραση της συγκεκριμένης έκδοσης , η Ελληνική Κυβέρνηση εξέδωσε σειρά δύο γραμματοσήμων με τη φιγούρα του Ιμρε Νάγκυ. Και οι δύο χώρες απέσυραν τις δύο σειρές αμέσως. Tα τεχνικά χαρακτηριστικά του ελληνικού γραμματοσήμου το οποίο φέρει τη φιγούρα του Ίμρε Νάγκυ είναι τα εξής:

    * Επιγραφή : Ιμρε Νάγκυ (1896 – 1958) ¨Ελευθερία εις τους λαούς¨
    * Έναρξη κυκλοφορίας: 09 Δεκεμβρίου 1959
    * αύση κυκλοφορίας: 17 Δεκεμβρίου 1959 – Αμοιβαία απόσυρση με το αντίστοιχο ρωσικό γραμματόσημο με τη φιγούρα του Μανόλη Γλέζου.
    * Αριθμός κομματιών στη σειρά :2
    * Ονομαστικές αξίες: 4,50 Δρχ και 6 Δρχ
    * Τεχνικά χαρακτηριστικά:

1. Οδόντωση: 13Χ131/2 2. Υδατόσημο: κορώνα 3. Ποσότητα που κυκλοφόρησε: α) 4,50 Δρχ.: 229.941 β) 6 Δρχ: 210.177


[Επεξεργασία] Μετά την δίκη

Κατά τη διάρκεια της φυλάκισης του, Γλέζος επανεκλέχθηκε βουλευτής με το ψηφοδέλτιο της ΕΔΑ 1961. Στο πραξικόπημα της 21ης Απριλίου 1967, ο Γλέζος συνελήφθη στις 2 τα ξημερώματα , μαζί με το υπόλοιπο των πολιτικών ηγετών. Κατά τη διάρκεια του καθεστώτος των συνταγματαρχών, η στρατιωτική δικτατορία, υπέστη ακόμα τέσσερα έτη φυλάκισης και εξορίας μέχρι την απελευθέρωσή του το 1971.

Ο συνολικός χρόνος παραμονής του Μανόλη Γλέζου στις φυλακές είναι 11 έτη και 4 μήνες, ενώ 4 έτη και 6 μήνες συμπλήρωσε στην εξορία. Ο Μανόλης αναλώθηκε σε μια ανεπιτυχή προσπάθεια να αναβιωθεί η ΕΔΑ (στην οποία ήταν γραμματέας έως το 1985 και Πρόεδρος από το 1985 έως το 1989). Για ένα χρονικό διάστημα στην κοινότητα Απειράνθου προσπάθησε να εφαρμόσει ένα τοπικό πείραμα δημοκρατίας σε επίπεδο βάσης. Κατόπιν, κατάργησε ουσιαστικά τα προνόμια του συμβουλίου και εισήγαγε ένα σύστημα με ένα «σύνταγμα» και μια τοπική συνέλευση που είχε το συνολικό έλεγχο της κοινοτικής διοίκησης.

Αυτό το πρότυπο λειτούργησε για αρκετά έτη, αλλά μακροπρόθεσμα το ενδιαφέρον των συγχωριανών του μειώθηκε και η συνέλευση εγκαταλείφθηκε. Στις βουλευτικές εκλογές του 1981 και του 1985, ο Γλέζος εκλέχτηκε μέλος του ελληνικού Κοινοβουλίου, αυτή τη φορά με το ψηφοδέλτιο του ΠΑΣΟΚ. Το 1984 έγινε μέλος του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου. Στις βουλευτικές εκλογές του 2000 εκλέχτηκε με το ψηφοδέλτιο του Συνασπισμού.

Το 2002, διαμόρφωσε την πολιτική ομάδα Ενεργοί Πολίτες. Η πολιτική αυτή ομάδα σε συνεργασία με τον Συνασπισμό και άλλα μικρότερα κόμματα της Αριστεράς, μέσω του ΣΥΡΙΖΑ συμμετείχε στις βουλευτικές εκλογές του 2004.

Επίσης συχνά γράφει άρθρα σε ελληνικές εφημερίδες από το 1942, και έχει δημοσιεύσει πέντε βιβλία στα ελληνικά:

    * Η ιστορία του βιβλίου (1974)
    * Από τη δικτατορία στη δημοκρατία (1974)
    * Το φαινόμενο της αλλοτρίωσης στη γλώσσα (1977)
    * Η συνείδηση της δύσκολης γης (1997)
    * Εθνική αντίσταση 1940-1945 (2006)

[Επεξεργασία] Διακρίσεις

Στον Μανόλη Γλέζο απονεμήθηκε το βραβείο ειρήνης Λένιν το 1963. Επίσης του απονεμήθηκε ο τίτλος του επίτιμου καθηγητή της φιλοσοφίας του Πανεπιστημίου Πάτρας το 1996 και του Αριστοτέλειου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης το 2001. Στις 22 Ιανουαρίου 2008 αναγορεύτηκε επίτιμος διδάκτορας της Φιλοσοφικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών.

Ο Μανόλης Γλέζος είναι επίτιμος δημότης της Καντάνου στον νομό Χανίων. Εκτός από την πολιτική εργασία του, ο Γλέζος έχει εφεύρει ένα σύστημα για να αποτρέψει τις πλημμύρες, να καταπολεμήσει τη διάβρωση και να συντηρήσει το υπόγειο νερό, το οποίο λειτουργεί με τη συλλογή του νερού της βροχής μέσα σε φρεάτια προκειμένου να το κατευθύνει στα υδροφόρα στρώματα.

