Το σεξ του κόσμου σε 80 ημέρες

[iuakoya]

Ο ενδιαφερόμενος που έμπαινε πρώτα πήγαινε στην Ντουντού. Τα χρήματα που έδινε μετατρέπονταν σε μάρκες. Βλέπετε τα χρήματα δεν έπρεπε ποτέ να καταλήγουν απευθείας σε χέρια ιερόδουλης. Αυτό ήταν δική της εργασία. Ο αριθμός των μαρκών καθόριζε και το είδος της πτέρυγας, της πρώτης, δεύτερης ή τρίτης κατά συνέπεια και της γυναίκας, χωρίς όμως αυτό να είναι απόλυτο. Η τσατσά Ντουντού δεν ήταν μόνη της στο έργο. Είχε δύο κατηγορίες βοηθών: Τις «πορτιέρισσες» και τις «κουβαδίστρες». Οι πρώτες, οι «πορτιέρισσες», οδηγούσαν τον πελάτη στο κελί εκείνο που ανταποκρινόταν στο ποσό που είχε πληρώσει με αντίτιμο μια δραχμή η διαδρομή. Οι δεύτερες, οι «κουβαδίστρες», κουβαλούσαν τους κάδους του νερού στις ιερόδουλες. Πέντε δραχμές για κάθε κουβά...

 

[iuakoya]

Αριστερά της εισόδου, το «Καφενείο». Ένα απλό ισόγειο παράπηγμα που εκτός από καφέ, πωλούσε δύο ακόμη πράγματα, Ούζο και κονιάκ. Στην γωνιά του Καφενείου ένας φωνόγραφος γκρίνιαζε σερέτικα ενώ οι συγκεκριμένοι θαμώνες αυτού του μαγαζιού παρατηρούσαν. Όποιος έμπαινε ντυμένος διαφορετικά ήταν ύποπτος. Και ύποπτοι στα Βούρλα ήταν τρεις διαφορετικές κατηγορίες ανθρώπων, οι «τσίληδες», οι αστυνόμοι και οι δημοσιογράφοι. Αν κάποιος ανήκε σε μια από τις κατηγορίες αυτές και οι θαμώνες το ανακάλυπταν, θα περνούσε ένα πολύ δύσκολο τέταρτο της ώρας! Συνήθως η εισαγωγή στο μιλητό γινόταν με τον γνωστό τρόπο. – Ρε κύριος με το ρεπουπλίκι! Τι γυρεύεις εσύ εδώ; Δεν είσαι για τα μας! Είσαι για το θέατρο, είσαι τον κινηματόγραφο, πάντως για τα μας δεν είσαι. Κι αν κάποιος ακόμη ξεπερνούσε τον σκόπελο του φρουρού, του Καφενείου και της τσατσάς Ντουντού και παρόλα αυτά εισέρχονταν στα ενδότερα για να μιλήσει με τα κορίτσια, έπεφτε πάνω σε ένα τείχος σιωπής...

 

[iuakoya]

Τέλη δεκαετίας ’20, αρχές ’30 το πρώτο κορίτσι της μάντρας στοίχιζε σαράντα δραχμές! Σαράντα ήταν πολλά λεφτά. Οι άλλες οι καλές είχαν τριάντα, οι μέτριες είκοσι και οι πεθαμένες δεκαπέντε. Αυτή με τις σαράντα ήταν ας πούμε το πρώτο όνομα! Και η κόλαση φαίνεται πως έχει ιεραρχία. Κική Λουμπίνα.Το ψεύτικο όνομά της έγινε τόσο γνωστό, όχι μόνο στα Βούρλα, ώστε ανταγωνιζόταν ελεύθερες και σπιτωμένες της Τρούμπας. Για πολλά χρόνια, μέχρι σήμερα το επίθετό της κυκλοφορεί ακόμη στον Πειραιά σαν απαξιωτική βρισιά και προσταγή μαζί «Σώπα μωρή Λουμπίνα». Σήμερα οι γλωσσολόγοι και οι ειδικοί που συναγωνίζονται να εξηγήσουν την προέλευση του όρου «Λουμπίνα» παραβλέπουν από τις εισηγήσεις τους την μεγαλύτερη ιερόδουλη των Βούρλων, την Κική Λουμπίνα...

