Όπως έχουμε πει οι περισσότεροι φίλοι εδώ τα τελευταία χρόνια η Ταϊλανδη έπαψε να είναι η φθηνή χώρα που ήταν παλαιότερα. Είναι σίγουρα φθηνότερη από την Ελλάδα αλλά όχι φθηνή. Πριν επτά οκτώ χρόνια που πήγα για πρώτη φορά η η ισοτιμία μεταξύ ευρώ και μπατ ήταν ένα προς πενηντατρία περίπου. Φέτος στα καλύτερα ανταλλακτήρια δεν ξεπερνούσε το 38,5. Δηλαδή μιλάμε για μείωση της αγοραστικής αξίας από το νόμισμα και μόνο της τάξης του 30%. Αν προσθέσουμε και την μέση ετήσια αύξηση των τιμών που είναι τουλάχιστον 10% και ακολουθεί τον ελληνικό τρόπο της προηγούμενης δεκαετίας δηλαδή αύξηση τιμών χωρίς βελτιώση υπηρεσιών καταλαβαίνουμε γιατί οι παλαιότεροι μιλάνε για περασμένα μεγαλεία.
Μεγάλη σημασία έχει η εποχή που θέλει που πάει κανείς. Οι τιμές των ξενοδοχείων αλλά και των κοριτσιών πολλές φορές μπορέι να φτάσει και το διπλάσιο την high season (ξεκινάει τέλη Νοέμβρη και τελειώνει μέσα Μάρτη) ειδικά στα Πουκέτ,Σαμούι, κτλ. Το ξενοδοχείο που συνήθως εγώ μένω στο Πουκέτ το καλοκαίρι το πληρώνω 1000-1200 μπατ και το Γενάρη 2000-2200, ενώ για τους υπόλοιπους ξεπερνάει χαλαρά και τα 2,500.
Τέλος είναι επίσης σημαντικό το μέρος που θέλει να πάει κάποιος. Οι τιμές διαμονής στην “φτωχομάνα” Παττάγια δεν ανεβαίνουν πάνω από 10%-20% την high season λόγω των πολλών σταθερών επισκεπτων της,ενώ και τα γκομενάκια λόγω της μεγάλης προσφοράς δεν ζητάνε την μάνα τους και τον πατέρα τους σε σχέση με το Πουκέτ ή την Μπανγκόκ. Αυτό βέβαια δεν σημαίνει ότι όποια σε βρει μπόσικο δεν θα σε δαγκώσει ζητώντας σου πεντοχίλιαρα για υπηρεσίες που μπορείς να βρεις και με χίλια , χίλια πεντακόσια μπατ.
Είχα πει ότι η καλύτερη εποχή για διακοπές είναι Αύγουστο- Σεπτέμβρη και πολλοί συνάδελφοι διαφώνησαν. Φυσικά και ο μοναδικός λόγος που το είπα είναι ότι την εποχή αυτή μεγιστοποιείται η αξία των χρημάτων μας ειδικά για το Πουκέτ που είναι η βάση μου. Βέβαια είναι εποχή μουσώνων και έχεις πάντα την πιθανότητα να μουλιάσεις στην βροχή (αυτό ισχύει για όλη τη χώρα) ενώ και οι θάλασσες δεν ότι καλύτερο λόγω καιρού αλλά και ρευμάτων. Αυτό φυσικά δεν σημαίνει ότι δεν μπορείς να κάνεις όλα όσα θέλεις, ο καιρός είναι πάντα ζεστός και οι καταιγίδες είναι συνήθως μικρής διάρκειας. Όμως έχει μεγάλη διαφορά να πληρώνεις μια εκδρομή στα Phi Phi islands (που είναι ένα από τα must που πρέπει να κάνει κάποιος ειδικά την πρώτη φορά) ένα χιλιαρικάκι και να σε παρακαλάνε, από το να πληρώνεις τριχίλιαρα και να σου λένε ότι σου κάνουν και χάρη.
Για τα γκομενάκια τώρα που είναι και το θέμα που κυρίως ενδιαφέρει θα ήθελα να ποστάρω κάτι ξεχωριστά τις επόμενες μέρες. Πάντως θα συμφωνήσω με όλους τους συναδέλφους που λένε ότι στην Παττάγια η προσφορά είναι πολλαπλάσια από ότι στο Πουκέτ. Αν στο Πουκέτ υπάρχουν περίπου 5000 κορίτσια επαγγελματίες συν τα περισσότερα κορίτσια που δουλεύουν σε normal δουλειές (υπο προϋποθέσεις βέβαια ) έτοιμα να σου προσφέρουν τις υπηρεσίες τους , στην Παττάγια ξεπερνουν χαλαρά τις 40.000. Όμως αν στο μενού σου δεν υπάρχει κάτι extreme τότε αν υποθέσουμε ότι η όλη κατάσταση μοιάζει με ένα γεύμα που θέλεις να φας και στην μία περίπτωση σου προσφέρουν ένα γεμάτο τραπέζι με τα περισότερα καλούδια και στο άλλο ένα τεράστιο μπουφέ με ότι μπορείς να φανταστείς, σημασία δεν έχει το τι βλέπεις στο τραπέζι αλλά τι ποσότητα πραγματικά μπορείς να φας.Χορτάτος πάντως φεύγεις και στις δύο περιπτώσεις (εδώ θα μου τα χώσει ο φίλος μου Λουσιάνο).