Βιβλιογραφία:

    1 Φιλοτέλεια :Η ΑΝΑΜΝΗΣΤΙΚΉ ΣΕΙΡΑ ΤΟΥ ΙΜΡΕ ΝΑΓΚΥ τεύχος: 358, έτος : 36ον Νοέμβριος – Δεκέμβριος 1959, σελίδες :127 – 128.
    2 Φιλοτέλεια : ΤΕΛΕΥΤΑΙΑΙ ΕΙΔΗΣΕΙΣ, τεύχος : 358, έτος: 36ον , Νοέμβριος – Δεκέμβριος 1959, σελίδα :128
    3. Σπύρου Λιναρδάτου :σύγχρονη ελληνική ιστορία, από τον εμφύλιο στη χούντα , τόμος ΙΙΙ, 1955 – 1961, εκδόσεις Παπαζήση, σελίδες :458 – 465, 576 – 579.
    4. Ιστορικά Θέματα : Η διάσκεψη της Γιάλτας, Κωνσταντίνος Τσοπάνης Δρ Ιστορίας και Φιλοσοφίας των Θρησκευτικών τεύχος : 17 Noέμβιος 2003 , σελίδες : 42 - 59.
    5. Κατάλογοι Δημοπρασιών Καραμήτσου 2004
    6. Στρατιωτική Ιστορία : Η Συμφωνία της Βάρκιζας, Λεωνίδας Σ. Μπαλαβέρης, τεύχος : 33 Μάιος 1999

 

[KOSTASF16]

Ο Φράνκ Τζακ ΦΛΕΤΣΕΡ υπήρξε σπουδαίος Αμερικανός ναύαρχος (1885-1973).

Σπούδασε στη Ναυτική Ακαδημία της Αννάπολης και μετείχε στον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Το 1931 διορίσθηκε Επιτελάρχης των αμερικανικών δυνάμεων της Ασίας και στη περίοδο 1933-1935 άμεσος βοηθός και συνεργάτης του Υπουργού των Ναυτικών Σουάνσον. Το 1939 ανέλαβε την αρχηγία της 3ης και αργότερα της 6ης μοίρας καταδρομικών μέχρι της επίθεσης των Ιαπώνων στο Περλ Χάρμπορ. Το 1942 μετείχε των επιχειρήσεων στις νήσους Μάρσαλ και Τζίλμπερτ ενώ διακρίθηκε στις ναυμαχίες στη Νήσο των Κοραλλίων και τη Νήσο Μιντγουαίη καθώς και στην απόβαση του Γκουαλντακανάλ.

Το 1943 ανέλαβε αρχηγός των Ναυτικών δυνάμεων του Βορείου Ειρηνικού και το 1944 ηγήθηκε των επιχειρήσεων κατά των Κοραλλίων νήσων, ενώ το 1945 υποβοήθησε αποτελεσματικά στις κατά της Βορείου Ιαπωνίας αποβατικές επιχειρήσεις. Τον Νοέμβριο του ίδιου έτους διετέλεσε μέλος του Ανωτάτου Συμβουλίου του Αμερικανικού Ναυτικού και το 1946 Πρόεδρος αυτού μέχρι της αποστρατείας του, το 1947.

Προς τιμή του Φρανκ Φλέτσερ ονομάσθηκε ειδικός τύπος σύγχρονου αμερικανικού αντιτορπιλικού του οποίου διάφορα χαρακτηριστικά όπως τη δύναμη πυρός, ταχύτητα κ.λπ είχε ο ίδιος παλαιότερα επεξεργασθεί ως ανάγκη ναυπήγησης.

 

[KOSTASF16]

Φριτς Ζάουκελ
O Ερνστ Φρίντριχ Κρίστοφ Ζάουκελ (γερμ. Ernst Friedrich Christoph Sauckel) (* 27 Οκτωβρίου 1894 στο Χάσφουρτ, † 16 Οκτωβρίου 1946 στη Νυρεμβέργη, εκτελέστηκε) ήταν γερμανός εθνικοσοσιαλιστής πολιτικός και πληρεξούσιος του Τρίτου Ράιχ σχετικά με τον ανεφοδιασμό της βιομηχανίας του Ράιχ με καταναγκαστικούς εργάτες από το 1942 μέχρι το 1945.

Στις 17 Μαΐου 1936 ίδρυσε στη Βαϊμάρη το Ίδρυμα Βίλχελμ Γκούστλοφ (de facto επιχείρηση όπλων), και ορίστηκε από τον Αδόλφο Χίτλερ διευθυντής της. Στις 21 Μαρτίου 1942 έγινε πληρεξούσιος σχετικά με τον ανεφοδιασμό κυρίως της βιομηχανίας του Ράιχ με καταναγκαστικούς εργάτες.

