Το σεξ του κόσμου σε 80 ημέρες

[iuakoya]

Πώς ήταν τα Βούρλα;

Τα Βούρλα περιστοιχίζονταν από μια ψηλή, ασβεστωμένη μάντρα, που ασφάλιζε με μια κόκκινη πορτάρα ύψους τριών μέτρων και πλάτους δυο. Αυτή η πορτάρα ήταν η μοναδική είσοδος, βρισκόταν στην οδό Ψαρρών και φρουρούταν. Τη νύχτα τα Βούρλα άδειαζαν και η πορτάρα έκλεινε. Κανείς άλλος δεν επιτρεπόταν να διανυκτερεύσει εκτός από τις πόρνες και την αστυνομική δύναμη. Αλλά όλο και κάποιος αγαπητικός πηδούσε τη μάντρα. Το πρωί η πορτάρα άνοιγε και τα Βούρλα ξαναγέμιζαν. Μερικοί πελάτες έρχονταν από το πρωί, ανάλογα με τα καράβια που έπιαναν λιμάνι στον Πειραιά. Περνώντας την πορτάρα ανοιγόταν μπροστά μία αυλή στην οποία υπήρχαν τρεις πτέρυγες. Οι πτέρυγες λέγονταν μπούκες και η καθεμιά είχε δική της είσοδο. Κάθε μπούκα αποτελούταν από δύο σειρές των δώδεκα δωματίων η καθεμιά, αντικριστά η μία στην άλλη, που τις χώριζε ένας φαρδύς ακάλυπτος διάδρομος, σαν εσωτερική αυλή...

 

[iuakoya]

Οι πόρτες και τα παράθυρα των δωματίων κάθε μπούκας έβλεπαν στον διάδρομό της. Στις κάμαρες αυτές ζούσαν και δούλευαν οι πόρνες. Μια πρώτη παρατήρηση είναι ότι αυτή τη διαρρύθμιση δεν διευκόλυνε την επικοινωνία της κάθε μπούκας με τις υπόλοιπες. Στα Βούρλα έμεναν γυναίκες που είχε πιάσει η αστυνομία χωρίς χαρτιά και επιπλέον ήταν άρρωστες. Αφού τις έστελναν στου Συγγρού για θεραπεία, κατόπιν τις έκλειναν στα Βούρλα. Κατανέμονταν στις μπούκες ανάλογα με την ηλικία τους. Οι νεαρές, ηλικίας από 14 ώς 18 χρόνων έμεναν στο πρώτο τμήμα, στο αριστοκρατικό. Ήταν στη σειρά νεόκτιστες και καθαρές κάμαρες ασπροασβεστωμένες. Μπροστά ο διάδρομος πλακοστρωμένος με πολλές γλάστρες...

 

[iuakoya]

Στο δεύτερο τμήμα έμεναν γυναίκες μέσης ηλικίας, από 18 ώς 40 χρόνων. Ο Μάρκος Βαμβακάρης λέει ότι έγινε αγαπητικός στο μπορντέλο μιας πόρνης, είκοσι εφτά-είκοσι οκτώ χρονών, το οποίο βρισκόταν στο δεύτερο διαμέρισμα των Βούρλων. Οι γερασμένες πόρνες έμεναν στο παλιότερο κτίριο - στο πρώτο που χτίστηκε. Ποιες θεωρούνταν γριές; Οι γυναίκες από 40 ως 50 χρόνων. Δίπλα στο παλιό κτίριο ήταν το εστιατόριο, όπου έτρωγαν όλες οι γυναίκες, πληρώνοντας για το φαγητό τους. Στα Βούρλα λειτουργούσε μονίμως ιατρείο. Ο γιατρός επέβλεπε τις γυναίκες κάθε μέρα. Κάθε μπούκα είχε τις τουαλέτες, τα λουτρά και το καφενείο της...