Είχα πει στο προηγούμενο ποστ μου ότι θα αναφέρω μερικά τιπς ειδικά για αυτούς που πηγαίνουν για πρώτη φορά. Να λοιπόν μερικά:
1. Στην βαλίτσα μας ποτέ δεν κουβαλάμε πολλά ρούχα. Υπάρχει πάντα ο κίνδυνος αν είμαστε υπέρβαροι να πληρώνουμε τα μαλλιοκέφαλα μας στις αεροπορικές εταιρείες. Όλοι σχεδόν θα πάρουμε αναμνηστικά και λοιπά σκατολοϊδια ή ρούχα που ανεβάζουν κατά πολύ το βάρος των αποσκευών μας στην επιστροφή. Τα λίγα ρούχα μας μπορεί να μας τα πλένουν και να τα σιδερώνουν στην πένα για 1,5 – 2 ευρώ το κιλό με παράδοση εντός 24ώρου τα άπειρα πλυντήρια που υπάρχουν παντού.
2. Για όσους καπνίζουν (όχι όμως περίεργες μάρκες) τα τσιγάρα του ταξιδίου τα προμηθευόμαστε στα αφορολόγητα της αραβικής χώρας που συνήθως είναι ο ενδιάμεσος προορισμός. Μια κούτα ας πούμε camel που εδώ κοστίζει 40 ευρώ στην Ντόχα έκανε γύρω στα 10.Εγώ πλήρωσα για 6 κούτες , τρεις στο πήγαινε και τρεις στο έλα 60 ευρώ, δηλαδή συνολικό κέρδος 180 ευρώ. Όχι και άσχημα δηλαδή. Όμως θα πρέπει να πούμε ‘οτι στο αεροδρόμιο της Bangkok αν σε σταματήσουν οι τελωνιακοί κινδυνεύεις να πληρώσεις σε πρόστιμο το κόστος της διαφοράς περίπου γιατί επιτρέπεται νομίζω μόνο μία κούτα. Πάντως εμένα τόσα ταξίδια δεν μου έτυχε κάτι τέτοιο.
3. Οι τιμές των ίδιων ακριβώς αναμνηστικών έχουν τεράστιες διαφορές ειδικά από που τα αγοράζεις και κυρίως το πόσο παζαρεύεις. Αναμνηστικά στην Παττάγια που τα ζητούσαν σε κυριλέ σταντ στο Βig C τρακόσια πενήντα μπατ ακατέβατα το κομμάτι τα πήρα με παζάρι σε υπαίθρια αγορά εκατό. Αυτό που βασικά κοιτάζουμε είναι τι ακριβώς θέλουμε να αγοράσουμε και όχι από που. Και φυσικά στις υπαίθριες αγορές θέλει ατελείωτο παζάρι.
4. Έχω ακούσει πολλούς φίλους μου να λένε ότι πάνε να αγοράσουν κανα ρουχαλάκι για να έχουν στο ταξίδι. Μεγάλη μαλακία. Βρίσκεις τα πάντα στην Bangkok και στην Παττάγια και τα περισότερα στο Πουκέτ σε τιμές , ειδικά στην low season, περίπου στο μισό σε επώνυμα και μη. Ένα χρόνο πριν αγόρασα μια βερμούδα σε ένα Camel shop 85 ευρώ με την έκπτωση και πήγαμε με τον κολλητό στο αντίστοιχο μαγαζί στο Big C της Παττάγιας και πήραμε δύο βερμούδες, ένα πουκάμισο, και δύο μπλουζάκια και πληρώσαμε με έκπτωση 50% 100 ευρουδάκια. Γιατί αισθάνομαι ότι πάντα μας πιάνουν μαλάκες στην Ελλάδα?
5. Για όσους πάνε Παττάγια και δεν αντέχουν χωρίς το παραδοσιακό σουβλάκι με πίτα κτλ μπορούν να το φάνε στο soi Buakao στο κιόσκι «ΑCROPOLIS» (‘οπως είπε και φίλος σε προηγούμενο ποστ). Πολύ καλή ποιότητα και γεύση με το παληκάρι που το έχει (Έλληνας φυσικά) να είναι εξυπηρετικότατος και έτοιμος να απαντήσει σε ότι τον ρωτήσεις.
Βαρέθηκα να γράφω ,περισσότερα τιπς σε επόμενο ποστ. Έτσι και αλλιώς ο Γενάρης είναι μακριά ακόμα......
για να την κάνουν από την χώρα; 
