Το σεξ του κόσμου σε 80 ημέρες

[iuakoya]

Κατά τη διάρκεια της κατοχής όποια «μαντάμα» είχε ένα σπίτι έπαιρνε άδεια από την αστυνομία και μερικές κοπέλες και άνοιγε πορνείο. Παράλληλα, υπήρχαν και μερικά ξενοδοχεία που παρείχαν αγοραίο έρωτα, όπως ο Παράδεισος και η Νέα Υόρκη. Στον Πειραιά είχε ανοίξει και το καμπαρέ Φλιπ Μπαρ, στο οποίο όμως οι περισσότερες γυναίκες ήταν μεγάλης ηλικίας. Οι διασημότεροι δρόμοι ήταν η οδός Φίλωνος και Νοταρά. Εκείνη την εποχή οι περισσότεροι πελάτες ήταν Γερμανοί και μαυραγορίτες...

 

[iuakoya]

Οι ιερόδουλες όποτε είχαν την ευκαιρία πρόβαλαν με τον τρόπο τους αντίσταση στους κατακτητές. Απέσυραν τις υγιείς κοπέλες και έβαζαν στη θέση τους όσες είχαν αφροδίσια νοσήματα για να κολλήσουν τους στρατιώτες των κατακτητών. Αυτό το αντιλήφθηκαν και οι κατακτητές. Γι' αυτό το επιτελείο τους δημιούργησε στον Πειραιά δυο οίκους ανοχής με γερμανίδες πόρνες, οι οποίες εξετάζονταν από γερμανούς γιατρούς. Τους οίκους ανοχής τους ονόμαζαν «soldaten heim» που σημαίνει το σπίτι του φαντάρου. Υπήρχε ένα στο Φάληρο και ένα στον πρώτο όροφο του κινηματογράφου Palace στο Πασαλιμάνι. Εκεί υπήρχαν γυναίκες που ικανοποιούσαν τις σεξουαλικές ορμές των πελατών...

 

[iuakoya]

 

[iuakoya]

Για να μπορέσουν οι γερμανοί στρατιώτες να επισκεφτούν τα γερμανικά πορνεία του Πειραιά έπαιρναν κάτι μάρκες που ήταν υποκατάστατα του νομίσματος και τις εξαργύρωναν κάθε φορά που πήγαιναν. Όμως, κάποιοι δεν ικανοποιούνταν με τις παροχές των γερμανίδων ιερόδουλων και πήγαιναν στους οίκους της Τρούμπας. «Όσοι κολλούσαν αφροδίσια δεν τολμούσαν να πάνε στους γερμανούς γιατρούς γιατί ήταν αυστηρά απαγορευμένο. Όταν οι γιατροί ανακάλυπταν ότι είχαν κολλήσει τους έστελναν στο ανατολικό μέτωπο που ουσιαστικά ήταν βέβαιος ο θάνατος». Έτσι, κατέφευγαν σε κομπογιαννίτες για να θεραπευτούν από τις ασθένειες που τους μετέφεραν τα κορίτσια της Τρούμπας...

 

[iuakoya]

Η μοιραία Ραμόνα...

Μια «αρτίστα» που έφερε το καλλιτεχνικό ψευδώνυμο Ραμόνα εργαζόταν σε ένα Καμπαρέ της Τρούμπας, το «Ιντερνάσιοναλ». Από τις δέκα το βράδυ και μετά, το Ιντερνάσιοναλ ήταν ασφυκτικά γεμάτο από άνδρες διαφορετικής ηλικίας αλλά και οικονομικής επιφάνειας που ήλπιζαν για την συντροφιά της. Όταν το Καμπαρέ έκλεινε, ο «τυχερός» της βραδιάς τη συνόδευε μέχρι το σπίτι της, σε μια βόλτα που άφηνε πολλά να εννοηθούν. Άλλοι τα κατάφερναν κι άλλοι όχι. Η αποχώρηση όμως από το Καμπαρέ ως συνοδός της Ραμόνα ήταν αρκετή για να κερδίσεις τον θαυμασμό των υπολοίπων...

