ο οποιος δαφνοστεφανωμενος εφηβος ειναι ο Γανυμηδης,γνωστος και ως ο πρωτος γκευ
της μυθολογιας.Η ομοιοτητα νομιζω ειναι εμφανης,και μη αμφισβητουμενη,δεν πιστευω να εχεις αντιρηση σχινο.
Στην Ελληνική Μυθολογία, ο Γανυμήδης ήταν θεοποιημένος μυθικός νέος, περίφημος για την ομορφιά του, από την Τρωάδα. Ήταν πρίγκηπας της Τροίας, γιος του βασιλιά της Τρώα από τη Δαρδανία και της Καλλιρρόης, κόρης του θεού - ποταμού Σκάμανδρου. O Δίας μεταμορφώθηκε σε αετό και αρπάζοντάς τον, τον μετέφερε στον Όλυμπο, όπου του έδωσε αθανασία και έζησε αιώνια εκεί ως οινοχόος των θεών. Ως αποζημίωση ο Δίας πρόσφερε στον Τρώα, πατέρα του Γανυμήδη, ένα ζευγάρι άλογα γοργοπόδαρα σαν τον άνεμο. Το Γανυμήδη οι αρχαίοι τον ταύτισαν με το θεό των πηγών του Νείλου και τον έκαναν αστερισμό. Είναι ο Υδροχόος του ζωδιακού κύκλου και προσωποποιεί το ανεξάντλητο νερό των σύννεφων που γονιμοποιεί τη γη. Η γλυπτική τέχνη, η ποίηση, η ζωγραφική και η κωμωδία ασχολήθηκαν με το μύθο του Γανυμήδη. Σήμερα σώζονται σε διάφορα μουσεία συμπλέγματα με κύριο ήρωα το Γανυμήδη καθώς και τοιχογραφίες που ανακαλύφθηκαν στην Πομπηία με αυτό το θέμα. Και νεότεροι καλλιτέχνες όπως ο Τιτσιάνο, ο Μιχαήλ Άγγελος και ο Κορρέτζιο ασχολήθηκαν με το γοητευτικό μύθο της αρπαγής του πανώριου νέου. Το στεφάνι της Δάφνης όπως αναφέρει ο Πεισίστρατος του το παραχώρησε ο Δίας για τις υπηρεσίες που του προσέφερε το όμορφο βοσκόπουλο από την Τροία.
Σήμερα Γανυμήδης αποκαλείται ο μεγαλύτερος δορυφόρος του πλανήτη Δία.
Η υποτιθέμενη ομοφυλοφιλία στην αρχαία Ελλάδα (Ξενοφών: Γανυμήδης κ.ά.)
Την ώρα που οι πράκτορες του γενιτσαρισμού και της νέας τάξεως πραγμάτων, απειλούν θρασύτατα να αφελληνίσουν τα παιδιά μας, με τα νεοταξικά βιβλία αποχρωματισμένης εθνικώς “ιστορίας” (κατά τις επιταγές και τα χρηματικά κονδύλια State Dept, CDRSEE, USAID, Soros κ.ά.), την ώρα που βάλλεται η εθνική μας υπόστασις, η ιστορική μας αυτοσυνειδησία, την ώρα που αμφισβητείται θρασύτατα και χυδαία από την νεοταξική προπαγάνδα η εθνική μας συνέχεια (φυλετική, πολιτισμική, γλωσσική, θρησκευτική, συνειδησιακή), αποτελεί σύμπτωμα βαθύτατης εθνικής παρακμής, για να μην πω σήψεως, το να ασχολούνται οι τσιφτετέλληνες με την… ιστορικώς υπαρκτή ή ανύπαρκτη ομοφυλοφιλία των αρχαίων Ελλήνων! Λες και από αυτό κρίνονται οι τύχες του Έθνους!
