Τα γαμήσια που δεν κάναμε (ηθελημένα)

[nevermind_]

Μεροκάματο.

Αλλά τα γράφεις ωραία κ σε πιστευω.

Πέρα από την πλάκα έχεις πολλά να μάθεις σε εμάς τους νεωτερους.

Εάν τα γράψεις αλλού, ρίξε στο φιλαράκι σου ένα link.

Ρίξε μια ματιά και εδώ:

https://www.bourdela.com/forum/index.php?topic=310132.0

 

[bourdeliaris82]

Τον Πανοφανη τι τον εχεις αδελφε?

 

[nevermind_]

Τον Πανοφανη τι τον εχεις αδελφε?

Ποιός ειναι αυτός;

 

[The-Sex-Pistols]

Δεν αντιλαμβάνομαι την συζήτηση περί αλήθειας.
Το ζήτημα είναι, άμα σας αρέσει η γραφή, και οι ιστορίες.
Και την Λίστα του Σίντλερ,  μας την πούλησαν σαν πραγματική.

 

[nevermind_]

Και την Λίστα του Σίντλερ,  μας την πούλησαν σαν πραγματική.

Δεν ήταν;

 

[The-Sex-Pistols]

Δεν ήταν;

Όσο ήταν και οι 300.

 

[nevermind_]

Όσο ήταν και οι 300.

Καλά για τους 300 ξέρω - αν και έχει μια βάση η ιστορία, απέχει παρασάγγας απο τους πραγματικούς αριθμούς των αντρών ... για την λίστα του Σιντλερ δεν ήξερα όμως κάτι, θα το γκουγκλάρο.
Ευχαριστώ.

 

[nevermind_]

Σε τρωει τυπε τελικα...;


Αφου δεν μπορεις να ακολουθησεις τη πορεια προς την αληθεια, γιατι γραφεις αυτα που γραφεις;

Για εντυπωσιασμους;

Θα μπορούσε να ήταν μια ενδιαφέρουσα ερώτηση – εάν δεν είχε απαντηθεί πολλάκις στο παρελθόν – από διαφόρους συγγραφείς ανά τους αιώνες. Αλλά όχι από μένα.
Ο Νιλ Στράους ίσως θα απαντούσε κυνικά και πικρόχολα: «Και μόνο που μου κάνεις αυτήν την ερώτηση βάζεις τον εαυτό σου, στην θέση του χαμένου». Αλλά όχι εγώ.


Ο Έλιοτ θα έδινε την δική του απάντηση - συμβουλή,( γράμμα σε έναν νέο ποιητή). Αλλά εγώ δεν δίνω τέτοιες απατήσεις – δεν μου αρέσουν οι συμβουλές.

Ένας άλλος διάσημος συγγραφέας του προηγούμενου αιώνα όταν αναρωτήθηκε φωναχτά, στο ερώτημα που του έκαναν κάποιοι όταν διέκριναν αμυδρά -μέσα από κάποιες τις φανταστικές ιστορίες που έπλαθε με το μυαλό του, αν υπήρχαν ψήγματα αλήθειας και οι ιστορίες του ήταν εν τέλει βιοματικές και αυτοαναφορικες- με απλά λόγια τον ρώτησαν «εάν έγραφε για τον εαυτό του», εκείνος απάντησε: «Υπάρχει και άλλος τρόπος να γράφει κανείς;»

Αλλά εγώ δεν θα απαντούσα ποτέ έτσι γιατί δεν είμαι συγγραφέας που πλάθει ιστορίες.  
(Δεν θυμάμαι καν ποιος  συγγραφέας ήταν ο προαναφερόμενος – ίσως να θυμάται ο Κάπα Φι, αν τυχών δει το λύμα, και να μπορεί να σε διαφωτίσει σχετικά- ειμαι σιγουρος ότι θα έχει κάποιες ενδιαφέροντες  απόψεις σχετικά.)

Αν ήμουν συγγραφέας όμως, θα μπορούσα να γράψω πως έβαλα κάτω την παρθένα , πως της άλλαξα τον αδόξαστο - ξεκινώντας χαλαρά και κάνοντας το ποιο σκληρό γαμίσι που έχει κάνει άνθρωπος σε όλες της τις τρύπες, πάνω στο αμόλυντο κορμί της. Πως μετά την πλάσαρα στον φίλο μου, για να χάσει και αυτός με την σειρά του την παρθενιά του, πως έψησα την ξανδια γκομενα μου να κάνουμε τρίο αρχικα και τετράο μετα με τον φίλο και εν τέλει πως την έβγαλα στο κλαρι και κονόμαγα φράγκα από αυτήν…

Θα μπορούσε βέβαια αυτή η τελευταία να είναι «η αλήθεια» και εγώ όντως να είμαι συγγραφέας που ζει ακόλαστα χωρίς ηθικούς φραγμούς - και που του αρέσει να γράφει παράλληλα φανταστικές ιστορίες.


Αλλά ακόμα και έτσι… όπως στην ταινία « η ζωή του Πι» διδάσκεται: Πάντα προτιμούμε την ποίο καλή, την πιο πιστευτά λογική ιστορία.
Και το τι διαλέγει «ως αλήθεια του» ο καθένας σας λέει πολλά.
Όχι για τον γράφοντα – αλλά για τον εαυτό του ο κάθε αναγνώστης ξεχωριστά.