 

[iuakoya]

Σε κάθε μπούκα από μια ιερόδουλη. Μια κλίνη, μια καρέκλα και ένας νιπτήρας από τενεκέ η επίπλωση. Έξω από κάθε μπούκα, πάνω στην πόρτα ένας αριθμός. Το νούμερο κάθε ιερόδουλης κι από κάτω μια μικρή λευκή ταμπελίτσα με κάποια στοιχεία, ψεύτικα φυσικά. Μαίρη Φρουφρού, Νίτσα Σερσέμα, Φρόσω Αλλίμονο. Πριν όμως εισέλθεις (δηλαδή μπουκάρεις) στις μπούκες υπήρχε και ένας ξεχωριστός χώρος. Το λεγόμενο «μπανιστήρι»! Ήταν η σάλα της αποκάλυψης! Εκεί ανέμενε κόσμος ετερόκλητος δύσκολα συννενοήσιμος. Θερμαστές, ναυτικοί, απάχηδες, ξένοι, πρόσφυγες, κακοποιοί, δραπέτες και ισοβίτες. Όλοι τους περίμεναν. Τι περίμεναν; Την παρέλαση των ιερόδουλων. Ανά τακτά χρονικά διαστήματα σε ένα μέρος ψηλότερο από το υπόλοιπο δάπεδο της σάλας οι ιερόδουλες εκτίθονταν σε κοινή θέα γυμνές...

 

[iuakoya]

Βλεπιστές...

Μεταξύ των πολλών αθηναϊκών «ανωμαλιών», ιδιαίτερη θέση είχε και η οφθαλμοπορνεία ή αλλιώς το μπανιστήρι. Για όποιον «βιτσιόζο» ήθελε να «βλέπη το αγκάλιασμα των άλλων» υπήρχε το σπίτι της κυρίας Μαρίκας, διάσημο για τα «ερωτικά περισκόπιά» του, ήτοι «κάτι μαγικά κλειδιά που σας εισάγουν στους ερωτικούς παραδείσους των άλλων. Μπαίνετε σα διαρρήκτες μέσα, κλέβετε την ευτυχία των άλλων - με τα μάτια σας - και φεύγετε δίχως να σας αντιληφθούν». Με άλλα λόγια, «τα περισκόπια είναι μπανιστήρια ωργανωμένα, επιστημονικά, όπου κάθε "βλεπιστής" ικανοποιεί το βίτσιο του», ενημέρωνε  το αθηναϊκό  κοινό το περιοδικό «Φρου-Φου» σε ρεπορτάζ του 1934...

   

 

[iuakoya]

 

[iuakoya]

 

[iuakoya]

Της πουτάνας το κάγκελο...

Ήταν λίγο πριν από τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, όταν στον όρμο του Φαλήρου, στη μεγάλη ξύλινη εξέδρα της παραλίας του Νέου Φαλήρου, στήνονταν οι ιερόδουλες της εποχής, προσμένοντας υπομονετικά τα ναυτάκια του συμμαχικού στόλου για να κάνουν «σεφτέ». Στα σιδερένια κάγκελα αυτής της εξέδρας, οι ιερόδουλες, με θέα την Ακρόπολη, δημιουργούσαν τέτοιο συνωστισμό, που από ένα σημείο και μετά αναγκάστηκε η κάθε μια τους να γράψει το όνομά της στο κάγκελο που έκανε πιάτσα, θέλοντας να «κλειδώσει τη θέση στη  βιτρίνα της». Γι’ αυτόν ακριβώς τον λόγο, οι ντόπιοι κάτοικοι απαγόρευαν στα παιδιά τους να παίζουν κοντά στα κιγκλιδώματα του αγοραίου έρωτα. Αν και πιθανότατα, τα παιδιά δεν θα άκουγαν τους γονείς τους...

