Καλη τυχη στο παληκαρι και ευχαριστουμε για την προσφορα του τα 4 χρονια που ηταν στην ομαδα
ο ολυμπιακος πηρε το μαξιμουνμ απο τον Παπ και υλικα γιατι θα ηταν ελευθερος του χρονου και αγωνιστικα
ανεδειξε εαυτον και ομαδα στην αναγεννηση του μπασκετικου θρυλου
και η γνωμη μου ειναι οσοι κραζουν και βριζουν μαλλον κρυφο-βαζελια ειναι
Ετσι. Είναι στην καλύτερη ηλικία και κάνει το καλύτερο για την καριέρα του. Κερδισμένος βγαίνει και ο ολυμπιακός.
Ξύδι για όσους αρέσκονται στην λογική της μιζέριας και των καπνογόνων, σίγουρα δεν θα τους νοσταλγήσει ο κωστάκης.
Είναι, πράγματι, πελώριο το δίλημμα με το οποίο βρέθηκε αντιμέτωπος ο επίσημος Ολυμπιακός μετά την πρόταση της Μπαρτσελόνα για αγορά του Κώστα Παπανικολάου.
Να κρατήσει για έναν χρόνο έναν πανάκριβο παίκτη που σκοπεύει να μετακομίσει στο ΝΒΑ - και αναμένεται να βρει εκεί εγγυημένο συμβόλαιο - το καλοκαίρι του 2014; Ή να τον πουλήσει άμεσα έναντι 1,5 εκατομμυρίου δολαρίων;
Στην πρώτη περίπτωση θα κρατούσε ατόφιο τον πυρήνα της ομάδας που κατέκτησε τα δύο ευρωπαϊκά τρόπαια, αλλά θα έχανε τον «Παπ» μετά από δώδεκα μήνες χωρίς να βάλει έστω ένα σέντσι στο ταμείο του. Στη δεύτερη περίπτωση, θα είχε αρκετό χρήμα για να αντικαταστήσει τον Παπανικολάου επάξια, αλλά θα βρισκόταν στο στόχαστρο των οργισμένων φανατικών, οι οποίοι αδιαφορούν για το μπάσκετ όλο τον χρόνο (παρά τα εκτυφλωτικά κατορθώματα της ομάδας) και εμφανίζονται στο γήπεδο μόνο στα ντέρμπι με τον Παναθηναϊκό, περισσότερο για να προκαλέσουν ζημιά στον Ολυμπιακό παρά για να τον ενισχύσουν. Βασανιστικό το δίλημμα, μα την αλήθεια...
Και για τον ίδιο τον Παπανικολάου, όμως, είναι μία απόφαση δύσκολη. Να μείνει έως το 2014 στον πρωταθλητή Ευρώπης με τον οποίο έχει ήδη κατακτήσει τα πάντα ή να προτιμήσει τη μετακόμιση στη Βαρκελώνη;
Στην πρώτη περίπτωση, θα ζήσει άλλον έναν χρόνο στη ναυαγισμένη Ελλάδα της χρεωκοπίας και στην τσιμεντούπολη της Αθήνας, για να τον αποκαλέσουν στο τέλος «ντοπαρισμένο» (οι εχθροί) και να του ζητήσουν εξηγήσεις επειδή δεν μπόρεσε, αυτός ο δις πρωταθλητής Ευρώπης, να κατακτήσει το τσίγκινο κυπελλάκι της ελληνικής Α1 (οι φίλοι). Στη δεύτερη περίπτωση, θα κυνηγήσει μία καινούργια πρόκληση στο πρωτάθλημα μίας πολιτισμένης χώρας, θα ζήσει στην ομορφότερη, ίσως, ευρωπαϊκή πόλη, θα πάρει περισσότερα χρήματα, θα δουλέψει με το μυαλό του απαλλαγμένο από το άγχος των κακοποιών της κερκίδας και θα είναι ελεύθερος - στο τέλος της χρονιάς - να κυνηγήσει το «american dream», με εναλλακτική λύση την παραμονή σε έναν από τους κορυφαίους συλλόγους της οικουμένης. Τέτοιο δύσβατο σταυροδρόμι ούτε στον χειρότερο εχθρό μου δεν θα ευχόμουν...
Δικαίως ακούμπησε την πρόταση των Ισπανών στο τραπέζι του ο Ολυμπιακός και δικαίως βάλθηκε να τη μελετάει. Επιτέλους, οι ΚΑΕ είναι επιχειρήσεις και όχι σφαιριστήρια όπου βγάζουν το άχτι τους οι αργόσχολοι και οι παραβατικοί. Στο ΝΒΑ, όπου αργά ή γρήγορα θα καταλήξει ο Παπανικολάου, το ράβε-ξήλωνε των συμβολαίων (ένεκα και του σάλαρι καπ) είναι πρωταρχικό κριτήριο στις μεταγραφικές κινήσεις των ομάδων, ακόμα και όταν σημαίνει «ρήξη» με το φίλαθλο κοινό τους.
Ο πελάτης έχει πάντοτε δίκαιο μόνο όταν πληρώνει αδρά τον οβολό του. Στην Ελλάδα των επεισοδίων και των κεκλεισμένων θυρών, πληρώνουν μάλλον οι ομάδες τον πελάτη, παρά το αντίθετο. Πάει πολύ να διατυπώνουν και απαιτήσεις οι φανατικοί. Ιδίως εκείνοι που θυμούνται το μπάσκετ μόνο όταν μυρίζει μπαρούτι.