Το ότι κινούν κάποιοι αυτό το ζήτημα, όμως, δεν είναι τυχαίο. Εκτός από τους έχοντες… προσωπικό ενδιαφέρον, το ζήτημα τίθεται από τα συμφέροντα εκείνα που προσπαθούν να επιβάλουν τον “πολυπολιτισμό”, και ξέρουν ότι το απαύγασμα της ιδέας και της φυσικής πραγματώσεως του Έθνους, η αρχαία Ελλάς, αποτελεί αξεπέραστο εμπόδιο στην πολιτική τους, καθώς η Ιστορία την έχει υψώσει στους αιθέρας, εκεί που δεν την φθάνουν τα σκουλήκια του “πολυπολιτισμού”. Εφ’ όσον λοιπόν, όσο και να προσπαθούν οι αφελληνισμένοι “πολυπολιτισμικοί” δεν μπορούν να ξεριζώσουν την Ελλάδα ως πρότυπο από την καρδιά του Έλληνα, τελευταία τους ελπίδα είναι να παρουσιάσουν τους… αρχαίους Έλληνες ως “πολυπολιτισμικούς” (κατασκευάζοντας ανατολικοκεντρικά, σημιτοκεντρικά και αφροκεντρικά ιδεολογήματα), “πολυφυλετικούς” (διαστρέφοντας π.χ. την γνωστή ρήση του Ισοκράτους, ή επικαλούμενοι αντιεπιστημονικές θεωρίες αμφισβητούσες την αυτοχθονία των Ελλήνων και την φυλετική μας σχέση με τους αρχάιους Έλληνες, θεωρίες παταγωδώς διαψευσθείσες από την σύγχρονη γενετική, ανθρωπολογία, αρχαιολογία και γλωσσολογία), οπαδούς της… λαθρομεταναστεύσεως, ομοφυλόφιλους, φιλειρηνιστές, θρησκευτικώς αδιάφορους κ.ά. φαιδρά “προοδευτικά”. Τί να κάνουμε, είτε είναι καλό -λέμε τώρα!- είτε όχι να γίνουμε “προοδευτικοί”, οι αρχαίοι δεν ήταν! Ήταν Έλληνες στην καταγωγή και στην συνείδηση, Έλληνες με συνείδηση του όμαιμου, ομόγλωσσου, ομόθρησκου και ομόδοξου.
Λοιπόν, δεν ενδιαφέρει εάν στην αρχαία Ελλάδα υπήρχε ομοφυλοφιλία (φυσικά και υπήρχε, όπως παντού και πάντοτε), αλλά, οι αρχαίοι δεν ήταν “προοδευτικοί”, ήταν… εθνικιστές του κερατά!
Αφού εθίγη όμως το ζήτημα, ας δούμε και τί έλεγαν περί της ομοφυλοφιλίας.
Ξενοφών, «Συμπόσιον», VIII, 28-36
Ομιλεί ο Σωκράτης. Το ότι ομοφυλοφιλία… υπήρχε, όπως βλέπουμε και σε παραστάσεις αγγείων (σε σαφώς περισσότερα έχουμε ετεροφυλοφιλικές ερωτικές παραστάσεις – και σημειωτέον ότι και σε αυτές τις λίγες ομοφυλοφιλικές, δεν εικονίζεται η καθ’ εαυτό πράξις της συνουσίας (ακόμη και οι ιστορικοί που αποδέχονται της θεωρίες περί καθιερωμένης ομοφυλοφιλίας -με την μορφή της παιδεραστίας πάντοτε, διότι η σημερινής μορφής ομοφυλοφιλία ήταν εξοβελιστέα ούτως ή άλλως-, σημειώνουν ότι δεν επρόκειτο για πρωκτική συνουσία αλλά για αθώο θα λέγαμε σεξουαλικό ερωτικό παιχνίδι επαφής του πέους του νεαρού με τους μηρούς του ανδρός)), δεν είναι καμμιά… τρομερή ανακάλυψη! (Η δε Μυθολογία, περιέχει όλες τις πτυχές τις ζωής· και προδοσίες και εγκλήματα και διαστροφές ακόμα – όμως το υψηλό ήθος τελικώς επικρατεί.) Και κατά τόπους και χρόνους η ομοφυλοφυλία είχε, φαίνεται, πάρει διαστάσεις. Γι’ αυτό και οι πνευματικοί άνθρωποι αλλά και η Πολιτεία με τους νόμους της, αντιδρούν. Το ότι όμως ήταν γενικώς παραδεκτή πρακτική και η παιδεραστία καθιερωμένο και επιβαλλόμενο από την κοινωνία έθιμο, είναι κάτι τελείως διαφορετικό, και παντελώς αστήρικτο (μόνο για την Κρήτη κάνουν λόγο ορισμένες αρχαίες πηγές, και αυτές χωρίς να έχουν ιδίαν γνώσιν της απομονωμένης εκείνης αρχαίας κοινωνίας) (υπάρχουν ωστόσο… “έγκριτοι” επιστήμονες που το υποστηρίζουν).