 

[iuakoya]

Όμως πολλές νύχτες στη σειρά, η Ραμόνα επέλεγε την συνοδεία ενός νέου με μεγάλη οικονομική επιφάνεια καταγόμενου από καλή οικογένεια, του Σωτήριου Καλογερόπουλου, προκαλώντας την αντίδραση του Αργύριου Τζώρτζη, γνωστού μάγκα στους κύκλους του Πειραιά. Αποκαλείτο «μορτάκιας», λεμβούχος στο επάγγελμα και γνωστός χαρτοπαίκτης των λεσχών. Ο Μορτάκιας έπιασε τον ευγενή νέο και τον απείλησε να διακόψει τις νυχτερινές συνοδείες. Ο Καλογερόπουλος όμως δεν έδινε σημασία και συνέχιζε τις καθημερινές διαδρομές. Η περιφρόνηση που έδειχνε προς τον «Μορτάκια» τρέλαινε τον λεμβούχο που πίστευε ότι μείωνε τη «φήμη» του στους κύκλους της Τρούμπας...

 

[iuakoya]

Δολοφονία για τα μάτια της Ραμόνας...

Έτσι, ο «Μορτάκιας» το βράδυ της 18 Οκτωβρίου του 1929 περίμενε τον Σωτήρη στο Καφενείο που σύχναζε, στη διασταύρωση των οδών Γεωργίου Α΄ και Ελ. Βενιζέλου (Καφενείο του Κοκοράκη) και τον εκτέλεσε, πυροβολώντας τον με περίστροφο στο στήθος και στο πρόσωπο. Μετά τον φόνο, ο «Μορτάκιας» εξαφανίσθηκε προκαλώντας αγανάκτηση στην πειραϊκή κοινωνία, καθώς το θύμα ήταν ένας ευγενικός νέος, που θεωρήθηκε ότι μπλέχτηκε στα δίχτυα της Ραμόνα. Η Ραμόνα που θεωρήθηκε ως η αιτία αλλά και η αφορμή του φόνου αποτέλεσε αντικείμενο κοινωνιολογικής έρευνας, καθώς θεωρήθηκε πως γυναίκες σαν εκείνη ήταν υπεύθυνες για τον ξεπεσμό της κοινωνίας. Έπαιζαν με τους άνδρες, αδιαφορώντας για τις συνέπειες των πράξεών τους. Έτσι περισσότερο και από τον δολοφόνο όλη η δημοσιότητα στράφηκε στο πρόσωπο της Ραμόνας...

 

[iuakoya]

Οι τίτλοι των εφημερίδων...

«Η ανεύθυνος ολέθρια επίδρασή της» – «Κλυταιμνήστρα» – «Μεγάλαι ιστορικαί συμφοραί προήλθον από την μοιραίαν γυναίκαν». Ο Αρθρογράφος αναρωτιέται: Πόσαι Ραμόναι γυρίζουν περί ημάς; Τας βλέπουμε εις τον δρόμον, εις τα κέντρα συναθροίσεων, εις συναναστροφάς. Καταστρέφουν οικογενείας, γαμήλιον βίον, συζύγους, παιδιά, συγγενείς.  Κυρίως όμως η έκφραση «μοιραία γυναίκα» ταυτίστηκε έκτοτε με κάθε φόνο που λάμβανε χώρα με αφορμή μια γυναίκα. Η έκφραση «μοιραία γυναίκα» που πρωτοχρησιμοποιήθηκε στην περίπτωση της Ραμόνας, βρίσκεται σε χρήση μέχρι τις μέρες μας. Δεν είναι λίγες οι φορές που διαβάζουμε σε τίτλους «μοιραία γυναίκα»...

 

[iuakoya]

Τελικώς ο δράστης Τζώρτζης (ο Μορτάκιας) συλλαμβάνεται στην Αίγυπτο, όπου είχε καταφύγει δύο χρόνια μετά τον φόνο. Τον Σεπτέμβριο του 1931 παραδίδεται από την αιγυπτιακή αστυνομία στην Αστυνομική Διεύθυνση Πειραιά όπου και κρατήθηκε μέχρι την εκδίκασή του στον Παλαιό Στρατώνα του Πειραιά...

 

[iuakoya]

Στο πεζοδρόμιο...

Τη δεκαετία του ’50 η Αθήνα είχε μετατραπεί σύμφωνα με τις εφημερίδες σε μια «μικρή Μονμάρτη», εξαιτίας της ελεύθερης πορνείας στους δρόμους. Η κοινωνία έκπληκτη παρακολουθούσε τις ιερόδουλες που έκαναν πεζοδρόμιο σε μερικούς από τους πιο πολυσύχναστους δρόμους της πόλης. Η εμφάνιση του «πεζοδρομίου» ήρθε όταν η Ελλάδα αναγκάστηκε να ακολουθήσει κατά γράμμα τις εντολές της Ουνέσκο για τη μετάδοση των αφροδίσιων νοσημάτων. Έτσι, εκδόθηκε το διάταγμα 3031 του 1955, που προέβλεπε το κλείσιμο και των τελευταίων 11 οίκων ανοχής που λειτουργούσαν στην Αθήνα και στον Πειραιά...

