Διαχρονικά, σε οτιδήποτε παίζεται, από τάβλι μέχρι ποδόσφαιρο στην αλάνα του σχολείου, πάντα κάποιοι(ίσως και όλοι), θα προσπαθούν να πειράξουν τα ζάρια, να σημαδέψουν τα χαρτιά, να μετακινήσουν τα κουτάκια της Coca Cola(δοκάρια), για να μικρύνει το τέρμα, να «πιάσουν» τον τερματοφύλακα, να δώσουν ένα καλό city-tour στον διαιτητή, να τρομοκρατήσουν το πούλμαν της άλλης ομάδας και χιλιάδες άλλα παραδείγματα, που όσοι ασχολούμαστε με παιχνίδια, γνωρίζουμε.
Ο καθένας παίζει με τα όπλα που έχει, ο Τζόρνταν, ο GOAT, υπήρξε και ένας από τους πιο σκληρούς στο trash talking και μιλάμε για τον καλύτερο παίχτη που πάτησε παρκέ.
Η Μάριον Τζοόυνς, υπήρξε ένα θαύμα της φύσης, οι επιδόσεις της μοναδικές.
Αρκέστηκε στο ταλέντο της;
Όχι!
Έγινε πειραματόζωο σε ένα εργαστήριο ντόπας.
Η τεράστια Φλόρενς Γκρίφιθ-Τζόινερ, έσπαγε τα παγκόσμια ρεκόρ τη δεκαετία του 80 που ακόμα κρατάνε, μέχρι και σήμερα. Όσο και να έχει εξελιχθεί η προπόνηση, το ντόπινγκ, η τεχνογνωσία, τα γαμημένα της ρεκόρ κρατάνε ακόμα! Οποίος δεν έχει δει την κούρσα, που σπάει το ρεκόρ στα 100 μέτρα, ας βάλει you tube. Τα πόδια της δεν πατάνε το ταρτάν, απλά πετάει.
Η Ρεάλ Μαδρίτης, είναι μία μηχανή για κούπες, ό,τι κούπα υπάρχει, θέλει να την παίρνει, μαζεύει τα πάντα όλα, από Σταρμπακς μέχρι CL. Ό,τι όπλο έχει το ρίχνει στη μάχη.
Υπάρχει κάποιος λόγος που τα πέτρινα χρόνια του Ολυμπιακού, λέγονται έτσι. Μιλάμε για την απόλυτη ξηρασία και παρακμή του μεγαλύτερου κλαμπ της χώρας. Έγιναν τρομερές προσπάθειες να εξαφανιστεί ο σύλλογος και να χαθεί από τον χάρτη. Πραγματικά έφτασε στα πρόθυρα του τίποτα και της καταστροφής. Τα διοικητικά λάθη και η παραγοντική ανυπαρξία έκαναν τον Ολυμπιακό εύκολο θύμα, τόσο για τις άλλες ομάδες, όσο και για τις κυβερνήσεις που πέρασαν τότε.
Όταν πήρε ο Σωκράτης τον Ολυμπιακό, πήρε ένα οικονομικό τίποτα. Εκτός από αυτό, όμως, πήρε και μία ιδέα και όπως οι πάντες ξέρουν, οι ιδέες δεν πεθαίνουν, είναι αθάνατες και αλεξίσφαιρες. Τα χρόνια της απαξίωσης και της παρακμής δημιούργησαν μία οργισμένη κερκίδα, που το μόνο που ήθελε, ήταν να πάρει το πρωτάθλημα, με οποιονδήποτε τρόπο. Ο Σωκράτης τότε αποφασίζει, να φτιάξει μία ομάδα που δεν θα μπορεί να χάσει από κανέναν το πρωτάθλημα, παίρνει τον καλύτερο προπονητή, αγοράζει τα περισσότερα από τα νέα ταλέντα και παίρνει κοντά του τον Θωμά. Αυτός ο συνδυασμός δεν μπορεί να χάσει από τίποτα. Το πέναλτι του Παπουτσέλη δεν είναι ένα απλό σφύριγμα, είναι η παραδοχή, ότι υπάρχει νέος σερίφης στην πόλη. Ήταν ένα σφύριγμα που όσοι το έζησαν, θυμούνται τους φιλάθλους μας να λένε χαρακτηριστικά, «το επόμενο να το σφυρίξει στη σέντρα». Τέτοια ήταν η οργή για το «σύστημα» που έφερε τον Ολυμπιακό στη θέση του κομπάρσου στα αθλητικά δρώμενα.
