Λοιπόν αφού ανακαλύψατε και την ΠΜΡ, κρίνω ότι θα ήταν σκόπιμη μια μικρή ιστορική αναδρομή για τη χώρα αυτή , ώστε να ξέρουμε το τι συμβαίνει εκεί πέρα πέραν από τη σεξ σκηνή.
Η Υπερδνειστερία (ή αλλιώς ΠΜΡ) είναι μια στενή λωρίδα γής ανατολικά του Δνείστερου ποταμού ανάμεσα Μολδαβία και Ουκρανία.
Το κομμάτι αυτό γης είχε και έχει μεγάλη σημασία για τους Ρώσσους καθώς ήταν το προπύργιο (το ύστατο Δυτικό σύνορα) στη Μεγάλη Αυτοκρατορική Ρωσσία από την εποχή της Αικατερίνης της μεγάλης (1792-3). και εντεύθεν.
Με την επανάσταση των μπολσεβίκων το 1925 ιδρύθηκε η ΣΣΔ Μολδαβίας που περιλάμβανε αυτό το κομμάτι γης (πάντα ανατολικά του Δνείστερου) και τμήμα της σημερινής Ουκρανίας. Εν συνεχεία υπήχθη στη ΣΣΔ Ουκρανίας , από το οποίο αποσπάσθηκε το 1940 μετά την κατάληψη της Μολδαβίας και της Βεσσαραβίας (η παραθαλάσσια περιοχή ακριβώς από κάτω από τη ΠΜΡ) από τον Σταλιν για να αποτελέσει τη ΣΣΔ της Μολδαβίας και πάλι με έδρα αυτή τη φορά το Κισινιώφ.
Η περιοχή αυτή ουδέποτε υπήρξε Ρουμάνικη (Μολδαβική) . Ήταν ρώσσικη συνεχώς από το 1792 και εντεύθεν. Επί ΕΣΣΔ όλα πήγαιναν καλά. Μετά την παρεστροίκα όμως και πριν την ΚΑΚ (Κοινοπολιτεία ανεξαρτήτων κρατών) που σήμαινε τη διάλυση της ΣΕ σε εθνικά κράτη, με αφορμή την κατάργηση του κυριλλικού αλφαβήτου και την επαναφορά του λατινικού για τη μολδαβική γλώσσα, οι κάτοικοι εξεγέρθηκαν και δήλωσαν ότι αποχωρούν από την ΣΣΔ της Μολδαβίας και δημιούργησαν την ΠΜΡ. Το Μολδαβικό (σοσιαλιστικό ακόμη) κοινοβούλιο αμήχανο παρακολουθούσε την εκδίωξη των Μολδαβών αξιωματούχων από την ΠΜΡ μη ξέροντας πώς να αντιδράσει (η χώρα ακόμη ανήκε στην ΕΣΣΔ). Με την ανεξαρτοποίηση της Μολδαβίας (μετά την ανακύρηξη της ανεξαρτησίας της ΠΜΡ –2/9/90) οι Μολδαβοί άρχισαν να πιέζουν για την επαναφορά της ΠΜΡ στην (ανεξάρτητη πλέον) δημοκρατία της Μολδαβίας προβάλλοντας το επιχείρημα ότι τα νέα κράτη που δημιουργούνται θα περιλαμβάνουν τα εδάφη που είχαν ως Σ.Σ.Δ. Έτσι μολδαβικά στρατεύματα ενισχυμένα από Ρουμάνους παραστρατιωτικού και εθελοντές προσπάθησαν να καταλάβουν τη χώρα Και την πάτησαν. Οι κάτοικοι της ΠΜΡ βοηθούμενοι από τους εθελοντές Κοζάκους του Ντον και από την 14 Σοβιετική στρατιά υπό τον ήρωα- στρατηγό Λεμπεντεφ (που αγνόησε τις αντίθετες εντολές του αλκοολκού μαλάκα Γέλτσιν) όχι μόνο απέκρουσαν και εκδίωξαν τους Ρουμάνους , αλλά κατέκτησαν και εδάφη στη Δυτική πλέον όχθη του Δνείσπερου τα οποία κατέχουν και μέχρι σήμερα .
Η Μολδαβία θορυβημένη αποδέχτηκε τα γεγονότα όμως κινούμενη πολιτικά εντός του ΟΗΕ πέτυχε να μην αναγνωριστεί η χώρα ως ανεξάρτητη και να εκπροσωπείται διεθνώς από αυτή, πράγμα που ισχύει μέχρι σήμερα.
Η Ρωσσία παρέμεινε (ως κυανόκρανοι του ΟΗΕ) ως ειρηνευτική δύναμη στην περιοχή (για αυτό στα σύνορα Μολδαβίας – ΠΜΡ περνάμε από 3 συνοριακά φυλάκια Μολδαβικό, Ρώσσικο και ΠΜΡ) και υπάρχουν σήμερα οχυρωμένα σημεία (Ρίμπνιτσα, Μπεντέρι , Ντουμπασάρι) με Ρώσους στρατιώτες.
Η 14η Σοβιετική .Στρατιά τελικά μεταφέρθηκε τελικά και στη χώρα αυτή τη στιγμή υπάρχουν μερικές χιλιάδες μόνο Ρώσσοι στρατιωτικοί . Η υποδομή όμως υπάρχει και ανα πάσα στιγμή μπορούν να ξανάρθουν. Με την αποχώρησή τους όμως άφησαν ένα μεγάλο δώρο. 760.000 τουλάχιστον τόνους συμβατικών πυρομαχικών και αναρίθμητα όπλα και τάνκς . Πάνω σε αυτά στηρίχθηκε η (πάρα)οικονομία της ΠΜΡ για να πλουτίσει και να σχηματισθεί μια ισχυρή οικονομικά ελίτ. Τα όπλα αυτά τροφοδότησαν όλα τα επαναστατικά κινήματα στην εποχή μας και μέχρι το 2000 η Μαφία οργίαζε. Σήμερα Μαφία δεν υπάρχει πια. Και αυτό γιατί τους εξαφάνισε η μεγάλη ημι-κρατική Μαφία με την ονομασία «Γκρούπα Σερίφφ».
(συνεχίζεται)