 

[iuakoya]

Έπειτα από αυτό, καθημερινά δεκάδες «άστεγες» υπηρέτριες του έρωτα πωλούσαν τις «υπηρεσίες» στους ενδιαφερόμενους στους δρόμους, μετά από επιτόπιο «νταραβέρι». Οι πιάτσες του ομαδικού εταιρισμού δεν ήταν στη γνωστή Συγγρού ούτε στην παραλιακή λεωφόρο. Ήταν στις οδούς Σοφοκλέους, Αθηνάς, Αγίου Κωνσταντίνου και στις παρόδους τους. Οι κάτοικοι του κέντρου διαμαρτύρονταν καθημερινά, αλλά το φαινόμενο αντί να φθίνει εξαπλωνόταν και σε άλλες περιοχές. Οι ιερόδουλες πάσης ηλικίας και εμφανίσεως δεν ντύνονταν με σέξι και εκκεντρικά ρούχα, αλλά έδειχναν περισσότερο ως κυρίες και νοικοκυρές...

 

[iuakoya]

«Η ιστορία αρχίζει. Λίγα μέτρα κάτω από το Εθνικό Θέατρο μόλις αρχίζει να νυκτώνει. Εργατικοί, μαθηταί με τις σάκες υπό μάλης, στρατιώται, παδιά και γέροι έχουν περικυκλωμένες γυναίκες, με σοσόνια κατά προτίμηση, τους προσφέρουν τσιγάρα και κουβεντιάζουν μαζί τους. Όσοι έχουν την ατυχία να κάθωνται γύρω από τα αμαρτωλά στέκια, κλειδαμπαρώνονται στα σπίτια τους και πολλές γυναικούλες που πέφτουν επάνω στις περίεργες αυτές συγκεντρώσεις σταυροκοπιούνται με δέος», έγραφαν οι εφημερίδες της εποχής. Όταν οι κάτοικοι έβγαιναν στα μπαλκόνια και έβαζαν τις φωνές στις πόρνες για να απομακρυνθούν, συχνά βρίσκονταν να διαπληκτίζονται με τους «αγαπητικούς», δηλαδή τους νταβατζήδες των κοριτσιών, που παρακολουθούσαν από κοντινή απόσταση...

 

[iuakoya]

Εκτός από αισθητικούς λόγους, το πεζοδρόμιο των ιερόδουλων ανησυχούσε τους πάντες, εξαιτίας των αφροδίσιων νοσημάτων, που εκείνη την περίοδο ήταν σε έξαρση. «Αυτές οι γυναίκες στα χάλια που βρίσκονται ημπορούν να έχουν ιατρικό έλεγχο εάν δεν τους επιβάλλεται αυτός;» αναρωτιόνταν ο κόσμος. Η αστυνομία, με ορισμένες επιχειρήσεις-σκούπα, προσπάθησε να «καθαρίσει» την κατάσταση, αλλά το πρωτοεμφανιζόμενο φαινόμενο, είχε πάρει ανεξέλεγκτες διαστάσεις. Τα επόμενα χρόνια, οι περισσότερες ιερόδουλες βρήκαν στέγη στην Τρούμπα, αλλά και σε ορισμένα άλλα παράνομα «σπίτια» της Αθήνας. Στην πραγματικότητα όμως, η ελεύθερη πορνεία δεν σταμάτησε ποτέ και συνεχίζεται μέχρι τις ημέρες μας...

 

[iuakoya]

Το δημόσιο μπουρδέλο στα Βούρλα...

Το 1835 ο Πειραιάς ήταν ένα λιμανάκι χωρίς κίνηση, με λίγα αλιευτικά, μερικές καλύβες και χίλιους κατοίκους. Κάπου κάπου προσορμιζόταν κανένα πλοίο, για ν’ αποπλεύσει μετά από λίγες ώρες. Από τα πρώτα χρόνια που άρχισε ν’ αναπτύσσεται, για να γίνει από γραφικό χωριό όμορφη πόλη και σημαντικό λιμάνι, έλκυσε και υπόκοσμο. Άρχισε ν’ ανθεί η πορνεία και τα περί αυτήν: προαγωγοί, σωματέμποροι, νταβατζήδες, νταήδες. Οι συμπλοκές, τα φονικά, τα ναρκωτικά και οι αρρώστιες ήταν θλιβερή καθημερινότητα. Από τα καράβια κατέβαινε κάθε καρυδιάς καρύδι: τυχοδιώκτες, λαθρέμποροι, απατεώνες, τζογαδόροι, σωματέμποροι, αρτίστες, και γενικώς αποβράσματα που εμπλούτιζαν τον ντόπιο υπόκοσμο. Τις νύχτες έπεφταν απανωτές πιστολιές και γίνονταν αληθινές μάχες ανάμεσα στις συμμορίες. Τα μπορντέλα βρίσκονταν ανάμεσα στις κατοικίες και οι αδέσποτες πόρνες παντού. Οι οικογενειάρχες διαμαρτύρονταν συνεχώς για τη συνύπαρξή τους με τον υπόκοσμο. Με το δίκιο τους, γιατί μέσα σε τριάντα χρόνια ο Πειραιάς είχε γίνει μεν μια όμορφη πόλη, αλλά κι επικίνδυνη...

