Θα απαντήσω στο αρχικό ερώτημα του θέματος.
Αλλά λίγο διαφορετικά.
Ξεκινώ απο το τέλος, δέχομαι πως η θρησκεία, σαν ιδέα, είναι ένα μέσω χειραγώγησης. Και το ασπάζομαι στην προσωπική μου ζωή.
Το κλειδί είναι στο προσωπική λοιπόν.
Είναι πολύ σκληρό, ακόμη και αν το έχεις πετύχει προσωπικά σαν άτομο, να απαιτείς απο τους να μην διατηρούν ελπίδα.
Δίνω ένα απλοϊκό παράδειγμα:
Είναι το λιγότερο απάνθρωπο να πείς σε μια μάνα που θάβει το παιδί της οτι η θρησκεία είναι μέσο χειραγώγησης, καλύτερα να τη σκοτώσεις. Τη δεδομένη στιγμή και πολύ πιθανό και για το υπόλοιπο της ζωής της έχει ανάγκη να βιώσει την ελπίδα, ως κίνητρο επιβίωσης πλέον.
Το θέμα θρησκεία περισσότερο απο πολιτικό-κοινωνικό είναι φιλοσοφικό νομίζω.
Τονίζω το θρησκεία, σε καμία περίπτωση δεν κάνω λόγο για την οποιαδήποτε ιεραρχία - διοίκηση της κάθε θρησκείας. Εκεί παρεμβάλλεται ο ανθρώπινος παράγοντας και μάλλιστα σε βάθος χρόνου, οπότε είναι παραπάνω απο πιθανή η στρεύλωση της αρχική θεώρησης.
Συμπέρασμα μαζικό: κανένα.
Συμπέρασμα ατομικόχωρίς απαραίτητα να μιλώ μόνο για μένα, αλλά θεωρητικά για την ανθρώπινη μονάδα)
Αν αποδεσμεύσουμε τη θρησκεία απο τις παραδόσεις, τα έθιμα και την πολιτιστική ταυτότητα που ο καθένας φέρει και είναι απο ευχάριστα έως πολίτυμα, (εξαιρετικά δύσκολο νομίζω) και αντιμετωπίσουμε την ουσιαστική και προσωπική αναγκη για την ύπαρξη πλέον της πίστης κάνουμε ένα βήμα παραπάνω για την ελευθερία άρα και τη θέωση.
Αλλά λίγο διαφορετικά.
Ξεκινώ απο το τέλος, δέχομαι πως η θρησκεία, σαν ιδέα, είναι ένα μέσω χειραγώγησης. Και το ασπάζομαι στην προσωπική μου ζωή.
Το κλειδί είναι στο προσωπική λοιπόν.
Είναι πολύ σκληρό, ακόμη και αν το έχεις πετύχει προσωπικά σαν άτομο, να απαιτείς απο τους να μην διατηρούν ελπίδα.
Δίνω ένα απλοϊκό παράδειγμα:
Είναι το λιγότερο απάνθρωπο να πείς σε μια μάνα που θάβει το παιδί της οτι η θρησκεία είναι μέσο χειραγώγησης, καλύτερα να τη σκοτώσεις. Τη δεδομένη στιγμή και πολύ πιθανό και για το υπόλοιπο της ζωής της έχει ανάγκη να βιώσει την ελπίδα, ως κίνητρο επιβίωσης πλέον.
Το θέμα θρησκεία περισσότερο απο πολιτικό-κοινωνικό είναι φιλοσοφικό νομίζω.
Τονίζω το θρησκεία, σε καμία περίπτωση δεν κάνω λόγο για την οποιαδήποτε ιεραρχία - διοίκηση της κάθε θρησκείας. Εκεί παρεμβάλλεται ο ανθρώπινος παράγοντας και μάλλιστα σε βάθος χρόνου, οπότε είναι παραπάνω απο πιθανή η στρεύλωση της αρχική θεώρησης.
Συμπέρασμα μαζικό: κανένα.
Συμπέρασμα ατομικόχωρίς απαραίτητα να μιλώ μόνο για μένα, αλλά θεωρητικά για την ανθρώπινη μονάδα)
Αν αποδεσμεύσουμε τη θρησκεία απο τις παραδόσεις, τα έθιμα και την πολιτιστική ταυτότητα που ο καθένας φέρει και είναι απο ευχάριστα έως πολίτυμα, (εξαιρετικά δύσκολο νομίζω) και αντιμετωπίσουμε την ουσιαστική και προσωπική αναγκη για την ύπαρξη πλέον της πίστης κάνουμε ένα βήμα παραπάνω για την ελευθερία άρα και τη θέωση.