 

[iuakoya]

Μια άλλη εκδοχή της ιστορίας θέλει τα κάγκελα να μπαίνουν για πρώτη φορά στο λιμάνι του Πειραιά για να συγκρατήσουν τις ιερόδουλες που προσέρχονταν κατά συρροή στον χώρο, πάλι χάριν του ανταγωνισμού που προκαλούσε η έλευση του συμμαχικού στόλου. Επίσης, η φράση έχει ταυτιστεί με τον χώρο του νοσοκομείου Αφροδίσιων και Δερματικών Νοσημάτων «Ανδρέας Συγγρός». Οι ιθύνοντες για να βάλουν τάξη στο χώρο αναμονής του νοσοκομείου, όταν οι κοπέλες  των κοινών ηθών έκαναν εξετάσεις, τοποθέτησαν ένα σιδερένιο κάγκελο για να υπάρχει σειρά προτεραιότητας. Όλες οι εκδοχές δείχνουν σωστές, επικρατέστερη όμως είναι αυτή του Φαλήρου. Σήμερα η έκφραση έχει μείνει στην καθομιλουμένη για να δηλώσει το συνωστισμό ή την έλλειψη τάξης, που μπορεί να δημιουργηθεί σε ένα μέρος, από την μαζική και άτακτη προσέλευση κόσμου...

 

[Pornofan]

Τέλη δεκαετίας ’20, αρχές ’30 το πρώτο κορίτσι της μάντρας στοίχιζε σαράντα δραχμές! Σαράντα ήταν πολλά λεφτά. Οι άλλες οι καλές είχαν τριάντα, οι μέτριες είκοσι και οι πεθαμένες δεκαπέντε. Αυτή με τις σαράντα ήταν ας πούμε το πρώτο όνομα! Και η κόλαση φαίνεται πως έχει ιεραρχία. Κική Λουμπίνα.Το ψεύτικο όνομά της έγινε τόσο γνωστό, όχι μόνο στα Βούρλα, ώστε ανταγωνιζόταν ελεύθερες και σπιτωμένες της Τρούμπας. Για πολλά χρόνια, μέχρι σήμερα το επίθετό της κυκλοφορεί ακόμη στον Πειραιά σαν απαξιωτική βρισιά και προσταγή μαζί «Σώπα μωρή Λουμπίνα». Σήμερα οι γλωσσολόγοι και οι ειδικοί που συναγωνίζονται να εξηγήσουν την προέλευση του όρου «Λουμπίνα» παραβλέπουν από τις εισηγήσεις τους την μεγαλύτερη ιερόδουλη των Βούρλων, την Κική Λουμπίνα...

ωραιο μωρο!

 

[iuakoya]

Όταν ο 6ος Αμερικανικός Στόλος έπιανε Πειραιά, η Τρούμπα είχε πανηγύρι. Ήταν η “ανάσταση της πουτάνας”! Η βίζιτα έφτανε τις 55 δραχμές στα “σπίτια”, ενώ στα ξενοδοχεία και στα καμπαρέ το διπλάσιο. Κι επειδή οι 500 περίπου πόρνες της Τρούμπας δεν έφταναν ούτε για ζήτω, πλάκωναν και οι “περιστασιακές”. Τις μέρες εκείνες ο αριθμός των “γυναικών” ξεπερνούσε τις 2000. Τα νέα πως “έρχονται οι Αμερικάνοι” διαδίδονταν αστραπιαία σε όλη της Αττική. Πολλα κορίτσια που είχαν έρθει από χωριά και δούλευαν υπηρέτριες σε πλουσιόσπιτα, ζητούσαν άδεια απ’τις κυρίες τους και κατέβαιναν στο λιμάνι. Εκεί μπορούσαν να βγάλουν 3000 δρχ. σε ένα εικοσιτετράωρο. Δηλαδή δυό μηνιάτικα...