 

[iuakoya]

Το δημοτικό συμβούλιο συσκέφθηκε πάνω στο πρόβλημα και αποφάσισε να απομονώσει όλες τις αδήλωτες πόρνες του Πειραιά σ’ ένα μεγάλο οίκημα εκτός σχεδίου πόλεως. Έτσι, ένα μέρος του υποκόσμου θα μετατοπιζόταν έξω από την πόλη. Όσο για τις πόρνες, περιορισμένες εκεί θα εξασκούσαν το επάγγελμά τους και συγχρόνως θα είχαν ιατρική παρακολούθηση. Αυτό ήταν το σχέδιο του δημοτικού συμβουλίου. Το κράτος δεν ήθελε ν’ ανακατευτεί σε μια τέτοια ιστορία και να βγάλει το κακό όνομα ότι χτίζει μπορντέλα. Ωστόσο το 1873 παραχώρησε στον δήμο του Πειραιά κάποια έκταση στη θέση Βούρλα, για να φτιαχτεί το τεράστιο μπορντέλο...

 

[iuakoya]

Τα Βούρλα ήταν ένας βαλτότοπος στη Δραπετσώνα γεμάτος βούρλα (εξ ου και το όνομα), λίγα μέτρα πιο πέρα από το νεκροταφείο του Αγίου Διονυσίου -το παλιό νεκροταφείο της πόλης. Η περιοχή καθαρίστηκε και μπαζώθηκε. Λένε ότι αυτά τα έκανε κάποιος Πιπινέλης, ο οποίος εκείνη ακριβώς την περίοδο είχε αποκτήσει την κυριότητα της συγκεκριμένης περιοχής. Ένας εργολάβος ονόματι Νικόλαος Μπόμπολας ανέλαβε να κατασκευάσει το συγκρότημα κτιρίων που ήθελε ο δήμος του Πειραιά. Λένε ότι δεν το έχτισε με δικά του λεφτά, αλλά με χρήματα που του έδωσε το κράτος, το οποίο τα δανείστηκε από έναν Πειραιώτη τραπεζίτη. Εν πάση περιπτώσει, ο Μπόμπολας παρέδωσε ένα περιμαντρωμένο συγκρότημα κτιρίων το 1875. Αυτά ήταν τα περίφημα Βούρλα...

ΥΓ Παντού υπάρχει ένας Μπόμπολας 

 

[iuakoya]

Οι αδήλωτες πόρνες του Πειραιά συγκεντρώθηκαν στα Βούρλα, τα οποία λειτούργησαν επί έξι δεκαετίες ως μπορντέλο-στρατώνας. Για να φτάσεις εκεί, από τον Ηλεκτρικό Σταθμό ή από την Παλαμηδίου, έπρεπε να περπατήσεις σχεδόν μισήν ώρα. Τα Βούρλα απαρτίζονταν από τρία δυόροφα κτίρια σε σχήμα Π. Κάθε πλευρά είχε 24 (12+12) δωμάτια· ήτοι, εν συνόλω 72 δωμάτια = 72 πόρνες. Το σχήμα Π έκλεινε με μια ψηλή μάντρα. Στη μέση της αυλής υπήρχε ένα σπιτάκι: το ισόγειο εστέγαζε το καφενεδάκι των νταβατζήδων, και, στο πάνω πάτωμα έμενε η αστυνομία. Η αυλή -και γενικότερα τα Βούρλα- είχαν μόνον μία πορτάρα. Όποιος νταβατζής ήθελε να καθαρίσει με κάποιον αντίπαλό του, την έστηνε στην πορτάρα και περίμενε. Εκείνη την εποχή οι νταβατζήδες δεν αστειευόντουσαν...