Ο Ζάουκελ και η Δίκη της Νυρεμβέργης
Μεταξύ των κατηγορουμένων ο Ζάουκελ ήταν ο μόνος εργάτης. Κατά τη διάρκεια της δίκης έγινε αξιοπρόσεχτος κυρίως για τα άσχημα γερμανικά που μιλούσε. Το συντακτικό του ήταν σε τέτοιο βαθμό λανθασμένο, ώστε οι προτάσεις του συχνά ήταν αδιανόητες για διερμηνείς και δικαστές, οι οποίοι επανειλημμένα ζήτησαν να μιλήσει πιο καθαρά.
Η υπεράσπιση του Ζάουκελ προσπάθησε μάταια να αποδείξει ότι η υπό φοβερές συνθήκες πραγματοποιημένη απαγωγή ξένων και η χρησιμοποίηση τους για καταναγκαστική εργασία δεν ήταν παράνομη αλλά ούτε και απάνθρωπη. Υποστήριξε ότι ο Ζάουκελ δεν είχε την πλήρη εξουσιοδότηση στην πραγματοποίηση των σχεδίων αυτών και ότι σε καμία περίπτωση δεν ήταν απάνθρωπος χαρακτήρας αλλά "απλά έκανε το καθήκον του". Το ότι ήταν όμως πληρεξούσιος αποδεικνύει το γραπτό διάταγμα του ίδιου του Χίτλερ (Reichsgesetztblatt I/1942, σελ. 179), το οποίο στάθηκε λόγος για την απαγωγή εκατομμυρίων ευρωπαίων και την χρησιμοποίηση τους ως εργατικό δυναμικό της γερμανικής πολεμικής βιομηχανίας.

Όταν καταδικάστηκε σε θάνατο, ο Ζάουκελ αρχικά είπε απλά ότι ποτέ του δεν ήταν απάνθρωπος. Αργότερα άρχισε να κλαίει. Μέχρι την εκτέλεσή του στις 16 Οκτωβρίου πίστευε ότι η καταδίκη του σε θάνατο ήταν λάθος μετάφραση του διερμηνέα και ότι δε θα εκτελούνταν. Δεν μπορούσε να πιστέψει ότι ο υπουργός Εξοπλισμών και υψηλότερος βιομηχανικός ηγέτης του Τρίτου Ράιχ, ο Άλμπερτ Σπερ, βάση εντολών του οποίου ανεφοδίαζε την πολεμική βιομηχανία όλο με περισσότερους ανθρώπους για καταναγκαστική εργασία, την γλίτωνε απλά με ποινή φυλάκισης.

 

[francesco]

Edna (Scott)Parker.(1893-εν ζωη).
Η Edna Parker ειναι η μεγαλυτερη σε ηλικια ανθρωπος στον κοσμο  απο τον Αυγουστο του 2007.Εκτοτε εχει προστεθει στο βιβλιο Guiness.
Γεννηθηκε τον Απριλιο του 1893 στο shelbyville της Ιντιανα των Ηνωμενων Πολιτειων.Ηταν δασκαλα στο Fraklin High school της Ιndianna.Παντρευτηκε το 1911 αλλα ο αντρας της δυστηχως σκοτωθηκε το 1939.Εχει δυο παιδια τα οποια δεν ζουν ποια.5 εγγονια-14 δισεγγονα-13 τρισεγγονα.Η Εdna ειναι πολυ καλα σε υγεια και ικανη να περπατησει αν και 115 χρονων.Σε ολη της την ζωη ακολουθησε ισορροπημενη διατροφη ενω αναφερεται επισης οτι δεν εχει καπνισει ποτε.Της αρεσει να διαβαζει ποιηση και διαφορα αλλα πεζα εργα.

http://www.genarians.com/1893-1905.html

 

[francesco]

Milvinna Dean

H Millvina dean γεννηθηκε τον φεβρουαριο του 1912 και ειναι ΣΗΜΕΡΑ η μοναδικη  Επιβατης που ζει απο τον ΤΙΤΑΝΙΚΟ.Οταν εγινε το βυθισμα του τιτανικου ηταν μολις δυο μηνων καθως και η νεοτερη απ ολους εκει.Σωθηκαν οπως τα περισσοτερα γυναικοπαιδα σε σωστικες λεμβους.Ο πατερας της δεν τα καταφερε να βγει ζωντανος απο τον τιτανικο και το σωμα του ποτε δεν βρεθηκε.Τον Απριλιο του 2008 θα δωσει διαλεξη στο
Σαουθαμπτον στην 96η επετειο αναμνησης απο το πολυνεκρο βυθισμα του Τιτανικου.

http://www.en.wikipedia.org/wiki/Millvina_Dean

 

[francesco]

Wynona Ryder(1971-...)
η winona horowitz
H Wynona Ryder ειναι γνωστη αμερικανιδα ηθοποιος γεννηθηκε το 1971 στο Winona μια πολη στην Μιννεσοτα των
Ηνωμενων Πολιτειων που πηρε το ονομα της.Μεγαλωσε σε ενα κοινοβιο ραντσο  οπου δεν υπηρχε καθολου ρευμα.Μετακινηθηκε με τους γονεις της στο san francisco σε ηλικια 10 χρονων οπου  γραφτηκε σε σχολη Θεατρου και διαφορες αλλες καλλιτεχνικες σχολες.Την πρωτη της ταινια την επαιξε το 1986 στην ταινια lucas.Αλλες ταινιες στις οποιες εχει συμμετασχει ειναι Ο σκαθαροζουμης (1988) Great balls of fire (1989)K.τ.λ
Σε μια ταινια το girl interrupted to 1999 επεσε και χτυπησε το ποδι της και ετσι δεν συμμετηχε .
Επισης πρεπει να σημειωσουμε οτι ποτε δεν καταφερε να παντρευτει, εχει αρραβωνιαστει μια φορα αλλα χωρισε καθως η μεγιστη σχεση ειναι μολις 4 χρονια
με τον ηθοποιο Μatt Dammon και 3  χρονια με τον Johny Depp.Συνολικα εχει αλλαξει 8 αντρες.Τελευταια της ταινια
ΤΗΕ LAST WORLD(Ο χαμενος κοσμος)

και μια σκηνη απο την ταινια της ΤΗΕ ΤΕΝ .