Το παρακάτω απόσπασμα βάζει τα πράγματα στην θέση τους και δεν χρειάζεται σχόλια. Εκτός από την ετυμολόγηση του ονόματος του Γανυμήδους, διότι, εκτός από τις σκέψεις, η λέξη μήδεα (τα) σημαίνει και τους… όρχεις (και κατ’ ορισμένους, Γανυμήδης = αυτός που δίνει χαρά στους όρχεις του Διός!). Μάλλον όμως η ετυμολόγηση αυτή να είναι μεταγενέστερη, άλλωστε η κατάληξη -μήδης από τους μυκηναϊκούς ήδη χρόνους (όπου η ομοφυλοφυλία δεν εσυνηθίζετο) συναντάται και σε άλλα ονόματα (π.χ. Διομήδης). Αλλά ας δούμε την γνώμη των ιδίων των αρχαίων επ’αυτού. Λέγει λοιπόν ο Σωκράτης:
«
Επιθυμώ δε, ω Καλλία, να σού αποδείξω επί τη βάσει της μυθολογίας ότι όχι μόνον οι άνθρωποι αλλά και οι θεοί και οι ήρωες προτιμούν την φιλίαν της ψυχής μάλλον παρά του σώματος. Διότι ο Ζευς όσας γυναίκας θνητάς ερωτεύθη δια την ωραιότητα της μορφής των, αφού συνευρέθη με αυτάς, τας άφηνε να μείνουν θνηταί· όσων δε ηγάπησε τας αγαθάς ψυχάς, τους έκαμνε αθανάτους· μεταξύ των οποίων είναι ο Ηρακλής και οι Διόσκουροι και άλλοι. Και εγώ δε λέγω ότι ο Γανυμήδης ανυψώθη από τον Δία εις τον Όλυμπον, όχι χάριν του σώματος, αλλά χάριν της ψυχής του. Και αυτό δε το όνομά του το αποδεικνύει· διότι και εις κάποιον μέρος του Όμηρου υπάρχει [Ιλ. Η 278]
Γάνυται δε τ’ ακούων
το οποίον σημαίνει ότι ευχαριστείται ν’ ακούη. Υπάρχει δε και κάπου αλλού
πυκινά φρεσι μήδεα ειδώς
το οποίον σημαίνει ότι γνωρίζει σοφάς σκέψεις. Από τα δύο λοιπόν αυτά ο Γανυμήδης, όχι ηδυσώματος ονομασθείς αλλ’ ηδυγνώμων, ετιμήθη μεταξύ των θεών. Αλλά και ο Αχιλλεύς, ω Νικήρατε, έχει παρασταθή από τον Όμηρον ότι εξεδικήθη περιφανέστατα διά τον θάνατον του Πατρόκλου όχι ως ερωμένου αλλ’ ως συντρόφου. Και ο Πυλάδης δε και ο Ορέστης και ο Θησεύς και ο Πειρίθους και άλλοι πολλοί, από τους ημιθέους οι άριστοι, φημίζονται όχι διότι συνεκοιμώντο, αλλά διότι μεγάλως άλληλοεθαυμάζοντο και από κοινού διέπραξαν λαμπρότατα κατορθώματα. Και τα σημερινά δε καλά έργα δεν θα εύρισκε τις ότι γίνονται μάλλον από εκείνους οι οποίοι επιθυμούν να κοπιάζουν και κινδυνεύουν χάριν της δόξης παρά από τους συνηθισμένους να προτιμούν την ηδονήν αντί της δόξης; Μολονότι ο Παυσανίας ο εραστής του ποιητού Αγάθωνος, υπερασπιζόμενος τους ασελγώς παραδιδομένους εις το πάθος, είπε ότι και στράτευμα ανδρειότερον θα ημπορούσε να σχηματισθή από νέους ερωμένους και εραστάς. Διότι είπε ότι, κατά