Μία κουραστική για μένα άποψη, είναι ότι αυτά που γίνονται στην Ελλάδα, δεν γίνονται πουθενά.
Γίνονται παντού, σε πολλές μάλιστα χώρες, πολύ χειρότερα. Επίσης το να ρίχνεις τις ευθύνες στους άλλους, είναι κάτι που το βλέπεις παντού. Οι Παναθηναϊκοί είχαν κουραστεί να βλέπουν να τους γλεντάει ο Κόκκαλης και στράφηκαν στην πολυμετοχικότητα και τους Αμπράμοβιτς. Τα αποτελέσματα γνωστά. Ένας Τσάκας επενδυτής και η οικογένεια Βαρδινογιάννη εχθρός του λαού.
Η ΑΕΚ αφέθηκε στην Γ´ Εθνική για να μπορέσει να την πάρει ο «τίγρης». Η ΑΕΚ που είχε τον Ψωμιάδη και έφτασε να βρίζει τον Ντέμη απαξιώνοντας τον. Τον Ντέμη που είχε τουλάχιστον ένα όραμα για την ΑΕΚ και ταυτίστηκε με τον δικέφαλο.
Οι ομάδες της Θεσσαλονίκης φάγανε το κουτόχορτο των Υπουργών του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ για το κράτος των Αθηνών και δεν άλλαξαν τίποτα απολύτως στον τρόπο λειτουργίας τους.
Όσο και αν κάποιοι μπορεί να λένε άλλα, ο Ολυμπιακός ποτέ δεν υπήρξε η ομάδα του κράτους και των συμφερόντων. Αυτά που η ομάδα πρεσβεύει, μπορεί να αλλοιώθηκαν με τα χρόνια, όμως, δεν χάθηκαν. Το Λιμάνι, ο Πειραιάς, η μαγκιά της ομάδας του Γουλανδρή, οι Ανδριανόπουλοι, ο Αττίλιο, η λατρεία για καλή μπάλα, η λαϊκή λεβεντιά, η ψυχή υπάρχουν ακόμα και όσο ο δαφνοστεφανωμένος έφηβος θα είναι στο στήθος, θα συνεχίσουν να υπάρχουν. Αυτές οι αξίες κάνουν τον Ολυμπιακό, Θρύλο. Αντίστοιχες αξίες, θεωρούν και οι φίλαθλοι των άλλων ομάδων ότι έχουν και ίσως να είναι έτσι. Ο σεβασμός στο αντίπαλο κλαμπ και η κατανόηση του κάθε σπορ, είναι απαραίτητα συστατικά για ένα καλύτερο αύριο.
Ο Έλληνας οπαδός λατρεύει τις νίκες και μόνο τις νίκες, με οποιοδήποτε κόστος. Εξαιρέσεις υπάρχουν και σε όλες τις ομαδες αλλά είναι λίγες. Εάν κάποιος έχει παρακολουθήσει παιδικούς αγώνες, καταλαβαίνει τι εννοώ. Την ήττα τη σιχαίνονται οι πάντες, δεν την καταλαβαίνουν! Νίκες ρε μουνιά, αν μπορούμε να ρίξουμε και ξύλο, ακόμα καλύτερα. Όταν απαξιώνουμε το ίδιο το προϊόν που αγαπάμε, το αποτέλεσμα, χρόνο με το χρόνο θα είναι ακόμα χειρότερο.
. γεια σου κ σενα τακη μου. για τα οφσαιντ του νιονιου και του αποολλωνα δεν σε βλεπω να λες κατι ομως για παντελονατος το λες οτι τραβελοφερνει λιγο η φαση σου