 

[iuakoya]

Όταν οι μπουκαπόρτες των καραβιών άνοιγαν και τα ναυτάκια ξεχύνονταν στο λιμάνι, οι “κράχτες” τους την έπεφταν σαν κοράκια. Πρώτος στόχος να τους μαντρώσουν στην Τρούμπα. Ούτε ένας να μην ξεφύγει για Αθήνα. Δεύτερος στόχος να οδηγήσουν όσους περισσότερους μπορούσαν στο καμπαρέ που τους πλήρωνε. Στα καμπαρέ, τα ποτά και οι σαμπάνιες άνοιγαν το ένα μετά το άλλο. Τα “κορίτσια” έκαναν πως έπιναν, αλλά έχυναν πίσω απ΄την καρέκλα το ποτό τους. Και όλοι νόμιζαν πως δούλευαν τα χαζοαμερικανάκια. Βέβαια, οι Αμερικάνοι δεν ήταν καθόλου χαζοί. Οι περισσότεροι από δαύτους κουβαλούσαν μαζί τους διάφορα είδη, όπως τραντζίστορ, ρολόγια, αφορολόγητα τσιγάρα κλπ. Τα μοσχοπουλούσαν σε Έλληνες μαυραγορίτες και κονομούσαν χοντρά! Με την ισοτιμία των νομισμάτων, τους έπεφτε το “πήδημα” λιγότερο από δύο δολάρια. Έτρωγαν, έπιναν και επέστρεφαν στα καράβια τους με γεμάτες τις τσέπες...

 

[iuakoya]

Τι να πρωτογράψει κανείς για την ιστορία -και τις ιστορίες- της Τρούμπας. Για το Φλιπ Μπαρ στη στοά Λιναρά, που έκαναν πιάτσα οι σιτεμένες πουτάνες, οι “γκαζιέρες” κατά την πειραιώτικη αργκό. Έπαιρναν κάναν γερο-ναυτικό ή κανέναν βιτσιόζο και τον πήγαιναν για βίζιτα στο ξενοδοχείο “Ακρόπολη”. Για το καμπαρέ “45 Γιάννηδες” και τον ιδιοκτήτη του, μεγάλο μούτρο. Μόνο με τρία πράγματα ασχολιόταν: χαρτιά, “κόκαλα” και ρουφιανιλίκι. Ο φάκελός του στην Ασφάλεια είχε μια διαγώνια κόκκινη γραμμή που σήμαινε πως μόνο για φόνο θα μπορούσαν να τον συλλάβουν! Όλα τ’ άλλα αδικήματα τα ξεπερνούσε με μια απλή “επίπληξη”! Έτσι αντάμειβε τότε η Ασφάλεια τους ρουφιάνους της στην Τρούμπα...

 

[iuakoya]

Τα βούρλα, οι ντεκέδες, τα μπαρμπουτατζίδικα και τα καταγώγια καθώς και τα καφωδεία, με ζεϊμπέκικο και τσιφτετέλια επάνω στο πάλκο κι ευρωπαϊκή ορχήστρα από κάτω, ήταν μερικές από τις χαρακτηριστικές εικόνες που διατηρούσε στο μυαλό του ο κάτοικος του Πειραιά των αρχών του προηγούμενου αιώνα. Βέβαια εκείνη την εποχή, ο Πειραιάς ήταν άγριος. Αποκλεισμός, πολιτικά μίση και μια παραβατική κοινωνία που πρόβαλε την δίκοπη, πριν ακόμα εμπλακεί στον καβγά. Οι ντεκέδες απλώνονταν από την Πειραϊκή μέχρι τον Άγιο Διονύση. Τα ζάρια στη μέση του δρόμου καθώς και οι μυρωδιές της ταλμίρας (χασίς) και του ναργιλέ διαχέονταν στους δρόμους από τους ανθρώπους της τούφας, που μάθαιναν την συνήθεια στο σχολειό(φυλακή). Και φυσικά η χωροφυλακή, έφιππη τότε, δεν παρενέβαινε ποτέ. Αν ήθελε ο μαχαλόμαγκας να προαχθεί σε διεθνή μάγκα  έπρεπε να μαλώσει, να μαχαιρώσει και να τραυματίσει έναν καλό νταή, αναγνωρισμένο. Έτσι μόνο έσπαγε τα δεσμά της συνοικίας του...

