Τόσο καιρό σκεφτόμουν πόσο χρόνο έχω χάσει σ' αυτό το site, χρόνο που θεωρούσα εκ προοιμίου χαμένο - έχω ειδικότητα σ' αυτό άλλωστε -, μέχρι που διάβασα τους διθυράμβους για την Ζωή και αποφάσισα να την τιμήσω. Ε, λοιπόν η Ζωή με αποζημίωσε για όλο αυτό το χασομέρι, και τολμώ να πω ότι οι κριτικές ίσως και να την αδικούν.
Επικοινωνία εύκολη, άνετη, διακριτική, χωρίς αγγελίες, χωρίς τελάληδες, χωρίς τυμπανοκρουσίες. Στο τηλέφωνο αμέσως σε κερδίζει με την φυσική της ευγένεια και την αμεσότητα της. Κλείσαμε το ραντεβού για την επόμενη ώρα, και χωρίς να το καταλάβω βρέθηκα έξω από την πόρτα της πολυκατοικίας κάπου στο "ψηλά" του Κολωνακίου. Αναπάντητη και έφοδος στο ανήλιαγο υπόγειο όπου βρέθηκα να περνώ την μισάνοιχτη πόρτα της Ζωής. Το κοντράστ μεταξύ του εκτυφλωτικού θερινού ήλιου και του απόλυτου σκότους του διαμερίσματος μου προκάλεσε μία προσωρινή τεχνητή τύφλωση, όταν όμως άνοιξα πάλι τα μάτια μου, βρήκα κυριολεκτικά το φως μου. Μπροστά μου ήταν μία ξανθιά γυναικάρα, όπως ακριβώς έχω στο μυαλό μου το ιδανικό θηλυκό. Βραχύσωμη με καμπύλες, όχι πολύ κοντή, ούτε όμως και ψηλή, ούτε κοκαλιάρα, ούτε και χοντρή. Ομορφο γυμνασμένο σώμα, και ωραίο λαμπερό πρόσωπο. Ήταν ό,τι ακριβώς ήθελα.
Κάτσαμε στο μικρό καναπεδάκι, και ξεκινήσαμε μία κουβέντα περί ανέμων και υδάτων. Ιδιαίτερα επικοινωνιακή, αλλά και έξυπνη, σε ψυχολογεί, σε χαλαρώνει και σε κάνει να αισθανθείς άνετα. Η ίδια μου πρότεινε να πάρω το πρόγραμμα του ημιώρου, κάτι ως "δοκιμαστικό", και αφού της είχα προηγουμένως εξηγήσει ότι εσχάτως αντιμετώπιζα σοβαρό πρόβλημα πρόωρης εκσπερμάτησης. Ωραίο τυπάκι, τα είπαμε, κάναμε την πλάκα μας, έλα όμως που ήδη είχε περάσει εικοσάλεπτο και εγώ ήμουν ακόμα ντυμένος.. Η αλήθεια είναι ότι απολάμβανα την κουβέντα και μου άρεσε η παρέα της, όμως με δική μου πρωτοβουλία γδύθηκα και πήγα στο μπάνιο. Δεν είχε ακόμα αρχίσει να τρέχει το νερό, και την αισθάνομαι να κολλάει το σώμα της στο δικό μου. Ηλεκτρική δόνηση υψηλής τάσης, το γέρικο καβλί μου έγινε πέτρα και έμεινε έτσι μέχρι το γκράντ φινάλε... Χαμουρέματα, χάδια αγκαλιές και το σκοτεινό καταγώγι ήταν στα μάτια μου ο φωτεινότερος παράδεισος.
Η επόμενη πράξη του έργου, στον μάλλον άβολο πάγκο του μασάζ. Χάδια, φιλιά (όχι όμως στο στόμα προς μεγάλη μου απογοήτευση), εγκεφαλικό παιχνίδι στο φούλ, αλλά πλέον και εξ' ίσου ερεθιστικό σωματικό. Την φίλησα παντού και με φίλησε παντού. Το δέρμα της λευκό, στιλπνό, σφιχτό, δεν κουράστηκα ούτε στιγμή να το χαϊδεύω και να το γλύφω. Η πίπα της απλά απολαυστική και ακόμα πιό απολαυστικό το λάγνο βλέμμα της με το μισό καβλί μου στο στόμα της. Και μετά η διείσδυση στο θεϊκό ξυρισμένο μουνάκι της αρχικά σε cowgirl και αργότερα στο όρθιο ιεραποστολικό. Αισθάνομουν κάθε απόληξη των νεύρων του κόλπου της, το σφιχτό μουνάκι της εγκλώβιζε ηδονικά το καβλί μου, και δεν ήθελα να τελειώσει ποτέ. Αρχισα να την γαμάω με λύσσα, αυτή όμως με σταματούσε, ήθελε σιγά, να την νιώθω και να με νιώθει.. Εβαλε τις ποδάρες της στους ώμους μου και την γαμούσα, την γαμούσα σαν να μην υπάρχει αύριο, ήμουν πάλι είκοσι χρονών. Ο χρόνος είχε σταματήσει για μένα, όμως στ' αλήθεια περνούσε, και περνούσε γρήγορα. Φάνηκε να της αρέσει και μου άρεσε που της άρεσε. Εκεί που έφτανα στην κορύφωση με ρωτάει "θες να χύσεις δυνατά?" - λες και θα της έλεγα όχι...- Με ξαπλώνει ανάσκελα και μου αρχίζει μία θεϊκή πιπα μέχρι την έκρηξη που μου φάνηκε ατελείωτη. Σπασμοί επί σπασμών και αυτή να το απολαμβάνει.
Ντύσιμο και συνέχιση της κουβέντας, ενώ είχε ήδη υπερβεί κατά πολύ την ώρα.. Και όμως ρε παίδες, η Ζωή επέμενε να πάρει τα αρχικά συμφωνηθέν πενηντάρι, και αν εγώ δεν τις έβαζα τις φωνές δεν θα έπαιρνε παραπάνω. Η Ζωή είναι μία γυναίκα που μετά από πολύ καιρό με έκανε να αισθανθώ "καβάλα στο άλογο". Θέλει πραγματικά να ικανοποιήσει το άντρα και τιμά αυτό που κάνει. Δεν έχει την χυδαιότητα και την φθήνια άλλων συναδέλφων της, αντιθέτως την διακρίνει μία φυσική ευγένεια που σε κάνει να αναρωτιέσαι τις διάολο θέλει αυτή η κοπέλα σ' αυτό το υπόγειο.. Θα μπορούσα άνετα να την φανταστώ παντρεμένη με παιδιά στο διπλανό από μένα διαμέρισμα, ή στο ίδιο με μένα διαμέρισμα. Εφυγα μ'ένα χαμόγελο αναλογιζόμενος την γκρίνια, τις απαιτήσεις, τα παράπονα, το ανικανοποίητο που έχω υποστεί από τις κατά καιρούς γκόμενες μου, και σκεφτόμενος πόσο ωραίο θα ήταν να την έβγαζα να τρώγαμε και μετά να την ξαναπηδούσα μέχρι το πρωί... Κατηφορίζοντας, άρχισα να αναρωτιέμαι ποιές συγκυρίες της τύχης, ποιές ατυχίες της ζωής έφεραν την Ζωή σ' αυτό το υπόγειο, για να καταλήξω στην μόνιμη επωδό μου πόσο μαλάκας είμαι...