 

[iuakoya]

Οι πόρνες της διοικητικής περιφέρειας Αθηνών-Πειραιώς το 1894 χωρίστηκαν σε τρεις κατηγορίες: Οι πόρνες πρώτης τάξεως έμεναν σε ιδιαίτερες κατοικίες. Οι πόρνες δευτέρας τάξεως έμεναν σε οίκους ασωτίας. Οι πόρνες τρίτης τάξεως έμεναν στα χαμαιτυπεία τα κείμενα πλησίον των καταστημάτων του Αεριόφωτος («κι η κόρη του Γιαβή στο Γκάζι», για να θυμηθούμε τους Μοιραίους του Βάρναλη) και στα δημοτικά οικήματα των Βούρλων. Το μπορντέλο-στρατώνας τράβηξε μακριά από τον αναπτυσσόμενο Πειραιά μεγάλο μέρος των ξένων πληρωμάτων καθώς και των εγχώριων ανδρών του λιμεναρχείου και του Πολεμικού Ναυτικού (Αυτά τα ναυτάκια δεν ήταν καθόλου «ζουμπουρλούδικα», αλλά περιγράφονται σαν ζόρικοι τύποι, μέθυσοι, προκλητικοί και καυγατζήδες). Τα Βούρλα συγκέντρωσαν γύρω από τη μάντρα τους μεγάλο πλήθος του υποκόσμου, περιόρισαν την εξάπλωση των αφροδισίων και τακτοποίησαν το ηθικό πρόβλημα των νοικοκυραίων της πόλης...

 

[iuakoya]

«Εκειδά είναι οι παλιογυναίκες, που ντροπιάζουν τη γειτονιά και μας χαλάνε τον αέρα», απάντησε μια πρόσφυγας, όταν η Λιλίκα Νάκου τη ρώτησε να μάθει πού είναι τα Βούρλα. Όμως, δεν ήταν μόνον οι «παλιογυναίκες». Γύρω από τα Βούρλα μια συνομοταξία ανθρώπων ζούσε από και στην παρανομία: σωματέμποροι, νταβατζήδες, έμποροι ναρκωτικών, τεκετζήδες, χασισοπότες, νταήδες, αλήτες, κλέφτες, τζογαδόροι. Όλοι αυτοί είχαν τα στέκια τους γύρω από τη μάντρα, αλλά και σε μεγαλύτερη ακτίνα. Από το Χατζηκυριάκειο μέχρι τη Δραπετσώνα υπήρχαν τουλάχιστον τριάντα τεκέδες, στεγασμένοι σε καφενεία και ουζάδικα, όπου σύχναζαν άνθρωποι της φάρας -το σκυλολόι, που δεν σήκωνε μύγα στο σπαθί του και τραβούσε μαχαίρι για ψύλλου πήδημα. Οι εφημερίδες των αρχών του αιώνα δημοσίευαν πολύ συχνά ειδήσεις για μαχαιρώματα και χασισοποσίες...

 

[iuakoya]

Αυτά τα μαγαζιά δεν ήταν γραφικά απόκεντρα καφενεδάκια, όπου απολάμβανες ήσυχα τον καφέ σου. Ιδιοκτήτης και θαμώνες ήταν άνθρωποι της φάρας και περνώντας απ’ έξω άκουγες το μπουζούκι και τη μυρωδιά του χασίς. Μερικοί από τους αγαπημένους μας ρεμπέτες είχαν αγαπητικιές στα Βούρλα και κάμποσα μαχαιρώματα στο ενεργητικό τους. Και ήταν μεγάλοι χασισοπότες! «Η Δραπετσώνα ήταν απ’ τα μεγαλύτερα στέκια της μαγκιάς». Οι περισσότεροι ρεμπέτες πέρασαν από τη Δραπετσώνα. Γιοβάν Τσαούς, Γιώργος Μπάτης, Απόστολος Χατζηχρήστος, Στράτος Παγιουμτζής, Δελιάς Δελιάς, Μάρκος Βαμβακάρης, μεγάλος ο κατάλογος. Τα πράγματα ήταν ζόρικα και επιπλέον σκοτεινά, λόγω έλλειψης δημοτικού φωτισμού. Όσο για δρόμους; Κουρνιαχτός το καλοκαίρι, λάσπη τον χειμώνα. Γύρω από τα Βούρλα υπήρχαν κάποιοι τεκέδες που λειτουργούσαν ως ιδιότυπα πορνεία. Εκεί η συνουσία γινόταν από μία τρύπα στον τοίχο, χωρίς να υπάρχει οπτική επαφή του πελάτη με την πόρνη, η οποία ήταν προσφυγοπούλα και αδήλωτη...