 

[iuakoya]

Στους εφήβους των περασμένων δεκαετιών η περιοχή της Τρούμπας ασκούσε ιδιαίτερη γοητεία. Το πρωί ήταν τόπος υπαρκτός, κανονικός, με ανθρώπους "κανονικούς", με καφενεία "κανονικά", με δικαστήρια, με λεωφορεία, με πεζούς, με χειρόγραφα σημειώματα κολλημένα στις πόρτες, που πληροφορούσαν ότι εδώ μένουν οικογένειες. Το βράδυ, γινόταν ένας "αλλιώτικος τόπος", τόπος που στην φαντασία ενός εφήβου γίνονταν τα πάντα, αν και στην πραγματικότητα, τίποτα το ιδιαίτερο δεν γινόταν. Η εικόνα ήταν παρόμοια με τη σημερινή των κακόφημων περιοχών. Από το κέντρο του αγοραίου έρωτα δεν έλειπαν όμως και οι φασαρίες με τους νταήδες να τσακώνονται συχνά πυκνά με τους ναυτικούς όπως φαίνεται από το αστυνομικό δελτίο της εποχής...

 

[iuakoya]

Μια ημέρα στην Τρούμπα...

Το πρωί πέρναγαν οι σκουπιδιαραίοι και μάζευαν ό,τι παράταιρο είχε αφήσει η νύχτα. Μετά ερχόντουσαν οι διάφοροι εργαζόμενοι στις ναυτιλιακές εταιρείες, οι εστιάτορες και οι μαγαζάτορες. Πολλά από τα καταστήματα της περιοχής πουλούσαν ρούχα που είχαν ξεμείνει από την ΟΥΝΡΑ (αμερικάνικη βοήθεια με μεταχειρισμένα ρούχα). Τα “σπίτια” ήταν ανοιχτά από τις δέκα το πρωί μέχρι τις δέκα το βράδυ. Μετά από εκείνη την ώρα όποιος επιθυμούσε να βρει αγοραίο έρωτα θα πήγαινε στα ξενοδοχεία που τα λειτουργούσαν κοπέλες ή με αυτές που έκαναν πεζοδρόμιο, τις “καλντεριμιτζούδες”, όπως τις έλεγαν στην αργκό της Τρούμπας. Τα μπαρ άνοιγαν περίπου στις επτά, τα καμπαρέ ξεκίναγαν το πρόγραμμά τους στις έντεκα τη νύχτα και έμεναν ανοιχτά μέχρι τις 4-5 το πρωί. Η Τρούμπα τα συνδύαζε όλα και δεν ήταν κάτι το μεμπτό. Σε όλα τα λιμάνια ο ανδρικός πληθυσμός υπερτερούσε και κάπου έπρεπε να ξεθυμάνει...

 

[iuakoya]

Η ανωνυμία ήταν ένα από τα προτερήματα της Τρούμπας, μια ανωνυμία που πολλοί προσπαθούν να διατηρήσουν ακόμα και σήμερα. Όχι μόνο για τις γυναίκες αλλά και για τους άντρες. Ο κ. Μανώλης από την Κάρπαθο σήμερα είναι 71 ετών και δεν θέλησε να αποκαλύψει το επίθετό του. Τη δεκαετία του ’60 αποφάσισε ν’ αφήσει το νησί του και να μπαρκάρει σ’ ένα πλοίο για να βρει καλύτερη τύχη. Έζησε την Τρούμπα στα καλύτερά της. Μάλιστα, μια περίοδο έκανε και δεσμό με μια κοπέλα, την «Μπουμπού», και λαχταρούσε το γκαζάδικό του να γυρίσει στον Πειραιά για να τη συναντήσει. «Δεν με πείραζε που πήγαινε με άλλους, φτάνει όταν γύρναγα να με περίμενε», θα πει...