 

[AssFiller]

Ο Στηβ ΜακΚουήν (ή Στιβ ΜακΚουίν, Στηβ ΜακΚουΐν, Steve McQueen) ήταν Αμερικανός ηθοποιός (24 Μαρτίου 1930 - 7 Νοεμβρίου 1980).

http://[URL unfurl="true"]www.stevemcqueen.org.uk/Links/Steve.jpg[/img[/URL]]

Eίχε το παρατσούκλι «The King of Cool» και το 1947 κατατάχθηκε στους Πεζοναύτες. Το 1966 ήταν υποψήφιος για Όσκαρ για την ερμηνεία του στην ταινία The Sand Pebbles. Παντρεύτηκε την ηθοποιό Neile Adams το 1957 και χώρισαν, με 1 γιο και 1 κόρη, το 1972. Επόμενη σύζυγός του ήταν η Ali MacGraw το 1973-1978 και τελευταία η Barbara Minty , από τον Ιανουάριο του 1980 ως το θάνατό του.

Υπήρξε ένας από τους πιο ακριβοπληρωμένους ηθοποιούς της εποχής του.

[img]http://artfiles.art.com/images/-/Steve-McQueen---Bullitt-Photograph-C12150619.jpeg

 

Ο Στηβ ΜακΚουήν (ή Στιβ ΜακΚουίν, Στηβ ΜακΚουΐν, Steve McQueen) ήταν Αμερικανός ηθοποιός (24 Μαρτίου 1930 - 7 Νοεμβρίου 1980).

http://[URL unfurl="true"]www.stevemcqueen.org.uk/Links/Steve.jpg[/img[/URL]]

Eίχε το παρατσούκλι «The King of Cool» και το 1947 κατατάχθηκε στους Πεζοναύτες. Το 1966 ήταν υποψήφιος για Όσκαρ για την ερμηνεία του στην ταινία The Sand Pebbles. Παντρεύτηκε την ηθοποιό Neile Adams το 1957 και χώρισαν, με 1 γιο και 1 κόρη, το 1972. Επόμενη σύζυγός του ήταν η Ali MacGraw το 1973-1978 και τελευταία η Barbara Minty , από τον Ιανουάριο του 1980 ως το θάνατό του.

Υπήρξε ένας από τους πιο ακριβοπληρωμένους ηθοποιούς της εποχής του.

[img]http://artfiles.art.com/images/-/Steve-McQueen---Bullitt-Photograph-C12150619.jpeg

Η ασπρόμαυρη φωτό είναι απο το Bullitt

Νομίζω πέθανε απο καρκίνο στον πνεύμονα!!

 

[AssFiller]

Μέριλιν Μονρόε 1926 – 1962

Ηθοποιός, τραγουδίστρια και μοντέλο, που χαρακτηρίστηκε ως το απόλυτο σύμβολο του σεξ. Γεννήθηκε με το όνομα Νόρμα Τζιν Μόρτενσον την 1η Ιουνίου  του 1926 στο Γενικό Νοσοκομείο του Λος Άντζελες. Λίγο πριν από τη γέννησή της, ο πατέρας της είχε εγκαταλείψει τη μητέρας της για να μετακομίσει στο Σαν Φραντσίσκο.

Η Μέριλιν μεγάλωσε χωρίς να γνωρίζει ποιος ήταν πραγματικά ο πατέρας της, καθώς η μητέρα της, Γκλάντις, άλλαζε συνεχώς ερωτικούς συντρόφους. Ήταν εξαιρετικά ελκυστική γυναίκα και εργαζόταν ως μοντέρ στα RKO Studios. Το 1942, στα 16 της, παντρεύτηκε τον 21χρονο τεχνίτη αεροσκαφών Τζέιμς Ντόχερτι. Ο γάμος τους, όμως, κράτησε μόνο πέντε χρόνια, καθώς χώρισαν το 1946. Στο μεταξύ, η Μέριλιν είχε ήδη αρχίσει να εργάζεται ως μοντέλο επίδειξης μαγιό και είχε βάψει τα μαλλιά της ξανθά. Μέσω των φωτογραφήσεων προσέλκυσε πολλά βλέμματα, μεταξύ αυτών και του προέδρου της κινηματογραφικής εταιρίας RKO Pictures, που της πρότεινε να κάνει ένα δοκιμαστικό. Ο ατζέντης της, όμως, τη συμβούλεψε να προτιμήσει μία μεγαλύτερη εταιρία, όπως η 20th Century-Fox. 

Το πρώτο συμβόλαιο που υπέγραψε της απέφερε 125 δολάρια την εβδομάδα, ποσό στο οποίο προστέθηκαν άλλα 25 δολάρια, όταν ανανέωσε τη συμφωνία, έξι μήνες αργότερα. Έκανε το ντεμπούτο της στη μεγάλη οθόνη το 1947, με ένα μικρό ρόλο στην ταινία «The Shocking Miss Pilgrim». Ακολούθησε το 1948 το «Scudda Hoo! Scudda Hay!», όπου εμφανίστηκε σε δύο ή τρεις μικρές σκηνές, οι οποίες περικόπηκαν στο μοντάζ. Την ίδια χρονιά τής δόθηκε ένας καλύτερος ρόλος στο φιλμ «Dangerous Years». Ωστόσο, η Fox αρνήθηκε να της ανανεώσει το συμβόλαιο κι έτσι η Μέριλιν επέστρεψε στο μόντελινγκ, ξεκινώντας παράλληλα μαθήματα υποκριτικής.