 

[iuakoya]

Η αστυνομία φρουρούσε την πορτάρα, τηρούσε την τάξη και επιτηρούσε τις γυναίκες. Καμία γυναίκα δεν επιτρεπόταν να εγκαταλείψει τα Βούρλα χωρίς κάποιος σοβαρός άνθρωπος να εγγυηθεί γι’ αυτήν και ν’ αναλάβει όλη τη γραφειοκρατία και τα τρεχάματα στην αστυνομία. Κι επειδή δεν είχαν κανέναν δικό τους άνθρωπο να εγγυηθεί, αλλά ούτε πού να πάνε, δεν έφευγαν ποτέ. Είχαν όμως δικαίωμα εξόδου κατόπιν αδείας. Η παρουσία της αστυνομίας ήταν απαραίτητη. Καθημερινά ξέσπαγαν καυγάδες: οι γυναίκες τσακώνονταν μεταξύ τους, με πελάτες ή με τους νταβατζήδες. Οι πελάτες και οι νταβατζήδες έδερναν τις γυναίκες. Οι μικρές ήταν ατίθασες και οι καυγάδες που ξεσπούσαν μεταξύ τους τελείωναν με ξύλο. Γενικά στα Βούρλα έπεφτε πολύ ξύλο...

 

[iuakoya]

Στα Βούρλα δεν υπήρχε μαντάμα. Η μαντάμα ή μαμά ήταν ο εφιάλτης της πόρνης. Η μαντάμα την αγόραζε από τον σωματέμπορο και για να κάνει απόσβεση, την εκμεταλλευόταν άγρια. Ο σωματέμπορος ήταν ο άλλος εφιάλτης της πόρνης. Για τον σωματέμπορο η κοπέλα ήταν ένα εμπόρευμα από το οποίο έπρεπε να αποκομίσει κέρδος. Γλυκά λόγια στην αρχή και άγριο ξύλο στη συνέχεια. Ο σωματέμπορος την είχε ψαρέψει ή είχε αγοράσει τα χρέη της, την είχε δέσει με συμβόλαιο, την κρατούσε αιχμάλωτη και την πουλούσε σε άλλη πόλη ή και σε άλλη χώρα με πλαστά χαρτιά. Όταν η κοπέλα επέστρεφε, αν επέστρεφε, ήταν ερείπιο. Οι γυναίκες των Βούρλων έτρεμαν τους σωματέμπορους. Κάποιες μάλιστα φοβόνταν να ξεμυτίσουν...

 

[iuakoya]

Σαράντα το νοίκι, είκοσι πέντε η βίζιτα...

Οι πόρνες κατοικούσαν μέσα στα Βούρλα και δούλευαν για λογαριασμό τους χωρίς μεσολάβηση μαμάς. Πλήρωναν σαράντα δραχμές την ημέρα για το ενοίκιο του δωματίου και για τα έξοδα του γιατρού· το φαγητό και τα πλυστικά ήταν ξεχωριστά. Το ενοίκιο της κάμαρας ήταν όσο το μεροκάματο ενός εργάτη στα μεταλλεία του Λαυρίου. Το μεροκάματο μιας πόρνης έφτανε το εικοσιπενταπλάσιο στις καλές εποχές, που έπεφτε πολλή πελατεία. Οι γυναίκες της μεσαίας μπούκας έπαιρναν είκοσι πέντε δραχμές από κάθε πελάτη. Κάθε πόρνη είχε τον νταβατζή της -τον προστάτη της, τον αγαπητικό της, με άλλα λόγια τον εραστή της, που την αγαπούσε την έδερνε και της τα έπαιρνε. Τα χρήματα που έδινε η πόρνη στον αγαπητικό λέγονταν μίτζα ή τραμπούκο. Τον αποκαλούσε «το πρόσωπο», «ο δικός μου», «ο άνθρωπός μου». Η πόρνη εισέπραττε από τον «άνθρωπό της» αγάπη και ξύλο...

 

[iuakoya]

Ο αγαπητικός τα είχε με μία πόρνη, αλλά μπορούσε να τα έχει με δυο και τρεις συγχρόνως. Η πόρνη όμως είχε μόνον έναν αγαπητικό. Μπορούσε να τον αλλάξει και να πάρει άλλον, αυτό όμως ήταν απιστία και προσβολή της τιμής, που ξεπλενόταν με αίμα: σήμαινε χαράκωμα του προσώπου της άπιστης και μαχαίρωμα του νέου εραστή, χωρίς να αποκλείεται και ο φόνος. Όταν ο αγαπητικός σκότωνε για τη δικιά του, εκείνη αναλάμβανε να τον συντηρεί μέχρι ν’ αποφυλακιστεί. Έτσι κι αλλιώς η πόρνη έπρεπε να συντηρεί τον αγαπητικό της, αν έμπαινε στη φυλακή. Ενδεχομένως στην περίπτωση που εγκληματούσε για χάρη της, η υποχρέωσή της να ήταν μεγαλύτερη. Εκείνος, πάλι, βγαίνοντας από τη φυλακή, έπρεπε να την ανταμείψει βάζοντάς της στεφάνι...