 

[iuakoya]

«Η Τρούμπα για εμάς τους ναυτικούς ήταν κάτι μαγικό. Σαν μια όαση στην έρημο. Βγαίναμε για λίγες μέρες μετά από πολλούς μήνες μέσα στο καράβι και τι ήθελες να κάνουμε; Να πάμε σε κανένα μουσείο; Τρέχαμε εκεί να βρούμε συντροφιά. Δεν υπήρχε ναυτικός που να γνωρίζω που να μην πήγε στην Τρούμπα. Όχι μόνο για διασκέδαση αλλά και γιατί δεν θέλαμε να απομακρυνόμαστε από το λιμάνι, αφού το πρωί εκεί ήταν το μέρος για να βρεις δουλειά. Χαλάγαμε λεφτά, αλλά δεν ήταν και τόσο ακριβά. Πολλοί, βέβαια, τα έχαναν όλα στις γυναίκες και στα ποτά». Έχουν δει πολλά τα μάτια του. «Ναυτικούς να παραπαίουν από έρωτα, αγαπητικούς να διπλαρώνονται από ομοφυλόφιλους, νταβατζήδες να σουγιαδιάζουν τα κορίτσια τους στο μάγουλο. Αυτό ήταν και το σημάδι της  πουτάνας. Κανείς, όμως, δεν πείραζε τους πελάτες. Πώς θα τους τα “έπαιρναν” αλλιώς; Η μαφία της Τρούμπας είχε λογαριασμούς μόνο με όσους ήταν μέσα στο παιχνίδι και όχι με τους υπόλοιπους. Δεν ήθελαν να τους τρομάξουν»...

 

[iuakoya]

Ιστορικά πρόσωπα της Τρούμπας...

Τζεμιλέ: Λεσβία στριπτιτζού. Κυκλοφορούσε συχνά με ένα αραχνοΰφαντο φόρεμα, χωρίς εσώρουχα, και συνήθιζε να αποσπά τις χρυσές λίρες από τα τραπέζια των θαμώνων, χρησιμοποιώντας μόνο το αιδοίο της 
«Μάπας»: Μεγαλονταβατζής που απασχολούσε συχνά την Ασφάλεια. Η μεγαλύτερη ιστορία γύρω από αυτόν είναι πως μια μέρα, για να γίνει ο κυρίαρχος της περιοχής, αποφάσισε να δολοφονήσει τον αντίπαλό του «Κεφάλα», όπως και έγινε. Η ζωή, όμως, είναι σκληρή. Ο «Μάπας» μεγαλώνοντας πάχυνε αρκετά και μετονομάστηκε σε «Κουράδα». Κατέληξε στην Τρούμπα να υπηρετεί τις κοπέλες...

 

[iuakoya]

Δέσποινα, η βιτριολίστρια, και το Μωρό: Η Δέσποινα εργαζόταν στο Puerto Rico Bar που ιδιοκτήτης του ήταν νταβατζής με το παρατσούκλι Μωρό (εξαιτίας του τεράστιου πέους του). Οι δυο τους ερωτεύτηκαν τρελά και το Μωρό απαγόρευε στη Δέσποινα να έχει πελάτες, πράγμα που ενδυνάμωσε την αγάπη της. Το Μωρό, όμως, δεν σταμάτησε ποτέ να έχει ερωμένες. Όταν αυτή η φήμη έφτασε στ' αυτιά της Δέσποινας, αυτή εκνευρίστηκε αρκετά. Ένα βράδυ θύμωσε λίγο παραπάνω και περιέλουσε με βιτριόλι το πρόσωπο του Μωρού...