την γνώμην του, θα εντραπούν να αλληλοεγκαταλειφθούν, εκφράζων την παράδοξον γνώμην ότι οι συνηθίζοντες ν’ αδιαφορούν δια τας μομφάς και να αναισχυντούν μεταξύ των, αυτοί βεβαίως θα εντραπούν να κάμουν κάτι το αισχρόν. Και ως απόδειξιν έφερε ότι αυτά φρονούν και οι Θηβαίοι και οι Ηλείοι· διότι συγκοιμώμενοι, εις την μάχην όμως, λέγει, παρατάσσονται οι ερωμένοι μαζί. Αλλ’ αυτό δεν είναι επιχείρημα σοβαρόν. Διότι δι’ εκείνους μεν αυτά είναι νόμιμα [σ.σ. απλώς νόμιμα, για εκείνους, λέγεται], δι’ ημάς δε αισχρά. Φαντάζομαι δε εγώ ότι οι τοποθετούμενοι σιμά κατά την μάχην φαίνονται δυσπιστούντες μήπως χωριζόμενοι οι ερωμένοι δεν επιτελέσουν τα καθήκοντα των γενναίων ανδρών. Οι δε Λακεδαιμόνιοι, οι οποίοι πιστεύουν ότι και μόνον αν επιθυμήση κανείς το σώμα νέου δεν θα κατορθώση πλέον τίποτε καλόν και τίμιον, τόσον εντελώς αγαθούς καθιστούν τους ερωμένους, ώστε και με ξένους, και όχι εις την αυτήν πόλιν, με τον εραστήν αν ταχθούν, ομοίως εντρέπονται να εγκαταλείψουν τους συμπολεμιστάς των. Διότι θεωρούν ως θεάν όχι την Αναίδειαν αλλά την Αιδώ. Νομίζω δε ότι όλοι θα συμφωνήσωμεν προς όσα λέγω, αν ηθέλομεν κάμει την ακόλουθον σκέψιν: εις ποίον νέον ερωμένον θα ενεπιστεύετο κανείς να παραδώση εις φύλαξιν χρήματα ή τέκνα ή να κάμη χάριτας; Εγώ νομίζω ότι και εκείνος πού μεταχειρίζεται την σωματικήν καλλονήν του ερωμένου μάλλον θα ενεπιστεύετο όλα αυτά εις τον έχοντα την ψυχήν αξιαγάπητον. [σ.σ. εδώ καθίσταται φανερή και η παρερμηνεία που υφίστανται σήμερα οι αρχαίες λέξεις έρως, εραστής, ερωμένος, οι οποίες, στο συγκεκριμένο πλαίσιο της σχέσεως δασκάλου-μαθητού ή συμπολεμιστών, καμμία σχέση δεν έχουν με την σαρκική συνουσία.]
»
Μπορεί να αντιτείνει κάποιος ότι αυτή είναι η ερμηνεία του Ξενοφώντα. Ίσως, αλλά άσχετον. Διότι δεν συζητούμε εάν το φαινόμενο της ομοφυλοφιλίας υπήρχε (προφανώς και υπήρχε· είναι θέμα βιολογίας), αλλά εάν ήταν πανδήμως αποδεκτό και εάν ήταν και… υποχρεωτικός θεσμός (!), όπως ισχυρίζονται κάποιοι! Ιδού λοιπόν που ο Ξενοφών εκφράζει κοινή άποψη ότι για τους Αθηναίους αυτά είναι αισχρά (αν όχι παράνομα) για δε τους Λακεδαιμονίους και παράνομα και ανήκουστα εντελώς! (Προφανώς, εάν ήταν… παραδοσιακός θεσμός της πόλεως, όχι μόνον δεν θα αμφισβητείτο από κανέναν, αλλά ούτε και θα περνούσε από κανενός το μυαλό ότι θα μπορούσε έστω να είναι αισχρά!)
Όπερ έδει δείξαι.