Λίγους μήνες αργότερα, η Columbia Pictures την επέλεξε για το ρόλο της Peggy Martin στο «Ladies of the Chorus» (1948), όπου ερμήνευσε δύο τραγούδια. Αν και οι κριτικές ήταν αρκετά καλές για την ερμηνεία της, η ταινία δεν τα πήγε εξίσου καλά και η Columbia την απέρριψε. Έτσι, επέστρεψε και πάλι στο μόντελινγκ. Το 1949 εμφανίστηκε στην ταινία «Love Happy» των «Ενωμένων Καλλιτεχνών», ενώ την ίδια χρόνια πόζαρε γυμνή για ένα ημερολόγιο διασημοτήτων. Η φωτογράφηση που έκανε το 1953 για το περιοδικό Playboy ήταν αυτή που έδωσε ώθηση στην καριέρα της. Την επόμενη χρονιά συμμετείχε σε τέσσερις ταινίες, αποσπώντας εξαιρετικές κριτικές για τις «The Asphalt Jungle» της MGM και «All About Eve» της Fox. Αν και οι ρόλοι της ήταν αρκετά μικροί, η εκκεντρική αλλά σέξι εμφάνισή της αποτυπώθηκε στη μνήμη των σινεφίλ. Το εκρηκτικό ταμπεραμέντο της, σε συνδυασμό με την αίσθηση παιδική αθωότητα που απέπνεε, ενθουσίασε τους θεατές. Έκανε, όμως, ιδιαίτερη εντύπωση η εμφάνισή της την ίδια χρονιά στο «Monkey Business» ως πλατινέ ξανθιά, μια εικόνα που αποτέλεσε το «σήμα - καταταθέν» της. Το 1953 έπαιξε στο «Gentlemen Prefer Blondes», ξετρελαίνοντας τον ανδρικό πληθυσμό. Ανάμεσά τους και ο αστέρας του μπέιζμπολ Τζο ΝτιΜάτζιο, με τον οποίο παντρεύτηκε στις 14 Ιανουαρίου  του 1954. Την ίδια χρονιά πρωταγωνίστησε στο «There's No Business Like Show Business» και ακολούθησε το «The Seven Year Itch» (Επτά Χρόνια Φαγούρα), μία ταινία που ανέδειξε το ταλέντο της στην κωμωδία και περιείχε μία από τις πιο χαρακτηριστικές σκηνές στην ιστορία του κινηματογράφου: τη Μέριλιν Μονρόε να στέκεται πάνω σε μία σχάρα, με τον αέρα να ανασηκώνει το λευκό φόρεμά της. Έπειτα από εννέα μήνες έγγαμου βίου, τον Οκτώβριο του 1954 η Μέριλιν ανακοίνωσε το διαζύγιό της με τον ΝτιΜάτζιο. Την επόμενη χρονιά η Fox διέκοψε τη συνεργασία μαζί της, εξαιτίας της αντιεπαγγελματικής συμπεριφοράς της.

Με τη συμμετοχή της το 1956 στην ταινία «Bus Stop» (Στάση Λεωφορείου) η Μέριλιν απέδειξε ότι μπορούσε να ανταποκριθεί εξίσου καλά και στις απαιτήσεις ενός δραματικού ρόλου. Την ίδια χρονιά παντρεύτηκε τον θεατρικό συγγραφέα Άρθουρ Μίλερ , ένας γάμος που κράτησε τέσσερα χρόνια. Το 1957 ταξίδεψε στη Μ. Βρετανία για τα γυρίσματα τις ταινίας «The Prince and the Showgirl» (Ο Πρίγκιπας και η Χορεύτρια), που αποτέλεσε μεγάλη εισπρακτική επιτυχία, αν και οι κριτικές δεν ήταν και τόσο καλές. Έπειτα από ένα χρόνο απουσίας, η Μέριλιν Μονρόε επέστρεψε στη μεγάλη οθόνη του 1959 με την απολαυστική κωμωδία «Some Like It Hot» (Μερικοί το προτιμούν καυτό), με τον Τόνι Κέρτις και τον Τζακ Λέμον. Ακολούθησαν το 1960 η ταινία του Τζορτζ Κιούκορ «Let's Make Love» (Έλα ν' αγαπηθούμε) με τους Τόνι Ράνταλ και Ιβ Μοντάν και το 1961 το «The Misfits» (Οι Αταίριαστοι), το τελευταίο φιλμ τόσο για τη Μέριλιν Μονρόε όσο και για τον συμπρωταγωνιστή της Κλαρκ Γκέιμπλ, που πέθανε λίγους μήνες αργότερα από καρδιακή προσβολή. Το 1962 η Fox την επέλεξε για τον πρωταγωνιστικό ρόλο στο «Something's Got to Give».

Λόγω της συνεχιζόμενης ασυνέπειάς της, όμως, η εταιρία αποφάσισε να διακόψει τη συνεργασία μαζί της και να μην της δώσει άλλη ευκαιρία. Η καριέρα της κατέρρεε και η Μέριλιν απομονώθηκε στο σπίτι της στο Λος Άντζελες. Στις 5 Αυγούστου του 1962 η οικονόμος της τη βρήκε να κείτεται γυμνή στο κρεβάτι της με ένα άδειο μπουκάλι από υπνωτικά χάπια «Nembutal» στο πλευρό της. Ήταν μόλις 36 ετών… Ο τοπικός ιατροδικαστής, που κλήθηκε για να γνωματεύσει επί των συνθηκών του θανάτου της, απεφάνθη ότι επρόκειτο πιθανότατα για αυτοκτονία. Ο φημολογούμενος ερωτικός δεσμός της, όμως, με τον Τζον Κένεντι και οι αντιδράσεις από το περιβάλλον του αμερικανού προέδρου κάνουν πολλούς, ακόμα και σήμερα, να πιστεύουν ότι ο φάκελος «Μέριλιν» δεν έπρεπε να κλείσει με την ένδειξη «αυτοκτονία». Κάποιοι είπαν ότι η Μονρόε δεν είχε καμία πρόθεση να αυτοκτονήσει, αλλά πήρε κατά λάθος μια υπερβολική δόση υπνωτικών. Ακόμα περισσότεροι υποστήριξαν ότι ένα τρίτο πρόσωπο της χορήγησε τη μοιραία δόση. Η αλήθεια δεν μαθεύτηκε ποτέ...