 

[iuakoya]

Οι παστρικές...

Ακόμα και στην ακραία συντηρητική Αθήνα της περιόδου του Όθωνα και του ρομαντισμού, υπήρχαν κάποιες ελάχιστες «ιέρειες» της Πάνδημης Αφροδίτης, πρόθυμες να προσφέρουν τα κάλλη τους στους ανύπαντρους Αθηναίους και όχι μόνο. Επειδή λόγω επαγγελματικών αναγκών πλενόντουσαν πιο συχνά από τον υπόλοιπο πληθυσμό – ο οποίος πλενόταν μια φορά κάθε δεκαπέντε μέρες- τις φώναζαν περιπαικτικά «οι παστρικές»...

 

[iuakoya]

Από την περίοδο της Belle Epoque και μετά, θα αποκαλούνται πιο συχνά οι «Παξιμάδες»! Γιατί παξιμάδες; Οι εποχούμενες πόρνες που γύριζαν στους δρόμους συνήθιζαν, για να προκαλέσουν και να αστειευτούν με τον αντρικό πληθυσμό των καφενείων, να περνούν ανάμεσα στα τραπεζάκια και να κλέβουν τα παξιμαδάκια που συνόδευαν τον καφέ. Οι Αθηναίοι, που διασκέδαζαν αφάνταστα με τα παρατσούκλια, δεν άργησαν να τις βαφτίσουν παξιμαδοκλέφτρες, το οποίο αργότερα έγινε «Παξιμάδες»...

 

[iuakoya]

Είναι ευνόητο ότι ήταν αδύνατο μια «παστρικιά» να κατοικεί σε κεντρική συνοικία της Παλιάς Αθήνας. Ακόμη και να πέρναγε από κει, οι τίμιες γειτόνισσες σταυροκοπιόντουσαν για να φύγει μακριά ο διάβολος. Άλλες τις φτύνανε και οπωσδήποτε τις μουντζώνανε. Οι πιο ευγενικές περιορίζονταν στο να κλείνουν πόρτες και παράθυρα μέχρι να φύγει το μίασμα και φυσικά να μην πάρουν χαμπάρι τα παιδιά και κυρίως η κόρη, που ήταν κλεισμένη σχεδόν μονίμως μέσα...

 

[iuakoya]

Αυτές λοιπόν οι λιγοστές πόρνες κατοικούσαν στα πιο απόκεντρα σημεία έξω από το αθηναϊκό κέντρο. Τα σημεία αυτά ήταν κοντά στη πλατεία Βάθης, απ’ όπου περνούσε το λεγόμενο ρέμα του Κυκλοβόρου, που ερχόταν από τα Τουρκοβούνια και κατέληγε στο Κηφισό, και στα Παντρεμενάδικα (σημερινός λόφος Αρδήττου). Πολύ αργότερα, μετά το 1885, άρχισαν να συχνάζουν στη Νεάπολη και κυρίως στο Γκαζοχώρι της Πειραιώς. Δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι κοντά στο Γκαζοχώρι στην Κολοκυνθού ήταν εγκατεστημένο το πρώτο νοσοκομείο για τις αφροδίσιες αρρώστιες. Πολύ αργότερα μεταφέρθηκε «στου Συγγρού». Από ένα σημείο κι έπειτα, όταν η πόλη άρχισε να μεγαλώνει και να γίνεται όλο και πιο απρόσωπη, τα κορίτσια κατευθύνθηκαν από το Γκαζοχώρι προς την Ομόνοια και γύρω από τον Άγιο Κωνσταντίνο...

 

[iuakoya]

Μια από τις πιο χαρακτηριστικές παλιές «παστρικές» ήταν και η καλόβολη χήρα Θεώνη. Καθόταν σε μια αφιλόξενη κι ακατοίκητη περιοχή κοντά στη σημερινή Λεωφόρο Αλεξάνδρας, που λεγόταν και Πινακωτή. Το σπίτι της είχε γύρω μια ψηλή μάντρα και έτσι οι επισκέπτες της, γλίτωναν από κάθε αδιάκριτο μάτι που πάντα υπάρχει ακόμη και στην ερημιά. Η Θεώνη δεν ήταν όμορφη, αλλά ήταν παχιά. Αυτό ανταποκρινόταν πλήρως στα γούστα και τις απαιτήσεις της εποχής. Έτσι μπορούσε να περηφανεύεται ότι «παρηγορούσε» τους πιο γνωστούς «λιμοκοντόρους» της Αθήνας...

