Μετά το γήπεδο και τις επιβαλλόμενες μπυρίτσες μετά, οφείλω να γράψω πέντε πραγματάκια κι εδώ μέσα. Μεγάλη νίκη και αρχιδάτη αλλά αυτό το πράγμα να μας βγάζουν την ψυχή κάθε φορά δεν αντέχεται. Έχουμε και κάποια ηλικία πια!!!!!!!!!
Όλα τα παιδιά έδωσαν ψυχή και την τελευταία ικμάδα των δυνάμεών τους και τους αξίζουν συγχαρητήρια. Η άμυνα λειτούργησε κατά διαστήματα, αλλά στα κρίσιμα σημεία υπήρχε η κατάλληλη συγκέντρωση και συνέπεια. Το αισιόδοξο σημείο είναι ότι σε μια βραδιά σχετικά κακή από ποσοστά στα σουτ τριών πόντων, καταφέραμε να επιβληθούμε. Το απαισιόδοξο είναι ότι παραλίγο να πετάξουμε τη νίκη στο τέλος σχεδόν μόνοι μας(γιατί και τα διαιτητάκια το ρίξανε πάλι το σπρωξιματάκι τους). Ο Σπανούλης ήταν πολύ καλός για 3 περιόδους αλλά στα τελευταία κρίσιμα λεπτά ήταν κουρασμένος και κόντεψε να αποβεί μοιραίος. Δύο χαμένες βολές,δύο σημαντικά λάθη και δύο κακές επιλογές σε σουτ δημιούργησαν ελπίδες στους Ισπανούς που μας έδιναν συνεχώς ευκαιρίες να τελειώσουμε το ματς αλλά τις πετούσαμε στα σκουπίδια. Και φτάσαμε να παίζουμε με την ψυχή στο στόμα και να κρίνεται σε ένα σουτ ή κάποια άλλη λεπτομέρεια ένας δικός μας αγώνας. Ευτυχώς σταθήκαμε τυχεροί γιατί ο Όλεσον έχασε δύο πέναλτι στο τέλος. Σουτ που αν είχαν μπει θα μιλούσαμε τώρα για ήττα και πιθανό αποχαιρετισμό στα όπλα. Η σειρά δεν έχει τελειώσει ακόμα. Η Μπαρτσελόνα δείχνει κακά σημάδια όπως συνηθίζει όταν σφίγγουν οι κώλοι, αλλά δεν παύει να έχει παίχτες που μπορούν να κάνουν μεγάλες ζημιές. Οι ψηλοί μας είναι παλικάρια, αλλά ατάλαντα και περιορισμένων δυνατοτήτων παλικάρια. Με την κατάλληλη τακτική η Μπαρτσελόνα μπορεί να μας επιβληθεί με τους ψηλούς της. Ασχετα αν ο Πασκουάλ επιμένει να επιτίθεται με την περιφέρεια. Θέλει μεγάλη συγκέντρωση και προσήλωση. Και βέβαια τύχη.