www.sansimera.gr/archive/biographies/show.php?id=186&name=Marilyn_Monroe]Αναλυτικά [/url]

 

[stavros51]

Η ασπρόμαυρη φωτό είναι απο το Bullitt
Νομίζω πέθανε απο καρκίνο στον πνεύμονα!!

Ναι, νομίζω είναι από το Bullit (πολύ ωραίο έργο).

Δε θυμάμαι αν ήταν του πνεύμονα, ήταν καρκίνος πάντως.
Λέγεται ότι όπως και ο John Wayne, έτσι και ο McQueen (και άλλοι ηθοποιοί και παράγοντες του αμερικάνικου κινηματογράφου) πέθαναν από καρκίνο γιατί πέρναγαν πολύ καιρό στην από ραδιενέργεια μολυσμένη έρημο του Νέου Μεξικού για γυρίσματα ταινιών.

Ως γνωστόν, στην έρημο του New Mexico έγινε η πρώτη δοκιμή ατομικής έκρηξης τον Ιούλιο του 1945.
Οι επόμενες δύο δοκιμάστηκαν στους γιαπωνέζους κατ' ευθείαν.
Και απ' αυτούς πέθαναν πολλοί (ως γνωστόν επίσης).

 

[KOSTASF16]

Τζάκσον Πόλοκ
Ζωγράφος (1912-1956)

Ο Τζάκσον Πόλοκ πίστευε ότι η τέχνη πηγάζει από το ασυνείδητο. Πίστευε επίσης ότι το κριτήριο για την εκτίμησή της πρέπει να είναι το κατά πόσον η τέχνη επιτυγχάνει να εξωτερικεύσει την εκφραστική διάθεση του δημιουργού. Ο θεωρητικός Κλέμεντ Γκρίνμπεργκ από την άλλη, πάτρωνας και θαυμαστής του ζωγράφου επί σειράν ετών, θεωρούσε ότι η αξία της ζωγραφικής του Πόλοκ συνίστατο στο ότι διατηρούσε «την ακεραιότητα της ζωγραφικής επιφάνειας», μια φράση που έγινε διασημότερη από οποιαδήποτε άλλη τον καιρό του όψιμου μοντερνισμού. Ασχετα όμως με το τι συνιστά το μεγαλείο της τέχνης του (και με το αν τελικά το μεγαλείο αυτό υφίσταται) ο Τζάκσον Πόλοκ υπήρξε μια από τις πιο προβεβλημένες μορφές της τέχνης του 20ού αιώνα και εξακολουθεί να θεωρείται ένας από τους λίγους αμερικανούς καλλιτέχνες που μπορούν να σταθούν πλάι πλάι με τους ευρωπαίους δασκάλους του μοντερνισμού.

Ο Πολ Τζάκσον Πόλοκ γεννήθηκε στο Κόντι του Γουαϊόμινγκ το 1912, πολύ γρήγορα όμως η οικογένειά του μετακόμισε και ο νεαρός Τζάκσον μεγάλωσε στην Καλιφόρνια και στην Αριζόνα. Το 1930 ο Πόλοκ ενεγράφη στην Art Students League της Νέας Υόρκης, όπου παρακολούθησε μαθήματα ζωγραφικής από τον Τόμας Χαρτ Μπέντον. Ισχυρά επηρεασμένος από τον δάσκαλό του ο Πόλοκ ζωγράφιζε για χρόνια μικρά τοπία της αμερικανικής φύσης. Το 1937 όμως διαπίστωσε ότι ήταν ήδη αλκοολικός και ξεκίνησε ψυχοθεραπεία. Το 1938 έπαθε νευρικό κλονισμό και από το 1939 ως το 1943 ακολουθούσε θεραπεία με δύο ψυχαναλυτές της σχολής του Γιουνγκ. Την περίοδο αυτή η ζωγραφική του άλλαξε θεαματικά. Γοητευμένος από την παραμορφωτική αφαίρεση του Πάμπλο Πικάσο και τις βιομορφικές φόρμες του Ζουάν Μιρό, αλλά και από τη σουρεαλιστική θεωρία, ο Πόλοκ άρχισε να δημιουργεί αφαιρετικά έργα στα οποία πάνω από όλα διαφαινόταν η αγωνία του να ανακαλύψει έναν τρόπο άμεσης καταγραφής των συναισθημάτων του.