 

[iuakoya]

Στον αντίποδα της λαϊκής Θεώνης, ο Αττικός αναφέρει τη μητρομανή κόρη ενός ξένου διπλωμάτη, που παρέδιδε συστηματικά ερωτικά μαθήματα ευρωπαϊκού επιπέδου σε όλους τους δανδήδες της Αθήνας. Δεχόταν τους φίλους της σε κρυφό διαμέρισμα στο κέντρο της Αθήνας! Οι άντρες της τότε εποχής είχαν να το λένε για την σαν ηφαίστειο ιδιοσυγκρασία της και την άφταστη, πολύπλευρη εμπειρία της, που αναπτυσσόταν ελεύθερα σε ένα μεγάλο ντιβάνι σκεπασμένο με γούνα...

 

[iuakoya]

 

[jimy.m.]

 

[iuakoya]

Με το Νόμο 3032 του 1922 «Περί ασέμνων γυναικών», τέθηκε τέρμα στο κρυφτούλι με τους οίκους ανοχής, οι οποίοι πλέον αναγνωρίστηκαν και επίσημα. Οι «μαμάδες» τους χαρακτηρίστηκαν επαγγελματίες και η εφορία έσπευσε να τις κατατάξει ανάλογα με το μέγεθος της πελατείας τους σε φορολογικές κλάσεις. Έτσι από το 1933 και μετά οι ερωτικές φωλιές ονομάζονταν φιγιέρες και οι παστρικιές ως έκφυλες και νυμφομανείς. Τα σπίτια αυτά ονομάζονταν «φιγιέρες», από τη γαλλική λέξη «fille» που σημαίνει κορίτσι. Όπως ακριβώς η λέξη γκαρσονιέρα προέρχεται από τη γαλλική λέξη «garçon» που σημαίνει «αγόρι»...

 

[iuakoya]

Ακολουθούν δύο ιδιαίτερες αναφορές από εκείνη την εποχή...

Υπάρχουν εδώ, μες στην Αθήνα, αρκετές. Θα νομίζετε ότι τις φιγιέρες αυτές τις έχουν τίποτα κοκοτάρες ή τίποτα πλούσιες παντρεμένες, που δεν αρκούνται μόνο απ’ τον άντρα τους και που θέλουν να βρίσκουν κάπου-κάπου κανένα παλικάρι, απ’ αυτά που αντέχουν να ικανοποιήσουν και δέκα ακόμα γυναικάρες μέσα σε μια νύχτα. Ε, λοιπόν, όχι. Τις φιγιέρες αυτές τις έχουν γνωστές “δεσποινίδες” της αριστοκρατίας με τα πιο παράξενα γούστα! Μια τέτοια φιγιέρα υπάρχει σε μια πάροδο στα Πατήσια. Την έχει μια έκφυλη “δεσποινίς”, που οι κοσμικοί κύκλοι την ξέρουν για “αξιότιμη”. Αυτή έχει την μανία να την παιδεύουν. Κάθε βράδυ στην φιγιέρα της, έρχονται δυο-τρεις νέοι φτωχοί, που πληρώνονται αρκετά γι’ αυτή τη δουλειά. Η φιγιέρα είναι στολισμένη με τον πιο περίεργο τρόπο. Δίνει την εντύπωση μουχλιασμένου υπογείου. Δοκάρια, αράχνες και δυο-τρεις σκελετοί. Είναι σκοτεινή και το μόνο φως που έχει είναι ένας προβολέας που πέφτει ακριβώς στη μέση. Το βράδυ, σαν έρθουν οι νέοι, η “δεσποινίς” είναι τσιτσίδι, καθώς επίσης και οι συνοδοί της. Τότε αρχίζει ένα φοβερό ξυλοκόπημα. Τους δίνει από ένα καμτσίκι και την χτυπάνε, την χτυπάνε… μέχρι που το κάτασπρο κορμάκι της να ματώσει και να πέσει μισολιπόθυμη στο πάτωμα...