Το 1943 η Πέγκι Γκούγκενχαϊμ (συλλέκτρια και ανιψιά του Σόλομον Ρ. Γκούγκενχαϊμ, ιδρυτή του Μουσείου Γκούγκενχαϊμ της Νέας Υόρκης) του έδωσε τη μεγάλη ευκαιρία: ο Τζάκσον Πόλοκ υπέγραψε συμβόλαιο με την γκαλερί «This Century» της Γκούγκενχαϊμ, όπου και πραγματοποίησε την πρώτη του ατομική έκθεση τον Νοέμβριο της ίδιας χρονιάς. Ανάμεσα στη δαιμόνια κοσμικότητα της Γκούγκενχαϊμ και στη θεωρητική υποστήριξη του Κλέμεντ Γκρίνμπεργκ, ο Τζάκσον Πόλοκ έγινε διάσημος εν μια νυκτί. Από εκείνη τη χρονιά και ύστερα έκανε ατομικές εκθέσεις σχεδόν κάθε χρόνο.

Στις αρχές του 1944 ο Πόλοκ ζωγράφισε τον πρώτο του πραγματικά τεράστιο πίνακα, τον οποίο ονόμασε «Τοιχογραφία». Ο πίνακας αυτός σηματοδοτεί την επινόηση ενός εντελώς προσωπικού ύφους, το οποίο συνδύαζε τη συνθετική αρτιότητα που ο Πόλοκ είχε διδαχθεί από τον Μπέντον με την «αυτόματη γραφή» του σουρεαλισμού. Εκείνη την περίοδο ο Πόλοκ δημιούργησε επίσης πολλά σχέδια με μεικτή τεχνική σε χαρτί, τα οποία προϊδέαζαν τη μεγάλη ανανέωση που επρόκειτο να έρθει πολύ σύντομα. Το 1945 ο Πόλοκ νυμφεύθηκε τη ζωγράφο Λι Κράσνερ. Το ζεύγος μετακόμισε στο Ιστ Χάμπτον της Πολιτείας της Νέας Υόρκης, όπου και έζησε ως τον θάνατο του Πόλοκ.

Το 1947 ο Τζάκσον Πόλοκ χρησιμοποίησε για πρώτη φορά την τεχνική του «σταξίματος». Απλωνε τον μουσαμά ­ χωρίς τελάρο ­ στο πάτωμα και έσταζε πάνω του την μπογιά σε διαδοχικές στρώσεις. Πολλοί θεωρούν ότι οι πίνακες αυτής της περιόδου (πολλούς από τους οποίους μπορεί κανείς να δει σήμερα στο Μουσείο Μοντέρνας Τέχνης της Νέας Υόρκης και στο Μουσείο Αμερικανικής Τέχνης Whitney) αποτελούν τα αριστουργήματα της καλλιτεχνικής του σταδιοδρομίας. Το σίγουρο είναι ότι έργα όπως το «Ομίχλη λεβάντας» («Lavender Mist», 1950) και το «Νο 23» (1951) είναι άκρως εντυπωσιακά. Εν τούτοις η ιδιομορφία της τεχνικής του Πόλοκ αποτελεί τον βασικό λόγο για την τεράστια διασημότητά του και σε μεγάλο βαθμό επισκίασε την ουσία (την «αυτόματη έκφραση») της τέχνης του.

Η υγεία του Πόλοκ προοδευτικά υπέκυψε στον αλκοολισμό του, ο οποίος όμως δεν πρόλαβε να αποβεί μοιραίος. Ο Τζάκσον Πόλοκ σκοτώθηκε σε αυτοκινητικό δυστύχημα το 1956.

 

[AssFiller]

Μαρία Σαράποβα

Η Μαρία Σαράποβα (Maria Yuryevna Sharápova , ρωσικά: Мари́я Ю́рьевна Шара́пова) είναι Ρωσίδα επαγγελματίας παίκτρια της αντισφαίρισης, κάτοχος 3 Γκραν Σλαμ στο απλό και κάτοχος της κορυφής στην παγκόσμια κατάταξη στις γυναίκες . Στα τέλη του 2006 έγινε η πιο ακριβοπληρωμένη παίκτρια του τένις στον κόσμο.

Το 2004 νίκησε τη Σερένα Γουίλιαμς και κατέκτησε το Ουίμπλεντον σε ηλικία 17 ετών. Δύο χρόνια μετά, το 2006 κέρδισε το Αμερικανικό Όπεν με νίκη επί της Βελγίδας Ζιστίν Ενάν. Στις 26 Ιανουαρίου του 2008 ήταν η νικήτρια στο Αυστραλιανό Όπεν, επί της Άννας Ιβάνοβιτς από τη Σερβία.Με τη νίκη της στον τελικό του απλού γυναικών με 7-5, 6-3 έγινε η πρώτη Ρωσίδα που κατέκτησε το συγκεκριμένο τίτλο. Ήταν φιναλίστ στο Αυστραλιανό Όπεν του 2007.

wikipedia

 

[AssFiller]

Μάρλον Μπράντο

Ο Μάρλον Μπράντο (Marlon Brando· 3 Απριλίου 1924 - 1 Ιουλίου 2004) ήταν ένας από τους πλέον σημαντικούς αμερικανούς ηθοποιούς του 20ού αι. Οι εξαιρετικές του υποκριτικές ικανότητες φάνηκαν σε ταινίες που σκηνοθέτησε ο ελληνοαμερικανός Ηλίας Καζάν την δεκαετία του 1950, όπως το Λεωφορείο ο Πόθος και Το λιμάνι της αγωνίας. Το δραματικό ύφος τού ωραίου, ασυμβίβαστου και καταστρεπτικού ή αυτοκαταστροφικού νέου, που εισήγαγε ο Μπράντο, επηρρέασε πολλούς μεταγενέστερους αμερικανούς ηθοποιούς, όπως ο Τζέιμς Ντην, ο Πωλ Νιούμαν και ο Ρόμπερτ Ντε Νίρο.