 

[iuakoya]

Άλλη μια φιγιέρα βρίσκεται σε μια πάροδο, στο τέρμα Αχαρνών. Τότε ένας-ένας απ’ αυτούς με την σειρά, πέφτει δίπλα της. Κατόρθωσα να μπω στην αυλή της απ’ το γειτονικό σπίτι, που κάθονται γνωστοί μου. Από ένα παράθυρο που έβλεπε στην αυλή, είδα ένα σωρό περίεργα και ανήκουστα πράμματα. Ακούστε να φρίξετε! Η κάμαρα της φιγιέρας, όπως φαινότανε από μια χαραμάδα που άφηναν δυο κουρτίνες, είχε μια κατάμαυρη ταπετσαρία. Ένα πολύ χαμηλό ντιβάνι βρισκότανε στη γωνιά κι’ απάνω σ’ αυτό ολόγυμνη, η ιδιοκτήτρια της φιγιέρας, η κ. Κ.Κ. Το ολόασπρο χυτό κορμάκι της ήταν μια σπάνια και ωραία αντίθεσις στην τόση μαυρίλα. Ένα φως κόκκινο φώτιζε αυτή την κάμαρα. Ένας ολόγυμνος αράπης με αθλητικό παράστημα της έφερε τσιγάρα. Άναψε ένα. Εκείνη τη στιγμή μπήκε στην κάμαρα ένας ωραίος νέος. Το γυμνό του σώμα το σκέπαζε μια μαύρη ρόμπα. Την έβγαλε, κι’ έτσι ολόγυμνος καθώς έμεινε πήγε κι’ έπεσε δίπλα της. Δεν μπορούσα πια να δω τίποτε άλλο, εκτός απ’ τα δυο εκείνα σώματα, που φωτιζόντουσαν αμυδρά και που εξακολουθούσαν να κουνιούνται αργά-αργά με κανονικές κινήσεις, όπως τα στάχυα, σαν τα χαϊδεύει ο άνεμος...

 

[iuakoya]

Βούρλα Δραπετσώνας δεκαετία ’20. Μια περιοχή που οι ενδιαφέρομενοι εισέρχονταν από μια και μόνη πόρτα. Μια απλή ορθογώνια κόκκινη σκέτη παλιόταβλα, με διαστάσεις τρία μέτρα ύψος και πλάτος δύο. Φαίνεται ότι η είσοδος στην κόλαση δεν ήταν τόσο πλατιά όσο την περιγράφουν οι «γραφές». Συνήθως με κιμωλία ήταν γραμμένη πάνω της «Βλέπε και Φεύγα! Ακριβώς από την έξω πλευρά στεκόταν ένας χωροφύλακας. Ο φρουρός του Άδη; Ίσως αν λάβει κάποιος υπόψη του πως πολλοί αποκαλούσαν το συγκεκριμένο σημείο, είσοδος στον Άδη! Ο ένστολος επέβλεπε εκ του προχείρου, μην τυχόν και εισέλθει στο Βασίλειο, κάποιος ανήλικος, κάποιος που δεν έπρεπε να μπει...

 

[iuakoya]

Από την είσοδο αυτή έμπαινες στην πόλη της αμαρτίας. Μια σχεδόν πόλη περιτοιχισμένη, που μέσα της ζούσαν εκατόν πενήντα και βάλε ανώνυμα σώματα. Δεν είχαν σημασία επίθετα και ονόματα, ήταν ιερόδουλες. Ο ασβεστωμένος φράχτης χώριζε την κοινωνία των ζωντανών από τα θανατηφόρα αφροδίσια νοσήματα και την ανηθικότητα. Όταν κάποιος εισερχόταν στα Βούρλα τη δεκαετία του ’20 και σχεδόν του ’30 έμπαινε στο Βασίλειο της τσατσάς Ντουντού! Η αποκαλούμενη «Δράκαινα των Βούρλων». Χοντρή, ογκώδης, αχανής, λιγομίλητη, σχεδόν άφωνη, που όλοι μα όλοι φοβόντουσαν. Κρατούσε στα δυο της χέρια τα στοιχεία εκείνα που όποιος τα κατείχε, αφέντευε όλη την περιοχή. Τις μάρκες κατανάλωσης και τα κλειδιά των κελιών...