Ο Μπράντο γεννήθηκε στην Ομάχα της πολιτείας Νεμπράσκα των ΗΠΑ στις 3 Απριλίου του 1924. Το 1935, οι γονείς του χώρισαν και ο μικρός Μπράντο μαζί με τα δύο του αδέλφια ακολούθησε την μητέρα του στην Αγία Άννα (Santa Ana) της Καλιφόρνιας. Το 1937, οι γονείς του συμφιλιώθηκαν και εγκαταστάθηκαν στο Λίμπερτυβιλ κοντά στο Σικάγο.

Προικισμένος με έμφυτο υποκριτικό ταλέντο, αλλά και ατίθασος ως μαθητής, ο Μπράντο πήγε στην Νέα Υόρκη για να σπουδάσει ηθοποιία στο New School και κατόπιν στο Actors' Studio, που διηύθυναν ο Λη Στράσμπεργκ (Lee Strasberg) και η Στέλλα Άντλερ (Stella Adler).

Το 1944 ανέλαβε τον πρώτο του μεγάλο ρόλο στην δραματική θεατρική κωμωδία Θυμάμαι τη μαμά (I Remember Mama), που παίχθηκε στο Μπρόντγουεϊ της Νέας Υόρκης. Η παράσταση απέτυχε οικονομικά, αλλά οι κριτικές για τον Μπράντο ήταν ιδιαιτέρως καλές. Το 1947, ανέλαβε τον ρόλο του Στάνλεϋ Κοβάλσκι στο θεατρικό δράμα του Τέννεσση Γουίλιαμς Λεωφορείο ο Πόθος (A Streetcar Named Desire) σε σκηνοθεσία του Ηλία Καζάν.

Το 1951, ο Μπράντο υποδύθηκε τον Στάνλεϋ Κοβάλσκι στην κινηματογραφική μεταφορά του Λεωφορείου ο Πόθος, πάλι σε σκηνοθεσία Ηλία Καζάν. Για τον ρόλο αυτό, καθώς και για τους πρωταγωνιστικούς του ρόλους στις ταινίες Βίβα Ζαπάτα! (Viva Zapata!, 1952) και Ιούλιος Καίσαρ (Julius Caesar, 1953), ο Μπράντο προτάθηκε για το βραβείο Όσκαρ. Τελικά, ο Μπράντο τιμήθηκε με το βραβείο Όσκαρ το 1954 για τον ρόλο τού Τέρρυ Μαλλόυ στην ταινία του Ηλία Καζάν Το λιμάνι της αγωνίας (On the Waterfront).

Στα τέλη της δεκαετίας του 1950 και καθ' όλη την δεκαετία του 1960, ο Μπράντο πρωταγωνίστησε σε μέτριες έως κακές ταινίες που δεν ανταποκρίνονταν στο υποκριτικό του ταλέντο. Η επιστροφή του Μπράντο σε σημαντικούς ρόλους έγινε με τις ταινίες του Φράνσις Φορντ Κόπολλα Ο νονός (The Godfather, 1972) και Αποκάλυψη τώρα (Apocalypse Now, 1979). Για τον ρόλο τού Ντον Κορλεόνε στον Νονό, ο Μπράντο τιμήθηκε με το βραβείο Όσκαρ, αλλά αρνήθηκε να παραλάβει ο ίδιος το βραβείο, διαμαρτυρόμενος έτσι για την κακομεταχείριση των αφτοχθόνων Ινδιάνων στις ΗΠΑ. Μία άλλη ταινία στην οποία πρωταγωνίστησε ο Μπράντο και η οποία προκάλεσε έντονες αντιπαραθέσεις κριτικών για τον ερωτισμό της ήταν το Τελευταίο ταγκό στο Παρίσι (Last Tango in Paris, 1972) σε σκηνοθεσία του Μπερνάρντο Μπερτολούτσι.

Στα ύστερά του χρόνια, ο Μπράντο ανέλαβε ρόλους και πάλι σε μέτριες έως κακές ταινίες, με εξαίρεση τις ταινίες A Dry White Season (1989, υποψ. για Όσκαρ β' ανδρικού ρόλου), The Freshman (1990) και Ντον Χουάν ΝτεΜάρκο (Don Juan DeMarco, 1995).

Η προσωπική ζωή του Μπράντο υπήρξε το ίδιο ταραγμένη με την επαγγελματική του ζωή. Πάλεψε για τα ανθρώπινα δικαιώματα και για την αποκατάσταση των αυτοχθόνων Ινδιάνων των ΗΠΑ. Παντρεύτηκε τρεις φορές και απέκτησε έντεκα παιδιά, από τις συζύγους του, τις ερωμένες του καθώς και από υιοθεσία. Αγάπησε με πάθος την Ταϊτή και έζησε εκεί για ένα μεγάλο μέρος της ζωής του. Τον Μάιο του 1990, ο πρωτότοκος γιος του Μπράντο, ο Κριστιάν, δολοφόνησε τον εραστή της ετεροθαλούς αδελφής του, Τσεγιέν. Αργότερα ο Κριστιάν καταδικάστηκε σε φυλάκιση 10 ετών, ενώ η Τσεγιέν αυτοκτόνησε σε ηλικία 25 ετών το Απρίλιο του 1995.

Φορτωμένος με υπέρογκα χρέη, υπέρβαρος και μάλλον δυστυχής, ο Μάρλον Μπράντο πέθανε από πνευμονικό οίδημα σε νοσοκομείο του Λος Άντζελες την 1 Ιουλίου του 2004.

wikipedia